@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร สามีตีตรา ตอนที่ 15 วันที่ 18 มี.ค. 57

อ่านละคร สามีตีตรา ตอนที่ 15 วันที่ 18 มี.ค. 57

กะรัตค่อยๆฟื้นขึ้น ลืมตาขึ้นมาเห็นเพดานและหันมองกันตาที่กำลังเช็คน้ำเกลือให้กะรัตอยู่ ภาพจากเบลอจนชัด กะรัตค่อยๆออกเสียงเรียกันตาเบาๆ
“ก้อย!!”

กันตาหันเห็นกะรัตที่ฟื้นลืมตา กันตาดีใจ

“พี่กุ้ง!! พี่กั้งฟื้นแล้ว”

กุนตีกำลังปอกผลไม้อยู่รีบลุกมาหากะรัตที่เตียง


“ยัยกั้ง!”

“พี่กุ้ง”

กุนตี กันตาน้ำตาไหลดีใจที่น้องสาวฟื้น

“เอ้า!!ร้องไห้กันใหญ่ นี่กั้งไม่ได้ตายซะหน่อย”

“อย่าพูดแบบนี้นะกั้ง ห้ามพูดเรื่องตายเด็ดขาด”

กันตาจับมือกะรัตขึ้นมา

“ก้อยขอโทษนะพี่กั้ง ที่พี่กั้งต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะก้อยแท้ๆ ก้อยขอโทษนะ”

กันตาเอามือกะรัตไปแนบแก้ม กะรัตเอื้อมอีกมือไปขยี้หัวกันตา

“เด็กโง่..พี่เป็นพี่สาวก้อย ใครมารังแกน้องสาวพี่ พี่จะยอมได้ไง เสียชื่อกะรัตหมดใช่มั้ย?”

“โชคดีนะที่คุณพิศุทธิ์ไปช่วยพี่กั้งไว้ ไม่งั้นล่ะก็..”

“คุณพิศุทธิ์..?”

จังหวะนั้นเองมีเสียงเคาะประตูเข้ามา กะรัตยิ้มดีใจว่าพิศุทธิ์จะมาหา กะรัตรวบรวมพลังจะลุกขึ้นมากันตาต้องเข้าไปประคอง ที่ประตูห้องค่อยๆ เปิดออก คนที่ก้าวเข้ามากลับเป็นเนื้อแพร กะรัตพยายามชะเง้อมองหาว่าจะมีใครตาเนื้อแพรมา แต่ประตูกลับถูกปิดลง

“หนูกั้งฟื้นแล้ว ดีใจด้วยนะคะ”

“แล้วคุณพิศุทธิ์ล่ะคะ”

“นี่พวกคุณยังไม่ได้บอกหนูกั้งเหรอคะ”

กันตากับกุนตีส่ายหน้า

“พิศุทธิ์ไปแล้วค่ะ”

“ไม่จริง คุณโกหกฉัน..ฉันรู้ว่าเขาอยู่กับฉัน เขาอยู่กับฉันตลอดเวลา”

“ฉันไม่ได้โกหกคุณ เขาบินไปอเมริกาแล้วค่ะ”

กะรัตนิ่งชา “เขาคงไม่ให้อภัยฉัน”

เนื้อแพรหยิบจดหมายขึ้นมาใส่มือกะรัต กะรัตมองเนื้อแพร

“พิศุทธ์ฝากไว้ให้คุณ”

กะรัตแปลกใจ

“รีบแข็งแรงเร็วๆนะคะ บอกตรงๆแบบนี้มันไม่ใช่ look ของคุณ”

เนื้อแพรยิ้มให้อีกที่ก่อนเปิดประตูออกไป/ที่กะรัตกำจดหมายในมือไว้แน่น

กันตากุนตีมองหน้ากันแล้วคิดว่าควรจะให้เวลากะรัตอยู่กับจดหมายนั้น/สองคนเดินออกไป

กะรัตแกะจดหมายที่เนื้อแพรให้ กะรัตค่อยๆคลี่จดหมายออก

เนื้อแพรมาตามพิศุทธ์ให้ไปขึ้นเครื่อง พิศุทธ์ยื่นจดหมายให้เนื้อแพร ก่อนจะกอดลาเนื้อแพร แล้วเดินออกไปอย่างอาวรณ์ พิศุทธ์เดินก้าวออกไปอย่างช้าๆ

