อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 17 วันที่ 23 มี.ค. 56

อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 17 วันที่ 23 มี.ค. 56

กร้าวขับรถพาอนุชเข้ามาในรั้วบ้านของเขา พอรถจอด อนุชลงจากรถ ไม่พูดไม่จา เดินเข้าบ้านไป กร้าวลงจากรถ มองตามไปอย่างห่วงๆ
อนุชเดินเข้ามา มองรอบๆ รู้สึกเบื่อหน่าย สิ้นหวัง กร้าวตามเข้ามา เห็นเธอเย็นชา พยายามเอาใจ
“เหนื่อยรึเปล่า”
อนุชใจแข็ง ทำเป็นไม่ตอบ
“หิวไหม อยากได้อะไรรึเปล่า”

อนุชเหลือบมองเขา แล้วเดินหนีขึ้นห้อง กร้าวมองตามอย่างหนักใจ
ค่ำนั้น ธารินรอชายธงกลับมาอย่างร้อนใจ พอได้ยินเสียงรถก็ดีใจ ครู่หนึ่งชายธงเข้ามา หน้าตาดูไม่ดี ธารินเป็นห่วง

“พี่ชายธง...เป็นไงบ้างคะ ได้เจออนุชรึเปล่า”
ชายธงหนักใจ
“นายกร้าวพาอนุชกลับไปอีกแล้ว”
ชายธงเดินไปทิ้งตัวลงนั่งอย่างหัวเสีย เขานึกถึงเรื่องราวเมื่อครู่ที่กร้าวดูถูกเขา
“แกจะเอาอะไรมาใช้หนี้ฉัน เงินพ่อแกงั้นเหรอ”
ชายธงโกรธมาก
“ไอ้กร้าว”
ปรารภห้ามไว้
“ชายธง อย่า”
“หึ...ก็คนอย่างแกมันจะมีปัญญาอะไร เป็นแค่ไอ้กระจอกที่วันๆเอาแต่ตามเมียชาวบ้าน”

ธารินเห็นสีหน้าชายธงขึ้งเครียดก็เป็นห่วง
“พี่ชายธง...ไม่เป็นไรนะคะ”
“พี่เป็นคนไม่เอาไหนใช่ไหมริน”
“ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะคะ”
“พี่มันไม่ได้เรื่อง พี่ช่วยนุชไม่ได้ พี่ไม่เคยเอาชนะไอ้กร้าวได้เลย”
“ไม่จริง พี่ชายธงของรินไม่ใช่คนไม่เอาไหน...อย่างน้อยพี่ชายธงก็ยอมทำทุกอย่างเพื่ออนุช...” ธารินสลดลง “เพื่อผู้หญิงที่พี่ชายธงรัก”
ชายธงเห็นใจธาริน
“ริน...”
“คนที่พยายามแล้ว แต่ไม่สำเร็จมีอยู่เยอะแยะไป มันไม่ได้หมายความว่าเขาไม่เอาไหน แต่มันยังไม่ใช่โอกาสของเขาต่างหาก”
ชายธงยิ้มออก
“หัดพูดจาเป็นผู้ใหญ่แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
เขาลูบหัวเธอ ธารินยิ้ม
“ถ้าพี่ชายธงต้องการกำลังใจ มาหารินได้ทุกเมื่อ”
“ขอบใจนะ”
ทั้งสองยิ้มให้กัน

อนุชมาเตรียมเสื้อผ้า จะอาบน้ำ กร้าวตามมา มองอนุชอยู่ที่ด้านหลัง ตัดสินใจจะง้อ กร้าวเดินเข้ามาหา แล้วกอดทางด้านหลังอนุชตกใจ ดิ้นหนี
“อะไรกันคุณกร้าว ปล่อย”
“ทำไมล่ะ ขอกอดหน่อยไม่ได้เหรอ”
“ปล่อย ฉันจะไปอาบน้ำ”
“งั้นอาบด้วยกันนะ”
อนุชสะบัดหลุด
“เลิกทำเป็นล้อเล่นกับฉันซะที”
“ก็ไม่ได้ล้อเล่น จะทำจริงๆ”
“ฟังนะคุณกร้าว ฉันอาจจะผิดที่ยอมคุณ แต่มันจะไม่เกิดขึ้นซ้ำสองอีก”
กร้าวชะงัก
“มีอะไรกับผมมันผิด แล้วที่ถูกต้องเป็นใคร ชายธงเหรอ”
อนุชประชด
“ก็อาจจะใช่”
กร้าวโมโห
“อย่าลืมว่าคุณเป็นเมียผม”
“ไม่ลืมหรอก ไม่ต้องมาตอกย้ำ”

