อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 17/5 วันที่ 24 มี.ค. 56

อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 17/5 วันที่ 24 มี.ค. 56

ภาพชัดขึ้น เป็นผู้หญิงสวมแว่นดำ คลุมผ้าคลุมผม เดินมาใกล้ ยื่นหน้าเข้ามาที่เตียง ลลิตาดึงผ้าคลุมผมลง ถอดแว่นออก อนุชเห็นชัดว่าเป็นลลิตาก็ตกใจ ลลิตายิ้มแย้ม
“ว่าไงจ๊ะ...น้องนุช”
อนุชขยับปากแต่ไม่มีเสียง
“พี่ลิต้า...”

อรชา ปรารภ ชายธง ธาริน ทั้งหมดกำลังจะเดินไปเยี่ยมอนุช อยู่ๆรปภ.กับพยาบาลก็วิ่งหน้าตื่นสวนมา
“เร็วเข้า เดี๋ยวญาติคนไข้ตีกันตาย”
รปภ.วิ่งมา เกือบจะชนกลุ่มของอรชา

“ขอโทษครับ”
อรชาหันไปถาม
“ไม่เป็นไรค่ะ เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ”
“ญาติคนไข้ทะเลาะกันค่ะ ขนาดเดินไม่ไหวยังใช้ไม้เท้าไล่ตีคนขาดีๆ”

รปภ.กับพยาบาลวิ่งออกไป พวกอรชามองหน้ากันอย่างหวั่นใจ
อสิตไล่ตีกร้าวอย่างทุลักทุเล โดนบ้างไม่โดนบ้าง กร้าวไม่ต่อสู้ พยายามอธิบาย

“คุณอสิต ฟังผมก่อน”
“แกจะทำอะไรน้องฉันอีก ไอ้ชาติชั่ว”
“ผมขอแค่ได้เยี่ยมนุช...”
“ฝันไปเถอะ ไอ้สารเลว”

ลลิตาสวมถุงมือยางอย่างย่ามใจ อนุชกลัว ป่ายมือแปะปะ จะคว้าที่กดเรียกพยาบาล ลลิตายิ้มเย็นใจ หยิบที่กดเรียกพยาบาลออกก่อนที่อนุชจะหยิบได้
“จะเรียกพยาบาลเหรอ...เอาอะไรบอกพี่ได้นะ”
อนุชทั้งไม่มีแรง ไม่มีเสียง มองลลิตาอย่างหวาดหวั่น

อสิตไล่ตี กร้าวรับไม้เท้าไว้ได้
“คุณอสิต ฟังผมก่อน”
อสิตพยายามยื้อไม้เท้าคืน
“ไอ้กร้าว แกปล่อยมือเดี๋ยวนี้”
“คุณต้องฟังผมก่อน ผมแค่เป็นห่วง อยากเยี่ยมนุชเท่านั้น”
“ฉันไม่เชื่อแก”
อสิตดึงไม้เท้าคืน แต่หลุดมือและล้มลง
“คุณอสิต”
กลุ่มอรชาวิ่งตามพวกพยาบาลมาเห็นกร้าวถือไม้เท้าอยู่ในมือ และอสิตล้มอยู่ที่พื้น อรชาตกใจ
“พี่สิต”
ชายธงโกรธ
“ไอ้กร้าว”
กร้าวเห็นพวกอรชาก็ได้แต่ยืนนิ่งอยู่ อรชารีบเข้ามาประคองอสิต พวกพยาบาลได้แต่ยืนดูสถานการณ์อยู่ข้างๆ อรชาต่อว่ากร้าว
“ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้”
“ผมไม่ได้ทำอะไร”
ปรารภไม่พอใจมาก
“รังแกแม้กระทั่งคนพิการ ยังมีความเป็นคนอยู่รึเปล่า”
ชายธงเข้าไปแย่งไม้เท้าของอสิตคืนจากกร้าว แล้วใช้ไม้เท้านั้นหวดใส่ กร้าวไม่ทันตั้งตัว โดนฟาดใส่หลายครั้งจนล้มลง ธารินเข้ามาห้ามชายธง
“พี่ชายธง อย่า พอแล้ว”
รปภ.เข้ามาห้ามชายธงด้วย
“อย่าคิดว่าแข็งแรงกว่าแล้วจะทำอะไรใครก็ได้”
“คุณอสิต ช่วยบอกน้องคุณด้วยว่าผมแค่ขอเยี่ยมนุช”
“แกอย่าฝันไปเลย แกจะไม่มีวันได้เห็นหน้านุชอีก”

