อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 5/3 วันที่ 2 เม.ย. 57
เขมชาติกลับพูดเหมือนไม่ใส่ใจ “เห็น..เพิ่งเดินออกไป คงจะหน้าบางทนเสียงนินทาไม่ได้” ตบท้ายด้วยเสียงแค่นหัวเราะเยาะเย้ยเกนหลงส่ายหน้าแล้วก็คว้าข้อมือเขมชาติลากไป เขมชาติงงๆ “คุณเกน..จะไปไหน???”
เกนหลงไม่ตอบแล้วก็ลากเขมชาติออกไปเลย
ที่หน้าเวทีเอื้อมองตามเกนหลงไป เสียงพิธีกรดังขึ้น “ขอเชิญคุณเอื้อขึ้นมากล่าวอวยพรให้บ่าวสาวด้วยครับ”
ทุกคนปรบมือเอื้อจึงจำต้องเดินขึ้นไปบนเวที
สุริยงหันมา เห็นเกนหลงกับเขมชาติเดินตามออกมา เขมชาติทำหน้านิ่งๆ แต่แววตาโคตรดูถูก
“คุณสุจะไปไหนคะ?”
“กลับบ้านค่ะ”
“แล้วกลับยังไงคะเนี่ย?”
“แท็กซี่ค่ะ”
“งั้น...กลับพร้อมกันนะคะ เดี๋ยวให้เขมไปส่ง”
เขมชาติหันขวับ สุริยงชะงักวูบ แล้วก็พูดขึ้นพร้อมกัน
“ผมเนี่ยนะ?”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ!!!”
เขมชาติหันขวับมาทางสุริยง แล้วก็หงุดหงิดขึ้นมาที่โดนปฏิเสธ
“ขอบคุณคุณเกนมากนะคะที่ชวน สุกลับเองได้”
“ไม่ได้!!” เขมชาติสวน สุริยงหันมา “คุณเกนเขาบอกให้ผมไปส่งคุณ..ผมก็ต้องทำตาม ถึงแม้ผมจะไม่อยากสนใจว่าคุณกลับบ้านยังไง แต่ผมก็ต้อง “จำใจ” ไปส่ง!”
“เขมเลิกพูดเล่นเถอะค่ะ..ยิ่งพูดจะยิ่งไม่ยอมกันไปใหญ่” เกนหลงพูดกับสุริยง “พี่เอื้อฝากให้เกนดูแลคุณสุค่ะ อย่าปฏิเสธเลยนะคะ เพื่อความสบายใจของทุกคน”
สุริยงอึกอัก แต่พอมองหน้าเกนหลงแล้วก็ใจอ่อน พยักหน้า เขมชาติสรุปอย่างกวน “ก็แค่นี้..ทำเป็นเล่นตัวเพิ่มมูลค่าอยู่ได้”
สุริยงสะอึก เกนหลงหันมาปรามเขมชาติด้วยสายตาและเอานิ้วชี้ทาบปากตัวเองเป็นสัญญาณบอกให้หยุด
เขมชาติยักไหล่...หยุดก็ได้ “รอตรงนี้นะครับ เดี๋ยวผมเอารถมารับ”
เขมชาติปรายตามามองสุริยงด้วยความหมั่นไส้ แล้วก็เดินแยกไป สุริยงปรายตาตามนิดๆ...จะรอดไหมนะ
“เดี๋ยวให้เขมไปส่งคุณสุก่อน แล้วค่อยไปส่งเกนทีหลัง บ้านคุณสุอยู่แถวไหนคะ?”
