อ่านละคร สามี ตอน 9/6 วันที่ 15 ธ.ค. 56
“ที่ลื้อพูดมาก็ถูก แต่ลื้อลืมข้อสำคัญที่สุดไปหนึ่งข้อ”ชาญชัยมองเจ้าสัวเรียวงงๆ ว่าลืมอะไร เจ้าสัวเรียวมองจ้องให้รู้สึกว่ารู้
“ความซื่อสัตย์ การประสบความสำเร็จมันเป็นเรื่องยาก แต่ที่ยากกว่าคือการประคองความสำเร็จนั้นให้คงอยู่ต่อไป และองค์กรที่ยิ่งใหญ่พังมานักต่อนักเพราะการคอรัปชั่น ซึ่งเป็นสิ่งที่ป๊ายอมไม่ได้”
ชาญชัยมองตาเจ้าสัวเรียว รู้สึกสันหลังหวะแต่ยังพยายามจะเก็บอาการ เจ้าสัวเรียวมองนที นทีเอาแฟ้มเอกสารมาวางตรงหน้า ชาญชัยมองว่าคืออะไร
ชาญชัยมองเจ้าสัวเรียว นทีอธิบาย
“เรารีเช็กไปยังลูกค้าทั้งหมด มีเพียงยี่สิบหลังที่เป็นลูกค้าจริงๆ”
ชาญชัยยังพยายามซื่อใส
“หมายความว่ายังไงครับ”
“ลื้อรู้อยู่แก่ใจ...”
ชาญชัยอึ้งรู้ว่าความลับแตกแล้ว แต่ยังคงมองประสานสายตากับเจ้าสัวเรียว
“โครงการหมู่บ้านที่ลื้อทำอยู่ ป๊าจะเอาเข้าที่ประชุมบริษัทวันพรุ่งนี้ เพื่อคัดเลือกคนที่จะมารับงานนี้แทนลื้อ”
ชาญชัย ตะลึง
“ป๊าครับ ผมต้องการเงินเพื่อให้โครงการมันดำเนินต่อไป เมื่อไม่มีใครช่วย ผมก็ต้องแก้ไขปัญหา”
“เริ่มต้นด้วยเห็นแก่ตัว แก้ปัญหาด้วยการโกง แล้วจะจบลงด้วยการเอาตัวรอด คนอย่างลื้อไม่สมควรทำธุรกิจ”
“ป๊าครับ ผมขอร้อง ขอโอกาสผมอีกครั้ง ผมจะแก้ตัว...เอ่อ...แก้ไขทุกอย่าง ป๊าอย่าปลดผมเลยนะครับ”
“ศรัทธาและไว้ใจ ผู้ใดทรยศสองคำนี้แม้เพียงครั้ง มันผู้นั้นจะไม่มีวันได้โอกาสจาก...อั๊วอีกเลย จำไว้”
เจ้าสัวเรียวก้าวไปที่บันไดจะลงไป ชาญชัยตามมาประชิดพยายามจะเจรจาให้ได้
“แต่ผมเป็นลูกเขยป๊า ถ้าป๊าปลดผม รังรองจะไม่มีความสุขอีกแน่ ๆ”
เจ้าสัวเรียวหันมอง ชาญชัยทำท่าทีเป็นต่อมาก
“ถ้าอารังรองไม่มีความสุข อั๊วจะแจ้งจับลื้อ อั๊วยอมเสียชื่อเพื่อตัดเนื้อร้ายอย่างลื้อทิ้ง ส่วนลูกอั๊ว...รังรองจะร้องไห้แค่อาทิตย์เดียวที่ลื้อติดคุก หลังจากนั้นอีกจะได้รู้ว่าสวรรค์เป็นยังไง เมื่อหลุดจากขุมนรกอย่างบ้านลื้อ”
ชาญชัยโกรธ
“คิดจะขู่ผมเหรอ แค่เอกสารไม่กี่ชิ้นกับคำกล่าวหาลอย ๆ”
นทีแทรกขึ้น
“เรามีหลักฐานบัญชีที่คุณนำเงินในบริษัทมาใช้หลอกว่าเป็นเงินจอง เรามีชื่อของพนักงานที่สมรู้ร่วมคิด”
“เมื่อเรื่องมันแดง ลื้อคิดว่าพวกมันจะปิดปากยอมโดนจับพร้อมลื้องั้นเหรอ”
ชาญชัยอึ้ง
