อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 4/2 วันที่ 31 มี.ค. 57
เช้าวันรุ่งขึ้น เกนหลงในชุดเปรี้ยวเก๋ แอบเท่ๆ สไตล์ Working woman กำลังขับรถพร้อมเปิดสปีคเกอร์คุยกับเขมชาติ “ว่าไงคะ...เจ้านาย” เกนหลงแกล้งทำเสียงล้อเขมชาติยิ้มกว้างอารมณ์ดี “วันนี้เรามีนัดกันนะครับ”
“ทราบค่า...เกนไม่ใช่คนขี้ลืมสักหน่อย ใกล้จะถึงแล้วค่ะ เจ้านายใจเย็นๆ รอนิสนึงนะคะ”
เขมชาติยิ้มพอใจ ระหว่างที่เกนหลงพูด เขมชาติก็คิดแผนร้ายบางอย่างแว่บเข้ามา... ชายหนุ่มถือแฟ้ม “เอกสารด่วน” แล้วก็เดินออกไปหน้าห้อง
สุริยงก้มหน้าทำงานอยู่ถึงกับชะงัก .... เงยหน้าขึ้นเห็นเขมชาติคุยโทรศัพท์อยู่
“คุณเกนไม่ต้องรีบนะครับ เดี๋ยวจะเกิดอุบัติเหตุ ค่อยๆขับมานะครับ ... ตำแหน่งเลขาของผมรอคุณเกนได้เสมอ...แล้วเจอกันครับ”
เกนหลงยิ้ม “ค่ะ” เกนหลงวางสาย และขับรถมุ่งหน้าไปอย่างมีความสุข
เขมชาติยิ้มมีความสุขไม่แพ้กันแล้วกดวางสาย หันมาทางสุริยงหน้านิ่ง เข้ม ขึ้นมาทันทีต่างกันคนละขั้วแล้วก็โยนแฟ้มเอกสารลงตรงหน้า สุริยงมองแต่ไม่ชักสีหน้า ยอมรับได้
เขมชาติเสียงแข็งเข้าใส่ “เซ็นแล้วส่งให้วิบูลย์ได้เลย”
“ค่ะ”
“คุณเกนหลงกำลังมา...เตรียมตัวต้อนรับให้ดี ถ้ามีอะไรทำให้คุณเกนหลงต้องอารมณ์เสียแม้แต่นิดเดียว เก็บของออกไปจากที่นี่ แล้วอย่ากลับมาให้ผมเห็นหน้าอีก”
เขมชาติสั่งแล้วก็เดินกลับเข้าห้องไปอย่างสะใจ สุริยงเอ่ยรับคำไล่หลัง “ค่ะ”
เขมชาติปิดประตูใส่สุริยง เขมชาติยิ้มนิดๆ สะใจแบบร้ายๆ
สุริยงส่ายหน้าจะทำงานต่อ .. เฮ่อ..เด็กๆ! ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น สุริยงหันไปรับ
“สวัสดีค่ะ..บริษัทเขมชาติค่ะ”
“... ขอสายคุณเขม”
“จะให้เรียนว่า..จากใครคะ?”
