อ่านละคร สามี ตอน 6/5 วันที่ 7 ธ.ค. 56
ราพณ์ชะงักแล้วรีบวิ่งไปตามเสียง เห็นว่าสุรีย์ส่องกำลังถูกคนร้ายกระชากลากถูจะเอาตัวไปให้ได้“ปล่อยผู้หญิง”
คนร้ายชะงักมองราพณ์ แล้วสบตากับสุรีย์ส่องที่หันหลังให้กับราพณ์
“ปล่อยฉันนะ...” เธอส่งสายตาสั่งคนร้ายแล้วพูดเบาๆ “ไป”
คนร้ายตบสุรีย์ส่องจนคว่ำกระชากกระเป๋าของเธอแล้วรีบวิ่งไป ราพณ์รีบเข้าไปดูสุรีย์ส่อง
“คุณสุ ไม่เป็นไรมากนะครับ ผมจะตามมันไป”
“ไม่ต้องตามค่ะ ของแค่นั้นสุไม่เสียดาย มันเกือบจะฆ่าสุ สุ...”
สุรีย์ส่องโผเข้ากอดราพณ์ไว้แน่น แสดงอาการกลัวมาก ราพณ์คิดว่าเธอตกใจก็ไม่ได้ผลักออก สุรีย์ส่องแอบยิ้มอย่างพอใจ ที่แผนการสำเร็จ
สุรีย์ส่องนั่งนิ่งสีหน้ายังช็อกๆอยู่มุมหนึ่งของโรงแรม ราพณ์ยื่นเครื่องดื่มเย็นๆ ให้
“ขอบคุณนะคะ”
“ผมว่าเราควรแจ้งความนะครับ”
“เรื่องนี้สุจะจัดการเองค่ะ รบกวนคุณราพณ์มามากแล้ว” สุรีย์ส่องจับมือราพณ์ “ขอบคุณนะคะที่ช่วยสุ”
ภาพที่สุรีย์ส่องจับมือราพณ์ถูกแอบถ่ายไว้โดยคนของเธอ ราพณ์เอาอีกมือวางทับคือจะดึงมือออกแต่มือเดียวไม่หลุดเพราะเธอยึดไว้พอ สมควร
“ไม่เป็นไรครับ ถ้าคุณสุรู้สึกโอเคแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ”
สุรีย์ส่องยิ้ม ยอมปล่อยมือ
“ขอบคุณนะคะ”
ราพณ์ลุกออกไป สุรีย์ส่องนั่งยิ้มเหลือบมองไปอีกทางหนึ่งเห็นตากล้องที่จ้างไว้ส่งสัญญาณโอเคให้ สุรีย์ส่องพยักหน้าอย่างพอใจ
พนักงานคนอื่นทยอยกันออกไปจากห้องประชุม สิริโสภาอาสา
“เดี๋ยวสิเก็บให้เองค่ะ”
“ฝากด้วยนะ ขอบใจนะ” พนักงานบอก
สิริโสภาเหลือบมองรสิกาที่กำลังจะออกไป เธอแกล้งเป็นลมล้มลงไปกวาดของบนโต๊ะ รสิกาตกใจ
“คุณสิ คุณสิเป็นลมค่ะ”
พนักงานที่อยู่ด้านนอกกลับเข้ามาช่วยดูแล บีบนวดสิริโสภา รสิกามองอย่างเป็นห่วง
ราพณ์เข้ามาที่หน้าห้องทำงานรุ้งรายในบริษัทLK ชะงักที่ได้ยินเสียงคนเถียงกันมาจากในห้อง
“ฉันให้แกมาทำงาน ก็ต้องทำตามกฎ”
“ผมก็มาแล้วนี่ไง เจ้จะเอายังไงอีก”
“ไอ้ราม ที่นี่ทุกคนต้องเข้างาน 9โมงเช้า ไม่ใช่บ่ายโมงแบบนี้ ไม่ว่าจะรองประธานหรือแม่บ้านก็ต้องทำงานเวลานี้เหมือนกัน ไม่มีอภิสิทธิ์”
“ขนาดเฮียยังไม่เห็นเข้ามาเลย เจ้จะจับผิดอะไรผมนักหนา”