อนุชเดินหนีไป กร้าวมองตามอย่างหัวเสีย
เสียงโทรศัพท์ในบ้านมโนรมย์ดังขึ้น อสิตใช้ไม้เท้าเดินมาดู
“แหวน อยู่ไหน ทำไมไม่รับสาย”
เงียบ อสิตต้องเดินมารับสายเอง
“สวัสดีครับ บ้านวิชเวทย์”
ลลิตาคุยโทรศัพท์อยู่ที่โรงพัก
“สิคะ ลิต้าเอง...”
อสิตอึ้งไป
“สิต ได้ยินลิต้ารึเปล่า”
“ต้องการอะไร”
“ลิต้าอยู่ที่โรงพัก ลิต้าโดนคุณกร้าวใส่ร้าย สิตช่วยมาประกันตัวลิต้าหน่อยได้ไหม”
“หน้าเธอทำด้วยอะไร มันถึงได้หนาพอจะมาขอความช่วยเหลือจากฉัน”
“สิตอย่าพูดอย่างนั้นสิคะ หรือสิตไม่เคยคิดถึงความสัมพันธ์ครั้งก่อนของเราบ้างเลย”
“ไม่ต้องมาตอแหลลิต้า...ถ้าฉันช่วยเธอก็คือฉันจะประกันตัวเธอมาฆ่าด้วยมือฉันเอง”
อสิตกระแทกหูโทรศัพท์ นึกเจ็บใจ ลลิตาขัดใจ วางสายแล้วด่าใส่โทรศัพท์
“ไอ้บ้า ไอ้ขาเป๋...ฉันไม่น่าโทรไปให้แกด่าเลย...แล้วจะทำไงดี...”

อนุชมาพบอรชากับปรารภที่ร้านอาหารในห้างสรรพสินค้า
“พี่อร...พี่รภ”
“นุช เป็นไงบ้าง พี่ดีใจนะที่อย่างน้อยคุณกร้าวไม่ได้ขังนุชอีก”
“เขาคอยย้ำเรื่องเงินร้อยล้าน ใช้เรื่องนี้เป็นหลักประกันว่านุชจะไม่หนี”
ปรารภออกความเห็น
“ถ้าเราหาทางใช้หนี้เขาได้ นายกร้าวคงไม่มีข้ออ้างมากักนุชไว้ได้อีก แต่ปัญหาคือ เราจะไปหาเงินร้อยล้านจากที่ไหน”
อรชาคิดๆ
“หรือเราควรจะกู้รายอื่นมาจ่ายหนี้คุณกร้าวคะ...เจ้าหนี้รายใหม่อาจจะไม่ใจร้ายเท่าคุณกร้าว”
อนุชแย้ง
“ไม่ดีหรอกค่ะพี่อร มันเป็นการเอาหนี้มาโปะหนี้”
“แต่อย่างน้อย นุชจะได้เป็นอิสระจากคุณกร้าวซะทีนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่อร นุชทนได้”
“แต่พี่กลัวว่าคุณกร้าวจะ...จะทำมิดีมิร้ายนุช...นุชอยู่กับเขาสองต่อสองอย่างนั้น นุชไม่กลัวบ้างเหรอ”
“เขา...เขาไม่ได้ทำอะไรนุชหรอกค่ะ”
“แน่ใจนะ”
อนุชอึกอัก พอดีมือถือดัง อนุชรีบรับสายเพื่อหนีคำถามอรชา
“สวัสดีค่ะ...” อนุชอึ้งไป “พี่ลิต้า...”
อรชากับปรารภได้ยินว่าเป็นลิต้าก็ประหลาดใจ

