อ่านละคร สามี ตอน 6/3 วันที่ 6 ธ.ค. 56
“ติดต่อทางโน้นให้จัดการส่งตัวคนที่มันทำร้ายราพณ์มากรุงเทพ ครั้งนี้เราจับคนร้ายได้ ผมจะบีบให้มันซัดทอดคนบงการให้ได้...พวกมันจะต้องได้รับโทษอย่างสาสม”สุรีย์ส่องคุยโทรศัพท์เสียงดังด้วยความผิดหวัง โกรธสุดขีด
“แล้วตอนนี้มันอยู่ที่ไหน...โรงพัก”
สุรีย์ส่องกรีดร้องอย่างคลั่งแค้น ประสิทธิ์เข้ามาด้วยความตกใจ
“แกเป็นอะไรยัยสุ”
“ลูกน้องของคุณพ่อมันห่วย แค่ให้ไปฉุดนังอ้ายยังพลาด”
ประสิทธิ์จับตัวสุรีย์ส่องเขย่า
“สุอยากให้มันเจ็บ แต่ลูกน้องคุณพ่อโดนจับ”
สุรีย์ส่องกรี๊ดปัดแจกันหล่นแตกเพล้ง
“ทำไม สุต้องแพ้มันอยู่เรื่อย...ทำไม”
ประสิทธิ์ตบหน้าเพี๊ยะ สุรีย์ส่องอึ้ง
“คุณพ่อ”
“เมื่อไหร่แกจะรอบคอบสักที คนของเราโดนจับ ไอ้เรียวต้องบีบให้พวกมันซัดทอดคนบงการ”
สุรีย์ส่องสายตากร้าว
“พ่อจะไม่ยอมให้สุติดคุกใช่ไหมคะ”
ประสิทธิ์มองสุรีย์ส่อง สายตาบอกว่ามันต้องเป็นอย่างนั้นแน่นอน
ค่ำนั้น อาม่าอารมณ์ขึ้นปรี๊ดสุด ๆ จนทุกคนตกใจ
“อาม่าไม่ยอม มันอยู่ที่ไหน ใครมันทำหลานของลิ้ม ท้อ ฉั่ง พาอาม่าไป อาราพณ์ อาม่าจะลุย”
อาม่าลุกพรวดไปหน่อยหน้ามืดเซ เง็กรีบประคอง
“หน้ามืดแล้วอาม่า ๆ ใจเย็น ๆ หายใจเข้าลึก ๆ แปดสิบแล้วนะอาม่าไม่ใช่สิบแปด”
อาม่าหยิกเง็กอย่างหมั่นไส้ที่ขัดคอ พระลบที่อยู่ข้างอาม่าเสียงดังขึ้นมาเลย
“พระลบจะลุยด้วยครับอาม่า ใครทำป๊า พระลบจะ...”
พระลบต่อยเตะลมท่าทางเอาเรื่องมาก ราพณ์โยกหัวพระลบอย่างเอ็นดู
“ป๊าส่งเข้าคุกไปแล้ว ไม่ต้องให้อาม่ากับพระลบเหนื่อยหรอกครับ”
พระลบโผเข้ากอดราพณ์ ตัวพระลบไปโดนแผลของเขา
“โอ๊ะ”
รสิกาตกใจ
“พระลบ ป๊ายังเจ็บแผลอยู่ กอดเบาๆ นะจ๊ะ”
“ป๊าเจ็บมากไหมครับ พระลบสงสารป๊า”
“ป๊าเจ็บนิดหน่อย ไม่เป็นไรมากหรอกเพราะป๊าเป็นผู้ชายต้องอดทน ใช่ไหมครับพระลบ”
“ใช่ครับ อากงสอนพระลบว่าเป็นลูกผู้ชายต้องอดทน”
ราพณ์ยิ้มกับพระลบ ก่อนจะหันไปถามเง็ก
“เง็กเก็บของเรียบร้อยหรือยัง”
“เรียบร้อยแล้วค่ะ”
“พรุ่งนี้เราทุกคนจะกลับกรุงเทพ”
“ทำไมรีบกลับล่ะ” อาม่าเป็นห่วง “หรือว่ามีอะไร”