“มีคนมากมายถามผมว่า ..ผมรักคุณตรงไหน?” พิศุทธิ์นั่งเขียนจดหมายให้กะรัตอยู่บ้านริมหาด

“ผมจำได้ว่าครั้งแรกที่ผมพบคุณ สำหรับคนอื่นอาจจะเห็นว่าผู้หญิงที่ยืนโบกรถกลางถนนเป็นคนบ้า แต่สำหรับผม ..คุณเป็นคนน่าทึ่งที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อไปหาคนที่รักโดยไม่คิดชีวิต ..แต่สิ่งที่คุณได้ตอบแทนจาก ผู้ชายที่คุณรัก คือการทรยศ แทนที่คนอื่นจะโทษผู้ชายผิด แต่กลับโทษคุณ รวมทั้งตัวคุณด้วย”

กะรัตนั่งอ่านจดหมายของพิศุทธิ์

“คุณจำได้ไหม ..ผมพบคุณที่ริมถนนครั้งที่สองคุณชวนผมไปโรงแรมม่านรูด คุณพร่ำบอกว่าคุณอยากทำชั่ว อยากทำเหมือนที่ผู้ชายพวกนั้นทำกับคุณ คุณเหยียบย่ำว่าตัวเองไม่มีค่า ..ซึ่งมันไม่จริงเลย”

ที่อเมริกา พิศุทธิ์นั่งมองแหวนแต่งงานอย่างอาวรณ์รัก

“ใครๆอาจจะบอกว่าคุณแต่งงานกับผมเพื่อชุบตัวเองให้ดูมีค่า ไม่ใช่หรอก .. คุณต่างหากที่ทำให้ผมมีค่า ..คุณรู้ว่าถ้าคุณคบกับผม คุณต้องเจอความวุ่นวายอะไรบ้าง คุณต้องโดนดูถูกจากญาติฝ่าย แต่คุณก็แสดงให้เห็นว่าคุณไม่แคร์ใคร นอกจากผมคนเดียว !.ผมถึงรักและสัญญากับตัวเอง”

กะรัตนั่งอ่านจดหมายน้ำตาไหล จำคำพูดของพิศุทธิ์ได้ขึ้นใจ

“ผมบอกตัวเองว่าจะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องคุณ ไม่ให้คุณเจ็บเหมือนในอดีต จะใช้ความรักของผม พาคุณไปข้างหน้าให้ได้ ผมอยากมีคุณ ..ผมขอโทษที่ทำตามสัญญาไม่ได้ ..ผมขอโทษที่ทำให้คุณต้องร้องไห้เพราะผมมาตลอด ..ผมขอโทษที่พาคุณเดินข้างหน้าต่อไปไม่ได้ ถ้าคุณอยากอภัย ..ผมไม่ขอให้คุณอภัยให้ผม แต่อยากขอให้คุณรู้จักการอภัยให้ตัวเองและอภัยให้คนอื่น คุณเจ็บเพราะอดีตมามากแล้ว อย่าให้เหตุการณ์นั้นมาทำร้ายคุณอีก ปลดปล่อยตัวเองจากความแค้น ..เมื่อคุณหลุดจากกำแพงที่คุณสร้างขึ้น คุณจะเห็นความสุขที่แท้จริง จำไว้นะกั้ง ..ความรักของผมไม่เคยไปไหน มันยังอยู่ที่แหวนบนนิ้วคุณ และผมยังรอดูวันที่คุณมีความสุขอีกครั้งนะกั้ง ..ผมรักคุณ”

กะรัตร้องไห้

กุนตีกับพวงหยกนั่งทานอาหารเช้าอยู่ กันตาหน้าตาหมองๆ รีบเดินออกไปทำงาน กุนตีมองตามกันตาที่ไม่พูดคุยกับใคร

หน้าบ้านพวงหยก กะรัตนั่งเหม่อๆคนเดียวที่เก้าอี้ในสนามหญ้าหน้าบ้าน กุนตีกับพวงหยก เดินเข้ามามองอาการกะรัตแล้วหนักใจ

