อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 14/2 วันที่ 10 มี.ค. 56
“คุณน้อยพลาดตกน้ำ ระพีก็รีบไปเรียกคนมาช่วย ระพีไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ”กลุ่มผู้ใหญ่ทยอยเข้ามา คุณพระเกิดวิ่งเข้าไปดูลูกสาว เทิดจำต้องถอยออกมา น้อยเห็นพ่อร้องไห้
“ไม่เป็นไรนะลูก ไม่เป็นไรแล้ว”
คุณพระเกิดอุ้มลูกสาวตัวเองขึ้นมา
“กระผมต้องขอตัวนะขอรับท่านเจ้าคุณ”
อัฐมองตามน้อยอย่างสงสาร รำพึงมองลูกสาวอย่างรู้ทัน
บริเวณเรือนทัด ทัดถอดเสื้อที่เปียกออก ทันใดนั้นที่หน้าห้องมีเสียงเคาะประตู ขุนพิทักษ์ลุกไปเปิด เกลียวยืนอยู่
“พี่ทัดเป็นคนช่วยคุณน้อยไว้ใช่มั้ย”
“เอ็งรู้ได้ยังไง”
เกลียวหันไปมองเสื้อที่เปียกที่อยู่บนพื้น
“พี่ช่วยคุณน้อยทำไม”
“เพราะคุณน้อย คือ ลูกของพี่”
เกลียวตะลึงกับสิ่งที่ทัดบอกออกมา
“หมายความว่า...คุณนวล ภรรยาคุณพระเกิด ก็คือเมียของพี่”
“ใช่”
“พี่เจอลูกเมียพี่ แล้วพี่จะไปจากฉันใช่มั้ย”
เกลียวพุ่งเข้ากอดทัด ทัดผงะด้วยความตกใจ
“เกลียว อย่าทำแบบนี้”
“ทำไมจะทำไม่ได้ ทีคนที่ฉันไม่ได้รัก ฉันยังเป็นของมันได้ กับคนที่ฉันรัก ทำไมฉันจะเป็นของเขาไม่ได้ ฉันต้องการเป็นของพี่ พี่ทัดฉันรักพี่ ได้ยินมั้ยว่าฉันรักพี่”
ทัดพยายามดึงตัวเกลียว แต่เกลียวยังนัวไม่ยอมหยุด จนทัดจำต้องผลักเกลียวกระเด็นไป
“ทำแบบนี้ไม่ได้นะเกลียว มันบาป เอ็งเป็นเมียท่านเจ้าคุณ ข้าก็มีลูกมีเมียแล้ว ถ้าเราทำมันจะพาเราลงนรก”
“ฉันตกนรกตั้งแต่วันที่ฉันเป็นเมียไอ้แก่นั่น แต่สำหรับพี่ เพราะฉันรัก ฉันถึงทำ”
“ข้าขอโทษที่ข้ารักเอ็งไม่ได้ ไม่มีวันที่ข้าจะรักใครได้อีก เอ็งกลับไปเถอะเกลียว”
เกลียวร้องไห้ตัวโยน
“ฉันอยากให้พี่รู้ว่าฉันยอมทำทุกอย่างเพื่อพี่”
เกลียวเดินออกไปทิ้งความกังวลไว้ให้ทัด
ภายในห้องนอน รำพึงนั่งใจลอย ภาพขุนพิทักษ์ยังจำติดตา
“เป็นคุณพี่จริงๆ”
คุณพระไวเปิดประตูห้องมา รำพึงสะดุ้ง
“น้องตกใจอะไร คิดอะไรอยู่ถึงใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว”
“น้องคิดถึงเรื่องยัยระพีกับพ่อเทิดน่ะค่ะ”
“ลูกเรายังเด็กก็คงจะเพลิดเพลินไปตามวัย ไม่เห็นต้องคิดอะไรมาก”
“แต่มันก็เป็นผลดีกับเราไม่ใช่เหรอคะ ถ้าเราจะได้ดองกับท่านเจ้าคุณ”
คุณพระไวมองรำพึงที่คิดการใหญ่
ภายในห้องนอน ระพีปาหมอนใส่อกจวงเต็มๆ
“อูย จุกเจ้าค่ะ”
“หึ้ย...นังน้อยมันน่าหมั่นไส้จริงๆเลยน้าจวง ทำตัวสนิมสร้อย ทั้งพี่เทิดทั้งพี่อัฐมองแต่มัน มันมีดีอะไรนักหนา”
“คุณอัฐเนี้ยนะคะมองผู้หญิง”
“ก็ใช่น่ะสิ ตาวาวเชียว แต่ใครมองมันก็ไม่เท่ากับพี่เทิดมองมัน ระพีเกลียดขี้หน้ามันนัก น่าจะจมน้ำ ตายๆไปเลย”
