อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 12/2 วันที่ 26 ก.ค. 57
ริวกำลังจะเอ่ยปากพูดต่อ แต่มายูมิรีบเปิดประตูรถ แล้วเดินลงจากรถไปทันที มายูมิรีบเดินห่างออกมาจากรถเขาให้เร็วที่สุด ก่อนที่จะสะกดกลั้นน้ำตาแห่งความเจ็บปวดเอาไว้ไม่อยู่ ริวนั่งนิ่งอยู่ในรถ สับสนกับความรู้สึกของตัวเองเช่นกันมายูมิเข้ามาในบ้าน พบฮิโระกับทามาโกะรออยู่
“อาการโอะนิซึกะโซเรียวเป็นยังไงบ้างลูก” ฮิโระเอ่ยถาม
“ยังไม่ฟื้นค่ะ หนูขอตัวนะคะ”
“มายูมิ อ้าว...” ทามาโกะแปลกใจ
มายูมิรีบหนีขึ้นห้องไป โดยไม่สนใจเสียงเรียกของแม่ ทามาโกะกับฮิโระ มองหน้ากัน งง ๆ
“จนมาถึงวันนี้...ฉันยังไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของคุณเลย ริว...คุณรู้สึกยังไงกับฉันกันแน่”
ริวจอดรถซุ่มอยู่บริเวณริมรั้วบ้านทากาฮาชิอีกมุม เขาทอดสายตามองเข้าไปในบ้านมายูมิ อย่างอาลัยอาวรณ์ เขาทอดถอนใจ สับสน ก่อนขับรถออกไป
เคนอิจิอยู่ในห้องทำงานหัวเราะร่าด้วยความสะใจ เมื่อรู้ข่าวทาเคชิยังไม่ฟื้น
“ไอ้ทาเคชิเป็นเจ้าชายนิทรา โอะนิซึกะถึงเวลาหายนะ”
“ยังมีไอ้ริวอีกคนนะครับนาย” ยามะขัดขึ้น
“แค่ไอ้เพลย์บอยจอมกะล่อนคนเดียว จะเด็ดหัวทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้”
ชินอิจิเข้ามาในห้อง สีหน้าเจื่อน ๆ โค้งตัวเคารพเคนอิจิ ก่อนรายงาน
“ได้ตัวผู้หญิงที่หนีออกไปจากซ่องกลับมาคนเดียวครับ อีกคนโดนไอ้โยชิฆ่าตายไปแล้ว”
“แกว่าไงนะ”
เคนอิจิเงื้อหมัดชกหน้าชินอิจิเปรี้ยง จนล้มคว่ำไปกองกับพื้น เคนอิจิปรี่เข้าไปกระชากคอเสื้อชินอิจิ โมโห เดือดดาลมาก
“รู้มั้ยว่าผู้หญิงของฉันราคาเท่าไหร่ ปล่อยให้ไอ้โยชิลูกน้องแกฆ่าทิ้ง ทั้งที่ยังใช้ไม่คุ้ม ฉันก็เจ๊งกันพอดี”
“มันจวนตัวจริง ๆ ครับนาย นังนั่นกำลังจะไปแจ้งความ โยชิมันกลัวว่าเรื่องถึงตำรวจแล้วนายจะเดือดร้อน”
“เรื่องง่าย ๆ แค่นี้ยังจัดการไม่ได้ เลี้ยงเสียข้าวสุก”
เคนอิจิต่อยชินอิจิอีกเปรี้ยงจนหน้าหงาย กระหน่ำเตะทั้งที่ชินอิจิยังกองอยู่กับพื้นอย่างบันดาลโทสะ
“สมองมีไว้คิด ไอ้โง่ โง่ โง่”
ยามะกับโคเฮ สบตากัน กลืนน้ำลายฝืดคอ หวั่นเกรงอารมณ์ร้ายของเจ้านาย ชินอิจิพยายามยันกายลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล เลือดไหลซึมมุมปาก เขาพยายามก้มศีรษะขอโทษ
“ผมขอโทษครับนาย”
“ไสหัวไปไกล ๆ ฉันไม่อยากเห็นหน้าแก”
