@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร ดุจตะวันดั่งภูผา ตอนที่ 4 วันที่ 1 ธ.ค. 55

อ่านละคร ดุจตะวันดั่งภูผา ตอนที่ 4 วันที่ 1 ธ.ค. 55

ขณะเรียวขับรถพาพัดกับลิลลี่กลับจากสวนสัตว์ มองทางกระจกส่องหลังเห็นเจ้านายสาวนั่งยิ้มท่าทางมีความสุข อดรนทนไม่ไหว แกล้งถามว่าทำไมถึงไม่บอกไทว่าเธอเป็นเจ้าของบริษัทจ้าวหยาง

“นายก็รู้...ขืนฉันบอกไป เขาก็คงไม่กล้านั่งคุยกับฉันหรอก”

“แต่วันหนึ่งเขาก็ต้องรู้นะครับ”

“รอให้ถึงวันนั้นก่อน” พัดสีหน้าไม่สบายใจ ส่วนลิลลี่มองทั้งคู่สลับกันไปมาไม่เข้าใจว่าคุยอะไรกัน...

กว่าปลายฟ้าจะเลิกงานกลับถึงที่พักก็ดึกมากแล้ว ทันทีที่เปิดไฟในห้อง แป้งรู้สึกตัว งัวเงียถามว่าพรุ่งนี้จะไปมหาวิทยาลัยหรือเปล่า จะฝากดูรายชื่อให้ด้วยว่าเธอมีสิทธิ์สอบชิงทุนไหม ปลายฟ้าจะไปที่นั่นแต่เช้าก่อนไปทำงาน รับปากจะแวะดูรายชื่อให้ แป้งหลับต่อไป ขณะที่ ปลายฟ้าเดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือ เอาเงินที่หามาได้ในวันนี้มีแบงก์ร้อยกับแบงก์ยี่สิบและเศษสตางค์อีกไม่กี่บาทใส่ในกล่องใบสวยที่เอาไว้เก็บเงิน ภายในกล่องมีเงินเก็บอยู่ไม่มากนัก แม้สีหน้าของเธอจะเหนื่อยอ่อนแต่ยังมีร่องรอยของความสุข



“เมื่อไหร่จะเต็มเนี่ย...เฮ้อ...ปลายฟ้ามันช่างไกลเหลือเกิน จะต้องเดินทางอีกนานเท่าไหร่นะ ถึงจะถึงสักที” เธอพึมพำเบาๆ มองออกไปนอกหน้าต่างหวังจะเห็นสุดขอบปลายฟ้า กลับพบแต่ความมืด

ooooooo

บรรยากาศในมหาวิทยาลัยเช้านี้เต็มไปด้วยความคึกคัก ปลายฟ้ารีบตรงไปที่คณะเพื่อจัดการธุระให้เสร็จๆ จะได้ไปทำงานต่อ แต่ต้องแปลกใจเมื่อเห็นนักศึกษารุ่นน้องหลายคนที่เดินสวนกันมองมาด้วยสายตาแปลกๆ เธอสำรวจตัวเองจนทั่วก็ไม่พบสิ่งผิดปกติ

“เอ...ซิปก็รูดนี่ กระดุมก็ติดครบ หรือว่าวันนี้เราดูสวยกว่าทุกวัน” ปลายฟ้าพึมพำเข้าข้างตัวเองแล้วเดินต่อจนกระทั่งถึงคณะจึงได้รู้ว่าที่ผู้คนมองเธอเป็นตาเดียวกันเพราะโปสเตอร์รูปพีทพร้อมกับข้อความ

“ผู้ชายคนนี้ทั้งคิดถึงและอยากพบหน้าคุณปลาย–ฟ้ามาก...กรุณามาพบเขาด้วยก่อนที่หัวใจของเขาจะสลาย” ติดหราอยู่เต็มไปหมด ปลายฟ้าฉุนขาด กระชากโปสเตอร์เหล่านั้นทิ้งขยะ และยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีกเมื่อเจอเจ้าของโปสเตอร์ที่หน้าตายังมีร่องรอยบอบชํ้าจอดรถรออยู่หน้ามหาวิทยาลัย พร้อมดอกไม้ช่อใหญ่ในมือ

