อ่านละคร สามี ตอน 9/3 วันที่ 14 ธ.ค. 56

อ่านละคร สามี ตอน 9/3 วันที่ 14 ธ.ค. 56

หมวยเห็นป้านวลกับป้านางมองมารีบโบกมือให้ป้าทั้งสองหลบไปก่อน ป้านวลกับป้านางมอง ๆ กันแล้วพากันหลบออกไป
“ไอ้คุณหญิง แกเป็นอะไร”
รสิการ้องไห้
“หมวย ฉันรักเขาไม่ได้ รักไม่ได้”

“แกใจเย็น ๆ” หมวยดันรสิกาออกแล้วมองหน้า “เขานี่ คือคุณราพณ์ใช่ไหม”
รสิกาพยักหน้าร้องไห้อีก

“ไอ้คุณหญิง รักคุณราพณ์มันผิดมากเหรอ”
รสิกาน้ำตาร่วงอัดอั้นด้วยความเจ็บปวด

ในห้องทำงานคฤหาสน์เจ้าสัวเรียว ภาพถ่ายเก่าๆ ของเจ้าสัวเรียวกับรัตนาวลีถ่ายคู่กันในวัยหนุ่มสาวถูกตั้งวางอยู่มุมหนึ่ง ราพณ์มองอึ้งๆ
“สี่สิบปีก่อน ป๊าพบกับหม่อมวลี เรามีความรู้สึกที่ดีต่อกัน”
รัตนาวลีเสริม
“แต่ด้วยเหตุผลหลายอย่าง ทำให้ฉันตัดสินใจแต่งงานกับท่านชาย”
“ป๊าตัดใจจากหม่อม เราต่างเริ่มชีวิตใหม่ ป๊าแต่งงานกับม๊าของลื้อ”
เจ้าสัวเรียวหันไปมองภาพอุษาที่ถ่ายคู่กับเจ้าสัวเรียวและราพณ์ รังรอง ราณีที่เสียชีวิตไปแล้ว รุ้งราย ระริน ราพณ์สบตากับเจ้าสัวเรียวอย่างหวั่นๆ กลัวเจ้าสัวจะไม่ได้รักอุษาแม่ตัวเองเลย
“ป๊ากับหม่อมไม่เคยทำผิดต่อท่านชายและม๊าของลื้อเลย”
รัตนาวลียิ้มกับเจ้าสัวเรียวอย่างอ่อนโยน
“ระหว่างเราเป็นเพียงเพื่อนที่ดีต่อกัน จนกระทั่งคุณประสิทธิ์ชวนให้ท่านชายทำธุรกิจเรียลเอสเตทร่วมกับเขา ท่านชายเชื่อใจคุณประสิทธิ์มาก ให้อำนาจในการบริหารและจัดการกับเงินในการลงทุนทั้งหมดจนต้องล้มละลาย”

รสิกากับหมวยคุยกันที่มุมหนึ่งของวังประกาศเกียรติ รสิกาแววตากร้าวมองหน้าหมวย
“มันสมควรแล้วเหรอที่หม่อมราชวงศ์รสิกา ประกาศเกียรติจะรักลูกของศัตรูที่ฆ่าท่านพ่อ มันสมควรแล้วเหรอ”
รสิการ้องไห้ หมวยได้แต่กอดปลอบโยน สงสารก็สงสารแล้วก็เข้าใจความอึดอัดของเพื่อน

