อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 12 วันที่ 25 ก.ค. 57
ริกิตวาดลั่น ซาโตชิหน้าเสีย“ศพของไอ้โกะโร่ ซุจิ เคยถูกโยนทิ้งที่นั่น แค่นี้ตำรวจก็รู้แล้วว่าเป็นการจัดฉาก”
“ผมมั่นใจว่าไม่มีใครรู้จักมือปืนที่ผมจ้างมา ตำรวจคงพุ่งเป้าไปที่พวกซะโต้ ของไอ้เคนอิจิ คู่แค้นเก่าของโอะนิซึกะ”
ริกิมองซาโตชิอย่างเหนื่อยใจ
“แกเป็นลูกชายโอคะมิซัง หวังจะให้สืบทอดตำแหน่งโซเรียวต่อจากฉัน แต่แกไม่เคยทำให้ภูมิใจ สร้างปัญหาให้ฉันตลอด”
ซาโตชิขรึมขึ้น หน้าเริ่มไม่พอใจ
“ถ้าแกยังทำตัวไม่ได้เรื่องแบบนี้ แผนที่มิซาว่าจะยิ่งใหญ่เหนือโอะนิซึกะ จะไม่มีวันสำเร็จ”
“ในเมื่อผมมันแย่มากในสายตาพ่อ ก็ยกตำแหน่งโซเรียวให้ลูกชายที่เกิดจากโอคุซัง เมียรองของพ่อไปเลยสิ”
“ไอ้ซาโตชิ”
ริกิตบหน้าซาโตชิฉาดใหญ่ ซาโตชิจับแก้ม ไอโกะเปิดประตูเข้ามาพอดี ถึงกับผงะตกใจ เมื่อเห็นริกิกับซาโตชิกำลังทะเลาะกันอยู่ ริกิรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เพราะไม่อยากให้ไอโกะรู้เรื่องที่คุยกัน แต่ซาโตชิยังคงหน้าบึ้ง นิ่ง ๆ ริกิหันไปถามไอโกะ
“มีอะไร”
ไอโกะจ้องริกิกับซาโตชิ ท่าทางเอาเรื่อง
โถงบ้านมิซาว่า...ไอโกะโวยวายริกิด้วยความไม่พอใจ
“ทำไมพ่อไม่บอกไอโกะว่าทาเคชิถูกยิง”
ริกิสบตาซาโตชิแวบหนึ่ง ก่อนหันไปอธิบายกับไอโกะด้วยท่าทีใจเย็น
“ไม่อยากให้ตกใจ”
“รู้เรื่องทาเคชิหลังคนอื่น ไม่น่าตกใจกว่าเหรอ”
ซาโตชิแทรกขึ้น
“จะรู้เร็วหรือช้า เธอก็ช่วยอะไรมันไม่ได้”
ไอโกะหันขวับจ้องซาโตชิอย่างไม่พอใจ เหน็บอย่างรู้ทัน
“พี่ซาโตชิอยากให้ทาเคชิตาย เพราะไม่อยากให้มีคนเก่งกว่าพี่”
“ไอโกะ”
ซาโตชิตวาดไอโกะเสียงดัง อารมณ์กรุ่น ๆ เมื่อครู่กลับขึ้นมาอีกครั้ง ริกิรีบตัดบท ไม่อยากให้ลูกทะเลาะกัน
“มีกันอยู่สองคนพี่น้อง จะทะเลาะกันด้วยเรื่องไร้สาระทำไม”
“ทาเคชิสำคัญกับไอโกะ ไม่ใช่เรื่องไร้สาระ”
“เห็นคนอื่นดีกว่าคนในครอบครัว” ซาโตชิสวน
“อีกไม่นานทาเคชิก็จะเป็นครอบครัวเดียวกับไอโกะ” ไอโกะเชิดใส่ซาโตชิ หันไปบอกริกิ “ไอโกะจะไปเยี่ยมทาเคชิที่โรงพยาบาล”
“ยังไม่ฟื้น โอะนิซึกะสั่งห้ามคนนอกเยี่ยม” ริกิเล่า
“ไอโกะไม่ใช่คนนอก” ไอโกะโวย
“ช่วงนี้งานพ่อกำลังยุ่ง รอว่างแล้วค่อยไปพร้อมกัน”
“แต่พ่อคะ...”
