@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก วันที่ 1 ธ.ค 2555

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก วันที่ 1 ธ.ค 2555

แล้วไงรู้มั้ย วันแต่งงานฉัน...มีผู้หญิงสองคนมาทวงผัวคืนในงานแต่งของฉัน แล้วผัวของสองคนนั้นคือเจ้าบ่าวของฉันเอง...เซอร์ไพร้ส์!...เก๋มะ เจ้าบ่าวฉัน…คุณเห็นนี่มั้ย”

พิมภาจับมือฤชวีมาจับที่หัวตัวเอง ฤชวีทำหน้างง ๆ

“อะไรครับ”

“เขาไง...เขามันงอก...ฉันมันเป็นเจ้าสาวที่โง่ที่สุดในประเทศไทย ฉันมันโง่โดนผู้ชายเลว ๆ หลอกยังไม่รู้ตัวเลย...โลกนี้ผู้ชายดี ๆ มันไม่มีเหลือแล้วจะบอกให้ ทำไมไม่เชื่อฉันเหรอ...ฉันพูดเรื่องจริงนะ...ทำไมจะบอกว่าตัวเองเป็นคนดีงั้นสิ...ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่ชอบเที่ยว ไม่เจ้าชู้...ดีงั้นเชียว”

ฤชวีนั่งอมยิ้ม พยักหน้ารับเพราะทุกอย่างที่พิมภาพูดมามันตรงกับนิสัยเขาทั้งหมด



“งั้นพร้อมจะดูแลฉันมั้ย”

“หะ อะไรนะครับ” ฤชวีถึงกับเหวอไปเลย

“ฉันถามว่าพร้อมจะดูแลฉันมั้ย...หามานานแล้วผู้ชายดี ๆ ที่พร้อมจะดูแลฉัน ให้ฉันไม่ต้องอายใคร พ่อแม่ฉันจะได้ไม่ต้องเสียใจ”

ฤชวีมองพิมภาอย่างรู้สึกเห็นใจ ที่ความในใจของพิมภาพร่างพรูขนาดนี้

“ถ้าคุณพิมอนุญาต ผมก็อยากดูแลคุณพิมนะครับ” พิมภาหันหน้ามาจ้องฤชวีนิ่ง สองคนจ้องกันนิ่งนาน

“ดี...”

พิมภารวบคอเสื้อของฤชวีดึงมานั่งที่โต๊ะ เดินหยิบกรอบรูปทะเบียนสมรสที่มีลายเซ็นของเธอคนเดียวลงมาแล้วหันมองฤชวี ทันใดนั้นพิมภาเอากรอบรูปกระแทกลงกับพื้น เพล้ง! ฤชวีตกใจ

“คุณ ...ชื่ออะไรนะ” พิมภาจ้องหน้าฤชวีใกล้ ๆ แต่ความคิดไม่ทำงานจำไม่ได้

“ฤชวีครับ”

“คุณฤชวี...คุณพร้อมที่จะรับคุณพิมภาเป็นเจ้าสาวของคุณมั้ย” พิมภาเสียงอ้อแอ้

“หะ” ฤชวีตกใจ

“เนี่ย...เจ้าสาวอะ...แบบแต่งงานกันไง”

พิมภาชี้ที่ตัวเอง พลางนั่งลงแล้วใช้นิ้วหยิบเอกสารออกมาสะบัด ๆ เศษแก้วออก แล้วเดินมาวางตรงหน้าฤชวีบอกให้เขาเซ็น ฤชวีงง ๆ

“เซ็น? นี่มันเอกสารสำหรับขอจดทะเบียนสมรสนะครับ”

“ใช่! ไอ้ใบเนี้ย ฉันเซ็นกับมือเมื่อวันแต่งงาน ดีนะไอ้เจ้าบ่าวเฮงซวยมันไม่เซ็นด้วย ถ้ามันเซ็นฉันคงต้องเป็นควายไปทั้งชาติ! เซ็นสิ!” พิมภาสั่งเชิงบังคับ

“แต่ผมว่าไม่ดีมั้ง เรื่องแต่งงานมันเรื่องใหญ่เลยนะ”

พิมภาจับหน้าฤชวีเข้ามาใกล้ ฤชวีตกใจ

“ฉันสวยมั้ย”

