อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 2 วันที่ 28 มี.ค. 57
เขมชาติมองตาตอบโต้ “งั้น.. ถ้าคุณได้รับการปฏิบัติที่ไม่ดีจากผม ก็รับรู้ไว้ด้วยว่าคุณคือคนที่ไม่สำคัญ!!”เขมชาติโยนแฟ้มลงบนโต๊ะอย่างกวนตุ๊บ สุริยงก้มหน้านิดๆ รู้ว่าโดนประชด สะกดอารมณ์รับ
“ผมต้องการตัวอย่างผ้าตามรายการในแฟ้ม ขนขึ้นมาให้ผมที่ห้องทำงาน ห้ามให้คนอื่นช่วยเด็ดขาด และผมต้องการทั้งหมด... เดี๋ยวนี้!!”
เขมชาติสั่งเสร็จก็เดินกลับเข้าห้องทำงานไป สุริยงมองดูจดหมายที่ทำค้างแล้วส่ายหน้า เธอหยิบแฟ้มมาดู รายการผ้าที่ต้องการยาวเป็นพรืด สุริยงเงยหน้า..นิ่ง..รู้ว่าโดนแกล้ง
“คนในครอบครัว ... ใครเชื่อก็โง่แล้ว!!”
เอื้อกำลังให้สัมภาษณ์อยู่ในห้องทำงาน เอื้อดูภูมิฐาน มั่นใจ ตอบคำถามด้วยความสบายใจ
“เมื่อต้นปีธนาคารรัตนชาติสูญเสียเจ้าสัวชวลิต ซึ่งถือว่าเป็นเสาหลัก และเป็นสัญลักษณ์ขององค์กร คุณเอื้อในฐานะที่เป็นทั้งทายาทและเป็นกรรมการผู้จัดการใหญ่มีวิธีทำอย่างไรให้ลูกค้า และผู้ถือหุ้นมั่นใจในความมั่นคงของธนาคารครับ?”
“คุณพ่อเป็นผู้ก่อตั้งธนาคารนี้ขึ้นมา ทำให้หลายคนเกิดคำถามหลังการจากไปของท่าน แต่ในความเป็นจริง ธนาคารเป็นบริษัทมหาชน บริหารด้วยทีมงานมืออาชีพ แต่ด้วยความเอกภาพของคณะผู้บริหารทุกอย่างจึงดูราบรื่น เหมือนกับการทำงานในระบบครอบครัว ถึงแม้จะไม่มีคุณพ่อแล้วแต่ผู้บริหารทุกท่านก็ยังคงอยู่กับเรา ภายใต้การนำของผม!” เอื้อตอบยิ้มๆ มั่นใจแต่ไม่ยโส
ขณะเดียวกันนั้นเอง โทรทัศน์ที่บ้านของสุริยงก็เปิดรายการสัมภาษณ์นี้อยู่
คุณบัญชาถามต่อ “ช่วง 2-3 ปีมานี้เศรษฐกิจโลกผันผวนอย่างหนัก ธนาคารวางกลยุทธ์อย่างไรเพื่อความอยู่รอดและเติบโตในภาวะวิกฤติแบบนี้ครับ?”
นภา กับชื่นกำลังถือจานผลไม้มาวางที่โต๊ะ ชื่นหันไปเห็นทีวีพอดี ก็รีบตะโกนขึ้นด้วยความตื่นเต้น
“คุณนายคะคุณนาย นี่คุณเอื้อนี่คะ”
นภาเงยหน้าดู แล้วก็รีบตะโกนขึ้น “คุณ!! มานี่เร็ว ไก่ ไข่ มาดู “พี่เอื้อ” ออกทีวี เร็ว ๆ!!”
อาทิตย์ ไก่ ไข่ รีบเดินมาอย่างเร็ว
ไก่ ไข่ วิ่งตะโกนมา “มาแล้วคร้าบบบบ”
“ไหนๆ”
ทั้งสามคนรีบวิ่งมาดูด้วยความตื่นเต้น
ไก่วิ่งมากระโดดขึ้นที่โซฟา “พี่เอื้อจริงๆด้วย”
ไข่กระโดดตามขึ้นไป “พี่เอื้อๆๆ”
ไก่หันมาจุ๊ปาก “ชู่วร์!!!”
