อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 13/3 วันที่ 15 มี.ค. 56

อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 13/3 วันที่ 15 มี.ค. 56

“แล้วคุณจะบ้าเหรอ พกรูปแต่งงานทำไม!”
“คนจะได้รู้ไง ว่าผมแต่งงานแล้ว...”
“คงภูมิใจมากสินะ ที่เอาเรื่องนี้มาบังคับฉันได้”
กร้าวกวน
“ใช่...ภูมิใจมาก...ถึงแม้เมียผมจะเป็นโรคประสาท!”
อนุชโกรธ

“คุณ!”
ลิฟต์มาพอดี กร้าวดึงอนุชเข้าลิฟต์ไป

กร้าวดึงอนุชกลับมาที่รถที่จอดอยู่ลายจอดรถชั้นล่าง เขาเปิดประตูฝั่งคนขับ ดันอนุชเข้าไปก่อน แล้วจึงดันตัวเองเข้าไป อนุชดันเขาออกไป แต่สู้แรงไม่ได้ เธอรีบกระเถิบมาที่นั่งข้างคนขับ จะเปิดประตูหนีออกไปอีกด้านหนึ่ง กร้าวกระชากดึงกลับเข้ามา ทันใดนั้น ชายธงโผล่มา กระชากเสื้อกร้าว ดึงออกมาจากรถ อนุชออกมาจากรถ เห็นชายธงก็มีความหวัง

“ชายธง!”
ชายธงต่อยกับกร้าว แรกเริ่มชายธงเป็นต่อเพราะเล่นกร้าวทีเผลอ อนุชยืนมองอย่างเป็นกังวล ในใจไม่ได้อยากให้ใครต้องเจ็บตัว กร้าวเริ่มรับมือได้ เอาคืนในที่สุด ชายธงโดนชกหน้า ล้มไปข้างกรวยที่วางจองช่องจอดรถอยู่ อนุชตกใจเป็นห่วง
“ชายธง!”
กร้าวเข้ามากระชากแขนอนุช ดึงกลับไปที่รถ
“มานี่!”
กร้าวลากอนุชมาถึงรถ ทันใดนั้น ชายธงเข้ามาด้านหลัง ใช้กรวยเมื่อครู่ฟาดใส่กร้าวอย่างแรงเขาเสียหลัก เซถลา ล้มลง อนุชตกใจ
“คุณกร้าว!”
ชายธงคว้าแขนอนุชดึงไป
“นุช วิ่ง!”
กร้าวลุกขึ้นมา มองตาม แค้น!

ทั้งสองวิ่งขึ้นมาตามทางในลานจอดรถ อนุชไม่ไหว สะดุดขาล้มลง ชายธงรีบเข้ามาประคอง
“นุช ไหวไหม!”
อนุชพยักหน้า ชายธงช่วยประคองอนุช วิ่งหนีไปด้วยกัน

อนุชกับชายธงวิ่งมาถึงรถของชายธงที่จอดอยู่ ชายธงกดปลดล็อครถ
“นุช ขึ้นรถ”
อนุชรีบเข้าไปเปิดประตูรถฝั่งที่นั่งข้างคนขับ กร้าวขับรถตามมา จนตามมาทัน เขาเข้ามากระชากชายธง ชกและจับหัวชายธงโขกกับเสาจนล้มลง หมดสติ อนุชตกใจมาก
“ชายธง!”
อนุชวิ่งเข้าไปดูชายธง แต่กร้าวมากระชากแขนไว้
“ไปได้แล้ว!”
“แต่ชายธง...!”
กร้าวเห็นผู้ชายเดินอยู่ไกลๆ ก็ตะโกนบอก
“คุณครับ...คุณ มีคนหมดสติอยู่ตรงนี้!”
ชายหนุ่มคนนั้นได้ยิน รีบเดินเข้ามาดู กร้าวหันมาบอกอนุช
“ไปได้รึยัง”
อนุชเป็นห่วงชายธง
“แต่...”
“ที่นี่โรงพยาบาล เดี๋ยวเขาก็พานายสายธงไปหาหมอเองล่ะ”
“ใจคอคุณทำด้วยอะไร!”
กร้าวดึงอนุชไปขึ้นรถขับรถออกไป ทิ้งให้ชายธงนอนหมดสติอยู่ตรงนั้น

อนุชมองจากในรถด้วยความเป็นห่วงชายธง ก่อนที่รถจะแล่นออกไป
กร้าวดึงแขนอนุชลากกลับเข้ามาในบ้าน

