อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 15/2 วันที่ 14 มี.ค. 56

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 15/2 วันที่ 14 มี.ค. 56

“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน !”
เกลียวผลักรำพึงจนเซ แต่จวงรับรำพึงไว้ทัน
“คุณเกลียวทำไมทำแบบนี้เจ้าคะ คุณรำพึงเห็นคุณเกลียวร้องไห้ก็อุตส่าห์เป็นห่วง”
“จวง อย่าเสียมารยาทกับคุณเกลียว”
เกลียวพูดใส่หน้ารำพึง
“ต้องการอะไรพูดมาตรงๆ ดีกว่า”

“ดิฉันแค่คิดว่าเราน่าจะเป็นเพื่อนกันได้”
เกลียวไม่เชื่อ
“คนอย่างคุณรำพึงยอมลดตัวมาเป็นเพื่อนกับคนอย่างฉัน ฮึ..จะมาไม้ไหนกันแน่”

รำพึงแสร้งทำเป็นสงสาร
“ดิฉันก็แค่เห็นใจคนหัวอกเดียวกัน เพราะดิฉันก็เคยถูกคุณนวลแย่งคนรัก !”
เกลียวหันขวับมองรำพึง
“ว่าไงนะ”
“ไม่อยากรู้เหรอคะว่าคุณนวลคือนางฟ้าหรือนางมารร้ายกันแน่!”
รำพึงยิ้มเหนือกว่า เกลียวสนใจอยากรู้

เกลียวตกใจ
“คุณนวลเคยทำลายหัวใจของคุณรำพึง?!”
“ค่ะ คุณนวลเคยปั่นหัวคนรักของดิฉันให้หลงใหล แล้วสุดท้ายเขาก็ฆ่าตัวตายเพราะผิดหวังที่คุณนวลหนีไปแต่งงานกับคุณพระเกิด ขอโทษนะคะ ถึงเรื่องจะผ่านมานานแล้ว แต่พูดถึงทีไร ดิฉันก็อดสะเทือนใจไม่ได้ทุกที”
รำพึงร้องไห้แสดงบทบาท
“ถ้าคุณรู้ว่าคุณนวลร้ายกาจอย่างนั้น แล้วทำไมคุณถึงอยากได้คุณน้อยเป็นสะใภ้”
“ทำยังไงได้ล่ะคะ ในเมื่อลูกรัก ดิฉันก็ทำได้แต่อโหสิกรรมให้กันไป”
“แล้วคุณมาบอกเรื่องนี้กับดิฉันทำไม”
“เพราะดิฉันรู้ว่าคุณรักนายทัด”
รำพึงพูดแทงใจดำ เกลียวชะงัก
“ใช่ไหมคะ”
เกลียวไม่ตอบ รำพึงแอบยิ้มเข้าทาง
“เอาเป็นว่า ถ้าคุณไม่อยากเสียนายทัดไปอย่างที่ดิฉันเคยเสียคนรัก คุณจะต้องระวังคุณนวลให้ดี”
เกลียวมีสีหน้าโกรธเกลียดนวล รำพึงยิ้มพอใจ

รำพึงกับจวงเข้ามาในโถงเรือนคุณพระไว
“คุณรำพึงตอ..เฮ้ย โกหกคุณเกลียวเรื่องนังชุ่มทำไมเจ้าคะ”
“คุณพี่พิทักษ์ทำลายหัวใจข้า ข้าก็จะทำลายหัวใจคุณพี่คืนบ้าง”
“จะว่าจวงโง่ก็ได้เจ้าค่ะ แต่จวงไม่ค่อยเข้าใจจริงๆ”
“เอ็งคิดว่าถ้านังชุ่มตาย คุณพี่จะรู้สึกยังไง”
“อุแหม่...ไม่น่าถาม ท่านขุนพิทักษ์รักนังชุ่มขนาดนั้น ถ้านังชุ่มตาย ท่านขุนก็ต้องหัวใจสลายสิเจ้าคะ หา ! นี่คุณรำพึงจะให้นังคุณเกลียวฆ่านังชุ่มหรือเจ้าคะ”
“เริ่มฉลาดแล้วนี่”
ประตูห้องระพีถูกเปิดออก คนใช้ถือถังน้ำที่เข้าไปทำความสะอาดห้องระพีออกมาจากห้อง
“นี่ยัยระพีไม่อยู่หรือ”
“ไม่อยู่เจ้าค่ะ”
“ไปไหน”
“ไม่รู้เจ้าค่ะ คุณระพีไม่ได้บอกไว้”
“ฉันบอกตรงๆ ฉันล่ะกลัวใจนังลูกคนนี้จริงๆ”
“เพราะคุณระพีเหมือนคุณรำพึงอย่างกับโขกกันออกมาใช่ไหมเจ้าคะ”
“นังจวง !”
จวงยิ้มแห้ง รำพึงเป็นกังวล

