อ่านละคร สามี ตอน 8/2 วันที่ 10 ธ.ค. 56

อ่านละคร สามี ตอน 8/2 วันที่ 10 ธ.ค. 56

“ฉันจัดการให้ชาวบ้านแถวนั้นพามันส่งโรงพยาบาล ออกจากโรงพยาบาลมันก็เก็บตัวเงียบ คงไม่กล้าแจ้งความเล่นงานแก”
“ถ้ามันแจ้ง ฉันจะฟ้องกลับให้มันติดคุกให้ได้”
“คุณหญิงเป็นยังไง”
“หมอเช็คอาการเรียบร้อย วันนี้ฉันจะพากลับบ้าน”

“หมดเรื่องแล้ว ฉันไปก่อนนะ ถ้าคุณหญิงเห็นฉันมันจะเป็นเรื่องได้”
“ก็จริงเพราะบทบาทแกคือพี่ชายของสิ ขอบใจแกมาก”

ราพณ์หยิบซองใส่เช็คออกมายื่นให้ มานพไม่รับ
“ไม่ต้อง ฉันอยากช่วย”
“ไม่ได้...คุณแก้วใกล้จะคลอดแล้วไม่ใช่เหรอ เก็บไว้เผื่อฉุกเฉิน”
“แต่...”
“แกเห็นฉันเป็นเพื่อนหรือเปล่า” ราพณ์ยื่นแบบรับไปซะ
“ขอบใจ...” มานพจำต้องรับ
“แล้วแกได้ข่าวสิบ้างหรือเปล่า”
มานพยังไม่ทันตอบ เสียงรสิกาดังขึ้น
“คุณราพณ์คะ”
ราพณ์กับมานพตกใจ มานพรีบหันหลังเดินหลบไปทันที เป็นจังหวะเดียวกับที่รสิกาเดินเข้ามาหาราพณ์ รสิกาเห็นมานพที่เดินเลี้ยวไปแต่ไม่เห็นหน้า
“มีอะไรเหรอครับคุณหญิง”
“ฉันเห็นคุณหายออกมานาน...เพื่อนคุณกลับไปแล้วเหรอคะ”
“เปล่านี่ครับ ผมคุยโทรศัพท์”
“แต่ฉันเห็น...”
“ผมว่าเรารีบกลับกันเถอะครับ หม่อมโทรมาตามแล้ว ท่านเป็นห่วงคุณมาก”
ราพณ์ไม่รอฟังแต่ต้อนให้รสิกากลับไปที่ห้อง มานพยืนมองตามจากมุมหนึ่งโล่งใจก่อนเดินออกไป

มานพกำลังจะเดินออกไปจากโรงพยาบาล ขณะที่เดินผ่านตรงล็อบบี้ สิริโสภายืนหันหน้าเข้าล็อบบี้ คุยกับพนักงาน
“คุณหญิงรสิกา ประกาศเกียรติ พักอยู่ห้องไหนคะ”
มานพ กำลังจะก้าวผ่านหันไปมองเห็นด้านข้างก็ตกใจที่เห็นว่าคนที่ถามถึงรสิกาคือสิริโสภา มานพก้าวไปยืนมองสิริโสภาอยู่มุมหนึ่ง
“คุณหญิงรสิกา เช็คเอาท์ออกไปแล้วค่ะ”
สิริโสภาผิดหวัง จะเดินออกไปนอกโรงพยาบาล
“ไหนว่าอาการหนัก”
สิริโสภาหงุดหงิดจะเดินออก แต่เธอเห็นเงาของมานพที่กำลังมองตามสะท้อนในกระจก เธอตกใจรีบเดินให้เร็วขึ้นแล้วออกไปด้านนอกทันที มานพรีบตามไป

