อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 11/4 วันที่ 25 ก.ค. 57
ทาเคชิชะงัก หันไปเห็นแพรวดาวยืนอยู่ตรงหน้า“เซโกะ”
“ทิ้งอำนาจทุกอย่างแล้วไปกับฉันเถอะค่ะ ไปอยู่ในโลกที่แสนสงบของเรา”
แพรวดาวยิ้มหวาน ค่อย ๆ เลือนหายเข้าไปในม่านหมอกเหมือนลอยได้
“ฉันรักคุณค่ะทาเคชิ...”
“รอผมด้วยเซโกะ...อย่าทิ้งผมไป...เซโกะ” ทาเคชิเริ่มเพ้อ
ในห้องผ่าตัด...ร่างทาเคชิกระตุกตามแรงกดของเครื่องปั๊มหัวใจ ก่อนจะล้มตัวลงนอนแน่นิ่งดังเดิม หมอวางเครื่องปั๊มลงบนร่างของเขาอีกครั้ง
“หนึ่ง สอง สาม เคลียร์”
หมอกดปั๊ม ร่างทาเคชิกระตุกเครื่องวัดชีพจร เส้นชีพจรกลับมากระเตื้องขึ้น หมอและพยาบาลพยายามช่วยชีวิตทาเคชิ
แพรวดาวยืนรออยู่หน้าประตู ร้องไห้โฮ เป็นห่วงทาเคชิมาก
“ทาเคชิ...คุณต้องไม่เป็นอะไรคุณต้องมีชีวิตอยู่...เพื่อฉัน”
แพรวดาวร้องไห้สะอึกสะอื้น ทรุดลงอย่างหมดแรง ทาโร่เข้าไปประคองรับเธอไว้ ทั้งที่ตัวเองยังมีรอยเลือดเพราะบาดเจ็บที่หัวไหล่
“โอคุซังต้องเข้มแข็งนะครับ โซเรียวถึงมือหมอแล้วจะต้องปลอดภัย”
แพรวดาวเงยหน้ามองทาโร่ น้ำตารินไหลไม่ขาดสาย ทาโร่เห็นน้ำตาของเธอลังเล ทำท่าจะยื่นมือไปซับน้ำตาให้ พอดีเสียงคัตสึดังมา
“คุณริว...ทางนี้ครับ”
ทาโร่ชะงัก หันไปเห็นริวโคจิ คาซูมะ มาซาโตะกระหืดกระหอบเข้ามา ทาโร่รีบเก็บมือกลับ ลุกขึ้นโค้งตัวเคารพริว
“โซเรียวเป็นยังไงบ้าง” ริวถามอย่างร้อนใจ
แพรวดาวนั่งร้องไห้อยู่ข้าง ๆ ทาโร่ คัตสึ เซกิ สีหน้าเครียด ตอบริวไม่ได้ พยาบาลคนหนึ่ง ถือถุงเลือดเดินผ่านมาจะเข้าไปในห้องฉุกเฉิน แพรวดาวรีบตรงเข้าไปดึงแขนไว้
“คุณพยาบาล...ทาเคชิปลอดภัยรึยังคะ”
“ตอนนี้คนไข้เสียเลือดมาก ขอทางก่อนนะคะ”
“ทาเคชิ” แพรวดาวตกใจมาก
พยาบาลถือถุงเลือด รีบเข้าห้องฉุกเฉินไป แพรวดาวมองตามเข้าไปอย่างใจเสีย วิตกกังวลมาก ริวขยับเข้าไปแตะแขนแพรวดาวแผ่วเบา พูดปลอบใจ
“วิญญาณคุณลุงอิจิโร่จะต้องคุ้มครองทาเคชิให้ปลอดภัย...ทำใจดี ๆ ไว้นะครับโอคุซัง”
แพรวดาวน้ำตาร่วง ไม่รับรู้อะไรนอกจากห่วงความเป็นตายของทาเคชิ ทุกคนหน้าเคร่งเครียด เป็นห่วงทาเคชิเช่นกัน
