@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 16/4 วันที่ 31 ก.ค. 57

อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 16/4 วันที่ 31 ก.ค. 57

“ผู้หญิงตัวคนเดียวไปเรียนต่างบ้านต่างเมือง ต้องระวังตัวไว้ให้ดีนะลูก คบเพื่อนก็ต้องระวัง อย่าไปสุงสิงกับคนที่ฐานะต่างจากเรามากเกินไป ตัดปัญหาเรื่องความแตกต่าง”
“แม่คิดมากไปหรือเปล่าคะ”
“ตั้งใจเรียนให้จบแล้วรีบกลับบ้าน อย่าหลงระเริงกับสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเรา จนลืมบ้านของเรานะลูก”

“หนูจะไม่ทำให้พ่อแม่ผิดหวังค่ะ”
แพรวดาวกอดแม่ ให้สัญญา

สวนสวยในบ้านโอะนิซึกะยามเย็น...แพรวดาววางจดหมายลง นั่งน้ำตาซึม เศร้า คิดถึงครอบครัวที่เมืองไทย ทาโร่เข้ามา เห็นเธอร้องไห้
“โอคุซังร้องไห้ทำไมครับ”


แพรวดาวเช็ดน้ำตา ทาโร่รีบหยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองออกมาซับน้ำตาให้อย่างลืมตัว
“ไม่เป็นไรค่ะ”
แพรวดาวจะรับผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาเอง แต่กลายเป็นไปจับมือทาโร่เอาไว้ ทั้งสองชะงัก นิ่งไปครู่หนึ่ง ทาโร่รู้สึกตัวก่อน แล้วถอนมือและก้มศีรษะขอโทษอย่างรู้สึกผิด
“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจล่วงเกินโอคุซัง”
“ฉันเข้าใจค่ะ ทำตัวตามสบายเถอะ”
ทาโร่ชำเลืองมองเห็นจดหมายในมือแพรวดาว พอคาดเดาได้
“มีเรื่องไม่สบายใจ ระบายกับผมได้นะครับ”
แพรวดาวนิ่งมองสายตาที่จริงใจของทาโร่ ลังเล ก่อนเอ่ยน้ำเสียงเศร้า
“ฉันคิดถึงบ้าน... คิดถึงครอบครัวที่เมืองไทย”
“ที่นี่ก็เป็นครอบครัวของโอคุซังเหมือนกัน”
“ชีวิตที่ฉันเติบโตกับชีวิตที่อยู่ที่นี่มันแตกต่างกันมากเกินไป สุดท้าย...ฉันก็ต้องกลับไปอยู่ในที่ที่ฉันจากมา กลับไปอยู่บ้านของฉัน”
“โอคุซังจะทิ้งโซเรียวไปจริง ๆ เหรอครับ”

ทาโร่ถามแทนความรู้สึกลึก ๆ ของตัวเอง หากแพรวดาวต้องจากไป แพรวดาวเศร้า ตัดสินใจแล้ว
บ่อนเคนอิจิยามค่ำคืน...เคนอิจิแปลกใจมาก เมื่อรู้เรื่องจากยามะ
“ท่านโอะซะมุพาตำรวจบุกไปบ้านมิซาว่า”
“สายของเราบอกว่าตำรวจเข้าไปค้นอะไรสักอย่าง สักพักก็กลับไปครับ”
โคเฮคิดตาม
“หรือตำรวจจะรู้เรื่องการขนของวันมะรืน”
เคนอิจิครุ่นคิด
“ถ้าแผนรั่ว มิซาว่าคงรีบบอกเราแล้ว”
โคเฮหันมาถาม
“มิซาว่าโซเรียวไว้ใจได้จริงเหรอครับ”
“ทำธุรกิจกับคนประเภทเดียวกันมันก็ต้องเสี่ยง วันไหนพลาด...ก็แค่ตาย เตรียมตัวให้พร้อม วันมะรืนเราจะพลาดไม่ได้”
ยามะกับ โคเฮรับคำเสียงหนักแน่น
“ครับนาย”
ชินอิจิทำทีก้มศีรษะรับคำ แต่สนใจฟังทุกอย่าง