สิริโสภารีบเดินไปที่ถนน มานพร้องเรียก
“คุณสิ”
สิริโสภาตัดสินใจรีบไปโบกแท็กซี่แล้วก้าวขึ้นแท็กซี่
“ขับไปก่อน เดี๋ยวฉันบอกทางให้”
แท็กซี่ออกตัวไป มานพวิ่งตามแต่ไม่ทันเพราะถนนค่อนข้างโล่ง มานพจะหาแท็กซี่ตามแต่โชคไม่อำนวยไม่มีแท็กซี่ให้เรียกได้สักคัน เขากังวลที่เห็นสิริโสภา

รังรองเข้ามาในห้องรามที่ฝ่ายบุคคลได้ยินเสียงรามโวยวาย
“ก็ฉันบอกว่าจะดูให้ ไม่เข้าใจหรือไงวะ”
“ผมเข้าใจครับ แต่อยากให้คุณรามเข้าใจผมด้วยว่าเปเปอร์ค้างอยู่กับคุณรามหลายวันแล้ว ผมต้องรีบปรู๊ฟงานนี้เพื่อส่งให้ผู้จัดการภายในวันนี้”
“หูแตกหรือไงวะ บอกว่ารู้แล้ว” รามตวาด
“ราม...” รังรองปราม
รามกับพนักงานชะงัก รังรองมองพนักงาน
“คุณรามเข้าใจถึงความเดือดร้อนของเธอแล้ว เธอต้องได้งานภายในวันนี้แน่ ออกไปได้แล้ว”
“ครับ”
พนักงานออกไป รามหันมองพี่สาวไม่พอใจ
“เจ้มาทำไม”
“มาดูแกทำงาน”
“มาดูหรือมาจับผิดกันแน่”
“ฉันไม่ต้องจับผิดหรอก เพราะที่ฉันเห็นแกกับม๊าแกก็ไม่เคยถูกสักเรื่องอยู่แล้ว”
“ถ้าจะมาหาเรื่อง อย่ามาดีกว่า”
“ฉันมาดูว่าแกจะก่อเรื่องอะไรอีก”
“ฟังดูเหมือนห่วงน้องชาย”
รังรองเกลียดมาก
“ฉันมีน้องชาย...คนเดียว...”
“ก็ดี...เพราะถ้าผมจะมีพี่สาวดี ๆ กับเขาสักคน...ต้องเก่งและเจ๋ง ไม่ใช่คอยเดินตามผัว ทำตัวโง่ๆ อย่างเจ้”
รามมองเย้ยหยัน รังรองโกรธจัด
“อย่าทำท่าอย่างนั้นใส่ฉัน”
“มันเห็นภาพใช่ไหม ว่าเจ้มันน่าสมเพช”
รังรองตวาด
“หุบปาก ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน”
พนักงานด้านนอกต่างชะงักมองไปทางห้องทำงานของรามที่เป็นกระจกใส รามยักไหล่กวนหนักกว่าเดิม
“ทำไม...รับความจริงไม่ได้ใช่ไหม ผมอายจริงๆ ที่มีเจ้เป็นพี่ หงอกับผัวเหมือนพวกผู้หญิงปัญญาอ่อน”
รังรองพยายามข่มที่สุด
“แกอยาก...อดตายพร้อมกับแม่แกใช่ไหม”
“เฮอะ...กล้าเหรอ ถ้าป๊าสั่งเจ้ก็ต้องจ่ายล่ะวะ เชื่อง ๆ อย่างเจ้ ก็ต้องให้เขาจูงจมูกไถนาตลอดชีวิต”
“ไอ้ราม”
รังรองโกรธจัดคว้าแฟ้มบนโต๊ะขว้างใส่อย่างสุดทน รามปัดจนเอกสารในแฟ้มปลิวกระจาย รามหน้าเชิดมองท้าทาย รังรองชะงักรู้สึกตัวว่ากำลังอยู่ในสายตาของพนักงานที่อยู่ด้านนอก
“ทำไมต้องมีคนอย่างแกเกิดมาเพื่อทำลายครอบครัวฉัน...ตัวซวย”
รามสะเทือนใจเจ็บปวดแต่ยังห่อหุ้มด้วยรอยยิ้มกวนอารมณ์ ที่เหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย รังรองเปิดประตูออกไป รามมองตามเห็นพนักงานมอง
“มองอะไรกันวะ ทำงานไป”

