อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 12 วันที่ 2 มี.ค. 56

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 12 วันที่ 2 มี.ค. 56

ขุนไวยืนกำสร้อยของคุณหญิงอยู่ที่ริมหน้าผามองตามร่างคุณหญิงมณีที่ตกลงไปอย่างเหี้ยมโหด
“หลับให้สบายในนรกนะขอรับคุณหญิง”
ขุนไวเดินตรงไปที่ห่อผ้าแล้วรีบแกะห่อผ้าดู แต่ไม่มีทั้งรูปลอย และกริช กลับเป็นห่อผ้าเปล่าที่ถูกพับไว้หลอกๆเท่านั้น ขุนไวรู้ทันทีว่าเสียรู้
ขุนไวรีบทิ้งห่อผ้าอย่างอารมณ์เสีย แล้วรีบลุกออกไปจากที่นั่น

ขุนไววิ่งกลับมายังที่สมนอนสลบ พบแต่ความว่างเปล่า ขุนไวหันซ้ายขวาไม่เจอสม
“โธ่เว้ย...ไอ้สม ข้าไม่น่าปล่อยให้เอ็งรอดไปได้”

เวลาต่อมา สมนั่งคุกเข่าอยู่ริมหน้าผาน้ำตก ใบหน้าเปื้อนเลือด บอบช้ำ สมน้ำตาไหลกราบหน้าผาลาคุณหญิง
“ไอ้สมขอสัญญาว่าจะทำงานที่คุณหญิงสั่งไว้ให้สำเร็จ”
สมลากสังขารตัวเองไปตามทางมุ่งหน้าไปหาหลวงตามั่น

ยามเช้า บริเวณเรือนท้ายสวน รำพึงยืนรออยู่ ชะเง้อคอคอย ขุนไวแอบลอบเข้ามา
“หวังว่าน้องจะได้รับข่าวดีจากคุณพี่นะคะ”
ขุนไวยื่นสร้อยคุณหญิงมณีให้รำพึง
“คุณหญิงมณีจะไม่มีวันลุกขึ้นมาขัดขวางเราได้อีกต่อไป”
รำพึงยิ้มแล้วเข้าไปหอมขุนไว
“คุณพี่ของน้องนี่เก่งที่สุด”
“แต่ว่าตอนนี้ไอ้สมมันได้ทั้งกริชและหุ่นรานีกำหนัดไป และพี่ก็ไม่รู้ว่ามันหายไปไหน”
รำพึงหันขวับ ตากร้าว
“อะไรนะคะ คุณพี่ปล่อยมันไปได้ยังไง”
“พี่ไม่นึกว่าพวกมันจะใช้เล่ห์เพทุบายแบบนี้”
“คุณพี่ต้องสั่งให้คนลากตัวไอ้สมมันมาให้ได้ เพราะมันคือคนที่รู้ความลับของเรา ที่สำคัญถ้าจะเล่นงานไอ้พิทักษ์ให้ถึงตาย น้องต้องได้หุ่นรานีกำหนัดกลับคืนมา”
“พี่จะล่ามันกลับมาให้เร็วที่สุด น้องรำพึงอย่าโกรธเคืองพี่เลยนะ”
ขุนไวจะเข้ากอดรำพึง แต่รำพึงดันห้ามไว้
“รีบไปจัดการทางคุณพี่เถอะค่ะ ทางนี้น้องก็มีเรื่องต้องจัดการเหมือนกัน”
รำพึงเดินฉับๆออกไป ปล่อยให้ขุนไวมองตามอย่างคนพลาด

รำพึงเปิดประตูห้องขังแล้วเดินเข้ามาเห็นแจ่มกับชุ่มนั่งกอดกันอยู่
“ข้าเอาข่าวดีมาฝากพวกเอ็ง”
รำพึงยื่นสร้อยคุณหญิงออกมา แล้วแกว่งไปมาอย่างหน้าตาเฉย
“คุณหญิง!”