“ผมนึกแล้วว่าคุณต้องโกรธ ถึงได้เตรียมดอกไม้มาขอขมา...เอ๊ย...ขอโทษไง”

ปลายฟ้าไม่ตลกด้วย ต่อว่าว่าทำไมต้องทำแบบนี้ คิดว่ารวยแล้วจะทำอะไรตามใจได้อย่างนั้นหรือ พีทแก้ตัวว่าถ้าไม่ทำแบบนี้แล้วจะได้เจอเธอหรือ ปลายฟ้าฉุนขาดตวาดลั่น ถ้าทำอย่างนี้อีกอย่าหาว่าไม่เตือน แล้วเดินจากไปอย่างไม่ไยดี...

การกระทำของพีท ทำให้ปลายฟ้าอารมณ์ค้างมาถึงที่ทำงาน ฉีดนํ้าล้างกรงแมวนํ้าแบบระบายแค้น กระเด็นใส่ไทที่กำลังฮัมเพลงอย่างมีความสุขเข้าเต็มๆ ถึงกับโวยลั่นว่าทำไมไม่รู้จักดูบ้าง ไม่เห็นเขาเดินมาหรือ

“เห็น...ขอโทษ” ปลายฟ้าพูดแบบขอไปที

“นี่เธอเป็นอะไรของเธอ เห็นหงุดหงิดหน้าบูดตั้งแต่มาทำงานแล้ว ทะเลาะกับแฟนมาหรือไง...ทีหลังหัดควบคุมอารมณ์บ้างสิ งานก็ส่วนงาน เรื่องส่วนตัวก็เรื่องส่วนตัว” ไทใส่เป็นชุด

“ใครจะไปอารมณ์ดีร้องเพลงทั้งวันได้อย่างหัวหน้าล่ะ เป็นไง แฟนให้หอมแก้มหรือไง”

ไทขี้เกียจเถียงด้วย เดินเลี่ยงออกมาปล่อยให้เธอบ้าไปคนเดียว...

ที่อู่รถของพีท ขณะพีทกำลังคุยกับโจเรื่องที่เฮีย โส่ยโทร.มาสั่งซื้อรถหรูให้ลูกชาย ฉัตรกับคู่หูเข้ามา

สอบถามเกี่ยวกับคดีแก๊ง 3 เคโดนถล่มเมื่อสองวันก่อน เนื่องจากสืบทราบมาว่าพีทติดต่อค้าขายกับแก๊งนี้ เขาอ้างว่าไม่มีอะไรเป็นพิเศษ แค่ซื้อขายตามปกติเท่านั้น ฉัตรเห็นสภาพของพีทแล้วอดถามไม่ได้ว่าไปโดนอะไรมา

“ผมซ้อมมวย พอดีซ้อมหนักไปหน่อย”

พีทไม่ค่อยให้ความร่วมมือ ถามคำตอบคำ ฉัตรกับคู่หูจึงขอตัวกลับ แต่ทิ้งนามบัตรไว้ให้ เผื่อมีข้อมูลอะไรให้โทร.หาพวกตนได้ทุกเมื่อ พอตำรวจทั้งสองนายคล้อยหลัง พีทขยำนามบัตรทิ้ง

ooooooo

ทันทีที่มาถึงเมืองไทย เจียงนัดเจอบุ๊นที่โรงแรมเลกาซี่ริฟเวอร์เพื่อเจรจาขอซื้อโรงแรมแห่งนี้ สายสืบ ของมังกรสะกดรอยตามบุ๊นมาตลอด เห็นทั้งคู่จับมือทักทายกันรีบคว้ากล้องถ่ายรูปขึ้นมาเก็บภาพไว้