พนักงานต่างเบือนหลบ ก้มหน้าก้มตาทำงาน รามปิดประตู พยายามจะไม่สนใจไม่ยี่หระ
ราพณ์พารสิกาเข้ามาในห้องรับแขกคฤหาสน์ พบรัตนาวลี อาม่ากับเง็กที่รออยู่

“อาคุณหญิง”
อาม่าเข้าไปกอดรสิกาลูบหน้าลูบหลังด้วยความเป็นห่วง
“เจ็บมากไหมคุณหญิง”
“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ”
“เมื่อวานพออาม่ารู้ อาม่าห่วงลื้อจะไปเยี่ยมลื้อ แต่ไม่มีใครยอมพาไป”
“อ้ายเจ็บนิดหน่อยเองค่ะอาม่า ขอบคุณอาม่านะคะที่เป็นห่วง”
“หิวไหม ลื้อเจี๊ยะอะไรมาหรือยัง”
“ยังเลยครับอาม่า”
“งั้นอาม่าจะทำของบำรุงรับขวัญอาซุงซิมปู๋ อาเง็กไปช่วยอั๊วหน่อย ลื้อรอแป๊บเดียวนะอาคุณหญิง เร็วสิ อาเง็ก”
อาม่ารีบเดินนำ เง็กรีบตามไป
“หม่อมแม่คะ อ้ายไปช่วยอาม่าในครัวนะคะ”
รสิกาจะไป รัตนาวลีห้ามไว้
“อย่าเพิ่งไปสิลูก อยู่รอรับสมาชิกใหม่ก่อนสิจ๊ะ”
“สมาชิกใหม่” รสิกาแปลกใจ
รัตนาวลีสบตากับเจ้าสัวเรียวที่ยิ้มมั่นใจว่ารสิกาต้องพอใจ เสียงรถวิ่งเข้ามาที่หน้าบ้าน เสียงแหววดังมา
“ค่อย ๆ เดินค่ะ”
แม่นมเดินเข้ามาในบ้าน แหววถือกระเป๋าเสื้อผ้าตามเข้ามา
“แม่นม” รสิกาเห็นกระเป๋าเสื้อผ้าที่แหววถือมา “กระเป๋าเสื้อผ้านั่น…”
“แม่นมจะย้ายมาอยู่กับเราที่นี่จ๊ะ” รัตนาวลีบอกอย่างยิ้มแย้ม
รสิกาดีใจ
“จริงเหรอคะ...แล้วเราให้แม่นมอยู่ที่นี่ได้เหรอคะ”
“ได้สิจ๊ะ ในเมื่อคุณราพณ์เป็นคนจัดการเรื่องนี้เอง”
รสิกาหันมองราพณ์อย่างไม่อยากเชื่อ
“คุณจะได้ดูแลคุณนมได้อย่างใกล้ชิดไงครับ”
รสิกายิ้มให้เขาอย่างประทับใจ รัตนาวลีหันไปสั่งแหวว
“แหวว...พาแม่นมไปห้องพักที่จัดไว้นะ”
“ค่ะ คุณนมขา ทางนี้เลยค่ะ แหววปัดกวาดห้องรอไว้แล้วค่า”
แหววรีบพาแม่นมไป รสิกาหันมายิ้มให้ราพณ์
“ขอบคุณนะคะที่คุณอนุญาต”
“การทำให้ภรรยาสบายใจเป็นหน้าที่ของสามีที่ดี จริงไหมครับ”
รสิกายิ้มไม่โต้แย้ง ราพณ์ยิ้มดีใจ รัตนาวลีมองยิ้มๆ ที่เห็นรสิกากับราพณ์ดูจะรักกันดี รุ้งรายเข้ามา
“กลับมาแล้วเหรอคะพี่สะใภ้”
รสิกาหันมา รุ้งรายชะงักที่เห็นสภาพของรสิกา
“คุณหญิง...ดีขึ้นแล้วใช่ไหมคะ”
“ค่ะ...แค่ยังเจ็บบ้างนิดหน่อย”
“ถ้ารุ้งจะขอคุยกับคุณหญิงแบบส่วนตัว จะรบกวนไหมคะ”
รสิกาหันมองราพณ์
“รุ้งจะตอบทุกคำถามที่คุณสงสัยเรื่องวศิน...” ราพณ์ตอบ
รสิกาหันมาหารุ้งราย
“ได้ค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้น ที่สวนดีกว่านะคะ”
รุ้งรายนำรสิกาออกไป รัตนาวลีมองหน้าราพณ์ว่ามีเรื่องอะไร
“คุณรุ้งมีเรื่องอะไรกับหญิงอ้ายเหรอคะ”
ราพณ์อึกอักตอบลำบากเหลือเกิน

