อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 3/5 วันที่ 31 มี.ค. 57
เขมชาติยกมือห้าม “ไม่เป็นไร กลางวันนี้ผมมีนัดทานข้างนอก ..” ชายหนุ่มจะเดินไป แต่ก็ค้างคาใจ หันกลับมา “แล้ว...รู้ไหมว่าป่วยเป็นอะไร?”เขมชาติทำเป็นถามน้ำเสียงนิ่งๆ เหมือนถามผ่านๆ แต่น้ำเสียงซ่อนความห่วงไว้เล็กๆ
“เอ..ไม่ทราบครับ..คุณเขมอยากให้ผมโทร.ถามไหมครับ” สมคิดรีบกุลีกุจอจะหยิบโทรศัพท์
เขมชาติรีบห้าม “ไม่ต้อง! ผมก็ถามไปอย่างนั้น..ไม่ได้อยากจะรู้จริงๆ”
นภานั่งอยู่ในห้องตรวจ อาทิตย์นั่งอยู่ข้างๆ ไก่นอนอยู่บนเตียงมีหมอยืนตรวจอยู่ พยาบาลอยู่ห่างออกไป
“ไข้หวัดธรรมดาครับ ยังไม่ถึงไข้หวัดใหญ่ เดี๋ยวหมอให้ยาลดไข้ แล้วก็ยาแก้หวัดกินสักสองสามวันก็หาย”
อาทิตย์ถามหมอ “ต้องแอดมิดไหมครับ?”
“ไม่ต้องครับ เดี๋ยวรับยาแล้วก็กลับบ้านได้เลย”
“คุณ..งั้นเราพาตาไก่กลับไปนอนพักที่บ้าน บอกหนูเล็กกับคุณเอื้อไม่ต้องมาแล้ว”
อาทิตย์พยักหน้ารับ “โอเค” รีบหยิบโทรศัพท์ออกมา กดโทร.ออก
สุริยงรับสายขณะขับรถ “เฮ่อ..โล่งอก ดีแล้วค่ะที่ไม่เป็นอะไรมาก..”
“งั้นหนูเล็กก็ไม่ต้องมาแล้วนะลูก พ่อฝากโทร.บอกคุณเอื้อด้วยนะว่าไม่ต้องมาโรงพยาบาลแล้ว”
สุริยงโทรหาเอื้อ “ได้ครับ งั้นเราก็เจอกันเหมือนเดิมนะครับ ผมเพิ่งขับผ่านร้านที่เรานัดเจอกันเมื่อกี๊นี้เองกลับรถนิดเดียวก็ถึง...”
“หนูเล็กก็อยู่ไม่ไกล เจอกันค่ะ”
เอื้อยิ้ม “เจอกันครับ” เอื้อกลับรถ
เกนหลงยืนคุยโทรศัพท์อยู่ที่หน้าคอมมูนิตี้มอลล์แห่งหนึ่ง
“เกนกับคุณพ่อมาถึงแล้วค่ะ เจอกันที่ร้านเดิมนะคะ”
เกนหลงวางสายไปอารมณ์ดี แล้วก็หันมาทางพจน์ที่เดินอยู่ข้างๆ
“เขมใกล้จะถึงแล้ว เราไปรอในร้านเลยดีกว่าค่ะ”
พจน์พยักหน้ารับทั้งสองคนเดินไปที่ร้าน ขณะเดียวกันรถเอื้อก็แล่นเข้ามาจอด
ด้านหน้าคอมมูนิตี้มอลล์ เห็นรถเขมชาติขับเข้ามาอย่างเร็ว ห่างออกไปเห็นรถกระป๋องของสุริยงขับตามมา เขมชาติรีบเดินไปที่ร้านอาหารทันที ส่วนสุริยงเมื่อลงจากรถแล้วก็รีบเดินไปที่ร้านอาหารเช่นกัน
ในมอลล์..มีร้านอาหารมากมาย เห็นเขมชาติเดินมาค่อนข้างรีบร้อน แล้วก็เลี้ยวเข้าร้านทางด้านซ้าย คล้อยหลังเขมชาติ สุริยงเดินออกมาค่อนข้างรีบร้อนพอกัน เดินมาถึงหน้าร้านอาหารที่เขมชาติเลี้ยวเข้าไป แต่เธอหยุด..แล้วเลี้ยวเข้าร้านทางขวา!
สุริยงทานอาหารอย่าง รีบร้อนแต่ไม่มูมมาม เอื้อมองแล้วก็ยิ้ม
“ใจเย็นๆครับหนูเล็ก จะรีบไปไหนครับเนี่ย?”