ราพณ์รีบผลักประตูเข้าไปในห้องเห็นรามกับรุ้งรายกำลังปะทะกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ราพณ์แทรกขึ้น
“เฮียไปพบลูกค้ามา”
รามกับรุ้งรายชะงักหันมาหาราพณ์
“เฮียเข้างานตามเวลาเหมือนคนอื่น นอกจากจะไปพบลูกค้าหรือมีธุระจริงๆ เท่านั้น” ราพณ์เสียงแข็ง
“แกได้ยินแล้วใช่ไหม แกเป็นผู้ช่วยฉันก็ต้องทำตามกฎของบริษัทและตามคำพูดของฉัน”
“แต่ผมไม่อยากทำงานกับเจ้ เฮีย...เจ้จงใจขวางไม่ให้ผมทำงานจริงๆ ดึงผมมาเป็นผู้ช่วยให้เดินตามก้นทั้งวัน ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ผมเบื่อ มีความสามารถแต่โดนกั๊กแบบนี้”
ราพณ์มองหน้าราม
“แล้วแกอยากทำอะไร”
“ผมอยากได้ตำแหน่ง ที่มันเป็นงานบริหาร ทำงานจริงๆ”
รุ้งรายสวน
“อย่างแกจะทำอะไรได้นอกจากเห่าไปวัน ๆ”
“เจ้รุ้ง” รามฉุนกึก
ราพณ์ปราม
“ทั้งคู่พอได้แล้ว เฮียจะตัดสินใจเรื่องนี้เอง”
รามกับรุ้งรายมองราพณ์ว่าจะเอายังไง ราพณ์คิด ๆ แล้วตัดสินใจ
“ถ้ารามอยากทำงานบริหารจริงๆ ก็ให้ไปเป็นผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายบุคคล”
“แต่ผมอยากทำงานบริหาร พวกการตลาด วางแผนงาน”
ราพณ์ใจเย็นมาก
“ประสบการณ์แกยังน้อย”
“แต่ผมทำได้”
“เฮียให้แกเลือกได้สองทางคือ ทำกับไม่ทำ”
รามฮึดฮัดจะออกไป ราพณ์ดักคอ
“ถึงจะไปพูดกับป๊าก็ไม่มีประโยชน์ เพราะที่นี่คนที่ตัดสินใจคือเฮียเท่านั้น”
รามหันกลับมามองอย่างไม่พอใจแต่รู้ว่าราพณ์พูดจริง ราพณ์มองว่าจะเอายังไง
รสิกาเอายาดมมาแกว่งเบาๆตรงหน้า สิริโสภาค่อยๆ ลืมตาขึ้นเห็นรสิกา เธอทำเป็นเพิ่งได้สติรีบขยับขึ้นมาแต่ยังทำว่ามีอาการมึนอยู่
“ค่อยๆ ลุกนะคะคุณสิ”
“สิเป็นลมอีกแล้วเหรอคะเนี่ย...แย่จริง” สิริโสภาทำเครียด
“คุณสิเป็นบ่อยเหรอคะ”
“ค่ะ หลังจากอุบัติเหตุตอนนั้น สิก็มีอาการวูบบ่อยๆ”
รสิกาหน้าเสีย
“อ้ายขอโทษนะคะ”
“อย่าคิดมากเลยค่ะคุณหญิง มันเป็นอุบัติเหตุนี่คะ สิดีใจนะคะที่ได้เจอคุณหญิงที่นี่ สิอุ่นใจที่มีเพื่อน สิห่างการทำงานมานาน ต้องปรับตัวมากเหมือนกัน”
“ก่อนหน้านี้คุณสิทำงานที่ไหนคะ”
“ตั้งแต่สิมีสามี เขาก็ให้สิออกจากงานน่ะค่ะ สิหยุดทำงานไปสองสามปี”
“แล้วทำไม...”