แจ่มเห็นสร้อยก็นึกถึง คำสั่งของคุณหญิงมณีที่บอกว่า
“คุณหญิงไม่ต้องลงมือเองหรอกเจ้าค่ะ เดี๋ยวแจ่มไปกับไอ้สมเอง”

“เรื่องนี้ข้าต้องทำเอง ข้าต้องปกป้องลูกหลานข้าด้วยมือข้าเอง เผื่อถ้าเราโชคดีได้เจอของคุณไสย ข้าจะตรงไปให้หลวงพ่อท่านช่วยทำพิธีเลย”
“แต่คุณหญิงเจ้าคะ...”
คุณหญิงมณีสั่งเฉียบขาด
“เอ็งต้องอยู่ที่นี่นังแจ่ม เอ็งต้องอยู่เป็นหูเป็นตาแทนข้า ต้องคอยดูแลลูกหลานข้า”

แจ่มกรีดเสียงร้องลั่น
“คุณหญิง..คุณหญิงของแจ่ม”
แจ่มแววตากร้าวแล้วร้องไห้เหมือนคนบ้า
“อีรำพึง เอ็งฆ่าคุณหญิง ข้าขอสาปแช่งให้เอ็งไม่ตายดี เอ็งทำได้ยังไง อีคนใจร้าย”
แจ่มพุ่งเข้าหา รำพึงสะบัดหนี จวงต้องเข้ามาจับแจ่ม ชุ่มมากอดแจ่มไว้
“หยุดเดี๋ยวนี้นะนังแจ่ม กล้าทำแบบนี้กับคุณรำพึงได้ยังไง”
“ข้าไม่กลัวใครแล้ว ข้าจะบอกท่านขุนว่าเมียที่ท่านรักนักรักหนา ที่แท้เป็นนางมารร้ายที่ฆ่าได้แม้กระทั่งแม่ของท่าน”
รำพึงจิกหัวแจ่ม กระชากหน้าเข้ามาใกล้
“เอ็งคิดว่าคนอย่างข้าจะปล่อยให้เอ็งได้มีโอกาสไปประจานข้างั้นเหรอ”
“คุณรำพึง อย่าทำอะไรน้าแจ่มเลยนะเจ้าคะ แค่ที่ทำกับคุณหญิงมันก็มากเกินพอแล้ว”
รำพึงเหมือนใจอ่อนมีเมตตา
“เอ็งขอเหรอนังชุ่ม ถ้าเอ็งขอข้าก็จะให้”
รำพึงสีหน้าเหี้ยมโหด

จวงจิกหัวแจ่มให้เงยขึ้น
“ปล่อยข้านะอีจวง อีชั่ว”
รำพึงเดินเข้ามาพร้อมกระบอกไม้ไผ่ที่บรรจุน้ำอะไรสักอย่าง!! ชุ่มตื่นตระหนก ยังจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูก จวงพูดกับแจ่ม
“เอ็งนี่ด่าข้าได้ เสียงดังฟังชัดจริงๆนะอีน้าแจ่ม”
“แต่ต่อไปเอ็งคงไม่หนวกหูเสียงนังแจ่มแล้วล่ะนังจวง เพราะข้ามียาสมุนไพรมาให้นังแจ่มกลั้วคอ รับรอง เพียงไม่กี่อึกมันจะปวดแสบปวดร้อนจนเส้นเสียงระเบิด!” รำพึงบอก
“คุณรำพึง อย่าทำน้าแจ่ม!”
ชุ่มพยายามตะเกียกตะกายไปช่วยแต่ติดโซ่ที่ล่ามอยู่
“เอ็งขอชีวิตนังแจ่มกับข้า ข้าก็ให้แล้วไง แต่ข้าปล่อยให้มันเพ้อเจ้ออะไรอีกต่อไปไม่ได้..ตลอดชีวิต”
รำพึงสั่ง
“นังจวง”
จวงบีบคอแจ่มเพื่อให้อ้าปาก แจ่มดิ้นรนสุดชีวิต
“อย่า คุณรำพึง!” ชุ่มบอก
“อีรำพึง อีชั่ว!”
“ปากกล้าแบบนี้ เอ็งสมควรโดนกรอกยาพิษให้คอพัง ดูสิว่ายังจะมีปัญญาด่าข้าอีกไหม”
รำพึงเข้ากรอกยาแจ่ม ชุ่มร้องเรียกแจ่มอย่างน่าเวทนา
“น้าแจ่มๆ”
แจ่มทรุดลงพื้นดิ้นทุรนทุราย จวงสมน้ำหน้าแต่ก็แอบสยองไม่ได้
“อยากจะฟ้องอะไรคุณพี่...เชิญเลย”
รำพึงเดินหัวเราะออกไปอย่างสะใจ จวงแอบแหยงแล้ววิ่งตามออกไป แจ่มทรุดกองอยู่ที่พื้นดิ้นด้วยความเจ็บปวด ชุ่มร้องไห้แทบบ้า