“คุณกร้าว ฉันเจ็บนะ”
“เจ็บบ้างก็ดี จะได้จำ”
เสียงมือถือกร้าวดังขึ้น พอเห็นว่าเป็นชื่อลลิตา เขากดสายทิ้งทันทีอย่างโมโห

ลลิตาที่รอสายอยู่ ไม่พอใจที่กร้าวกดทิ้ง
“เล่นอย่างนี้ใช่ไหม”
ลลิตาโทรหากร้าวอย่างไม่ลดละ

กร้าวดึงอนุชเข้ามาในบ้าน ขำออกมาเห็นก็แปลกใจ
“คุณนุช!”
เสียงมือถือดังขึ้นอีก กร้าวรำคาญ หันไปสั่งขำ
“ขำ พาคุณนุชขึ้นห้อง แล้วล็อคห้องไว้”
“คุณ...”
อนุชโมโห กร้าวหันมาสั่งเสียงเข้ม
“อย่าให้ขำต้องลำบากไปด้วยเลย”
อนุชชะงัก มองขำอย่างเห็นใจ ก่อนจะยอมตามขำไปโดยดี

เมื่ออนุชไปแล้ว กร้าวกดรับสายอย่างหงุดหงิด
“ว่าไงลิต้า”

กร้าวขับรถเข้ามาจอดที่ลานจอดรถของบริษัท ลลิตาเดินออกมาจากมุมหนึ่ง กร้าวลงจากรถพร้อมกระเป๋าเอกสาร
“เดี๋ยวนี้ลิต้าคงเป็นคนอื่นไปแล้วสินะ จะให้นั่งรอที่ห้องทำงานคุณก็ไม่ได้ต้องให้เจอที่ลานจอดรถ”
“ผมว่ารีบ...เข้าเรื่องเลยดีกว่า”
กร้าวเปิดกระเป๋าเอกสารออกมา ภายในบรรจุเงินจนเต็มกระเป๋า
“เงินจากการขายรัตนกิจ คุณเอาไป”
กร้าวจะกลับขึ้นรถ ลลิตาตามมาดึงไว้
“แค่นี้เหรอคะคุณกร้าว”
“เท่านี้แหละ เงินทั้งหมดที่ขายรัตนกิจได้ คุณจะเอาอะไรอีก”
“ลิต้าไม่ได้หมายถึงเงิน ลิต้าหมายถึงตัวคุณ!”
“เอาเงินนี่ไป แล้วถ้าอยากได้คอนโดก็อยู่ไป ผมจะไม่ไล่คุณ แต่เลิกมาวุ่นวายกับผมเสียที!”
“คิดจะสลัดลิต้าทิ้งมันไม่ง่ายอย่างที่คุณคิดหรอกนะ ฟังไว้ให้ดีนะคุณกร้าว ยังไงลิต้าก็ไม่มีวันเลิกกับคุณ!”
กร้าวปัดกระเป๋าเงินออกจากกระโปรงรถ เงินหกกระจาย ลลิตาตกใจ
“คุณไม่อยู่ในฐานะที่จะขู่ผม จำไว้ด้วยลิต้า”
กร้าวกลับขึ้นรถ ขับออกไป เงินปลิวกระจาย ลลิตาตกใจ รีบตะครุบเงินไว้
“โธ่เว้ย! คุณกร้าวนะ คุณกร้าว” เธอก้มเก็บเงิน “เงินของฉัน!!”
ลลิตาก้มเก็บเงิน จนมาหยุดที่เท้าใครบางคน เธอเงยหน้าขึ้นมอง เชิดก้มลงมอง ยิ้มให้

ลลิตาเรียงเงินใส่กระเป๋าจนครบ เชิดยืนเยื้องไปด้านหลังมองยิ้มอยู่
“ว่าไง ครบไหมจ๊ะ ที่รัก”
ลลิตาพยักหน้า เหลือบหางตามองเชิดอย่างหวั่นๆ
“เอาล่ะ ถ้าครบแล้วก็รบกวนแบ่งส่วนของผัวมาด้วยนะ ที่รัก”
ลลิตากัดฟันแค้น นึกแล้วว่าต้องโดนเชิดขูดรีดอีกรีบหาทางเอาตัวรอด
“เอ้า ทำเฉย...ไหนล่ะ ส่วนแบ่งของฉัน!”
“ฉันนึกอะไรออกแล้ว...”
เชิดแปลกใจ ลลิตาอาศัยจังหวะนั้นเอากระเป๋าเงินฟาดใส่ก่อนจะวิ่งหนีเข้าไปในตัวอาคาร เชิดตั้งหลักขึ้นมาได้ มองตามอย่างเจ็บใจ

