อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 12/4 วันที่ 5 มี.ค. 56

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 12/4 วันที่ 5 มี.ค. 56

ทันใดนั้นรำพึงก็ลืมตาโตปัดขันน้ำทิ้ง ทาสตกใจแต่ยังไม่ทันตั้งหลัก
“เฮ้ย !”
รำพึงใช้โซ่ที่ล่ามขาตนเองรัดคอทาสชายแน่น ทาสชายตาเหลือกพยายามผลักรำพึงออก แต่รำพึงฝืนไว้เต็มที่
“อีจวงเร็วสิ!”
จวงละล้าละลังคว้าท่อนไม้มากำแน่นก่อนหลับตาใช้ไม้ตีลงไปเต็มแรงที่หัวทาสคนนั้นสลบไปรำพึงหอบเหนื่อย

“รีบหนีเถอะเจ้าค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”
รำพึงหยิบกุญแจที่หล่นพื้น

รำพึงกับจวงวิ่งเข้ามาในสวน พอเจอบ่าวไพร่ในบ้านเดินผ่านมา ทั้งสองรีบหลบหลังพุ่มไม้ และมองจนบ่าวไพร่เดินหายไป จวงพารำพึงวิ่งหนีไปจนลับตา

รำพึงกับจวงวิ่งมาที่หน้าประตูเรือน จวงกำลังจะเคาะประตู
“ท่านขุนไว...”
รำพึงคว้าแขนหมับแล้วสั่ง
“เดี๋ยว ! ตบข้า”
จวงตกใจ
“ตบ! ตบทำไมเจ้าคะ”
“ไม่ต้องถาม ข้าสั่งให้ตบ ตบเดี๋ยวนี้”
จวงเงี่ยมือแต่ละล้าละลังไม่กล้าตบ
“ถ้าเอ็งไม่ตบ ข้าจะตบเอ็ง !”
“ตบแล้วเจ้าค่ะ !”
จวงตกใจกลัวหลับตาปี๋ ฟาดมือตบรำพึงอย่างแรง รำพึงหน้าคว่ำเลือดไหลซึมที่มุมปาก รำพึงแสยะยิ้มพอใจ

จวงเคาะประตู
“ท่านขุนไวเจ้าขา ท่านขุน”
ขุนไวเปิดประตูออกมาเจอสภาพรำพึงหน้าตาเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ ร้องไห้กระซิกๆ เหมือนจะขาดใจตายอยู่ในอ้อมกอดของจวง
ขุนไวตกใจ
“น้องรำพึง”
“คุณพี่ !”
รำพึงโผเข้าไปหาขุนไวแต่แกล้งทำเข่าอ่อน ขุนไวโผกอดรำพึงแน่นดูสภาพใบหน้า
“เกิดอะไรขึ้น ใครทำอะไรน้อง”
“ไอ้ขุนพิทักษ์ค่ะ มันหาว่าน้องทำร้ายนังชุ่ม มันจึงทำร้ายน้อง สั่งขังน้อง”
“ท่านขุนพิทักษ์ยังสั่งให้ไอ้พวกทาสข่มเหงคุณรำพึงด้วยนะเจ้าคะ โชคดีที่จวงได้ยินเข้าก็เลยรีบพาคุณรำพึงหนีมาเจ้าค่ะ” จวงพูดแล้วก็บีบน้ำตา
“ไอ้พิทักษ์ ! มันกล้าทำกับน้องถึงเพียงนี้เชียวรึ ไอ้ชั่ว!”
“ชาติที่แล้วน้องไปทำบาปทำกรรมอะไรไว้ ทำไมชาตินี้ถึงต้องถูกคนใจโฉดทำร้ายจิตใจน้องแบบนี้ น้องทุกข์ทรมานเหลือเกินค่ะคุณพี่”
“พี่จะใช้ความตายปลดปล่อยความทุกข์ของน้อง”
รำพึงชะงักยิ้มเข้าแผน
“พี่จะมอบความตายให้ไอ้ขุนพิทักษ์ มันทำร้ายน้องก็เท่ากับมันทำร้ายหัวใจของพี่”
“แต่น้องไม่อยากให้มือของคุณพี่เปื้อนเลือดไปมากกว่านี้”
“มากกว่านี้พี่ก็ทำให้น้องได้ จวง...พาน้องรำพึงเข้าไปพักในเรือน”
“เจ้าค่ะ”
ขุนไวตะโกนเข้าไปในบ้าน
“เอาดาบมาให้ข้า ข้าจะไปเอาเลือดหัวไอ้พิทักษ์มาล้างตีนน้องรำพึง !”
รำพึงในอ้อมกอดจวง ยิ้มสะใจ

