อ่านละคร สามี ตอน 9/5 วันที่ 15 ธ.ค. 56
คลื่นม้วนตัวเข้ามากระทบฝั่ง รสิกากับราพณ์จับมือกันยืนหันหลังให้คลื่นกระแทก รสิกาหลุดฟอร์มโผเล่นน้ำ ราพณ์ยิ้มเล่นไปด้วยมองอย่างมีความสุขราพณ์กับรสิกานอนหงายลงบนพื้นทราย ทั้งคู่อยู่ในอาการเหนื่อยหอบ ไม่สนใจกับเม็ดทรายที่ติดตามผมตามตัว ราพณ์พลิกตัวหันมามอง
“สนุกไหมครับ”
“สนุกมากค่ะ อ้ายไม่เคยเล่นน้ำทะเลสนุกเท่าวันนี้มาก่อน”
“เคยไปทะเลกับเพื่อน ๆ ไหมครับ”
“ผมว่าคุณหญิงต้องเคยหนีไปเที่ยวบ้างน่า”
“เคยค่ะ ขับไปถึงทะเลแล้วแต่ท่านพ่อโทรตาม ขายังไม่แตะน้ำทะเลเลยก็ต้องรีบขับรถกลับ เครียดมาก อ้ายเลยไม่กล้าอีก หลังท่านพ่อเสียอ้ายก็ไม่มีใจจะไปไหน ห่วงทุกคนที่วัง”
ราพณ์ใช้มือปัดเส้นผมที่ปรกหน้าให้กับเธอ
“เหนื่อยก็พักนะครับ...” เขาตบอกเบาๆ “อกผมนิ่มแต่ซบแล้วอุ่นนะ”
รสิกาค่อย ๆ วางมือบนอกซ้ายของเขาแล้วหยิกด้วยความหมั่นไส้เต็มแรง
“โอ้ย ๆๆ”
รสิกาหน้าซื่อมาก
“นิ่มจริงๆ ด้วยค่ะ”
ราพณ์หมั่นเขี้ยว
“คุณหญิง...”
รสิการีบลุกแล้ววิ่งหนี ราพณ์วิ่งไล่ สองคนวิ่งไล่จับกันสนุกสนาน
ในห้องทำงานรังรองที่บริษัทLK...รังรองกำลังตรวจเอกสารในการเบิกงบของโครงการต่าง ๆ เลขายืนรอเอกสาร
“โครงการของคุณชาญชัย เบิกงบอีกสี่สิบเปอร์เซ็นต์ตามเกณฑ์ค่ะ”
รังรองยิ้มสบายใจ
“เฮียทำได้จริง ๆ”
รังรองเซ็นแล้วส่งแฟ้มเอกสารคืน เลขารับแล้วออกไป เสียงมือถือดัง รังรองกดรับ
“ฮัลโหล”
ชาญชัยคุยโทรศัพท์อย่างมั่นใจอยู่ในห้องทำงาน
“เห็นผลงานของเฮียหรือยัง”
“รองดีใจนะคะที่เฮียทำได้ ป๊าจะต้องพอใจกับผลงานครั้งนี้แน่ๆ”
“แล้วทางผมจะได้เงินเมื่อไหร่”
“รองส่งเรื่องไปแล้วไม่เกินสองวันค่ะ”
“เย็นนี้เราไปดินเนอร์กันนะ”
“เย็นนี้เหรอคะ” รังรองดีใจมาก
รังรองกดวางสายยิ้มอย่างอารมณ์ดี เสียงเคาะประตูดัง
“เชิญค่ะ”
เจ้าสัวเรียวเปิดประตูเข้ามาในห้อง นทีตามมา รังรองแปลกใจ
“ป๊า วันนี้มาหารองมีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ”
