อ่านละคร สามี ตอน 7 วันที่ 7 ธ.ค. 56
“อย่ามาเรียกฉันว่าเจ้” รังรองจ้องหน้ารามตะลึง เสียใจ รังรองพูดน้ำเสียงแน่นหนักมาก
“ทำไมคนที่ตายไม่ใช่แก”
ราพณ์พยายามจะห้าม
“เจ้รอง รุ้ง พอแล้ว”
“ไปให้พ้นหน้าฉัน ฉันเกลียดแก เกลียดม๊าของแก” รุ้งรายไล่
รามน้ำตาร่วง
“เจ้รอง เจ้รุ้ง”
“ราม” ราพณ์สงสาร
“อย่าไปยุ่งกับมันนะเฮีย”
รุ้งรายดึงแขนราพณ์ให้ไป รังรองมองรามอย่างรังเกียจแล้วเดินจากไป ทิ้งรามไว้คนเดียว รามยืนร้องไห้ด้วยความเสียใจ โดดเดี่ยวไม่เป็นที่ยอมรับ
“รามมีม๊านะลูก ม๊ารักรามที่สุดนะลูก”
รามกอดลินดาแน่นยึดลินดาไว้เป็นที่พึ่งทางใจสิ่งเดียวในโลก
รามนั่งร้องไห้รู้สึกโดดเดี่ยวอย่างรุนแรงอยู่ในห้องทำงานราม เขาเจ็บปวดที่ไม่เคยได้รับการยอมรับจากพี่น้อง
รสิกากับหมวยอึ้งกับเรื่องที่วศินบอก วศินขอความเห็นใจ
“เราถูกพวกเขาหลอกนะอ้าย นายราพณ์ตั้งใจจะทำลายเรา”
รสิกามองวศินเหมือนจะอ่อนลง
“เอาเป็นว่าฉันรับรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว แล้วคุณต้องการอะไร”
“ผมผิดไปแล้ว เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมครับอ้าย”
หมวยที่ฟังอยู่ของขึ้นพูดแทรกขึ้นมาเลย
“หมดทางแล้วสิถึงคิดจะกลับมาซบคุณหญิงอีก มักง่ายไปหน่อยมั้ง”
“ไม่ใช่เรื่องของเธอนะหมวย คนรักเขาจะคุยกัน”
“โอ้ย ไอ้แมงกะจั๊ว พูดมาได้ไม่อายปาก”
“มากไปแล้วนะ” วศินโกรธ
“น้อยไปด้วยซ้ำ” หมวยสวน
“หมวย” วศินเสียงเข้ม
“ไปเหอะ อย่าเสียเวลากับพวกแมงกะจั๊วเลย”
หมวยจะดึงรสิกาไป วศินไม่ยอมจับแขนรสิกายึดไว้ไม่ให้ไป หมวยไม่ยอมเข้ามาดึงมือของวศินออก
“ปล่อยมือเพื่อนฉันนะ”
“อ้าย...ผมรักคุณนะ”
รสิกาตัดสินใจกระแทกเท้าเข้าที่เท้า วศินสะดุ้งด้วยความเจ็บ รสิกาตบหน้าวศิน เพี๊ยะ
“อ้าย”
“ฉันคิดเหมือนที่หมวยพูดทุกอย่าง ต่อไปนี้เลิกยุ่งกับฉันสักที แล้วคุณจำไว้ว่าฉันจะไม่มีวันกลับไปหาคุณอีก ตอนนี้แค่ให้เป็นคนรู้จักก็ถือว่าฉันให้เกียรติคุณมากแล้วพอสักที”
วศินตะลึง หมวยจ้องหน้าเอาเรื่อง
“เพื่อนฉันสมองมีรอยหยักหนาแน่น ไม่ได้กลวงไว้ให้ใครมาใส่ขี้เลื่อยได้ง่ายๆ จำไว้”
“หมวย ไปได้แล้ว”
