อ่านละคร คิวบิก ตอนที่ 8 วันที่ 20 มี.ค. 57
กลับถึงห้องพักแล้ว หลินครุ่นคิดถึงคำพูดของนาคที่บอกว่าไม่ชอบอยู่ที่นี่และคิดถึงบ้านทุกวัน นั่งนับวันที่จะได้กลับบ้านทุกวัน...เขาคิดถึงมากาเร็ต แม่ที่ไปจากพ่อเพราะเบื่อที่นี่ เพราะที่นี่ไม่ใช่บ้านของตน แม้พ่อจะขอร้องอย่างไรก็ไม่สำเร็จ
หลินคิดถึงผู้หญิงสองคนนี้แล้ว เขาสะท้อนใจ หวาดหวั่น บอกกับตัวเองอย่างมุ่งมั่นว่า
ฝ่ายเพ่ยอิงถูกหลินเล่นงานจนสะบักสะบอมรักษาตัวจนวันนี้ก็ยังไม่หาย แต่ใจเขาไม่อยู่กับตัว ถามป้าเหมยที่เอาข้าวมาให้ว่า มีนาเป็นอย่างไรบ้าง ป้าเหมยติงว่า
“คุณเพ่ยอิงคะ ป้าว่าคุณปล่อยเด็กคนนั้นไปเถอะค่ะ เขาเป็นเด็กผู้หญิงนะคะ แถมเป็นเด็กดี อย่าไปตามทำร้ายเขาอีกเลย”
“ป้าเหมยไม่รู้อะไรอย่าพูดดีกว่า หยิบโทรศัพท์ให้ผมหน่อยซิ” ป้าเหมยถามว่าจะโทร.หาใคร ไม่สบายก็พักผ่อนเสียเถอะ “ป้าเหมย ผมขอร้องล่ะ ป้าเหมยออกไปเถอะ เดี๋ยวผมกินเอง” ป้าเหมยย้ำว่าต้องทานนะ “ผมโตแล้วนะป้าเหมย ผมเป็นมาเฟียนะ ไม่ใช่เด็ก”
พอป้าเหมยออกไปอย่างอ่อนใจ เพ่ยอิงก็กดโทรศัพท์ถึงหลินทันที บอกหลินว่าตนต้องการมีนาคืน หลินยืนยันว่ามีนาเป็นเด็กของคิวบิก เพ่ยอิงขอร้องกระทั่งถามว่าหลินต้องการเงินเท่าไรให้บอกมาเลย
“ก็อย่างที่ฉันบอก ตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงของคิวบิก ไม่ใช่ผู้หญิงของฉัน คิวบิกเท่านั้นที่มีสิทธิ์ในตัวเธอ”
เมื่อเพ่ยอิงพยายามขอร้องต่อรอง ถูกหลินตัดบทว่า
“ฉันว่านายควรจะสงบสติอารมณ์ เลิกทำตัวเป็นหมาบ้า ทบทวนตัวเองให้ดีว่านายต้องการมีนาเพื่ออะไร บางทีเรื่องมันอาจจะไม่ได้ยากอย่างที่นายคิดหรอก”
หลินพูดจบแล้วจึงรู้ว่าเพ่ยอิงตัดสายไปแล้ว จงซินฟังอยู่ด้วยถามว่าเพ่ยอิงยังไม่ยอมแพ้อีกหรือ หลินบอกว่าทั้งขอร้องทั้งจะเอาเงินมาแลกตัวมีนา จงซินแปลกใจที่คนอย่างเพ่ยอิงถึงกับต้องขอร้องเชียวหรือ
“หึ...สงสัยมีนาจะไม่ได้เป็นแค่ลูกหนี้ธรรมดาล่ะมั้ง”
จงซินฟังแล้วยิ้ม หลินกินปูนร้อนท้องถามว่ายิ้มอะไร จงซินพูดยิ้มๆว่าตนก็คิดเหมือนหลินนั่นแหละว่ามีนาคงไม่ใช่แค่ลูกหนี้ธรรมดา หลินเงียบไปแต่อดระแวงไม่ได้ว่าจงซินจะหมายถึงตนด้วยหรือเปล่า?