“อุ่ย...อย่าให้ถึงขั้นนั้นเลยเจ้าค่ะคุณหนูของจวง เอ๊...เมื่อกี้คุณระพีบอกว่าคุณอัฐดูจะชื่นชอบคุณน้อยนั่น ทำไมคุณระพีไม่ให้คุณอัฐขวางคุณเทิดกับคุณน้อย ล่ะเจ้าคะ”
“จริงด้วย...น้าจวงฉลาดที่สุดเลย คอยดูนะ ระพีจะไม่ยอมให้นังน้อยมาแย่งพี่เทิดได้เป็นอันขาด”
ภายในห้องนอน อัฐนั่งมองดวงจันทร์ที่นอกหน้าต่าง แต่หน้าน้อยกลับลอยเด่นอยู่ใกล้ๆ ไม่ว่าจะเป็นภาพน้อยรำ น้อยยกมือไหว้ น้อยยิ้มแล้วบอกว่าว่ายน้ำไม่เป็น จนถึงใบหน้าน้อยที่เปื้อนน้ำ
“คุณน้อย”
อัฐยิ้มให้กับตัวเอง เป็นครั้งแรกที่หัวใจของเขาเต้นโครมคราม
เวลาเช้าที่ห้องอนนรำพึง จวงตกใจอ้าปากหวอ
“ผีท่านขุนพิทักษ์ฟื้นคืนชีพเหรอเจ้าคะ”
รำพึงปิดปากจวง
“หุบปากให้สนิทนังจวง อย่าให้เรื่องนี้รู้ไปถึงหูคุณพี่เด็ดขาด”
จวงพยักหน้า รำพึงเปิดปากจวง
“เอ็งต้องไปสืบให้ข้าว่าที่ข้าเห็น มันคนเป็นหรือคนตาย เอาความมาให้ได้ว่าคุณพี่พิทักษ์ยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า”
“ทำไมเรื่องผีๆต้องให้จวงทำทุกทีเลยเจ้าคะ”
“จะทำหรือไม่ทำ”
“ก็ต้องทำน่ะสิเจ้าคะ ทูนหัวของบ่าว”
จวงหน้าแหย รำพึงมีความหวัง
ภายในห้องนอน ระพีหวีผมอยู่ที่หน้ากระจก รำพึงเปิดประตูเข้ามา
“เรื่องเมื่อวาน ฝีมือลูกใช่มั้ยระพี”
ระพีตกใจ
“คุณแม่อย่าปรักปรำลูกแบบนั้นสิคะ ลูกไม่ได้ทำอะไรเลย”
“ถ้าแกไม่พูดความจริงกับแม่ แม่ก็คงช่วยอะไรแกไม่ได้”
“คุณแม่จะช่วยระพีเหรอคะ”
“ถ้าแกอยากได้พ่อเทิดแกต้องบอกแม่”
ระพีตัดสินใจบอก
“ระพีก็แค่แกล้งนังน้อยไม่ได้คิดว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่นี่คะ ก็ระพีหมั่นไส้นังน้อย พี่เทิดไม่สนใจระพีเลยค่ะคุณแม่ มัวแต่จ้องนังน้อยอยู่ได้”
“เรื่องแกล้งแม่น้อย แม่ไม่ได้ว่าอะไร แต่แม่อยากให้แกใช้สมองมากกว่านี้”
ระพีหันขวับมองอย่างแปลกใจแล้วคิดนิดนึงก่อนพูด
“เรื่องนี้ระพีคงต้องให้พี่อัฐช่วย”
“ทำไมต้องดึงพี่อัฐเข้าไปเกี่ยวด้วย”
“ก็พี่อัฐดูจะชอบนังน้อยอยู่เหมือนกัน ถ้าพี่อัฐช่วยกันนังน้อยออกไปจากพี่เทิดได้ อย่างน้อยระพีก็จะมีความหวัง เรื่องพี่เทิดใช่มั้ยคะคุณแม่”
รำพึงนิ่งคิด ระพีดูมีความหวัง
บริเวณโถงเรือนคุณพระไว รำพึงส่งของให้อัฐ
“ตาอัฐ ลูกช่วยเป็นตัวแทนเอาโสมนี่ไปฝากคุณพระพ่อของหนูน้อยแทนพ่อกับแม่หน่อยนะ”
ระพีแอบอมยิ้ม
“คุณพ่อไม่ไปด้วยกันเหรอครับ”
“เรื่องแค่นี้ถ้าทำเองไม่ได้ ก็ไม่ต้องไปทำอะไรแล้ว” คุณพระไวบอก
ระพีเดือดร้อนกลัวอัฐไม่ได้ไป
“คุณพ่ออย่าว่าพี่อัฐอย่างนั้นสิคะ คุณแม่คะ”
ระพีหาตัวช่วย