รามพาสิริโสภาเข้ามาในผับ...สิริโสภามองรอบ ๆ ด้วยสีหน้าเฉยชาไม่ชอบนัก
“คุณสิชอบเที่ยวไหมครับ”
“ไม่ค่อยชอบค่ะ”
รามหน้าเสียไปนิดที่ไม่ถูกใจของเธอ สิริโสภาเห็นว่ารามเสียความมั่นใจก็เปลี่ยนเป็นยิ้มเอาใจ
“แต่นานๆ มาทีก็ดีนะคะ เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง”
รามกับสิริโสภาชนแก้ว ทั้งคู่ดื่มแค่กรึ่มๆ ไม่ได้ดื่มหนัก รามพยายามดึงให้เธอเต้นด้วยกัน เขาพยายามหาโอกาสตลอดเวลา สิริโสภาขยับเลี่ยงไว้ตัวให้ดูไม่ง่ายนักจนรามเซ็งๆ สิริโสภาเห็นว่าเขาอารมณ์ชักตึงก็ทำเป็นสะดุดเซเข้าอ้อมกอดของเขา เธอซบกับซอกคอเขาใช้ริมฝีปากกดที่ซอกคอเขาเบา ๆ รามสูดความหอมจากผมของสิริโสภา เธอผละจากเขาเหมือนว่าไม่ได้ตั้งใจ
“สิมีที่ ๆ ดีกว่านี้ ถ้าคุณสนใจ”

สิริโสภาเดินออกไป รามแตะตรงรอยจูบที่ซอกคอ ยิ้มมองตามไปอย่างหมายมาด
สิริโสภาเดินนำรามเข้ามาบริเวณริมน้ำค่อนข้างสงบ รามที่เดินตาม มองอย่างไม่ถูกใจนัก เพราะอยากให้เป็นห้องหรือที่ลับตา

“ที่นี่มันไม่เห็นจะมีอะไร มันดีกว่าตรงไหน”
“ตรงที่มันเงียบไงคะ ยิ่งเงียบเราจะได้ยินเสียงอีกฝ่ายชัดขึ้น ได้รู้จักกันมากขึ้น”
“ผมคงเป็นเอ็นเตอร์เทนเนอร์ที่ห่วยมากใช่ไหมครับ”
“คุณเทคแคร์สิดีมาก แต่เป็นที่สิเองค่ะ ที่ยังติดกับเรื่องเดิม ๆ จนไม่รู้สึกสนุกกับชีวิต”
รามมองๆ
“แฟนเหรอครับ”
สิริโสภายิ้มเป็นการยอมรับ
“สามีค่ะ”
รามอึ้งไป
“สิเพิ่งเลิกกับเขาได้ไม่นาน”
รามแอบโล่งใจนิด ๆ
“ผมเสียใจด้วยนะครับ...แล้วตอนนี้คุณสิ...”
“สิไม่มีแฟน ไม่มีครอบครัว อยู่ตัวคนเดียว พ่อแม่ของสิประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตตั้งแต่สิยังเด็ก สิโตมาจากบ้านเด็กกำพร้าน่ะค่ะต้องทำงานเลี้ยงดูตัวเอง”
“แล้วทำไมถึงเลิกกับสามีล่ะครับ”
“ที่จริงจะเรียกสามีก็คงไม่ถูก เพราะฐานะของสิเป็นแค่เมียเก็บ”
รามตะลึงที่สิริโสภาพูดออกมาตรงๆ
“สิรักเขาสิถึงยอม แต่สิเป็นแค่ผู้หญิงจนๆ พอเขาเจอคนที่เท่าเทียมกัน เขาก็ทิ้งสิไปแต่งงาน” สิริโสภาน้ำตาร่วง
รามตกใจที่เห็นเธอร้องไห้ รีบเอาผ้าเช็ดหน้าตัวเองยื่นให้
“น่าสมเพชใช่ไหมคะ ผู้หญิงโง่ๆ ที่ยอมง่าย ๆ สุดท้ายก็ไร้ค่า”
รามหน้าสลดลง
“ผมขอโทษนะครับที่ทำให้คุณสะเทือนใจ”
“สิเจ็บปวดกับเรื่องนี้มาก จนไม่อยากจะเปิดรับใครอีก สิกลัวน่ะค่ะ”
“ผมเข้าใจครับ ว่าความรู้สึกของผู้หญิงที่เป็นเมียที่สามีไม่ให้เกียรติมันเจ็บปวดยังไง ผมเข้าใจ”
สิริโสภาโผเข้ากอด รามกอดรับอย่างไม่รังเกียจ
“ถ้าคุณสิให้โอกาสผม...”
สิริโสภามองอย่างไม่อยากเชื่อ
“คุณไม่รังเกียจสิเหรอคะ”
“ดีกับผม ผมรัก ร้ายกับผม ผมเกลียด ผมไม่สนที่ผ่านมา ผมสนแต่ปัจจุบัน อนาคตก็ช่างหัวมัน คุณเลือกได้นะ...จะไห้ผมรักหรือเกลียด”
รามมองสิริโสภาด้วยสายตาจริงใจมาก สิริโสภาทิ้งจังหวะคิดแล้วยิ้มบางๆ
“ขอบคุณนะคะที่ไม่รังเกียจสิ”
รามยิ้มอย่างพอใจคิดว่าจีบติดแล้ว สิริโสภายิ้มบางๆ พอใจที่สอยรามไว้ใช้เป็นเครื่องมือได้แล้ว