สิริโสภาหน้าเศร้า
“หลังจากอุบัติเหตุ...พอเขารู้ว่าสิท้องโดยไม่บอกเขา ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป”
“ทำไมล่ะคะ การมีลูกมันเป็นเรื่องที่น่ายินดี”
“แต่สามีสิไม่ต้องการลูกน่ะค่ะ ที่จริงสิเป็นแค่เมียเก็บ”
รสิกาตกใจ สิริโสภาน้ำตาร่วง
“เขาเป็นคนมีชื่อเสียง สิกลัวว่าสักวันเขาจะทิ้งสิ สิอยากมีลูกเพื่อเป็นตัวแทนเขา แต่เขาคิดว่าสิจะจับเขา พอเขารู้เรื่อง เขาไม่ถามสิสักคำว่าเป็นยังไงเจ็บตรงไหน แต่เขากลับมีคนอื่น”
“อย่างนี้มันไม่ถูกต้องนะคะ เขาควรจะรับผิดชอบคนที่รักเขา”
“เขาเจอผู้หญิงใหม่ที่ฐานะดีกว่า เท่าเทียมเขา สิเลยไม่มีค่า เขาเอาเงินฟาดหัวสิไล่สิให้อออกมาจากชีวิตเขา”
รสิกาสงสาร
“คนทุกคนมีคุณค่าในตัวเอง กับผู้ชายแย่ๆ แบบนั้น เขาเห็นแก่ตัวมาก”
“สิผิดเองค่ะ ที่เกิดมาจน ไม่มีเชื้อสาย ทำให้เขาภูมิใจในตัวสิไม่ได้”
“คนที่สนใจแต่เปลือกนอกคนอื่น ไม่คู่ควรกับคนดีๆ อย่างคุณสิหรอกค่ะ อย่าไปเสียน้ำตาให้คนแบบนั้นเลยนะคะ อ้ายเชื่อว่าต่อไปนี้คุณสิจะต้องได้เจอสิ่งดีๆ พบคนดีที่จะไม่ทำร้ายคุณสิอีก”
“สิคงไม่กล้ามีใคร เพราะสิรักและเป็นห่วงเขามาก ทั้งหมดเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นเขามาแย่งสามีสิไป ทำลายครอบครัวของสิ”
“กรรมจะตามสนองคนที่คิดร้ายกับเราค่ะ สักวันเขาทั้งสองคนจะต้องเสียใจที่ทำร้ายคนดีๆ อย่างคุณสิ”
“ขอบคุณค่ะ สิจะคอยดูวันที่ผู้หญิงคนนั้นต้องชดใช้”
รสิกาเห็นสายตาสิริโสภาก็ชะงักไปนิดแต่ไม่คิดว่าเป็นตัวเอง
“เดี๋ยวอ้ายเอาน้ำเย็นให้นะคะ”
สิริโสภามองตามรสิกาด้วยความแค้นจะเล่นงานรสิกาให้ได้
ผู้จัดการพารามเข้ามาแนะนำกับเพื่อนในฝ่าย
“คุณรามจะมาเป็นผู้ช่วยของผมตั้งแต่วันนี้ ถ้าคุณรามสงสัยก็สอบถามจากทุกคนได้นะครับ ทุกคนในแผนกถูกฝึกให้ทำงานและแก้ปัญหาได้ในทุกส่วน”
“คงไม่จำเป็น ทุกคนคงรู้ว่าผมคือ ราม ลิ้มวัฒนาถาวรกุล ทุกคนคงรู้ว่าควรจะวางตัวกับผมยังไง”
ทุกคนอึ้งๆ กับท่าทีวางอำนาจของราม ราพณ์เข้ามา
“คุณรามจะอยู่ในแผนกนี้ในฐานะพนักงานคนหนึ่ง ให้ทุกคนวางตัวเป็นเพื่อนร่วมงาน มีอะไรก็แนะนำกันได้ใช่ไหมราม”
รามนิ่งสะบัดหน้าไม่ตอบ โกรธที่โดนราพณ์หักหน้า
รสิกานั่งทำงานออกแบบการตกแต่งภายในห้องพักของโรงแรมราพณ์อย่างมีสมาธิ หมวยเปิดประตูเข้ามาแล้วเคาะประตูเบาๆ รสิกาเงยหน้าเห็นหมวยดีใจมาก
“หมวย มาได้ไง”
“นั่งรถเมล์มาสิ ใครจะราชรถมาเกยเหมือนแกล่ะยัยคุณหญิง”
หมวยเข้ากอด รสิกากอดตอบคิดถึงไม่แพ้กัน