ลลิตาลูบหน้าอนุช แล้วเลื่อนมาที่สายออกซิเจน อนุชได้แต่มองอย่างหวาดกลัว หนีไปไหนไม่ได้ ลลิตายิ้มเหี้ยม
“กลัวเหรอ...นี่แกกลัวตายเป็นด้วยเหรอ”
ลลิตากำสายออกซิเจน บิดให้สายหักงอจนอากาศไม่ไหลผ่าน อนุชขาดอากาศหายใจ จะผลักลลิตาออกก็ไม่มีแรง ลลิตาหัวเราะ ปล่อยมือจากสายออกซิเจน อนุชหายใจได้อีกครั้ง ขยับปาก แต่ไม่มีเสียง
“พี่ลิต้า...อย่าทำแบบนี้...”
“อะไรนะ...จะพูดอะไร...โถ หน้าซีดเชียว...ความจริงถ้าฉันทิ้งแกไว้แบบนี้ ให้คุณกร้าวมาเห็นสภาพแก เห็นหน้าเหมือนผีของแก คุณกร้าวเขาอาจจะตัดใจจากแกได้เอง...แต่ถ้าแกหายล่ะ ฉันคงปล่อยแกไม่ได้สินะ”
ลิตากำสายออกซิเจนแล้วบิดลงอีกครั้ง สายงอหักปิดทางเดินอากาศ อนุชหายใจไม่ออก แต่ไม่มีแรงสู้ทรมานจนน้ำตาไหลออกมา

ทั้งหมดเดินเข้ามา อรชาประคองอสิตเห็นว่ามีแผลที่ศอกจากการล้มเมื่อครู่
“พี่สิตได้แผลด้วย เดี๋ยวให้หมอล้างแผลหน่อยนะคะ”
“ไม่เป็นไร พี่ทิ้งนุชออกมานานแล้ว รีบกลับไปดูนุชดีกว่า”
“พี่อรกับคุณรภพาพี่สิตไปทำแผลก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมกับรินไปเฝ้านุชเอง”
อรชาบอกอสิต
“นะคะพี่สิต ไปล้างแผลแป๊บนึง”
อสิตจำใจพยักหน้ารับ กร้าวตัดใจไม่ลง เดินตามมามองดูอยู่ห่างๆ ชายธงกับธารินเดินแยกไปทางหนึ่ง อรชา ปรารภพาอสิตแยกไปทางหนึ่ง กร้าวเดินไปทางชายธง

กรวิกเดินมาที่เคาน์เตอร์พยาบาล
“ขอโทษนะคะ อยากถามอาการคนไข้หน่อย ชื่ออนุช วิช...เอ่อ...อนุช ศุภกาญจน์”
ทันใดนั้นเสียงชายธงดังขึ้น
“นก...”
กรวิกสะดุ้ง หันมอง เห็นชายธงมากับธาริน กรวิกอึกอัก
“ชายธง...”
ชายธงไม่ไว้ใจ
“มาทำอะไรนก”
“มาโรงพยาบาล ไม่ป่วยเองก็มาเยี่ยมคนป่วย เห็นนกป่วยรึเปล่าล่ะ”
“แล้วมาเยี่ยมใคร นุชเหรอ”
กรวิกไม่กล้าบอก
“จะเยี่ยมใครก็ช่างนกเถอะ”
“ถ้าเกี่ยวกับนุชเราช่างไม่ได้ นุชอ่อนแอมาก จิตใจก็บอบช้ำมาก เราให้นกเข้าไปทำร้ายจิตใจนุชอีกไม่ได้”
“แต่พาคู่หมั้นมาเย้ยนุชได้งั้นสิ”
ธารินไม่พอใจ
“เห็นอยู่ว่าฉันมากับพี่ชายธง ไม่ได้แอบมาทำร้ายใคร”
“หมายความว่าไง ฉันก็ไม่ได้แอบมาทำร้ายนุชนะ”