“คุณพ่อมีราชการน่ะลูก แต่แม่อยากให้เราผูกมิตรกันไว้ เรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้นกับหนูน้อย อาจทำให้คุณพระเกิดไม่สนิทใจกับพวกเราได้”
ระพีสะดุ้ง รำพึงตวัดตาไปมองระพี
“ครับคุณแม่ ผมจะไปเองครับ”
ระพียิ้มชนะที่แผนขั้นแรกสำเร็จ
ในห้องนอนของน้อย นวลเอาผ้าประคบหน้าผากให้ลูกสาว
“บอกพ่อมา ใครทำลูกตกน้ำ”
“น้อยพลาดเองค่ะคุณพ่อ น้อยจะไปช่วยคุณระพี แต่ไม่ทันระวังตัวก็เลยพลัดตกน้ำ”
“แน่ใจนะว่าไม่ได้ปิดพ่อ”
“แน่ใจค่ะคุณพ่อ เชื่อน้อยสิคะ”
“แล้วใครช่วยลูกขึ้นมาล่ะแม่น้อย” นวลถาม
“พ่ออัฐ หรือ พ่อเทิด” คุณพระเกิดถาม
“ไม่ใช่ทั้งสองคนค่ะ”
“ถ้าไม่ใช่แล้วเป็นใคร”
น้อยยันตัวลุกขึ้นมา
“คุณลุงคนนั้นที่เคยช่วยแม่นวลที่ตลาดเป็นคนช่วยน้อยขึ้นมาค่ะคุณพ่อ ถึงน้อยสำลักน้ำ แต่น้อยก็ยังพอจำหน้าคุณลุงได้ น้อยยังได้ยินคุณลุงพูดว่าว่ายน้ำไม่เป็น เหมือนแม่ไม่มีผิด น้อยยังแปลกใจว่าเขารู้ได้ยังไงว่าแม่นวลว่ายน้ำไม่เป็น”
นวลคิดถึงภาพชายคนนั้น
“ช่างเถอะ ลูกปลอดภัยก็ดีแล้ว” คุณพระเกิดตัดบท
“คุณพ่อคะ น้อยว่าคุณลุงคนนั้นต้องทำงานอยู่ในเรือนท่านเจ้าคุณสุรินแน่ๆเลยค่ะ”
“แม่น้อยจะทำอะไรเหรอลูก” นวลถาม
“น้อยอยากไปขอบคุณคุณลุงค่ะแม่ที่เขาช่วยชีวิตน้อยไว้ เขาช่วยทั้งน้อยทั้งแม่นวล หรือว่าเขาจะเป็นผู้พิทักษ์ของเราคะแม่”
“เพ้อเจ้อน่ะยัยน้อย พ่อว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญมากกว่า”
“แต่น้อยก็ยังอยากขอบคุณเขา คนทำดีควรได้รับสิ่งดีตอบแทนไม่ใช่เหรอคะคุณพ่อ”
นวลลูบหัวลูกสาว
“พาลูกไปเถอะค่ะคุณพี่ ลูกอยากทำดีเราควรสนับสนุนนะคะ”
น้อยโผเข้ากอดนวล
ผ่านเวลามา อัฐยืนรออยู่ที่หน้าเรือนคุณพระเกิด
“รอสักครู่นะคะ คุณท่านกำลังจะออกมา”
“ขอบคุณครับ”
อัฐเดินชมบริเวณบ้านที่ร่มรื่น
“คุณพระกับแม่น้อยไม่อยู่หรอกจ้ะ” นวลบอก
อัฐหันไปตามเสียง นวลกับอัฐได้เจอกัน นวลสัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่าง
“ผมอัฐครับ ลูกชายคุณพระไว กับแม่รำพึง ผมเอาของมาฝากคุณพระครับ”
อัฐยิ้มจริงใจ นวลต้องชะตากับเด็กคนนี้
บริเวณโถงเรือน นวลเอาขนมมาวางให้ตรงหน้าอัฐ
“ขอบคุณครับ”
“น้าต่างหากที่ต้องขอบใจพ่ออัฐที่มีน้ำใจเอาของมาฝาก”
อัฐจิ้มขนมขึ้นมา
“เอาเป็นว่าเราหายกันนะครับ”
อัฐเอาขนมใส่ปาก นวลขำออกมา
“เรือนคุณน้าสวยจังนะครับ ดูสงบ ร่มรื่น”
“คุณพระเธอชอบต้นไม้ ส่วนแม่น้อยก็ชอบปักผ้า เรือนนี้ก็เลยมีแต่ต้นไม้กับผ้าปักของแม่น้อย”
“ท่าทางคุณน้อยจะได้ครูดีใช่มั้ยครับ ถึงผักผ้าออกมาสวยแบบนี้”
“น้าก็สอนเท่าที่น้าพอจะรู้ งูๆปลาๆนะจ๊ะ”