“อั๊วจะเล่นงานทุกคน รวมทั้งพ่อของลื้อที่ร่วมมือหาเอกสารปลอม เรื่องที่ลื้อโกงในการก่อสร้าง สำหรับลูกค้าเรื่องนี้เป็นคดีอาญา ถ้าลื้ออยากจะให้ครอบครัวของลื้อจบชีวิตในคุกก็ลองดู”
ชาญชัยตะลึง เจ้าสัวเรียวมองชาญชัยอย่างเด็ดขาด ชาญชัยเห็นแล้วว่าหมดทางไปจนตรอก เขากดดันจนถึงขีดสุด ชาญชัยหลบตาลงต่ำเห็นว่าด้านหลังเจ้าสัวเรียวคือบันไดที่ค่อนข้างสูง เจ้าสัวเรียวหันหลังกลับเป็นการยุติการสนทนาจะก้าวลงบันได ชาญชัยตัดสินใจผลักเจ้าสัวเรียวเต็มแรง นทีตกใจ
“เจ้าสัว”
ร่างเจ้าสัวเรียวเสียหลักตกลงจากบันไดหัวกระแทกพื้นอย่างแรงหมดสติไปทันทีเลือดไหลออกจากขมับอย่างน่ากลัว ชาญชัยยืนอึ้งกับผลงานแค่ชั่วขณะ นทีหน้าตื่น
“คุณฆ่าเจ้าสัว”
ชาญชัยได้สติ นทีจะวิ่งลงไปดูเจ้าสัว แต่ถูกชาญชัยคว้าไว้ นทีพยายามต่อสู้แต่ชาญชัยเหนือกว่าต่อยนทีจนคว่ำลงไป ชาญชัยชักเครื่องช็อตไฟฟ้าออกมาแล้วทิ่มไปที่ตัว นทีถูกไฟฟ้าช็อตชักอย่างรุนแรงจนหมดสติอยู่ข้างสระว่ายน้ำ
“กูจะช่วยให้มึงไปอยู่กับนายของมึง”
ชาญชัยใช้เท้าถีบร่างนทีหล่นลงไปในสระว่ายน้ำ หน้าตาชาญชัยโหดเหี้ยมมาก
“คราวนี้ใครก็จะขวางกูอีกไม่ได้”
ทันใดนั้นเสียงประสิทธิ์ดังขึ้น
“ไม่เลวเลยทีเดียว”
ชาญชัยตกใจหันไปตามเสียงเห็นประสิทธิ์เข้ามา
“ประสิทธิ์”
“คุณนี่เหี้ยมไม่เบาเลยนะ คนแบบคุณนี่ล่ะที่ผมอยากร่วมงานด้วย”
ชาญชัยมองประสิทธิ์รู้ว่าครั้งนี้ จะมีคนช่วยในการเอาตัวรอดจากเรื่องครั้งนี้
ราพณ์กับรสิกาถูกจับมัดรวมกัน คนร้ายทั้ง 3 ยืนอยู่
“ฉันจะให้ค่าจ้างแกเพิ่มเป็น 2 เท่า ถ้าแกปล่อยเรา”
คนร้ายตวาด
“หุบปาก”
รสิกาสงสัย
“คนพวกนี้เป็นใคร ทำไมมันถึงจะฆ่าเรา”
คนร้ายมองออกไปด้านนอก
“มืดใช้ได้ เอาพวกมันออกไป”
คนร้ายสองคนเข้ามาจะลาก รสิกาดื้น
“ฉันไม่ไป”
คนร้ายพากันกระชากรสิกาที่ดิ้นรนออกไป ราพณ์พยายามจะฮึดลุกขึ้นอีกครั้งแต่ก็โดนเล่นงานไปกอง
“คุณราพณ์”
ราพณ์ถูกเล่นงานจนหมดสติ
ราพณ์ที่ยังหมดสติ กับรสิกาถูกจับมัดรวมทั้งคู่โดนมัดมือมัดเท้าแล้วลากลงไปนั่งอยู่ในน้ำ ขณะเดียวกัน สุรีย์ส่องอยู่ในห้องตะไบเล็บพลางคุยโทรศัพท์สีหน้าดูพอใจมาก
“ดี...ให้มันตายอย่างทรมานถึงจะสาสม บอกพวกมันจัดฉากให้เป็นอุบัติเหตุ”
สุรีย์ส่องวางสายพลางตะไบเล็บต่ออย่างอารมณ์ดี
ปฐวีขับรถด้วยความเร็ว
“คุณแน่ใจนะว่ามาทางนี้”
รุ้งรายมือก็ยังกดโทรศัพท์ ตาก็มองไม่ค่อยมั่นใจ
“ฉันว่าใช่นะ”
“เอาให้แน่นะคุณ เลี้ยวผิดมาหลายเลี้ยวแล้วนะ”
