อ่านละคร สามี ตอน 12/6 วันที่ 25 ธ.ค. 56
พนักงานชายรู้หน้าที่รีบออกไป รังรองเครียด หันเก้าอี้ออกหน้าต่างคิดหนัก เสียงประตูเปิด รังรองหันเก้าอี้กลับมา“มีอะไรอีก” รังรองตกใจที่เห็นชาญชัย “เฮียชาญ”
ชาญชัยยิ้ม
“ทำไมต้องทำท่าตกใจแบบนั้นด้วย”
“เฮียมาหารองมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ”
“คืนนี้เราไปทานข้าวกันนะ”
ชาญชัยยิ้ม รังรองมองก็รู้ว่าต้องมีเรื่องอะไรแน่ ๆ
“อ้าย”
“หม่อมแม่...”
รสิกากอดรัตนาวลีด้วยต้องการที่พึ่งพิง
“อาคุณหญิง”
รสิกาเข้ากอดอาม่าอีกคน
“ไม่เป็นไรใช่ไหมคะคุณหญิง”แม่นมถาม
“ตอนคุณรินกลับมาบอกว่าคุณหญิงโดนจับ อาม่ากับแม่นมลมใส่เลยค่ะ” แหววเล่า
“เฮีย แล้วพี่กันต์ว่าไงมั่ง คุณหญิงไม่ผิดใช่ไหม” ระรินถาม
“ตอนนี้คุณหญิงกลายเป็นผู้ต้องสงสัย แต่ถ้าไม่เจอคนร้ายตัวจริง...”
“อาม่าไม่ยอมนะ จะมาใส่ร้ายอาซุงซิมปู๋ของอาม่าได้ยังไง อาราพณ์ลื้อต้องช่วยอาคุณหญิงให้ได้นะ”
“ครับ อาม่า”
รุ้งรายเข้ามา หน้าเครียดมาก
“เฮียราพณ์ รุ้งขอคุยด้วยหน่อยค่ะ”
ราพณ์มองรุ้งรายรู้ว่ามีข้อมูลแน่
“ไปที่ห้องทำงาน”
ราพณ์ออกไป รุ้งรายตามไป
ราพณ์มองแท็ปเล็ตอ่านเอกสารอึ้งๆ มองรุ้งรายเอามาจากไหน รุ้งรายโมโหแต่พยายามกลั้นไว้
“พอรุ้งเช็คเอกสารที่โครงการเฮียชาญทั้งหมดแล้ว รุ้งว่ามันมีบางอย่างไม่ปกติ หลังจากเฮียสั่งทุบโครงสร้างจำนวนลูกค้ากลับเพิ่มอย่างรวดเร็ว รุ้งคิดว่าเรื่องนี้คุณนทีจะต้องมีข้อมูลรุ้งเลยให้คนค้นในพีซีกับอีเมล์ของคุณนที ดูจากวันที่ของเมล์นี้มันก่อนวันที่ป๊าจะเกิดอุบัติเหตุไม่กี่วัน”
ราพณ์วิเคราะห์เครียด
“ถ้าอย่างนั้น คนที่ป๊านัดเจอ คนที่เราคาดไม่ถึงคือเฮียชาญ ป๊าคงต้องการจะเคลียร์เงียบๆ โดยไม่ให้พวกเรารู้”
รุ้งรายระเบิดเลย
“ไอ้คนอกตัญญู รุ้งจะเล่นงานมันให้ถึงที่สุด”
รุ้งรายจะไป
“อย่าเพิ่ง เฮียต้องการหลักฐานมากกว่านี้ ถ้าจะจับต้องเอาให้ดิ้นไม่หลุด สำคัญที่สุดตอนนี้คือเฮียอยากรู้ว่าเจ้รองรู้เรื่องนี้ด้วยไหม”
ร้านอาหารสวย บรรยากาศโรแมนติก พนักงานเสิร์ฟอาหารเรียบร้อย ชาญชัยเอาใจรังรองมาก
“ทานสิ รองผอมไปมากเลยนะ”
ชาญชัยมองรังรองที่ดูนิ่งมาก
“รอง...มีอะไรหรือเปล่า”
รังรองเริ่มต้นทานอาหารทำตัวปกติมาก ชวนคุยเหมือนเป็นธรรมดา
“เฮียคะ..เราแต่งงานกันมากี่ปีแล้ว”
ชาญชัยคิดอยู่สักพัก
“ห้าปี”
