อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 12/4 วันที่ 26 ก.ค. 57
ไอโกะเงื้อมือจะปรี่เข้าไปตบแพรวดาวด้วยความโกรธ ทาโร่ปรี่เข้ามาคว้าข้อมือไอโกะ ปกป้องแพรวดาว“คุณไม่มีสิทธิ์ทำร้ายโอคุซัง”
“ปล่อยฉันนะไอ้บ้า” ไอโกะขู่อาฆาต “ฉันได้เป็นโอะคะมิซังเมื่อไหร่ จะเฉดหัวแกออกไปจากโอะนิซึกะ”
“ไม่จำเป็น...วันที่คุณเป็นโอะคะมิซัง ผมจะออกไปจากโอะนิซึกะเอง”
ทาโร่ปล่อยมือไอโกะ แล้วหันไปบอกแพรวดาว
“ขึ้นไปหาโซเรียวเถอะครับ”
“อย่าบังอาจหันหลังให้ฉันนะ กลับมาเดี๋ยวนี้” ไอโกะโกรธจี๊ด
ทาโร่รีบพาแพรวดาวเดินหนีไป ไม่สนใจเสียงกรีดร้องของไอโกะ
“บอกให้ผู้หญิงคนนี้กลับไปได้แล้ว เดี๋ยวก็มีเรื่องกับไอโกะอีก”
ทาเคชิแก้ต่างแทนทันที
“โอคุซังของผมไม่เคยก่อเรื่องกับใคร”
ซาโตชิจ้องหน้าทาเคชิ
“หวังว่าโอะนิซึกะโซเรียวจะรักษาคำพูด”
ทาเคชิหน้าตึง จ้องซาโตชิด้วยความไม่พอใจ โคจิจึงต้องรีบเข้ามาไกล่เกลี่ย
“ให้โอคุซังดูแลโซเรียว จนกว่าคุณหนูไอโกะจะกลับมาเถอะนะครับ”
ริกิไม่พอใจ แต่ก็เดินออกไปจากห้องเงียบ ๆ โดยมีซาโตชิ ริว โคจิ เดินตามออกไป เมื่ออยู่กันตามลำพัง ทาเคชิจึงหันไปอธิบายกับแพรวดาว
“ผมปฏิเสธลุงริกิไม่ได้ เข้าใจผมด้วยนะคิมิที่รัก”
แพรวดาวอึ้งไปสักพัก น้อยใจแต่ก็เข้าใจ
“ฉันจะมาเยี่ยมคุณพร้อมกับคุณริว”
“ผมจะรอคุณทุกวัน” ทาเคชิยิ้มซาบซึ้งใจ
“พักผ่อนเยอะ ๆ นะคะ จะได้หายเร็ว ๆ”
“ผมอยากกลับไปนอนกอดคุณที่บ้านตอนนี้เลยด้วยซ้ำ”
แพรวดาวอมยิ้ม เขิน ๆ เตรียมจะหมุนตัวจากไป แต่ถูกทาเคชิคว้ามือไว้
“ขอผมกอดให้ชื่นใจก่อนได้ไหม”
แพรวดาวยอมให้ทาเคชิดึงตัวไปกอดอย่างว่าง่าย ทั้งสองกอดกันแนบแน่น ทาเคชิกระซิบเสียงแนบแก้มแพรวดาว
“ใครจะอยู่ที่นี่ก็ไม่สำคัญ เพราะหัวใจของผมอยู่กับคุณเสมอ...คิมิ”
“ค่ะอะนะตะ”
ทั้งสองสบตากันหวานสุดซึ้ง ในรักที่เชื่อมั่นกันและกัน
เคนอิจิกระชากคอเสื้อโคเฮเข้ามาถามทวนอีกครั้ง อย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“มันฟื้นแล้ว”
“พวกโอะนิซึกะดีใจกันมาก มิซาว่าโซเรียวก็รีบไปยินดีถึงโรงพยาบาล
“โธ่เว้ย”
เคนอิจิเหวี่ยงโคเฮ จนเซเสียหลักไปทางหนึ่ง ยามะหลุบสายตาต่ำ กลัวจะโดนหางเลขไปด้วย
“มันจะฟื้นขึ้นมาทำไม มันจะกลับมาขวางทางฉันอีกทำไม”