รสิกาลากหมวยออกไปให้จบเรื่องสักที วศินโมโหมาก สิริโสภาแอบยืนฟังอยู่มุมหนึ่ง
รสิกานั่งหน้าเครียดอยู่ในร้านกาแฟ หมวยยกแก้วกาแฟสองแก้วมาวางให้รสิกากับตัวเอง
“ยังอึ้งอยู่เหรอเพื่อน ไม่คิดเลยนะว่าคุณราพณ์จะลงทุนกับแกขนาดนี้”
หมวยเอานิ้วถูที่แขนรสิกา
“ทำอะไร” รสิกาตีมือ
“ก็อยากรู้ว่าเพื่อนเราเนี่ยมีเนื้อเป็นทองหรือไง ผู้ชายถึงได้รุมกันขนาดนี้”
“ฉันไม่ขำ”
หมวยมองหน้ารสิกายิ้มๆ
“แกยิ้มอะไร” รสิกาหงุดหงิด
“ก็แค่ขำที่เห็นเพื่อนไม่เหมือนเดิม ปกติแกต้องเหวี่ยงกระแทกฝา ถ้าลูกศัตรูเอาเงินฟาดหัวแฟนเก่าแก แกจะต้องเลือดขัตติยาพุ่งปรี๊ดปรอทแตก...เขาดูถูกฉัน เหยียบย่ำศักดิ์ศรีฉัน แบบเนี๊ยะ”
รสิกาจะแย้ง หมวยยกมือห้าม
“แต่วันนี้แกนิ่งมาก ไม่โกรธไม่ทำท่ารังเกียจเหมือนเมื่อก่อนสงสัยไปฮันนีมูนจะได้ผล” หมวยยิ้มล้อเลียน
“หมวย ฉันไม่ให้แกวิเคราะห์เพื่อน แต่ให้วิเคราะห์ว่าคุณราพณ์ทำแบบนี้ทำไม เขาคิดเอาชนะฉันใช่ไหม”
หมวยมาดนักวิเคราะห์ขึ้นมาทันที
“ไม่ล่ะ แค่เอาชนะมันทุ่มเกินไป ถ้าว่ากันตามนิสัยแกนะเอาเงินฟาดหัว พูดจาเหยียบย่ำแกก็ตายแล้วยัยคุณหญิง ไม่ต้องลงทุนแต่งงานประกาศตัวว่าเป็นสามีแกแบบนั้นหรอก มันมากไป แกว่าจริงไหม”
รสิกาคิดตาม
“ก็จริง”
“แต่แกต้องตอบฉันมาก่อนว่าไปฮันนีมูนคราวนี้มันมีอะไรใช่มะ เพราะกลับมาคราวนี้แกไม่เหมือนเดิม”
“ฉันก็เหมือนเดิมไม่ได้เปลี่ยนอะไรเลย”
“โกหก ฉันรู้จักแกมาเป็นสิบปี สารภาพมา”
รสิกาอ้ำอึ้ง
“ก็ไม่มีอะไรมาก...แค่...เขาเกือบตายเพราะฉัน”
หมวยตกใจ
“นั่นไง เล่ามาเลย ดีเทลเน้นๆ”
รสิกาพร้อมเล่า
เย็นนั้น สิริโสภาเดินเข้าในซอยที่ค่อนข้างเงียบไม่มีคนนัก คำพูดของวศินดังก้องในหัว
“เป็นแผนของราพณ์แน่ๆ ที่ให้รุ้งรายเอาเงินมาหลอกให้ผมเลิกกับคุณ”
สิริโสภานึกถึงตอนที่ได้ยิน รสิกาคุยกับกอบกู้
“ฮันนีมูนสนุกไหมครับ”
“ก็...”
“แต่ผมเดาว่าคุณหญิงคงมีความสุขไม่น้อย”
สิริโสภาชะงักไปนิดมองรสิกา
“อ้ายแสดงอะไรให้รู้สึกอย่างนั้นเหรอคะ” รสิกาเขิน
“คนมีความสุขไม่ต้องทำอะไรหรอกครับ แค่มีความสุข คนอื่นก็สัมผัสได้ ไม่ต้องแสดงให้เหนื่อยเลยครับ ผมยินดีด้วยจริงๆ ที่คุณราพณ์ทำให้คุณหญิงมีความสุข”
รสิกายิ้มไม่ปฏิเสธ...