รังรองยิ้ม
“เจ็ดปีแล้วค่ะ”
รังรองสีหน้าไม่ได้รู้สึกโกรธหรือผิดหวัง นิ่งมาก ชาญชัยแก้เก้อ
“นานเหมือนกันนะ”
“ตั้งแต่แต่งงานกันมา เฮียไม่เคยพารองมานั่งกินข้าวแบบนี้เลย”
ชาญชัยสะดุดนิดๆ แต่ก็เกลื่อนๆไป
“ขอโทษนะรอง ต่อไปเฮียจะพารองออกมาบ่อยกว่านี้นะ”
“บางครั้งรองก็ไม่แน่ใจว่ารองสำคัญกับเฮียบ้างหรือเปล่า”
“รองเป็นคนสำคัญที่สุดของเฮียเลยนะ ไม่อย่างนั้นเฮียจะแต่งงานกับรองทำไมล่ะ จริงไหม...แต่ที่ผ่านมาเฮียยุ่งๆ กับการตั้งบริษัท อยากให้มันมั่นคง” ชาญชัยได้จังหวะ “เมื่อไหร่รุ้งจะคุยกับราพณ์เรื่องให้เฮียแยกบริษัทมาซะที”
“รุ้งว่าการอยู่ในเครือ LK มั่นคงกว่าที่เราจะแยกตัวออกมานะคะ ยิ่งช่วงนี้อสังหาก็แข่งขันกันสูง ถ้าเราฐานไม่แน่นโอกาสล้มมีสูงนะคะ”
“แต่อยู่กับ LK ต้องแบ่งกำไรเกินครึ่งให้กับราพณ์ ต้องโดนก้าวก่ายเรื่องบริหาร ทุกคนมองว่าเฮียเป็นลูกน้องของราพณ์ ไม่มีใครมองว่าเป็นเจ้าของบริษัทสักคน เฮียไม่ชอบ”
“รองจะคุยให้ก็ได้นะคะ แต่ว่า...เฮียจะต้องคืนเงินลงทุนเราเคยยืมป๊ามาห้าสิบล้าน”
ชาญชัยลืมตัว
“ทำไมต้องคืน”
“ก็..เฮียสัญญากับป๊าไว้”
“อย่าโง่น่ารอง ตอนนี้ป๊าไม่อยู่แล้ว สัญญาก็ล้มเลิกไป ไม่มีใครรู้”
“แต่มันไม่ถูกต้องนะคะ เงินก้อนนั้นเหมือนเป็นเงินกงสี รองอยากคืนให้พี่น้อง”
“ไม่จำเป็นหรอก” ชาญชัยพยายามเกลี้ยกล่อม “รองคิดดูนะ นอกจากระริน...พี่น้องของรองทุกคนหาเงินเองได้ ปีๆนึงได้มากกว่าร้อยล้านด้วยซ้ำ”
“ถ้าป๊ารับรู้ ป๊าคงเสียใจที่เราผิดคำพูด”
“เงินแค่นี้ถ้ารองขอ...ป๊าเขายกให้รองอยู่แล้ว ป๊ารักรองจะตายไป”
รังรองอึ้งที่เป็นชาญชัยที่พูดคำนี้ออกมา ในขณะที่รังรองยิ้มสมเพชตัวเอง
“รองยิ้มอะไร”
“รองเป็นลูกที่ใส่ใจป๊าน้อยเหลือเกิน รักไม่รักยังต้องให้เฮียเป็นคนบอก รองนี่แย่จริงๆ”
ชาญชัยมองรังรองไม่เข้าใจ
“รองแค่คิดถึงป๊าน่ะค่ะ”รังรองเปลี่ยนเรื่อง “ทานนี่สิคะ” รังรองตักอาหารให้
พอเห็นรังรองกลับมาเอาใจเหมือนเดิม ชาญชัยก็ไม่ได้ใส่ใจอาการของรังรองอีก จังหวะที่ชาญชัยไม่ได้มองรังรอง รังรองมองชาญชัยอย่างตัดสินใจได้
รสิกานั่งเครียดอยู่ในห้องทำงาน ระรินซื้อของกินเข้ามา
“คุณหญิงคะ ทานอะไรสักหน่อยเถอะค่ะ คุณหญิงยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เช้า เดี๋ยวจะปวดท้องนะคะ”
รสิกานึกได้
“ท้อง...”