เคนอิจิหงุดหงิดและอารมณ์เสียมาก ชินอิจิแอบลอบมองเคนอิจิ นับวันจะยิ่งไม่ชอบใจความโมโหร้ายของเจ้านาย
บ้านโอะนิซึกะ...แพรวดาวคอยช่วยอายะโกะกับฟุมิโกะทำอาหารในครัวอย่างขะมักเขม้น
“หั่นแบบนี้ใช่มั้ยคะ”
อายะโกะยิ้มรับอย่างเกรงใจ ฟุมิโกะล้างเนื้อไก่ใส่จานมาวาง แพรวดาวรีบออกตัว
“วางไว้ตรงนี้แหละ เดี๋ยวฉันจัดการเอง”
ฟุมิโกะเงอะงะ สบตาอายะโกะ ทำตัวไม่ถูก อายะโกะหันไปบอกแพรวดาวด้วยความเป็นห่วง
“โอคุซังเพิ่งกลับมาเหนื่อย ๆ น่าจะพักผ่อนนะคะ”
“เสร็จงานในครัวแล้วยังมีงานจัดดอกไม้ต่อ”
ฟุมิโกะขัดขึ้น
“โซเรียวคงไม่สบายใจ ถ้ารู้ว่าโอคุซังทำงานมากเกินไป”
แพรวดาวสลดลง คิดถึงทาเคชิ อายะโกะหันไปส่งสายตาดุฟุมิโกะ ที่ทำให้แพรวดาวไม่สบายใจ ฟุมิโกะยิ้มเจื่อน ไม่ได้ตั้งใจ ทาโร่ยืนแอบมองแพรวดาวอยู่ข้างประตูด้วยความเป็นห่วง
ริววางถ้วยน้ำชาที่เพิ่งจิบลง ครุ่นคิด เมื่อรู้เรื่องจากทาโร่
“โอคุซังคงไม่อยากคิดมาก ก็เลยหาอะไรทำ”
“โอคุซังเข้าใจโซเรียวดีแล้วไม่ใช่หรือครับ”
“เข้าใจ...แต่ก็คงไม่มีใครสบายใจ ที่คนอื่นอยู่กับคนรักของเรา”
ริวเห็นใจแพรวดาว นึกสะท้อนใจถึงตัวเอง
“ถ้ารักแล้วเป็นทุกข์...ทำไมทุกคนยังโหยหาความรักไม่สิ้นสุด”
“มองรักต่างมุม สุขและทุกข์ของแต่ละคนจึงไม่เท่ากัน”
ริวมองทาโร่อย่างไม่เชื่อสายตา
“พูดเหมือนกำลังมีความรัก”
“เอ่อ...เคยอ่านเจอในหนังสือครับ”
ทาโร่รีบแก้ตัว ไม่อยากให้ริวจับพิรุธได้
“สงสารโซเรียว ป่านนี้คงเฉาเพราะคิดถึงโอคุซัง”
ริวเห็นใจทาเคชิ แต่ไม่รู้จะช่วยยังไง
ในห้องพักฟื้น...ทาเคชิลอบถอนใจเบื่อหน่าย เมื่อไอโกะคอยเอาอกเอาใจอยู่ข้างเตียงไม่ยอมห่าง
“ไอโกะให้แม่บ้านทำขนมโมจิที่ทาเคชิชอบทานมาด้วย...ลองชิมหน่อยสิคะ”
“ผมยังไม่อยากทาน”
แอปเปิ้ลไหมคะ เดี๋ยวไอโกะปอกให้”
ทาเคชิส่ายหน้าปฏิเสธ
“คนหมดสตินาน ๆ เพิ่งฟื้น ต้องดื่มน้ำเยอะ ๆ นะคะ”
ไอโกะกำลังจะไปรินน้ำ ทาเคชิรีบตัดบท
“ถ้าผมอยากได้อะไรจะบอกคุณเอง...ขอบคุณ”
ทาเคชิเบือนหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง คิดถึงแพรวดาว ไอโกะมองทาเคชิอย่างนึกน้อยใจ แต่ยังไม่ละความพยายาม
“นั่งรถเข็นออกไปสูดอากาศข้างนอกดีกว่าค่ะ เดี๋ยวไอโกะไปเอารถเข็น”
“ผมบาดเจ็บ ไม่ได้พิการ ไม่ต้อง...”
