อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 13/3 วันที่ 27 ก.ค. 57
ไอโกะเงียบ พยายามกลั้นสะอื้นจนตัวสั่น ริกิสงสัย จึงจับไหล่ไอโกะให้หันมาเพื่อจะอังมือลงบนหน้าผาก แต่เธอฝืนตัวไม่ยอม ริกิจึงต้องใช้แรงดึงไหล่ให้หันมา ไอโกะหันมา ใบหน้าฟกช้ำ มีร่องรอยถูกทำร้ายตามตัว ริกิตกใจ“เกิดอะไรขึ้น...ใครทำอะไรลูก”
ไอโกะปล่อยโฮ แล้วโผเข้ากอดริกิร่ำไห้สะอึกสะอื้นราวจะขาดใจ ริกิกัดฟันถาม
“ไอ้ทาเคชิทำร้ายลูกใช่มั้ย”
ไอโกะส่ายหน้ากับอกของเขา ยิ่งทำให้ริกิอารมณ์เดือดพล่าน หมดความอดทน จับไหล่ลูกสาวเขย่าคาดคั้นเอาความจริง
“บอกพ่อมาเดี๋ยวนี้ ใครทำร้ายไอโกะ”
“ถ้าลูกไม่บอก พ่อจะพาไปบ้านโอะนิซึกะ ไปถามไอ้ทาเคชิให้รู้เรื่อง”
ไอโกะปฏิเสธทั้งน้ำตา ฝืนตัวเองไว้ไม่ให้ถูกพ่อลากไปได้
“ยะ...อย่าค่ะ ไม่ใช่ทาเคชิ”
“มันเป็นใคร บอกพ่อมาเดี๋ยวนี้”
ริกิตวาดเสียงดังลั่น จนไอโกะตัวสั่นงันงก
“ไอ้เคนอิจิ...มันข่มขืนหนู”
ไอโกะพรั่งพรูความคับแค้นใจออกมา น้ำตาไหลพราก
“เคนอิจิ”
ริกิตกใจจนเข่าอ่อน ทิ้งตัวลงนั่งบนพื้น ช็อกสุดขีด ไอโกะร้องไห้โฮซบหน้าลงบนตักพ่อ ด้วยความเจ็บปวดและคับแค้นใจเกินเยียวยา ริกิมองลูกสาวสีหน้าและแววตาเจ็บปวดไม่แพ้กัน ทุกสิ่งที่ปูทางให้ลูก ถูกเคนอิจิย่ำยีจนหมดแล้ว
“เล่ามาให้หมดว่าเรื่องมันเป็นยังไง”
ไอโกะยังคงร้องโฮ สะอื้นจนตัวสั่น ริกิกอดลูกไว้ เจ็บปวดราวใจจะขาดไปกับลูก เขาแววตาคลั่งแค้นอำมหิต
ค่ำนั้น รถเคนอิจิแล่นมาบนถนนในอุโมงค์...เคนอิจินั่งกอดรัดสาวสวยอยู่เบาะด้านหลังหัวเราะคิกคักกันอย่างมีความสุข โดยมียามะเป็นคนขับรถให้ บนถนนมืดด้านหน้า จู่ ๆ ก็มีชายคนหนึ่งวิ่งตัดหน้ารถเคนอิจิที่กำลังแล่นมา ยามะตกใจ
“เฮ้ย”
ยามะหักหลบรถเข้าข้างทาง และเบรคจนเคนอิจิกับสาวสวยคะมำเสียหลักไปตามแรงเหวี่ยงของรถ
“ว้าย...”