รสิกาได้สติคิดถึงลูก จะหยิบถุงลูกชิ้นแต่เห็นสิริโสภาที่เดินผ่านมา รสิกาพยายามจะไม่สนใจ
รสิกาหยิบถุงลูกชิ้นปิ้งมาแต่แค่เปิดถุง รสิกาก็มีอาการคลื่นไส้ หยิบถังขยะมาอาเจียน สิริโสภาชะงักมอง
ระรินตกใจรีบเข้ามาช่วยลูบหลังให้กับรสิกา
“คุณหญิงเป็นอะไรคะ”
รสิกาอาเจียนหนัก ระรินต้องรีบหยิบแก้วมาเทน้ำเปล่าให้ รสิกาหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดปาก
“น้ำค่ะคุณหญิง”
สิริโสภาเปิดประตูเข้ามาทันที
“เธอเข้ามาทำไม” ระรินถาม
“คุณหญิงไม่สบายหรือเปล่าคะ สิเห็นคุณหญิงอาเจียน”
“ท้องว่างน่ะค่ะ”
“เหรอคะ สินึกว่าคุณหญิงเหม็นอาหาร เหมือนตอนที่สิแพ้...ท้อง”
รสิกามองหน้าสิริโสภาที่มองมาอย่างจับผิด
“เปล่านี่คะ หมู่นี้ฉันคงเครียดน่ะค่ะ”
“เหมือนเคราะห์ซ้ำ กรรมซัดเลยนะคะ”
รสิกามองสิริโสภาที่สีหน้าดูสะใจแม้จะไม่ได้ยิ้มชัดเจน
“ถ้าท้องว่างก็ทานสิคะคุณหญิง อาการจะได้ดีขึ้น”
รสิการู้ว่าสิริโสภาพยายามจับผิด และทดสอบว่ารสิกาท้องหรือเปล่า
“ขอบคุณค่ะ ที่เป็นห่วง”
รสิกาฝืนหยิบลูกชิ้นมากิน แล้วทำสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด สิริโสภามองอย่างพยายามจับผิด รสิกาเก็บอาการนิ่งมาก ฝืนกลืนอาหารลงไปอย่างกล้ำกลืน
“ในห้องนี้ไม่มีงานที่เกี่ยวข้องกับหน้าที่ของคุณ กลับไปทำงานดีกว่าไหมคะ”
“ค่ะ ถ้าคุณหญิงไม่สบายบอกสิได้นะคะ สิพร้อมจะดูแล”
“ไม่จำเป็น ฉันดูแลคุณหญิงได้ เชิญ”
สิริโสภายอมออกไป แต่ยังไม่วายทิ้งสายตาโหดใส่รสิกา รสิกาต้องพยายามเก็บอาการที่จะไม่อาเจียน มือรสิกาจับที่วางแขนเกร็งไปทั้งมือ
“สีหน้าคุณหญิงดูไม่ค่อยดีเลย กลับไปพักดีไหมคะ”
รสิกาได้แต่ยิ้มรับนิ่งๆ
ปฐวีขับรถเข้ามาที่หน้าหมู่บ้าน นึกถึงที่ราพณ์พูด
‘คนที่จะลงมือได้ขนาดนี้มีแต่พ่อของคุณเท่านั้น มันเป็นเรื่องลำบากใจสำหรับคุณ แต่ถ้าคุณไม่ช่วย คุณหญิงก็ต้องติดคุกทั้งที่ไม่ผิด’
ปฐวีเครียดเบรกรถจอดนิ่ง ปฐวีตั้งสติจะขับต่อแต่ชะงักที่เห็นรถที่กำลังเลี้ยวเข้าหมู่บ้าน สายตาปฐวีเห็นว่าเป็นชาญชัยอยู่ในรถ
“ชาญชัย...”