หน้าตึกคฤหาสน์เจ้าสัวเรียว...ราพณ์พยายามกดโทรออก โทรติดแต่รสิกาไม่ยอมรับสาย...รสิกานั่งซึมอยู่ที่มุมสวนวังประกาศเกียรติเสียงมือถือดัง หมวยมองโทรศัพท์ที่ดังมองรสิกาที่นั่งนิ่ง หมวยหยิบโทรศัพท์มาชูตรงหน้า
“คุณราพณ์กระหน่ำโทรขนาดนี้ เขาคงเป็นห่วง รับหน่อยสิแก”
รสิกานิ่ง เสียงโทรศัพท์เงียบไป
“คุณหญิง อย่าเอาอดีตมาบีบตัวเองจนไม่มีอนาคตแบบนี้ ถ้าวันนึงแกต้องเสียเขาไปจริงๆ แกจะเสียใจที่ทำลายความรักด้วยความคิดบ้าๆ ของแกเอง”
รสิกาฟังนิ่งเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีก หมวยยื่นให้
“รับสายสิ”
“ไม่...”
“คุณหญิง เพื่อนแนะนำว่าไม่ควรหนีนะ”
รสิกายังนิ่ง
“ไอ้คุณหญิง”
รสิกาเด้งตัวขึ้นมา
“ฉันไม่ได้หนี แต่ฉันไม่พร้อม...ไม่อยากเจอใครทั้งนั้น ทั้งเขา หม่อมแม่ ทุกคนที่บ้านนั้น ฉันไม่อยากกลับไป”
“แต่ตอนนี้แกแต่งงานแล้ว บ้านคุณราพณ์คือบ้านของแก”
“ฉันรู้แล้ว...” รสิกาลุกขึ้น “ฉันรู้...”
รสิกาเดินห่างออกไปพลางยืนมองตึกวังประกาศเกียรติหน้าเศร้า หมวยมองตามอย่างสงสาร
เสียงมือถือดังอีก หมวยตัดสินใจกดรับ

ราพณ์ดีใจมากคิดว่ารสิกายอมรับโทรศัพท์
“คุณหญิง คุณอยู่ที่ไหน”
“คุณราพณ์ใช่ไหมคะ ฉันหมวย เพื่อนคุณหญิงค่ะ”
“เพื่อน...แล้วคุณหญิงล่ะครับ ผมขอคุยกับคุณหญิง”
“ตอนนี้เขาคงไม่ยอมคุยกับคุณหรอกค่ะ อาการหนักมาก”
“งั้นคุณบอกผมได้ไหมครับว่าตอนนี้คุณหญิงอยู่ที่ไหน”
หมวยมองทางรสิกาอย่างตัดสินใจว่าจะบอก

รามมาส่งสิริโสภาตรงหน้าที่พัก
“ขอบคุณมากนะคะสำหรับวันนี้”
รามยิ้ม
“ดึกแล้ว คุณสิขึ้นไปพักเถอะครับ พรุ่งนี้ผมขอโทรหานะครับ”
“ค่ะ”
รามจะไป สิริโสภามองแล้วตัดสินใจแกล้งเป็นลม ทิ้งตัวลงพื้น รามหันมาเห็นสิริโสภาล้มพับกับพื้นก็ตกใจรีบเข้ามาประคอง
“คุณสิ เป็นอะไรครับ”
สิริโสภาทำอาการมึน ๆ
“มันหน้ามืดน่ะค่ะ วันนี้คงเหนื่อยไปหน่อย”
“ลุกไหวไหมครับ”
“ไหวค่ะ”
สิริโสภาทำเป็นจะลุกแต่ไม่ค่อยมีแรง มึนจัด
“เดี๋ยวผมพาขึ้นไปส่งที่ห้องนะครับ”