“ขับรถประสาอะไร”
เคนอิจิหันมาตวาดยามะอย่างหัวเสีย แล้วเปิดประตูรถลงไปโวยวายเอาเรื่องชายที่วิ่งตัดหน้ารถ
“ขวางทางรถฉัน อยากตายรึไง”
ทันใดนั้น ลูกน้องมิซาว่าหลายคนก็กรูกันออกมาจากที่ซ่อนตัวข้างทาง ตรงเข้ามาล้อมเคนอิจิไว้ ชายที่วิ่งตัดหน้ารถ หันกลับมา เผยให้เห็นว่าเป็นจูโร่ เคนอิจิตกใจ รู้ทันที
“กับดัก”
เคนอิจิกระชากปืนออกมา แต่ยังไม่ทันยิง ลูกน้องมิซาว่าหลายคนยกปืนขึ้นขู่ ล้อมพวกเคนอิจิไว้แล้ว เคนอิจิชะงัก รู้ว่าเสียเปรียบ จู่ ๆ จูโร่ก็พุ่งเข้ามาฟาดปลายกระบอกปืนเข้าที่ต้นคอเคนอิจิ จนล้มทั้งยืน
ในโกดังร้าง...เคนอิจิถูกเชือกมัดขาผูกติดกับรอกห้อยหัวอยู่เหนือถังน้ำมันใบใหญ่ที่ใส่น้ำเต็มถัง โดยมีจูโร่ยืนดึงเชือกอยู่ทางด้านข้าง เคนอิจิยังคงสลบอยู่ ริกิก้าวเข้ามายืนตรงหน้า จ้องด้วยสายตาเคียดแค้นมาก แล้วพยักหน้าให้สัญญาณ จูโร่ปล่อยเชือก ร่างเคนอิจิพุ่งหัวทิ่มลงในถังทันที ตูม...เคนอิจิจุ่มลงมาในน้ำ รู้สึกตัวเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เขาดิ้นรนอย่างทรมาน จนริกิโบกมือให้หยุด
จูโร่ดึงเชือกรั้งร่างเคนอิจิให้ลอยขึ้นเหนือถังน้ำมัน เคนอิจิพยายามสะบัดน้ำที่หน้า ลืมตาขึ้นมาเห็นริกิยืนนิ่งจ้องหน้าเขาอยู่ สายตาดุกร้าว
“มิซาว่าโซเรียว”
ริกิปราดเข้าไปต่อยเปรี้ยงเข้าหน้าด้วยความแค้นสุดขีด จนเคนอิจิหน้าหัน เลือดกบปาก
“อั่ก”
ริกิหันไปส่งสายตาให้จูโร่ปล่อยเชือก...ร่างเคนอิจิพุ่งดิ่งลงในถังน้ำดิ้นทุรนทุราย ทรมานมาก ริกิยืนนิ่ง จ้องมองเคนอิจิสำลักน้ำด้วยแววตาโหดเหี้ยม อำมหิต ริกิโบกมือ จูโร่ชักร่างเคนอิจิขึ้นจากถังน้ำอีกครั้ง เคนอิจิเริ่มหน้าซีด เนื้อตัวเปียกไปหมด
“แน่จริงก็ฆ่าฉันสิ”
ริกิไม่ตอบ จ้องหน้าเคนอิจิด้วยความแค้น จูโร่ปล่อยเชือกอีกครั้ง ร่างเคนอิจิดิ่งลงถังน้ำ ดิ้นรน สำลักด้วยความทรมานเป็นเวลานานมาก ริกิกระชากคอเคนอิจิ จนหัวผงกขึ้นจากน้ำหอบร่อแร่อย่างหมดแรง
“อย่าเพิ่งตาย...ฉันมีเซอร์ไพรส์”
ริกิพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก เหี้ยมมาก เคนอิจิตาปรือ สะลึมสะลือใกล้หมดสติ
เคนอิจิถูกผลักเข้าในป่าเปลี่ยว กลิ้งมานอนอยู่ในหลุมลึกแห่งหนึ่ง เนื้อตัวเปียกโชกสะบักสะบอม ถูกมัดมือและเท้าไว้อย่างแน่นหนา เขาเงยหน้าขึ้น หันมองรอบ ๆ อย่างตกใจ
“นี่มัน...”