ปฐวีเลี้ยวตามเข้าไปห่างๆ แล้วไปซุ่มดูที่หน้าบ้าน เห็นชาญชัยกับลินดาเดินออกมาด้วยกัน ปฐวียกโทรศัพท์ขึ้นกดถ่ายรูป
รังรองเปิดประตูห้องทำงานเข้ามา ราพณ์กับรุ้งรายที่รออยู่หันมอง
“เจ้รอง...มีอะไรหรือเปล่าถึงเรียกผมกับรุ้งมา”
รังรองปิดประตู เดินเงียบๆ มาที่โต๊ะทำงาน แล้วตัดสินใจบอก
“เจ้คิดว่าเฮียชาญมีส่วนในการตายของป๊า”
ราพณ์กับรุ้งรายนิ่งฟังไม่ถาม รอฟัง รังรองมองออกว่าราพณ์รู้เรื่องแล้ว ราพณ์กับรุ้งคงเช็กเรื่องนี้แล้ว รุ้งรายหันมองราพณ์ว่าเอายังไง ราพณ์สีหน้าลำบากใจ
“แล้วเจ้คิดว่าจะทำยังไงต่อไป”
รังรองเด็ดขาด
“คนทำผิดก็ต้องได้รับโทษ...”
“แต่เฮียชาญเป็นสามีของเจ้ เจ้ทำได้เหรอ”
“สามีที่อยู่กับเจ๊เพื่อเงิน กับป๊าที่โอบอุ้มเจ้จนลมหายใจสุดท้าย ถ้าเจ้ยังคิดไม่ได้ก็อย่านับว่าเจ้เป็นลิ้มวัฒนาถาวรกุลอีกต่อไป”
ราพณ์กับรุ้งรายมองรังรองที่ดูจะตัดสินใจได้อย่างเด็ดขาด ราพณ์กับรุ้งรายรู้สึกดีกับการตัดสินใจของรังรอง
รามคุยมือถือออกมาจากห้องนอน
“ม๊า...ม๊าอยู่ไหนครับ ผมอยากคุยกับม๊า ผมจะไปรอที่บ้านนะครับ”
รามวางสายกำลังจะเดินลงแต่ชะงักที่ได้ยินเสียงสิริโสภาจากข้างล่าง
“เสื้อใครน่ะ”
“เสื้อคุณราพณ์กับคุณหญิงค่ะ แหววจะเอาขึ้นไปเก็บ”
“ฉันจะขึ้นไปข้างบน เดี๋ยวฉันเอาไปไว้ในห้องคุณหญิงเอง”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แหววทำเองดีกว่า”
“ไม่เป็นไรจ๊ะ แค่นี้เอง”
“แต่....”
สิริโสภาดึงมาเนียนๆ
“อยู่บ้านเดียวกันก็ต้องช่วยกันจริงไหมจ๊ะ”
“งั้นแหววฝากด้วยนะคะ”
สิริโสภาเดินขึ้นมาในมือมีเสื้อเชิ้ตของราพณ์ สิริโสภากอดเสื้อของราพณ์ด้วยความรักความอาวรณ์
รามแอบมองท่าทีของสิริโสภาอย่างอึ้ง ๆ
สิริโสภาเข้ามาในห้องนอนราพณ์พร้อมกับเสื้อเชิ้ตของราพณ์และชุดของรสิกาในมือ สิริโสภาเปิดตู้เสื้อผ้าเอาเสื้อของราพณ์เข้าแขวน สิริโสภามองชุดรสิกาในมืออย่างแค้นๆ แล้วค่อย ๆ ฉีก แล้วกระชากจนขาดแล้วเหยียบ ๆ ด้วยความแค้น
“สิริโสภา”
สิริโสภาชะงักหันมาตกใจที่เจอราพณ์
“นี่เธอเป็นบ้าไปแล้วใช่ไหมสิริโสภา”
“ใช่ สิมันบ้า...สิเกลียดมัน เกลียดอีผู้ดีที่มันแย่งผัวชาวบ้าน เกลียดอีผู้ดีที่มันฆ่าลูกของเรา มันเป็นฆาตกร ฆาตกร...สิอยากจะฆ่ามัน อยากจะให้มันตาย ๆ”
สิริโสภายิ่งพูดยิ่งกระชากทำลายข้าวของรอบ ๆ ราวกับเป็นตัวรสิกา ราพณ์จับต้นแขนสิริโสภาเขย่า
“เลิกบ้าซะที ถ้าคุณไม่หยุด ผมจะไล่คุณออกไป”
