อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 13/4 วันที่ 27 ก.ค. 57
“หมอน่ะเรียนหนักมาก ขอให้ตั้งใจ...อีก 6 ปีกว่าจะจบ เราค่อยมาคุยกันเรื่องสัญญาของผู้ใหญ่”มายูมิมองหน้าริว รอฟังว่าเขากำลังจะพูดอะไร
“ถึงเวลานั้นเราสองคนคงเป็นผู้ใหญ่พอที่จะใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์ ถ้าเราเข้ากันได้ ผมก็จะแต่งงานตามที่ผู้ใหญ่ต้องการ”
“แล้วถ้าเราเข้ากันไม่ได้ล่ะคะ”
มายูมิถามด้วยความน้อยใจ หลังจากที่ฟังประโยคท้ายของเขา ริวอึ้ง ๆ พูดไม่ออก มายูมิยิ่งรู้สึกปวดร้าวในอก ฝืนคลี่ยิ้มบาง ๆ
“ชีวิตในมหาวิทยาลัยมีอะไรมากมายรออยู่ บางทีฉันอาจจะเจอคนที่เหมาะกับฉัน คุณก็คงเจอใครที่ถูกใจ เราไม่ควรผูกมัดกันด้วยสัญญา”
“เมื่อถึงวันนั้น เราสองคนคงได้คำตอบให้กับตัวเอง”
มายูมิตอบเสียงขื่นขม รีบโค้งตัวต่ำให้ริว พยายามกลั้นน้ำตาที่เอ่อท่วมท้นดวงตาไม่ให้ไหลริน
“ขอบคุณอีกครั้ง สำหรับการช่วยเหลือให้ฉันได้สอบหมอ ฉันจะไม่ลืมบุญคุณ ของคุณเลยค่ะ”
พูดจบ มายูมิรีบหมุนตัวเดินไปขึ้นรถอย่างรวดเร็ว ไม่ปล่อยโอกาสให้ริวได้ล่ำลา ริวนิ่งมองรถมายูมิเคลื่อนออกไปจนลับตาเต็มไปด้วยความปวดร้าวใจไม่แพ้กัน
แพรวดาวอยู่ที่ระเบียงบ้านชะเง้อคอมองออกไปหน้าบ้าน ก่อนคอตกอย่างผิดหวัง
“สองคนนั้นรักกัน แต่ต่างคนต่างถือทิฐิ แล้วจะลงเอยยังไง”
“ริวเป็นคนปากแข็ง มายูมิก็ยังเด็ก ทุกอย่างต้องใช้เวลา” ทาเคชิพูดเรียบๆ
แพรวดาวทอดถอนใจ เป็นห่วงริวกับมายูมิ โคจิเข้ามาโค้งตัวต่ำให้ทาเคชิ เหมือนมีเรื่องจะรายงาน แพรวดาวรีบออกตัว ไม่อยากรับฟังสิ่งที่ทำให้ตัวเองไม่สบายใจ
“ฉันขอตัวไปดูแลในครัวก่อนนะคะ”
แพรวดาวรีบเลี่ยงออกไป โคจิจึงรายงานทาเคชิ
“คนของเราเห็นคุณหนูไอโกะเข้าไปในบ่อนไอ้เคนอิจิ คืนก่อนที่โซเรียวจะกลับจากโรงพยาบาล”
ทาเคชิแปลกใจมาก
“ไอโกะไปที่นั่นทำไม”
“ท่าทางคุณหนูไอโกะเหมือนถูกทำร้ายออกมาด้วยครับ”
“ไอ้ชั่วเคนอิจิ มันทำร้ายผู้หญิงไม่มีทางสู้”
ทาเคชิสบถออกมาด้วยความโกรธจัด แม้ไม่ได้รักไอโกะ แต่ก็ห่วงใยเหมือนน้อง
