อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 17/5 วันที่ 1 ส.ค. 57

อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 17/5 วันที่ 1 ส.ค. 57

“ขอโทษนะคะ ที่ฉันเอาโคโตะของคุณมาเล่นโดยไม่ได้ขออนุญาต”
“ตามสบาย”
ริวตอบด้วยน้ำเสียงเกร็ง ๆ ไม่ร่าเริงเหมือนที่เคยเป็น ทำท่าจะหันหลังกลับ มายูมิรีบรั้งไว้
“จะรีบไปไหนคะ”

“ผม...” ริวคิดไม่ออก
“ไปเดินเล่นเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม”
ริวมองมายูมิด้วยความแปลกใจ ว่ามาไม้ไหน มายูมิยิ้มหวาน แสดงให้เขาเห็นถึงความจริงใจที่ชวน

โถงบ้านโอะนิซึกะ...ฟุมิโกะรีบเข้ามารายงานแพรวดาวด้วยความตื่นเต้น
“คุณริวยอมออกไปกับคุณมายูมิแล้วค่ะ”
แพรวดาวตื่นเต้นไปด้วย
“จริงเหรอ”
“ทำตัวเป็นแม่สื่ออีกแล้วใช่ไหม คุณพี่สะใภ้คนสวยของนายริว”
ทาเคชิเข้ามา แพรวดาวกับฟุมิโกะสะดุ้งเล็กน้อยที่ถูกจับได้ ฟุมิโกะรีบโค้งตัวให้ทาเคชิ แล้วเลี่ยงไปทันที
“ฉันไม่อยากให้คุณริวทุกข์ใจนี่คะ พอเล่าเรื่องคุณริวให้น้องมายูมิฟัง เธอก็ยินดีมาช่วยทันที” แพรวดาวอธิบาย
“มายูมิคงเป็นห่วงริวมาก”
“แต่ก็ปากแข็งทั้งคู่ ถ้าคุณริวกับน้องมายูมิเปิดใจกัน ป่านนี้ก็คง...”
“ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน เวลาจะพิสูจน์ทุกอย่างเอง”
“คุณคิดว่าคุณริวจะดีขึ้นไหมคะ”
“เมื่อผู้ชายได้อยู่กับคนที่ตัวเองรัก จะไม่มีเรื่องร้ายใดทำร้ายเขาได้”

ทาเคชิพูดพลางยื่นแขนข้างหนึ่งไปสวมกอดแพรวดาวไว้ด้วยความรัก แพรวดาวยิ้มหวาน เอียงศีรษะพิงแขนของทาเคชิอย่างอุ่นใจ
ริวเดินตามมายูมิมาถึงบริเวณลานกว้างในสวนหลังบ้าน หันมองรอบ ๆ ด้วยความแปลกใจ ว่าเธอพามาที่นี่ทำไม
“พาผมมาที่นี่ทำไม”
มายูมิเดินไปหยิบว่าวติดลมอันหนึ่งที่ซ่อนอยู่ตรงพุ่มไม้ออกมา ริวเห็นว่าวในมือมายูมิเขียนชื่อ “ริว” เป็นภาษาญี่ปุ่น
“ว่าว มีชื่อผมอยู่ด้วย”
“พ่อชอบพาฉันมาเล่นว่าว เวลาที่ท่านไม่สบายใจ”
“ผมสบายดี”
ริวพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ไม่ยอมรับ
“ว่าว...อาศัยแรงของลมช่วยให้ลอยขึ้นไปบนฟ้า แต่ก็ต้องขึ้นอยู่กับตัวว่าวว่าจะมีโครงสร้าง น้ำหนัก และการออกแบบที่ดีหรือไม่”
ริวทำหูทวนลมไม่สนใจ แต่ความจริงยังคงตั้งใจฟังสิ่งที่มายูมิพยายามจะบอก
“พ่อบอกว่า คนสมัยก่อนเล่นว่าวเพื่อทำนายว่าจะโชคดีหรือโชคร้ายจากว่าวที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า คุณอยากลองบ้างมั้ย”
มายูมิยื่นว่าวให้ ริวมองว่าวที่เขียนตัวอักษรชื่อเขาอย่างลังเล แต่เมื่อรู้สึกได้ถึงความปรารถนาดีของมายูมิ เขาจึงรับว่าวจากมือเธอมาด้วยท่าทางอ่อนโยน มายูมิยิ้ม ดีใจที่เขายอมรับความปรารถนาดีของเธอ