ฝ่ายขุนพิทักษ์ยังหาชุ่มไม่พบและยิ่งร้อนใจมากขึ้น

ขุนไวกับลูกน้องคนหนึ่งก้าวเดินฉับๆ เข้ามาถึงเรือนคุณหญิงมณี เจอผาดอยู่แถวนั้น ขุนไวปราดเข้าไปหาผาดพร้อมเอาดาบชี้หน้า
“ไอ้พิทักษ์อยู่ไหน”
ผาดมีท่าทางกลัวบอก
“ทะ...ท่าน...ขุนไม่อยู่เจ้าค่ะ ออกไปตามหาชุ่ม”
“ที่ไหน”
“ไม่รู้เจ้าค่ะ”
ลูกน้องอีกคนวิ่งเข้ามาสมทบ
“ท่านขุนขอรับ เจอขุนพิทักษ์แล้วขอรับ”
ขุนไวหันขวับแววตาเหี้ยม

ขุนพิทักษ์เดินตามหาชุ่ม ทางนั้นทางนี้ ทันใดนั้น พวกขุนไวโผล่มาดักหน้า
“หลงเมียทาสจนต้องออกตามหาหัวซุกหัวซุนเลยเหรอ”
“ไม่ใช่เรื่องของเอ็ง”
“ข้าไม่อยากยุ่งกับเอ็ง ถ้าเอ็งไม่มายุ่งกับน้องรำพึงของข้าก่อน”
“รำพึงเป็นของเอ็งตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ก่อนเอ็ง! รู้เอาไว้ว่าน้องรำพึงเป็นเมียข้าก่อนแต่งง่านกับเอ็ง”
ขุนพิทักษ์อึ้ง ยิ่งเพิ่มดีกรีความเกลียดรำพึงมากขึ้นไปอีก
“น้องรำพึงรัก ข้ากับน้องรำพึงควรจะมีความสุขด้วยกัน แต่เอ็งก็แย่งน้องรำพึงไป”
“ไอ้ไว เอ็งกำลังโดนรำพึงหลอกใช้ ผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจกว่าที่เอ็งคิด”
“เอ็งก็เลยต้องทำร้ายน้องรำพึงเป็นการแก้แค้นงั้นเหรอ ข้าจะไม่ปล่อยให้เอ็งมีชีวิตอีกต่อไป เอ็งต้องชดใช้ให้รำพึง”
ขุนไวกับลูกน้องพุ่งเข้าไปฟันดาบใส่ขุนพิทักษ์ที่สู้กลับอย่างไม่คิดชีวิต ขุนพิทักษ์พลาดท่าโดนขุนไวฟันแขนเข้าอย่างจังจนเลือดสาด
ขุนพิทักษ์กัดฟันสู้จนลูกน้องขุนไวกระเด็น ขุนพิทักษ์หาจังหวะถีบขุนไวกระเด็นไปแล้ววิ่งหนี
“ตามมันไป”
ขุนไวกับลูกน้องวิ่งตามไป

ขุนพิทักษ์วิ่งกำแผลที่แขน ขุนไวโผล่มาดักหน้า
“คิดว่าจะหนีพ้นเรอะไอ้พิทักษ์”
ขุนไวพุ่งเข้าใส่ ขุนพิทักษ์สู้กับขุนไวและลูกน้องอย่างดุเดือด
ขุนพิทักษ์จัดการกับลูกน้องขุนไวได้อย่างราบคาบ ต่อมา ขุนไวโดนขุนพิทักษ์ถีบกระเด็น ดาบหลุดมือล้มกลิ้งไปบนพื้น
ขุนพิทักษ์เข้าไปซ้ำ ขุนไวคว้าท่อนไม้ฟาดใส่ ขุนพิทักษ์หลบ แต่สุดท้ายก็พลาดท่าถูกขุนไวฟาดไม้ใส่ที่ทัดดอกไม้ของขุนพิทักษ์เต็มแรง ขุนพิทักษ์ทรุด ดาบหลุดมือ หัวแตกเลือดไหลลงหน้า ขุนไวหยิบดาบบนพื้นแทงท้องขุนพิทักษ์เต็มแรง ร่างขุนพิทักษ์กระตุก ตาเหลือก เลือดไหลออกปาก
“ในที่สุดวันที่ข้ารอคอยก็มาถึง วันที่เอ็งต้องสูญเสียทุกอย่างให้กับข้า ไอ้พิทักษ์”
ขุนไวเงื้อดาบขึ้นสูง ขุนพิทักษ์นึกถึงชุ่ม
“ต่อให้ต้องพลิกแผ่นดิน ข้าก็จะต้องตามหาชุ่มให้เจอ”

