อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 12/3 วันที่ 26 ก.ค. 57
แพรวดาวหันมองหน้าทาเคชิ นึกทบทวนบทกลอนอย่างนึกขึ้นได้“ทาเคชิ...นักรบแห่งตะวัน ดาวเรือง...แสงสว่างที่ปลุกแสงแห่งตะวัน...ฉันเป็นเจ้าสาวของพระอาทิตย์”
แพรวดาวเอาดอกดาวเรืองใส่มือทาเคชิ ท่องกลอนที่เขาเคยแต่งให้อย่างจำขึ้นใจ
“คืนเดือนแรมแซมดาวเพียงพราวพร่าง
หนึ่งกระจ่างกลางใจให้ใฝ่ฝัน
บนทางรักนักรบแห่งตะวัน
สว่างจันทร์ส่องใจในคืนเพ็ญ”
แพรวดาวกุมมือทาเคชิ ถือดอกดาวเรืองร่วมกัน พยายามพร่ำพูดปลุกให้เขาได้สติ
“ได้ยินเสียงฉันไหมคะทาเคชิ...เห็นแสงดาวที่กำลังนำทางคุณกลับมาไหม...”
“ฉันคือแสงสว่างกลางใจคุณ...ตามเสียงหัวใจคุณกลับมาสิคะ”
แพรวดาวบีบมือทาเคชิจนสั่น เศร้าก่อนระเบิดอารมณ์อย่างสุดกลั้น
“ได้ยินฉันไหมอะนะตะ ตื่นขึ้นมาหาคิมิที่รักของคุณสิคะ ฉันขอสั่งให้คุณฟื้นขึ้นมาเดี๋ยวนี้”
แพรวดาวทรุดลงนอนกอดแนบอกทาเคชิ ร้องไห้โฮปานจะขาดใจ
“ฟื้นขึ้นมาสิอะนะตะ...ฟื้นสิคะ...”
น้ำตาแพรวดาวหยดลงบนหน้าอกด้านซ้ายของทาเคชิ
ค่ำนั้น ทาโร่รดน้ำพรวนดินแปลงดอกดาวเรืองอย่างตั้งใจ เขาก้มลงที่ต้นดาวเรืองต้นหนึ่ง เอามือเชยดอกดาวเรืองขึ้นมองหน้าเศร้าน้ำตาคลอในความรักของตัวเอง แต่แล้วเขากลับยิ้มได้...เมื่อรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังทำให้คนที่ตัวเองรักมีความสุขที่สุด
เช้าวันใหม่...แพรวดาวเผลอหลับไปทั้งที่ยังนอนกอดทาเคชิไว้อย่างนั้น ทาเคชิกระสับกระส่ายเริ่มรู้สึกตัวพูดเสียงแผ่ว
“เซโกะ...”
แพรวดาวชะงักงันตื่นขึ้น ไม่แน่ใจว่าตัวเองหูฝาดไปหรือเปล่า
“คิมิ...”
แพรวดาวน้ำตารื้นด้วยความตื่นเต้น เมื่อเห็นทาเคชิขยับตัว ค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้น
“ทาเคชิฟื้นแล้ว...ฉันไม่ได้ฝันไปจริง ๆ”
แพรวดาวโผเข้ากอดทาเคชิ น้ำตาแห่งความดีใจรินไหลไม่ขาดสาย ทั้งสองกอดกันความรักและคิดถึงอย่างสุดซึ้ง...ทาโร่นิ่งมองภาพแพรวดาวกับทาเคชิกอดกันด้วยความดีใจ จากประตูห้องที่แง้มอยู่เล็กน้อย เขายิ้มเศร้า ยินดีกับความรักของทั้งสองคน ทาโร่ปิดประตู หันหลังเดินจากไปเงียบ ๆ ตามลำพัง
ทาเคชิกอดแพรวดาวไว้ ขณะนั่งพิงหลังบนเตียง ทั้งสองมองดอกดาวเรืองที่ถือไว้ร่วมกัน
“ผมได้ยินเสียงคุณ...เซโกะ คุณนำทางผมกลับมา”
แพรวดาวซบหน้าอยู่ในอ้อมอกเขา ยิ้มดีใจ
“ผมอยากเห็นคุณยิ้ม...อยากเห็นคุณหัวเราะ...แต่ผมกลับทำให้คุณร้องไห้”
ทาเคชิมองเข้าไปในดวงตาแดงกล่ำ บวมช้ำ ที่ผ่านการร้องไห้อย่างหนักของแพรวดาวด้วยความเสียใจ
“ฉันเต็มใจค่ะ ถ้าน้ำตาของฉันทำให้คุณฟื้น”
“คิมิที่รักของผม”