บริเวณหน้าเรือนท่านพระยาสุริน เทิดเดินเซเมาแอ่นจนลูกน้องต้องตามมาประคอง
“ไปเอาเหล้ามา”
“คุณเทิดดื่มเยอะแล้วนะขอรับ”
“ไอ้ขี้ข้า! บอกให้ไปเอาเหล้ามา”
ลูกน้องลนลานออกไป
“ไอ้อัฐ ! ถ้าไม่มีเอ็ง คุณน้อยก็ต้องรักข้า..รักข้าไปนานแล้ว” เทิดพูดด้วยอาการเมามาย
เทิดน้ำตาคลอ ไม่ต่างจากเด็กที่ขาดความอบอุ่น ระพีเดินเข้ามาก็ชะงักเห็นเทิดจะเซล้ม ระพีปราดเข้ามารับร่างเทิด
“พี่เทิดระวังค่ะ”
ระพีรับน้ำหนักเทิดไม่ไหว ทั้งสองล้มกลิ้งลงไปบนพื้น ร่างเทิดนอนทับอยู่บนร่างระพี ทั้งสองสบตากันนิ่ง
“ระพี...”
“ค่ะ ระพีเอง”
ระพีเขิน เทิดรีบผละออก
“ระพีมาที่นี่ทำไม หรือว่าไอ้อัฐมันสั่งให้มาเยาะเย้ยพี่”
“ไม่ใช่ค่ะ ระพีมาเอง เพราะระพีจะมาถามพี่เทิดว่าที่ใครๆ พูดกันว่าที่พี่เทิดฉุดนังน้อย ไม่เป็นความจริงใช่ไหมคะ พี่เทิดไม่ได้รักนังน้อยใช่ไหมคะ”
เทิดพูดอย่างชัดเจน
“พี่รักคุณน้อย”
ระพีอึ้ง
“แต่พี่เทิดไม่มีวันจะได้สมหวังกับนังน้อย เพราะคุณแม่ของระพีตั้งใจจะให้พี่อัฐกับนังน้อยสมหวังกัน”
เทิดหันขวับพูดชัด
“พี่ก็จะขัดขวางทุกทางเท่าที่พี่จะทำได้!”
ระพีปรี๊ด
“ทำไมพี่เทิดต้องรักมันนักหนา ทำไมพี่เทิดไม่รักระพี ทั้งๆ ที่ระพีรักพี่เทิด”
เทิดรำคาญ
“โธ่โว๊ย !”
เทิดผลักระพีกระเด็น ล้มลงกับพื้น
“โอ๊ย !”
“อย่าเอาตัวเองไปเทียบกับคุณน้อยอีก คนอย่างเธอเทียบกับคุณน้อยไม่ได้เลยสักนิด ถ้าใครได้เธอไป คนนั้นดวงตกชัดๆ”
เทิดเดินออกไป ระพีกรี๊ดลั่น
“สักวันระพีจะทำให้พี่เทิดรักระพีให้ได้”
ระพีสีหน้าร้ายกาจ

ระพีเดินปึงปังปาดน้ำตาป้อยๆ เสียใจที่เพิ่งโดนเทิดปฎิเสธมา แล้วระพีก็ได้ยินเสียงชาวบ้านสองคนในตลาดคุยกัน
“พวกท้ายตลาดมันพูดกันว่านังบัวมันทำเสน่ห์ใส่ผัวมันจริงเหรอวะ”
“ข้าว่าจริงว่ะ พักนี้ผัวมันถึงได้รักได้หลงมันนักหนา วันๆ ไม่ทำมาหากินหรอก นอนกกกันทั้งวัน”
ระพีคิด
“ทำเสน่ห์...”

ระพีฉุกคิดถึงแม่กับจวงที่คุยกัน
“หรือเราจะพาคุณอัฐไปทำเสน่ห์ใส่คุณน้อยไปเลยดีเจ้าคะ จะได้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลย”
“ไม่ดีหรอก”
“ไม่ดีจริงหรือเจ้าคะ อ้าว..ไม่ดีแล้วทูนหัวของบ่าวทำทำไมเจ้าคะ”