“ราพณ์มันขอพัก”
“เคลียร์กับคุณหญิงแล้วใช่ไหมคะ”
“ก็คงไม่มีปัญหาแล้ว งานลื้อเป็นยังไงบ้าง”
“ทุกโครงการที่ส่งเรื่องเข้ามา รองให้ดำเนินการต่อแล้วค่ะ”
“โครงการของใครบ้าง”
“ของรุ้ง กับเฮียชาญชัยค่ะ”
“นที...ชาญชัยมียอดจองในหมู่บ้านเกินแปดสิบเปอร์เซ็นต์แล้วใช่ไหม”
“ครับ”
“รองยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าภายในอาทิตย์เดียว มียอดจองเพิ่มขึ้นมากขนาดนี้”
เจ้าสัวเรียวมองรังรอง
“แล้วลื้อคิดว่าเป็นเพราะอะไร”
“เฮียชาญใช้แผนการตลาด โฆษณาน่ะค่ะป๊า ถึงได้ยอดเพิ่มสูงขนาดนี้ เฮียเขาทุ่มเทกับงานนี้มากนะคะ คงอยากจะแก้ตัวกับเรื่องที่เกิดขึ้น”
เจ้าสัวเรียวมองรังรองอย่างพยายามจับสังเกต
“ก็คงอย่างนั้น”
“ถ้าโครงการนี้ประสบความสำเร็จ ป๊าลองพิจารณาเรื่องบริษัทของเฮียชาญได้ไหมคะ”
เจ้าสัวเรียวมองรังรองนิ่ง รังรองหวั่นๆ แต่อยากช่วยพูด
“รองไม่ได้ขอให้ป๊าช่วยผลักดันนะคะ แต่ขอให้ป๊าช่วยพิจารณาผลงานน่ะค่ะ เฮียชาญตั้งใจกับโครงการครั้งนี้มาก เขาอยากให้ป๊ายอมรับในเรื่องงานโดยที่ไม่ใช้อภิสิทธิ์...”
เจ้าสัวเรียวมองรังรองอย่างพินิจ รังรองมองไม่หลบตา พูดด้วยความบริสุทธิ์ใจ เจ้าสัวเรียวยิ้มด้วยความโล่งใจ มั่นใจ
“ลื้อบอกให้อาชาญชัยตั้งใจทำงาน ป๊าจะคุยเรื่องนี้กับราพณ์เอง”
“ขอบคุณค่ะป๊า”
รังรองยิ้มอย่างดีใจ เจ้าสัวเรียวมองรังรองอย่างสงสาร เมื่อสบตากับนที เจ้าสัวเรียวหน้าเครียดขรึม
ชาญชัยคุยมือถืออย่างพอใจ
“ป๊าจะพิจารณาให้ผมจริง ๆเหรอ รองเป็นเมียที่น่ารักที่สุด ผมจะทำให้ป๊ายอมรับฝีมือผมให้ได้ รองไม่ต้องห่วง ผมไม่บอกให้น้อง ๆคุณรู้แน่...คุณกับป๊าจะได้ไม่ลำบากใจนะ”
ชาญชัยหน้ากระหยิ่ม เสียงเคาะประตูดังขึ้น นทีเปิดประตูเข้ามา
“แป๊บนึงนะรอง” ชาญชัยเอามือปิดที่ไมค์โทรศัพท์ “คุณนทีมีอะไรเหรอ”
“เจ้าสัวอยากคุยกับคุณชาญชัยครับ”
“งั้นเย็นนี้ฉันจะไปที่บ้าน...”