มายูมิรอเวลาจากกระแสลม แล้วจึงช่วยริวปล่อยว่าวขึ้นสู่ท้องฟ้า ริวกระตุกสายป่านว่าวโต้ลม ว่าวลอยสูงอยู่บนท้องฟ้าไกลออกไปเรื่อย ๆ มายูมิเฝ้ามองด้วยความตื่นเต้นไปด้วย ริวเหลือบมองมายูมิ ก่อนจะคอยชักสายป่านว่าวเดินเข้าไปหา
“มาเล่นด้วยกันสิ”
มายูมิมองริว งง ๆ ว่าจะเล่นด้วยกันยังไง ริวขยับเข้ามาโอบตัวมายูมิจากด้านหลัง แล้วจับมือเธอให้กระตุกสายป่านว่าวด้วยกัน มายูมิใบหน้าร้อนผ่าว เขิน ๆ อยู่ในอ้อมกอดเขา ริวเริ่มสดชื่นและคลายทุกข์ เมื่อได้อยู่กับผู้หญิงที่ตัวเองรัก มายูมิแก้เขิน ด้วยการหันไปสนใจว่าวบนท้องฟ้า ก่อนที่จะใจสั่นจนทำอะไรไม่ถูก
“ว่าวของคุณลอยสูงมาก แสดงว่าคุณกำลังจะโชคดี”
“ตอนเด็ก ๆ ลุงอิจิโร่เคยสอนผมกับทาเคชิว่า อย่าทำตัวเหมือน ว่าวติดลมบน”
“หมายความว่าไงคะ”
“อย่าเพลินกับความสำเร็จที่สูงขึ้น จนคิดว่าจะไม่มีวันตกลงมาง่าย ๆ เพราะนั่นคืออันตรายถึงชีวิต”
ริวเงยหน้ามองว่าวที่ติดลมอยู่บนท้องฟ้า
“นอกจากพ่อแม่...ยังมีลุงอิจิโร่ที่รักและห่วงใยผมเหมือนลูกแต่ทุกคนต้องตายเพราะไอ้ริกิ”
มายูมิเห็นท่าทางริวเริ่มเครียดอีก จึงหาทางเปลี่ยนเรื่อง
“อุ๊ย...ว่าวจะตกแล้ว”
ริวหันกลับไปสนใจกระตุกว่าวอีกครั้ง คอยผ่อนหนักผ่อนเบาให้ว่าวโต้ไปตามแรงลม มายูมิแกล้งแย่งว่าวมาเล่นคนเดียว ริวไม่ยอม พยายามแย่งกลับ มายูมิวิ่งหนี ไม่คืนให้ริวง่าย ๆ ริววิ่งไล่ตาม ทั้งสองหัวเราะ ยิ้มแย้มให้กัน มายูมิมัวแต่วิ่งหนีริว จนสะดุดขาตัวเองล้มลง
“โอ๊ย”
“มายูมิ” ริวรีบมาประคอง “เป็นอะไรรึเปล่า”
“เจ็บข้อเท้า...สงสัยข้อเท้าเคล็ด”

ริวมองข้อเท้ามายูมิด้วยความเป็นห่วง
ริวให้มายูมิขี่หลัง เดินผ่านชายป่าอันอุดมสมบูรณ์ไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่นานาพันธุ์ และนกมากมายหลายชนิดที่พากันส่งเสียงร้องดุจดนตรีจากธรรมชาติ เขาหันมองรอบตัว รู้สึกได้ถึงความสดชื่นของธรรมชาติที่ไม่มีการปรุงแต่ง
“มนต์วิเศษจากธรรมชาติ”
ริวสูดอากาศรอบ ๆ อย่างชุ่มปอด สีหน้าสดชื่นขึ้นมาก
“รู้สึกดีขึ้นใช่ไหมคะ”
ริวหันไปยิ้มให้
“ขอบคุณ...ที่พยายามทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น”
“ฉันอยากให้กำลังใจ ให้คุณผ่านช่วงเวลาแย่ ๆ ไปเร็วที่สุด”
ริวเดินช้าลง ฉุกคิดถึงเรื่องพ่อแม่ขึ้นมาอีก มายูมิขยับตัว เหมือนต้องการลงจากหลัง ริวจึงหยุดเดินเพื่อย่อตัวให้เธอลงยืนอย่างนิ่มนวล
“ข้อเท้าฉันเจ็บน้อยลงแล้ว...ฉันเดินเองได้” เธอก้มศีรษะเล็กน้อย “ขอบคุณที่ให้ฉันขี่หลังมานะคะ”
ริวยิ้มรับ เงียบ ๆ มายูมิเป็นห่วง
“คุณยังแค้นคนที่ทำให้พ่อกับแม่คุณเสียชีวิตใช่ไหม”
ริวไม่ตอบ สีหน้าเครียดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“ความแค้นเหมือนยาพิษ ยิ่งคิดมันก็ยิ่งซึมเข้าไปในใจ จนเปลี่ยนตัวเราให้เป็นคนอื่น สิ่งเดียวที่จะถอนพิษได้ ก็คือการให้อภัย”
“สำหรับผม...การให้อภัยคนชั่ว คือการหลอกตัวเอง”
“ต้องมีคนตายอีกเท่าไหร่ ความแค้นถึงจะสิ้นสุด”
“ไม่ใช่แค่การล้างแค้น...”
มายูมิเงยหน้าขึ้นสบตาริวอย่างไม่เข้าใจ
“โอะนิซึกะมีหน้าที่ปกป้องเมืองนี้ให้พ้นจากอำนาจชั่ว ถ้ากำจัดคนชั่วไม่ได้ก็ต้องมีคนอื่น...สูญเสียคนในครอบครัวเหมือนผม”
ริวพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ตั้งใจทำเพื่อหน้าที่ แม้จะยังเจ็บปวดกับการได้รู้ความจริงครั้งนี้ มายูมิไม่สบายใจ เป็นห่วงริว