“ฉันไม่ได้มาหลายปีแล้ว คุณอย่ากดดันได้ไหม”
“เราช้าไปมากแล้วนะคุณ”
สายตารุ้งรายเห็นป้ายชื่อหาด
“เลี้ยวซ้ายทางลงหาดข้างหน้า”
ปฐวีรีบขับเลี้ยวซ้ายซอยทางลงหาด รุ้งรายใจชื้น
“ไปอีกสิบโลก็ถึงแล้ว”
ปฐวีเหยียบเร่งความเร็ว แต่ทันใดนั้น ยางรถเกิดระเบิด ปฐวีกับรุ้งรายตกใจ พยายามเลี้ยงรถให้จอดเข้าข้างทางก่อนจะชนต้นไม้ได้อย่างหวุดหวิด ทั้งสองลงมาจากรถ ปฐวีเดินมาดูที่ต้นเสียงทางล้อหลังซ้ายเห็นว่ายางระเบิด
“บ้าเอ๊ย”
“รีบเปลี่ยนยางอะไหล่สิคุณ”
ปฐวีรีบเปิดด้านหลังหยิบเครื่องมือ
“คุณโทรต่อไปเรื่อยๆ อย่าหยุดนะ”
ปฐวีรีบจัดการเปลี่ยนยาง รุ้งรายโทรกระหน่ำ
น้ำทะเลกำลังขึ้นระดับน้ำกำลังจะท่วมร่างของราพณ์กับรสิกาที่อยู่ในทะเล รสิกาพยายามจะปลุกเขาตัวเธอถูกน้ำซัดกินน้ำเข้าไปแทบไม่มีจังหวะได้หายใจเต็ม ๆ รสิกาหมดแรงกระเสือกกระสนปล่อยตัวไปกับน้ำอย่างรับชะตากรรม
น้ำใกล้จะท่วมมิดหัว ราพณ์ได้สติเห็นว่าตัวเองกับรสิกากำลังจะจมน้ำ เขาพยายามจะพาตัวเองกับรสิกาเข้าฝั่งแต่เป็นไปได้ยากเพราะตัวถูกมัดจนไม่สามารถว่ายหรือเดินได้ดังใจ คนร้ายยืนมองอยู่บนฝั่งคุยโทรศัพท์กับลูกน้องสุรีย์ส่อง
“อีกสักครึ่งชั่วโมงผมจะเคลียร์ศพมันสองคน แล้วผมจะโทรบอก”
คนร้ายกดวางโทรศัพท์ ทันใดนั้น ปฐวีกระโดดถีบเข้ากลางหลังมันจนถลาไปข้างหน้า คนร้ายอีก 2 คนหันมาจะเล่นงานปฐวี รุ้งรายโผล่เข้ามาร่วมบู๊ คนร้ายต่างรับมือจนกระจายไปคนละทาง คนร้ายคนหนึ่งชักมีดออกมาจะเล่นงาน ปฐวีมองนิ่งไม่ได้มีท่าทีกลัวสักนิด
“มึง”
คนร้าย จะพุ่งเข้าเล่นงาน แต่ปฐวีชักปืนออกมายิงขึ้นฟ้า ปัง คนร้ายทั้ง 3 ชะงัก ปฐวีลดปืนลงเล็งไปที่คนร้าย แต่ช้ากว่าคนร้ายทั้ง 3 คนที่ต่างวิ่งหนีเอาตัวรอด ปฐวียิงไล่หลังไม่ได้กะจับตัวไว้เลยเพราะไม่อยากสาวเรื่องให้ถึงพ่อกับน้องตัวเองได้
“เฮีย”
รุ้งรายวิ่งลงไปในทะเล ปฐวีมองจนแน่ใจว่าคนร้ายจะไม่ย้อนกลับมา จึงรีบวิ่งตามลงไปช่วยราพณ์กับรสิกา รุ้งรายกับปฐวีช่วยกันพาตัวราพณ์กับรสิกาขึ้นมาบนหาดทราย ทั้งคู่ช่วยแก้มัดให้ รสิกานอนนิ่ง ราพณ์พอถูกแก้มัดเรียบร้อยก็พยายามเรียกแล้วผายปอดให้จนรสิกาฟื้น
“คุณหญิง”
รสิกาพอเห็นหน้าราพณ์ชัด ๆ ก็โผเข้ากอด
“คุณราพณ์”
ราพณ์กับรสิกากอดกันด้วยความรักความห่วงใย ปฐวียืนมองภาพทั้งสองกอดกัน ถึงจะพยายามทำใจแต่ก็ยังอดเจ็บไม่ได้ที่เห็นภาพนี้เต็มๆ ตา