ไอโกะรีบผลุนผลันออกไป ไม่ทันได้ฟัง ทาเคชิมองตามอย่างอ่อนใจ
สวนสวยในโรงพยาบาล...ไอโกะ พาทาเคชิออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ ใบหน้าของเธอยิ้มแย้ม มีความสุขที่ได้อยู่กับเขา
“อากาศตอนนี้กำลังสบาย ทาเคชิคงจะสดชื่นขึ้น”
ไอโกะพูดพลางสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ สีหน้าสดชื่นมาก ทาเคชิอึดอัด ไม่ค่อยพอใจ
“ขยับตัวมากแผลจะอักเสบ”
“ให้คัตสึ เซกิ มาเข็นสิ คุณจะได้ไม่เหนื่อย”
“สำหรับทาเคชิ... ไอโกะเต็มใจทำให้ทุกอย่าง”
ไอโกะยิ้มให้ทาเคชิอย่างจริงใจ แววตาเต็มไปด้วยความรักที่มีต่อเขา ทาเคชินิ่งมองไอโกะ ระแวงว่าจะมาไม้ไหน ผีเสื้อตัวหนึ่งบินมาเกาะบนพุ่มไม้ใกล้บริเวณที่ไอโกะยืนอยู่
“ผีเสื้อ”
ไอโกะมองผีเสื้อ ตื่นเต้นมาก ทาเคชิประชดนิดๆ
“ไม่เคยเห็นเหรอ”
“ไม่เคยลืม...”
ไอโกะยิ้มมองผีเสื้อ พูดเสียงเบาเพื่อไม่ให้ผีเสื้อตกใจ
“ความทรงจำเกี่ยวกับผีเสื้อ...ก็คือความทรงจำวัยเด็กของไอโกะกับทาเคชิ”
ทาเคชิชำเลืองมองผีเสื้อ พยายามนึกถึงอดีตที่เคยมีร่วมกับไอโกะ
สวนสวยบ้านโอะนิซึกะในอดีต...ไอโกะวัย 8 ขวบนั่งร้องไห้อยู่ในสวนที่เต็มไปด้วยดอกไม้นานาพันธุ์ มีผีเสื้อบินมาเกาะดอกไม้มากมาย สวยงามมาก ทาเคชิในวัย 10 ขวบ ผ่านมาเจอ จึงเข้ามาถามด้วยความแปลกใจ
“ไอโกะ...ร้องไห้ทำไม”
“ไอโกะสะดุดล้มตอนไล่จับผีเสื้อ”
ทาเคชิมองหาบาดแผลที่ตัวไอโกะอย่างเป็นห่วง
“เจ็บตรงไหน ไปหาหมอเถอะ”
“เจ็บใจที่จับผีเสื้อไม่ได้”
ไอโกะพูดน้ำเสียงงอน ๆ ทาเคชิอึ้งไปสักพัก แล้วขำไอโกะ เพราะเข้าใจว่าเธอร้องไห้เพราะบาดเจ็บ
“ผีเสื้อเป็นแมลงรักอิสระ ยิ่งไล่ตาม มันก็ยิ่งบินหนี”
อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 12/4 วันที่ 26 ก.ค. 57
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ประพันธ์โดย : ณาราละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน บทละครโดย : คฑาหัสต์ บุษปะเกศ, จีรนุช ณ น่าน
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน กำกับโดย : กฤษณ์ ศุกระมงคล
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ผลิตโดย : ค่าย เมคเกอร์ วาย,บริษัท เมคเกอร์ กรุ๊ป จำกัด
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ดำเนินงานโดย : ยศสินี ณ นคร
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ออกอากาศ : ทุกวันพุธ-พฤหัส เวลา 20.15 น.ช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