บริเวณโถงเรือนคุณหญิงมณี เสียงของขุนพิทักษ์คำรามดังลั่น
“ไม่จริง...คุณแม่ต้องไม่ตาย”
ขุนพิทักษ์กำสร้อยของคุณหญิงไว้ในมือ รำพึงสำออยร้องไห้อยู่ จวงนั่งคุมแจ่มที่ปากพองนอนซมด้วยพิษไข้อยู่ที่พื้น
“บ่าวพบน้าแจ่มนอนสลบอยู่ที่ท้ายสวนเจ้าค่ะ ส่วนสร้อยเส้นนี้ก็ตกอยู่ที่ใกล้ๆกัน”
แจ่มพยายามจะอ้าปากส่งเสียง แต่ไม่มีเรี่ยวแรงและเสียงไม่ออก รำพึงทำเป็นเวทนาแจ่ม
“มันช่างโหดเหี้ยมจริงๆ ดูสภาพนังแจ่มสิคะคุณพี่ มันทำจนนังแจ่มเป็นแบบนี้ น่าสงสารจริงๆ”
“ใคร ใครมันบังอาจทำกับคุณแม่ของพี่...มันเป็นใคร”
“จะมีใครอีกล่ะเจ้าคะที่จะก่อเรื่องพรรณ์นี้ได้ ก็ไอ้สม ไงคะคุณพี่”
แจ่มได้แต่น้ำตาไหลหมดปัญญาจะพูดความจริง
“เห็นมั้ยเจ้าคะพอพูดชื่อไอ้สม น้าแจ่มก็มีอาการเลย คงโกรธมากนะเจ้าคะ” จง
ว่า
รำพึงมองจวงที่รับลูกต่อได้ดี
“ไอ้สมมันคงเอาเรื่องคุณไสยมาหลอกล่อคุณแม่ให้ตายใจแล้วลวงไปฆ่า เพราะมันคงโกรธแค้นคุณพี่ที่คุณพี่สั่งขังนังชุ่ม น้องสาวของมัน”
ขุนพิทักษ์โกรธหน้ามืดคิดถึงเหตุการณ์เจอสมที่ห้องขังชุ่ม

“ข้าสั่งว่าห้ามใครหน้าไหนเข้ามาให้ข้าวให้น้ำนังชุ่ม นี่เอ็งกล้ารนหาที่ตายเหรอ”
สมสุดทน
“ใครกันแน่ที่จะต้องตาย ใครกันที่ผิดคำสาบาน”
“อย่าให้ข้ารู้นะว่าพวกเอ็งสมคบคิดกันทำชั่วอะไรอีก คราวนี้ต่อให้คุณแม่ขอร้อง ข้าก็จะไม่ยอมปล่อยพวกเอ็ง”

ขุนพิทักษ์กัดกรามแน่น กำหมัดมือสั่น
“ไอ้สม ไอ้ชั่ว! เอ็งฆ่าแม่ข้า...เอ็งก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิตพ่อแม่ของเอ็ง”
รำพึงมองจวงแล้วยิ้มให้กัน แต่จวงยิ้มแหยงๆ ตารำพึงมีแววชนะ... เข้าแผน

ชุ่มถูกทาสลากมาที่ลานโบย
“พาข้ามาที่นี่ทำไม ปล่อยข้า”
ชุ่มเห็นขุนพิทักษ์ รำพึง จวง และบ่าวอื่นๆยืนกันอยู่สลอน ทั้งหมดยืนบังพ่อแม่ชุ่มอยู่ ชุ่มจึงยังไม่เห็น