“สวยครับ”

“แล้วคุณชอบฉันมั้ย”

ฤชวีลังเลที่จะตอบ แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจตอบไปว่าชอบ

“ชอบแค่ไหน”

“มากครับ” ฤชวีพูดเสียงเบา

“ไม่ได้ยิน...อย่าอ้ำอึ้ง”

“ผมชอบคุณมากครับ เรียกว่าเป็นผู้หญิงในฝันก็ว่าได้” ฤชวีน้ำเสียงหนักแน่น

“ผู้หญิงในฝัน...ฉันชอบนะคำนี้ แล้วทำไมไม่อยากแต่งงานกับฉัน…นี่จะเอายังไงกับฉันกันแน่”

ฤชวีอึ้งงง เพราะเขาต่างหากที่ต้องถามว่าจะเอายังไงกับเขากันแน่

“ทำไมทุกคนชอบหักหลังฉัน...เพื่อนที่ฉันรักก็หักหลัง ไม่จริงใจกับฉัน ผู้ชายที่ฉันคิดว่ารักฉันก็หักหลังฉัน คุณที่บอกว่าชอบฉันมาก...แต่พอให้แต่งงานกับฉันคุณก็ไม่แต่ง...คุณหักหลังฉัน”

“มันไม่เกี่ยวกันเลยนะครับคุณพิม” ฤชวีงง ว่าเรื่องอะไรกันแน่

“เกี่ยวสิ... เพราะถ้าฉันดีจริง ถ้าคุณชอบฉันจริง คุณต้องไม่ปล่อยให้ฉันหลุดมือไป แต่นี่คุณพูดว่าชอบ แต่ไม่ยอมแต่งงานกับฉัน แสดงว่าคุณแค่จะปลอบใจฉัน...ฉันมันไม่มีคุณค่าในสายตาใครเลยใช่มั้ย” พิมภาน้อยใจขึ้นมาซะงั้น

“มีสิครับ”

“งั้นก็พิสูจน์สิ แต่งงานกับฉัน”

ฤชวีลังเล พิมภาจ้องหน้าฤชวี แล้วร้องไห้ออกมาน่าสงสาร

“คุณพิมอย่าร้องนะครับ...ผมเซ็นแล้วครับ อย่าร้องนะ” ฤชวีตกใจรีบหยิบเอกสารมาเซ็นทันที

“เป็นสามีฉันแล้วนะ” พิมภายิ้มถูกใจ

“มันต้องยื่นเรื่องที่อำเภอก่อนนะครับ ถึงจะมีผลตามกฎหมาย”

“คุณจำไว้นะ...การเป็นสามีภรรยากัน มันอยู่ที่ใจ ถ้าใจคุณยอมรับฉัน ใจฉันยอมรับคุณ...เราก็เป็นสามีภรรยาที่ถูกต้อง โดยไม่ต้องรอให้กฎหมายมารับรอง...ใจเราไงที่รับรองทุกอย่าง” พิมภาโบกไม้โบกมือไม่รู้เรื่อง

“เป็นครับ...ผมเป็นสามีคุณแล้ว” ฤชวีเคลิ้ม “ขอบคุณมากนะที่ยอมเป็นสามีฉัน”

พิมภาปาดน้ำตายิ้มน่ารัก แล้วหยิบมือถือขึ้นมากด ๆ ๆ แล้วยิ้ม

“พ่อจ๋า แม่จ๋า พิมมีสามีแล้วนะจ๊ะ”

ฤชวีตกใจ พยายามจะห้ามแต่พิมภาขยับหนี

“จริงจ้ะพ่อ...พ่อดีใจกับพิมไหม...พิม...”