รถเขมชาติจอดเทียบลงที่หน้าบ้านเกนหลง ทำให้หญิงสาวก้าวลงจากรถและเดินมาหาเขมชาติที่นั่งอยู่ในรถที่ลดกระจกลง
เกนหลงมองไปข้างหลัง “ต้องขอโทษคุณสุด้วยนะคะที่เขมขับด้วยความเคยชินขึ้นทางด่วนมาบ้านเกนก่อน เลยต้องไปส่งคุณสุทีหลังเลย”
สุริยงที่นั่งอยู่ข้างหลัง มองเขมชาตินิดๆ เหมือนจะรู้ว่าจงใจ แต่ก็หันมายิ้มกับเกนหลง
“ไม่เป็นไรค่ะ...คุณเกนจะเข้าไปทำงานวันไหนก็โทร.มานะคะ สุพร้อมเสมอ”
“ขอบคุณค่ะ” เธอยิ้มและหันมาทางเขมชาติพูดกับเขาเบาๆ “ฝากส่งคุณสุด้วยนะคะ แล้วอย่าหาเรื่องชวนคุณสุทะเลาะนะคะ”
เขมชาติยิ้ม “คุณก็รู้ว่าผมไม่เคยชวนใครทะเลาะ...ถ้าไม่จำเป็น”
เกนหลงส่ายหน้าระอาใจ แล้วก็โบกมือให้สุริยง “ไปก่อนนะคะคุณสุ” แล้วหันมาทางชายหนุ่ม “แล้วเจอกันนะคะ” เกนหลงยิ้มให้เขมชาติที่ยิ้มส่งเธอ พอประตูรั้วปิดลง..เขมชาติหุบยิ้มทันที และหันมาสั่งเสียงเข้มกับคนที่ยังนั่งอยู่ด้านหลัง
“ย้ายมานั่งหน้า ผมไม่ใช่คนขับรถของคุณ!”
“จะให้ดิฉันกลับแท็กซี่เองก็ได้นะคะ คุณเกนไม่อยู่แล้ว คุณไม่ต้อง “จำใจ” ทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ”
“ผม “สั่ง” ให้มานั่งข้างหน้า ถ้าไม่มาก็ไม่ต้องไปไหน จอดมันอยู่ตรงนี้ สะใจดี”
สุริยงเชิดหน้า มองเขมชาติแล้วก็ระอาใจ ถอนใจเบาๆ “เฮ่อ”
เขมชาติชะงักนิดๆปรายตามามองเห็นสุริยงชักสีหน้าเหมือนตัวเองเป็นเด็กๆ ก็หงุดหงิดขึ้นมาอีก
สุริยงเปิดประตูแล้วก็เดินมานั่งข้างหน้า ยังไม่ทันจะปิดประตูดี รถก็กระชากออกไป
“ว้ายย..” สุริยงตกใจรีบปิดประตู แล้วคว้าเข็มขัดนิรภัยมาคาดแทบไม่ทัน
ในรถ สุริยงนั่งเงียบวางมือบนตักนิ่ง เขมชาติปรายตามาเห็นความนิ่งสงบของสุริยงแล้วก็พาลหมั่นไส้ ทนไม่ได้ แล้วตัดสินใจหักรถจอดที่ข้างทาง เอี๊ยยยดดด.. สุริยงงง ยังไม่ทันจะได้อ้าปาก
“ลงจากรถ” เชมชาติพูดจบก็ลงรถเลย สุริยายังนั่งงงอยู่
เขมชาติมองด้วยความรำคาญ แล้วเดินมาเปิดประตูผั้วะ “ลงมาคุยกันให้รู้เรื่อง!”
สุริยงจำใจต้องลงมาคุย “เรื่องอะไรคะ?”