“คุณน้าเป็นแบบนี้นี่เอง คุณน้อยถึงใจดีเหมือนคุณน้า”
นวลมองอัฐด้วยแววตาเอ็นดู สายตาของอัฐเหลือบไปเห็นกริชตั้งโชว์ที่ตั้งประดับที่อยู่ด้านหลังนวล
“กริชนั่นสวยจังนะครับ”
“พ่ออัฐอยากดูมั้ย”
“ดูได้เหรอครับ”
นวลยิ้มให้แล้วลุกขึ้นไปหยิบกริชมา
“ชอบก็ดูเถอะจ๊ะ ของน้าเอง คุณพระเอามาตั้งโชว์ไว้เพราะเห็นว่าสวยดี และก็ไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไร”
นวลส่งกริชให้อัฐ อัฐรับไปดู อัฐดูกริชอย่างชื่นชม
“ไม่รู้ทำไม ตอนเด็กๆผมฝันถึงกริชแบบนี้บ่อยๆ แล้วกริชเล่มนี้ก็เหมือนในฝันของผมเหลือเกิน”
นวลมองหน้าอัฐขณะพูด อัฐเงยมาเห็นนวลมองด้วยแววตาเอ็นดู
“สวยจริงๆ ครับ”
อัฐยื่นกริชคืน นวลยื่นมือมารับ ปลายนิ้วของนวลไปโดนอัฐ สัมผัสพิเศษบังเกิดขึ้น
ภาพอดีตที่นวลเห็นตัวเองเจ็บปวดคลอดลูก ภาพเด็กที่อยู่ในอ้อมแขน นวลร้องขอชีวิตลูก เสียงลูกร้องจ้า
นวลตกใจปล่อยมืออกจากกริช กริชจากมืออัฐร่วงตกพื้น ด้ามกริชกระแทกกับพื้นจนด้ามหลุดออก อัฐตกใจรีบก้มลงไปเก็บ
“ผมขอโทษนะครับคุณน้า”
“ไม่ใช่ความผิดของพ่ออัฐ เป็นเพราะน้าต่างหาก”
“ผมขอเอากลับไปซ่อมให้คุณน้านะครับ ผมรับรองว่าจะทำให้กลับมาเหมือนเดิมให้มากที่สุด”
“ถ้าทำแบบนั้นแล้วพ่ออัฐสบายใจ ก็ตามใจเถอะจ้ะ”
อัฐมองกริชในมือ นวลมองอัฐด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก สายสัมพันธ์บางอย่างกำลังถูกเชื่อมโยง
บริเวณหลังเรือน เทิดกับลูกน้องกำลังดูไก่ชนตีกัน ทุกคนลุ้นกันอย่างสนุกสนาน ลูกน้องวิ่งเข้ามาบอก
“คุณเทิดขอรับ คุณพระเกิดกับคุณน้อยมาขอรับ”
เทิดยิ้ม
บริเวณหน้าเรือนพระยาสุริน คุณพระเกิดกับน้อยเพิ่งมาถึงเรือน คุณพระเกิดถือห่อโหลใส่ขนมแห้ง
เทิดไหว้คุณพระเกิดพอเป็นพิธีและปรี่เข้ามาหาทักคุณน้อยอย่างดีใจ
“คุณน้อย จะมาทำไมไม่ให้ใครมาบอกพี่ก่อน พี่จะได้สั่งคนจัดเตรียมต้อนรับ”
น้อยไม่สบตาเทิดและไม่อยากคุยด้วย คุณพระเกิดรู้ว่าน้อยรู้สึกอย่างไร จึงออกโรงเอง
อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 14/2 วันที่ 10 มี.ค. 56
ละครเรื่อง บ่วงบาป บทประพันธ์ : อัจฉรียาละครเรื่อง บ่วงบาป บทโทรทัศน์ : พอวาสน์-นันทพร
ละครเรื่อง บ่วงบาป กำกับการแสดง : กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง บ่วงบาป แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง บ่วงบาป ผลิต : บ้านละคอนโดย อรพรรณ วัชรพล
ละครเรื่อง บ่วงบาป ออกอากาศทุกวันพุธและพฤหัสบดี เวลา 20.15 น.
ระยะเวลาออกอากาศ : เริ่ม กุมภาพันธ์ ทางไทยทีวีสีช่อง3
ที่มา manager