ไข่เงียบ และทั้งสองคนก็ตั้งใจฟัง
เอื้อให้สัมภาษณ์ในทีวี “ผมเป็นคนมองโลกในแง่ดีนะครับ และชอบมองหาโอกาสในวิกฤติ ผมมองเห็นโอกาสในการนำเสนอสินค้าใหม่ๆที่ลูกค้าต้องการในภาวะที่เศรษฐกิจผันผวน เช่น การป้องกันความเสี่ยงด้านอัตราแลกเปลี่ยน ประกันที่ให้ผลตอบแทนสูงแต่ความเสี่ยงต่ำ”
ที่บ้านของสุริยงมีภาพถ่ายบนผนังซึ่งภาพของ ไก่ ชวลิต และ ไข่ ถ่ายคู่กันสามคน ส่วนที่ห้องทำงานของเอื้อก็มีภาพภาพถ่ายของชวลิตคู่กับเอื้อดูรู้ว่าพ่อลูกที่สนิทสนมกันมาก ... ทำให้พอจะเดาได้ว่า...ไก่ ไข่ และ เอื้อ มีพ่อคนเดียวกันคือชวลิต
ที่ห้องทำงานของเอื้อ บัญชาหันมาปิดรายการ “ทางรายการต้องขอบคุณคุณเอื้อมากนะครับ โอกาสหน้าจะขอสัมภาษณ์เรื่องอื่นๆนอกเหนือจากเรื่องเศรษฐกิจบ้าง โดยเฉพาะเรื่องหัวใจคงมีสาวๆหลายคนอยากรู้”
เอื้อขำอายๆ “ได้ครับ”
บัญชาพูดกับผู้ชม “ในวันนี้ผมต้องลาไปก่อนนะครับ สวัสดีครับ” บัญชาและเอื้อยิ้มกับกล้อง
โปรดิวเซอร์ตะโกนขึ้น “โอเคครับ! ขอบคุณครับ!!!” โปรดิวเซอร์สั่งตัดสัญญาณ
เอื้อยกมือไหว้ “ขอบคุณทุกคนนะครับ ผมให้เลขาจัดอาหารว่างไว้ให้ เชิญทุกคนตามสบายนะครับ”
“ขอบคุณครับ”
เลขากับเจ้าหน้าที่ยกของว่างเข้ามาเสิร์ฟ เอื้อยิ้มอย่างกันเองเดินออกไป ระหว่างเดินเอื้อกดโทรศัพท์หา “หนูเล็ก”
โทรศัพท์มือถือสุริยงอยู่ในกระเป๋าเสื้อสูท โทรศัพท์สั่น สุริยงหยิบมาดู ขึ้นชื่อ “เอื้อ” สุริยงกดตัดสายทิ้ง สุริยงกำลังยืนคุยกับวิบูลย์ ข้างๆมีกองผ้าตัวอย่างเยอะมาก สูงท่วมหัว วิบูลย์ยืนดูแฟ้ม เช็คแล้วหันมาบอกสุริยง
“โอเคครับ เรียบร้อย ครบตามที่คุณเขมต้องการ”
“ขอบคุณค่ะ”
“ผมให้คนช่วยยกขึ้นไปนะครับ”
สุริยงนึกถึงคำสั่งของเขมชาติ “ขนขึ้นมาให้ผมที่ห้องทำงาน ห้ามให้คนอื่นช่วยเด็ดขาด”
“ไม่ได้ค่ะ ผู้อำนวยการให้สุยกไปเอง ห้ามไม่ให้คนช่วยค่ะ” วิบูลย์งง “ขอบคุณค่ะ”
“ไหวเหรอครับ?”
“ต้องไหวค่ะ”
สุริยงหอบผ้าออกไปทุลักทุเล รองเท้าส้นก็สูง ของก็หนัก..
วิบูลย์มองตามลุ้นๆ “วันแรกก็จัดหนักเลย คุณเขม !!” วิบูลย์ส่ายหน้าสงสาร
เขมชาติกำลังเลือกดูแบบผ้าในกระดาษสเก็ตซ์อย่างมีสมาธิอยู่ในห้องทำงาน เสียงเคาะประตูดังขึ้น เขมชาติสะดุดชักสีหน้า
เสียงสุริยงดังมาจากหน้าห้อง “ขออนุญาตค่ะ”
สุริยงเปิดประตูเข้ามา เขมชาติเงยหน้ามอง สุริยงเปิดประตูกว้างค้างไว้ ก่อนจะหันไปยกกองผ้าที่วางบนโต๊ะทำงาน แล้วก็หอบเข้ามา อย่างหนัก เขมชาติปรายตาไปมอง แววตาเย็นชา แล้วก็พูดเสียงดุ นิ่ง
“วางไว้ตรงไหนก็ได้ อย่าให้ขวางหูขวางตา!!”