เขมชาติมองหน้า “ชีวิตคุณ..หิวเงินนักหรือไงหะ? ทำไมถึงต้องตะเกียกตะกายไม่มีที่สิ้นสุดๆ หมดจากพ่อ นี่จะหันมาคว้าลูกเลี้ยงเลยหรือ”
สุริยงหน้าชา...เหมือนโดนตบหน้าฉาดใหญ่ สุริยงกลืนความเสียใจแล้วตอบกลับยิ้มๆ ประชด “ก็โลกเราทุกวันนี้ ตัดสินกันที่เงินนี่คะ ถ้าดิฉันอยากมีตัวตนอยู่ในสังคม ก็ต้องสะสมเงินเอาไว้มากๆ ส่วนเรื่องลูกเลี้ยง.” สุริยามองหน้าเขมชาติ “คุณก็คงจะคิดเหมือนคนอื่น...ข้อนี้..ดิฉันไม่จำเป็นต้องอธิบาย” พูดจบเธอก็เชิดหน้าใส่
เขมชาติมองสุริยงด้วยความเกลียดชัง “ไม่ต้องอธิบาย เพราะการกระทำมันอธิบายทุกอย่างหมดแล้ว” ดวงตาเขมชาติฉายแววรังเกียจ “ถ้าคุณจะกลับมา..เพื่อทำให้ผมเกลียดคุณมากขึ้น..อย่ากลับมาดีกว่า”
สุริยงสะอึก...จุก.. ร้อนขอบตา แต่กลั้นไว้ เชิดและพูดใส่ราวกับเธอไม่แคร์ “ถ้าเกลียดกันมาก... ผู้อำนวยการไล่ดิฉันออกไปเลยสิคะ”
เขมชาติมองหน้าสุริยง เห็นความไม่แคร์ ยิ่งแค้นใจ “ผมไล่ออกแน่ แต่ก่อนจะไล่ออก คุณต้องทำสิ่งที่ผมมอบหมายให้สำเร็จ สอนงานทุกอย่างให้คุณเกนหลง และที่สำคัญ..สอนให้เขารักผมมากๆ” สุริยงชะงัก “คุณเคยมีครอบครัวมาแล้ว ถ้าไม่เห็นแก่เงินจนเกินไป คงจำได้ว่า..ความรักเป็นยังไง”
สุริยงตอบยิ้มๆ “เรื่องความรัก มันสอนกันไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าผู้อำนวยการรักเธอมากพอ...เธอจะรักคุณเอง” ตอบเสร็จ สุริยงหันหลังจะขึ้นรถ
“ผมเคยรักผู้หญิงคนหนึ่ง..” สุริยงชะงักกึก “รักมาก .. มากเกินกว่าคำว่า “พอ” แล้วทำไมเธอทิ้งผมไปแต่งกับผู้ชายแก่ เพียงเพราะเงิน!”
สุริยงหันมาเห็นเขมชาติพูดด้วยความเจ็บปวด..สุริยงอึ้งไป..ในใจพลุ่งพล่านอยากจะอธิบายมากมาย แต่ปากมันแข็งปิดสนิทพูดไม่ออก เขมชาติเดินมาข้างๆ พูดด้วยความหนักแน่น เย้ยหยันอยู่ในที
“ผมรักคุณเกนมากกว่าผู้หญิงทุกคนที่ผ่านมา ผมมั่นใจว่าเธอจะไม่มีวันทิ้งผมไปแต่งงานกับผู้ชายอื่นเพราะเงิน!”
สุริยงยิ้ม “ดีใจด้วยนะคะ ที่คุณได้เจอคนที่เหมาะสม..ดิฉันจะพยายามทำให้คุณเกนรักคุณ แต่จะมากน้อยแค่ไหน..ก็คงจะขึ้นอยู่กับตัวคุณเอง”
สุริยงหันมาเปิดประตู เขมชาติยื่นมือมาปิดประตูกลับไป “ผมเปลี่ยนใจแล้ว..กลับเองก็แล้วกัน ผมไม่ชอบไปบ้านคนที่ไม่คุ้นเคย”
เหมือนดิฉันเลยค่ะ ดิฉันก็ไม่ชอบให้คนไม่คุ้นเคยไปส่งบ้าน”
เขมชาติมองหน้าด้วยความคับแค้น “อวดดี! งั้นก็เชิญหาแท็กซี่กลับเองแล้วกัน!”
เขมชาติพูดจบก็เดินกลับไปด้านคนขับ ขึ้นรถและขับออกไปเลย ทิ้งสุริยงไว้คนเดียว..เธอมองตามท้ายรถไป ทันใดนั้นรถก็จอด..สุริยงมอง เอ๊ะ?.. เขมชาติลดกระจกรถลง แล้วเขาก็โยนกระเป๋าถือของสุริยงออกมาจากรถ..กระเป๋าสุริยงลอยลงมาตกอยู่ที่พื้น แล้วรถของเขมชาติก็ออกตัวไปทันที.....