ราพณ์เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วเข้ามาในห้องนอน รสิกาออกมาจากห้องน้ำ เอาผ้าเช็ดผมแต่ผมยังเปียกหมาด ๆ ราพณ์ดึงตัวเธอมาแล้วเอาผ้าขนหนูผืนใหม่มาเช็ดผมให้
“คุณเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า”
“ไม่ค่ะ” เธอเอามือแตะตรงหน้าเขาที่ช้ำ “คุณคงเจ็บมาก”
ราพณ์จับมือของเธอที่แตะแผลอยู่
“แค่เห็นคุณ...ผมก็หายเจ็บแล้ว”
“ฉันกลัวแทบแย่ ตอนพวกมันรุมทำร้ายคุณ”
“ห่วงผมใช่ไหม”
“ทำไมคุณชอบบีบให้ฉันพูดอยู่เรื่อย”
“ไม่พูดก็ได้ครับ งั้นผมขอ...”
ราพณ์ยิ้มแล้วกอด
“ผมดีใจที่เรารอดมาได้ ดีใจจริง ๆ”
รสิกากอดตอบด้วยความดีใจไม่แพ้กัน
ปฐวีลงนั่งที่เก้าอี้โซฟาห้องรับแขกบ้านพักชายทะเลด้วยความเพลีย รุ้งรายเอาแก้วน้ำมายื่นให้
“แก้เหนื่อยค่ะ”
“ทั้งเหนื่อยทั้งเมื่อยเลยคุณ น้ำแก้วเดียวไม่หายหรอก”
“งั้นฉันต้องทำยังไงคุณถึงจะหายเหนื่อยล่ะ”
รุ้งรายนั่งลงโซฟาตัวเดียวกัน ปฐวีมองเห็นรุ้งรายส่งตาหวานให้ก็ชะงักไปนิด
“ผมว่ามองตาคุณบ่อยๆ ผมอาจเป็นเบาหวานขึ้นตาได้นะ”
รุ้งรายยิ้มขำ
“ก็ฉันซาบซึ้งที่คุณช่วยฉัน ไม่ใช่สิ คุณตั้งใจมาช่วยคุณหญิงมากกว่า”
“ประชดแบบนี้ ผมว่ามันผิดฟอร์มสาวแกร่งอย่างคุณนะ”
“แกร่งยังไงฉันก็ยังเป็นผู้หญิงที่มีความรู้สึก”
ปฐวีเจอรุ้งรายเสียบเข้าให้ก็หัวเราะ ปฐวียกมือยอมแพ้ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้รุ้งราย
“งั้นผมยอม”
รุ้งรายไม่ถอย ไม่ปิดความรู้สึกสองคนมองตากัน ราพณ์กับรสิกาเดินลงมาทั้งคู่ชะงักที่เห็นท่าทีของปฐวีกับรุ้งราย ราพณ์กระแอม ปฐวีกับรุ้งรายรู้สึกตัวผละออกจากกัน
“ขอบคุณมากนะครับคุณปฐวี ถ้าไม่ได้คุณกับรุ้ง ผมกับคุณหญิงคงไม่รอด”
“ขอบคุณนะคะพี่วี พี่วีกับคุณรุ้งมาจังหวะดีมาก อย่างกับรู้ว่าอ้ายกับคุณราพณ์จะมีเรื่อง”
ปฐวีเงียบไปนิด ราพณ์มองท่าทีปฐวี
“ที่มาเพราะรู้ใช่ไหมครับ”
ปฐวีสบตากับราพณ์พูดไม่ออก ราพณ์มองรุ้งราย ปฐวีหน้าสลดลง
“พี่ขอโทษนะอ้าย พี่ไม่คิดว่ายัยสุกับพ่อจะกล้าทำขนาดนี้”
รสิกาอึ้ง
“หมายความว่าคนร้ายพวกนั้นตั้งใจมาเอาชีวิตอ้าย” รสิกาหันมองราพณ์ “ไม่ใช่คู่แข่งทางธุรกิจของคุณราพณ์เหรอคะ”
ปฐวีมองราพณ์
“ผมกับป๊าไม่เคยบอกเรื่องนี้กับคุณหญิง เราไม่อยากให้คุณหญิงมีชีวิตอย่างหวาดระแวงน่ะครับ”
รสิกาช็อค
“อ้ายไม่คิดเลยว่าคุณลุงกับสุรีย์ส่องจะเกลียดอ้ายขนาดนี้”
