อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 3/2 วันที่ 30 มี.ค. 57
เกนหลงหยุดเดิน “ใช่ค่ะตั้งแต่เจอกันที่อเมริกา เกนก็รู้ว่าเขาไม่เหมือนคนอื่น .. แต่..เขมคงพิเศษมากเกินไปมั้งคะ บางครั้งเกนเลยรู้สึกเหมือนเข้าไม่ถึง..เหมือนเขามีอะไรบางอย่างที่เก็บไว้ในใจ..อะไรบางอย่างที่เขายังก้าวไม่พ้น”เกนหลง..คิดถึงเขมชาติขณะพูดถึง..
เกนหลงหันมาทางพจน์ “ถ้าเขมทำให้เกนเลิกรู้สึกแบบนี้ได้ .. เกนถึงจะยอมเป็นมากกว่าเพื่อนค่ะ”
พจน์พยักหน้า “อืมม์..พ่อชักอยากรู้แล้วสิว่า “ไอ้อะไรบางอย่าง” เนี่ยมันคืออะไร?”
มุมหนึ่งในโรงงานเขมชาติเดินลงมาพร้อมกับแบบผ้าที่โอลีวีเย่เลือกแล้วส่งให้ผู้จัดการ
“ลูกค้าเลือกแบบผ้ามาแล้ว” ผู้จัดการรับไป “ผมให้ฝ่ายออกแบบส่งไฟล์งานมาให้ภายในคืนนี้ พรุ่งนี้เริ่มผลิตได้เลย”
“ครับ”
ภายในโรงงานเห็นเครื่องจักรมากมาย พนักงานทำงานอย่างมืออาชีพ เขมชาติเดินผ่าน ผู้จัดการโรงงานเดินตามมาไม่ห่าง
“คุณสมคิดบอกว่าวันนี้จะมีการทอสอบผ้ากันไฟชุดใหม่”
“ใช่ครับ หลังจากที่ทดสอบไปครั้งที่แล้ว คุณเขมยังไม่พอใจ ผมให้ฝ่ายพัฒนาลองเปลี่ยนสารเคลือบ และปรับโครงสร้างผ้าตามที่คุณเขมแนะนำมาอีกครั้ง คุณเขมจะดูเลยไหมครับ”
เขมชาติพยักหน้า “อื้อ” ทั้งสองคนเดินไปที่แผนกทดสอบ โดยผ่านทั้งแผนกเส้นด้าย แผนกผลิต แผนกตัดเย็บ จนมาถึงแผนกทดลองและพัฒนา แสดงให้เห็นว่าโรงงานของเขมชาติใหญ่โตมาก
เครื่องเผาผ้ากำลังทำการทดลองเผาอยู่อย่างจริงจัง ไฟลุกโชน มีเจ้าหน้าที่ยืนล้อมอยู่ 4-5 คน เขมชาติยืนอยู่ตรงกลางอย่างเท่ ... ทุกคนรอดูผล ในวูบนั้นเอง เขมชาติกลับหวนคิดไปถึงสุริยง
เขมชาติหน้านิ่ง ขรึม นึกถึงตอนที่ตัวเองหลุดปากเรียกชื่อเก่าสุริยงด้วยความหงุดหงิด
“…วดี!” หน้าสุริยงหันมาต่างคนต่างมองหน้ากัน สุริยงนิ่ง เหมือนไม่รับรู้ว่ามันคือชื่อของเธอ
เขมชาติส่ายหน้าด้วยความหงุดหงิด...“พลาด” เขมชาติยิ่งคิดยิ่งแค้น
จังหวะนั้นผู้จัดการเผาผ้าเสร็จพอดี คีบผ้าออกมา พนักงานและผู้จัดการโรงงานเขมชาติส่ายหน้าหงุดหงิดก็ตกใจ หน้าเสีย
“คุ..คุณเขม..มีอะไรหรือเปล่าครับ? ถ้าคุณเขมยังไม่พอใจ ผมลองปรับโครงสร้างผ้าใหม่อีกทีก็ได้นะครับ”
เขมชาติรู้สึกตัว “อ๋อ..ไม่เป็นไร..ผมขอดูอันนี้ก่อน” เขมชาติรับมาดู “ใช้ได้แล้ว ไม่ต้องปรับ ลองทำผืนใหญ่แล้วส่งมาให้ผมดูอีกที”
ผู้จัดการโล่งอก “ครับๆ ได้ครับ”
เขมชาติพูดจบก็หันหลังเดินออกมา ด้านหลังเห็นเจ้าหน้าที่และผู้จัดการดูผ้าที่เพิ่งเผาไปด้วยความพอใจ เขมชาติเดินมาหยุดอีกมุมหนึ่งของโรงงาน..แล้วก็คิดถึงความแค้นที่ยังคาใจ เขมชาติหันนาฬิกาข้อมือมาดูที่นาฬิกาเวลา 17.15 น. เขมชาติคิดร้าย
นาฬิกาบนโต๊ะสุริยงเป็นเวลาเดียวกัน... แฟ้มลายผ้ากองสูงมากวางอยู่บนโต๊ะสุริยง กองด้านขวาที่ยังไม่ได้ดูสูงกว่ากองด้านซ้ายที่ดูไปแล้ว สุริยงเปิดดูไปจดไป ถ่ายรูปเก็บไว้ในแท็บแล็ตจนปวดตา...เธอพักตาคำพูดเขมชาติดังแว่วมาอีก