ทาเคชิยกมือไล้ข้อนิ้วไปตามแก้มนวลของแพรวดาวอย่างแผ่วเบา แพรวดาวยังคงซาบซึ้งและตื้นตันใจกับการฟื้นของเขา น้ำตาพาลไหลรินอีกครั้ง ทาเคชิใช้ข้อนิ้วปาดน้ำตาที่หยดลงมา ประคองแก้มของเธอ สายตาจดจ้องหญิงสาวตรงหน้าอันเป็นที่รัก แพรวดาวมองเขาน้ำตาคลอ แววตาเปี่ยมไปด้วยความรักที่มีต่อชายตรงหน้าเช่นกัน ทาเคชิโน้มหน้าเข้าหาแพรวดาว ประทับจูบที่หน้าผากของเธออย่างแผ่วเบา ทะนุถนอม แพรวดาวหลับตาพริ้ม รับรู้ความรู้สึกอบอุ่นผ่านจากรอยจูบนั้น ริวเปิดประตูเข้ามาพร้อมโคจิ ทาโร่
“โอ๊ะโอ๋...พอฟื้นปั๊บ ก็แสวงหาแรงใจเลยเหรอ” ริวแซว
แพรวดาวรีบผละจากจุมพิตของทาเคชิอย่างเขินอาย
“ในที่สุด...โซเรียวของฉันก็ฟื้นซะที”
ริวยิ้มทะเล้นเดินเข้ามา โดยมีโคจิกับทาโร่เดินตามมายืนอยู่ปลายเตียง ทาเคชิมองริวด้วยสายตาดุ ที่เข้ามาขัดจังหวะ
“รีบเข้ามาทำไม”
“ก็กลิ่นความรักมันหอมหวนไปทั่วโรงพยาบาลจนน่าหมั่นไส้ ฉันต้องรีบมาก่อนมดขึ้น”
แพรวดาววางดอกดาวเรืองไว้ตรงโต๊ะหัวเตียง ทาโร่อมยิ้มนิด ๆ แอบดีใจ โคจิมองดอกดาวเรือง เห็นท่าทางทาโร่ นึกรู้ ทาเคชิหันมาถามริว
“ได้ตัวคนร้ายไหม”
“มันตายแล้ว...ตำรวจกำลังชันสูตรศพและตามเก็บหลักฐาน”
“คงไม่เหลืออะไรให้ตามแล้ว”
“คนของเรากำลังสืบอยู่อีกทางหนึ่ง ถ้าพิสูจน์ได้ว่าเป็นฝีมือของซะโต้ งานนี้ได้นองเลือด ฆ่ากันทั้งเมืองแน่ ฉันไม่ปล่อยมันไว้หรอก”
แพรวดาวหน้าเสีย รู้สึกอึดอัด ไม่อยากฟังเรื่องที่ทาเคชิกำลังพูดกับริว
“ฉันขอตัวไปเดินเล่นข้างนอกนะคะ”
ทาเคชิเห็นสีหน้าแพรวดาว เข้าใจทันที เขาหันไปสั่งทาโร่
“ดูแลโอคุซังให้ฉันด้วย”
“ครับโซเรียว”
ทาโร่โค้งตัวรับคำ โคจิมองทาโร่กับแพรวดาวอย่างไม่สบายใจ
ในสวนสวยบริเวณโรงพยาบาล...แพรวดาวเดินมองธรรมชาติโดยรอบอย่างผ่าน ๆ เล่าความรู้สึกในใจให้ทาโร่ฟัง
“สำหรับฉัน...มันเป็นเรื่องยากที่จะต้องทนฟังเรื่องการเข่นฆ่าล้างแค้น จะชั่วจะดี...คนที่ตายก็เป็นมนุษย์ มีเลือด มีเนื้อ มีญาติพี่น้องที่เสียใจ ถ้าเค้าต้องจากไป”
“วิถีนักรบ...ก้าวเข้ามาแล้วต้องอยู่กับมันให้ได้ อีกไม่นานโอคุซังก็จะเข้าใจ”
แพรวดาวนิ่งไป นึกสะท้อนใจถึงวันที่เรียนจบ และต้องเดินทางกลับเมืองไทย
“ไม่หรอกทาโร่...อีกไม่นาน ทุกอย่างก็จะจบลงแล้ว”
“จบ...” ทาโร่ชะงัก
“เมื่อต้องมาอยู่ในที่ๆ ไม่ใช่ที่ของเรา...ในที่สุดเราก็ต้องไป”
แพรวดาวพูดมีนัยบางอย่าง ทาโร่สงสัย ไม่เข้าใจ
ในห้องพักฟื้น...หมอตรวจอาการทาเคชิเสร็จแล้วจึงหันไปรายงานอาการคนเจ็บกับริว
“แผลเริ่มแห้งแล้ว แต่ต้องระวังไม่ให้ติดเชื้อ หมอแนะนำให้พักฟื้นอยู่ ที่โรงพยาบาลอีกสักสองสามวัน”
ริวพยักหน้ารับ และโค้งตัวขอบคุณ หมอกับพยาบาลเดินออกจากห้อง สวนกับไอโกะที่ถลาเข้ามาในห้อง ตรงเข้าไปกอดทาเคชิด้วยความตื่นตระหนก
“ทาเคชิเป็นยังไงบ้างคะ เจ็บมากไหม ไอโกะเป็นห่วงคุณมากแต่ริวสั่งห้ามคนนอกเยี่ยม ไอโกะไม่ใช่คนนอกสำหรับทาเคชินะคะ”
ไอโกะจับมือทาเคชิขึ้นมากุม ระล่ำระลักถามและตัดพ้อเขาทันที ไม่นานนัก ริกิกับซาโตชิก็เดินผ่านประตูห้อง ตามเข้ามา ทาเคชิก้มศีรษะเคารพริกิ ริวกับโคจิจึงโค้งตัวตาม
“ขอบคุณที่กรุณามาเยี่ยม”
“โชคดีจริง ๆ ที่กระสุนไม่โดนจุดสำคัญ”