ระพีตัดสินใจ
“คุณแม่ยังทำได้ ทำไมเราจะทำไม่ได้”
ระพีเดินเข้าไปหาชาวบ้าน
“พวกแกรู้ไหมว่าถ้าจะทำเสน่ห์ เขาไปทำกันที่ไหน”
ชาวบ้านคนแรกงงๆกับคำถามของระพี
“หนูจะทำเหรอ”
“ฉันถามอะไรก็ตอบตามนั้น”
ชาวบ้านเริ่มไม่พอใจ เลยตอบห้วนๆ
“ไม่รู้หรอก”
ระพีควักถุงเงินจากกระเป๋า โยนลงพื้นไปตรงหน้าชาวบ้าน
“คราวนี้จะรู้ได้หรือยัง”
ชาวบ้านอีกคนโกรธ
“อ้าว...บอกว่าไม่รู้ก็ไม่รู้สิวะ ใช้เงินฟาดหัวกันแบบนี้ มันดูถูกกันมากไปนะโว๊ย”
“ก่อนจะไปทำเสน่ห์ให้ผู้ชายหลง ช่วยไปเปลี่ยนนิสัยใหม่ก่อนเถอะไป้”
“นี่พวกแกกล้าดียังไงมาด่าฉัน ไม่รู้ใช่ไหมว่าฉันเป็นลูกใคร”
“อ๋อ..ลูกผู้ดี ว่างั้น” ชาวบ้านคนที่สองบอก
“เอ็งว่าถ้าได้ตบลูกผู้ดี มันจะต่างจากตบไพร่ไหมวะ นางฟ้าเทวดามันจะเป็นบุญของเราไหมวะ”
ชาวบ้านสองคนเดินกร่างเข้าไปหาระพี ระพีถอยกรูด
“ฝากไว้ก่อนเถอะพวกขี้ครอก !”
ระพีวิ่งหนีออกไป ชาวบ้านมองตามอย่างเกลียดๆ

ระพีเดินหงุดหงิดกลับเข้ามาที่เรือน แล้วชนกับใครบางคนเข้าอย่างจัง
“โอ๊ย ! เดินไม่ดูตาม้าตาเรือบ้างหรือไง”
หมอไสย์ย่อตัวพูดกับระพี
“ถ้าข้าทำให้เจ้าเจ็บ ข้าขอชดใช้ด้วยสิ่งที่เจ้าต้องการ”
ระพีแปลกใจ
บริเวณเรือนหมอไสย์ ระพีนั่งอยู่ตรงหน้าหมอไสย์ ระพีมองไปตามของบนแท่นบูชาด้วยแววตาหวาดกลัว
“น้ำมันพรายมันของเด็กเล่น ข้ามีของดียิ่งกว่า ที่จะทำให้ผู้ชายหลงเอ็งจนโงหัวไม่ขึ้น รับรองได้ผลชะงัด”
“เรื่องแบบนี้ใครๆก็พูดได้ ไม่ใช่พวกต้มตุ๋นแน่นะ”
หมอไสย์ตบโต๊ะ ระพีตกใจ
“วิชาของข้าไม่ได้มีไว้ล้อเล่นกับใคร”
ระพีหงอลงไปทันที
“แล้วต้องทำยังไงล่ะ”
“เอ็งต้องทำพิธี เพราะคุณไสย์ที่ข้าจะทำให้เอ็ง ต้องรวมกันเป็นหนึ่งกับตัวของเอ็ง เมื่อเสร็จพิธี มหาเสน่ห์จะติดตัวเอ็งไปชั่วกัปชั่วกัลป์”
ระพีถึงไม่ค่อยเชื่อแต่ต้องลุย
“เท่าไหร่”
หมอไสย์ดวงตาคมกริบบอก
“ชีวิตของเอ็ง ของพ่อแม่เอ็งยังไม่พอจ่ายเลย!”
“ท่านหมายความว่ายังไง”
“เรื่องเงินทองไม่ต้องมาพูดกับข้า เอาเป็นว่าถ้าเอ็งอยากทำ ข้าก็จะทำให้ ไม่คิดแม้แต่สตางค์แดงเดียว”
ระพีมองหมอไสย์ที่มีแววน่ากลัวอย่างเกรงๆ
ระพีตัดสินใจลุกขึ้น
“ฉันขอคิดดูก่อน”
ระพีรีบเดินหันหลังกลับไป แต่หมอไสย์ทักขึ้น
“อย่าคิดนานนักล่ะ”
ระพีชะงักกึก
“ข้าเอาของดีมาประเคนให้ตรงหน้า ถ้าไม่เอาก็โง่เต็มที!”
ระพีหันกลับมามองหมอไสย์แว่บหนึ่ง ก่อนเดินออกไป หมอไสย์กระหยิ่มในที
“ถ้าของต่ำมนต์ดำไปอยู่ในตัวเอ็ง ดูสิว่าพ่อแม่เอ็งจะเจ็บปวดสักแค่ไหน ฮ่าๆๆๆ”
หมอไสย์ยิ้มโหดเยือกเย็น