ในห้องพักที่อเมริกา พิศุทธิ์นั่งทำงานอยู่บนโต๊ะ โดยที่บนโต๊ะมีรูปแต่งงานของพิศุทธิ์กับกะรัต พิศุทธิ์เงยหน้ามองรูปกะรัตอย่างอาวรณ์

ในโรงพยาบาล ศิวายืนมองอาการสายน้ำผึ้งอยู่หน้าห้องพักสายน้ำผึ้ง แล้วเดินไปแอบมองคิดถึงกันตาด้วยหัวใจที่เจ็บปวด

ในห้องนอนกะรัต กะรัตนอนกอดเสื้อของพิศุทธิ์บนเตียงกว้างอย่างเดียวดาย กะรัตคิดถึงพิศุทธิ์สุดหัวใจ

ในห้องพักพิศุทธิ์ที่อเมริกา พิศุทธิ์นอนคนเดียวอย่างเหงาๆบนเตียงกว้าง

รสสุคนธ์ป้อนข้าวสายน้ำผึ้ง แต่สายน้ำผึ้งหงุดหงิดปัดช้อนออก

“น้ารส!!เมื่อไหร่หมอจะเอาไอ้ผ้าพันหน้าผึ้งออกซะที นี่ผึ้งรำคาญจะแย่อยู่แล้ว ไหนน้ารสบอกว่าหน้าผึ้งไม่เป็นไรมากไง แล้วทำไมจนป่านนี้หมอยังไม่เปิดหน้าให้ผึ้งอีก หน้าผึ้งเป็นอะไรกันแน่” “ใจเย็นๆสิผึ้ง หมอเขาคงอยากให้แผลหายสนิท”

“ใจเย็นเหรอ น้ารสลองมาเป็นผึ้งบ้างมั้ย มองอะไรก็ไม่ถนัด จะไปไหนก็ไม่ได้ ต้องมาติดแหง็กอยู่แบบนี้ น้ารสรีบไปตามหมอมาเดี๋ยวนี้เลย ให้มาเอาไอ้ผ้าบ้านี่ออกไปได้แล้ว”

“ผึ้ง..แต่หมอ”

“ไปสิ..ผึ้งบอกให้ไปไง..ไปตามหมอมา”

รสสุคนธ์จำต้องออกไปไม่งั้นสายน้ำผึ้งคงคลั่งไปมากกว่านี้

ศิวาเดินมาตามทางเดิน เห็นรสสุคนธ์เดินมาดูหน้าร้อนใจ

“คุณน้าจะไปไหนครับ”

“ผึ้งจะให้หมอเปิดหน้าให้ได้เลยค่ะคุณศิวา”

“ไม่ได้นะครับ หน้าของผึ้งยังอยู่ในขั้นตอนการรักษา คุณน้าก็ทราบเรื่องที่หมอบอกว่ามันต้องใช้เวลา”

“แต่ว่า..”

“ต้องใจแข็งนะครับ เพื่อตัวเขาเอง”

สายน้ำผึ้งนั่งหงุดหงิดอยู่บนเตียง

“ให้ไปตามหมอที่ใหนเนี่ย น้ารส!”

สายน้ำผึ้งพยายามลงจากเตียงแบบดูทุลักทุเล เพราะมองเห็นไม่ถนัด สายน้ำผึ้งค่อยๆ เดินคลำทางเข้าห้องน้ำ ในห้องน้ำ ภาพในกระจกเห็นหน้าสายน้ำผึ้งที่มีผ้าพันแผล สายน้ำผึ้งเริ่มแกะผ้าพันแผลออก ค่อยๆวนออก วนออกเรื่อยๆ จนหมด ภาพในกระจกที่สายน้ำผึ้งเห็นคือภาพหน้าสายน้ำผึ้งที่มีแผลโดนกระจกแทงบาดเป็นแผลยาวบากทั้งหน้า สายน้ำผึ้งอึ้งช็อคที่หน้าตัวเองเป็นขนาดนี้

“หน้าฉัน..ไม่...ไม่จริง”

จังหวะนั้นประตูห้องสายน้ำผึ้งเปิดออก เสียงสายน้ำผึ้ง กรี๊ดดดดดดด!!!!!! และเสียงกระจกในห้องน้ำแตกดังเพล้ง...