เจียงตีสีหน้ายิ้มแย้มทั้งๆที่อยากจะยิงชายสูงวัยตรงหน้าทิ้งใจแทบขาด

“คุณบุ๊นคงได้รับข้อเสนอที่ผมจะซื้อโรงแรมนี้แล้วใช่ไหม”

บุ๊นพยักหน้ารับคำ รู้ดีว่าเจียงอยากได้โรงแรมแห่งนี้มาก วางแผนปั่นหัวโดยอ้างว่าแม้เขาจะเสนอราคาให้สูง แต่ยังมีอีกหลายคนอยากได้ที่นี่เช่นกัน รวมทั้งมังกรด้วย เจียงนิ่วหน้าแปลกใจ เพราะเคยขอร้องมังกรให้ช่วยคุยกับบุ๊นเรื่องนี้ หรือว่าเขาอยากได้ เพราะจะเอามาขายต่อให้ตนหรือเปล่า

“ไม่...เขาบอกว่าของแบบนี้ไม่น่าอยู่ไกลมือตระกูล อีกอย่างเขาให้ราคามากกว่าคุณแล้วจะให้ผมทำยังไง” บุ๊นแอบยิ้มพอใจที่เจียงแสดงความไม่พอใจมังกรอย่างเห็นได้ชัด...

ด้านเจียงโกรธมากที่มังกรทำตัวเป็นนกสองหัว แสร้งเห็นอกเห็นใจที่แท้ก็อยากได้โรงแรมแห่งนี้เช่นกัน หันไปบอกอาชางสมุนคู่ใจเป็นนัยๆว่าตนไม่ต้องการมีคู่แข่ง เขารู้ทันทีว่าเจ้านายหมายความว่าอย่างไร...

ต่างจากอาฮวดที่ไม่เข้าใจว่านายใหญ่ทำแบบนี้ทำไม เพราะเท่ากับเสี้ยมเจียงกับมังกรให้ผิดใจกัน บุ๊นอ้างว่าเป็นเรื่องของการทำธุรกิจที่พวกนั้นจะต้องตกลงกันเอาเอง...

ขณะที่บุ๊นปั่นหัวเจียงสำเร็จ ปลายฟ้าหลบมานั่งริมบ่อปลาภายในสวนสัตว์ ไทเดินมานั่งข้างๆ ถามด้วยความเป็นห่วงว่าอารมณ์ดีขึ้นหรือยัง เธอรู้สึกดีขึ้นแล้ว เพียงแต่ไม่เข้าใจว่าทำไมคนรวยๆถึงเห็นคนจนอย่างเราเป็นสิ่งของ นึกจะทำอย่างไรกับเราก็ได้ ไทอยากรู้ว่าถ้าวันหนึ่งเธอเกิดรํ่ารวยขึ้นมาจะทำแบบนี้ไหม

“ไม่...ฉันไม่ทำเด็ดขาด”

“นั่นเพราะว่ารวยหรือจนไม่ใช่เรื่องสำคัญ มันอยู่ที่คน อยู่ที่พื้นฐานของคนต่างหาก ความรวยน่ะมันเป็นแค่เครื่องมือที่จะสนับสนุนให้เขาทำอะไรได้ง่ายขึ้น”

“จริงของหัวหน้า เวลาฉันจะทำอะไรแต่ละทีมันติดขัดไปหมด เพราะไม่มีเครื่องมือมาสนับสนุนนี่เอง”

“เพราะฉะนั้น เราควรจะอยู่ในสังคมของเรา ขืนไปวุ่นวายในสังคมของเขา เราเองก็รังแต่จะปวดใจ...ไปกลับบ้านเถอะ งานเลิกแล้ว” คำพูดของไททำให้ปลายฟ้า รู้สึกผ่อนคลายขึ้น

ooooooo

พอแดดร่มลมตก พีทชวนโจไปนั่งจิบเบียร์ที่บาร์ริมทะเลพร้อมกับคุยโม้ให้ฟังว่ามีเด็กใหม่ชื่อปลายฟ้า หน้าตาน่ารักมาก ตอนนี้อยู่ในขั้นตอนการจีบ แต่รับรองว่าไม่เกินหนึ่งอาทิตย์เขาต้องได้เธอมาเป็นแฟนแน่นอน