สิริโสภาน้ำตาร่วงเจ็บแค้น เธอกรีดร้องแต่เอาผ้าอุดปากตัวเองไว้ น้ำตาร่วงเจ็บแค้น เก็บกด
หมวยตบโต๊ะปัง
“สุดยอด ฉันว่าคุณราพณ์ต้องมีใจกับแกแน่ๆ ไม่งั้นไม่ทุ่มขนาดนี้หรอก”
“ทำไมแกมั่นใจจัง”
“แกอย่าทำตัวเป็นพวกคลุกวงในสิ ออกมายืนวงนอกมองเข้าไป แล้วใช้สมองคิด ๆ” หมวยจิ้มที่ขมับเบาๆ “เขาจ่ายเงินช่วยแก น้องสาวเขาเอาเงินซื้อวศินเพื่อให้แกได้แต่งงานกับพี่ชายเขา แล้วนี่เขาเอาตัวปกป้องแกแบบไม่กลัวตาย ถ้าเขาไม่ได้มีใจเขาก็เป็นพวกมาโซคิสต์แล้ว ชอบความเจ็บปวดไร้เหตุผล ฉันว่าเขาชอบแก คอนเฟิร์ม”
รสิกาสับสนแต่ยังปากแข็งแบบไม่อยากเชื่อ
“แกเพ้อเจ้อแล้ว”
“อ่ะ ไอ้คุณหญิง...แกบอกฉันว่าเขาพูดใช่ไหมว่าเขาไม่ได้ให้แกแค่เงิน”
“อืม...แกรู้เหรอว่าเขาหมายถึงอะไร”
หมวยล้อเลียน
“ถ้าเป็นละครหลังข่าวนะ ไอ้พูดแบบนี้มันต้องต่อท้ายว่า” หมวยทำเสียงผู้ชายกวนใส่ “สิ่งที่ผมให้คุณไม่ใช่แค่เงิน...แต่เป็นหัวใจของผม”
รสิกาเขินทำหน้าไม่ถูก เสียงเตือนมีข้อความเข้าดังขึ้น รสิกากดโทรศัพท์เปิดเป็นภาพที่ราพณ์จับมือกับสุรีย์ส่อง รสิกาอึ้ง
“ฉันว่านะ...”
หมวยยังพูดไม่จบ รสิกาโกรธขัดขึ้นเสียงเข้ม
“พอได้แล้ว เขาไม่ได้ชอบฉันอย่างที่แกคิด”
หมวยงงที่เห็นรสิกาโกรธ
“แกรู้ได้ยังไง”
“ถ้าเขาชอบฉันเขาต้องไม่ทำแบบนี้”
รสิกาส่งโทรศัพท์ให้ หมวยงงรับโทรศัพท์มาดู
“หืม...นี่คุณราพณ์ สามีแกใช่ไหม กับผู้หญิง...เฮ้ย นี่มันยัยสุนี่ โหย...จับมือกันด้วยว่ะ สองคนนี้เขาช็อตกันเหรอแก”
รสิกาโกรธหึง
“ฉันไม่รู้ ตอนนี้ฉันรู้แต่ว่าเขาเป็นลูกศัตรู คนที่ทำร้ายท่านพ่อจนตาย”
รสิกาลุกออกไปเลย หมวยเหวอ
“อ้าว...เฮ้ย ไอ้คุณหญิง อะไรของมัน”
หมวยรีบตามออกไป
รุ้งรายขับรถเข้ามามองหารถปฐวี แล้วถอนใจเซ็ง
“ไม่มาเหรอเนี่ย”
เสียงมือถือรุ้งรายดัง เธอกดรับ
“ว่าไงเฮีย”
ในห้องรับแขกคฤหาสน์เจ้าสัวเรียว...ราพณ์ยืนมองออกไปด้านนอก รอรสิกากลับบ้าน โดยคุยโทรศัพท์กับรุ้งรายไปด้วย
“วันนี้รุ้งเคลียร์เรื่องวศินใช่ไหม เรียบร้อยหรือเปล่า”
“เรียบร้อยแล้วเฮีย พวกหน้าเงินก็เอาเงินฟาด มียึกยักนิดหน่อย แต่รุ้งจัดการเรียบร้อยแล้วค่ะ”
“ก็ดีแล้ว”
“มีเวลาเป็นห่วงน้อง แสดงว่าคุณหญิงยังไม่กลับใช่ไหมเฮีย”
“ถึงคุณหญิงอยู่ เฮียก็เป็นห่วงน้องได้”
“ขอความจริง”
“ยังไม่กลับ”
รุ้งรายขำ
“คนหลงเมียตัวจริงนะเฮีย”
ราพณ์ทำเสียงแข็งแก้เขิน
“แล้วรุ้งอยู่ไหนกลับบ้านหรือยัง”
“แนะ...มีคุมประพฤติด้วย ไม่ต้องเขินหรอกน่าเฮีย รุ้งมาต่อยมวยคลายเครียดน่ะ”
“หมู่นี้ไปบ่อยมันมีอะไรน่าสนใจเหรอ”
“ไม่มีหรอกเฮีย แค่อยากแข็งแรง”
“อย่าดึกก็แล้วกัน”
“ค่ะ”
รุ้งรายวางสายมองโทรศัพท์บ่น ๆ