“ก็เอาสิ คิดเหรอว่ารามจะยอม ถ้าคุณกล้า ฉันจะปั่นให้รามเกลียดคุณ เกลียดทุกคนที่นี่ เกลียดจนฆ่ากันตายได้”
“อย่าทำร้ายน้องชายของผม...เขารักคุณ”
“แล้วทำกับฉันทำไม คุณทำร้ายผู้หญิงที่รักคุณทำไม”
ราพณ์รู้สึกเหมือนจะตายกับการที่จัดการสิริโสภาไม่ได้
“ออกไป”
สิริโสภาจิตมาก
“คุณยังไม่ได้ตอบฉันว่าคุณทำทำไม...ทำไม”
“ออกไปเดี๋ยวนี้”
“สิไม่ไป ให้ทุกคนในบ้านนี้รู้ไปเลยว่าสิคือเมียของคุณ เมียที่มาก่อน อีผู้ดีหน้าด้านมันมาแย่งคุณไป”
“เงียบ”
สิริโสภาสวนทันที
“ไม่”
ราพณ์โกรธมาก จัดการคว้าแขนสิริโสภาแล้วลากออกไป สิริโสภาพยายามสะบัดแต่ก็สู้แรงราพณ์ไม่ได้
รสิกาออกมาจากห้องน้ำ มองตามไปสายตาเจ็บปวด
ราพณ์กระชากสิริโสภาออกมาแล้วเหวี่ยงสิริโสภาไปด้านหนึ่ง สิริโสภาจ้องราพณ์อย่างไม่ยอมแพ้
“อย่าเข้าไปในห้องของผมกับคุณหญิงอีก”
“ห้องของสามีก็เหมือนห้องภรรยาล่ะค่ะ ถ้าสิจะเข้าใครก็ห้ามสิไม่ได้”
สิริโสภามองอย่างท้าทายแล้วสะบัดหน้าเดินลงไปอย่างเชิดมาก ราพณ์เดินลงไปข้างล่างสีหน้าเครียดมาก รามขยับออกมาจากมุมหนึ่ง เขาช็อคกับเรื่องที่ได้รู้ รสิกาเปิดประตูออกมาจากในห้องชะงักที่เห็นราม
รสิกาเห็นอาการราม
“ได้ยินทั้งหมดแล้วใช่ไหมคะ...คุณราม”
“ทำไม...ทำไมคุณถึงไม่โวยวาย สองคนนั้นหักหลังเรา..”
“ฉันจะรอให้คุณราพณ์จัดการเรื่องนี้ด้วยตัวของเขาเอง ส่วนคุณ ถ้าคิดว่าจะจัดการให้แตกหัก เตรียมใจไว้ด้วยนะคะ เพราะคุณสิจะต้องออกไปจากชีวิตคุณแน่”
รามสับสนมาก รสิกามองรามด้วยความเห็นใจ
รสิกานั่งร้องไห้เงียบๆอยู่ในร้านกาแฟ ปฐวีที่นัดไว้เดินเข้ามาหา เขามองอย่างตกใจที่เห็นเธอร้องไห้
“อ้าย...อ้ายใจเย็นๆนะ อ้ายต้องตั้งสติมากกว่านี้”
“อ้ายไม่คิดเลยว่า การได้ยินความจริงมันจะเจ็บขนาดนี้”
“แต่มันเป็นเรื่องในอดีต”
“อดีต...แค่คิดว่าเขาเคยรักกัน อ้ายก็เจ็บปวด”
“อ้าย...เราย้อนกลับไปแก้อะไรไม่ได้อีกแล้ว อ้ายต้องเดินหน้าต่อ อ้ายรักคุณราพณ์ใช่ไหม”
อ่านละคร สามี ตอน 12/6 วันที่ 25 ธ.ค. 56
ละครสามี บทประพันธ์โดย พัดชาละครสามี บทโทรทัศน์โดย สองปุณณณฐ
ละครสามี กำกับการแสดงโดย แมน เมธี
ละครสามี ผลิตโดย บริษัท เมกเกอร์ เจ กรุ๊ป จำกัด
ละครสามี ควบคุมการผลิตโดย จริยา แอนโฟเน่
ละครสามี ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัสบดี เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