ริกิอยู่ในห้องทำงานตวาดลั่นเมื่อรู้เรื่องจากปากซาโตชิ
“แกว่าอะไรนะ”
“ผมจ้างมือปืนจากที่อื่นไปฆ่าไอ้ทาเคชิ แต่มันทำงานพลาด”
ซาโตชิก้มหน้ารายงานริกิ ละอายใจที่ทำงานพลาด ริกิหน้าเครียด มองซาโตชิอย่างอ่อนใจ
“เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทำไมไม่ปรึกษาพ่อก่อน”
“ผมแค้นที่ไอ้ทาเคชิทำให้ไอโกะเสียใจ ถ้าบอก...พ่อคงห้าม”
ริกิหัวเสียที่ซาโตชิใช้อารมณ์ตัดสินใจแบบนี้ ครุ่นคิดหาวิธี
“รีบส่งคนไปเก็บมือปืนของแก แล้วเผาศพมันทิ้งซะ อย่าให้ใครสืบได้ว่าเราเป็นคนจ้างมันมา”
“แล้วศพของมือปืนอีกคนที่ไชน่าทาวน์ล่ะครับ”
“ป่านนี้ตำรวจคงเอาศพมันไปชันสูตรแล้ว...ถ้าแกมั่นใจว่าไม่มีใครรู้จักมัน เราก็ทำปกติ อย่าให้มีพิรุธ”
“ทำไมเราไม่ประกาศสงครามกับโอะนิซึกะไปเลย”
“ถ้าเราเผชิญหน้ากับโอะนิซึกะตอนนี้จะเสียเปรียบ จำเป็นต้องแสดงตัวเป็นมิตรกับพวกมันไปก่อน รีบไปเก็บมือปืนของแกตามที่ฉันสั่ง ก่อนที่ตำรวจหรือไอ้ริวจะแห่มาล้างแค้นให้ไอ้ทาเคชิ”
ซาโตชิยืนลังเล ริกิทุบโต๊ะปัง รู้สึกขัดใจที่เห็นซาโตชิทำท่าไม่แน่ใจ
“แกจะเป็นโซเรียวในอนาคต ต้องเด็ดขาด ใครทำงานพลาดก็ต้องฆ่ามันทิ้ง แล้วอย่าให้ไอโกะรู้เรื่องนี้เด็ดขาด”
“ครับพ่อ”
ซาโตชิรับคำเสียงแผ่ว แล้วเดินออกไป ริกิทิ้งตัวนั่งลงตรงเก้าอี้หน้าเคร่งเครียด ก่อนหันไปมองรูปที่ถ่ายคู่กับอิจิโร่ ริกิสายตาเหี้ยม อำมหิต
หน้าห้องผ่าตัดฉุกเฉิน...มาซาโตะเดินมารายงานริวกับโคจิและคาซูมะ ที่คอยนั่งเป็นเพื่อนปลอบใจแพรวดาว
“อาให้คนของเราไปแจ้งความกับท่านโอะซะมุแล้ว”
“ถ้าเป็นฝีมือของพวกซะโต้ อาจะลากตัวมือปืนมาลงโทษเอง” โคจิแค้นๆ
ริวพยักหน้ารับรู้ ก่อนนึกขึ้นได้เมื่อเห็นบาดแผลที่หัวไหล่ของทาโร่
“ทาโร่บาดเจ็บ เป็นยังไงบ้าง”
“กระสุนถากไปนิดหน่อยครับ ผมไม่เป็นไร”
ประตูห้องผ่าตัดเปิดออก แพรวดาวกับริวรีบถลาเข้าไปหาหมอที่เดินออกมา
“ทาเคชิเป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ”
“ปลอดภัยแล้วครับ แต่ตอนนี้คนไข้ยังหมดสติเพราะเสียเลือดมาก”