“เป็นการส่วนตัวครับ ท่านไม่ได้บอกแม้แต่คุณรังรอง”
ชาญชัยยิ้ม คิดว่าเป็นเรื่องที่รังรองบอกแน่
“อ๋อ...สักครู่นะ...รองจ๊ะ ดินเนอร์ผมขอเลื่อนเป็นพรุ่งนี้นะ มีธุระสำคัญน่ะ”
ชาญชัยวางสายหันมาหานที
“ป๊าจะให้ไปพบที่ไหน”
ชาญชัยมองนทีที่ยิ้มหน้านิ่งๆ
ราพณ์เข้ามาในห้อง ส่งเสียงเรียกรสิกาที่อยู่ในห้องน้ำ
“อาบน้ำเสร็จแล้วไปตลาดกันนะครับคุณหญิง”
“จะเสร็จแล้วค่ะ”
ราพณ์ยิ้มเดินไปหยิบผ้าขนหนู มองโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่จะเดินไปหยิบดูแต่พอจะหยิบ
รสิกาออกมาจากห้องน้ำ ท่าทางกระตือรือร้นมาก
“เสร็จแล้วค่ะ คุณรีบเข้าไปอาบสิคะ เดี๋ยวตลาดวายอดกินปูพอดี”
“หิวเหรอครับ”
“มากเลยค่ะ”
ราพณ์ตาเชื่อม
“กินผมก่อนไหม แก้หิว”
“คุณนี่ รีบไปอาบน้ำเร็วๆ ค่ะ”
รสิกาเขิน ผลักเขาให้ไปเข้าห้องน้ำ ราพณ์หัวเราะรีบเข้าไปในห้องน้ำ รสิกายิ้มๆ เดินไปแต่งตัว
รุ้งรายเดินออกมาจากมินิมาร์ทของปั๊มน้ำมันยืนมองโทรศัพท์ตัวเองอย่างหัวเสีย ปฐวีขับรถจากที่เติมน้ำมันขยับมาจอดตรงหน้ามินิมาร์ท เขาลงรถมา
“คุณราพณ์โทรกลับมาหรือยังครับ”
“ยังเลยค่ะ ถ้าเห็นมิสคอลน่าจะโทรกลับแล้ว ทำไมถึงหายไปแบบนี้”
ปฐวีกังวล
“หรือว่า...”
รุ้งรายมองปฐวีเริ่มใจไม่ดี
“รีบไปเถอะค่ะ ฉันเป็นห่วงเฮีย”
ปฐวีกับรุ้งรายรีบขึ้นรถแล้วขับออกไป
ราพณ์กับรสิกาถวายสังฆทานและรับพรพระ พระกล่าวบทสวดรับสังฆทานและบทกรวดน้ำอุทิศส่วนกุศล...ราพณ์กับรสิกาออกมาจากอุโบสถ
“ทำไมอยู่ๆ คุณถึงอยากถวายสังฆทานล่ะคะ”
“ก็...ผมอยากทำบุญและถือโอกาสตั้งจิตบอกกล่าวท่านพ่อของคุณขออนุญาตว่าต่อไปนี้ผมจะเป็นคนดูแลคุณเอง อยากเอาหน้ากับท่านพ่อตาน่ะครับ” ราพณ์ยิ้ม
รสิกายิ้มขำ ๆ
“ถ้าท่านพ่อยังอยู่ ฉันรับประกันเลยว่าคุณไม่มีทางได้ยิ้มหน้าระรื่นแบบนี้แน่”
“ผมไม่กลัวหรอกครับ ต่อให้ต้องเจออุปสรรคมากกวานี้อีกร้อยเท่า ผมก็จะสู้เพื่อให้ได้คุณมาเดินอยู่ข้างๆ แบบนี้”
รสิกามองแบบไม่เชื่อคำพูดของเขา
“ผมพูดจริงๆ นะ ผมยอมตายดีกว่าคุณไม่รัก”
รสิกาฟังแล้วสะเทือนใจเดินจ้ำ ๆ หนีไปนอกวัด ราพณ์งงเกิดอะไรขึ้น
“คุณหญิง...เป็นอะไรไปครับ”
ด้านนอกกำแพงวัด...รสิกายังเดินจ้ำไม่ยอมหยุดจนราพณ์ต้องวิ่งมาขวางไว้
“ผมทำอะไรผิดอีกแล้วใช่ไหม”
รสิกาหน้าตึง
“อย่าพูดแบบนี้อีกนะคะ ฉันไม่ชอบ”
ราพณ์งงแล้วเข้าใจ
“ผมแค่อยากให้คุณมั่นใจ”
“ไม่ได้ คุณไม่เข้าใจหรอกว่าการต้องสูญเสียคนที่รักมันเจ็บปวดแค่ไหน ฉันเสียท่านพ่อไปแล้ว...”