“น้องเห็นด้วยค่ะคุณพี่ ที่ควรจะจัดการนังชุ่มด้วยอีกคน เพราะสายเลือดเดียวกัน มันก็ต้องชั่วเหมือนกัน”
ขุนพิทักษ์หันไปสั่งทาสชาย
“โบยมัน!”
หวายที่ลงหลังดังขวับๆ พ่อแม่ชุ่มร้องด้วยความเจ็บปวด
ชุ่มช็อกมองภาพตรงหน้าเมื่อเห็นพ่อกับแม่กำลังโดนโบย ชุ่มตะโกนและดิ้นรน
“พ่อ แม่ ปล่อยข้า ท่านขุน...ท่านทำกับพ่อแม่ข้าทำไม”
“โคตรเหง้าเอ็งต้องชดใช้สิ่งที่ทำกับข้า!”
นางเย็นร้องไห้จนอ่อนแรง
“ชุ่ม นี่มันเรื่องอะไรกัน”
หวายลงหลังนางเย็น ขวับ! นางเย็นร้องกรี๊ด!
“อย่า!” ชุ่มร้องบอก
รำพึงยิ้มสะใจ
ชุ่มน้ำตานองหน้าหันไปหาขุนพิทักษ์
“ท่านขุน อย่าทำร้ายพวกเขาเลย ปล่อยพวกเขาไปเถอะเจ้าค่ะ พ่อแม่ข้าไม่เกี่ยวอะไรด้วย”
“แต่ไอ้สมมันทำชั่วไว้กับคุณแม่ของข้า ข้าก็จะให้มันได้ลิ้มรสความเจ็บปวดที่พ่อมัน แม่มัน น้องมัน จะได้รับไม่แพ้ที่มันทำกับคุณแม่ของข้า”
“พี่สมไม่ทำแบบนั้นแน่ พี่สมไม่ได้ฆ่าคุณหญิง คนที่ฆ่าคุณหญิงคือคุณรำพึง!”
“ตายแล้ว...ดูฤทธิ์มันสิคะคุณพี่ หลักฐานมัดแน่นขนาดนี้ มันยังกล้าโยนบาปมาให้น้อง”
“ชั่วทั้งพี่ ทั้งน้อง”
รำพึงยิ้มสะใจให้ชุ่ม
ชุ่มกราบเท้าขุนพิทักษ์
“ท่านขุนอย่าทำอะไร พ่อกับแม่ข้าเลย ถ้าจะทำก็ทำข้าเพียงคนเดียวเถอะเจ้าค่ะ ข้าขอร้อง”
ขุนพิทักษ์ประกาศอย่างคลั่งแค้น
“พวกเอ็งจำไว้ เที่ยงตรงพรุ่งนี้ถ้าไอ้สมมันไม่มามอบตัว ข้าจะตัดหัวอ้ายอี สามคนนี้ ไอ้สม..ข้าจะปั่นหัวเอ็งสังเวยวิญญาณของคุณแม่”
หวายยังลงหลังนายอยู่ นางเย็นไม่รู้จบ
“ไม่...พ่อจ๋า แม่จ๋า”
นางเย็นกับนายอยู่ร้องเรียก
“นังชุ่ม”
ขุนพิทักษ์กับรำพึง จวงเดินออกไปจากลานโบย ชุ่มได้แต่ร้องไห้ทั้งที่ไม่มีความผิด
ที่มุมหนึ่งที่แจ่มแอบดูอยู่แล้วร้องไห้สงสารในชะตาชีวิตชุ่ม

ยามเช้า สมร่างกายโชกเลือด เดินโซซัดโซเซ กำห่อผ้าไว้แน่น มาที่หน้ากุฏิหลวงตามั่น ก่อนที่จะล้มลงตรงหน้าบันได หลวงตาลงมายืนอยู่ สมค่อยๆเงยหน้าบอก
“หลวงพ่อขอรับ ช่วยคุณหญิงด้วยขอรับ”
สมยื่นห่อผ้าให้ หลวงตามั่นยื่นมือไปรับห่อผ้าก่อนค่อยๆหมดสติ ดับวูบลง หลวงตามองสมและห่อผ้าในมืออย่างปลงสังเวช