ขุนไวกำลังจะฟันดาบลงคอขุนพิทักษ์ ฝ่ายขุนพิทักษ์ฮึดสู้พุ่งเข้าไปรวบตัวขุนไวหมายสู้แค่ตาย ขุนไวล้มคว่ำดาบหลุดมือ ขุนพิทักษ์คว้าดาบแล้วฟันแขนขุนไว แม้ขุนไวหลบแต่ก็พลาดโดนฟันจนบาดเจ็บเหมือนกัน ขุนไวทรุดลง ลูกน้องร้องเรียก
“ท่านขุน”
ขุนพิทักษ์วิ่งหนีไป
“ตามไปปั่นหัวมันให้ได้”

ลูกน้องวิ่งตามขุนพิทักษ์ไป ขุนไวมองตามโกรธแค้น
ขุนพิทักษ์ร่างอาบเลือดวิ่งโซซัดโซเซเข้ามา แล้วทรุดตัวล้มลงกับพื้น ชุ่มโพกผ้าถือห่อผ้าเดินปาดเหงื่อมาตามทางแล้วเห็นร่างใครคนหนึ่งนอนจมกองเลือดอยู่บนพื้น ชุ่มชะงักสงสัย

ชุ่มรีบวิ่งเข้าไปดูถึงเห็นว่าเขาคือขุนพิทักษ์
“ท่านขุน”
ขุนพิทักษ์ปรือตามอง เลือดจากหัวแตกไหลนองตา ภาพเบลอๆของขุนพิทักษ์เห็นชุ่มยืนอยู่ตรงหน้า ขุนพิทักษ์ยิ้มอ่อนแรงยื่นมือไปข้างหน้า ตะเกียกตะกายคลานเข้าไปหา
“ชะ...ชุ่ม...ชุ่ม”
ขุนพิทักษ์ทนพิษบาดแผลไม่ไหว หมดสติไป
เสียงลูกน้องขุนไวดังมาไกลๆ
“มันไปทางโน้น”
ชุ่มตกใจ ขยับจะเข้าไปช่วยขุนพิทักษ์แต่นึกได้
“ท่านฆ่าพี่สม ฆ่าพ่อแม่ข้า ท่านสมควรชดใช้ในสิ่งที่ท่านทำ”
ชุ่มหันหลังจะวิ่งไป แต่ชะงัก คำสอนของหลวงตามั่นดังเข้ามา
“เมื่อใดที่ปล่อยให้ความโกรธอยู่เหนือใจเรา เมื่อนั้นความทุกข์ก็จะเกาะติดตัวเราไปไม่รู้จักจบสิ้น”
ชุ่มหันมองพิทักษ์อีกครั้งอย่างลังเล
“เร็วโว้ย เดี๋ยวมันหนีไปไกล”
ชุ่มตัดสินใจ
ลูกน้องขุนไววิ่งเข้ามาตรงที่ที่ขุนพิทักษ์นอนสลบแต่ไม่เห็นใครเลย
“หายไปไหนของมัน”
ลูกน้องคนหนึ่งก้มลงไปเห็นกองเลือดบนพื้น
“เลือด”
“ต้องมีคนช่วยมันไปแน่ๆ ตามไป !” ลูกน้องคนที่สองบอก
ลูกน้องสองคนวิ่งออกไป ชุ่มกอดขุนพิทักษ์อยู่พุ่มไม้ใหญ่