“อยากไปให้เขาไล่กลับมาก็ตามใจ จะได้อายคนทั้งเมือง”
ซาโตชิหัวเราะเย้ยหยัน ไอโกะแผดเสียงใส่เมื่อถูกขัดใจ
“ไอ้พี่บ้า...อ๊าย”
ไอโกะกระแทกเท้าเดินออกไปด้วยความโมโห ริกิมองไอโกะกับซาโตชิ เหนื่อยใจกับลูกทั้งสองคน
ริกิทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ทำงาน หน้าและท่าทางเหนื่อยล้า เสียงเคาะประตูดังขึ้น จูโร่เปิดประตูเข้ามา ก้มศีรษะเคารพ ริกิหน้าเคร่งขรึม สั่ง
“จับตาดูซาโตชิกับไอโกะไว้ ถ้าสองคนนั้นคิดทำอะไรนอกเหนือคำสั่ง จะออกจากบ้าน...ให้รีบมารายงานฉันทันที”
“โซเรียวไม่ไว้ใจคุณหนูไอโกะกับคุณซาโตชิหรือครับ”
“ความใจร้อนของสองคนนั่นคือจุดอ่อน ฉันไม่อยากให้พวกเขาก่อเรื่องจนเสียแผน”
ริกิหันมองรูปที่ถ่ายคู่กับอิจิโร่ สายตาเต็มไปด้วยความแค้นที่รอเวลาชำระ
ห้องพักฟื้นทาเคชิวันใหม่...แพรวดาวหวีผมให้ทาเคชิด้วยสีหน้ามีความสุข
“ฉันเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณใหม่แล้ว คุณจะได้สดชื่นหายป่วยเร็ว ๆ”
แพรวดาววางหวีไว้ข้างเตียง แล้วหันมาจัดเสื้อผ้าทาเคชิให้เข้าที่
“ถึงฉันจะช่วยคุณแต่งตัวไม่เก่งเหมือน คัตสึ เซกิ ก็อย่าเพิ่งดุนะคะ”
แพรวดาวยังคงยิ้มหวาน ชำเลืองมองภาพวาดสีน้ำดอกซากุระสวยงามตรงหัวเตียง
“ฉันให้คัตสึหารูปดอกซากุระที่คุณชอบมาให้ คุณลืมตามาดูดอกซากุระสิคะ”
แพรวดาวมองตรงไปยังรูปภาพสีน้ำมันดอกซากุระ
“ซากุระจะร่วงพร้อมกันหมดทั้งต้น เป็นสัญลักษณ์ของเลือดนักรบ...คุณต้องฟื้นขึ้นมา ฤดูร้อนปีหน้าเราจะไปยืนดูดอกซากุระร่วงทั้งต้นด้วยกันนะคะ”
แพรวดาวดึงผ้าห่มเลื่อนขึ้นมาห่มให้ทาเคชิ เขายังคงนอนหลับนิ่ง ไม่รู้สึกตัว ไม่รับรู้อะไร แพรวดาวนิ่งมองความรู้สึกเจ็บปวดเสียดแทงใจ...สักพัก เธอเริ่มหน้าเศร้าสลด ทรุดนั่งลงข้างๆเขาอย่างคนหมดแรงอีกครั้ง
“ทาเคชิ...ฟื้นซะทีสิ ฉันรอคุณอยู่นะคะ”
แพรวดาวกุมมือทาเคชิ บีบแน่นจนมือเธอเริ่มสั่น สุดท้าย ก็กลั้นสะอื้นไว้ไม่อยู่ ร้องไห้โฮด้วยความทุกข์ใจ
ริวกับมายูมิยืนนิ่งมองแพรวดาวผ่านกระจกตรงประตูห้องอยู่เงียบ ๆ ด้วยความเป็นห่วงภายในจิตใจของทั้งคู่ก็รู้สึกเศร้าไปด้วย มายูมิสงสารแพรวดาวมาก ทนมองอีกต่อไปไม่ไหว จึงหันหลังเดินออกไป ริวหันมองตาม
“มายูมิ...”