เคนอิจินอนหงายอยู่ในหลุมลึกขนาดใหญ่กว่าตัวเล็กน้อย ริกิ ยืนอยู่บนปากหลุม มองด้วยสีหน้าและแววตาเหี้ยมโหด สุดแค้น
“ไม่มีใครรู้รสความเจ็บปวดเท่ากับเจอเอง”
“ปล่อยฉันออกไปนะ”
เคนอิจิพยายามดิ้นให้หลุดจากเชือกที่พันธนาการตัวเองไว้ แต่ก็ไม่เป็นผล ริกินิ่ง แววตากร้าวเหี้ยมโหด
“กลิ่นดินกลบหน้า มันหอมหวนจนแกแทบอยากขาดใจตาย”
“ปล่อยฉัน”
เคนอิจิยิ่งพยายามกระเสือกกระสนขึ้นจากหลุม ทั้งที่ถูกมัดไว้จนลุกไม่ได้ ริกิโบกมือสั่ง จูโร่กับลูกน้องใช้พลั่วตักดินกลบหลุมที่มีเคนอิจินอนดิ้นอยู่ในนั้น ดินเริ่มกลบร่างเคนอิจิมากขึ้น มากขึ้นเรื่อย ๆ เคนอิจิก็ยิ่งตื่นตระหนก กลัวตาย ลนลานหาทางรอด
“คิดว่าฆ่าฉันแล้วพวกแกจะรอดเหรอ”
“ศพในหลุมมันพูดไม่ได้”
“ฉันสั่งลูกน้องไว้แล้ว...ถ้าฉันเป็นอะไรไป ความลับจะถูกส่งถึงมือท่านโอะซะมุทันที”
ริกิชะงัก จ้องเคนอิจิเขม็ง ไม่วางตา เคนอิจิระล่ำระลักบอกก่อนจะหมดโอกาส
“และถ้าคนทั้งเมืองได้ยินเทปเสียงลีลาเด็ดของคุณหนูไอโกะ มิซาว่าก็คงโด่งดังไปทั่ว”
ริกิถึงกับอึ้ง พูดไม่ออก สีหน้าเคร่งเครียด เป็นห่วงเรื่องเทปลับของไอโกะ เคนอิจิยิ้มกริ่มสบตาริกิ เริ่มเป็นฝ่ายได้โอกาส ริกิจ้องเคนอิจิด้วยความเคียดแค้น เกลียดชังมาก
โถงบ้านโอะนิซึกะ วันใหม่...มายูมิวางผลไม้ของเยี่ยมไว้ตรงหน้าทาเคชิและแพรวดาว แล้วก้มคำนับทั้งคู่อย่างงดงาม ทาเคชิและแพรวดาวก้มศีรษะรับความเคารพจากมายูมิ อย่างเป็นกันเอง
“ฝากความขอบคุณไปถึงคุณอาฮิโระด้วยที่กรุณาเป็นห่วง”
“ครอบครัวทากาฮาชิของเราดีใจที่โอะนิซึกะโซเรียวฟื้นค่ะ แต่คงไม่มีใครดีใจเท่าพี่เซโกะ”
มายูมิพูดพลางปลายตามองแพรวดาว อมยิ้มแซว แพรวดาวค้อนมายูมิ ยิ้มๆ
“เป็นเด็กเป็นเล็กหัดแซวพี่แล้วนะ”
“รักหรอกจึงหยอกบ่อย ๆ ค่ะ”
“อีกหน่อยริวแต่งงานกับมายูมิ โอคุซังคงโดนหยอกทุกวัน”
มายูมิยิ้มเจื่อน หน้าสลดลงเล็กน้อย แพรวดาวรีบแตะแขนเตือนทาเคชิ กลัวจะพูดอะไรที่ทำให้มายูมิไม่สบายใจ
“มายูมิอยู่ทานมื้อเย็นที่บ้านโอะนิซึกะด้วยกันนะจ๊ะ”
“ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ ฉันต้องกลับไปทำธุระให้ที่บ้าน”
มายูมิตอบแพรวดาว แต่สายตาสอดส่ายมองหาใครบางคน แพรวดาวและทาเคชิยิ้ม รู้กัน
“เคยมีคนเล่าให้ฟังว่ามายูมิชอบเล่นกีฬาเคนโด้” แพรวดาวพูดลอยๆ
มายูมิยิ้มนิดๆ
“เป็นการระบายความเครียดหลังจากเรียนได้ดีเลยค่ะ”
“คนที่เล่าให้พี่ฟังก็พูดคล้ายมายูมิว่าเคนโด้ทำให้หายเครียด และช่วยฝึกสมาธิให้จิตตัวเอง”
มายูมิสงสัย