ราพณ์จับสองมือของรสิกาขึ้นมากุมไว้
“ผมจะไม่ไปไหน ไม่ยอมเจ็บไม่ยอมตาย จะอยู่กับคุณแบบนี้ตลอดไป ผมขอโทษที่พูดไม่คิด ยกโทษให้ผมนะครับคุณหญิง”
รถกระบะคันหนึ่งวิ่งเข้ามาจอดไม่ห่างจากรถของราพณ์ รสิกายังนิ่ง ราพณ์ขยับลงคุกเข่าแกล้งเสียงดัง
“ผมขอโทษ อภัยให้ผมนะครับ อภัยให้สามีที่รักภรรยาคนนี้นะครับคุณหญิง”
ผัวเมียลงมาจากรถกระบะเปิดท้ายรถหันมองราพณ์ยิ้มๆ รสิกาอาย
“คุณราพณ์ อย่าเล่นแบบนี้สิคะ คนอื่นมองใหญ่แล้ว”
“ยกโทษให้ผมก่อน”
“ฉันยกโทษให้คุณ ลุกเถอะค่ะ”
ราพณ์รีบลุกขึ้นยิ้มหน้าเป็นใส่ รสิกามองค้อนๆ กับความกวนของเขา สายตารสิกาเห็นผัวเมียช่วยกันขนถุงสายไหมเสียบไม้พองฟูสีสวยหวานหลายอัน รสิกาเข้าไปถาม
“ทำไมขนสายไหมมาเยอะจังคะ”
“คืนนี้จะมีงานวัดน่ะค่ะ พี่ก็เลยมาเตรียมตั้งร้าน”
ราพณ์เห็นรสิกามองอย่างสนใจ เขามองตามสายตาของเธอยิ้ม ๆ
ราพณ์ขับรถเข้ามาที่ชายหาด ทั้งคู่นั่งอยู่ในรถ
“ตรงโน้นมีเรือชาวประมงเอาของสดมาขายบ่อย ๆ เดินไปไม่ไกลหรอกครับ”
รสิกาหันมองสงสัย
“แล้วที่อยู่หลังรถนี่ล่ะคะ”
ที่นั่งด้านหลังเต็มไปด้วยถุงสายไหมหลากสีสัน หลายถุงอัดกันเต็มหลังรถ
“ก็กินสิครับ”
“กินหมดนี้ ฟันคงผุหมดปาก”
“แต่ผมรู้ว่าคุณหญิงอยากกิน สายตาคุณหญิงมองสายไหมตาละห้อยมาก จริงไหม”
รสิกามองค้อน
“รู้ดี”
รสิกาลงจากรถแล้วเปิดประตูหยิบถุงสายไหมลงมาหนึ่งอัน ราพณ์ลงจากรถมองเธอแกะถุงสีหน้าตาดูมีความสุขเหมือนเด็กที่ได้ขนมถูกใจ รสิกากำลังแกะถุงเห็นรอยยิ้มราพณ์ก็ชะงัก
“คุณยิ้มอะไร”
“ยิ้มว่าภรรยาผมน่ารักจัง”
“แซวฉันอีกแล้ว”
“อย่างอนเลยนะครับ รีบไปซื้อของดีกว่าเดี๋ยวแดดจะร้อน”
ราพณ์ปิดรถเดินนำรสิกาไป
ราพณ์พารสิกามาเลือกซื้อปู กุ้งจากชาวประมง เขาเลือกต่อรองอย่างทะมัดทะแมงส่วนรสิกาเล็มสายไหมอย่างมีความสุข ราพณ์แอบมองยิ้มๆ ในความน่ารัก