เย็นนั้น กร้าวกลับเข้ามาในบ้าน ขำกำลังยกถาดอาหารไปให้อนุชบนห้อง
“อะไรน่ะขำ”
“สำรับของคุณนุชค่ะ”
กร้าวมองไปที่ถาดอาหาร

อนุชนั่งจ๋อยอยู่ที่เตียง กร้าวเปิดประตูเข้ามานำถาดอาหารมาวางที่โต๊ะข้างหัวเตียง
“กินซะ”
อนุชโมโห ลุกขึ้นมาต่อว่า
“ฉันไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของคุณนะ จับฉันมาขัง ถึงเวลาให้กินต้องกิน ให้นอนต้องนอน ฉันทนอยู่แบบนี้ไม่ไหวแล้ว!”
อนุชปัดถาดอาหารหกกระจาย กร้าวมองอาหารบนพื้น แล้วหันมามองอนุช หน้านิ่ง
“คิดว่าอาละวาดแบบนี้แล้วอะไรมันจะดีขึ้นหรือไง”
อนุชหน้าเครียด คิดได้ กร้าวออกไป พลางตะโกนเรียกขำ
“ขำ เอามาให้คุณนุชอีกชุด!”
ประตูปิดลงอีกครั้ง อนุชมองตาม หน้าเครียด

ค่ำนั้น ธารินยืนรอชายธงอย่างกระสับกระส่าย คอยดูนาฬิกา แต่เขาไม่มาสักทีก็เป็นห่วง ครู่หนึ่งมือถือดังขึ้นเธอหยิบมาดู เห็นเป็นชื่อชายธงก็ตื่นเต้น
“พี่ชายธงเป็นไงบ้าง สำเร็จไหม แล้วตอนนี้พี่อยู่ที่ไหน”
ธารินฟังสายแล้วต้องตกใจ
“อะไรนะคะ!”

ธารินขับรถโดยชายธงมีผ้าปิดแผลที่หัวนั่งข้างๆมาตามถนน
“พี่ชายธงไม่น่ารีบออกมาเลย น่าจะอยู่ดูอาการอีกซะหน่อย”
“พี่ไม่เป็นอะไรหรอก”
“ไม่รู้ว่ารินคิดถูกหรือคิดผิด ที่ช่วยพี่ชายธงเรื่องอนุช”
ชายธงเหลือบมองธาริน รู้ว่าเธอเป็นห่วงเขามาก กุมมือเธอที่จับพวงมาลัย
“พี่ขอโทษนะ ที่ทำให้รินเป็นห่วง”
ธารินเหลือบมองชายธง สีหน้าอ่อนลง
“ถ้าคุณลุงเห็นพี่ชายธงในสภาพแบบนี้ ไม่รู้จะว่ายังไงบ้าง”

“พี่ยังไม่กลับบ้านหรอก รินช่วยพาพี่ไปที่นึงก่อน”
ชายธงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้อรชากับอสิตฟัง

“ผมขอโทษ ที่ช่วยนุชมาไม่ได้ ทั้งที่มันเกือบจะสำเร็จอยู่แล้ว”
อรชาหน้าเครียด เป็นห่วงอนุช แต่ก็ปลอบชายธง
“อย่าโทษตัวเองเลยจ้ะ ชายธงทำเต็มที่แล้ว”
อสิตเป็นห่วง
“ก็เท่ากับว่า นายกร้าวรู้ว่านุชวางแผนหนี...แล้วมันได้ตัวนุชกลับไปอย่างนี้ มันจะทำอะไรนุชบ้าง”
“ตอนนี้นายกร้าวคงย่ามใจ คิดว่าตัวเองชนะ แต่ผมต้องเอาคืนมันแน่!”
ชายธงแค้นๆ อรชานึกเป็นห่วงอนุช อรชาคิดอะไรบางอย่างได้ แอบออกมาที่หน้าบ้าน แล้วขึ้นรถขับออกไป