ในเวลากลางวัน รำพึงเดินฉับๆมาที่สวน จวงวิ่งตามมาติดๆ
“ทูนหัวของบ่าวจะไปไหนเจ้าคะ ช่วงหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้”
“ข้าต้องรีบไปหาหมอไสย ตอนนี้ของอยู่กับไอ้สมเกิดมันแก้เสน่ห์ขึ้นมาได้ก่อนเราจะยุ่ง”
จวงจะร้องไห้
“จวงบอกตรงๆว่าจวงกลัวเจ้าค่ะ จวงขอไปด้วยนะเจ้าคะ คนเดียวหัวหายนะเจ้าคะ”
“ไม่ได้ เอ็งต้องอยู่ที่นี่จับตานังแจ่มไว้อย่าให้มันคลาดสายตา เพราะบางทีมันอาจนำเราไปหาไอ้สม”
“เจ้าค่า... แล้วถ้าท่านขุนถามว่าคุณรำพึงไปไหนจะให้จวงตอบยังไงเจ้าคะ”
“ตอบอะไรก็ได้ที่จะไม่ทำให้หัวเอ็งหลุดจากบ่า”
“แต่ทูนหัวของบ่าวเจ้าขา”
“นังจวง ข้าสั่งอะไรก็ทำอย่างนั้น”
รำพึงเดินออกไปทิ้งจวงให้ยืนเหวออยู่
“สั่งอะไรก็ทำได้ แต่ถ้าสั่งให้ไปตาย จวงไม่ไปนะเจ้าคะ”
จวงบ่นเสร็จก็เดินกลับเข้าเรือนอย่างระแวดระวัง

บริเวณลานโบย นายอยู่ นางเย็นอยู่ในสภาพยับเยินไปทั้งร่าง
“ชุ่ม สมมันไม่ได้ทำอย่างที่ท่านขุนกล่าวหาใช่มั้ยลูก” นางเย็นถาม
“พี่สมไม่มีวันทำแบบนั้นแน่จ้ะแม่ คุณหญิงมีพระคุณท่วมหัว ไม่มีวันที่พี่สมจะฆ่าคุณหญิง”
“แล้วทำไมมันถึงเป็นแบบนี้” นายอยู่ถาม
ชุ่มน้ำตาซึม
“เพราะข้า เพราะความรักของข้าที่มีต่อท่านขุน ทำให้คุณรำพึงเธออาฆาต แม่จ๋า พ่อจ๋า ข้าขอโทษที่ข้าทำให้พวกท่านต้องมาทุกข์ทรมานแบบนี้”

“ถ้าจะต้องตาย แม่กับพ่อก็จะไม่ปล่อยให้เอ็งตายเพียงลำพัง เราจะตายด้วยกัน”
ชุ่มได้ยินสิ่งที่แม่พูด ก็ได้แต่ร้องไห้แทบขาดใจที่ต้องมาเผชิญชะตากรรมเช่นนี้
สมนอนอยู่ที่กุฏิหลวงตามั่น สมขยับตัวด้วยความเจ็บปวด ภายนอกกุฏิเด็กวัดสองคนกำลังถูเรือน
เด็กวัดคนหนึ่งบอก

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 12 วันที่ 2 มี.ค. 56

ละครเรื่อง บ่วงบาป บทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละครเรื่อง บ่วงบาป บทโทรทัศน์ : พอวาสน์-นันทพร
ละครเรื่อง บ่วงบาป กำกับการแสดง : กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง บ่วงบาป แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง บ่วงบาป ผลิต : บ้านละคอนโดย อรพรรณ วัชรพล
ละครเรื่อง บ่วงบาป ออกอากาศทุกวันพุธและพฤหัสบดี เวลา 20.15 น.
ระยะเวลาออกอากาศ : เริ่ม กุมภาพันธ์ ทางไทยทีวีสีช่อง3
ที่มา manager