“ถ้าต้องตายเพราะมือปืนกระจอก คงเสียชื่อโอะนิซึกะโซเรียว” ริวแทรกขึ้น
ซาโตชิตาวาววับ กัดฟันมองทาเคชิด้วยความเจ็บใจ ที่จัดการทาเคชิไม่ได้แต่แกล้งถาม
“รู้รึยังว่ามันเป็นคนของใคร”
“อีกไม่นาน พวกเราคงรู้คำตอบ”
ทาเคชิกับซาโตชิจ้องมองกัน ต่างคนต่างรู้แก่ใจว่าไม่ชอบหน้ากัน ริกิตัดบท
“ปลอดภัยก็ดีแล้ว ไม่อยากให้ไอโกะมาเยี่ยมว่าที่คู่หมั้นตอนไม่มีสติ กลัวไอโกะจะตกใจ”
“คงต้องนอนพักอีกหลายวัน ไอโกะจะมาอยู่ดูแลทาเคชิเอง” ไอโกะพูดสวนทันที
“อย่าลำบากเลย”
ทาเคชิรีบปฏิเสธ เพราะไม่อยากให้ไอโกะมาแทนที่แพรวดาว
“อีกไม่นานก็จะหมั้นและแต่งงานกันแล้ว น่าจะให้โอกาสไอโกะบ้าง” ริกิพูดแกมบังคับ
“แต่...” ทาเคชิหนักใจ
“ใจคอจะไม่แบ่งเวลาให้ว่าที่คู่หมั้นบ้างรึไง” ริกิเสียงเข้ม
ทาเคชิพูดไม่ออก หันมองริวอย่างสิ้นหวัง จึงพยักหน้ารับคำริกิอย่างจำใจ ไอโกะยิ้มกริ่ม ได้โอกาส
แพรวดาวกับทาโร่ กำลังเดินกลับเข้าไปหาทาเคชิ แพรวดาวชะงัก เมื่อเจอไอโกะยืนดักรออยู่
“คุณไอโกะ”
ไอโกะก้าวเข้ามาหาแพรวดาว ทาโร่เตรียมตัว กลัวไอโกะจะเข้ามาทำร้ายแพรวดาว
“กลับบ้านไปได้แล้ว” ไอโกะสั่งเสียงเข้ม
แพรวดาวเงยหน้ามองไอโกะอย่างประหลาดใจ
“ทาเคชิให้ฉันอยู่ดูแลเขาที่นี่ ส่วนแกไสหัวกลับไปซะ”
“คนที่จะสั่งโอคุซังได้ มีโซเรียวคนเดียวเท่านั้น” ทาโร่ขัดขึ้น
“งั้นก็รีบขึ้นไปถามทาเคชิ จะได้หน้าหงายกลับมา” ไอโกะจ้องแพรวดาว “ผู้หญิงอย่างแกมันก็แค่ดอกไม้ริมทาง เขาเบื่อแล้วก็เขี่ยทิ้ง ไม่มีทางเผยอขึ้นมาเทียบฉันได้หรอก”
แพรวดาวมองใบหน้าเชิดสูงของไอโกะ ข่มความโกรธ พูดตอบโต้กลับไปบ้าง
“ฉันจะขึ้นไปถามทาเคชิที่รัก ถ้าเขาอยากให้กลับ ฉันก็จะกลับ”
“อ๊าย...นังหน้าด้าน ห้ามเรียกทาเคชิว่าที่รักนะ” ไอโกะโกรธ
“ฉันขัดคำสั่งทาเคชิไม่ได้หรอกค่ะ เวลาอยู่ด้วยกัน เขาให้ฉันเรียกอะนะตะ ส่วนเขาก็เรียกฉันว่าคิมิที่รักตลอดเวลา”
“นังสารเลว”
ไอโกะเงื้อมือจะปรี่เข้าไปตบแพรวดาวด้วยความโกรธ ทาโร่ปรี่เข้ามาคว้าข้อมือไอโกะ ปกป้องแพรวดาว
“คุณไม่มีสิทธิ์ทำร้ายโอคุซัง”
อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 12/3 วันที่ 26 ก.ค. 57
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ประพันธ์โดย : ณาราละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน บทละครโดย : คฑาหัสต์ บุษปะเกศ, จีรนุช ณ น่าน
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน กำกับโดย : กฤษณ์ ศุกระมงคล
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ผลิตโดย : ค่าย เมคเกอร์ วาย,บริษัท เมคเกอร์ กรุ๊ป จำกัด
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ดำเนินงานโดย : ยศสินี ณ นคร
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ออกอากาศ : ทุกวันพุธ-พฤหัส เวลา 20.15 น.ช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