สุริยงกลืนแล้วตอบ “ไม่อยากเข้างานสายน่ะค่ะ .. คุณเอื้อบอกว่ามีธุระจะคุยไม่ใช่หรือคะ? หนูเล็กขออนุญาตคุยไปทานไปนะคะ” สุริยงกินต่อ
“คือ..พี่อัมกับน้องอรให้ผมมาคุยกับคุณ ... เรื่องมรดกของไก่ กับ ไข่”
สุริยงฟังไปด้วย มือก็ตักอาหารเข้าปาก ปากก็เคี้ยวไปด้วย เอื้อพูดต่อ
“เขาสองคน..อยากจะขอซื้อหุ้นคืน .. หนูเล็กต้องการเท่าไหร่ เขาพร้อมจะจ่าย”
สุริยงชะงักกึก...วางมือจากการกิน และเคี้ยวอาหารจนหมดปากก่อนจะพูด
“ขอบคุณสำหรับข้อเสนอนะคะ แต่...หนูเล็กคงไม่ขาย และไม่มีวันขายเด็ดขาด เพราะมันเป็นคำสั่งของคุณพ่อคุณที่ฝากไว้ก่อนท่านจะสิ้น” สุริยงพูดน้ำเสียงหนักแน่น...แล้วนึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้น
เกือบปีมาแล้ว สุริยงน้ำตาคลอเธอนั่งอยู่ข้างๆ เตียงคนไข้ที่โรงพยาบาล บนเตียงชวลิตนอนอยู่อย่างเหนื่อยอ่อน
“ฉันขอฝากไก่ กับ ไข่ ไว้กับหนูเล็ก ... ไม่มีฉันสักคนนายสองคนนั้นก็เหมือนไม่มีใคร ทรัพย์สมบัติที่ฉันแบ่งให้ ถ้าไม่มีใครดูแล แม่อัมกับแม่อร คงหาทางเอาคืน .. ส่วนนายเอื้อรายนั้น รักพี่รักน้อง เขาคงไม่กล้าขัดใจ...บอกตรงๆว่าฉันห่วงเหลือเกิน...สัญญากับฉันนะหนูเล็ก..สัญญาว่าจะเก็บรักษามรดกของนายสองนั้นไว้จนเขาโตพอจะดูแลตัวเองได้...”
หนูเล็กพยักหน้ารับ “สัญญาค่ะ...หนูเล็กสัญญา”
ยิ้มอย่างโล่งใจ “ขอบใจมาก....ฉันฝากด้วยนะแม่หนูเล็ก..ฉัน..ฝากด้วย” ชวลิตหอบ..จะหมดแรง..แล้วก็แน่นิ่งไป
สุริยงรีบจับมือไว้แน่น..น้ำตาร่วง “คุณท่านคะ...คุณท่าน...คุณท่านนนน!!!”
สุริยงร้องไห้ ปล่อยโฮออกมาด้วยความเสียใจ
ภายในร้านอาหารสุริยงมีแววตานิ่งหนักแน่น
“หนูเล็กต้องรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อคุณ...หวังว่าคุณคงจะเข้าใจ”
เอื้อพยักหน้ารับ..ด้วยความเข้าใจและหนักใจในเวลาเดียวกัน “ผมเข้าใจ..ผมจะไปบอกสองคนนั้นเอง”
“ขอบคุณค่ะ” สุริยงรวบช้อน
“อิ่มเลย ... เพราะเรื่องที่ผมพูดหรือเปล่า?”
สุริยงยิ้มๆ “ไม่ใช่ค่ะ .. อิ่มเพราะต้องรีบกลับไปทำงานบอกเขาว่าจะกลับไปให้ทันบ่ายโมง ไม่อยากมีปัญหากับ..เจ้านายน่ะค่ะ”
“ถ้าเจ้านายคุณดุมาก ก็ลาออกมาเลย มาเป็นเลขาผม รับรองจะเข้างานสักบ่ายสามก็ไม่มีใครว่า”
สุริยงยิ้มขำแล้วส่ายหน้า “ไม่มีใครว่าต่อหน้า แต่ลับหลังคงเม้าท์สนั่น”
เอื้อยิ้มตามเออ..จริง..แล้วก็ยกมือเรียกพนักงานมาเก็บเงิน “เออ..นี่คุณเห็นรูปนี้หรือยัง? นายสองคนนั้นถ่ายส่งมาให้ผมเมื่อวาน” เอื้อหยิบโทรศัพท์มาเปิดรูปให้ดู
ที่จอโทรศัพท์เป็นรูปไก่กับไข่ ถ่ายกับเอื้อในจอทีวี สองคนทำท่าทะเล้น น่ารักมากมาย ทำให้สุริยงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี
“ตายแล้ว..ฮะๆๆ ยังค่ะ ยังไม่เห็น..ฮ่าๆๆ ไปถ่ายกันตอนไหนไม่เห็นอวดเลย”
“มีอีกนะ..นี่ๆ” ชายหนุ่มเลื่อนให้ดู
สุริยงดูรูปแล้วก็หัวเราะคิกคัก..เอื้อแอบมองสุริยงตอนหัวเราะอย่างอารมณ์ดีแล้วก็ยิ้มตาม...มีความสุข....โดยไม่รู้เลยว่าที่อีกด้านของกระจกหน้าต่างห่างออกไปคือหน้าต่างของร้านที่อยู่ฝั่งตรงข้าม มีเขมชาตินั่งอยู่กำลังมองมา แววตา ดุเข้ม
เขมชาติ...นิ่ง ดุ มองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นเอื้อกับสุริยงกำลังดูรูปในมือถือพร้อมกับหัวเราะยิ้มแย้มให้กัน โดยเอื้อนั่งหันหลัง สุริยงหันหน้ามาทางเขมชาติ เขมชาตินึกถึงที่สมคิดบอก
“ครับ เธอขอไปดูอาการลูกช่วงพักเที่ยง จะรีบกลับมาให้ทันบ่าย”
เขมชาติทั้งโกรธ ทั้งเกลียดและรังเกียจสุดๆ
“เขม...มองอะไรหรือคะ?”