พิมภาเจื้อยแจ้วมาก แล้วก็วูบนอนหลับไปเลย

ฤชวีมองโทรศัพท์แล้วไม่รู้จะทำยังไงดี ตัดสินใจไม่รับสาย แล้วอุ้มพิมภาไปนอนบนโซฟาเอาหมอนกับผ้าห่มแล้วจัดการวางรองคอให้พิมภาแล้วห่มผ้าให้

“ผมขออนุญาตนะครับคุณพิม”

ฤชวีเดินไปเข้าห้องน้ำ เอาเสื้อที่โดนอ้วกไปซักตากที่ระเบียง เดินกลับมาล้มตัวลงนอนที่พื้นข้างโซฟา...พิมภาที่นั่งฟังอยู่รับไม่ได้ จึงโวยวายอย่างไม่เชื่อ

“กำลังจะบอกว่าผมกุเรื่องโกหกอีกใช่มั้ย...มุมโน้นที่คุณโยนกรอบรูป ตรงนี้ที่คุณอ้วก”

“โอยยยยย...ฟังนะคุณต้น...เรื่องทั้งหมดมันเกิดตอนที่ฉันขาดสติ...ดังนั้นเราก็ไม่ควรถือเป็นสาระอะไร...”

พิมภาหยิบเอกสารขอจดทะเบียนสมรสมาจะฉีก...พลันเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น พิมภาเดินเข้าไปในห้องหยิบมือถือมาดูเป็นเบอร์พ่อ จึงรีบกดรับสาย

“ไอ้พิม ที่แกโทรฯ มาเมื่อคืน หมายความว่าไง แค่คืนเดียว แกไปหาสามีมาจากไหนมิทราบ”

พิมภาไม่ทันตอบ พิมมาลาแย่งโทรศัพท์มาพูดบ้าง ตามด้วยภัทรพล

“พิม...นี่ลูกไปก่อเรื่องมาอีกแล้วใช่ไหม”

“ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันเป็นใคร”

“อีกห้านาทีพ่อจะถึงคอนโดฯ อย่าไปไหนนะลูก” ภาณุวัฒน์บอก

“ห้านาทีเหรอคะพ่อ” พิมภาตกใจ

ฤชวีหยิบเอกสารมากำลังจะฉีก พิมภาหันมาเห็นตกใจ รีบร้องห้าม พลางถามว่าเขาจะทำอะไร

“ก็คุณบอกว่าเรื่องทั้งหมดโมฆะ ให้ฉีกเอกสารทิ้ง”

“ไม่ต้อง พ่อ แม่ พี่ชายฉันกำลังจะมา”

ฤชวีเตรียมตัวจะออกไป พิมภาคิด ๆ แล้วบอกให้หยุด ฤชวีชะงักมอง

“คุณไปไม่ได้...ฉันบอกพ่อกับแม่ไปแล้วว่าฉันมีสามี คุณต้องอยู่เป็นสามีฉันก่อน...นะอยู่เป็นสามีกำมะลอ...คือ...เป็นสามีหลอก ๆ ให้ฉันก่อน...”

ฤชวีนึกน้อยใจนิด ๆ ที่พิมภาใช้คำว่าสามีกำมะลอ

“แต่เมื่อกี้คุณเพิ่งพูดเองว่า เรื่องทั้งหมดมันเกิดตอนที่คุณขาดสติ อย่าถือเป็นสาระอะไร”

“แต่ตอนนี้ เรื่องไม่เป็นสาระ มันเป็นสาระขึ้นมาแล้ว...งานแต่งงานฉันล่มมาครั้งหนึ่งแล้ว ฉันทั้งเสียใจเสียหน้า...ช่วยกู้เอกราชคืนมาให้ฉันหน่อยนะ คุณต้น” พิมภาสติแตก คิดแค่เอาตัวรอดฤชวีอึ้งที่พิมภามีความคิดที่ยึดติดอยู่กับการเสียหน้า

“ชื่อจริงผมชื่ออะไรครับ”

“ชื่อฤทธิ์...ฤทธิ์...ทำไมต้องรู้ด้วยล่ะ”

“คุณพิม...ฟังนะครับ ชื่อผมคุณยังจำไม่ได้เลย แล้วคุณจะให้ผมเป็นสามีคุณได้ยังไง ถ้าแค่กู้เอกราช...กู้หน้าคืน คุณมีเหตุผลดี ๆ กว่านี้มั้ยครับ”

“ฉันทำให้พ่อแม่เสียใจ...ฉันไม่อยากให้พ่อแม่ต้องร้องไห้เพราะฉันอีก” พิมภาซีเรียส

“แต่ยังไง ผมว่าการยอมรับความจริง เป็นทางออกที่ดีที่สุด”