“ไม่มีอะไรครับอาม่า พอดีป๊าคิดถึงอาม่ากับพระลบน่ะครับ”
“พี่เง็กพาอาม่าไปพักผ่อนเถอะค่ะ” รสิกาหันไปหาพระลบ “คืนนี้พระลบนอนกับอาม่านะคะ...จะได้ไม่สะเทือนแผลคุณราพณ์น่ะค่ะ”
อาม่าลูบหัวพระลบ
“ไปนอนกับอาเหล่าม่านะลูก”
“ป๊าครับ ถ้าป๊าทนคิดถึงพระลบก็ไปหาพระลบที่ห้องอาม่านะครับ” พระลบยิ้ม
ราพณ์กับรสิกายิ้มให้ อาม่าพาพระลบออกไป
“ไปพักเถอะค่ะ ฉันจะทำแผลให้นะคะ” รสิกาอ่อนโยนลง
ราพณ์ยอมให้เธอประคองไปโดยดี
ราพณ์นั่งบนเตียงเปลือยช่วงบน เขากำลังค่อยๆ แกะผ้าพันแผลออก รสิกาเปลี่ยนเป็นชุดนอนเรียบร้อยแล้ว ถืออ่างน้ำกับผ้าสำหรับเช็ดตัวเล็ก ๆ มา เธอใช้ผ้าชุบน้ำบิดหมาดมองเขาอย่างขัดเขิน ราพณ์มองรสิกาเห็นว่าเธอทำตัวไม่ถูก
“ผมว่าเดี๋ยวผมไปอาบน้ำดีกว่า”
“ไม่ได้นะคะ คุณหมอสั่งห้ามไม่ให้แผลโดนน้ำ”
“แต่ผมทำให้คุณลำบาก”
“คุณเจ็บเพราะฉัน...ฉันไม่ลำบากหรอกค่ะ”
รสิกาค่อยๆ ใช้ผ้าเช็ดตัวให้เขาอย่างเบามือ ราพณ์นั่งนิ่งแต่ความรู้สึกก็อดวาบหวามนิด ๆ ไม่ได้ รสิกาค่อยๆ เช็ดด้านหลัง แขนด้านหลัง พอเธอจะเช็ดด้านหน้าก็ชะงักไปนิดด้วยความเขิน
“เดี๋ยวผมเช็ดต่อเอง”
ราพณ์จะรับผ้าจากรสิกาพอมือแตะโดนกัน รสิกาตกใจนิดๆแล้วชักมือกลับ
รสิกานั่งพันแผลให้ค่อยๆ ขยับใช้มืออ้อมตัวมาพันแผลให้เป็นการใกล้ชิดกันมากที่สุด เธอเก็บชายผ้าพันแผลจนเรียบร้อย
“เรียบร้อยแล้วค่ะ นอนพักนะคะ”
รสิกาช่วยประคองให้เขานอนคว่ำลงกับเตียง ราพณ์ขยับจนนอนสบายรสิกาขยับผ้าห่มมาคลุมให้แล้วจะลุกไปแต่ราพณ์จับมือไว้ รสิกาชะงักหันมอง เห็นสายตาของเขาที่มองมาด้วยสายตาอ้อน ๆ
“คุณหญิงจะไปไหนครับ”
“ฉันจะไปดูพระลบค่ะ” รสิกาจะดึงมือออก
ราพณ์ยึดไว้เบาๆ เสียงอ้อนมาก
“ผมเจ็บแผล ให้ผมจับมือคุณไว้แบบนี้ได้ไหม”
“มือฉันไม่ใช่ยาพารานะคะ จับแล้วจะได้หายปวด”
ราพณ์ยิ้มพูดเบาๆ
“อยู่ข้างๆ ผม อย่าไปไหน...ได้ไหม ป่านนี้พระลบคงหลับแล้ว”
รสิกาใจอ่อนยอมขยับตัวนั่งข้างๆให้เขาจับมือไว้ ราพณ์มองยิ้มมีความสุขมาก รสิกาเห็นสายตาของเขาก็รู้สึกขัดเขินยังปากแข็ง
“ถือว่าฉันตอบแทนที่คุณช่วยฉัน...”