“แม่นมบอกว่าแกไปฮันนีมูน สาวโสดอย่างฉันก็เลยอยากมาสัมภาษณ์ประสบการณ์บะ...บะ”
รสิกาหยิกแก้มหมวย
“อย่าติดเรท ในเวลาทำงาน เพื่อนไม่ชอบ”
“งั้นถ้าเลิกงานจะเม้าท์ได้ใช่มะ งั้นรีบเคลียร์เลยวันนี้เป็นเจ้ามือเอง”
“ได้กินเงินหมวยสุดเขี้ยวอย่างแก ฉันเสร็จงานเดี๋ยวนี้เลย”
“เฮ้ย ง่าย ๆ อย่างนี้เลยเหรอ”
รสิกาเก็บของอย่างกระตือรือร้น
รสิกากับหมวยออกมาจากห้องทำงาน รสิกาสบตากับสิริโสภาที่เงยหน้าขึ้นมา
“อ้ายกลับก่อนนะคะคุณสิ”
“ค่ะ สวัสดีค่ะ”
รสิกากับหมวยออกมาด้านหน้าออฟฟิศ หมวยถามขึ้น
“ผู้หญิงคนเมื่อกี้สวยนะ สนิทเหรอ”
“คุณสิริโสภา คนที่ฉันขับรถชนเขา”
“ที่แท้งลูกน่ะเหรอ”
“ใช่ เพราะฉันชนเขาทำให้เขาแท้งลูก สามีเขาก็มีผู้หญิงอื่นแล้วก็ทิ้งเขาไป”
“เลวที่สุด แล้วฉันจะกล้าแต่งงานได้ยังไงเนี่ย ทำไมโลกนี้มันถึงมีผู้ชายอย่างนายวศินเยอะนัก”
“คิดมากปวดหัว...”
หมวยพูดต่อ
“มีผัวดีกว่า”
รสิกาดึงแก้มหมวยอย่างหมั่นไส้
“กินข้าวดีกว่าต่างหากเล่า”
รสิกาแกล้ง หมวยร้องพยายามจะดึงมือออก วศินเข้ามา
“อ้าย...”
รสิกากับหมวยชะงักมอง หมวยเซ็งมาก
“ตายยากจริงๆ” หมวยเข้ามายืนขวางรสิกา “นายมาทำไม”
วศินไม่สนหมวยมองรสิกา
“ที่เราต้องเลิกกันมันเป็นแผนของราพณ์กับรุ้งราย”
รสิกาชะงักว่าหมายความว่ายังไง
รามเซ็งๆ เข้ามาที่จะเข้ามาหาราพณ์แต่ชะงักที่ได้ยินเสียงคุยของราพณ์กับรุ้งรายในห้อง รามขยับเปิดประตูมองเข้าไปในห้องเห็นรุ้งรายพยายามหว่านล้อมราพณ์
“เฮียไม่ควรไว้ใจมันนะ”
“ยังไงรามก็เป็นน้อง เฮียไม่อยากให้รุ้งพูดถึงน้องแบบนั้น ถ้าป๊าได้ยินป๊าจะไม่สบายใจ”
“รามเป็นน้องน่ะรุ้งรู้ รุ้งก็ไม่ได้เกลียดมัน แต่รุ้งเกลียดแม่มัน”
ราพณ์ปราม
“รุ้ง”
“อย่าบอกให้รุ้งพูดดีๆ กับคนที่ฆ่าแม่เรา เพราะเขาคิดจับป๊าจนมีไอ้รามทำให้ม๊าเสียใจ ม๊าต้องเสียใจเพราะพวกมัน ม๊าต้องคลั่งจนตายเพราะสองแม่ลูกนั่น เฮียจำได้ไหม”
รามหน้าเครียด
ในอดีต...อุษานอนอยู่บนเตียงอาการของเธออ่อนระโหยโรยแรงเป็นโรคหัวใจแต่ก็ยังยืนยันจะตั้งท้องระริน ระหว่างคลอด เธอเสียเลือดมากทำให้ร่างกายยิ่งอ่อนแอ ลินดาจูงมือรามเข้ามาในห้อง เข้ามาใกล้เตียง อุษาลืมตาอย่างช้า ๆ ตกใจที่เห็นลินดากับราม
“ลินดา”
ลินดาจงใจมาเล่นงาน
“คุณนายใหญ่ของเจ้าสัวเรียว สภาพเหมือนซากศพมากขึ้นทุกวันใครมาเห็นเข้าคงจะสมเพช”
อุษาโกรธแต่พยายามทั้งที่ไม่มีแรงนัก
“ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้...”