“ทำไมนายชอบมีทางออกอื่น มาค้านทางออกของฉันนักนะ ชั่วโมงนี้ไม่มีอะไรดีไปกว่า...นายต้องเป็นสามีของฉัน”

“พูดให้เต็ม ๆ ด้วย...สามีกำมะลอ”

ฤชวีพูดลองใจหวังว่าพิมภาจะแก้คำพูดให้ดีกับความรู้สึกเขาขึ้นบ้าง

“ใช่...สามีกำมะลอ สามีหลอก ๆ เพื่อพ่อแม่ฉันจะไม่ต้องร้องไห้อีก”

ฤชวีหนักใจ แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจรับปาก พิมภาดีใจ ลืมตัวบีบมือฤชวีเป็นการขอบคุณ ฤชวีสะท้านนิด ๆ

“คุณต้น...แล้วตกลงชื่อจริงคุณชื่อฤทธิ์...ฤทธิ์อะไรน้า...” พิมภายังจำไม่ได้

วิมานของฤชวีดับค้างกลางอากาศ ได้แต่ถอนใจที่พิมภายังจำชื่อเขาไม่ได้

“ฤชวีครับ...คุณควรจะจำชื่อสามีของคุณให้แม่น ๆ นะครับ เพื่อความสมจริง เดี๋ยวคุณจะกู้เอกราชไม่สำเร็จ”

ฤชวีแอบเหน็บพิมภาด้วยความน้อยใจนิด ๆ แต่พิมภาก็ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย

“จริงด้วย...ฤชวี ฤชวี”

ยิ่งพิมภาท่องชื่อฤชวีเป็นนกแก้วนกขุนทอง ฤชวีก็ยิ่งน้อยใจแต่เก็บอาการไว้ แล้ว
อยู่ ๆ พิมภาก็หันมาถามว่าเขามีเมียหรือเปล่า เพราะเธอไม่อยากจะทำร้ายใคร ฤชวียิ้ม บอกว่าเขายังโสด

สองหนุ่มสาวยังคุยกันไม่ทันจบ ก็ได้ยินเสียงภาณุวัฒน์เคาะประตูเรียก พิมภาหันมองฤชวีเป็นเชิงบอกให้เขาเตรียมรับสถานการณ์ ก่อนจะเดินไปเปิดประตู

ทันทีที่พิมภาเปิดประตู ภาณุวัฒน์ พิมมาลา ภัทรพลกรูกันเข้ามาทันที

“ไหน...สามีลูกอยู่ไหน”

“เอ่อ...เขาอยู่ในห้องค่ะ”

ฤชวีสูดลมหายใจ ก่อนจะเดินออกมายกมือไหว้พ่อ แม่ และพี่ชายของพิมภา ทุกคนมองสำรวจว่าที่เขยของครอบครัว พลางช่วยกันซักประวัติชายหนุ่มทันที

“ผมชื่อฤชวี วงศ์บริบูรณ์ครับ ทำงานเป็นนักเขียนอิสระ อายุสามสิบครับ เจอกับคุณพิมที่...”

“ที่เชียงใหม่จ้ะ พิมไปหาลูกค้าแล้วก็เจอกัน” พิมภารีบชิงตอบ

“เจอกันเมื่อไหร่” พิมมาลาถาม

“เมื่อวานครับ” ฤชวีพาซื่อ ๆ

“แล้วก็แต่งงานกันเลย” ภัทรพลถาม

“ครับ...”

พิมภาตกใจ รีบขยับเข้าไปใกล้ฤชวีแล้วก็หยิก ฤชวีเจ็บร้องโอ้ย! ทุกคนชะงักหันมองทั้งสอง

“เอ่อ...ต้นก็ชอบล้อเล่นอยู่เรื่อย คือจริง ๆ พิมกับต้นเราเคยเจอกันสมัยเรียนมหาวิทยาลัยค่ะ ต้นเป็นรุ่นพี่พิม แล้ว ต้นแอบชอบพิมมานานแล้ว ใช่ไหม”

พิมภาหันไปส่งสายตาทางชายหนุ่มทั้งจิกแล้วขยิบตาสุดชีวิต ฤชวีมองพิมภาที่ขยิบตาใส่

“อ๋อ...ใช่ครับ ผมชอบพิมมานานแล้ว”