ราพณ์กับรสิกากลับมาที่รถเขาเก็บถุงของพอปิดหลังรถก็เห็นรสิกาเปิดสายไหมสีชมพูถุงใหม่กำลังยืนพิงรถเล็ม ๆสายไหมมีความสุขราพณ์ยิ้ม เดินมาหาแล้วขยับเอามือท้าวตัวรถในคล่อมตัวเธอไว้ เขาค่อยๆ เล็มสายไหมอีกด้านหนึ่งช้า ๆ รสิกานึกสนุกเล็มแข่งจนสายไหมละลาย ใบหน้าของราพณ์ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ หน้าทั้งสองใกล้กันเข้ามาทุกที สายตาทั้งคู่ประสานกันเปี่ยมไปด้วยความรัก
เย็นนั้น ราพณ์จูงมือรสิกาเข้ามาพร้อมกับถุงกับข้าว
“เย็นนี้ผมจะแสดงฝีมือเองนะ ปูนึ่งกับน้ำจิ้มรสแซ่บ”
“คุณทำเป็นเหรอ”
“ผมน่ะทำงานบ้านตั้งแต่เจ็ดขวบ ทำกับข้าวเป็นตั้งแต่แปดขวบ เก้าขวบผมก็เลี้ยงน้องๆ สิบขวบ...”
รสิกาหมั่นไส้
“พออายุยี่สิบคุณก็ไปทำงานนาซ่างั้นสิ”
“โห...ดักคอกันขนาดนี้ ต้องลงโทษ”
ราพณ์ตั้งท่าจะหอม รสิการีบขยับหนีแต่ ราพณ์เอามือทาบประตูกันไว้ไม่ให้หนี เสียงโทรศัพท์ในบ้านดังขึ้น ทั้งสองชะงัก ราพณ์หยิบกุญแจจะไขเปิดแต่รสิกาที่เปิดประตูง่ายดายทำให้เขาชะงัก รสิกาจะก้าวเข้าไปแต่เขาดึงไว้ รสิกาชะงักหันมอง
“มีอะไรเหรอคะ”
ราพณ์คิดๆ
“ก่อนออกไป ผมล็อคบ้านแล้ว แต่ทำไม...”
ราพณ์มองภายในบ้านอย่างระแวง
“อย่าเพิ่งเข้าไปครับ”
ราพณ์จะดึงรสิกาออกไปแต่ช้ากว่ามือของคนที่หลบอยู่ด้านข้างประตู คว้ามือรสิกาแล้วกระชากร่างของเธอจนมือราพณ์หลุด รสิกาโดนดึงเข้าไปในบ้าน
“โอ้ย”
ราพณ์ตกใจรีบก้าวเข้าไปในบ้านก็ชะงักที่เห็นว่ามีคนร้ายอีกคนก้าวมาขวางไว้ ด้านในมีคนร้าย 2 คนก้าวออกมา ราพณ์มองทั้ง 3 คนที่ขวางทางไว้ มองรสิกาที่ตกใจกลัวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เสียงโทรศัพท์ยังดัง
ปฐวีขับรถอย่างเร่งรีบ รุ้งรายรอสายอย่างกระวนกระวาย
“รับสายสิเฮีย คุณหญิง ใครก็ได้”
รุ้งรายเครียด ปฐวีเหลือบมองห่วงไม่แพ้กัน เขาเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วตามความห่วง
เสียงโทรศัพท์เงียบไป รสิกามองรอบตัวแล้วตัดสินใจจะลุกหนีมาหาราพณ์แต่แค่จะพุ่งตัวก็โดนคนร้ายที่อยู่ใกล้เข้ารวบตัวไว้ รสิกาพยายามดิ้นสุดชีวิต
“ปล่อยคุณหญิง” ราพณ์ตวาด