โรงซ้อมเคนโด้บ้านโอะนิซึกะ...ริวหน้าสงบนิ่ง จ้องมองดาบไม้ในมืออย่างใช้สมาธิ เขาเริ่มฟันดาบไม้ในกระบวนท่าต่าง ๆ อย่างว่องไว ก่อนจะจบที่ท่าหนึ่งแล้วค้างไว้ ริวหายใจเหนื่อย จู่ ๆ เขาก็เอะใจเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าใครบางคน ริวทำทีตวัดดาบไม้ ซ้อมเคนโด้ตามปกติ แต่แอบจับทิศทางเสียงที่ใกล้เข้ามา เขาหมุนตัวไปทางด้านหลัง เงื้อดาบไม้จะฟาด แต่แล้วก็ต้องชะงัก เมื่อมายูมิคือคนคนนั้น
“มายูมิ”
ริวดีใจ ก่อนนึกได้ รีบลดดาบไม้ลง
ริววางดาบไม้ไว้ตรงมุมที่เก็บดาบไม้ ก่อนหันกลับมาโค้งตัวขอโทษมายูมิ
“เมื่อกี้ขอโทษด้วย”
“ฉันต่างหากที่เข้ามารบกวนสมาธิคุณ”
“เข้ามาอยู่ในใจได้ไหม อยากให้กวนใจมากกว่า”
มายูมิทำทีเป็นค้อนริวเพื่อกลบเกลื่อนความเขิน
“ชอบเล่นกีฬาเคนโด้มากเหรอคะ”
ริวนิ่งไปพักหนึ่ง แววตารำลึกถึงอดีต
“มันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้พ่อมีเวลาอยู่กับผม...”
“คุณพ่อคุณคงยุ่งมาก”
“พ่อผมช่วยคุณลุงอิจิโร่ดูแลกิจการทุกอย่างของโอะนิซึกะ จนพ่อกับแม่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุรถตกเหว”
“ฉันเสียใจด้วยนะคะ”
มายูมิรู้สึกเศร้าไปกับเขา ริวยิ้มบาง ๆ อย่างไม่ถือสา
“หลังจากพ่อผมเสีย ลุงอิจิโร่ก็เลี้ยงหลานอย่างผมเหมือนลูก”
“คุณกับโซเรียวถึงได้รักกันเหมือนพี่น้องแท้ ๆ”
“ต่อให้ผมกับทาเคชิมีสายเลือดเดียวกันแค่หยดเดียว เราก็จะผูกพันกันจนวันตาย”
มายูมิลอบมองริว รู้สึกดีกับมิตรภาพที่เขามีต่อทาเคชิ
ริวเดินมาส่งมายูมิเห็นรถบ้านทากาฮาชิจอดรออยู่ โดยมีคนขับนั่งรออยู่ในรถ เขารู้สึกเสียดาย อยากไปส่งเธอเอง จึงทำทีชวนคุย
“ได้ยินว่าคุณกำลังเตรียมตัวสอบแพทย์ และมีโอกาสสอบติดสูงมาก”
“ขอบคุณมากนะคะ ที่ช่วยพูดให้คุณพ่อใจอ่อนยอมให้ฉันเรียนหมอ”
มายูมิพูดพร้อมก้มศีรษะขอบคุณริว
“หมอน่ะเรียนหนักมาก ขอให้ตั้งใจ...อีก 6 ปีกว่าจะจบ เราค่อยมาคุยกันเรื่องสัญญาของผู้ใหญ่”
มายูมิมองหน้าริว รอฟังว่าเขากำลังจะพูดอะไร
อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 13/3 วันที่ 27 ก.ค. 57
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ประพันธ์โดย : ณาราละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน บทละครโดย : คฑาหัสต์ บุษปะเกศ, จีรนุช ณ น่าน
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน กำกับโดย : กฤษณ์ ศุกระมงคล
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ผลิตโดย : ค่าย เมคเกอร์ วาย,บริษัท เมคเกอร์ กรุ๊ป จำกัด
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ดำเนินงานโดย : ยศสินี ณ นคร
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ออกอากาศ : ทุกวันพุธ-พฤหัส เวลา 20.15 น.ช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