หน้าศาลเจ้าประจำเมือง...ชินอิจิรีบเดินมายังศาลเจ้าประจำเมือง คอยหันมองหลังอย่างระวังตัว กลัวใครแอบตามมาเท้าลึกลับ เดินตามมา ชินอิจิมาชะงักนิดหนึ่ง รู้สึกว่ามีคนเดินตามเขาจึงหันขวับไปมองทันที ชินอิจิกวาดสายตาแต่ไม่เห็นใคร จึงหันกลับเดินต่อไป เท้าลึกลับเดินออกมาจากต้นไม้ใหญ่ข้างทาง เดินตามชินอิจิต่อ
ชินอิจิได้ยินเสียงฝีเท้าคนอีกครั้ง ชะงักหันไปมองอีก เขากวาดสายตามองซ้าย มองขวาไม่มีใครตามมาเลย ถนนเงียบสงัด ไร้ผู้คนสัญจรผ่าน ชินอิจิถอนใจโล่งอก แล้วหันเดินต่อไป แต่เดินไปได้แค่ 2-3 ก้าว ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าคนตามมาอีก คราวนี้เขาเริ่มไม่ไว้ใจ รีบก้าวเท้าอย่างรวดเร็ว ปราดเข้าหลบที่มุมทางเข้าศาลเจ้าทันที ชินอิจิรอโอกาสอย่างใจเย็น จังหวะเดียวกันเงาของชายคนหนึ่ง ก็ทอดผ่านเดินเข้ามาตรงที่ที่ชินอิจิแอบอยู่ อย่างช้า ๆ ชินอิจิลุ้น รอจังหวะ ก่อนปรี่ออกไปกระชากคอเสื้อชายลึกลับ แต่ชินอิจิกลับถูกอีกฝ่ายล็อคตัวไว้
“เฮ้ย...”
ชินอิจิเงยหน้าขึ้นมาเห็นโคจิ จึงชะงัก โล่งอก
“ท่านโคจิ”
โคจิปล่อยมือจากชินอิจิ ท่าทางเคร่งขรึม
“มีข่าวอะไรบ้าง”
โคจิรอฟังข่าวจากชินอิจิ

ในห้องเก็บป้ายบรรพบุรุษบ้านโอะนิซึกะ...ทาโร่รีบเลื่อนเปิดประตูเข้ามาในห้อง เห็นทุกคนนั่งประชุมกันพร้อมหน้า ท่าทางเคร่งเครียด
“ขอโทษที่มาช้าครับ”
ทาโร่ก้มศีรษะให้ทาเคชิ ก่อนตรงไปนั่งประจำที่ตัวเอง โคจิพูดขึ้น
“ซะโต้ยืนยันการขนผู้หญิงกับยาล็อตใหม่มาทางคลังสินค้ารถไฟแน่นอน”
“แล้วพวกมิซาว่า” ริวถาม
“สายของเราไม่รู้การเคลื่อนไหว เพราะเคนอิจิไม่พูดถึงเลย”
ทาเคชิพูดขึ้น
“มิซาว่าอาจระวังตัวมากขึ้น แล้วแอบติดต่อกับเคนอิจิเป็นการส่วนตัว”
“ถ้าพวกมันร่วมมือกัน โอะนิซึกะจะไหวเหรอครับ” คัตสึหนักใจ
ทาเคชิหน้าขรึม
“นักรบที่ประมาทฝีมือตนเอง ก็เหมือนแพ้ตั้งแต่ยังไม่ออกรบ”
คัตสึก้มศีรษะขอโทษทาเคชิ ไม่กล้าออกความเห็นอีก
“แพ้ชนะอยู่ที่ใจ สิ่งที่เราทำมีผลต่อความสงบสุขของเมือง ฉันมั่นใจว่าวิญญาณบรรพบุรุษต้องอวยพรให้พวกเราได้รับชัยชนะครั้งนี้”
ริวแววตามุ่งมั่น
“เราจะสั่งสอนให้พวกซะโต้รู้ว่า เมืองนี้ไม่ใช่ที่ที่พวกมันจะมาครอบครองได้ง่าย ๆ”
“วันมะรืน...ทันทีที่พวกมันรับของที่คลังรถไฟ เราจะจู่โจมทันที”
ทาเคชิประกาศแผนออกมา ทุกคนก้มศีรษะรับคำสั่งอย่างพร้อมเพรียง สีหน้ามุ่งมั่น

แพรวดาวเดินอยู่ที่ทางเดินมุมหนึ่ง หันไปเห็นแสงไฟด้านหนึ่งของโถงสว่าง เธอเดินไปมอง เห็นทาเคชิกำลังเช็ดดาบประจำตระกูล สีหน้าและแววตาดูเคร่งเครียด แพรวดาวนิ่วหน้าสงสัย

เช้าวันใหม่...ทาโร่อยู่ในห้องโถง แพรวดาวเดินเข้ามาทักทาย
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ”
“อรุณสวัสดิ์ครับโอคุซัง”
ทาโร่ก้มศีรษะตอบ ก่อนรายงานต่อ
“โซเรียวฝากบอกว่าออกไปธุระที่บริษัท จะกลับมาทันมื้อเย็นครับ”
“ไปธุระที่บริษัท แล้วทำไมเมื่อคืนฉันเห็นทาเคชิเอาดาบประจำตระกูลมาทำความสะอาดล่ะคะ”
ทาโร่อึ้งไปนิด แพรวดาวขมวดคิ้ว ท่าทางรีบร้อนของทาโร่ทำให้สะกิดใจ
“ฉันตกข่าวอะไรหรือเปล่าคะ”

