อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 10/5 วันที่ 24 ก.ค. 57
“ไม่เป็นไร...ให้โอคุซังช่วยปรุงอาหารให้ถูกปากโซเรียวก็ดีเหมือนกัน”“ค่ะพ่อ”
ทามาโกะ มายูมิสบตากัน ไม่กล้าค้านฮิโระ จำใจเดินนำแพรวดาวเข้าครัวไป ฮิโระรีบผายมือเชิญทาเคชิ กับริวเข้าไปในบ้าน
“เชิญโซเรียวกับวะคะกะชิระในบ้านเลยครับ”
ในครัวบ้านทากาฮาชิ...ทามาโกะกับสาวใช้ช่วยกันจัดอาหารหลายอย่าง วางใส่ถาดเรียบร้อย
“จัดผักเสร็จแล้ว อย่าลืมดูมิโซะชิรุ...ซุปเต้าเจี้ยว ด้วยนะมายูมิ”
มายูมิรับคำขณะกำลังจัดผักในจานอย่างสวยงาม ทามาโกะพยักหน้าบอกสาวใช้ ให้ช่วยกันยกถาดใส่อาหารออกไป แพรวดาวจะเข้าไปช่วยทามาโกะ แต่ทามาโกะเมินเฉย เดินผ่านแพรวดาวไปเหมือนเธอไม่มีตัวตนอยู่ในห้องครัว แพรวดาวยืนเก้ ๆ กัง ๆ ทำตัวไม่ถูก จนตัดสินใจเข้าไปช่วยมายูมิ
“ให้ฉันช่วยจัดผักนะคะ”
“ช่วยจัดลำดับความสำคัญของผักแต่ละชนิดให้ถูกด้วยนะคะ ว่าผักชนิดไหนควรทานก่อนหรือทานทีหลัง ถึงแม้บางครั้ง คนทานจะชอบผักสีสวยที่มีความสำคัญน้อยกว่า ก็ไม่ได้แปลว่าผักชนิดนั้นจะมีค่ามีความสำคัญมากกว่า”
มายูมิเลื่อนจานให้แพรวดาว ก่อนลุกไปยังหม้อต้มซุปที่เห็นน้ำเริ่มเดือด แพรวดาวมองตามมายูมิ รู้สึกแปลก ๆ กับคำพูดของมายูมิ...มายูมิเริ่มปรุงซุปเต้าเจี้ยวอย่างคล่องแคล่ว แพรวดาวจัดผักใส่จานเสร็จ จึงเดินไปมองมองหวังช่วยเป็นลูกมือให้ มายูมิปรายตามองแพรวดาวอย่างรู้สึกอึดอัด แต่ไม่พูดอะไร
“คุณมายูมิทำอาหารเก่งเหมือนกันนะคะ”
“ผู้หญิงเมืองนี้ถูกฝึกให้เก่งงานบ้านงานเรือนทุกคน เพื่อเตรียมเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามขนบธรรมเนียมของสามี”
มายูมิตอบโดยไม่มองหน้าแพรวดาว ทำให้แพรวดาวเริ่มรู้สึกว่ามายูมิกำลังพูดกระทบ แต่ก็พยายามนิ่ง และยิ้มให้อย่างเป็นมิตร มายูมินำมิโซะใส่ในทัพพี วางลงในหม้อน้ำซุป ตะแคงทัพพีรินน้ำซุปเข้าไปนิดหน่อย แล้วใช้ตะเกียบคนให้มิโซะเป็นเนื้อเดียวกัน แพรวดาวพูดขึ้น
“ป้าอายะโกะเคยสอนว่า ต้องคนมิโซะให้ละลายเป็นเนื้อเดียวกัน มิโซะจะได้ไม่จับเป็นก้อน”
มายูมิใช้ตะเกียบคนมิโซะลวก ๆ อย่างขอไปที แล้วเทมิโซะลงในหม้อเลย ไม่ยอมทำตาม แพรวดาวเห็นไฟยังเดือดอยู่ จึงรีบเตือนมายูมิ
“ใส่มิโซะลงไปแล้วให้ใช้ไฟอ่อนนะคะ กลิ่นหอมของมิโซะจะได้ไม่หายไป”