ooooooo
หลังจากมีนาย้ายไปอยู่เซฟเฮาส์แล้ว นาคไปเยี่ยม ถามว่าสบายใจขึ้นไหม มีนาบอกว่าก็ดีแต่อยากอยู่กับเธอมากกว่า
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้ ขืนเธอไปอยู่กับฉัน หลิน–เพ่ยอิงมันจะได้มาเอาตัวเธอกลับไปน่ะสิ”
พอนาคพูดถึงเพ่ยอิง มีนาถามว่าได้ข่าวเขาบ้างไหม เขาเป็นอย่างไรบ้าง พอนาคบอกว่าไม่ตายแต่คงอาการสาหัส มีนาตกใจถามว่าถึงกับสาหัสเลยหรือ นาคดักคอว่า “เธอไม่ชอบเขาแล้วถามถึงเขาบ่อยๆทำไม”
“อ๋อ...เอ่อ...ฉันก็แค่ถามดูน่ะไม่มีอะไร ถ้าเขาอาการสาหัสเขาก็คงเลิกตามหาฉันแล้วล่ะ เธอว่าไหม”
“คงไม่หรอก พ่อเธอเป็นหนี้มันตั้งเยอะ มันไม่ปล่อยเธอง่ายๆหรอก เอาล่ะ ฉันต้องไปทำงานแล้ว ว่างๆค่อยมาเยี่ยมใหม่” มีนาขอบใจ นาคบอกว่าไม่ต้องขอบใจบ่อยหรอก เพราะ “ฉันมาหาเธอฉันก็หายเหงาเหมือนกัน คุยกับเธอแล้วทำให้หายคิดถึงพี่สาว ฉันไปล่ะ ดูแลตัวเองดีๆล่ะ”
“เธอก็เหมือนกัน” มีนาส่งนาคแล้วกลับมานั่งเหม่อคิดถึงวันที่ตัวเองประคองเพ่ยอิงที่บาดเจ็บไว้ในวงแขน พอรู้ตัวก็ชะงักถอนใจ เตือนตัวเองว่า
“เขาร้ายกับเราจะตาย ไปนึกถึงเขาบ่อยๆทำไม... เฮ้อ...”
ooooooo
ฉินฝูไปกบดานอยู่ที่อพาร์ตเมนต์แห่งหนึ่ง เขากินอาหารชุดสุดท้ายหมด แล้วโทร.สั่งร้านเฮียหม่าพรุ่งนี้ให้เอาอาหารกระป๋องกับน้ำอัดลมมาส่งด้วย
เป็นความบังเอิญที่ต้าห่ายเป็นคนรับจ้างส่งของที่ร้านเฮียหม่า เมื่อเจอนาคเขาเล่าให้ฟังว่า
“พักนี้ฉันไปส่งของเจอลูกค้าแปลกๆด้วย” นาคถามว่าแปลกยังไง ต้าห่ายเล่าขำๆว่า “เขาสั่งอาหารกระป๋องมากินทุกอาทิตย์ เวลาไปส่งของก็ไม่เคยลงมารับของเอง ให้อาแปะคนเฝ้าอพาร์ตเมนต์รับของแทนทุกครั้งที่ไปส่งเป็นมาเดือนนึงแล้ว ยังไม่รู้เลยว่าชื่อแซ่อะไร เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง”
นาคถามว่าเดือนนึงแล้วหรือ เป็นผู้ชายหรือเปล่า ต้าห่ายบอกว่าฟังจากเสียงโทรศัพท์ก็ใช่ เขาไม่น่าให้คนอื่นพูดแทน นาคฉุกคิดอะไรได้บอกต้าห่ายว่าเดี๋ยวมา แล้ววิ่งไปเลย ต้าห่ายถามว่าจะไปไหน
“ไปธุระ ฝากบอกหัวหน้าด้วยว่าจะหักเงินก็ได้ แต่อย่าไม่จ่ายนะ แล้วก็ขอบใจนายมาก ถ้าที่นายพูดมามันถูกละก็ ฉันจะทำงานแทนนายอาทิตย์นึง”
“ขอบใจเราเรื่องอะไร นาคนี่พิลึก” ต้าห่ายบ่นงง
ooooooo
นาคลิ่วไปหาหลินที่ตึกฉายหงทันที ถูกพนักงานที่ไม่รู้จักนาคดูสารรูปแล้วไม่ยอมให้เข้า ซ้ำยังไล่ให้ไปรอที่อื่นด้วย
แต่พอซุ่นลี่มาพบ เธอบอกให้นาคขึ้นไปนั่งรอที่ห้องทำงานของหลินเลย แล้วซุ่นลี่ก็ปรามพนักงานคนนั้นว่า
“เธออยากโดนไล่ออกรึไง” พนักงานคนนั้นอ้างว่าซุ่นลี่เป็นคนบอกเองว่าอย่าให้ใครเข้าพบหลินถ้าไม่ได้รับอนุญาต “แต่เด็กคนนี้ยกเว้น จำไว้ ถ้าไม่อยากถูกไล่ออก”
“ค่ะๆๆ ฉันจะจำไว้” พนักงานคนนั้นรับคำหน้าซีด
นาคเข้าไปในห้องทำงานของหลิน เห็นรูปในกรอบของนันทกาคว่ำอยู่จึงหยิบขึ้นมาดู หลินเข้ามาพอดีถามว่าใครอนุญาตให้หยิบดู นาครีบวาง แก้ตัวว่าเห็นมันคว่ำอยู่เลยหยิบขึ้นมาตั้งให้ พูดเหน็บว่า
“ฉันไม่รู้ว่านายจะหวงรูปพี่นันขนาดนี้”
“นี่ ฉันถามจริงๆ เธอไม่รู้เรื่อง หรือแกล้งเซ่อทำซื่อบื้อไม่รู้เรื่อง ตอนนี้น่ะฉันไม่ได้สนใจเรื่องพี่สาวเธอแล้ว”
“อ๋อ...มิน่านายก็เลยคว่ำรูปพี่นัน ถ้างั้นนายก็ไม่อยากได้ตัวพี่สาวฉันแล้วใช่ไหม งั้นฉันก็กลับเมืองไทยได้แล้วสิ”
หลินเสียงแข็งทันทีว่าไม่ได้ เธอจะต้องอยู่ที่นี่จนกว่าจะใช้หนี้หมด นาคร้องอย่างผิดหวังว่านึกแล้วว่าคนอย่างเขาไม่น่าจะใจดี หลินถามทันทีว่าตนเป็น
ยังไงเธอถึงได้เกลียด นาคบอกว่าตนไม่ได้เกลียด หลินถามว่าไม่ได้เกลียดแต่ก็ไม่รัก?