ลูกน้องขุนไวเข้ามาด้วยสีหน้าหงุดหงิด
“เอาไงดี ขืนกลับไปบอกท่านขุนไวว่ามันหนีไปได้ มีหวังหัวหลุดออกจากบ่าแน่”
ลูกน้องคนที่สองคิดนิดหนึ่งแล้วบอก
“งั้นเราก็อย่าบอกสิวะ”

ขุนไวเอาเศษเสื้อพันแผลที่ไหล่ตัวเอง
“ไอ้พิทักษ์ตกหน้าผา”
“ขอรับ กระผมสองคนวิ่งต้อนมันไปจนมุม แต่มันก็ยังสู้อย่างหมาบ้า พวกกระผมก็เลยจัดการส่งมันลงไปอยู่ที่ก้นเหว”
ขุนพิทักษ์ยิ้ม
“ไม่นานแร้งกาก็จะมาจิกกินร่างแหลกเหลวของมันจนไม่เหลือซาก ขุนพิทักษ์ลูกพระยาผู้สูงศักดิ์ สุดท้ายก็ต้องมาตายอย่างน่าสมเพช สะใจข้าเหลือเกิน”
ลูกน้องสองคนสบตาอย่างรู้กัน

ภายในเรือนขุนไว รำพึงใบหน้ามีรอยฟกช้ำเดินไปเดินมาร้อนใจ จวงถือถาดยาเข้ามา
“ประคบสมุนไพรก่อนนะเจ้าคะ หน้าคุณรำพึงจะได้กลับมาสวยเหมือนเดิม”
จวงแปะลูบประคบที่หน้า รำพึงผลักจวงกระเด็น
“อย่ามายุ่งกับข้า”
“คุณรำพึงเป็นอะไรไปเจ้าคะ หรือว่าเป็นห่วงท่านขุนไว ไม่ต้องห่วงหรอกเจ้าค่ะ ท่านขุนไวเก่ง ฝีมือลูกน้องก็ดี”
รำพึงแทรกขึ้นทันที
“ข้าไม่ได้เป็นห่วงขุนไว”
“อ้าว...หรือว่าเป็นห่วงท่านขุนพิทักษ์”
รำพึงเงียบ หันหน้าหนี

ภาพของขุนพิทักษ์แทรกเข้ามา … วันแรกที่ขุนพิทักษ์โอบกอดรำพึง ภาพรำพึงป้อนขนมอาลัว พิทักษ์หอมมือ และภาพขุนพิทักษ์บอกรักรำพึง

ภาพเหล่านั้นทำให้รำพึงน้ำตาคลอ จวงเห็นอาการ
“ทูนหัวของบ่าวยังรักท่านขุนพิทักษ์อยู่ใช่มั้ยเจ้าคะ”
“ผู้ชายคนเดียวที่ข้ารักคือ คุณพี่พิทักษ์เท่านั้น”
จวงทั้งเห็นใจทั้งงง
“แล้วทำไมคุณรำพึงถึงให้ท่านขุนไวไปฆ่าท่านขุนพิทักษ์ล่ะเจ้าคะ”
“เพราะคุณพี่ทำลายหัวใจข้า ถ้าข้าไม่ได้ครอบครองคุณพี่..ใครหน้าไหนก็อย่าหวังว่าจะได้”
“จริงเจ้าค่ะ ถ้าท่านขุนพิทักษ์ไม่รักคุณรำพึง ก็อย่าหวังว่าจะได้สมรักกับนังชุ่มเล๊ย!”
“หุบปากได้แล้วนังจวง”
รำพึงปาดน้ำตา ขุนไวกับลูกน้องเดินเข้ามาพอดี รำพึงเห็นผ้าพันแผลที่ไหล่ขุนไว จึงรีบปราดเข้าไปหา
“คุณพี่ ! คุณพี่เป็นอะไรคะ ไอ้พิทักษ์ทำคุณพี่เหรอ”
“แผลเท่านี้แลกกับชีวิตไอ้พิทักษ์ พี่ถือว่ามันเกินคุ้ม”
รำพึงอึ้งไป
“หมายความว่า...”
“ไอ้พิทักษ์มันตกหน้าผาตายไปแล้ว”
รำพึง ใจหายวาบอดเจ็บแปลบไม่ได้
“น้องรำพึงไม่ดีใจหรอกเหรอ”
รำพึงรู้สึกตัว รีบยิ้มกลบเกลื่อน
“ดีใจสิคะ น้องต้องดีใจที่คนใจร้ายตายเสียได้”
รำพึงสวมกอดขุนไว ขุนไวกอดตอบรำพึงแน่นอย่างมีความสุขที่สุด แต่ใบหน้าอีกด้านหนึ่งที่หันออกไป รำพึงหุบยิ้มสีหน้าเศร้า ไม่ได้ดีใจอย่างปากพูดเลย