“อยากเห็นแล้วสิ...พ่อคาสโนว่า ฉันจะรออาทิตย์หน้า ถ้าไม่เห็นแกควงน้องปลายฟ้ามา แกเลี้ยงฉันอานแน่...เออ...เกือบลืม พี่ฮุยแก๊งปังตออยากเจรจาธุรกิจด้วย” โจยิ้มให้เขาอย่างรู้กัน...

ในเวลาไล่เลี่ยกัน อาชางส่งนักฆ่าไปยังบริษัทก่อสร้างของมังกร แต่ไม่สามารถเข้าไปในตัวตึกได้ เนื่องจากมีการรักษาความปลอดภัยแน่นหนา จึงเดินสำรวจรอบตัวอาคารด้านข้าง เจอแป๊ดปั่นจักรยานมาจอดไม่ห่างกันนัก เห็นเขาถอดผ้ากันเปื้อนที่มีชื่อร้านติดอยู่ รวมทั้งหมวกวางไว้ที่ตะกร้าหน้ารถ แป๊ดจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย เพราะต้องเข้าไปในบริษัทหรูที่อยู่ติดกันกับบริษัทของมังกร แล้วหยิบกล่องพิซซ่าสามกล่องติดมือไปด้วย

นักฆ่ารอจนแป๊ดคล้อยหลัง รีบคว้าผ้ากันเปื้อนกับหมวกมาใส่ หยิบกล่องพิซซ่าที่เหลือไปด้วย แล้วเดินเข้าไปในบริษัทก่อสร้างของมังกร ทำทีเอาพิซซ่ามาส่ง รปภ.ไม่ติดใจสงสัยอะไรปล่อยให้ผ่านเข้าไปได้ นักฆ่าเล็ดลอดไปถึงห้องทำงานของมังกร ใช้ปืนเก็บเสียงยิงเลขาฯหน้าห้องจมกองเลือด พนักงานสาวอีกคนหนึ่งเดินผ่านมาเห็น กรีดร้องด้วยความตกใจ เขายิงเธอล้มควํ่าไปอีกคนหนึ่ง

อาเพียวอยู่ในห้องทำงานของมังกรได้ยินเสียงร้อง พรวดไปที่ประตูเป็นจังหวะเดียวกับนักฆ่าเปิดประตูเข้ามาพอดี ยิงกราดเขาทันที อาเพียวไวทายาดกลิ้งหลบหลังโซฟา พร้อมกับตะโกนเตือนมังกรที่กำลังจะเปิดประตูห้องน้ำออกมาให้ระวังตัว นักฆ่าสาดกระสุนใส่ห้องน้ำไม่ยั้ง


อ่านละคร ดุจตะวันดั่งภูผา ตอนที่ 4 วันที่ 1 ธ.ค. 55

ละครเรื่อง ดุจตะวันดั่งภูผา บทประพันธ์ / บทโทรทัศน์ : ภูมิแผ่นดิน
ละครเรื่อง ดุจตะวันดั่งภูผา กำกับการแสดง : เฉิด ภักดีวิจิตร
ละครเรื่อง ดุจตะวันดั่งภูผา แนวละคร : แอ็คชั่น โรแมนติก ดราม่า
ละครเรื่อง ดุจตะวันดั่งภูผา ดำเนินงานสร้าง : อาหลอง จูเนียร์
ละครเรื่อง ดุจตะวันดั่งภูผา ดูแลงานสร้าง : บุญจิรา ตรีติยะ
ละครเรื่อง ดุจตะวันดั่งภูผา ออกอากาศ : พุธ-พฤหัสบดี เวลา 20.25 น. ทาง ช่อง 7 สี
ที่มา ไทยรัฐ