“แล้วหายไปไหนตั้งนาน รู้ไหมว่ายัยพิมเกือบจะแต่งงานไปแล้ว”

“ก็...พอรู้ว่าพิมไม่ได้แต่งงาน ต้นเขาก็เลยขอพิมแต่งงาน”

พิมภาอึกอัก ลำบากกับการโกหก ฤชวีมองพิมภาแล้วจับมือ

“ไม่ง่ายหรอกครับที่ผมจะได้โอกาสจากคนที่ผมรัก ตอนที่ผมรู้ว่าพิมจะแต่งงาน ผมเสียใจมาก เมื่อพิมให้โอกาสผม ผมจะไม่ยอมปล่อยมันไป”ฤชวีส่งสายตาหวานเยิ้มให้พิมภา

“รู้ไหมว่าพิมทำเอาแม่เครียดทั้งคืน แม่กลัวว่าลูกจะเสียใจจนประชดประชันสร้างเรื่องเสียหาย จู่ ๆ ก็โทรฯ มาบอกว่าจดทะเบียนกับใครไม่รู้เล่นเอาแม่ใจหายหมด” พิมมาลาหันไปพูดกับลูกสาว

“แหม แม่ขา ใครจะไปทำอะไรขาดสติแบบนี้นะ”

พิมภาหันหน้าหนีพิมมาลา เจอสายตาฤชวีที่คล้าย ๆ เป็นคำถามว่า “เหรอ” พิมภารีบจิกตาดุชายหนุ่ม พลันเสียงนาฬิกาปลุกในห้องน้ำดัง พิมภาตกใจ นึกได้ว่าวันนี้มีประชุม รีบวิ่งเข้าไปที่ห้องแล้วนึกได้ตามออกมาลากฤชวีกลับเข้าไปด้วย พิมมาลาเดินมาเห็นเอกสารขอจดทะเบียนสมรสวางอยู่ที่โต๊ะ หยิบมาดูพลางมองทางห้องพิมภาอย่างใช้ความคิด

ในห้องนอนของพิมภา เธอรีบแต่งตัว แต่งหน้าเสร็จปั๊บหันมาพูดกับฤชวีอย่างรวดเร็ว

“คุณต้น...ฉันต้องไปทำงานก่อน ฝากทางนี้ด้วยนะ พ่อแม่ฉันใจดี...แค่คุณต้องทำให้เนียนที่สุด อย่าให้เขาจับได้ว่าเรากำลังโกหกก็พอ”

“ฟังดูง่ายมากครับ...การโกหกมันเป็นบาปนะครับ”

“แต่ทำพ่อแม่เสียใจบาปกว่านะ...เอาเถอะน่า คุณก็เลี่ยงท่านหน่อยแล้วกัน...นี่กุญแจห้องฉัน คุณถือเอาไว้...ว่าแต่แก๊งเมื่อคืนไม่ใช่คนของคุณแน่นะ” พิมภายังไม่ไว้วางใจ

“แน่สิครับ”

“ถ้าพาคนมายกเค้าบ้านฉันล่ะก็...ฉันเอาตายแน่”

“ครับผม...กลัวแล้วครับ” ฤชวี ยิ้มอย่างระอานิด ๆ

พิมภาจดเบอร์โทรศัพท์ช็อตโน้ตใส่มือฤชวี แล้วส่งมือถือให้ฤชวีกดเบอร์ให้ และบอกว่าหากมีเรื่องอะไรรีบโทรฯ รายงานเธอทันที พิมภารีบออกไป ฤชวีมองตามหลังแล้วถอนใจ บรรยากาศในห้องประชุมบริษัทนารีค่อนข้างเครียด เมื่อ
สุกัญญานำตัวอย่างสินค้าของบริษัทนารี กับสินค้าบริษัทคู่แข่งมาวางลงบนโต๊ะให้พนักงานเปรียบเทียบ ลัลนาหยิบรองพื้นของสองบริษัทมาเทสต์เปรียบเทียบ

“เนียน...ซึมซาบเร็ว...เหมือนของเรามากค่ะ”

“เราเตรียมงานสองตัวนี้มาเป็นปี ตั้งใจจะให้เป็นไฮไลต์ของกลางปีนี้ มาเจอตัดหน้าแบบนี้มัน...” พิมภาบอก

“มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่” สุกัญญาพูดเสียงเข้ม

“มีคนขายความลับบริษัทเหรอคะ” พิมภากับลัลนาโพล่งออกมาพร้อมกัน

ทุกคนตกใจกับความคิดนี้ เมื่อกลับมาที่ห้องทำงาน พิมภาและทีมงานนั่งดูสินค้าที่ก๊อบปี้อย่างพินิจพิเคราะห์

“เป็นไปไม่ได้ที่จะก๊อบกันได้ขนาดนี้...”