สุริยงเชิดหน้านิดๆ..โอเค..แล้วก็หันไป
“เดินเบาๆ แล้วก็วางเบาๆ ผมต้องการความเงียบ”
โอ้วววว เยอะ .. สุริยงต้องเดินเบาๆ แล้วก็ค่อยวางกองที่หนักมากไว้ที่โต๊ะกลางห้อง
เขมชาติพูดโดยไม่มอง “อย่าวางตรงนั้น!!” เขมชาติเงยหน้าเน้น “มัน “รำคาญ” ตา”
สุริยงชะงักแล้วต้องยกของไปวางที่โซฟาห่างไปเล็กน้อย
เขมชาติปรายตาดูนิดๆ แล้วก็พูดเสียงเข้มขึ้นมาอีก “ห่างไปแค่นั้น มันจะต่างกันตรงไหน มันก็ยัง “รำคาญ” อยู่ดี” เชมชาติเงเยหน้าอย่างกวน “คุยนักคุยหนาว่า “สามี” สอนงานมาอย่างดี.. แค่นี้ คิดไม่ได้หรือไง?”
สุริยงสะอึก มองหน้าเขมชาติที่มองมาด้วยแววตาเหยียดสุดๆ สุริยงหอบกองผ้าเดินพุ่งมาหาเขมชาติ เขมชาติทำเป็นก้มหน้าทำงาน แต่ปรายตามอง...สุริยงเดินมาเหมือนจะทุ่มกองผ้าใส่หน้าเขมชาติ แต่แล้วก็เดินผ่านเลยไป เขมชาติตวัดหางตาตาม..จะไปไหน
สุริยงวางกองผ้าไว้ที่โต๊ะวางของข้างหลังเขมชาติ ... อย่างแผ่วเบา แล้วก็หันมาทางเขมชาติ
“วางไว้ข้างหลังผู้อำนวยการ ไม่อยู่ในรัศมีสายตาแบบนี้ ... คงจะไม่ “รำคาญ” นะคะ”
เขมชาติเชิดหน้า สุริยงตัดบท “ดิฉันจะได้รีบไปยกผ้าที่เหลือขึ้นมาให้ เพราะผู้อำนวยการสั่งว่าต้องการ..เดี๋ยวนี้”
สุริยงพูดจบก็เดินออกไปเลย เขมชาติปรายตามามองผ้าที่กองอยู่ข้างหลัง แล้วก็ตวัดสายตากลับ...ไม่ยอม!
สุริยงขนผ้าเข้ามาอย่างทุลักทุเล ผ้าเยอะมากกกกก.. ระหว่างทางเดินผ่านห้องสมคิด เห็นมาลัยส่งตัวอย่างผ้าให้สมคิด สมคิดรับมาแล้วก็ปรายตามาเห็นสุริยงยังขนผ้าอยู่ สมคิดส่ายหน้า .... เฮ่ออออ.....
ในขณะที่เขมชาตินั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะอย่างไม่รู้สึกรู้สม บางจังหวะที่สุริยงถือผ้ามาจะทำตก เขมชาติตวัดสายตามอง สุริยงก็ต้องรีบประคับประคองเดินผ่านไปไม่ให้เสียงดัง ไม่ให้ผิดพลาด สุริยงเดินหอบของอยู่ 4-5 รอบ จนผ้ากองอยู่เต็มด้านหลังของเขมชาติ
สุริยงวางแฟ้มรายการผ้าที่เขมชาติต้องการลงบนโต๊ะ มือแอบสั่นนิดๆ
“ผ้าที่ผู้อำนวยการต้องการ...ดิฉันยกขึ้นมาครบทุกรายการแล้วค่ะ”
สุริยงหน้ามันนิดๆ หอบ เหนื่อยๆ ผมแอบยุ่งเล็กๆ
เขมชาติลุกขึ้นไปยืนมอง..กวาดสายตามองไปจนทั่ว ครบทุกชิ้น
สุริยงหอบเบาๆ “เรียบร้อยแล้ว ดิฉันไปทำงานต่อนะคะ” สุริยงกำลังจะหันหลังไป
“ เดี๋ยว..” เขมชาติเดินไปที่กองผ้า ยื่นมือไปหยิบตัวอย่างผ้ามาหนึ่งผืน มองด้วยความพอใจ แล้วก็หันมาสั่ง “ผมต้องการแค่นี้ … ที่เหลือเอากลับไปเก็บที่เดิม”
ห๊ะ???? สุริยงอึ้ง...เขมชาติไม่สนใจ เดินกลับมานั่งทำงานต่อที่โต๊ะ สุริยงกำมือแน่น...เดินไปที่กองผ้า แล้วก็สูดลมหายใจเข้าปอดหนึ่งที....พร้อม ก่อนจะยกผ้าขึ้นมาหนึ่งหอบใหญ่ เขมชาติก้มหน้าทำงานออกแบบลายผ้าทำทีไม่สนใจ ทั้งที่ในใจโคตรจะสะใจ สุริยงหอบผ้าและหันมา...มองด้านหลังของเขมชาติ ...สุริยงส่ายหน้าพยายามไม่เก็บมาเป็นอารมณ์
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 2 วันที่ 28 มี.ค. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3