“เหตุผลอะไรผมก็รับได้ ขอแค่คุณอยู่ข้างๆ ผมก็พอ”
ราพณ์นอนหลับตา รสิกานั่งมองเขาที่เริ่มหายใจสม่ำเสมอ เธอลองโบกมือจนรู้สึกแน่ใจว่าหลับแล้วก็ค่อย ๆ ลดตัวลงนอน เริ่มผ่อนคลายให้ความไว้ใจเขามากขึ้น...รสิกาหาวด้วยความง่วงแล้วค่อย ๆ หลับตา ราพณ์ลืมตามองด้วยความรัก ยิ้มนิด ๆ อย่างมีความสุข เขาขยับตัวชะงักนิด ๆ รู้สึกเจ็บแผล แล้วยิ้มมองรสิกาไม่วางตา
“มันคุ้มจริงๆ”
ราพณ์นอนมองรสิกาอย่างมีความสุข
คฤหาสน์เจ้าสัวเรียววันใหม่...เจ้าสัวเรียวกับรัตนาวลีรออย่างกระวนกระวาย แหววเอาเครื่องดื่มเข้ามาเสิร์ฟอดไม่ได้ที่จะถามรัตนาวลีเบาๆ
“หม่อมขา ทำไมคุณหญิงกลับมาช้าจังเลยคะ”
“ออกมาตั้งแต่เช้า ป่านนี้น่าจะถึงแล้ว”
รัตนาวลีห่วงจะกดโทรศัพท์หา เสียงพระลบดังขึ้น
“อากง อาม่าครับ พระลบกลับมาแล้วครับ”
อาม่ากับพระลบเข้ามา ตามมาด้วยรสิกาที่เคียงข้างราพณ์เข้ามา ราพณ์ยังเดินไม่ค่อยถนัดนักเจ็บนิด ๆ
“ทำไมมาช้านักล่ะอ้าย มีอะไรหรือเปล่า” รัตนาวลีถามอย่างเป็นห่วง
“คุณราพณ์ดื้อน่ะค่ะหม่อมแม่ อ้ายจะขับให้ก็ไม่ยอม”
“คุณหญิงบังคับให้ผมขับไม่เกิน 80 น่ะครับ เลยมาถึงช้ามาก”
“แล้วคนร้ายล่ะ” เจ้าสัวเรียวถามขึ้น
“ตำรวจส่งตัวมาขังที่กรุงเทพแล้วครับ”
เจ้าสัวเรียวยิ้มพอใจ
“ดี...ป๊าจะให้พวกมันซัดทอดให้ได้”
รสิกาชะงักสงสัย
“ซัดทอด...นี่มันไม่ใช่โจรปล้นธรรมดาเหรอคะ”
ราพณ์กับเจ้าสัวเรียวชะงักไปนิด รัตนาวลีช่วยแก้ไขสถานการณ์
“คุณราพณ์ ขับรถมาเหนื่อย ๆ ไปพักก่อนดีกว่านะคะ อ้ายพาคุณราพณ์ไปพักสิลูก”
รสิกาอยากรู้ความจริง
“แต่...”
ราพณ์แกล้งเจ็บแผลทันที
“โอ๊ะ”
รสิกาเห็นราพณ์นิ่วหน้าเพราะเจ็บแผล เธอแตะที่แขนเขาอย่างห่วงใย
“เจ็บเหรอคะ”
“ครับ...มันเพลียๆ ด้วย”
รสิกาห่วง
“งั้นไปพักนะคะ”
“ผมขอไปพักก่อนนะครับป๊า”
รสิกาพาราพณ์ออกไป อาม่ามองอย่างข้องใจ
“อาเรียว”
เจ้าสัวเรียวรู้ว่าอาม่าสงสัยเรื่องเดียวกับรสิกา
“ม๊าไปพักเถอะครับ”
อาม่ามองอย่างรู้ทัน
“นี่เรื่องใหญ่ใช่ไหม”
“ผมจัดการได้ครับม๊า”
“อั๊วเชื่อลื้อนะอาเรียวว่าลื้อจะดูแลทุกคนในครอบครัวให้ปลอดภัยสมเป็นผู้นำของตระกูล อาเง็ก...พาอั๊วไปที”
เง็กเข้าประคองอาม่าพาเดินออกไป เจ้าสัวเรียวมีอาการปวดหัว เซ ๆ รัตนาวลีเห็นอาการก็ตกใจ
“เจ้าสัวคะ” รัตนาวลีประคองให้นั่งลง “แหวว...ให้คุณนทีไปตามหมอ”