รสสุคนธ์และศิวาตกใจ รีบเข้าไปดูในห้องน้ำ สายน้ำผึ้งหันมา ที่มือสายน้ำผึ้งมีรอยเลือดที่ชกกระจก “ทำไม..ทำไม หน้าผึ้งเป็นแบบนี้..ทำไม”

“ใจเย็นๆก่อนนะสายน้ำผึ้ง”

สายน้ำผึ้งเห็นศิวา “เพราะแก..เพราะแกคนเดียว ไอ้ศิวา ..ไอ้บ้า...หน้าฉันเป็นแบบนี้เพราะแก”

สายน้ำผึ้งโถมเข้าหาศิวา สายน้ำผึ้งอาละวาดหนัก รสสุคนธ์พยายามห้ามสายน้ำผึ้ง บอกให้ใจเย็น ที่สายน้ำผึ้งเดินสะเปะสะปะอาละวาดจนล้มกลิ้งไปกองกับพื้น หมดสภาพ รสสุคนธ์เข้าไปกอดสายน้ำผึ้ง

สายน้ำผึ้งร้องไห้ กรีดร้องเหมือนคนบ้า เสียงสายน้ำผึ้งโหยหวน รับไม่ได้กับหน้าผีของตัวเอง ศิวายืนมองสภาพน่าสมเพชของสายน้ำผึ้ง

กุนตีกับพวงหยกมองหน้ากันตา“ก้อยจะไปอเมริกาจริงๆเหรอ?”“ก้อยจัดการเอกสารทุกอย่างเรียบร้อยแล้วค่ะ”“อะไรกัน..ทำอะไรไม่ปรึกษา แบบนี้ฉันไม่...”“แม่ห้ามก้อยไม่ได้หรอกค่ะ”

พวงหยกถอนใจ “ใครว่าฉันจะห้าม อยากไปก็ไป” กันตากับกุนตีมองหน้ากันไม่อยากเชื่อหูตัวเอง“นี่ คุณพวงหยกตัวจริงหรือเปล่า?”“ตัวจริงสิยะ..ฉันก็แค่พยายามจะเป็นแม่ที่ดีกับเขาบ้าง ไปเถอะยัยก้อย ถ้าไปแล้ว มีความสุขกว่าที่เป็นอยู่นี่ แม่ก็ไม่ห้าม แต่ห้ามไปแล้วไปเลยนะ ยังไงแกก็ต้องกลับมา”

กันตายิ้มเข้าไปกอดพวงหยก “ก้อยต้องกลับมาอยู่แล้ว เดี๋ยวแม่เหงาปากตายไม่มีใครให้ด่า..ก้อยไปทำงานก่อนนะคะ”

กันตาลุกออกไปหอมแก้มพวงหยกฟอดใหญ่ เป็นความรู้สึกที่พวงหยกไม่เคยได้รับ“ดูมันนังลูกคนนี้!!น้ำตาตกในยังจะมาปากดี”

“เรื่องใจแข็งต้องยกให้ยัยก้อยค่ะแม่ ส่วนยัยกั้งมันพวกแข็งนอกอ่อนใน ร้องไห้น้ำตาจะเป็นสายเลือดแล้วอยู่ๆก็ลุกขึ้นมาหักโหมทำงานหนัก แบบนี้อาการน่าเป็นห่วง”“บางทีกั้งมันอาจจะทำใจได้แล้วก็ได้ อย่าไปดูถูกมันสิ” “แม่คิดแบบนั้นจริงๆเหรอ?”

อ่านละคร สามีตีตรา ตอนที่ 15 วันที่ 18 มี.ค. 57

ละครเรื่อง สามีตีตรา บทประพันธ์โดย นาวิกา
ละครเรื่อง สามีตีตรา บทโทรทัศน์โดย วรรณวิภา สามงามแจ่ม
ละครเรื่อง สามีตีตรา กำกับโดย อำไพพร จิตต์ไม่งง
ละครเรื่อง สามีตีตรา ผลิตโดย บริษัททองเอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จำกัด โดยผู้จัด แอน ทองประสม
ละครเรื่อง สามีตีตรา ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ละครเรื่อง สามีตีตรา เริ่มออกอากาศตอนแรกในวันพุธที่ 19 กุมภาพันธ์ 2557