ทาโร่หลบสายตาวูบ เพราะโกหกไม่เก่ง แพรวดาวมองทาโร่ ยิ่งสงสัย
แพรวดาวยกมือทาบอก ตกใจเมื่อรู้เรื่องจากทาโร่
“แก้แค้น...ทั้งที่รู้ว่าอันตรายถึงชีวิต พวกคุณก็ยังจะไปเหรอคะ”
“มันเป็นสิ่งที่นักรบเลี่ยงไม่ได้”
แพรวดาวหวาดกลัวและเป็นห่วงทาเคชิ น้ำตาซึม ทาโร่เห็นน้ำตาแพรวดาว รีบปลอบ
“โอคุซังคงไม่รู้ธรรมเนียมของเรา...การต่อสู้ของนักรบถือเป็นเกียรติใหญ่หลวง การเสียชีวิตจากการต่อสู้เพื่อบ้านเมือง ถือเป็นความสวยงามดุจกลีบดอกซากุระร่วงหล่น”
“การตายคือการสูญเสีย มันสวยงามตรงไหนคะ” แพรวดาวแย้ง
“โอคุซังเป็นผู้หญิงของโซเรียว ต้องเข้มแข็งและคอยเป็นกำลังใจให้ยามออกรบ ห้ามร้องไห้เด็ดขาด เพราะน้ำตาเป็นสิ่งอัปมงคล แพรวดาวนิ่งคิดตามไปครู่หนึ่ง ก่อนรีบเช็ดน้ำตา ถามเสียงตะกุกตะกัก
“ฉันต้องทำยังไงบ้าง”
“ช่วยโซเรียวแต่งตัวเมื่อออกรบ บอกให้ท่านกลับบ้านอย่างปลอดภัยพร้อมชัยชนะ เหมือนอย่างที่แม่เคยทำกับพ่อผมเสมอ”
“ถ้ารู้ว่าคนที่เรารักกำลังจะออกไปตาย ฉันคงทำไม่ได้”
ทาโร่อึ้ง ๆ หัวใจร้าวราน เมื่อแพรวดาวยืนยันว่ารักทาเคชิอย่างชัดเจน แพรวดาวลำคอตีบตัน พยายามสกัดกลั้นน้ำตาจนพูดไม่ออก ทาโร่รู้ว่าแพรวดาวกำลังทุกข์ใจ แต่จำเป็นต้องย้ำราวกับขอร้อง
“กำลังใจจากคนรัก จะทำให้นักรบแข็งแกร่ง กรุณาอย่าร้องไห้ต่อหน้าโซเรียวนะครับ”
“ฉันจะพยายามค่ะ”
แพรวดาวรับปาก ทั้งที่ไม่แน่ใจว่าตัวเองจะเข้มแข็งได้

สวนบ้านโอะนิซึกะ...คัตสึกับเซกิ นั่งจ้องมองริวที่กำลังจะเริ่มเล่นโคโตะ พิณญี่ปุ่น ลุ้น ๆ เตรียมขำ ริวกำลังจะบรรเลงโคโตะ จู่ ๆ ก็ชะงัก หันมาบอกคัตสึกับเซกิ
“ขอมีสมาธิหน่อยได้ไหม”
คัตสึกับเซกิ พยักหน้ารับทราบ แล้วทำท่ารูดซิปปากสนิท
“หมายถึงโลกส่วนตัว ขออยู่คนเดียว”
คัตสึ เซกิ พยักหน้ารับรู้ เข้าใจ ริวจ้องหน้าทั้งสอง ไล่ด้วยสายตาดุ เอาจริง
“จะไปดี ๆ หรือต้องมีน้ำตา”
เซกิบอกกับคัตสึ
“ไปกันเถอะ วันนี้อารมณ์ศิลปินแตก”
คัตสึกับเซกิ ยิ้มแหย ๆ พากันลุกไปอย่างรวดเร็ว ริวหันกลับมา เริ่มบรรเลงโคโตะอย่างหงุดหงิด ดีดโคโตะมั่ว ๆ รัว ๆ ไม่เป็นเพลง ราวกับต้องการระบายอารมณ์มากกว่าเล่นดนตรี เสียงฝีเท้าใครคนหนึ่งเดินเข้ามา ริวหยุดเล่น แล้วหันไปต่อว่าทันที

อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 16/4 วันที่ 31 ก.ค. 57

ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ประพันธ์โดย : ณารา
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน บทละครโดย : คฑาหัสต์ บุษปะเกศ, จีรนุช ณ น่าน
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน กำกับโดย : กฤษณ์ ศุกระมงคล
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ผลิตโดย : ค่าย เมคเกอร์ วาย,บริษัท เมคเกอร์ กรุ๊ป จำกัด
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ดำเนินงานโดย : ยศสินี ณ นคร
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ออกอากาศ : ทุกวันพุธ-พฤหัส เวลา 20.15 น.ช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