มายูมิเร่งไฟแรงขึ้น ตั้งใจประชด แพรวดาวอึ้ง พูดไม่ออก บรรยากาศเต็มไปด้วยความอึดอัดและตึงเครียด
บ้านพักโคจิ...โคจิยืนมองรูปถ่ายของเขากับทาโร่ในวัยเด็ก ยิ้มมองรูปเหล่านั้น นึกถึงอดีตอย่างมีความสุข ทาโร่ยกน้ำขิงเข้ามาวางให้ขณะที่โคจิเริ่มกระแอมไอ
“ผมได้ยินเสียงพ่อไอตั้งแต่เมื่อคืน จิบน้ำขิงอุ่น ๆ ให้ชุ่มคอหน่อยนะครับ”
“ขอบใจ”
โคจิยกถ้วยน้ำขิงขึ้นจิบ ทาโร่หันไปมองรูปถ่ายตรงหน้า ยิ้ม ๆ
“แม่เสียตั้งแต่ผมยังเด็ก เราสองคนพ่อลูกก็อยู่ด้วยกันมาตลอด ถ้าวันนี้แม่ยังอยู่ คงดีใจที่เรามีวันนี้นะครับ”
โคจิหยิบกรอบรูปที่ถ่ายสามคนพ่อแม่ลูกมาดู คิดถึงภรรยาในรูป
“แม่กำลังยิ้มให้พ่อ เพราะแม่ดีใจที่พ่อเลี้ยงดูผมมาเป็นอย่างดี”
“แม่เขายิ้มให้เราสองคน เพราะแกก็เป็นลูกที่ดี เชื่อฟังคำสั่งสอนของพ่อ”
ทาโร่ยิ้มรับคำชมจากโคจิด้วยความภูมิใจ
“แกเป็นทายาทคนเดียวของพ่อ พ่อทุ่มเทสอนวิชาความรู้ทุกอย่างให้ เพราะต้องการให้แกสืบทอดหน้าที่ของตระกูลซาซากิต่อจากพ่อ”
“ผมพร้อมจะทำหน้าที่นั้นให้ดีที่สุดครับ”
โคจินิ่งมองทาโร่ด้วยสายตาชื่นชม
“ถ้างั้นก็คงถึงเวลาแล้ว”
ทาโร่มองโคจิด้วยความสงสัย
ในห้องเก็บป้ายบรรพบุรุษบ้านโอะนิซึกะ...ทาโร่เดินตามโคจิเข้ามาในห้อง โคจินั่งคุกเข่าต่อหน้าป้ายบรรพบุรุษ แล้วก้มศีรษะต่ำแสดงความเคารพ ทาโร่นั่งลงข้าง ๆ พ่อก้มศีรษะต่ำเคารพป้ายบรรพบุรุษทุกป้ายด้วยความเคารพเช่นกัน
“พ่อพาผมเข้ามาในนี้ทำไมครับ”
โคจินิ่งขรึม ถอดแหวนที่นิ้วชี้ข้างซ้ายของเขา ยื่นให้ ทาโร่รับแหวนไปมองด้วยความแปลกใจ
“แหวนประจำตระกูลซาซากิ”
“ต้นตระกูลเราสืบทอดหน้าที่องครักษ์ของโอะนิซึกะจากรุ่นสู่รุ่น ถึงเวลาแล้วที่พ่อจะมอบหน้าที่แห่งเกียรติยศให้ลูกเป็นผู้ดูแล ขอให้ลูกทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุด”
ทาโร่ก้มตัวต่ำขอบคุณโคจิ
“ขอบคุณครับพ่อ...ผมสัญญาจะดูแลโอะนิซึกะด้วยเลือดและลมหายใจของผม”
ทาโร่เงยหน้าขึ้น สีหน้าเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น จริงจัง โคจิยิ้มมองทาโร่ ภูมิใจมาก
ห้องทานอาหารบ้านทากาฮาชิยามเย็น...ทุกคนเริ่มรับประทานอาหารพร้อมกัน ฮิโระออกปากชมแพรวดาวไม่ขาดปาก
“โอคุซังของโซเรียวสวยสง่า สมเป็นแม่บ้านแม่เรือนจริง ๆ”