“รัก??” นาคทวนคำทำหน้างง หลินรีบแก้ว่าหมายถึงเธอไม่ได้ชอบหน้าตนใช่ไหม “ก็ไม่ถึงขนาดนั้น บางทีก็ชอบ แต่บางทีก็...หมั่นไส้” พูดแล้วกลัวหลินโกรธเลยแก้ว่า “ก็นายชอบเก๊ก แล้วก็ฟอร์มเยอะด้วย”
เพราะอารมณ์พาไป ทำให้หลินกับนาคพูดเรื่องความสัมพันธ์ส่วนตัวกันจนนาคเกือบลืมเรื่องที่จะมาบอกเขา แต่พอบอกเขาว่าตนได้เบาะแสมือปืนที่ยิงเขาแล้ว เล่าเรื่องที่ต้าห่ายไปส่งของที่อพาร์ตเมนต์ให้ชายลึกลับ ให้หลินฟังอย่างตื่นเต้นว่า
“ทุกครั้งที่เพื่อนฉันไปส่งของ เขาไม่เคยลงมาเอาของด้วยตัวเองเลยแม้แต่ครั้งเดียว ทำเหมือนกับว่ากลัวใครจะเห็นหน้า” หลินติงว่าเขาอาจเดินไม่ได้ หรือป่วยหนักก็ได้ “แต่ถ้าเขาป่วยหนัก ทำไมไม่ให้เพื่อนฉันเอาของขึ้นไปส่งที่ห้องล่ะ”
หลินฟังแล้วบอกว่าเหตุผลของเธอไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉินฝู นาคเห็นว่าเขาไม่เชื่อจึงจะกลับ แต่หลินเรียกไว้ นาคนึกว่าเขาเปลี่ยนใจ แต่ที่แท้เขาสั่งเข้มว่า
“ฉันขอสั่งห้ามเธอยุ่งเรื่องนี้ คนของฉันกำลังออกตามหาตัวมันอยู่”
“ก็ช่างคนของนาย คนของนายอยากหาก็หาไป ส่วนฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่าไอ้คนที่เพื่อนฉันบอกใช่ไอ้ฉินฝูรึเปล่า ถ้าใช่ ฉันจะรีบมาบอก” พูดแล้วเดินไปเลย
“เดี๋ยว...ที่เธอบอกว่าฉันเก๊กแล้วก็วางฟอร์ม ฉันไม่ได้แกล้งทำนะ”
“อ๋อ...ฉันเข้าใจ เป็นมาเฟียมันก็ต้องมีฟอร์ม” นาคตะเบ๊ะทะเล้นนิดๆ พอนาคเดินไป หลินส่ายหน้ายิ้มๆ พึมพำ
“ยัยเด็กบ้าเอ๊ย...”
อ่านละคร คิวบิก ตอนที่ 8 วันที่ 20 มี.ค. 57
ละคร คิวบิก บทประพันธ์โดย B 13 S.t.ละคร คิวบิก บทโทรทัศน์โดย วิลักษณา
ละคร คิวบิก กำกับการแสดงโดย ชูชัย องอาจชัย
ละคร คิวบิก แนวละคร รักโรแมนติก บู๊แอ็คชั่น ดราม่าครบรส
ละคร คิวบิก ผลิตโดย บริษัทยูม่า 99 จำกัด
ละคร คิวบิก ออกอากาศ ทุกวันศุกร์ - วันอาทิตย์ 20.15 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ละคร คิวบิก เริ่มออกอากาศตอนแรก ในวันเสาร์ที่ 8 มีนาคม 2557
ที่มา ไทยรัฐ