เคนอิจิผลักชินอิจิถลาไปติดประตู ตะเพิดไล่เสียงดัง ชินอิจิเก็บกด เริ่มไม่พอใจเคนอิจิมากขึ้น รีบลุกออกไป
ในร้านซูชิเล็ก ๆ...ชินอิจิกระแทกตัวนั่งตรงโต๊ะมุมสงบในร้านอย่างอารมณ์เสีย ทั้งเจ็บและแค้นเคนอิจิมาก เจ้าของร้านเข้ามาโค้งตัวต้อนรับชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าบวมช้ำ และสภาพสะบักสะบอมของเขา
“สาเกร้อน...” ชินอิจิสั่งเสียงดุ
เจ้าของร้านรีบก้มศีรษะรับคำ แล้วรีบเลี่ยงไปอย่างกลัว ๆ โคจิเข้ามานั่งร่วมโต๊ะกับชินอิจิ เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม โดยไม่ได้รับเชิญ ชินอิจิเงยหน้าขึ้นมาเจอโคจิ ขยับตัวเล็กน้อยอย่างเตรียมพร้อมถ้ามีเรื่องกัน
“ฉันมาดี”
โคจิพูดกับชินอิจิ สีหน้าเรียบนิ่ง เจ้าของร้านเอาสาเกเข้ามาเสิร์ฟ กำลังจะรินสาเกให้ แต่โคจิโบกมือไล่ เจ้าของร้านจึงรีบเลี่ยงไป โคจิรินสาเกใส่ถ้วยสาเก 2 ถ้วย แล้วยกสาเกถ้วยหนึ่งวางให้ชินอิจิตรงหน้า ชินอิจิมองถ้วยสาเกด้วยสายตาระแวง โคจิรู้ทัน
“กลัวยาพิษ...โอะนิซึกะไม่เคยใช้วิธีสกปรก วิถีนักรบต้องสู้กันซึ่ง ๆ หน้า”
“ต้องการอะไร”
“แค่แลกเปลี่ยนทัศนคติ”
“อะไร”
“นายที่ดีกับนายเลว ๆ ต่างกันตรงหัวใจที่เปี่ยมเมตตา เกียรติที่ลูกน้องของโอะนิซึกะได้รับ...มาจากผู้นำที่มีคุณธรรม”
โคจิยกถ้วยสาเกของตัวเองขึ้นดื่มจนหมด แล้ววางถ้วยเปล่าลง
“ฉันเลี้ยง”
โคจิวางเงินบนโต๊ะ
“ที่เหลือ...ถือเป็นการช่วยค่าทำแผล”
โคจิลุกออกไปด้วยท่าทางนิ่ง ขรึม ชินอิจิมองเงินบนโต๊ะ เครียด ไม่เข้าใจว่าโคจิต้องการอะไรกันแน่
ในสวนสวยบ้านโอะนิซึกะ...ริวครุ่นคิดตาม ขณะฟังโคจิรายงาน
“ไอ้ชินอิจิมันอึ้ง เมื่อเราพูดถึงความเลวของเคนอิจิที่กระทำต่อลูกน้อง แต่มันพยายามเก็บอาการไว้”
“สมกับเป็นมือดีของเคนอิจิ”
“สำหรับซะโต้...มีฝีมือแค่ไหน ถ้าทำงานพลาดก็ไม่ต่างอะไรกับสุนัข”
“ความเจ็บแค้นที่ชินอิจิมีต่อเคนอิจิจะมีประโยชน์กับเราในอนาคต...”
ริวกับโคจิสบตากัน มีแผนบางอย่างในใจ
ทาโร่เปิดประตูเดินเข้ามาในห้องพักฟื้นทาเคชิอย่างเงียบเชียบ เห็นแพรวดาวนั่งฟุบหลับอยู่ข้างเตียง มือของเธอกุมมือข้างหนึ่งของทาเคชิไว้ ไม่ยอมปล่อยแม้ยามหลับ ทาโร่เฝ้ามองแพรวดาวด้วยความเป็นห่วง ก่อนหยิบผ้าห่มผืนหนึ่งที่ปลายเตียงมาคลุมห่มให้อย่างแผ่วเบา แพรวดาวละเมอ
“ทาเคชิ...”
ทาโร่ชะงักนิดหนึ่ง หยุดฟังว่าเธอจะพูดอะไร
“กลับมาหาฉันนะทาเคชิ...กลับมา...”