พุ่มหญ้าริมแม่น้ำ...มือหนึ่งปรากฏขึ้น พยายามจิกยึดหญ้าเพื่อดึงตัวเองขึ้นมา ซาโตชิโผล่ขึ้นมาจากพุ่มหญ้า เนื้อตัวเปียกชุ่ม เสื้อผ้าขาดวิ่น เต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์ เขาพยายามคืบคลานขึ้นมาบนถนนอย่างทุลักทุเล บาดเจ็บสาหัส ซาโตชิ คิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้...เขาถูกเคนอิจิหักหลัง
“ศพพูดไม่ได้ การตายของแกจะทำให้มิซาว่ากับโอะนิซึกะฆ่ากันเอง ฮ่า ๆ”
ซาโตชินึกแค้นที่ถูกเคนอิจิหักหลัง
“มิซาว่ากับโอะนิซึกะต้องรู้แผนชั่วของไอ้เคนอิจิ”
ซาโตชิกัดฟันฝืนทนความเจ็บปวด ยันตัวเองลุกขึ้น เดินโซเซไปยังริมถนน พยายามยามโบกรถที่แล่นผ่านไปมา แต่ไม่มีรถคันไหนจอดรับ ซาโตชิโมโห
“ไอ้พวกไม่มีน้ำใจ”
รถกระบะคันหนึ่งกำลังแล่นผ่านมาเป็นรถกระบะที่มีผ้าใบคลุมท้ายรถอยู่ ซาโตชิ เห็นสัญลักษณ์ของตระกูลโอะนิซึกะติดอยู่หน้ารถ
“รถของโอะนิซึกะ เฮ้...จอด...จอดก่อน”
ซาโตชิรีบโบกเรียกรถกระบะคันนั้นด้วยความตื่นเต้น รถกระบะชะลอความเร็ว และจอดข้างทาง ซาโตชิเดินโซเซไปทางฝั่งข้างคนขับ ที่คนในรถเลื่อนกระจกลงมา
“พาฉันไปหาโอะนิซึกะโซเรียวเดี๋ยวนี้ ฉันมีเรื่องด่วน”

ชายสองคนในรถหันมองปรึกษากัน ท่าทางตัดสินใจ

รถกระบะแล่นมาจอด เสียงซาโตชิดังขึ้นจากใต้ผ้าใบคลุมท้ายรถ
“ถึงแล้วใช่ไหม”
เงียบ...ไม่มีเสียงตอบ ซาโตชิจึงพยายามลุกขึ้น เปิดผ้าใบออก เคนอิจิยืนยิ้มกริ่ม รอต้อนรับซาโตชิอยู่
“เคนอิจิ”
ซาโตชิตาเหลือก ตกใจมาก

บ้านมิซาว่ายามค่ำคืน...ริกิเปิดผ้าคลุมร่างซาโตชิ ช็อก ตกใจมากที่เห็นศพลูก ไอโกะกรีดร้องแทบสิ้นสติ โผเข้าไปกอดร่างไร้วิญญาณของซาโตชิ
“ไม่จริง...พี่ซาโตชิ”
ริกิขยุ้มผ้าคลุมร่างซาโตชิแน่น หลั่งน้ำตาด้วยความเสียใจ
“ซาโตชิลูกพ่อ...”
จูโร่ก้มหน้าสลด ในการจากไปของเจ้านาย เคนอิจิ ยามะ โคเฮ แอบสบตารู้กัน ก่อนยุยงต่อ
“เราเจอศพของซาโตชิในรถของโอะนิซึกะ คาดว่ากำลังจะเอาศพไปทิ้ง”
ไอโกะไม่เชื่อ
“ทาเคชิไม่มีทางฆ่าพี่ซาโตชิ...ฉันไม่เชื่อ”
ริกิน้ำตาร่วง มองไอโกะที่ร้องไห้ตัวโยน กอดศพซาโตชิ คร่ำครวญถึงซาโตชิด้วยความเศร้าโศก อย่างหาที่เปรียบไม่ได้

อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 17/5 วันที่ 1 ส.ค. 57

ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ประพันธ์โดย : ณารา
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน บทละครโดย : คฑาหัสต์ บุษปะเกศ, จีรนุช ณ น่าน
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน กำกับโดย : กฤษณ์ ศุกระมงคล
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ผลิตโดย : ค่าย เมคเกอร์ วาย,บริษัท เมคเกอร์ กรุ๊ป จำกัด
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ดำเนินงานโดย : ยศสินี ณ นคร
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ออกอากาศ : ทุกวันพุธ-พฤหัส เวลา 20.15 น.ช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