“ขอบคุณมากค่ะ”
แพรวดาวน้ำตารินไหลด้วยความดีใจท่ามกลางความโล่งใจของริว โคจิ มาซาโตะ คาซูมะ ทาโร่คัตสึ เซกิ
ในห้องพักฟื้นทาเคชิ...ทุกคนเดินเข้ามาในห้อง ทาเคชินอนหลับอยู่บนเตียงมีสายน้ำเกลือและสายเลือดระโยงระยาง แพรวดาวตรงเข้าไปกุมมือข้างที่ไม่มีสายน้ำเกลือของเขามองอย่างทุกข์ใจเพราะห่วงใย ริวหันไปบอกกับโคจิ
“ให้คนของเราเฝ้าหน้าห้อง ห้ามคนนอกเยี่ยมเด็ดขาด”
โคจิโค้งตัวรับคำ ริวจึงหันไปบอกแพรวดาว
“หมอยังไม่แน่ใจว่าโซเรียวจะฟื้นเมื่อไหร่ โอคุซังกลับไปพักผ่อนที่บ้านดีกว่า คืนนี้ผมจะเฝ้าโซเรียวให้เอง”
“ไม่ค่ะ ฉันอยากอยู่กับทาเคชิอยากให้เขาเห็นฉัน เป็นคนแรกตอนที่เขาฟื้น”
“ถ้างั้นผมจะให้ป้าอายะโกะจัดเสื้อผ้ามาให้โอคุซัง แล้วให้คัตสึ เซกิ อยู่เป็นเพื่อนคุณที่โรงพยาบาล”
“ผมมีหน้าที่ดูแลโอคุซังไม่ใช่เหรอครับ” ทาโร่ขัดขึ้น
โคจิมองลูกชายหน้าเคร่งขรึม
“แกบาดเจ็บ กลับบ้านไปพักผ่อนก่อน”
ทาโร่อึกอัก แต่ก็จำก้มศีรษะรับคำพ่อ ริวกับโคจิมองสภาพทาเคชิด้วยความเจ็บแค้น
“ทาเคชิเป็นญาติเพียงคนเดียวของฉัน...ทำร้ายทาเคชิก็เหมือนทำร้ายฉัน กฎหมายเล่นงานพวกซะโต้ช้าไป พาพวกเราไปถล่มซะโต้ให้สิ้นซากเลยดีกว่า”
คาซูมะขัดขึ้น
“จัดการพวกซะโต้มันไม่ยาก แต่ต้องแน่ใจว่ามือปืนเป็นคนของพวกมัน”
“ช่วงเวลาแบบนี้...เราไม่ควรตัดสินใจทำอะไรลงไปโดยใช้อารมณ์” มาซาโตะเตือน
“เคนอิจิตั้งตัวเป็นศัตรูกับพวกเรา ถ้าไม่ใช่พวกมันแล้วจะเป็นใคร” ริวเจ็บแค้นใจ
แพรวดาวหน้าซีด ไม่สบายใจ เมื่อต้องได้ยินการพูดคุยเรื่องฆ่าแกงกันอย่างเลี่ยงไม่ได้ ริวสังเกตเห็นสีหน้าท่าทางแพรวดาว รู้สึกตัวว่าพูดมากไป จึงพยักเพยิดชวนโคจิกับทาโร่กลับ
“พวกผมขอตัวกลับก่อน แล้วพรุ่งนี้จะมาเยี่ยมใหม่”
ริวโค้งตัวร่ำลาไปพร้อมโคจิ มาซาโตะ คาซูมะ และ ทาโร่ที่มองแพรวดาวอย่างอาลัย จำใจเดินตามออกไป แพรวดาวยกมือขึ้นลูบแก้มทาเคชิอย่างแผ่วเบา
“อะนะตะ...ชีวิตคุณจะเดินอยู่บนเส้นทางอันตรายนี้ไปอีกนานแค่ไหน ฉันคงไม่มีวันชินกับวิถีชีวิตของซามุไรได้เลย...”