“เอาตามตรงนะ แวบแรกฉันคิดว่าแกอาจจะโดนยัยลัลแกล้ง...แต่ยายลัลมันก็โดนด้วย...หลุดจากยายลัลก็ยากเลยคราวนี้...ฝีมือใครวะ” นันทิกานต์ใช้ความคิด

“ทำไมมันถึงมีแต่เรื่องนะ ขอชีวิตง่าย ๆ ให้ฉันบ้างได้ไหมปวดหัว” พิมภาโวยลมฟ้าอากาศ

“ง่าย ๆ มันไม่เหมาะกับคนอย่างแกไง...ทำไมทำเป็นโปรยหัวข้อปริศนา มีเรื่องอะไรอีกนอกจากเรื่องงาน อีพี่เอกมันกลับมาเหรอ”

“มันยิ่งกว่านั้นอีก ชีวิตฉันตอนนี้พลิกผันมากแนน”

“ขอบอกว่าที่เป็นอยู่ก็มากแล้ว มีกว่านี้อีกเหรอ”

พิมภาพยักหน้าหนักใจ ตัดสินใจเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้เพื่อนรักฟังอย่างละเอียด นันทิกานต์ตกใจไม่อยากเชื่อ พลางพลิกตัวพิมภาสำรวจดู

“แล้วแกบุบสลายตรงไหนหรือเปล่า มันขยำขยี้แกใช่ไหม”

“โอ้ย! ไอ้แนน ไอ้บ้า แกฟังฉันให้จบได้ไหม ฉันไม่เป็นไร นายต้นมาช่วยฉันไว้ได้ทัน”

“ต้น...ต้นเชียงใหม่ ต้นสมุย...ต้น” นันทิกานต์คิด

“มันก็ต้นเดียวกันนั่นล่ะ แล้วฉันก็เมายาโทรฯ ไปบอกพ่อว่ามีสามี ตอนนี้ฉันเลยต้องให้นายต้นมาช่วยเป็นสามีให้”

“หะ! แกไม่โดนปู้ยี้ปู้ยำ แต่แกได้คุณต้นคนนั้นเป็นสามีเลยเหรอ!”

“เอาใหม่ พูดให้ดี ฉันกับเขาเป็นสามีภรรยาจดทะเบียนในนาม ตัวฉันยังบริสุทธิ์ย่ะ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีเรื่องแบบนี้ อยู่ดี ๆ ก็มีสามีตอนไร้สติ”

“ฉันขอโทษนะพิม ฉันไม่น่าปล่อยให้แกอยู่ที่ผับนั่นคนเดียวเลย”

“รู้ตัวก็ดีแล้ว วันหลังอย่าทำ...ล้อเล่นน่า...ช่างมันเถอะ ฉันก็ปลอดภัยแล้วนี่ไง”

“แล้วตอนนี้แกปล่อยให้คุณต้นอยู่กับพ่อแม่แกเหรอ”

“เออสิ ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน แต่ฉันไม่อยากให้พ่อกับแม่เสียใจที่ฉันก่อเรื่องอีกแล้วน่ะสิ”

“เฮ้อ...งั้นแกก็ต้องเดินหน้าต่อไป คนอย่างพิมภาเดินหน้าไม่มีวันถอยหลังอยู่แล้วนี่”

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก วันที่ 1 ธ.ค 2555

ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทประพันธ์โดย ปัณณพร
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทโทรทัศน์โดย สองปุณณณฐ
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก กำกับการแสดงโดย เมธี เจริญพงศ์
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก ผลิตโดย บ.เมกเกร์ เจ กรุ๊ป จำกัด(โดยคุณนก จริยา แอนโฟเน)
ติดตามชมละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รักได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์