รุ้งรายแทรกขึ้น
“มันไม่ใช่แค่ความเกลียดชังค่ะคุณหญิง มันเป็นเรื่องของผลประโยชน์”
ราพณ์เสริม
“วังประกาศเกียรติคือสิ่งที่เขาต้องการ”
ทุกคนมองราพณ์ว่าหมายถึงอะไร
“แต่คุณประสิทธิ์พลาดผลประโยชน์มหาศาลในการร่วมทุนกับต่างชาติ เพราะการแต่งงานของเรา”
ราพณ์มองรสิกา ทุกคนรอฟังข้อมูล
ในห้องรับแขกบ้านชาญชัย...รังรองดูเอกสารนั่งรอชาญชัยตามปกติ สักครู่ชาญชัยเข้ามา
“ทำไมเฮียกลับดึกจังเลยคะ”
ชาญชัยยังนิ่งไม่พูด
“เฮียทานอะไรมาหรือยังคะ หิวไหมคะ รองจะไปทำ...”
ชาญชัยตวาด
“เลิกเซ้าซี้ซะที”
รังรองนิ่งเห็นท่าไม่ดี พยายามจะเปลี่ยนเรื่อง
“เฮียคะ เรื่องที่ป๊าบอก...”
ชาญชัยหันขวับจับแขนรังรองบีบแน่นด้วยความระแวง
“บอกอะไร... ป๊าบอกอะไรเธออีก พูด”
“ก็เรื่องตั้งบริษัทไงคะ รองดีใจนะคะที่ป๊ายอมให้โอกาสเฮีย”
ชาญชัยฟังรังรองไป ความระแวงกลัวรังรองจะรู้ทำให้เผลอบีบต้นแขนของรังรองแน่น
“เฮียคะ รองเจ็บ...”
ชาญชัยมองรังรองฟังดูแล้วไม่น่ารู้เรื่องนัดคืนนี้
“แค่นั้นเหรอที่ป๊าบอกเธอ”
“ค่ะ มีเรื่องอื่นอีกเหรอคะ”
ชาญชัยผ่อนลง คลายความระแวง จึงเปลี่ยนท่าทีเป็นกลบเกลื่อน
“เฮียก็คิดว่ารองจะมีข่าวดีกว่านี้ซะอีก โทษทีนะเฮียปวดหัวเรื่องงานน่ะ”
รังรองเห็นชาญชัยอารมณ์ผ่อนลง จับข้อมือเขาจะให้ลงนั่ง
“เฮียนั่งพักนะคะ...ทำไมแขนเสื้อเฮียชื้น ๆ ไปทำอะไรมาคะ”
ชาญชัยพยายามนิ่ง
“เฮียล้างมือไม่ทันระวังน่ะ รอง...เฮียหิวน้ำจัง”
รังรองยิ้ม
“เดี๋ยวรองเอาน้ำเย็นๆ มาให้”
รังรองดึงให้ชาญชัยนั่งลง แล้วเดินไปตรงมุมตู้เย็น จัดเครื่องดื่มให้ ชาญชัยมองตามอย่างโล่งใจ
รังรองหยิบแก้วน้ำมาให้ เสียงกริ่งโทรศัพท์ดัง ชาญชัยสะดุ้งนิด ๆ รังรองเดินไปรับสาย
“สวัสดีค่ะ ริน...โทรมาดึกเชียวมีอะไร...รินอย่าเพิ่งร้องไห้” รังรองตกใจ “ค่อย ๆ พูด...อะไรนะ”
รังรองช็อค ชาญชัยมองรังรองรู้ว่าเจอเจ้าสัวเรียวแล้ว
ในห้องรับแขก บ้านพักชายทะเล....รสิกามองราพณ์อย่างไม่อยากเชื่อ ปฐวีเองก็อึ้ง
“เรื่องมือปืนที่งานเลี้ยง อุบัติเหตุที่อ้ายชนคุณสิเป็นฝีมือของคุณลุงประสิทธิ์เหรอคะ”
“หมายความว่าการแต่งงานครั้งนี้ของคุณกับอ้ายเพราะเจ้าสัวเรียว ต้องการปกป้องอ้าย...แล้วเรื่องพ่อผมโกงท่านอา...” ปฐวีถาม
ราพณ์นิ่งแทนคำยืนยัน ปฐวีไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน รสิกาต่อต้าน
“โกหก...”