“พรุ่งนี้ผมมีประชุมกับฝ่ายออกแบบหน้าที่ของคุณคือศึกษาแบบลายผ้าทั้งหมดของบริษัท ในการประชุมพรุ่งนี้ถ้าผมถามข้อมูลเก่าๆ คุณตอบไม่ได้ ... ผมจะจ้างคนอื่นที่มี “ความจำ” ดีกว่าคุณ”
สุริยงลืมตารีบหันมาดูแบบผ้าต่อ สุริยงหยิบแฟ้มจากกองด้านขวามือมาแต่ต้องแปลกใจ เพราะในแฟ้มกลับว่างเปล่า มีเพียงป้ายที่ติดไว้ว่า “ลายผ้า...ชุดดอกไม้ (Flower tales)” สุริยงคิดกดโทรศัพท์โทรถามวิเวียน
“น้องวิเวียนคะ พี่กำลังศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับลายผ้าเก่าๆของบริษัท แต่มีแฟ้มนึงเขียนว่า “ลายผ้า ชุดดอกไม้” แต่ข้างในไม่มีข้อมูล พี่จะถามใครได้บ้างคะ?”
วิเวียนที่กำลังแต่งหน้าพร้อมกลับบ้าน กระเป๋าวางอยู่บนโต๊ะเรียบร้อย พร้อมเผ่น!
“เอาอย่างนี้นะคะพี่สุ เดี๋ยววิให้เพื่อนที่อยู่ฝ่ายออกแบบไปหาพี่สุที่โต๊ะ มีอะไรสงสัยก็ถามมันได้เลยค่ะ มันรู้ทุกอย่าง! อ้อ..เพื่อนวิ ชื่อ “เจน” นะคะ”
วิเวียนให้ข้อมูลอย่างร่าเริง
“เจน” หญิงสาวอายุยี่สิบต้นๆ หน้าตาเก๋ ใส่แว่นทรงเท่ แต่งตัวเรียบๆแต่มีสไตล์เป็นของตัวเอง เธอยืนสะพาย
กระเป๋าเตรียมกลับบ้าน
“เจนค่ะ .. วิเวียนบอกว่าคุณสุต้องการข้อมูลเกี่ยวกับลายผ้า”
“สุเห็นว่าแฟ้มนี้ไม่มีข้อมูลอะไรเลย ก็เลยสงสัยว่าลาย“ดอกไม้”มันหายไปไหนน่ะค่ะ”
“อ๋อ...คือ เมื่อปีที่แล้วบริษัทจะมีคอลเลคชั่นดอกไม้ค่ะ ออกแบบกันเรียบร้อย แต่ผู้อำนวยการก็สั่งยกเลิกทั้งหมด แล้วก็เปลี่ยนไปทำคอลเลคชั่นอื่นแทน”
“อ้าว .. ทำไมล่ะคะ?”
“หัวหน้าบอกว่า..ผู้อำนวยการเกลียดดอกไม้มากตั้งแต่เปิดบริษัทมาเราไม่เคยมีคอลเลคชั่นที่เกี่ยวกับดอกไม้เลยค่ะ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม”
สุริยงชะงักเหมือนจะรู้สาเหตุนั้น
เจนถามต่อ “แล้วคุณสุจะเอาข้อมูลลายผ้าไปทำอะไรหรือคะ?”
“ในการประชุมกับฝ่ายออกแบบวันพรุ่งนี้ผู้อำนวยการสั่งว่าถ้าถามข้อมูลเกี่ยวกับลายผ้า แล้วให้ข้อมูลไม่ได้ จะโดนไล่ออกน่ะค่ะ”
เจนตกใจ “หะ? แล้วนี่...คุณสุต้องจำทั้งหมดนี่เลยหรือคะ?”
สุริยงพยักหน้าแทนคำตอบ เจนอึ้งไป
เกนหลงกำลังทำอาหาร Fusion Food ไทย อิตาเลี่ยน อยู่ในห้องครัวอย่างชำนาญ เขมชาติเดินมายืนอยู่ที่หน้าห้องครัว เด็กรับใช้หันมาเห็นก็ตกใจนิดๆ จะเรียกเกนหลง แต่เขมชาติกลับจุ๊ปากไม่ให้บอก แล้วยืนแอบมองเกนหลงอยู่อย่างนั้น เด็กรับใช้ค่อยๆ หลบฉากไป ในครัวจึงเหลือเพียงเขมชาติกับเกนหลงเท่านั้น
เขมชาติแอบมองเกนหลงที่กำลังทำอาหารอย่างตั้งใจ เป็นแววตาของความชื่นชมแต่ไม่ใช่รัก
เกนหลงพูดโดยไม่ได้มองหน้า “น้อย .. ขอชามใส่เส้นพาสต้าหน่อยจ้ะ”
เขมชาติเห็นว่าไม่มีใครแล้วจึงเดินไปหยิบมาส่งให้แทน เกนหลงรับมาแล้วตักเส้นใส่ชาม พร้อมกับถามขึ้น “น้อย..ไปดูสิ คุณเขมมาหรือยัง?”