กร้าวที่แอบตามมาเห็นกรวิกกับพกชายธงทะเลาะกัน ฉวยโอกาสเดินไปทางห้องอนุช
ลลิตาปล่อยมือจากสายออกซิเจน อนุชหายใจได้อีกครั้ง

“แกรู้สึกผิดขึ้นมาบ้างรึยัง ที่แกแย่งคุณกร้าวไปจากฉัน...ที่ผ่านมา...ฉันต้องการผู้ชายคนไหน คนนั้นต้องตกอยู่ในกำมือฉัน มีแต่คุณกร้าว ที่ฉันเอาชนะไม่ได้ มันเป็นเพราะแกนั่นแหละนังนุช”
ลลิตากำสายออกซิเจนแล้วบิดลงอีกครั้ง สายงอหักปิดทางเดินอากาศ อนุชหายใจไม่ออก แต่ไม่มีแรงสู้ทรมานพยายามตะกายขึ้นมา แต่ไม่มีแรง ทรุดลงอีก ลลิตาหน้าเหี้ยม อย่างไม่ปรารณี มือลลิตาที่กำสายออกซิเจน บีบแน่น อนุชหน้าคว่ำลง นิ่งไป ลลิตาผละออกมา รู้สึกตกใจอยู่บ้างเพราะฆ่าคนตายเป็นครั้งแรก ลลิตาจะออกไป แต่ได้ยินเสียงประตูเปิดเข้ามา กร้าวเปิดเข้ามามองเข้ามาในห้อง ลลิตาไม่อยู่แล้ว เห็นแต่อนุชนอนฟุบ กร้าวเห็นก็รีบเข้าไปช่วยอนุชพลางร้องตะโกน
“คุณหมอ ใครก็ได้...” กร้าวเห็นที่กดเรียกพยาบาลก็เข้าไปคว้ามากด “ใครก็ได้ มาช่วยที คนไข้หยุดหายใจ”
กร้าวพยายามช่วยอนุชด้วยการปั๊มหัวใจ ลลิตาแง้มประตูห้องน้ำ ออกมามอง สีหน้าแตกตื่น หวั่นใจ

พยาบาลสองคนวิ่งออกมาจากเคาน์เตอร์
“ไปเร็ว คนไข้หยุดหายใจ”
ชายธงกับกรวิก ธารินหันมองอย่างตกใจ รีบวิ่งตามไป กร้าวปั๊มหัวใจให้อนุช ลลิตาที่หลบอยู่ในห้องน้ำใจเสีย พวกพยาบาลและพวกชายธงเข้ามา ทุกคนตกใจ ชายธงเห็นกร้าวอยู่กับอนุช
“ไอ้กร้าว”
ชายธงไปกระชากกร้าวออกมา กรวิกรีบบอก
“ชายธง ให้พยาบาลช่วยนุชก่อน”
กร้าวมองร่างอนุชทีแน่นิ่งอย่างใจหาย

พยาบาลเข็นเตียงที่อนุชนอนแน่นิ่งออกมาจากห้อง อสิต อรชา ปรารภ เดินกลับมาพอดี ต่างตกใจว่าอนุชเป็นอะไร กร้าวออกมาจากห้อง ตามอนุชไปด้วยความเป็นห่วง ชายธงตามออกมากระชากกร้าว จนเสียหลักล้มไป
“แกจะตามไปฆ่านุชให้ตายคามือแกหรือไง”
กรวิกเข้ามาขวาง
“พูดกันดีๆก่อนชายธง”
“อย่ามาปกป้องมันนะนก เธอก็เห็นว่ามันเข้ามาฆ่านุช”
อสิตโมโหมาก เข้ามาฟาดไม้ใส่หน้ากร้าวจนหัวแตก
“แก ฉันจะฆ่าแก”
อสิตเข้าไปซ้ำ อรชา ปรารภรีบเข้าไปห้ามอสิต อรชาเข้าไปดึงอสิต
“พี่สิต อย่า”
กร้าวลุกขึ้นมา ไม่เห็นแก่ความเจ็บของตัวเอง พยายามอธิบาย
“คุณอร ผม...”
อรชาตบหน้ากร้าวทันที
“ไป อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก”
กร้าวอึ้ง
“แต่...”
ชายธงเข้ามาผลักกร้าว
“ถ้าฉันเห็นแกอีก ฉันเอาแกถึงตายแน่”
ปรารภรีบบอก
“รีบไปดูนุชเถอะครับ”
พวกอรชาตามพยาบาลไป กร้าวไม่ยอมแพ้ จะตามไปด้วย แต่กรวิกมาดึงไว้
“อากร้าว อย่าไปค่ะ เดี๋ยวมีเรื่องอีก”
“แต่นุช...”
“พวกนั้นไม่ยอมหรอกค่ะ แล้วอธิบายตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์ เขาไม่ฟังอากร้าวหรอก นะคะอากร้าว กลับไปก่อน เดี๋ยวนกไปดูนุชแล้วจะส่งข่าวอากร้าวเอง”

