อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 1/2 วันที่ 26 มี.ค. 57
ด้านสุริยง แถวนักท่องเที่ยวผ่านไปแล้ว สุริยงรีบเดินตามไป ร้อนใจเล็กๆแต่ยังสำรวมไม่เสียกริยาเขมชาติถาม พลางถอดแว่นดำออกมาถือไว้ น้ำเสียงไม่ได้อยากรู้สักเท่าไหร่ “ใคร?”
“เลขาคนใหม่ของคุณเขม ... คุณสุ-สุริยงครับ!” สมคิดหันมาด้านหลัง แต่ไม่เห็นสุริยง สมคิดตกใจ “อ้าว...คุณสุ..คุณสุ”
สุริยงเดินออกมาจากหลังต้นเสาพอดี สุริยงเดินออกมาอย่างสง่า ใบหน้านิ่ง แววตาอ่อนโยนแต่มั่นคง ไม่มีความหวั่นไหวอยู่ในสายตาแม้แต่นิดเดียว
สุริยงเดินมาเผชิญหน้ากับเขมชาติด้วยความนิ่ง พร้อมกับยกมือไหว้ “สวัสดีค่....”
เขมชาติพูดสวนขึ้น “คุณสมคิด!!!!”
สุริยงชะงักกึก สมคิดตกใจรีบขานรับ “ครับ!”
เขมชาติ เบือนหน้าจากสุริยง “จ่ายเงินเดือนให้เลขาใหม่ของคุณ 3 เดือน” วิบูลย์ตาโต ว้าวววว เหมือนจะดี เขมชาติพูดต่อ “แล้วไล่ออกไป!!!”
สุริยงสะอึกหน้าชา แต่ยังรักษาอาการไม่แสดงออก
เขมชาติพูดจบก็ปรายตามามองด้วยความเหยียดหยาม “ผมไม่ต้องการผู้หญิงคนนี้!!!”
เขมชาติพูดจบแล้วก็เดินไปเลย ไม่สนใจแม้แต่นิดเดียว สุริยงยังนิ่ง ไม่แสดงอาการใดๆ วิบูลย์มองสมคิดเลิ่กลั่ก สมคิดตกใจไม่แพ้กัน “รีบตามไปสิ”
“ครับๆ”
วิบูลย์รีบลากกระเป๋าตามไปทันที สมคิดรีบหันมาเคลียร์กับสุริยง
“คุณสุใจเย็นๆนะครับ วันนี้คุณเขมอาจจะเหนื่อยจากการเดินทางเลยอารมณ์ไม่ดี ผมจะลองคุยให้อีกที”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ลองหน้ายังไม่อยากมองแบบนี้ คงไม่เปลี่ยนใจ ขอบคุณคุณสมคิดมากนะคะ สุขอตัวกลับก่อนนะคะ” สุริยงยกมือไหว้ “สวัสดีค่ะ” สมคิดอึกอักๆ ด้วยความเกรงใจ แต่สุริยงพูดแล้วก็เดินไปเลย
“... เฮ่อออออ....” สมคิดมองตามด้วยความเสียดาย โทรศัพท์มือถือดัง สมคิดกดรับโดยไม่ต้องมอง
“กำลังจะตามไป!!”
เขมชาติเดินมาถึงรถตู้ที่จอดอยู่ด้านหน้าสนามบิน วิบูลย์รีบวิ่งมาเปิดประตูให้ พอชายหนุ่มขึ้นรถแล้ว วิบูลย์ก็มองหาสมคิดด้วยความร้อนใจ สมคิดวิ่งมาวิบูลย์ รีบหันมาโบกมือเร่ง “เร็วๆ”
เขมชาตินั่งอยู่ในรถหน้าตาบึ้งตึง .. หางตาตวัดเห็นสุริยงกำลังเรียกรถแท็กซี่อยู่ที่มุมหนึ่งห่างออกไป รถแท็กซี่จอดเลยไปเล็กน้อย สุริยงกำลังจะเดินไปขึ้นรถ แต่โดนคนจีน 2-3 คน พร้อมกระเป๋าพะรุงพะรัง เดินมาเบียดปาดหน้าแย่งรถ และชนจนสุริยงเซไปโดนเสา เกือบล้ม พลั่ก ! แล้วคนจีนก็ขึ้นรถไปอย่างไม่สนใจ สุริยงยืนจับแขนด้วยความเจ็บ น่าสงสาร
เขมชาติเชิดหน้า “เชอะใส่” แล้วก็เบือนหน้ากลับมา ไม่มีแววแห่งความสงสารแม้แต่นิดเดียว ลึกๆแอบสะใจ