“ไม่ต้อง ผมแค่ปวดหัวนิดหน่อย เง็ก ตามนทีมาหาฉัน”
เง็กออกไป
“ช่วงนี้คุณปวดหัวบ่อย ฉันว่าพักเถอะค่ะ”
“เดี๋ยวผมก็ดีขึ้น ผมอยากจัดการเรื่องคนร้ายให้เรียบร้อยก่อน”
“เราควรบอกอ้ายเรื่องคุณประสิทธิ์นะคะ อ้ายจะได้ระวังตัว”
“ต่อให้ระวังตัวแค่ไหนก็สู้คนที่มันส่งมาไม่ได้หรอกครับ ผมไม่อยากให้คุณหญิงต้องมีชีวิตอยู่อย่างหวาดระแวง ให้ผมกับราพณ์จัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย แล้วเราค่อยบอกคุณหญิง...นะครับ”
“ก็จริงค่ะ”
เจ้าสัวเรียวจับมือรัตนาวลีอย่างปลอบใจ รัตนาวลียิ้มตอบอย่างขอบคุณ
ราพณ์นั่งลงบนเตียงหน้าตาเพลีย ๆ รสิกาเข้ามาถามอย่างห่วงใย
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”
“มันเพลีย ๆ แล้วก็ร้อนน่ะครับ”
“ร้อนเหรอคะ”
รสิกาหยิบรีโมทแอร์มาดูว่าอยู่ที่อุณหภูมิ 20 องศา แล้วตัดสินใจเอามือแตะที่แขน แล้วขยับไปแตะที่หน้าผากของเขา
“คุณตัวร้อน...”
รสิกาจะลุกไป ราพณ์จับมือไว้ไม่ให้ไปไหน
“อยู่เป็นเพื่อนผมก่อนนะ”
“ฉันจะไปเอายาให้คุณน่ะค่ะ”
รสิกาจะดึงออกแต่ราพณ์ขืนไว้ เธอเสียงดุใส่นิดๆ
“คุณราพณ์คะ”
ราพณ์อยากจะงอแงนิด ๆได้โอกาสก็ทำคะแนนเต็มที่ แหววถือถาดข้าวต้มเข้ามา
“หม่อมให้ทำข้าวต้มมาให้คุณราพณ์ค่ะ”
“แหววเอาข้าวต้มมาให้แล้ว ไม่ต้องไปแล้วนะครับ” ราพณ์มองรสิกาหวานๆ
แหววเห็นราพณ์จับมือรสิกาไว้ไม่ยอมปล่อย แหววมองยิ้มๆ รสิกาเห็นก็พยายามดึงจนหลุดออกมาจนได้ เธอรับข้าวต้มจากแหววมาจัดวางให้
“ทานข้าวต้มนะคะ”
ราพณ์ยังนิ่ง
“ไม่อยากทานเหรอคะ”
“ผมเจ็บไปทั้งตัวที่โดนซ้อมน่ะครับ ทานเองไม่ไหว”
แหววช่วยยุสุดฤทธิ์
“คุณหญิงก็ช่วยป้อนสิคะ”
รสิกามองแหววดุ ๆ แล้วหันไปมองราพณ์อย่างเอาเรื่อง
“ขับรถมาเป็นร้อยกิโลได้ ทานข้าวคงไม่ยากหรอกค่ะ จริงไหมคะ”
ราพณ์จ๋อยที่เธอไม่ยอมอ่อนตาม เขาจำต้องนั่งทานเองแต่หน้าเซ็งมาก แหววแอบกระซิบรสิกา
“คุณหญิงไม่โหดกับคนป่วยเกินไปเหรอคะ คุณราพณ์หน้าจ๊อย...จ๋อย”
รสิกาทำไม่สนใจ ราพณ์จำต้องกินเซ็งๆที่แผนอ้อนไม่สำเร็จ รสิกาหันไปถามแหวว
“พี่แหววมีฝรั่งหรือส้มไหมคะ ป่วยแบบนี้ต้องกินผลไม้เสริมสักหน่อยจะได้สดชื่น”
แหววนิ่งคิด
“มีสาลี่อยู่ค่ะ เดี๋ยวพี่จะไปปอกมาให้”
“ทานสดดีกว่า พี่แหววเอามาให้อ้ายนะจ๊ะ เดี๋ยวอ้ายปอกเอง”
“แต่พี่ว่า...”