แพรวดาวสะท้อนใจวูบ เศร้าเมื่อนึกถึงวันที่เขาและเธอไม่มีทางได้อยู่ร่วมกัน
ห้องทำงานในบ่อน...เคนอิจิหันมาหัวเราะลั่นด้วยความสะใจ เมื่อรู้เรื่องจากโคเฮ
“ไอ้ทาเคชิถูกยิงบาดเจ็บสาหัส เป็นข่าวดีวันนี้สำหรับฉันเสียดาย...มันไม่น่าใจแข็งรอดชีวิตเลย”
“มันคงอยากตายด้วยมือของนายมากกว่า” ยามะเสริม
“พูดถูกใจ เดี๋ยวให้รางวัล”
ชินอิจิครุ่นคิด นิ่งมาก เคนอิจิสังเกตเห็น
“แกไม่ดีใจกับฉันเหรอชินอิจิ”
“ผมสงสัยว่าใครเป็นคนสั่งฆ่าโอะนิซึกะโซเรียว”
“แค่โอะนิซึกะโซเรียวตาย เราก็ได้ประโยชน์มหาศาล ไม่เห็นต้องคิดให้รกสมองโง่ ๆ ของแกเลย”
เคนอิจิหันไปหัวเราะกับยามะ โคเฮ ด้วยความรำคาญ ชินอิจิพยายามสะกดกลั้นความคับแค้นใจ ที่ถูกเคนอิจิดูถูกมากขึ้นเรื่อย ๆ
ในบ้านพัก...โคจิล้างแผลที่ไหล่ข้างขวาให้ทาโร่ ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ทาโร่เจ็บแผล แต่พยายามกัดฟันอดทน
“เจ็บมากมั้ย”
“พอทนได้ครับ”
“พ่อเคยเตือนแกเรื่องความรอบคอบ เพราะทุกวินาทีที่เราพลาดหมายถึงความตาย”
“ผมจะระวังให้มากกว่าเดิมครับ”
“จำไว้เป็นบทเรียน คราวหน้า...แกอาจไม่โชคดีเหมือนวันนี้”
โคจิปิดปากแผลให้ทาโร่เสร็จเรียบร้อย ทาโร่ก้มศีรษะขอบคุณพ่ออย่างทุลักทุเล เพราะเจ็บแผล
“ขอบคุณครับพ่อ”
“แผลที่กายทายาไม่นานก็หาย แต่แผลที่ใจ เผลอถูกกรีดเมื่อไหร่ ยาอะไรก็รักษาไม่ได้”
ทาโร่สบตาโคจิ นึกหวั่นว่าพ่อจะรู้ทันเรื่องแพรวดาว
“ตามพ่อมา”
โคจิสั่งก่อนลุกเดินออกไป ทาโร่ลุกตามไปด้วยความสงสัย
ทาโร่เดินตามโคจิเข้ามาในห้องเก็บป้ายบรรพบุรุษ โคจิหันไปสั่งเสียงดุ
“คุกเข่า”
ทาโร่มองพ่อ งง ๆ ไม่เข้าใจ โคจิดุกร้าว
“พ่อบอกให้แกคุกเข่า”
ทาโร่คุกเข่าลง โคจิจึงก้าวมานั่งลงข้าง ๆ
“แกต้องสาบานต่อหน้าบรรพบุรุษตระกูลโอะนิซึกะ ว่าจะมอบชีวิตและหัวใจจงรักภักดีต่อโอะนิซึกะทุกคน ไม่ใช่เพื่อใครคนหนึ่ง”
อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 11/4 วันที่ 25 ก.ค. 57
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ประพันธ์โดย : ณาราละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน บทละครโดย : คฑาหัสต์ บุษปะเกศ, จีรนุช ณ น่าน
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน กำกับโดย : กฤษณ์ ศุกระมงคล
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ผลิตโดย : ค่าย เมคเกอร์ วาย,บริษัท เมคเกอร์ กรุ๊ป จำกัด
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ดำเนินงานโดย : ยศสินี ณ นคร
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ออกอากาศ : ทุกวันพุธ-พฤหัส เวลา 20.15 น.ช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