อนุช อรชา ปรารภเดินเข้ามาในโรงพัก ลลิตาหันไปเห็น รีบลุกมาหา
“นุช...ขอบใจนะที่มา นุชยอมช่วยพี่แล้วใช่ไหม”
“พี่ลิต้าแน่ใจเหรอ ว่าสำนึกผิดแล้วจริงๆ”
“พี่รู้ว่าพี่ทำผิดต่อนุชไว้มาก... แต่มันเป็นเพราะคุณกร้าวบีบคั้นพี่...ส่วนไอ้เชิดก็ทำเกินคำสั่ง พี่แค่จะให้มันไปขู่นุช ไม่คิดจะให้มันทำร้ายนุชจริงๆเลย”
“แล้วที่พี่ลิต้าจะเอาปืนมายิงนุชล่ะ”
อรชากับปรารภได้ยินก็ตกใจ ปรารภจ้องหน้าลลิตา
“อะไรนะ ลิต้า เธอทำถึงขนาดนั้นเลยเหรอ”
ลลิตาสะอึก
“เอ่อ...ฉันทำไปด้วยอารมณ์ชั่ววูบน่ะ คุณกร้าวไล่ฉัน ฉันเลยขาดสติ อาละวาด...”
อรชาไม่พอใจ
“ขาดสติถึงกับจะฆ่าจะแกงกันอย่างนั้นก็ไม่ไหวนะคะ”
ลลิตาแกล้งบีบน้ำตา เข้ามาไหว้อนุช
“นุช...พี่ผิดไปแล้ว ยกโทษให้พี่เถอะนะ...จะให้พี่กราบนุชก็ได้”
ลลิตาจะลงไปกราบ อนุชดึงไว้
“ไม่ต้องหรอกค่ะ นุชไม่อยากถือโทษโกรธเคืองอะไรใคร...นุชยกโทษให้พี่ลิต้าก็ได้ แต่เรื่องนี้เป็นคดีอาญา นุชช่วยพี่ลิต้าไม่ได้ ยังไงก็ต้องปล่อยให้เป็นไปตามกระบวนการ”
อนุชพยักหน้ากับอรชาปรารภ ชวนกันออกไป ลลิตาโผเข้ากอดขาอนุช
“นุช...นุชจะให้พี่นอนคุกจริงๆเหรอ ช่วยประกันตัวพี่เถอะนะ อย่าใจร้ายกับพี่เลย พี่สำนึกผิดแล้วจริงๆ” ลลิตาหันไปหาปรารภ “รภ แกต้องช่วยฉันนะ ฉันเป็นญาติแก” เธอหันไปกอดอนุชอีก “นุชช่วยพี่นะ...”
ลลิตาแกล้งร้องไห้ อนุชมองหน้าอรชากับปรารภอย่างหนักใจ ลลิตาแอบยิ้มร้าย รู้ว่ามารยาได้ผล

ไม่นานต่อมา ลลิตาเดินนวยนาดเข้ามาที่หน้าห้องขังเชิด ยิ้มเย้ย
“ต้องผิดหวังแล้วนะไอ้เชิด คืนนี้แกต้องนอนที่นี่คนเดียว...ฉันไม่ได้อยู่เป็นเพื่อน”
“ถ้าฉันมีมารยาร้อยเล่มเกวียนอย่างแกก็คงสบายไปแล้ว”
“เสียดาย ของแบบนี้เป็นพรสวรรค์ ลอกเลียนแบบกันไม่ได้...ฉันต้องไปละนะ”
ลลิตาโบกมือให้
“เดี๋ยวก่อนนังตา...แกคิดเหรอว่าจะทำงานใหญ่ด้วยตัวคนเดียว”
ลลิตาชะงัก
“ยังไงแกก็ต้องพึ่งฉัน ทางที่ดีหาทางช่วยฉันออกไปด้วยจะดีกว่า”

ลลิตาคิดไปก็เห็นว่าจริงอย่างเชิดว่า แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
ด้านกรวิกเดินเข้ามาในบ้านกร้าว มือหอบหิ้วเอกสารงานมาด้วย