ทุกคนชะงัก
“เจ้าสัวกำลังเอาดีเข้าตัว เอาชั่วเข้าคนอื่น”
“เรื่องนี้หม่อมวลียืนยันได้นะครับ”
“อย่าดึงหม่อมแม่มายุ่งกับเรื่องโกหกพวกนี้” รสิกามองราพณ์อย่างผิดหวัง
“คุณหญิงคะ...” รุ้งรายพยามจะพูด
รสิกาไม่ฟังเดินออกไป ราพณ์รีบตามออกไป ปฐวีถอนใจ
“ต้องรับรู้ว่าท่านพ่อที่เป็นฮีโร่ต้องเสียโง่ให้คนอื่น คงรับไม่ไหว”
“แต่ที่ผ่านมาคุณหญิงก็คิดว่าป๊ารุ้งทำร้ายท่านชายมาตลอด มันก็แพ้พลาด มีค่าเท่ากัน”
“ไม่เท่า ล้มเพราะโดนคนจ้องทำลายมันไม่น่าอายเท่าสะดุดขาตัวเองล้มหรอก จริงไหม”
“ดูคุณจะเข้าใจคุณหญิงดีเหลือเกินนะ”
“ฮีโร่คนแรกของลูกคือพ่อ แม่ สำหรับอ้าย ท่านพ่ออาจจะเป็นเหยื่อ แต่สำหรับบางคน...เป็นผู้ร้าย”
รุ้งรายมองปฐวีด้วยความเห็นใจ
“ฉันไม่ชอบเห็นคุณทำหน้าป้อแป้...”
“ท้อแท้”
“ตอนนี้หน้าเกินท้อแท้แล้วล่ะ มันดูเพลียๆ ป้อแป้ หมดพลังชีวิตเลยล่ะ”
“ผมเชื่อเรื่องทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่วน่ะสิ พ่อผมกับยัยสุคิดจะฆ่าอ้าย ปลายทางมันคงจบไม่สวยนัก”
“คุณวี...วันนี้คุณอาจจะผิดหวังแต่เราไม่ควรสิ้นหวัง”
ปฐวีมองว่าหมายความว่ายังไง
“ก็ถ้าคุณทำให้ผู้ร้ายกลับใจได้ ตอบจบอาจจะเปลี่ยนก็ได้นะ จริงไหม”
“คุณคิดอย่างนั้นเหรอ”
“ก็งั้นสิ ฉันชอบผู้ชายคนที่ต่อรองกับเจ้าของที่ดินจอมเขี้ยวกับผู้ชายบ้าเลือดที่ต่อยนายวศินไม่ยั้งคนนั้นมากกว่า นายป้อแป้นะ”
ปฐวียิ้มอย่างขอบคุณ
อ่านละคร สามี ตอน 9/6 วันที่ 15 ธ.ค. 56
ละครสามี บทประพันธ์โดย พัดชาละครสามี บทโทรทัศน์โดย สองปุณณณฐ
ละครสามี กำกับการแสดงโดย แมน เมธี
ละครสามี ผลิตโดย บริษัท เมกเกอร์ เจ กรุ๊ป จำกัด
ละครสามี ควบคุมการผลิตโดย จริยา แอนโฟเน่
ละครสามี ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัสบดี เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