“สุดรักสุดหวงของโซเรียวเลยครับ ทะนุถนอมดูแลกันทั้งวันทั้งคืน ถ้าไม่เกรงใจคุณอาฮิโระคงไม่ยอมให้ออกงาน เพราะไม่อยากให้ใครชื่นชมความสวยของโอคุซังน่ะครับ” ริวเย้าแหย่
“ริวเขาเก่งเรื่องเพ้อเจ้อครับ ฟังให้สนุกผ่านหูก็พอ”
“ถึงจะพูดเล่น ก็ถือเป็นเกียรติของบ้านทากาฮาชิ ที่ได้เลี้ยงต้อนรับโอคุซังของโอะนิซึกะโซเรียว” ฮิโระยิ้ม
ทาเคชิโค้งตัวต่ำรับคำชมของฮิโระด้วยความปลาบปลื้มใจ มายูมิกับทามาโกะลอบมองแพรวดาวด้วยสายตาดูหมิ่น ไม่ชอบใจ แพรวดาวหันมาเจอสายตาของมายูมิกับทามาโกะ ชะงัก หน้าเจื่อนชาอย่างบอกไม่ถูก ทาเคชิหันมาเห็น
“หน้าคุณซีดจัง เป็นอะไรรึเปล่า”
แพรวดาวยังไม่ทันตอบ จู่ ๆ ริวที่กำลังซดซุปเต้าเจี้ยวก็สำลักออกมา จนทุกคนตกใจ
“เสียมารยาทจริง” ทาเคชิดุริว
“ขอโทษครับ ผมสำลักก้อนมิโซะในซุป”
ริวก้มศีรษะขอโทษฮิโระและทามาโกะ ทุกคนหันกลับไปมองถ้วยซุปของตนเองด้วยความสงสัย เห็นมิโซะยังลอยเป็นก้อนอยู่ในถ้วย เมกุมิกับมิยูกิยกถ้วยซุปขึ้นมาซดชิม แล้วทำหน้าผะอืดผะอม เมกุมิเบ้หน้า
“นอกจากเค็มแล้วยังไม่มีกลิ่นหอมของมิโซะเลย”
ฮิโระหันไปมองทามาโกะกับมายูมิด้วยความไม่พอใจ ที่ทำให้ขายหน้าแขก มายูมิก้มหน้าหลบสายตาฮิโระอย่างรู้สึกผิด แพรวดาวไม่อยากให้มายูมิโดนดุ จึงรีบโค้งตัวต่ำขอโทษฮิโระ ออกรับแทนมายูมิ
“ต้องขอประทานโทษด้วยที่ดิฉันปรุงน้ำซุปได้แย่มาก”
มายูมิหันมองแพรวดาว อึ้ง ไม่คาดคิด ทาเคชิชะงัก
“คุณเป็นคนทำหรือ”
“ค่ะ เมื่อกี้ฉันลืมสูตรที่ป้าอายะโกะสอน เดี๋ยวจะรีบทำให้ใหม่นะคะ”
“ไม่ต้องหรอกครับโอคุซัง อาหารเรามีเยอะแยะแล้ว” ฮิโระรีบบอก
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันอยากแก้ตัวที่ปรุงพลาด”
แพรวดาวรีบปลีกตัวออกไปในครัว โดยที่ฮิโระร้องห้ามไม่ทัน ทามาโกะกับมายูมิสบตากัน ไม่เข้าใจเจตนาของแพรวดาว
แพรวดาวปรุงซุปมิโซะเสร็จแล้วจึงตักซุปร้อน ๆ ใส่ถ้วยหลายถ้วย ให้สาวใช้ยกวางบนถาด เอาออกไปเสิร์ฟ แพรวดาวถอดผ้ากันเปื้อน หันหลังจะออกไปจากครัว ชะงัก เมื่อเจอมายูมิยืนมองอยู่ตรงประตู
“คุณรับผิดแทนฉันทำไม” มายูมิถามเสียงเรียบ
แพรวดาวยังยิ้มให้ด้วยความเป็นมิตร
“ฉันอาสาเข้ามาช่วยทำครัว...ถือเป็นความบกพร่องของฉันเหมือนกัน”
“หวังจะทำดีเพื่อตีสนิทเหรอคะ”
“พูดเหมือนคุณรู้สึกไม่ดีกับฉัน”