ริวรีบตามไป
มายูมิยืนอยู่ในสวนสวยบริเวณโรงพยาบาล หน้าเศร้า หดหู่ใจ อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ริวเดินเข้ามาหาด้วยความเป็นห่วง
“ไม่สบายใจเหรอ”
“ฉันสงสารพี่เซโกะ แต่ไม่รู้จะปลอบเธอยังไง”
“แค่รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยกำลังใจ ก็ทำให้คนอ่อนแรงลุกขึ้นได้แล้ว”
“มีบางคน...ต้องการรวบรวมความเข้มแข็งกลับคืนมาด้วยตัวเอง”
“โอคุซังเป็นอย่างที่คุณคิด”
“หลังจากรู้ว่าพี่เซโกะผ่านเรื่องร้ายมาหลายครั้งเพราะการช่วยเหลือของโซเรียว ฉันมั่นใจว่าพี่เซโกะเข้มแข็งขึ้น และจะผ่านเรื่องร้ายๆ ครั้งนี้ไปได้ด้วยตัวเอง”
“อะไรทำให้คุณมั่นใจ”
มายูมิหันมาสบตาริว ชะงักเล็กน้อย เผลอพูดออกมาอย่างลืมตัว
“ความรัก...”
“รัก...”
ริวสบตามายูมิ นิ่งงัน ราวกับตกอยู่ในภวังค์เช่นกัน ลมพัดผ่านมาวูบหนึ่ง จนใบไม้แห้งปลิวผ่านเพราะแรงลม ทำให้มายูมิรู้สึกตัว รีบแก้ตัวกลบเกลื่อนความรู้สึกที่ซุกซ่อนไว้ภายใน
“ความรักที่พี่เซโกะมีต่อโซเรียว...จะปลุกหัวใจของคนรักให้ตื่นและฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง”
“ถ้าผมนอนไม่ได้สติเหมือนโซเรียว คุณจะดูแลผมเหมือนโอคุซังไหม”
มายูมิอ้ำอึ้ง ไม่กล้าตอบตามเสียงหัวใจตัวเอง ริวถามเอง ก็สับสนเอง จู่ ๆ ก็แกล้งขำเปลี่ยนเรื่อง
“ป่านนี้ว่าที่พ่อตาคงคิดว่าผมฉุดลูกสาวไปแยกอะไหล่ขายแล้ว รีบกลับบ้านก่อนผมจะโดนแพ่นกบาลเถอะ”
“ตาบ้า...คนนะไม่ใช่เครื่องจักร”
ริวทำเนียนหัวเราะ แล้วเดินนำไป มายูมิมองค้อนตามริว ก่อนหน้าสลดลง เหมือนมีเรื่องให้ฉุกคิด
ริวขับรถมาจอดหน้าบ้านมายูมิ หันมาเห็นมายูมิที่สีหน้าดูกำลังครุ่นคิด
“เป็นอะไรไป เมื่อกี้ยังดีๆ อยู่เลย”
มายูมินิ่งสักพัก จึงตัดสินใจถามตรง ๆ
“คุณแน่ใจเหรอคะว่าจะแต่งงานกับฉัน”
ริวอึ้งไปเล็กน้อย มายูมิจ้องเขม็ง รอคำตอบของเขา ริวเริ่มอ้ำอึ้งพูดอะไรไม่ออก เริ่มสับสน ปากแข็ง
“ผมต้องรักษาสัญญาของโอะนิซึกะ ต้องรักษาเกียรติที่คุณลุงอิจิโร่ให้ไว้กับคุณพ่อคุณ”
“หมายความว่า...การแต่งงานของเราจะเกิดขึ้น เพราะสัญญา”
“เอ้อ...” ริวอึกอัก
“ถ้าวันนั้นมาถึงจริง...เราคงต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด” มายูมิเสียใจเสียงเครือ “ขอบคุณที่มาส่งนะคะ”
ริวกำลังจะเอ่ยปากพูดต่อ แต่มายูมิรีบเปิดประตูรถ แล้วเดินลงจากรถไปทันที มายูมิรีบเดินห่างออกมาจากรถเขาให้เร็วที่สุด ก่อนที่จะสะกดกลั้นน้ำตาแห่งความเจ็บปวดเอาไว้ไม่อยู่ ริวนั่งนิ่งอยู่ในรถ สับสนกับความรู้สึกของตัวเองเช่นกัน
อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 12 วันที่ 25 ก.ค. 57
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ประพันธ์โดย : ณาราละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน บทละครโดย : คฑาหัสต์ บุษปะเกศ, จีรนุช ณ น่าน
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน กำกับโดย : กฤษณ์ ศุกระมงคล
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ผลิตโดย : ค่าย เมคเกอร์ วาย,บริษัท เมคเกอร์ กรุ๊ป จำกัด
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ดำเนินงานโดย : ยศสินี ณ นคร
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ออกอากาศ : ทุกวันพุธ-พฤหัส เวลา 20.15 น.ช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