อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 16/5 วันที่ 31 ก.ค. 57
คัตสึกับเซกิ ยิ้มแหย ๆ พากันลุกไปอย่างรวดเร็ว ริวหันกลับมา เริ่มบรรเลงโคโตะอย่างหงุดหงิด ดีดโคโตะมั่ว ๆ รัว ๆ ไม่เป็นเพลง ราวกับต้องการระบายอารมณ์มากกว่าเล่นดนตรี เสียงฝีเท้าใครคนหนึ่งเดินเข้ามา ริวหยุดเล่น แล้วหันไปต่อว่าทันที“ฉันต้องการสมาธิ เข้าใจไหม”
ริวชะงัก เมื่อคนที่ยืนอยู่เป็นมายูมิ ไม่ใช่คัตสึ เซกิ มายูมิมองโคโตะ และท่าทางริว ก่อนเอ่ยขึ้น
“ถ้าใจคุณไม่นิ่ง เงียบแค่ไหนคุณก็ไม่มีสมาธิหรอกค่ะ”
ริวอึ้งเขิน ทำตัวไม่ถูก เมื่อมายูมิรู้ความลับที่เขาแอบเล่นโคโตะแล้ว
“คุณมายูมิเอาผลไม้มาฝากโซเรียวกับโอคุซังค่ะ”
ฟุมิโกะพูดไปแอบอมยิ้มไปคนเดียว อายะโกะมองฟุมิโกะอย่างรู้ทัน
“แอบยุ่งเรื่องเจ้านายอีกล่ะสิ”
“แหมป้า...นาน ๆ จะเห็นคุณริวเขินผู้หญิงก็วันนี้แหละ”
“ปกติคุณริวไม่เคยเขินผู้หญิงเลย งั้นก็แสดงว่า...”
อายะโกะกับฟุมิโกะสบตารู้กัน หัวเราะคิกคัก
ระเบียงริมสวน บ้านโอะนิซึกะ...มายูมิมองโคโตะของริวอย่างชื่นชม ขณะลองดีดไล่เสียงแต่ละเส้น
“โคโตะ...พิณญี่ปุ่น ของคุณเสียงเพี้ยนไปหน่อย”
มายูมิพูดพร้อมคอยปรับสายโคโตะ จนได้เสียงที่ดีขึ้น มายูมิเล่นโคโตะอย่างไพเราะ ริวมองอย่างชื่นชม มายูมิหยุดเล่น หันมาบอก
“เสียงไม่เพี้ยนแล้วค่ะ...”
ริวรู้สึกทึ่ง แต่ทำฟอร์มเก๊ก ๆ
“เล่นบ่อย ๆ เสียงก็ต้องเพี้ยนกันบ้าง”
“ฉันไม่เคยรู้ว่าคุณชอบเล่นโคโตะ”
“ก็คุณไม่ได้อยู่กับผมตลอดเวลา เอ๊ะ หรือจะลองมาอยู่ด้วยกัน จะได้รู้จักผมมากขึ้น”
“ทะลึ่ง”
“ผมยังไม่ได้คิดอะไรเลย แสดงว่าคุณคิดแล้วใช่ไหม”
“คนบ้า”
“คนที่คุยกับคนบ้ารู้เรื่อง ต้องบ้ากว่า”
“นอกจากกะล่อนไปวัน ๆ คุณเคยจริงจังกับอะไรบ้างไหม”
“เคย...”
ริวพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง มองมายูมิด้วยสายตาที่นิ่งมาก จนเธอชะงักกับสายตาที่จริงจังของเขารอฟังคำพูดประโยคต่อไปจากเขาอย่างนึกลุ้น
“ก็พยายามจริงจังกับการซ้อมโคโตะนี่ไง”
มายูมิรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
“งั้นก็ขอให้คุณสมหวังกับสิ่งที่คุณจริงจังนะคะ...ฉันต้องขอตัวกลับก่อน”
ริวอ้าปากจะไปส่ง แต่มายูมิพูดดักคอไว้ก่อน
“ไม่ต้องไปส่งหรอกค่ะ ฉันมากับรถที่บ้าน”
มายูมิก้มศีรษะลาริว กำลังจะลุกไป ริวรีบคว้ามือเธอไว้อย่างสองจิตสองใจ
“เดี๋ยวก่อน”
“คะ”
ริวหาข้ออ้าง
“คือ... ถ้าผมอยากรู้เรื่องโคโตะ”
“ปรึกษาฉันได้ค่ะ ฉันยินดี”
“ขอบคุณมากครับ”
ริวยิ้มให้มายูมิด้วยความดีใจ มายูมิหลบสายตาด้วยความเขิน ค่อย ๆ ดึงมือตัวเองออกจากมือเขา แล้วก้มศีรษะลา มายูมิเดินหันหลังออกมา มองมือที่เขาจับเมื่อครู่ แอบยิ้มคนเดียวอย่างสุขหัวใจ...ริวยิ้มมองตามเธอเช่นกัน
เย็นนั้น โอะซะมุอยู่ในห้องทำงานวางจดหมายฉบับหนึ่งลงหลังจากอ่านเสร็จ น้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ
“เบื้องบนมีคำสั่งให้เราเปิดเส้นทางให้ซะโต้ขนสินค้าเที่ยวพิเศษ ผ่านคลังสินค้ารถไฟ”
ฮิโระ อาเบะแปลกใจ
“สินค้าเที่ยวพิเศษ”
“พวกซะโต้คงจ่ายค่าปิดหูปิดตาเบื้องบนให้มากดดันตำรวจ เราทำอะไรไม่ได้”
ฮิโระ อาเบะผิดหวัง
“น่าเจ็บใจนัก”
โอะซะมุถอนใจแรง หนักใจมาก
“อนาคตของเมืองนี้คงต้องขึ้นอยู่กับสายเลือดซามูไร...สายเลือดนักรบของจักรพรรดิ ที่คอยปกป้องดูแลเมืองมาตั้งแต่บรรพบุรุษ”
ฮิโระ อาเบะสงสัย
“ท่านโอะซะมุหมายถึง...”
“โอะนิซึกะ”
โอะซะมุเคร่งเครียด นึกเอาใจช่วยโอะนิซึกะผู้เป็นความหวังเดียวของเมือง
โถงบ้านโอะนิซึกะ...แพรวดาวผุดลุกผุดนั่ง รอคอยทาเคชิกลับบ้าน เสียงรถแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน แพรวดาวชะเง้อมองผ่านหน้าต่าง กังวล สับสน ไม่รู้จะเริ่มต้นคุยกับเขายังไง ไม่นานนัก ทาเคชิเดินเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้าอิดโรย โดยมีคัตสึกับเซกิ หิ้วกระเป๋าและเอกสารตามมา แพรวดาวเห็นสีหน้าทาเคชิ รีบส่งยิ้ม ปรี่เข้าไปเอาใจ
“เหนื่อยไหมคะ”
“เห็นหน้าคิมิที่รักก็หายเหนื่อยทันที”
คัตสึกับเซกิ สบตารู้กัน รีบเลี่ยงไป ปล่อยให้คู่รักได้อยู่กันตามลำพัง
“คุณควรพักผ่อนเยอะ ๆ เพราะพรุ่งนี้...” แพรวดาวชะงัก นึกได้ว่าหลุดปากไป
ทาเคชิเลิกคิ้ว มองใบหน้านวลนิ่งของเธอและเห็นคำตอบจากสายตาที่มีแววกังวล ทาเคชิเสียงดุ ไม่ค่อยพอใจ
“ทาโร่บอกคุณ”
“อย่าโทษทาโร่เลยนะคะ ฉันคาดคั้นถามเขาเอง”
“ผมปิดเรื่องบุกถล่มซะโต้ เพราะไม่อยากให้คุณไม่สบายใจ”
“ฉันจะเป็นโอคุซังที่แย่มาก ถ้าไม่รับรู้ทุกข์สุขของโซเรียว”