กร้าวได้แต่ยืนมองตามไป ห่วงอนุชใจจะขาด
ลลิตาแง้มประตูออกมามอง เห็นว่าปลอดคนก็ดึงผ้าขึ้นมาคลุมผม สวมแว่น แล้วเดินออกไป พวกอสิต อรชารออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน กรวิกตามมาสมทบ

อรชาร้องไห้ ปรารภนั่งใกล้ๆ ชายธงบีบคั้นหัวใจ เดินหลบออกไป ธารินมองตาม เดินตามไป อสิตเห็นลลิตาไกลๆ เขม้นมอง
“ลิต้า...”
อสิตลุกออกไป อรชาหันมาถาม
“พี่สิตจะไปไหนคะ”
“เดี๋ยวพี่มา อรรอนี่แหละ เผื่อหมอออกมา”
อสิตเดินออกไป อรชามองตาม แต่ก็ห่วงอนุช หันมองทางห้องฉุกเฉิน

ลลิตาเดินหนีออกมา รู้สึกตื่นเต้นหันมองด้านหลัง
“นังนุช หวังว่าคราวนี้แกคงไม่ดวงแข็งอีกนะ”
ลลิตาหันกลับมา คาดไม่ถึงว่าอสิตจะมาดักอยู่ข้างหน้า ลลิตาชะงักไป
“สิต”
“ลิต้า มาทำอะไร”
“ลิต้าจะมาเยี่ยมนุชค่ะ แต่ทำไมไม่เห็นนุชในห้องเลย นุชอยู่ไหนคะ”
“นุชหัวใจหยุดเต้น หมอย้ายไปห้องฉุกเฉิน”
ลลิตาแกล้งตกใจ
“ตายจริง แล้วนุชเป็นยังไงบ้างคะ หมอช่วยได้รึยัง”
“หมอยังไม่ออกมา”
ลลิตาบีบน้ำตา
“นุช... อย่าเป็นอะไรนะ...พี่ยังไม่ได้ขอบใจนุชเลยที่ยกโทษให้พี่ในสิ่งที่พี่ทำผิดกับนุช”
อสิตมองท่าทีของลลิตาอย่างชั่งใจ ลลิตาอึดอัดแกล้งนึกอะไรได้
“จริงด้วยสิต หน้าโรงพยาบาลมีศาล ลิต้าจะไปวิงวอนให้นุชหาย สิตจะไปกับลิต้าไหม”
อสิตส่ายหน้า
“เดี๋ยวผมจะกลับไปเฝ้าน้อง”
“งั้นลิต้าไปเอง สิตไม่ต้องห่วง พระต้องคุ้มครองนุช ลิต้าไปไหว้ศาลก่อนนะ”
ลลิตาหันกลับมา ถอนหายใจ กลัวอสิตจับได้ อสิตมองตามลลิตาไปอย่างไม่ไว้ใจ