“อารู้สึกว่าเรื่องนี้มีอะไรไม่ชอบมาพากล มิซาว่ากับซะโต้ไม่ถูกกัน แล้วคุณหนูไอโกะจะเข้าไปที่บ่อนไอ้เคนอิจิทำไม”
ทาเคชิครุ่นคิดตามคำพูดโคจิ
ในห้องทำงานเคนอิจิ...ชินอิจิช่วยใส่ยาแผลที่หางคิ้วให้เคนอิจิ ที่อยู่ในสภาพสะบักสะบอม มีร่องรอยฟกช้ำและบาดแผลที่ตัวมากมาย เคนอิจิสะดุ้ง โวยวายเจ็บแผล
“โอ๊ย แกจะซ้ำฉันหรือไง”
ชินอิจิจ๋อยๆ
“ขอโทษครับ ผมก็เบาที่สุดแล้ว”
“เบาแล้วใช่ไหม นี่แน่ะ”
เคนอิจิถีบชินอิจิออกไปอย่างเกรี้ยวกราด ก่อนจะอาละวาดปัดข้าวของที่อยู่ใกล้มือกระจัดกระจายใส่ลูกน้อง จนทุกคนต้องคอยหลบอย่างเกรงกลัว
“โธ่เว้ย...ฉันไม่น่าพลาดเลย”
โคเฮครุ่นคิด
“น่าแปลกนะครับ...มิซาว่าโซเรียวจับนายไปแก้แค้นแทนคุณหนูไอโกะ แล้วก็ปล่อยนายปล่อยกลับมาเฉย ๆ”
“ขี้ข้าอย่างพวกแก ไม่ต้องแส่รู้ทุกเรื่อง”
ยามะกับโคเฮ ก้มหน้าหลบสายตาเคนอิจิ ไม่กล้าสอดรู้สอดเห็น ชินอิจิแอบลอบมองเคนอิจิ สงสัยและอยากรู้ เคนอิจิขบกราบแน่น อาฆาตแค้นริกิ และมีความลับบางอย่างซ่อนอยู่ในใจ
ค่ำนั้น ไอโกะนอนหลับอยู่บนเบาะนอน หน้าซีดเซียวและโทรมมาก ใบหน้ากระสับกระส่ายของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจ หวาดกลัวอยู่ในเหตุการณ์ร้าย ไอโกะสะดุ้งตื่นขึ้น กรีดร้องด้วยความตกใจมาก
“อย่านะ กรี๊ด...”
ริกิเปิดประตู วิ่งเข้ามาหาไอโกะด้วยความเป็นห่วง
“ไอโกะ”
ริกิเข้าไปแตะตัวไอโกะหวังจะกอดปลอบลูก แต่ไอโกะก็เกิดอาการหวาดผวา แยกไม่ออกระหว่างความฝันกับความจริง คิดว่าตัวเองจะถูกทำร้าย
“ออกไปนะ อย่ามายุ่งกับฉัน”
ไอโกะกรีดร้อง คลุ้มคลั่ง...ริกิพยายามล็อคตัวกอดไว้
“ไอโกะ...นี่พ่อนะ”
“อ๊าย...ฉันกลัวแล้ว”
ไอโกะขีดข่วนทำร้ายพัลวัน ริกิต้องยอมเจ็บตัวเพื่อล็อูกไว้ในอ้อมกอด ด้วยความรักของคนเป็นพ่อ
“ไม่ต้องกลัวไอโกะ ไม่ต้องกลัวพ่อ”
“อย่าทำอะไรฉัน...ไม่น่ะ”
“พ่อจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายลูก พ่อจะปกป้องลูกเอง”
ริกิกอดไอโกะแน่นอย่างสะเทือนใจ ข่มความเสียใจไว้สุดกำลัง พยายามส่งผ่านความรักและความอบอุ่นไปให้ลูกมากที่สุด
“ลูกรักของพ่อ ไม่ต้องกลัว...ไม่ต้องกลัว...”