“อากร้าวคะ...อากร้าว”
กร้าวเดินออกมา กรวิกเห็นกร้าวก็แย้มยิ้มดีใจ
“อ้าวนก...มีอะไร”
“นกเข้าไปที่บริษัทมาค่ะ มีเอกสารที่อากร้าวจะต้องเซ็น นกเลยเอามาให้”
“ขอบใจนะ วางไว้นั่นแหละ เดี๋ยวอาจะดูเอง”
กรวิกวางเอกสาร แต่ไม่ยอมกลับยังรั้งอยู่ต่อ
“อากร้าวคะ...เรื่องหย่าอากร้าวเรียบร้อยรึยังคะ”
กร้าวหน้าเครียด หันมามองกรวิกอย่างไม่พอใจ
กรวิกอึกอักแก้ตัว “ลุงชาติโทร.มาถามนกน่ะค่ะ”
กร้าวรู้ทันว่าไม่จริง แต่ถามย้ำ “ลุงชาติโทร.มาถามนกเหรอ”
กรวิกอึกอัก “ค่ะ”
กร้าวส่ายหน้าระอา “นกกลับไปเถอะ เดี๋ยวเอกสารงาน อาจะจัดการเอง”
กรวิกจ๋อย “ค่ะ”
กรวิกจะหันกลับออกไป พอดีเห็นอนุชเข้ามา กรวิกถึงกับสะอึก
“นุช”
อนุชรู้ว่ากรวิกยังเกลียดเธอ ก็จะเดินเลี่ยงหนี แต่กรวิกเข้ามาขวางไว้
“หยุดนะนุช เธอมาทำอะไรที่นี่อีก อย่าบอกนะว่าจะมาตามตื้ออากร้าว”
อนุชหันมาทางกร้าว “คุณน่าจะอธิบายกับนกได้นะคะ ว่าทำไมฉันต้องกลับมาที่นี่อีก” ว่าแล้วทำท่าจะไป
กรวิกขวางไว้อีก “จะไปไหน เธอไม่มีสิทธิ์อยู่ที่นี่ต่อไปแล้วนะ”
“อาเป็นคนพานุชมาที่นี่เอง เขามีสิทธิ์เต็มร้อยที่จะอยู่ที่นี่”
กรวิกอึ้ง “อากร้าว”
อนุชเหนื่อยใจ เดินเลี่ยงเข้าไปด้านใน

กรวิกตามคาดคั้นกับกร้าว ขณะที่กร้าวเดินหนี
“อากร้าวช่วยอธิบายกับนกหน่อยได้ไหมคะ ว่าทำไมต้องให้นุชมาอยู่ที่นี่อีก ในเมื่อจะหย่ากันอยู่แล้ว”
“เพราะว่าอาไม่ได้คิดจะหย่ากับอนุช”
“ทำไมคะ คนไม่ได้รักกันจะทนอยู่กันไปเพื่ออะไร”
“เหตุผลของอา นกไม่จำเป็นต้องรู้”
อนุชเดินย้อนมาหยุดฟังอยู่มุมหนึ่ง
“หรือว่าอากร้าวรักนุช ถึงไม่ยอมปล่อยนุชไป” กรวิกพูดแทงใจดำ
อนุชลุ้นกับคำตอบของกร้าวเช่นกัน กร้าวนิ่งอึ้งไป สับสนหนัก
กรวิกคาดคั้น “ว่าไงคะอากร้าว อากร้าวรักนุชเหรอคะ”
กร้าวยังหลอกตัวเองอีก “อาไม่ได้รักอนุช”
อนุชสะเทือนใจ ได้ยินคำว่าไม่รักจากปากกร้าว น้ำตาคลอๆ เดินเลี่ยงหลบออกไป
กร้าวฉุนไล่กรวิกกลับ
“ทีนี้ได้ยินชัดหรือยังนก กลับได้หรือยัง”
กร้าวเดินหนีอย่างเอือมระอา กรวิกมองตาม ยังคาใจไม่หาย