ในสวนคฤหาสน์เจ้าสัวเรียว...รุ้งรายตัดสินใจพูดถึงสิ่งที่เธอทำมาทั้งหมด
“อย่างที่คุณหญิงทราบ...ฉันใช้เงินสามล้านแลกกับการให้วศินเลิกกับคุณ รวมทั้งเงินเดือนอีกเดือนละแสนแลกกับการลาออกจากบริษัทคุณกอบกู้”
“รู้ไหมว่าตอนที่ฉันได้ยินเรื่องนี้จากวศิน ฉันรู้สึกว่ามันบ้ามาก แต่พอรู้จำนวนเงินฉันว่ามันประหลาดที่สุด มัน...”
“มันคุ้มมาก สำหรับฉัน”
“คุณทำ...ทำไม”
“ฉันทำเพื่อเฮียราพณ์ ที่ลิ้มวัฒนาถาวรกุลขึ้นมาอยู่แถวหน้าได้เพราะเฮียทุ่มเททำงานอย่างหนักเพื่อป๊า เพื่อพี่น้องทุกคนฉันอยากเห็นเฮียราพณ์มีความสุข ความสุขเพียงอย่างเดียวของเฮียคือการได้อยู่กับผู้หญิงที่ตัวเองรัก ไม่ว่าจะต้องเสียเท่าไหร่ ฉันยอมถ้ามันจะทำให้เฮียได้สมหวัง”
รสิกาฟังแล้วอึ้ง

แหววหิ้วกระเป๋าเดินนำแม่นมจะพาไปที่ห้อง กิมท้อถือตะกร้าผ้าสวนมา ตั้งใจเดินชนแม่นมค่อนข้างแรงแล้วทำเป็นตะกร้าหลุดมือหล่นกระจาย
“อาอึ้ม ลื้อไม่มีตาหรือไงเดินชนมาได้” กิมท้อโวยวาย
แหววเห็น รีบเข้ามาปกป้องแม่นมทันที
“ยัยกิมท้อ ฉันเห็นนะว่าแกจงใจเดินชนคุณนม ขอโทษคุณนมเดี๋ยวนี้”
กิมท้อลอยหน้าลอยตามาก
“ยายแก่นี่เป็นใครทำไมฉันต้องขอโทษ”
“นี่คุณนมเป็นคนเลี้ยงดูคุณหญิงตั้งแต่เล็ก ท่านเป็นเหมือนญาติผู้ใหญ่ที่ เด็กอย่างแกต้องให้เกียรติ” แหววโกรธ
กิมท้อไม่สน
“แม่นมที่แปลว่าคนรับใช้เหมือนกันใช่มะ ดูสภาพแล้วก็คงเป็นคนรับใช้ตั้งแต่หัวดำจนหัวหงอกรอให้เด็กถอน”
แหววปรี๊ดมาก จะพุ่งเข้าตบ กิมท้อตั้งท่ารับ
“แม่แหวว”
แหววชะงัก
“ที่เขาพูดน่ะถูกแล้ว”
แหววตกใจที่แม่นมยอม
“คุณนมคะ”
“เรามันก็คนรับใช้เหมือนกัน”
กิมท้อยิ่งเหิมเกริม
“ใหญ่มาจากไหน อยู่ที่นี่ก็ต่ำเท่ากัน”
“หนูอยู่ที่นี่มากี่ปีแล้วจ๊ะ”
กิมท้อพูดกระชากห้วนๆ
“สี่ปี...ถามทำไม”
แหววร่ำจะถลาเข้าไปมาก แต่แม่นมมองห้ามไว้ แหววรู้เลยว่ากิมท้อกำลังจะชะตาขาด แม่นมยิ้ม
“ฉันเพิ่งมาใหม่เป็นแค่คนอาศัย ผิดถูกไปบ้างยังไงเจ้าสัวท่านก็คงเข้าใจ อภัยกันได้”
กิมท้อยิ้มเหิมเกริม แม่นมมองหน้า