“คุณอุษาพูดดีๆ กับลินดาสิคะ ลินดาไม่ใช่คนรับใช้ของคุณแล้วนะคะ แต่ลินดาเป็นเมียเจ้าสัวเหมือนคุณอุษา เป็นเมียใหญ่แต่ใช้การไม่ได้มันก็ไม่มีประโยชน์” ลินดายั่วประสาทมาก “เจ้าสัวบอกกับลินดาเสมอว่าลินดาน่ะถึงใจ”
อุษาหายใจแรงขึ้น
“ออกไป”
“ทุกครั้งที่เจ้าสัวอยู่กับลินดา เจ้าสัวบอกรักลินดาทุกคืน”
“ไม่จริง...” อุษาโกรธจนเจ็บที่หัวใจ “โอ้ย”
ลินดาเห็นเป็นโอกาส
“เจ้าสัวสัญญากับลินดาว่า ถ้าไม่มีคุณอุษาเมื่อไหร่จะให้ลินดาย้ายมาอยู่ที่นี่”
อุษาโกรธปรี๊ดจนอาการกำเริบ เจ็บทุรนทุรายจนล้มคว่ำตกเตียงมาแทบเท้าของราม อุษาคว้าเข้าที่ขาของราม รามตกใจพยายามจะดึงออก
“ม๊า”
ลินดาหน้าตาน่ากลัว
“แกตายเมื่อไหร่ ที่นี่จะเป็นของฉัน ลูกแกทุกคนฉันจะเฉดหัวมัน ใครขวางฉัน ฉันจะฆ่ามันทุกคน”
อุษาพยายามจะคว้าลินดาแต่ที่คว้าได้คือแขนของราม ดวงตาเหลือกกว้างสุดขีด
“ฉันไม่ยอม...ไม่ยอม”
อุษาช็อก ตาค้างมือเกร็งกำแขนของรามแน่น เสียชีวิตทันที รามช็อกที่ต้องเห็นคนตายในระยะใกล้ขนาดนี้ ภาพอุษาที่ตายยังติดตาราม
เวลาผ่านไป...ราพณ์ในวัย 12 ปีกับรุ้งรายในวัย 10 ปี กำลังเล่นต่อเลโก้ รามในวัย 9 ขวบ เข้ามาเมียง ๆ มองๆ ราพณ์เห็นรามมองก็เรียกตามหน้าที่
“เล่นด้วยกันไหมราม”
รามยิ้มดีใจเข้ามาแต่พอรามหยิบมาวางต่อ รุ้งรายก็ปัดเลโก้จนแตกกระจาย ราพณ์อึ้ง
“รุ้ง”
“รุ้งไม่ให้มันเล่น มันฆ่าม๊าเรา”
ราพณ์ดุ
“หยุดนะรุ้ง”
รังรอง วัย 15 ปี เข้ามา
“รุ้งพูดถูก” รังรองมองรามด้วยความเกลียดชัง “มันเป็นฆาตกรทั้งมันกับแม่มัน มันฆ่าม๊าเรา”
“รามไม่ได้ฆ่า เจ้รุ้ง เจ๊รอง” รามเถียง
“แกไม่ใช่น้องฉัน” รุ้งรายตวาด
“อย่ามาเรียกฉันว่าเจ้” รังรองจ้องหน้า
รามตะลึง เสียใจ รังรองพูดน้ำเสียงแน่นหนักมาก
อ่านละคร สามี ตอน 6/5 วันที่ 7 ธ.ค. 56
ละครสามี บทประพันธ์โดย พัดชาละครสามี บทโทรทัศน์โดย สองปุณณณฐ
ละครสามี กำกับการแสดงโดย แมน เมธี
ละครสามี ผลิตโดย บริษัท เมกเกอร์ เจ กรุ๊ป จำกัด
ละครสามี ควบคุมการผลิตโดย จริยา แอนโฟเน่
ละครสามี ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัสบดี เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