ไอโกะดิ้นรนอยู่ในอ้อมกอดริกิ สักพักท่าทีเริ่มอ่อนลง สะอื้นไห้อย่างน่าสงสาร
“ฮือๆ ”
ริกิกอดลูกแน่น ยิ่งเจ็บปวดหัวใจ สงสารลูกมาก
ริกิเข้ามาในห้องทำงาน มองรูปถ่ายที่ถ่ายคู่กับอิจิโร่ด้วยความโกรธ
“เพราะไอ้ทาเคชิ ไอโกะถึงต้องเป็นอย่างนี้”
ริกิแววตาเหี้ยมเกรียม
“ใครทำลูกฉันเจ็บ มันต้องเจ็บกว่าพันเท่า...โอะนิซึกะต้องชดใช้”
ริกิปัดกรอบรูปทิ้ง จนกระจกกรอบรูปแตกกระจาย สายตาของเขาอาฆาตแค้น
แพรวดาวนั่งหวีผมอยู่หน้ากระจก ทาเคชิเดินเข้ามานั่งด้านหลัง ลูบเรือนผมเธออย่างทะนุถนอม ยิ้มหวาน
“ผมมีบางอย่างจะให้คุณ”
แพรวดาวหันไปหา เลิกคิ้วอย่างสงสัย
“มีอะไรจะเซอร์ไพรส์ฉัน”
ทาเคชิยื่นกระดาษข้อมูลท่องเที่ยวให้ แพรวดาวรับกระดาษมาดูเห็นภาพสถานที่ท่องเที่ยวแห่งหนึ่งในญี่ปุ่น
“ผมจำได้ว่าคุณอยากไปเที่ยว ก็เลยให้ทาโร่ไปหาข้อมูลมา”
แพรวดาวตื่นเต้น
“คุณจะพาฉันไปเหรอคะ”
“เราจะไปฮันนีมูน”
แพรวดาวยิ้มหวาน ทาเคชิประคองกอดแพรวดาวไว้อย่างอบอุ่น
“ผมตั้งใจพาคุณไปสองอาทิตย์ แต่ริวกลัวว่าเดินทางต่างเมืองจะไม่ปลอดภัย ยอมให้เราไปแค่อาทิตย์เดียวพร้อมบอดี้การ์ด”
ทาเคชิพูดน้ำเสียงสุดเซ็ง อยากไปกับแพรวดาวตามลำพัง
“เหตุการณ์ช่วงนี้ไม่น่าไว้ใจ เรารอให้ทุกอย่างดีขึ้น ค่อยไปเที่ยวก็ได้นะคะ”
“ทางนี้ก็ให้ริวกับอาโคจิดูแลไป ผมอยากพักผ่อน อยากพาคุณไปในที่ที่มีแค่เราสองคน”
“ฉันอยู่ที่ไหนก็ได้ที่มีคุณ”
ทาเคชิยิ้ม จมูกเริ่มโน้มเข้าไปแตะเรือนผมของแพรวดาว ค่อย ๆ เคลื่อนไปริมใบหู และแตะลงบนแก้มแดงเบา ๆ แพรวดาวตกใจ ผงะออกและหันมอง สายตาทั้งคู่ประสานกันนิ่ง...เนิ่นนาน ทาเคชิสวมกอดแพรวดาว แววตาออดอ้อน โน้มหน้าจุมพิตหน้าผากของเธออย่างแผ่วเบา แพรวดาวหลับตาพริ้ม ยอมรับจุมพิตอันแสบอบอุ่นด้วยความเต็มใจ ทาเคชิประคองตัวแพรวดาวให้นอนลงบนเบาะนอนอย่างนิ่มนวล หญิงสาวโอนอ่อนตามเขาราวกับเคลิบเคลิ้ม ทาเคชิจุมพิตแพรวดาวจากหน้าผาก เลื่อนลงมาที่แก้ม ไล่ลงมาซอกคอ...เริ่มหนักหน่วงขึ้น เธอหายใจหอบ ก่อนดันอกเขาไว้
“คุณเคยสัญญาว่าจะไม่รังแกฉัน”
ทาเคชิชะงัก จำสัญญาที่เคยให้ไว้กับเธอได้
“ผมขอโทษที่ล่วงเกินคุณ”
ทาเคชิดึงร่างของเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด หายใจลึก พยายามข่มตาและข่มใจให้หลับ
“ราตรีสวัสดิ์คิมิที่รัก”
แพรวดาวกระพริบตาปริบ ๆ อยู่กับอกของเขา สับสน ทำตัวไม่ถูก
ทาโร่กำลังจัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋า เตรียมตัวเดินทาง โคจิเข้ามาหยุดมองก่อนพูดอย่างไม่สบายใจ
“ถ้าอยากอยู่ช่วยงานที่นี่ พ่อจะให้คนอื่นไปดูแลโซเรียวกับโอคุซังเอง”
“ผมต้องทำตามหน้าที่ครับ”
ทาโร่หันมาสบตาโคจิ พูดด้วยสีหน้าที่มุ่งมั่น เริ่มทำใจได้มากแล้ว
“ผมจะคุ้มครองโซเรียวกับโอคุซังด้วยเกียรติของตระกูลซาซากิขอให้พ่อไว้ใจผม”
โคจิมองทาโร่ ยังกังวลเรื่องความรู้สึกที่ทาโร่มีต่อแพรวดาว แต่เมื่อลูกชายยืนยันว่าทำตามหน้าที่ จึงไม่อาจคัดค้านได้
“เตรียมเสื้อผ้าหนาไปหลาย ๆ ชุดล่ะ ที่โน่นอากาศหนาว อย่าลืมถุงมือถุงเท้า ผ้าพันคอ แล้วก็...”