เขมชาติสะดุ้งนิดๆ ดึงสายตากลับมา..เกนหลงนั่งหันหลังให้หน้าต่าง หันไปมองข้างนอกอย่างงงๆ
“มีอะไรหรือเปล่าคะ?”
“ไม่มีครับ..นึกว่าเจอคนรู้จัก แต่...จริงๆแล้วไม่รู้จัก” เขมชาติยิ้มกลบเกลื่อน ก่อนจะหันมาทางพจน์ “เรื่องผ้าที่คุณอาต้องการ ผมจะออกแบบมาให้เลือกนะครับ”
“อาแพลนว่าจะปรับปรุงห้องประชุมประมาณกลางปี จะเปลี่ยนผ้าม่านทั้งหมด และอยากได้ลายผ้าบุผนังที่เป็นเอกลักษณ์ของโรงแรม”
“ได้ครับ..ตอนนี้โรงงานเรามีงาน Textile Art ด้วย คุณอาเลือกภาพวาดที่ชอบมาเป็นต้นแบบ ผมจะออกแบบโปรแกรมทอภาพลงไปในผ้า รับรองว่าไม่เหมือนใครแน่นอน”
พจน์ยิ้มพอใจ “ขอบใจมาก”
เขมชาติยิ้มรับแล้วก็แอบปรายตาไปทางสุริยง...เห็นเธอเดินออกมาจากร้านพร้อมกับเอื้อ เขมชาติเห็นหน้าเอื้อเต็มๆ...เอื้อดูหล่อ ดูดี ดูมีฐานะ เขมชาติรีบเบือนหน้ากลับ เลือดฉีดอย่างแรงด้วยความไม่พอใจ เขมชาติยืดหลังตรง แววตาครุ่นคิด..แล้วก็ตัดสินใจหันมาพูดกับพจน์..อย่างสุภาพแต่หนักแน่น
“คุณอาครับ..ผมจะรบกวนปรึกษาเรื่องส่วนตัวสักหนึ่งเรื่องครับ”
“ได้เลย ...ว่ามาเลย..เรื่องอะไรล่ะ?”
“คือ..ผมจะเรียนปรึกษา..เรื่องระหว่างผมกับคุณเกน” เขมชาติหันมาทางเกนหลง
เกนหลงกำลังตักขนมเข้าปาก ถึงกับชะงัก..ค้าง..เงยหน้ามองเขมชาติ เขมชาติยิ้มอบอุ่น
เกนหลงเลิกคิ้วอย่างสงสัย “เรื่องอะไรคะ?”
เขมชาติไม่ตอบแต่อมยิ้มเจ้าเล่ห์นิดๆที่มุมปาก
สมคิดถามโพล่งออกมาด้วยความตกใจ ประหลาดใจ
“คุณเกนหลงจะมาเป็นเลขาคุณเขม!?!?!?!”
วิบูลย์ สมคิด นั่งอยู่ตรงข้ามเขมชาติ สุริยงนั่งอยู่ข้างหลัง ห่างไปเล็กน้อย คอยจด สุริยงเธอชะงักมือ..กึก..ทว่ายังก้มหน้าอยู่กับสมุด วิบูลย์กับสมคิดหันมามองสุริยงนิดๆด้วยความเป็นห่วง
“เอ่อ...แล้ว....” วิบูลย์เกรงใจไม่กล้าพูดชื่อสุริยง
เขมชาติยืนอยู่ที่หลังโต๊ะทำงาน กอดอกมองสุริยงด้วยความเกลียดชังและมีกำแพงขวางกั้น
“ส่วนคนที่เป็นเลขาอยู่ตอนนี้...ถ้าไม่ไล่ออก ก็ให้ย้ายไปอยู่แผนกอื่น ส่งไปคุมโรงงานก็ได้ ยิ่งไกลยิ่งดี ผมไม่ชอบทำงานกับคนโกหก!!”
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 3/5 วันที่ 31 มี.ค. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3