แพรวดาวถามมายูมิตรง ๆ เพราะทนเก็บความรู้สึกคับข้องใจไว้ไม่อยู่ มายูมิมองแพรวดาวด้วยสายตาอคติ
ฮิโระยกถ้วยน้ำซุปขึ้นจิบ ก่อนหันไปชื่นชมกับทาเคชิ
“น้ำซุปฝีมือโอคุซังคราวนี้ รสชาติดีทีเดียว”
“เซโกะกับมายูมิยังไม่ออกมาจากครัวอีกเหรอ” ทาเคชิเปรยขึ้นอย่างนึกขึ้นได้
“โอคุซังเข้าครัวไปแป๊บเดียวก็คิดถึงแล้วหรือครับโซเรียว” ริวแซว
ทาเคชิปรายตามองริวอย่างฝากไว้ก่อน ริวยิ้มยียวน ไม่รู้สึกรู้สา ทามาโกะหันมาบอก
“เมื่อกี้แม่บ้านบอกว่าสองคนนั้นเดินเล่นอยู่ในสวนค่ะ”
“ปล่อยให้สาว ๆ คุยกันบ้างก็ดี เทอมหน้ามายูมิจะเข้ามหาวิทยาลัย จะได้มีรุ่นพี่ให้คำปรึกษา”
ฮิโระยิ้มแย้ม ทามาโกะมีแววไม่พอใจ แต่พยายามเก็บอาการ
แพรวดาวเดินออกมายังสวนญี่ปุ่นด้านนอก โดยมีมายูมิเดินตามมาอย่างจำใจ
“บ้านหลังเล็กแต่อบอุ่น ดีกว่าบ้านหลังโตที่เงียบเหงานะคะ”
“คุณไม่มีความสุขที่ได้อยู่บ้านหลังใหญ่หรือคะ” มายูมิประชด
แพรวดาวยังคงตอบด้วยน้ำเสียงปกติ
“หลายคนใฝ่หาความยิ่งใหญ่ แต่บางคนไม่อยากรับมัน”
“คุณเป็นแบบใฝ่หา หรือปฏิเสธ”
“อย่างหลังค่ะ”
แพรวดาวยิ้มบาง ๆ สร้างความแปลกประหลาดใจให้มายูมิมาก
“ฉันเข้าใจอคติที่คุณมีต่อเมียรอง...ถ้าฉันเป็นคุณก็คงไม่พอใจถ้าริวมีโอคุซัง...แต่ฉันไม่มีทางเลือกมากนักหรอกนะคะ”
“หมายความว่ายังไงคะ”
แพรวดาวหน้าเศร้าและอึดอัดใจ
“หลายอาทิตย์ก่อนฉันถูกพวกซะโต้จับตัวไป เพื่อล่อทาเคชิออกมา พวกเค้าต้องการฆ่าโอะนิซึกะโซเรียว”
“จริงเหรอคะ” มายูมิตกใจ
อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 10/5 วันที่ 24 ก.ค. 57
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ประพันธ์โดย : ณาราละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน บทละครโดย : คฑาหัสต์ บุษปะเกศ, จีรนุช ณ น่าน
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน กำกับโดย : กฤษณ์ ศุกระมงคล
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ผลิตโดย : ค่าย เมคเกอร์ วาย,บริษัท เมคเกอร์ กรุ๊ป จำกัด
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ดำเนินงานโดย : ยศสินี ณ นคร
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ออกอากาศ : ทุกวันพุธ-พฤหัส เวลา 20.15 น.ช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