“นั่นสิ ที่นี่มันมีอะไรดี”
รุ้งรายรู้อยู่แก่ใจว่ามาเพราะอยากเจอปฐวี เธอลงจากรถพอจะเดินเข้าก็เจอกับปฐวีที่เดินเข้ามาเหมือนกัน รุ้งรายชะงัก
“สวัสดีครับ” ปฐวียิ้มกวน ๆ
“ค่ะ”
ปฐวีเดินเข้าไปด้านในไม่ได้สนใจคุยต่อ รุ้งรายหมั่นไส้แต่แอบยิ้มนิด ๆ
ภายในค่ายมวย ปฐวีกำลังต่อยกับเทรนเนอร์ ส่วนรุ้งรายที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเข้ามาวอร์มเบาๆ ยืดเส้นยืดสาย แต่รู้สึกว่าสายตาตัวเองไม่วางจากปฐวี พอเขามองมาก็ทำเป็นหันไปเริ่มต่อยกระสอบทรายไม่สนใจ ปฐวีรู้สึกแปลก ๆ และพลอยมองรุ้งรายไปอย่างไม่รู้ตัว
ค่ำนั้น รามยังอยู่ในห้องทำงานบริษัทLK เขาพยายามอ่านเอกสารงานของฝ่ายบุคคลที่ผ่านมา แต่ความที่สมาธิจะไม่ค่อยมี เพราะคิดเร็วใจร้อนทำให้อ่านไม่รู้เรื่องทิ้งแฟ้มอย่างสุดเซ็ง รามมองออกไปด้านนอกเห็นว่ามืดแล้วมองเวลาแล้วรีบลุกออกไป
ปฐวีต่อยจนเหนื่อยเหงื่อโทรมจึงไปนั่งพัก รุ้งรายเอากระป๋องเครื่องดื่มวางข้าง ๆ ปฐวีมองอย่างแปลกใจ
“ตอบแทนที่คุณเคยช่วยฉัน”
รุ้งรายคว้ากระเป๋าเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอรู้สึกเคืองตัวเอง
“ทำอะไรลงไปเนี่ย”
รุ้งรายรีบเดินออกไป ปฐวีมองตามว่าเธอจะมาไม้ไหนแต่ก็หยิบกระป๋องเครื่องดื่มมาเปิดดื่ม
สิริโสภาอยู่ในร้านกาแฟวางเครื่องดื่มข้างหน้าจอคอมพิวเตอร์ ภาพในจอเป็นภาพข่าวของราพณ์กับรสิกาภาพข่าวเก่า ๆ เธอดูซ้ำไปซ้ำมาเจ็บปวดแล้วปิดเครื่องลุกจะเดินออกจากร้าน รามเปิดประตูเดินสวนเข้ามาจังหวะที่สวนกันรามได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากสิริโสภา รามรู้สึกว่าสิริโสภาคือคนที่ตัวเองตามหา เขาวิ่งตามไป
สิริโสภาออกมาหน้าร้านกาแฟ รามวิ่งตามมาคว้ามือไว้อย่างลืมตัว สิริโสภาสะบัดด้วยความตกใจ
“คุณจะทำอะไร”
“เอ่อ...ผมขอโทษ”
รามหยิบผ้าเช็ดหน้าของสิริโสภาออกมา
“คุณเป็นเจ้าของผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ใช่ไหมครับ”
สิริโสภามองผ้าเช็ดหน้าอย่างจำได้
“ค่ะ”
สิริโสภารับมา รามดีใจที่ไม่ผิดคน
“ขอบคุณนะครับ สำหรับผ้าเช็ดหน้า”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
สิริโสภายิ้มตามมารยาทแล้วจะไป
“เดี๋ยวครับ คุณชื่ออะไรครับ”
อ่านละคร สามี ตอน 7 วันที่ 7 ธ.ค. 56
ละครสามี บทประพันธ์โดย พัดชาละครสามี บทโทรทัศน์โดย สองปุณณณฐ
ละครสามี กำกับการแสดงโดย แมน เมธี
ละครสามี ผลิตโดย บริษัท เมกเกอร์ เจ กรุ๊ป จำกัด
ละครสามี ควบคุมการผลิตโดย จริยา แอนโฟเน่
ละครสามี ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัสบดี เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