ชายธงเดินมาหลบมุม หัวเสีย โทษตัวเอง เอามือทุบกำแพง ธารินตามเข้ามา
“พี่ชายธง...”
“พี่ไม่เป็นไร แค่อยากอยู่คนเดียว”
“แต่พี่ชายธงกำลังโทษตัวเอง”
“ใช่ ถ้าพี่มาเร็วกว่านี้ ไอ้กร้าวก็ไม่มีโอกาสทำอะไรนุช”
“แต่มันสุดวิสัย เราไม่รู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น มันไม่ใช่ความผิดพี่ชายธง”
“ทำไมจะไม่ใช่ พี่ผิดที่ปกป้องนุชไม่ได้”
“แต่พี่ชายธง...”
“พอเถอะริน ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว”
ธารินอึ้งไป
“พี่ชายธง...”
“พี่บอกว่าไม่ต้องพูดอะไรแล้ว พี่อยากอยู่คนเดียว”

ชายธงหันกลับไป ไม่มองหน้าธารินอีกเลย ธารินเสียใจ วิ่งร้องไห้ออกไป
อสิตเดินกลับมาที่หน้าห้องฉุกเฉิน ชายธงก็เดินกลับมาแล้วสมทบกับอรชา และปรารภรอหมออยู่

“หมอยังไม่ออกมาอีกเหรออร”
อรชาส่ายหน้า “ยังเลยค่ะพี่สิต ไม่รู้ว่านุชเป็นไงบ้าง”
หมอออกมา ทุกคนกรูกันเข้าไปหา
“หมอครับ น้องผมเป็นไงบ้าง”
“ปลอดภัยแล้วครับ”
ทุกคนต่างโล่งใจ กรวิกที่มองอยู่ห่างๆ พลอยถอนหายใจโล่งอกไปด้วย

ฝ่ายลลิตาหนีออกมาที่ลานจอดรถเจอกร้าวยืนอยู่ แต่กร้าวยังไม่เห็นลลิตา ลลิตาแอบหลบอยู่ตามมุมเสา กรวิกวิ่งเข้ามาอีกทาง
“อากร้าวคะ อากร้าว”
กร้าวหน้าตื่น “นก นุชเป็นไงบ้าง”
“ปลอดภัยแล้วค่ะ”
กร้าวถอนหายใจโล่งอก
ลลิตาหน้าตื่นคิดแค้นในใจ อีนี่ฆ่าไม่ตาย ทำไงดี

ตกตอนกลางคืน ธารินอยู่ที่บ้าน บอกแม่ว่าตนจะถอนหมั้นกับชายธง
“ว่ายังไงนะ จะขอถอนหมั้นกับชายธง” ผู้เป็นแม่ตกใจ
ธารินพยักหน้าเศร้า
“ทำไมล่ะลูก เกิดอะไรขึ้น”
ธารินไม่ตอบ หันหน้าไปมองทางอื่น

ทางด้านอรชา ปรารภ และอสิต ตัดสินใจไปแจ้งความกับตำรวจ
“คุณตำรวจ น้องสาวผมโดนนายกร้าวทำร้ายแน่นอน ไม่มีทางที่จะเป็นอุบัติเหตุ”
“ถึงไงก็ต้องมีหลักฐานนะครับ เราคงปรักปรำเขาลอยๆไม่ได้”
สามคนคิดไปคิดมา

ไม่นานต่อมาตำรวจมาตรวจดูที่เกิดเหตุ อสิต และอรชามองอยู่ที่หน้าห้อง อสิตเอะใจอะไรบางอย่าง เดินเข้ามาดู
“คุณตำรวจครับ ที่สายออกซิเจนมีรอยพับ”
กร้าวกลับมาบ้าน นั่งเศร้าเปิดกระเป๋าตังค์ที่มีรูปแต่งงาน นึกถึงเหตุการณ์ตอนทะเลาะกับอนุช
“ไม่มีอะไรครับ เธอเป็นภรรยาผมเอง”
“เขาไม่ใช่สามีฉันค่ะ”

อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 17/5 วันที่ 24 มี.ค. 56

ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทประพันธ์ : บุษยมาส (จากเรื่องเดิม นางฟ้าซาตาน)
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทโทรทัศน์ : สิริกร
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง กำกับการแสดง : ธนะสิทธิ์ อริยสินวีรกุล
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง แนวละคร : เมโลดราม่า - โรแมนติก
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ผลิตโดย : บริษัท ดาราวิดีโอ จำกัด
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ออกอากาศ : เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา manager