สิริโสภาพยักหน้าเบาๆ รามประคองไป
รามประคองสิริโสภาเข้ามาในห้อง

“นอนพักก่อนนะครับ”
รามพาสิริโสภาลงนอนบนเตียง เขามองๆ แล้วนั่งลงบนเตียงข้างๆจับหมอนขยับให้ มือทั้งสองข้างคล่อมเธอ มองด้วยความเป็นห่วง
“สบายขึ้นไหมครับ”
รามจะลุกแต่สิริโสภาวางมือบนแขนของเขาที่คล่อมอยู่ยึดไว้ไม่ให้ไป รามชะงักหันมามอง สิริโสภายื่นมืออีกข้างขึ้นไปแตะที่แก้มของเขา
“อยู่กับสิ...นะคะ”
รามมองนิ่งเหมือนโดนสะกดด้วยสายตาของสิริโสภา เธอใช้มือที่แตะแก้มเขาค่อย ๆ รั้งรามลงมา รามก้มลงไปจูบทันที ขณะที่ด้านนอกฟ้าแลบแปล๊บพร้อมกับเสียงฟ้าร้องดัง

รสิกายืนนิ่งมองวังประกาศเกียรติ เสียงฟ้าร้องดังแต่เธอดูจะไม่รู้สึกรู้สาใดๆ หมวยเห็นท่าไม่ดีตะโกนเรียก
“ไอ้คุณหญิง ฝนจะตกแล้ว เข้าไปข้างในก่อนเถอะ”
รสิกายืนนิ่ง ราพณ์เดินเข้ามา เขาไม่ขับรถเข้ามากลัวรสิกาจะรู้ตัว หมวยเห็นก็ชะงัก ราพณ์มองให้
เธอรู้ว่าเดี๋ยวจะคุยเอง หมวยยอมนิ่งเดินกลับไปนั่งที่เดิม ราพณ์เดินเข้าไปหารสิกา
“คุณหญิงครับ”
รสิกาได้ยินเสียงราพณ์ก็ตกใจหันมาเผชิญหน้ากับเขา
“กลับบ้านกันเถอะนะครับ”
รสิกามองราพณ์ เสียงของชัยประสิทธิ์ดังก้องขึ้นในหัว ทำให้เธอรู้สึกกดดันอีกครั้ง ...
“ไม่...ฉันไม่กลับ...ไม่...”
ราพณ์มองด้วยสายตาอ้อนวอน
“ผมรักคุณนะ คุณหญิง”
รสิกาเจ็บปวด สับสน
“พอที ฉันไม่อยากฟัง”
ฝนตกลงมา รสิกาวิ่งหนีราพณ์ไปที่รถขึ้นรถจะขับออกไป ราพณ์วิ่งตามมา เห็นเธอสตาร์ทรถ จึงรีบวิ่งไปขวางรถเอาไว้ รสิกาที่เหยียบคันเร่งตกใจที่เห็นเขามาขวางรถไว้
“คุณราพณ์”
หมวยวิ่งตามมาตกใจ
“เฮ้ย”
รสิกาหักพวงมาลัย เหยียบเบรกเต็มที่ รถหมุนจอดนิ่ง รสิการู้สึกว่าทุกอย่างหยุดนิ่ง เธอลืมตา ตั้งสตินึกได้
“คุณราพณ์”
รสิกาวิ่งลงมาจากรถเห็นราพณ์นอนอยู่กับพื้น เธอตกใจ
“คุณราพณ์”
รสิกาวิ่งเข้าไปประคอง หมวยรีบวิ่งเข้ามา
“คุณต้องไม่เป็นอะไรนะ ฉันขอโทษ คุณราพณ์ คุณอย่าตายนะ” รสิกาตกใจ
ราพณ์ขยับตัว
“คุณหญิง”
“ไอ้คุณหญิง เขายังไม่ตาย”
หมวยเข้ามาช่วยประคองราพณ์ขึ้นมา รสิกาดีใจ
“คุณราพณ์...คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม ใช่ไหม”
ราพณ์ขัดยอกนิดหน่อย พยายามยิ้ม
“ผมไม่เป็นไร...”
รสิกาได้ฟังคำของราพณ์เหมือนความเครียดที่สะสมมาทั้งหมดมันทับสติจนเกินจะรับไหว เธอสติขาดล้มลงหมดสติทันที ราพณ์กับหมวยตกใจ
“คุณหญิง”
ป้านวลกับป้านางตกใจรีบวิ่งฝ่าฝนออกมาดู
“คุณหญิง” ป้านวลเรียก
“พาคุณหญิงเข้าบ้านไหมคะ” ป้านางถามราพณ์
“ผมจะพาคุณหญิงกลับบ้าน”
ราพณ์รีบพารสิกาขึ้นรถแล้วขึ้นนั่งที่คนขับ แล้วหันมาพยายามเรียก
“คุณหญิงครับ คุณหญิง”
หมวยขึ้นมาด้านหลัง
“คุณราพณ์อย่าเพิ่งพาคุณหญิงกลับบ้านเลยนะคะ”
“งั้นผมจะพาคุณหญิงเข้าไปในตึก”
“อย่าค่ะ”
ราพณ์มองว่าหมายความว่ายังไง
“ตอนนี้คุณหญิงเครียดมาก ฉันว่าอย่าเพิ่งให้เจอใครสักพัก ทั้งที่วังนี้กับบ้านของคุณ เพื่อนฉันต้องการเวลาคิดสำหรับหลาย ๆ เรื่อง”
ราพณ์มองรสิกาที่หมดสติด้วยความสงสาร