สุริยงมองดูกระเป๋าที่ตกอยู่ แล้วก็เดินไปเก็บขึ้นมา..ยืนรอรถแท็กซี่อย่างทำใจ
เขมชาติขับรถไป..แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหันมามองสุริยงผ่านกระจกข้าง...เห็นสุริยงยืนอยู่คนเดียว แววตาแอบสงสารนิดนึง..นิดเดียว แล้วก็รีบฝืนแข็งใจเบือนหน้าหนีและขับไปอย่างไม่ใยดี
คืนนั้น ที่บ้านรัตนชาติ อรทัยกับอัมพิกานั่งคุยกันอยู่ในห้องรับแขก ทั้งคู่ยังอยู่ในชุดราตรีเพราะเพิ่งกลับจากงานเลี้ยง อรทัยถามอัมพิกาด้วยความแปลกใจ“พี่อัม...เจอคนที่เหมาะสมกับพี่เอื้อแล้วหรือคะ? .. ใครคะ?”
อัมพิกาตอบรับ “เกนหลง พงษ์สุภา”
“อ๋อออ..เกนหลงคนที่เราเห็นคุยกับพี่เอื้อใช่ไหมคะ?” อัมพิกาพยักหน้า “เคยเห็นตามหนังสือ วันนี้เพิ่งได้เห็นตัวจริงก็สวยดี ข่าวว่าเพิ่งกลับมาจากเมืองนอก ลูกใครนะ?”
“ลูกคุณพจน์เจ้าของโรงแรมแล้วก็คอนโดแถวสุขุมวิท ตระกูลผู้ดีเก่า เศรษฐีที่ดินที่ผันตัวมาทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ ประวัติการเงินดีเยี่ยม ไม่มีปัญหาหนี้สิน”
อรทัยทึ่ง “โห..พี่อัมนี่สุดยอดเลยค่ะ ข้อมูลเป๊ะแบบนี้ สงสัยจะเอาจริง”
“พี่ชักจะทนไม่ไหว ถ้าปล่อยไว้นังแม่เลี้ยงขัดดอกมันต้อง “จับ” เอื้ออยู่หมัดแน่ๆ แค่นี้ก็แทบจะหน้ามืด ไม่ฟังใครอยู่แล้ว”
“ดีค่ะ...อรสนับสนุนเต็มที่ เพราะอรแว่วๆมาว่า...เกนหลงกำลังกิ๊กๆอยู่กับเขมชาติ..ถ้าพี่เอื้อแยกสองคนนี้ออกจากกันได้..อรจะดีใจมาก” อรทัยยิ้มเจ้าเล่ห์....อัมพิกาหันมามอง แล้วก็ยิ้มอย่างรู้ใจ
เช้าวันต่อมา ในห้องพักคอนโดของเอื้อ เอื้ออยู่ในชุดนอนเดินถือแก้วกาแฟมาสองใบวางบนโต๊ะ ส่วนอรทัยที่แวะมาหาใส่ชุดเปรี้ยวนั่งรอเขาอยู่
“อยากรู้เรื่องพี่กับเกนหลงไปทำไม?”
“พี่อัมให้อรมาถาม เขาเห็นว่าเป็นผู้หญิงที่ดูดี แล้วก็ดู “เหมาะสม” กับพี่เอื้อ ก็เลยให้อรมาเลียบๆเคียงๆถาม..เผื่ออนาคตข้างหน้าจะชวนมาทานข้าว เม้าท์มอยกันตามประสาหญิงๆ”
เอื้อกำลังยกแก้วกาแฟดื่ม เลยชะงักไป เขาหันมา “จะจับคู่ให้พี่หรือไง .. ไม่ต้องเลย..เกนเขามีแฟนแล้ว เมื่อคืนไม่เห็นหรือไง ว่าเขาควงมากับใคร?” เอื้อยกกาแฟดื่ม
“ก็เพราะเห็นนี่แหละ เลยรีบมาหา..อรจะยุให้พี่เอื้อจีบเกนหลง แล้วอรนี่แหละ จะเป็นคน “เสียบ” คุณเขมชาติเอง”
เอื้อสำลักพรวดดดดด!! อรทัยส่ายหน้า หันไปหยิบกระดาษทิชชูมาส่งให้
“นี่ยัยอร..คิดอะไรบ้าๆ แล้วยังจะพูดจาน่าเกลียด นี่ถ้าคนอื่นมาได้ยินจะคิดว่าครอบครัวเราเป็นยังไงหะ?”
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 5/3 วันที่ 2 เม.ย. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3