แพรวดาวคลี่ยิ้มหวานเอาใจ เดินเข้าไปกอดเอวเขาพร้อมกับพิงศีรษะเข้ากับอกกว้างของเขา พยายามสะกดกลั้นน้ำตาไม่ให้รินไหล
“การต่อสู้ของซามูไรเป็นสิ่งมีเกียรติ ภรรยาที่ดีต้องสนับสนุนและอวยพรสามี”
ทาเคชิโอบแขนรัดร่างแพรวดาว เอียงศีรษะของเขาซบบนเรือนผมของเธอกระซิบอย่างฮึกเหิม
“ผมจะกลับมาพร้อมกับชัยชนะ”
แพรวดาวเงยหน้ามองทาเคชิ ราวกับต้องการความมั่นใจ จู่ ๆ แพรวดาวก็เกิดอาการวูบ หน้ามืด ทาเคชิประคองตัวแพรวดาวไว้ด้วยความตกใจ
“เซโกะ...คุณเป็นอะไร”
“ไม่รู้ค่ะ จู่ ๆ ก็หน้ามืด”
ทาเคชิมองแพรวดาวที่ยังมีอาการเวียนหัว ด้วยความเป็นห่วง
ทาเคชิประคองตัวแพรวดาวเข้ามาในห้อง ให้นอนลงบนเบาะนอนอย่างนิ่มนวล
“คุณคงเครียดมากไป ควรจะนอนพักเยอะ ๆ”
แพรวดาวพยักหน้ารับคำเล็กน้อย นิ่งมองทาเคชิที่นั่งเฝ้าอยู่ข้างกาย
“สองเดือนที่เราอยู่ด้วยกัน ฉันได้เรียนรู้วิถีชีวิตของโอะนิซึกะมากมาย โดยเฉพาะหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่ของโซเรียว...ผู้นำที่ต้องทำทุกอย่างเพื่อรักษาเกียรติของตระกูล”
“สิ่งที่โอะนิซึกะโซเรียวทุกคนต้องทำ ไม่ใช่แค่รักษาเกียรติของตระกูล แต่มันหมายถึงการปกป้องเมืองนี้จากอันธพาลชั่ว ทำให้กลับมาสงบสุขเหมือนเดิม”
ทาเคชิพูดด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น กล้าหาญ แพรวดาวลอบมองทาเคชิด้วยแววตากังวล
บ้านมิซาว่ายามค่ำคืน...ริกิสั่งซาโตชิด้วยน้ำเสียงเข้ม จริงจัง
“พรุ่งนี้...แกกับจูโร่พาคนของเราไปรับของจากเคนอิจิ”
ซาโตริขัดขึ้น
“ให้จูโร่อยู่ดูแลพ่อกับไอโกะที่นี่แหละ ผมจัดการเองได้”
ริกิจะค้าน แต่ซาโตชิตัดบท
“พ่อไม่เชื่อฝีมือผม”
“คนเจ้าเล่ห์อย่างไอ้เคนอิจิมันทำงานดี แต่ไว้ใจไม่ได้”
“ไอ้เคนอิจิไม่ได้มีพิษสงอยู่คนเดียว”
ริกิเหนื่อยใจในความดื้อรั้นของซาโตชิ
“มิซาว่ามีเส้นสายมากกว่าซะโต้ ทำไมพ่อไม่ขนสินค้าเข้ามาเอง”
“ได้สินค้าดีราคาถูก ซ้ำชื่อเสียงยังไม่แปดเปื้อน...เราไม่จำเป็นต้องเหนื่อย”
อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 16/5 วันที่ 31 ก.ค. 57
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ประพันธ์โดย : ณาราละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน บทละครโดย : คฑาหัสต์ บุษปะเกศ, จีรนุช ณ น่าน
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน กำกับโดย : กฤษณ์ ศุกระมงคล
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ผลิตโดย : ค่าย เมคเกอร์ วาย,บริษัท เมคเกอร์ กรุ๊ป จำกัด
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ดำเนินงานโดย : ยศสินี ณ นคร
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ออกอากาศ : ทุกวันพุธ-พฤหัส เวลา 20.15 น.ช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