รำพึงเข้ามาในห้องนอนแล้วเดินไปยืนริมหน้าต่างพลางทอดสายตาออกไป
“จบสิ้นกันสักทีนะคะคุณพี่พิทักษ์ แต่เพื่อตอบแทนที่คุณพี่ทำให้หัวใจของน้องแตกสลาย น้องจะตามหานังชุ่มให้เจอ แล้วน้องจะส่งมันกับลูกไปเสวยสุขในนรกกับคุณพี่ ”
ดวงตารำพึงเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น

ผ่านเวลามาหลายวัน ที่กระท่อมท้ายป่า ชุ่มเช็ดตัวให้ขุนพิทักษ์ ลำตัวขุนพิทักษ์พันด้วยผ้าสีขาวเปื้อนเป็นคราบเลือด ตาสองข้างปิดด้วยผ้า

ช่างไม่ต่างอะไรจากภาพที่ชุ่มเคยประคองร่างขุนพิทักษ์ป้อนยาต้ม และชุ่มบดยาอย่างตั้งใจ ขุนพิทักษ์นอนนอนสั่นอยู่บนแคร่ ชุ่มห่มผ้าให้และมองด้วยสายตาทั้งรักและสงสารไม่เปลี่ยนแปลง
ขุนพิทักษ์นอนสลบซมพิษไข้
“น้ำ...น้ำ...”
ชุ่มถือชามใส่ยาเข้ามาได้ยินเข้าพอดีก็วางชามยาลง แล้วประคองร่างขุนพิทักษ์ขึ้นดื่มน้ำจากขัน
ขุนพิทักษ์กินน้ำเสร็จจึงรู้สึกตัวมากขึ้น
“เจ้าเป็นใคร”
ชุ่มอึดอัดไม่ตอบ
“ข้าถามว่าเจ้าเป็นใคร”
ขุนพิทักษ์ดึงผ้ำพันตาทิ้งและพยายามมอง ชุ่มถอยกรูด ขุนพิทักษ์จับตาตัวเอง
“แล้วทำไมมันมืดอย่างนี้ ตาข้าเป็นอะไร”
จังหวะนั้น ขุนพิทักษ์ไออย่างแรงจนต้องจับท้องเพราะเจ็บแผล ชุ่มรีบเข้าไปประคองขุนพิทักษ์นอนลง พิษไข้ทำให้ขุนพิทักษ์ค่อยๆ สลบไป ชุ่มหยิบผ้าพันตาที่ตกอยู่ที่พื้นขึ้นมาดู ชุ่มถอนใจทั้งโล่งอก ทั้งกังวลเรื่องตาขุนพิทักษ์ที่มองไม่เห็น

เสียงสวดดังไม่เป็นศัพท์ดังออกมาจากในเรือนหมอไสย์ เวลากลางคืน ภายในเรือน หมอไสย์พนมมือบริกรรมคาถา ดวงตาแข็งกร้าวเพ่งลงไปในอ่างใส่เลือด มีน้ำตาเทียนลอยเหนือน้ำ เลือดในอ่างเริ่มเดือดปุดๆ แต่ทันใดนั้นก็ระเบิดตู้ม

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 12/4 วันที่ 5 มี.ค. 56

ละครเรื่อง บ่วงบาป บทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละครเรื่อง บ่วงบาป บทโทรทัศน์ : พอวาสน์-นันทพร
ละครเรื่อง บ่วงบาป กำกับการแสดง : กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง บ่วงบาป แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง บ่วงบาป ผลิต : บ้านละคอนโดย อรพรรณ วัชรพล
ละครเรื่อง บ่วงบาป ออกอากาศทุกวันพุธและพฤหัสบดี เวลา 20.15 น.
ระยะเวลาออกอากาศ : เริ่ม กุมภาพันธ์ ทางไทยทีวีสีช่อง3
ที่มา manager