ส่วนเธียรประหลาดใจที่ชายธงมาขอทำงาน
“ว่าไงนะ แกจะขอไปทำงานที่บริษัท”
ชายธงงอน “อะไรอีกล่ะครับ พ่อจะเอายังไงกันแน่ ผมไม่ทำงานก็บ่น พอมาขอทำงานก็มองอย่างกับผมเป็นตัวประหลาด”
“ก็มันไม่ประหลาดเหรอ ที่อยู่ๆ แกมาเปลี่ยนหน้ามือเป็นหลังมืออย่างนี้อย่าบอกนะว่าผีเข้า”
“ผมแค่ไม่อยากให้ใครมาดูถูกว่าเป็นคนไม่เอาไหน ใช้แต่เงินพ่อ...ตกลงพ่อจะให้ผมทำงานที่บริษัทรึเปล่า ไม่ให้จะได้ไปสมัครที่อื่น”
เธียรเข้ามาตบไหล่ชายธง ยิ้มด้วยความยินดี “ให้สิวะ อีกหน่อยบริษัทนี้ก็ต้องเป็นของแกแกยิ่งมาเรียนรู้เร็วขึ้นเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งเบาใจมากขึ้นเท่านั้น”
ธารินเดินเข้ามาพอ พนมมือไหว้ทักทายเธียร
“สวัสดีค่ะคุณลุง...คุณลุงกับพี่ชายธงคุยอะไรกันอยู่หรือเปล่าคะ”
“คุยเสร็จแล้ว...ขอบใจหนูรินมากนะที่ทำให้เจ้าชายธงเปลี่ยนไปในทางที่ดียอมมาฝึกงานที่บริษัทซะที”
เธียรหันมายิ้มให้ชายธงอีกครั้ง ก่อนเดินออกไป

ธารินนิ่งงันไป นึกสะท้อนใจเพราะรู้ดีว่าชายธงไม่ได้ทำเพื่อเธอ
ธารินออกมานั่งจ๋อยอยู่อีกมุมของบ้าน ชายธงตามออกมามองเห็นอาการธารินก็แปลกใจ

“เป็นอะไรริน ไม่ดีใจเหรอ ที่พี่จะเริ่มทำงานเป็นชิ้นเป็นอันซะที”
ธารินฝืนยิ้ม “รินดีใจค่ะ... แต่ไม่สบายใจที่คุณลุงเข้าใจผิด”
ชายธงแปลกใจ “เข้าใจผิด..”
ธารินพนักหน้า “คุณลุงเข้าใจว่ารินเป็นคนทำให้พี่ชายธงเปลี่ยนใจมาทำงาน แต่จริงๆแล้วเป็นเพราะอนุชต่างหาก... ไม่ใช่ริน”
“ใครบอกล่ะ ว่าเป็นเพราะนุชคนเดียว”
ธารินชะงัก มองหน้าชายธงงงๆ
“ส่วนนึง พี่อยากเป็นคนดีเพื่อนุช...แต่อีกส่วน พี่ทำเพื่อริน...เพราะรินไม่เคยหมดหวังในตัวพี่” ชายธงกุมมือธารินไว้ “ขอบใจนะริน ที่เชื่อมั่นในตัวพี่”
ธารินยิ้ม ซาบซึ้งใจ

ชาติอยู่ที่บ้านทานตะวันรู้เรื่องอนุชจากกรวิกก็ไม่สบายใจ
“ว่าไงนะ เจ้ากร้าวมันไม่ยอมหย่ากับนุชเหรอ”
“ใช่ค่ะ อากร้าวจับนุชมาทรมานที่บ้านอีกแล้ว ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่อากร้าวจะยอมปล่อยนุช”
ชาติโมโหขึ้นมา “เจ้ากร้าว ทำไมไม่แล้วเลิกกันซะทีนะ” ตะโกนเรียก “ขำ... ขำ...”
ขำวิ่งพรวดเข้ามา
“ขา... คุณชาติ”

อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 17 วันที่ 23 มี.ค. 56

ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทประพันธ์ : บุษยมาส (จากเรื่องเดิม นางฟ้าซาตาน)
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทโทรทัศน์ : สิริกร
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง กำกับการแสดง : ธนะสิทธิ์ อริยสินวีรกุล
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง แนวละคร : เมโลดราม่า - โรแมนติก
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ผลิตโดย : บริษัท ดาราวิดีโอ จำกัด
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ออกอากาศ : เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา manager