แพรวดาวสะอื้นละเมอ น้ำตารินจากหางตาอย่างไม่รู้สึกตัว ทาโร่ยื่นมือไปปาดน้ำตาให้เจ็บปวดหัวใจ แต่สงสารแพรวดาวมากเหลือเกิน เขานึกถึงวันที่สาบานตนต่อหน้าป้ายบรรพบุรุษตระกูลโอะนิซึกะ
“ผม ทาโร่ ซาซากิ ขอสาบาน...จะจงรักภักดีต่อโอะนิซึกะโซเรียวด้วยชีวิต วิญญาณ หัวใจ และจะไม่มีวันทรยศหักหลังโซเรียว ตราบจนลมหายใจสุดท้ายของชีวิต”
ทาโร่มองแพรวดาว ครุ่นคิดทำอะไรสักอย่าง
บ้านมิซาว่ายามค่ำคืน...ไอโกะแต่งตัวสวย เตรียมจะออกไปข้างนอก ตวาดจูโร่และลูกน้องมิซาว่าที่ยืนขวางทาง ด้วยอารมณ์โมโห
“หลีกไปนะ ฉันจะไปเยี่ยมทาเคชิ”
“โอะนิซึกะโซเรียวยังไม่ฟื้น ไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์นะครับ” จูโร่ขัดขึ้น
“ไม่ต้องมายุ่งเรื่องส่วนตัวของฉัน บอกให้หลีกไป”
ไอโกะอาละวาดเหวี่ยงกระเป๋าสะพายทุบจูโร่และลูกน้องมิซาว่าให้หลบทาง แต่ก็ไม่มีใครยอมหลบ ต่างยืนนิ่งปล่อยให้ไอโกะทำร้ายอยู่อย่างนั้น ซาโตชิเข้ามาเห็นพอดี
“มีเรื่องอะไรกัน”
“พี่ซาโตชิก็ถามพวกมันดูสิ”
ไอโกะฟ้องซาโตชิอย่างเหนื่อยหอบ ซาโตชิจ้องจูโร่เขม็ง ต้องการคำตอบ จูโร่อึกอัก ไม่กล้าพูด
ริกิยืนนิ่งหันไปทางสวนข้างบ้าน หันไปตอบซาโตชิกับไอโกะด้วยสีหน้าเรียบ
“พ่อเป็นคนสั่งเอง”
ซาโตชิกับไอโกะถามพร้อมกัน
“ทำไม”
ซาโตชิกับไอโกะชะงักมองกันอย่างไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ ริกิยังคงตอบทั้งสองอย่างใจเย็น
“สถานการณ์ของเมืองตอนนี้ไม่ค่อยน่าไว้ใจ อันธพาลกลุ่มใหม่เกิดขึ้นทุกวัน เราต้องปลอดภัยไว้ก่อน”
“พ่อก็สั่งให้คนของเราช่วยกันล่าตัวคนร้ายที่ลอบยิงทาเคชิมาสิคะ ไอโกะจะได้ไปไหนมาไหน โดยที่พ่อไม่ต้องห่วง”
“นั่นเป็นเรื่องที่ตำรวจกับโอะนิซึกะต้องจัดการเอง”
ซาโตชิหงุดหงิด
“ผมไม่เข้าใจ...ทำไมผมถึงถูกห้ามออกจากบ้านด้วย”
“ถือเป็นการป้องกันเอาไว้ก่อน” ริกิจ้องซาโตชิ “แกชอบทำอะไรที่คาดไม่ถึงเสมอ”
ซาโตชิถึงกับอึ้งไปนิดหนึ่งเพราะรู้ว่าริกิหมายถึงอะไร
“คำสั่งพ่อถือเป็นเด็ดขาด โอะนิซึกะโซเรียวฟื้นเมื่อไหร่ค่อยว่ากันอีกที”
ริกิหันกลับไปยังสวนริมระเบียง เป็นทำนองไล่ทั้งสองคน เพื่อจบการสนทนา ไอโกะกับซาโตชิหงุดหงิดมาก แต่ก็ไม่กล้าขัดคำสั่งพ่อ
ห้องพักฟื้นทาเคชิ...แพรวดาวค่อย ๆ รู้สึกตัวตื่นขึ้น เห็นดอกดาวเรืองดอกหนึ่งวางทับกระดาษโน้ตเล็ก ๆ บนเตียง ข้างตัวเธอกับทาเคชิ เธอหยิบดอกดาวเรืองขึ้นมา และหยิบกระดาษโน้ตขึ้นมาอ่าน
“ดอกดาวเรือง...เจ้าสาวของพระอาทิตย์ เปรียบดังแสงสว่างที่ปลุกแสงแห่งตะวัน” หญิงสาวทวนคำ “แสงสว่างที่ปลุกแสงแห่งตะวัน”
แพรวดาวหันมองทาเคชิที่นอนนิ่งไม่ได้สติอยู่บนเตียงอย่างครุ่นคิด เธอนึกถึงเมื่อครั้งที่พบกระดาษสีชมพูที่ทาเคชิแอบส่งกลอนให้
“คืนเดือนแรมแซมดาวเพียงพราวพร่าง
หนึ่งกระจ่างกลางใจให้ใฝ่ฝัน
บนทางรักนักรบแห่งตะวัน
สว่างจันทร์ส่องใจในคืนเพ็ญ…”
แพรวดาวหันมองหน้าทาเคชิ นึกทบทวนบทกลอนอย่างนึกขึ้นได้
“ทาเคชิ...นักรบแห่งตะวัน ดาวเรือง...แสงสว่างที่ปลุกแสงแห่งตะวัน...ฉันเป็นเจ้าสาวของพระอาทิตย์”
อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 12/2 วันที่ 26 ก.ค. 57
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ประพันธ์โดย : ณาราละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน บทละครโดย : คฑาหัสต์ บุษปะเกศ, จีรนุช ณ น่าน
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน กำกับโดย : กฤษณ์ ศุกระมงคล
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ผลิตโดย : ค่าย เมคเกอร์ วาย,บริษัท เมคเกอร์ กรุ๊ป จำกัด
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ดำเนินงานโดย : ยศสินี ณ นคร
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ออกอากาศ : ทุกวันพุธ-พฤหัส เวลา 20.15 น.ช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