ทุกคนขึ้นรถและรถตู้เขมก็แล่นออกไป ทิ้งสุริยงไว้เบื้องหลัง .. สุริยงหันมาเห็นรถตู้ไฮโซของเขมชาติแล่นผ่านไป เขมชาตินั่งเชิดคอแข็งอย่างยโส สุริยงมองแล้วก็แอบหมั่นไส้นิดๆ แล้วก็ต้องยืนรอรถต่อไปด้วยความเซ็งและเจ็บแขน
รถตู้จอดลงหน้าบ้านหลังใหญ่ มีคนรับใช้ยืนรอรับอยู่สองคน พอรถมาจอดเทียบ คนรับใช้รีบเดินมาเปิดประตู ส่วนอีกคนเปิดประตูหลังเอากระเป๋าลง เขมชาติลงจากรถและเดินเข้าบ้านไปอย่างเร็ว คนรับใช้ไหว้แทบไม่ทัน สมคิดกับวิบูลย์รีบเดินตามเข้าไป
เขมชาติเดินเข้ามาในบ้าน พร้อมกับถอดเสื้อสูทและเนคไทมาตามทาง สมคิดกับวิบูลย์เดินตามมาในห้องนั่งเล่น สมคิดไม่ละความพยายามในการเกลี้ยกล่อมเรื่องสุริยง
“คุณเขมครับ ... เรื่องคุณสุ ผมว่าคุณเขมน่าจะลองให้โอกาสเธอดูนะครับ” เขมชาติชักสีหน้า ไม่พอใจ
วิบูลย์เอา USB เสียบเข้ากับโทรทัศน์แบบ Multi Media
เขมชาติเดินไปที่หน้าเคาท์เตอร์บาร์ สมคิดยังเดินตามพูดไม่หยุด
“เธอมีความรู้เรื่องภาษาอย่างดี ทั้งอังกฤษ ฝรั่งเศส ส่วนภาษาจีนก็พอได้บ้าง ส่วนเรื่องการทำงานก็ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี นอกจากเรื่องการทำงานจะน่าสนใจแล้ว ชีวิตส่วนตัวเธอยังน่าสงสารด้วยนะครับ”
วิบูลย์เปิดทีวี แล้วก็กดปุ่มเลือกมาที่คลิปสัมภาษณ์สุริยง แล้วก็หยุดค้างไว้
สมคิดพูดต่อ “เมื่อก่อนเป็นเลขาให้สามี แต่สามีเพิ่งเสียปีที่แล้ว เลยต้องออกมาหางานทำเลี้ยงลูกสองคน เป็นฝาแฝด แล้วก็ยังพ่อกับแม่ที่ไม่ได้ทำงานอีก..ผู้หญิงคนเดียวดูแลคนทั้งบ้าน...น่าเห็นใจมากนะครับ”
“ผมไม่ได้ถาม!!!”
สมคิดสะอึก วิบูลย์อึ้งตามไปด้วย มือถือรีโมทค้างอยู่ หันหน้ามามอง เลิ่กลั่ก
“เอ่อ..คุณเขมครับ ผมเอาคลิปสัมภาษณ์คุณสุริยงต่อเข้าโทรทัศน์ไว้แล้วนะครับ กดปุ่มนี้ปุ่มเดียวดูได้เลย .. เผื่อคุณเขมจะอยากดู”
“ผมไม่อยากรู้เรื่องผู้หญิงคนนั้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร”
สมคิดกับวิบูลย์อึ้งไป วิบูลย์วางรีโมทไว้บนโต๊ะ ... เขมชาติเดินไปขึ้นบันได พร้อมออกคำสั่ง
“วันนี้ผมไม่เข้าบริษัท ฝากคุณสองคนด้วย”
“เอ้อ...ครับ” สมคิดพยักหน้าให้กลับ...สองคนเดินคอตกออกไป
สุริยงเดินเข้ามาในบ้าน เหนื่อยๆ เซ็งๆ หน้าหมดพลัง แต่ยังไม่ทันจะเดินเข้ามาส่วนในของบ้าน ก็มีเสียงอาทิตย์ นภา ไก่ ไข่ ชื่น ดังต้อนรับ พร้อมกับเสียงแตรและสายรุ้งชักเปรี้ยะ ดังป๊อกแป๊ก ปรี๊ด
ปรี๊ด และกระดาษสีโปรยปรายลงมาใส่ตัวสุริยงอย่างครื้นเครง
“Congratulations!!!”