โคจิชะงัก รู้ตัวว่าพูดเยอะไปเมื่อเห็นสีหน้ายิ้ม ๆ ของลูกชาย
“ผมเตรียมทุกอย่างครบหมดแล้วครับ”
โคจิพยักหน้ารับรู้ แล้วเดินผละไปเงียบ ๆ ไม่พูดอะไรอีก ทาโร่อมยิ้ม รับรู้ถึงความห่วงใยของพ่อ
วันต่อมา รถตู้วิ่งมาบนถนนท่ามกลางหุบเขาที่เต็มไปด้วยธรรมชาติสองข้างทางสวยงาม คัตสึเป็นคนขับรถ เซกินั่งข้างคนขับ แพรวดาวกับทาเคชินั่งอยู่ตรงกลางรถ แพรวดาวเกาะกระจกรถ มองธรรมชาติที่งดงามสองข้างทางด้วยความตื่นเต้น ทาเคชิโอบกอด แพรวดาวซบไหล่ของเขาชมวิวด้วยกัน ทาโร่นั่งอยู่เบาะหลังสุด เผลอยิ้มไปด้วยเมื่อเห็นรอยยิ้มมีความสุขของแพรวดาว...แพรวดาวรู้สึกเหมือนกำลังถูกมอง จึงปรายตาไปทางด้านหลัง ทาโร่รู้สึกตัว ทำทียิ้มกลบเกลื่อนให้แล้วเลี่ยงสายตามองไปทางอื่น
ย่านเมืองเก่าขายของสวยงาม...ทาเคชิพาแพรวดาวเดินเที่ยวชมบ้านเรือนไม้แบบเก่าที่ดัดแปลงเป็นร้านขายของที่ระลึก แกลเลอรี และร้านอาหารตลอดสองฟากถนน โดยมีทาโร่ คัตสึ เซกิ เดินตามอย่างคอยระแวดระวังภัย
แพรวดาวเดินชมบ้านเรือนไม้ และของที่ระลึกอย่างตื่นตาตื่นใจ ทาเคชิแอบถ่ายภาพของเธอในมุมสวย และอิริยาบถต่าง ๆ ทาโร่เข้าไปรับกล้องจากทาเคชิ ช่วยถ่ายรูปคู่ให้ทาเคชิกับแพรวดาว ทั้งสองถ่ายรูปคู่กัน โอบกอดกัน ยิ้มอย่างมีความสุข
อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 13/4 วันที่ 27 ก.ค. 57
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ประพันธ์โดย : ณาราละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน บทละครโดย : คฑาหัสต์ บุษปะเกศ, จีรนุช ณ น่าน
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน กำกับโดย : กฤษณ์ ศุกระมงคล
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ผลิตโดย : ค่าย เมคเกอร์ วาย,บริษัท เมคเกอร์ กรุ๊ป จำกัด
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ดำเนินงานโดย : ยศสินี ณ นคร
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ออกอากาศ : ทุกวันพุธ-พฤหัส เวลา 20.15 น.ช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