เขมชาติจึงตอบเอง “มาแล้วครับ”
เกนหลงสะดุ้ง “ว้ายยย!!” เกนหลงหันขวับมาเห็นเขมยืนอยู่ก็ตกใจ ชามเกือบหล่น
เขมชาติรีบยื่นมือมาช่วยจับชามไว้ “ระวังครับ”
เกนหลงตีแขนเขมชาติเบาๆ ด้วยความคุ้นเคย “คุณเขม! มาเงียบๆ ตกใจหมดเลย” เขมชาติยิ้ม “มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?”
“ตั้งแต่คุณเกนเพิ่งจะเริ่มต้มเส้นพาสต้า ไม่น่าจะเกิน 14 นาที”
เกนหลงแอบค้อน “ยังจะมาเล่นมุกอีก...แม่น้อยก็เป็นใจ แอบออกไปไม่บอกกล่าว งั้นเขมก็ยกอาหารออกไปเองนะคะ ลงโทษฐานที่มาเงียบๆ” เกนหลงทำหน้าดุใส่
“สบายมาก โทษหนักกว่านี้ผมก็ยอม”
“งั้น..เกนลงโทษให้ทานอาหารทุกอย่างให้หมด ห้ามเหลือแม้แต่นิดเดียว”
“ครับผม!!”
เขมชาติทำท่ารับคำสั่ง เกนหลงยิ้มออก บรรยากาศในห้องครัวเต็มไปด้วยความสุข
“งั้นรีบไปทานกันเถอะค่ะ ร้อนๆจะได้อร่อย”
เขมชาติยิ้มรับ และถือชามพาสต้าเดินตามเกนหลงออกไป
ชามพาสต้าถูกวางลงที่โต๊ะกินข้าว อาหารถูกวางไว้อย่างสวยงาม น่ากินมาก
เขมชาติมองด้วยความพอใจ “อาหารน่าทานมากเลยครับ..” เขาหันมาทางเกนหลง “ให้คุณเกนเลือก ผมไม่เคยผิดหวังจริงๆ”
เกนหลงยิ้มพร้อมกับนั่งลง “รีบทานเถอะค่ะ มัวแต่ชม เกนอิ่มพอดี”
เขมชาติจะเดินหันไปนั่ง แล้วก็นึกได้ หันกลับมา...พร้อมกับลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ เกนหลง..เกนหลงมองงงๆ
เขมชาติน้ำเสียงจริงจังมาก แต่ยังนุ่มอยู่ “คุณเกน...ขอบคุณมากนะครับ...”
เกนหลงขำ “แค่อาหารมื้อเดียว อร่อยหรือเปล่าก็ไม่รู้ ไม่ต้องขอบคุณจริงจังแบบนี้ก็ได้ค่ะ”
“ผมไม่ได้ขอบคุณแค่อาหาร แต่..ผมขอบคุณที่คุณดีกับผมมาตลอด ขอบคุณที่จริงใจและให้เกียรติผมตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน..จนถึงวันนี้ขอบคุณที่คุณไม่เคยเปลี่ยน และไม่ “ทิ้ง” ผม”
เกนหลงยิ้ม “วันนี้มาแปลกนะคะ..มีอะไรหรือเปล่า?” เธอจ้องตาคาดคั้นแบบยิ้มๆ
เขมชาติชะงักนิดๆ แล้วก็เสแสร้งยิ้มกลบเกลื่อน
“ไม่มีครับ..แค่อยากบอก..ก็แค่นั้นเอง” เขมชาติเปลี่ยนเรื่อง ลุกขึ้นอย่างนุ่มนวล “ผมว่าเราทานกันดีกว่าครับ”
เขมชาติเฉไฉลากเก้าอี้กลับที่เดิม และหันมาตักอาหารให้ “ผมตักให้นะครับ”
เกนหลงยิ้มพยักหน้ารับ ในแววตาเห็นความไม่เชื่อว่า “ไม่มีอะไร เพียงแต่....ไม่อยากคาดคั้น”
คืนนั้น สุริยงวางแฟ้มแบบผ้ากองโตลงบนโต๊ะ นภากำลังเรียงทองหยิบ ทองหยอด ใส่กล่องเก๋ๆ มีชื่นเป็นลูกมือคอยช่วย นภาหันมาเห็นกองแฟ้มก็โวยวายขึ้น
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 3/2 วันที่ 30 มี.ค. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3