“แต่เด็กที่อยู่มานานแต่ไม่มีสัมมาคารวะ ทำความอับอายขายหน้าให้ท่านด้วยการแสดงกิริยาก้าวร้าวกับหัวหงอกที่ได้ชื่อว่าเป็นคนในปกครองของภรรยาท่าน เธอว่าคนแบบนี้ท่านจะลงโทษยังไงถึงจะสาสม”
เสียงแม่นมไม่ดังแต่ดุดันจนกิมท้อสะดุ้ง ยิ่งเห็นสายตาของแม่นมก็หงออัตโนมัติมีบารมีให้เกรงกลัวมาก

“แหววชักอยากรู้แล้วสิว่าท่านจะลงโทษยังไง แหววขอไปฟ้องก่อนนะคะ”
แหววตั้งท่าจะไป กิมท้อตกใจ
“อั๊วขอโทษ”
แหววชะงัก กิมท้อรีบยกมือไหว้แม่นม
“อั๊วซุ่มซ่ามเอง”
แม่นมยิ้มอย่างผู้ชนะ
“ฉันไม่ถือจ๊ะ”
กิมท้อรีบรวบผ้าใส่ตะกร้าจะเดินหนี แต่ก้มตัวผ่านแม่นมกลัวจนทำไปอย่างอัตโนมัติ รีบลนลานออกไป
“สุดยอดเลยค่ะคุณนม วิ่งหางจุกตูดไปเลย”
แม่นมหยิกแหวว
“พูดจาอย่าให้มันห่ามนัก...อยู่ที่นี่ไม่ง่ายใช่ไหม”
“ก็มีแค่ยัยกิมท้อนี่ล่ะเจ้าปัญหา แต่ไม่ถึงมือคุณหญิงหรอกค่ะ แหววสวนไม่เลี้ยงเหมือนกัน”
“เรามาอาศัยเขาก็ต้องอดทนอย่าให้หม่อมกับคุณหญิงท่านต้องร้อนหู นี่คงมีเรื่องกันบ่อย ๆใช่ไหม”
“ก็มันมาลามปามเจ้านายแหววนี่คะ”
แม่นมมองดุ ๆ
“ทุกกิริยาที่เราแสดงมันจะบอกถึงการอบรม ตอบโต้เพื่อความสะใจ คิดบ้างไหมว่าคนอื่นเขาเห็นว่าหางอย่างเราไม่งามแล้วหัวอย่างเจ้านายของเราใครจะให้เกียรติเชิดชู สอนเรื่องนี้มาเป็นสิบ ๆ ปีแล้ว ทำไมไม่รู้จักจำ”

อ่านละคร สามี ตอน 8/2 วันที่ 10 ธ.ค. 56

ละครสามี บทประพันธ์โดย พัดชา
ละครสามี บทโทรทัศน์โดย สองปุณณณฐ
ละครสามี กำกับการแสดงโดย แมน เมธี
ละครสามี ผลิตโดย บริษัท เมกเกอร์ เจ กรุ๊ป จำกัด
ละครสามี ควบคุมการผลิตโดย จริยา แอนโฟเน่
ละครสามี ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัสบดี เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