“ยินดีกับงานใหม่ค่าคุณหนูเล็ก!!!” ชื่นแปลเป็นไทยเสร็จสรรพ
สุริยงยังไม่ทันพูดอะไร นภาก็ยื่นกล่องของขวัญห่อน่ารักมาให้
“ของขวัญฉลองงานใหม่จากพ่อกับแม่จ้ะ เอาไว้ใช้ที่ทำงานใหม่นะลูกนะ”
อาทิตย์พูดต่อทันที “รับรองว่าเพื่อนที่ทำงานเห็นจะต้องอิจฉา.. ต่อไปก็เจ้าตัวเล็ก ไก่ ไข่! มาเร็วลูก”
สุริยงอยากจะบอกแต่ไม่ทัน ไก่กับไข่รีบวิ่งมาหาพร้อมซ่อนของไว้ข้างหลัง ต่างคนต่างปีนขึ้นเก้าอี้ที่เตรียมไว้ ไก่อยู่ทางซ้าย ไข่อยู่ทางขวา แล้วก็ยิ้มสดใสก่อนจะโชว์ของที่เตรียมมาด้วยความภูมิใจ แท่นแท๊นนนนนน !!!! ในมือไก่เห็นมงกุฎที่ทำเองเป็นงานเปเปอร์มาร์เช่มีตัวหนังสือ MOM อยู่ข้างบน น่ารักมากๆ ส่วนของไข่เป็นสายสะพาย ตกแต่งด้วยรูปซุปเปอร์ฮีโร่แมนมากๆ พร้อมกับคำว่า “Super Mom”
“ไก่ให้แม่หนูเล็กครับ” ไก่ยิ้มพร้อมกับสวมให้อย่างน่ารัก สุริยงอึ้ง พูดไม่ออก
“ไข่ก็ให้แม่หนูเล็กครับ” ไข่ยิ้มแล้วคล้องสายสะพายให้
สุริยงพยายามจะบอก “เอ่อ ... ทุกคนฟังหนูเล็กก่อนนะคะ ขอบคุณมากสำหรับของขวัญ แต่..หนูเล็กไม่ได้ทำงานนี้แล้ว....หนูเล็กโดนไล่ออกแล้วค่ะ”
ทุกคนตกใจ เพียงนภาตวาดเสียงออกมาอย่างลืมตัว “โดนไล่ออก!! ตั้งแต่วันแรกที่ไปเรียนงานเนี่ยนะ เป็นไปได้ยังไง”
สุริยงจึ้ก รู้สึกเหมือนโดนด่าเล็กๆ .. อาทิตย์หันมาตำหนินภา นภาก้มหน้านิดๆ รู้สึกตัว ไก่กับไข่มองหน้ากันสุริยงยิ้มเศร้าๆ ก่อนจะค่อยๆถอดมงกุฎออก.....
ในห้องนอนสุริยง มงกุฎถูกวางไว้บนโต๊ะ สุริยงหน้าเศร้าหยิบของขวัญของนภามาเปิดเห็นว่าเป็นแก้วกาแฟเก็บความร้อน มีรูปของสุริยง ไก่ ไข่ สกรีนอยู่ สุริยงยิ้มเศร้าๆ เสียดายที่ไม่ได้ใช้ ไก่กับไข่เดินมาหยุดที่ประตูมองหน้ากัน แล้วไก่ก็ซุบซิบๆเหมือนจะทำอะไรกันสักอย่าง แล้วก็หันมาเรียก
“แม่หนูเล็กค้าบบบบบ...”
สุริยงหันมาตามเสียง เห็นสองหนุ่มยืนอยู่ ไก่กับไข่ยิ้มสดใสแล้วจึงวิ่งมากอด
ไก่ปลอบแม่ “แม่หนูเล็กไม่ต้องเสียใจนะครับ”
“ใช่ครับ แม่หนูเล็กเก่งที่สุดในโลกเลย”
สุริยงยิ้มแล้วก็หอมแก้มสองหนุ่มคนละที “ขอบใจมากจ้ะ”
อาทิตย์กับนภาเดินมา จะมาให้กำลังใจสุริยง แต่พอเห็นสองหนุ่มกำลังรุมกอดอยู่ อาทิตย์ก็หยุดยืนอยู่
หน้าห้อง แล้วก็ดึงมือนภาไว้ไม่ให้เข้าไป ปล่อยให้แม่ลูกคุยกัน
“แม่หนูเล็กครับ”
“ครับ” สุริยงเริ่มอารมณ์ดีขึ้นนิดๆ
ไก่ถามตรงๆ “แล้วทำไมเขาไม่ให้แม่หนูเล็กทำงาน”
ไข่ถามซื่อๆ “แม่หนูเล็กทำอะไรผิดหรือเปล่าครับ?”
นภาชักสีหน้านิดๆ จะเข้าไปห้ามเด็กสองคนไม่ให้ถาม แต่อาทิตย์จับไว้ส่ายหน้าไม่ให้ไปยุ่ง นภาจำต้องยืนต่อ
สุริยงยิ้มๆ ก่อนจะตอบ “ใช่ครับ..แม่หนูเล็กทำผิดกับเจ้านายเอาไว้มาก เจ้านายของแม่หนูเล็กคงยังไม่หายโกรธ เขาก็เลยไม่ให้ทำงานด้วย”
“แล้วแม่หนูเล็กไปทำอะไรให้เขาโกรธอ่ะครับ”
สุริยงชะงักนิดๆ...พูดไม่ออก ตอบไม่ถูก ไก่ ไข่ รอฟัง นภากับอาทิตย์ก็อยากรู้
เสียงลู่วิ่งทำงานดังประสานกับเสียงฝีเท้าที่กระแทกลงบนลู่ ที่หน้าจอของลู่วิ่งแสดงจังหวะการเต้นของหัวใจอยู่ในจังหวะทีค่อนข้างแรง เขมชาติกำลังวิ่งอยู่อย่างฟิต เหงื่อโทรมตัว เหมือนกำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่าง..แม้จะพยายามลืมแต่อดีตก็ยังตามมาทันอยู่ดี
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 1/2 วันที่ 26 มี.ค. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.ทางไทยทีวีสีช่อง 3