“อ้ายทำได้ค่ะ”
แหววยิ้มรับ
รสิกานั่งปอกสาลี่ไปเงียบ ๆ ราพณ์ทานข้าวไปแอบมองรสิกาไปยิ้ม ๆ มีความสุข เขาทานเสร็จขยับจานออก รสิกาขยับจานข้าวต้มออก ราพณ์มอง ๆ
“ผมอยากกินสาลี่แล้ว”
รสิกาเลื่อนจานสาลี่ให้มองๆ
“เดี๋ยวฉันไปเอาส้อมมาให้”
ราพณ์จับแขนรสิกาเบาๆ
“ผมอยากให้คุณป้อน...ได้ไหม”
รสิกามองราพณ์ที่มองอย่างอ้อน ๆก็ยอมแพ้หยิบสาลี่ป้อนให้ ราพณ์กัดสาลี่ค่อนข้างลึกจนริมฝีปากแตะโดนนิ้วของเธอ รสิกาหน้าแดงเขินแต่พยายามเก็บฟอร์ม
วศินออกมาจากห้องนอน เสียงกริ่งดังขึ้น เขาเดินไปเปิดประตู จู่ๆ ผู้ชายสามคนก็เข้ามาในห้อง
“เดี๋ยว ๆ ผมยังไม่ได้เชิญให้พวกคุณเข้ามา”
“คุณรุ้งรายยกเลิกการเช่าห้องนี้แล้ว คุณต้องย้ายออกเดี๋ยวนี้...ขน”
ลูกน้องทั้งสามคน เข้าไปจัดการยกข้าวข้องที่ไม่ใช่เฟอร์นิเจอร์พวกของใช้ที่หยิบยกได้ง่ายเสื้อผ้ากระเป๋า วศินพยายามเข้าห้า
“เฮ้ย ไม่ได้นะเว้ย”
ลูกน้องรุ้งรายผลักวศินให้พ้นทางแล้วเอาข้าวของออกไปกองนอกห้อง
“หยุด”
วศินเห็นไม่มีใครฟังจะต่อย แต่เจอสวนจนล้มซะก่อนแล้วโดนลากออกมานอกห้อง ลูกน้องรุ้งรายไม่ฟังเอาของทั้งหมดออกมานอกห้อง แล้วดันวศินออกจากห้องพักก่อนจะล็อกปิดประตู วศินจะเอาเรื่องแต่ลูกน้องรุ้งรายยืนมองอย่างเอาเรื่อง เขาจึงเดินไปที่ห้องรุ้งรายกดกริ่งไม่ยั้ง รุ้งรายเปิดประตูออกมายิ้มร้าย
“มันเรื่องอะไรกัน” วศินถามอย่างไม่พอใจ
รุ้งรายไม่ตอบหันพยักหน้าให้ลูกน้องจัดการ แล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง วศินตามเข้าไปเอาเรื่อง
“คุณทำแบบนี้หมายความว่ายังไง”
“ฉันจะยกเลิกสัญญา”
“ยกเลิก แล้วบริษัทของผมล่ะ”
รุ้งรายมองอย่างสมเพช
“ยกเลิก...ทุกอย่าง”
“คุณรุ้ง มันเกิดอะไรขึ้น ผมทำอะไรให้คุณไม่ถูกใจ”
“เธอทำหน้าที่ได้ดี ครอบครัวฉันมีความสุขมาก ฉันต้องขอบใจเธอ” รุ้งรายยื่นเช็คให้ “เช็คงวดสุดท้ายฉันเพิ่มให้เธอเป็นสองแสนบาท”
อ่านละคร สามี ตอน 6/3 วันที่ 6 ธ.ค. 56
ละครสามี บทประพันธ์โดย พัดชาละครสามี บทโทรทัศน์โดย สองปุณณณฐ
ละครสามี กำกับการแสดงโดย แมน เมธี
ละครสามี ผลิตโดย บริษัท เมกเกอร์ เจ กรุ๊ป จำกัด
ละครสามี ควบคุมการผลิตโดย จริยา แอนโฟเน่
ละครสามี ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัสบดี เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