เกลียวเดินมาในห้องทัด เกลียวค่อยเดินตรงไปหาทัด สายตาเกลียวที่เต็มไปด้วยความสับสน ทัดที่นอนอยู่บนเตียงมีอาการกระสับกระส่าย ใบหน้ามีเม็ดเหงื่อ เกลียวเอื้อมมือจะไปซับเหงื่อให้ทัด แต่ทัดกลับละเมอขึ้นมา
“ชุ่ม...อย่าหนีข้าไป...ชุ่ม”
เกลียวชะงัก แทนที่จะสัมผัสทัดกลายเป็นกำมือแน่น
คนใช้เปิดประตูเข้ามา เกลียวหันขวับไปเป็นนวลที่เดินเข้ามา พร้อมสำรับอาหารและยา และผ้าเช็ดตัว นวลเห็นเกลียวก็แอบชะงักนิดหนึ่ง
“คุณเกลียว มาเยี่ยมนายทัดเหรอคะ”
“ดิฉันเป็นคนพาพี่ทัดมาฝากไว้ ก็ต้องเป็นห่วงเป็นธรรมดา แต่ดูเหมือนคนที่นี่จะดูแลพี่ทัดให้ดิฉันเป็นอย่างดี”
นวลเห็นสายตาเกลียวก็รู้สึกว่า เกลียวไม่ค่อยพอใจ
“นายทัดเคยช่วยดิฉันกับแม่น้อย ถ้ามีอะไรที่ดิฉันตอบแทนได้ ก็อยากจะทำน่ะค่ะ”
ทัดค่อยๆตื่นขึ้น
“พี่ทัดเขาทำอะไรไม่เคยหวังสิ่งตอบแทน เรื่องแค่นี้คงไม่ต้องรบกวนคุณนวลมาตอบแทนหรอกค่ะ”
คำพูดของเกลียวยิ่งทำให้นวลงง เกลียวเดินไปดึงสำรับในมือคนใช้
“เดี๋ยวดิฉันจัดการเอง คุณนวลกลับขึ้นเรือนไปเถอะค่ะ คนที่คุณนวลควรจะดูแลน่าจะเป็นคุณพระเกิดมากกว่า ไม่ใช่เหรอคะ”
นวลหน้าเสีย เสียงทัดขัดขึ้นมา
“เกลียว...อย่าเสียมารยาท”
เกลียวหันขวับ ทัดพยายามจะลุกแต่ยังเจ็บ นวลเห็นรีบห้ามไว้
“นายทัดไม่ต้องลุกหรอก”
เกลียวรีบวางถาดไปประคองทัด นวลเดินเข้าไปต้องชะงัก เกลียวประคองทัดจนยันตัวขึ้นมาได้
“ผมต้องขอโทษแทนเกลียวด้วยนะครับที่พูดจาเสียมารยาทกับคุณ เกลียวขอโทษคุณนวลซะ!”
เกลียวเจ็บจี๊ดที่ทัดปกป้องนวล
“เรื่องไม่เป็นเรื่อง ฉันไม่ถือสาหรอก”
เกลียวมองนวลอย่างไม่พอใจ
“มีคุณเกลียวอยู่แล้ว ดิฉันขอตัวนะคะ”
นวลเดินกลับไป สีหน้านวลมีแววเศร้าลง ทัดมองนวลอย่างอาลัยจนนวลลับตาไป เกลียวมองทัดด้วยความเสียใจ
“ในสายตาของพี่ ฉันทำอะไรก็ผิดใช่มั้ย ทั้งๆที่ฉันพูดความจริง แทนที่คุณนวลจะดูแลผัวตัวเองกลับมาดูแลผู้ชายอื่น แบบนี้มันดีนักหรือไง ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ต่างอะไรจากฉัน”
ทัดมองเกลียวอย่างผิดหวัง

“ต่างสิ เพราะชุ่มเป็นเมียพี่ เป็นคนที่พี่รัก แต่ที่เป็นแบบนี้เพราะเขาจำพี่ไม่ได้ พี่จะรอจนกว่าชุ่มจะจำพี่ได้ ถึงจะต้องรอไปตลอดชีวิต...พี่ก็จะรอ”
ทัดล้มตัวลงนอนหันหลังให้เกลียว

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 15/2 วันที่ 14 มี.ค. 56

ละครเรื่อง บ่วงบาป บทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละครเรื่อง บ่วงบาป บทโทรทัศน์ : พอวาสน์-นันทพร
ละครเรื่อง บ่วงบาป กำกับการแสดง : กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง บ่วงบาป แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง บ่วงบาป ผลิต : บ้านละคอนโดย อรพรรณ วัชรพล
ละครเรื่อง บ่วงบาป ออกอากาศทุกวันพุธและพฤหัสบดี เวลา 20.15 น.
ระยะเวลาออกอากาศ : เริ่ม กุมภาพันธ์ ทางไทยทีวีสีช่อง3
ที่มา manager