คนร้ายกวนประสาทไม่ปล่อยแล้วกอดรสิกาแน่นเข้า ราพณ์ทนไม่ไหวจะพุ่งเข้าไปช่วยแต่เจอคนร้ายขวางไว้ ราพณ์สู้ไม่ถอย คนร้าย 3 เข้ามาช่วยเล่นงาน ราพณ์โดนสองรุมหนึ่งแต่ไม่สนใจตัวเองจะช่วยรสิกาให้ได้ ราพณ์โดนยำรสิการ้องไห้กรีดร้องทนไม่ได้
“อย่าทำเขา...อย่า”
รสิกาพยายามดิ้นรนแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย
เสียงโทรศัพท์ในห้องรับแขกคฤหาสน์เจ้าสัวเรียวดังขึ้น รัตนาวลีมารับโทรศัพท์
“สวัสดีค่ะ...ทานข้าวกับเพื่อนเหรอคะ กลับดึกมากไหมคะ”
เจ้าสัวเรียวเดินคุยโทรศัพท์มือถืออยู่ที่ทางเดินในโรงแรม นทีถือแฟ้มเอกสารตามเข้ามา
“กลับไม่ดึกหรอกครับ ไม่ต้องห่วงนะ”
ประสิทธิ์เดินออกมาจากอีกด้านเห็นเจ้าสัวเรียวก้าวไปที่ลิฟท์ นทีตามไปกดลิฟท์ให้ เจ้าสัวเรียวก้าวเข้าลิฟท์ไป ประสิทธิ์ขยับเข้ามายืนมองตัวเลขของลิฟท์ที่วิ่งขึ้นไป
ทางเดินขึ้นมาสระว่ายน้ำเป็นบันไดค่อนข้างสูง ชาญชัยรออยู่ที่สระว่ายน้ำด้านบนอย่างกระวนกระวาย เจ้าสัวเรียวกับนทีก้าวเข้ามา ชาญชัยหันกลับมาอย่างตื่นเต้น
“สวัสดีครับ ป๊า”
เจ้าสัวเรียวยิ้มรับ
“ป๊าเรียกผมมาคุยไม่ให้ใครรู้มันต้องเป็นเรื่องสำคัญมาก”
เจ้าสัวเรียวยิ้มมองความทะเยอทะยานของชาญชัย ที่แสดงออกมาอย่างไม่คิดปิดบัง
“รองบอกกับผมว่าป๊า จะพิจารณาเรื่องตั้งบริษัทให้กับผมแยกจากLK”
“ใช่...”
“มันต้องรอเวลาอีกนานแค่ไหนครับป๊า”
เจ้าสัวเรียวยิ้ม
“อาชาญชัย ลื้อลองบอกป๊าสิว่า คนแบบไหนที่เราควรจะส่งเสริมให้เป็นผู้บริหาร”
“ก็...มีความสามารถในการบริหาร แก้ปัญหาและปกครองคนได้ดี”
“ที่ลื้อพูดมาก็ถูก แต่ลื้อลืมข้อสำคัญที่สุดไปหนึ่งข้อ”
ชาญชัยมองเจ้าสัวเรียวงงๆ ว่าลืมอะไร เจ้าสัวเรียวมองจ้องให้รู้สึกว่ารู้
อ่านละคร สามี ตอน 9/5 วันที่ 15 ธ.ค. 56
ละครสามี บทประพันธ์โดย พัดชาละครสามี บทโทรทัศน์โดย สองปุณณณฐ
ละครสามี กำกับการแสดงโดย แมน เมธี
ละครสามี ผลิตโดย บริษัท เมกเกอร์ เจ กรุ๊ป จำกัด
ละครสามี ควบคุมการผลิตโดย จริยา แอนโฟเน่
ละครสามี ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัสบดี เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