กร้าวเปิดประตูห้องเข้ามา เห็นอนุชนั่งกอดเข่าอยู่ที่เตียงข้างๆมีถาดอาหารที่เธอไม่แตะแม้แต่น้อย
เขาอดเป็นห่วงไม่ได้ แต่ก็ทำใจแข็ง
“ตกลงไม่กินใช่ไหม”
อนุชไม่แม้แต่จะหันไปมอง กร้าวตะโกนเรียกขำ
“ขำ...ขำ!”
ครู่หนึ่งขำวิ่งเข้ามา
“ยกถาดอาหารไปเก็บ”
ขำเป็นห่วงอนุช
“แต่คุณนุช...”
“เอาไปเก็บ!”
ขำจ๋อยๆ
“ค่ะ...”
ขำเข้ามายกถาดอาหาร เสียงแตรรถดังขึ้นทุกคนประหลาดใจ กร้าวพึมพำ
“ดึกป่านนี้ใครมา”
เสียงอรชาดังเข้ามาจากหน้าบ้าน
“อรชาคุณกร้าว ปล่อยนุชออกมา คุณกร้าว!”
อนุชหน้าตื่น
“พี่อร...”
อนุชกระโดดลงจากเตียง วิ่งออกไป กร้าวจะคว้าตัวไว้แต่ไม่ทัน
“อนุช!”
กร้าวรีบวิ่งตามไป ขำหน้าเหวอ มองงง

อรชายืนตะโกนอยู่หน้าบ้าน
“นุช ได้ยินพี่ไหม นุช...คุณกร้าว!”
อรชากดกริ่งไม่ยั้ง...อนุชวิ่งหนีลงมาที่ชั้นล่างมองไปที่หน้าบ้าน เห็นอรชายืนอยู่ เธอรีบวิ่งไปเปิดประตูบ้าน กร้าวเข้ามากอดตัวอนุชจากด้านหลัง อุ้มออกมา
“ปล่อย! ปล่อยฉัน!”
ขำตามลงมา หน้าตื่นๆ กร้าวสั่งขำ
“ไปเปิดรั้วให้คุณอรชาเข้ามา”
กร้าวอุ้มอนุชพาดบ่า พากลับขึ้นบันได เธอพยายามดิ้น
“ปล่อยฉันนะ ปล่อย!”

อนุชถูกโยนลงบนเตียง กร้าวจะกลับออกไป เธอรีบตะเกียกตะกายขึ้นมา
“คุณกร้าว...”
กร้าวชะงัก อนุชขอร้อง
“อย่าทำอะไรพี่อรนะ ฉันขอร้อง...”
กร้าวยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่น่ากลัว แล้วออกจากห้องไป อนุชใจหายวาบ รีบตามไปดึงประตู
แต่กร้าวล็อคจากด้านนอกไปแล้ว
“คุณกร้าว เปิด! คุณกร้าว อย่าทำอะไรพี่อรนะ!”
อนุชรู้ว่าทำอะไรไม่ได้ ทรุดลงพิงประตูอย่างหมดหวัง

อรชานั่งรออยู่ในห้องรับแขกอย่างกระวนกระวาย กร้าวเข้ามา อรชารีบลุกขึ้น
“นุชอยู่ไหน...น้องสาวอรอยู่ไหน!”
กร้าวยิ้ม
“ใจเย็นสิครับคุณอร...ผมไม่ใช่ยักษ์ไม่ใช่มาร ผมไม่กินน้องคุณหรอก”
“แต่สิ่งที่คุณทำกับพวกเราก็คือการฆ่ากันทั้งเป็นอยู่แล้ว”
กร้าวแกล้งทำเป็นคิด
“อืม...ก็ใช่...ก็เหมือนที่พ่อคุณเคยทำไว้กับพ่อแม่ผมไง!”
อรชาน้ำตารื้น ตัดสินใจทรุดลงนั่งที่พื้น ยกมือขึ้นไหว้ กร้าวชะงักมองอย่างไม่คาดคิด

อ่านละคร ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 13/3 วันที่ 15 มี.ค. 56

ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทประพันธ์ : บุษยมาส (จากเรื่องเดิม นางฟ้าซาตาน)
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง บทโทรทัศน์ : สิริกร
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง กำกับการแสดง : ธนะสิทธิ์ อริยสินวีรกุล
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง แนวละคร : เมโลดราม่า - โรแมนติก
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ผลิตโดย : บริษัท ดาราวิดีโอ จำกัด
ละครเรื่อง ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ออกอากาศ : เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา manager