รัตนาวลีมองฝนด้านนอกเริ่มนั่งไม่ติด เจ้าสัวเรียวหน้าเครียด เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เจ้าสัวเรียวรีบกดรับ
“อาราพณ์ ลื้อเจอคุณหญิงหรือยัง”
ราพณ์ขับรถไปบนถนนพลางคุยสมอทอล์ค
“เจอแล้วครับ”
รัตนาวลีร้อนใจ
“หญิงอ้ายเป็นยังไงบ้าง แล้วจะกลับมาหรือยังคะ”
เจ้าสัวเรียวพูดกรอกไปในโทรศัพท์
“ลื้ออยู่ที่ไหน”

บ้านพักชายทะเล...ราพณ์อุ้มรสิกาเข้ามาทั้งคู่ตัวเปียกปอน เขาวางเธอลงบนเตียงหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดหน้าเช็ดผมให้
“คุณหญิง...คุณหญิงครับ”
รสิกาค่อยๆ ขยับ รู้สึกตัว เธอค่อยๆ ลืมตาเห็นหน้าราพณ์จากเบลอเป็นค่อยๆ ชัดขึ้น
“คุณราพณ์...คุณราพณ์”
รสิกาโผเข้ากอดเขา
“คุณยังไม่ตาย...” เธอจับหน้าเขาอย่างพยายามยืนยันสายตาตัวเอง “คุณยังไม่ตาย”
ราพณ์กอดปลอบรสิกาที่ร้องไห้ด้วยความดีใจ เขาค่อย ๆ จับเธอให้ขยับห่างออกมาใช้นิ้วโป้งเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน

อ่านละคร สามี ตอน 9/3 วันที่ 14 ธ.ค. 56

ละครสามี บทประพันธ์โดย พัดชา
ละครสามี บทโทรทัศน์โดย สองปุณณณฐ
ละครสามี กำกับการแสดงโดย แมน เมธี
ละครสามี ผลิตโดย บริษัท เมกเกอร์ เจ กรุ๊ป จำกัด
ละครสามี ควบคุมการผลิตโดย จริยา แอนโฟเน่
ละครสามี ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัสบดี เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