รถสปอร์ตแล่นมาจอดที่หน้าบริษัท “วนิตา” สาวเปรี้ยวจัด แต่งตัวโดดเด่นลงจากรถมาอย่างมั่นใจ
“บอกเขมว่า.. “วานิต้า”... ต้องการจะพูดด้วย”
วนิตายิ้มมั่นใจ สุริยงชะงักนิดๆกับชื่อ ... ก่อนจะรับคำ “สักครู่ค่ะ” สุริยงกดต่อเข้าไปในห้องเขมชาติ “ผู้อำนวยการคะ...คุณวานิต้าต้องการเรียนสาย”
เขมชาติตอบมาอย่างหงุดหงิดไม่ทันให้เธอพูดจบ “บอกเขาว่าผมไม่อยู่ ถ้าเขาโทรมาอีกก็บอกไปเลยว่าผมหนีออกนอกประเทศไปแล้ว ผมไม่อยากคุยด้วย”
เขมชาติหงุดหงิด “เป็นเลขา หัดใช้วิจารณญาณพิจารณาด้วยนะ ว่าผมควรจะพูดกับใคร ไม่พูดกับใคร ไม่ใช่ว่าส่งสายมามั่วๆ”
เขมชาติวางสายไปเลยด้วยความเซ็ง โครม! ทำให้สุริยงสะดุ้งนิดๆ “จะรู้ไหมเนี่ย?” สุริยงคิด แล้วกดสายกลับไปหาวนิตา “คุณวานิต้าคะ..ตอนนี้ผู้อำนวยการติดประชุม ไม่สะดวกรับสายค่ะ”
ที่หน้าบริษัทวนิตากำลังจะเดินเข้ามาแล้ว “ไม่เป็นไร ฉันไปนั่งรอในห้องทำงานเขมก็ได้ ฉันอยู่หน้าบริษัทแล้ว กำลังจะเดินเข้าไป” แล้ววนิตาก็เดินเข้าไปในบริษัทอย่างมั่นใจ
หน้าบริษัทนั้นยังมีรถตู้จอดอยู่ 2-3 คัน เห็นกลุ่มแม่บ้านใส่เสื้อเหมือนกัน มีป้ายติดข้างรถว่า “กลุ่มแม่บ้านเยี่ยมชมการผลิตผ้า โรงงานเขมชาติ” ข้างๆ รถของเกนหลงแล่นเข้ามาจอดข้างๆ รถตู้ ... แล้วเกนหลงก็เดินลงมาจากรถ ความสง่าของเกนหลงดึงสายตากลุ่มแม่บ้านหันมามองด้วยความชื่นชม
เกนหลงอ่านป้ายที่ติดอยู่ข้างรถ “พากลุ่มแม่บ้านไปเยี่ยมชมโรงงาน อื้อ..กู๊ดไอเดียนะเนี่ย”
เกนหลงหันไปยิ้มให้กับแม่บ้านอย่างเป็นมิตร ก่อนจะหันหน้าเดินเข้าไปในบริษัท....
สุริยงคิด..แล้วก็กดโทรศัพท์หามาลัยทันที “สุนะคะพี่มาลัย พี่มาลัยรู้จักแขกผู้อำนวยการที่ชื่อ “วานิต้า” ไหมคะ?”
มาลัยตอบอย่างรวดเร็ว “รู้จักค่ะ”
“เขาเป็นใครคะ?”
ขณะเดียวกันวนิตาก็กำลังเดินมาตามทาง...เธอเดินมองไปรอบๆบริษัทอย่างชื่นชม ราวกับเป็นบริษัทของตัวเอง
เป็นดีไซเนอร์ที่พยายามจะติดต่อขอใช้ผ้าของบริษัทเพื่อเอาไปใช้ในงานออกแบบเสื้อผ้าของร้านเธอ แต่คุณเขมไม่ค่อยปลื้ม และมาลัยคิดว่าเธอใช้เรื่องงานเป็นข้ออ้างมาตีสนิทคุณเขมค่ะ”
สุริยงพยักหน้า..เข้าใจล่ะ “ขอบคุณค่ะ .. พี่มาลัยคะสุจะรบกวนขอความช่วยเหลือจากพี่หน่อยค่ะ”
สุริยงรีบพูดอย่างเร็วและร้อนใจ
มุมหนึ่งของบริษัทเห็นเกนหลงเดินเข้ามา เธอมองไปรอบๆอย่างพิจารณาและชื่นชม โดยที่เธอหยุดยืนอยู่ไม่ไกลจากวนิตานักเพียงแต่หยุดอยู่กันคนละมุมและมองไม่เห็นกัน .. ทันใดนั้นเองเสียงมาลัยก็ดังขึ้น
“คุณวานิต้าสวัสดีค่า...”
เกนหลงชะงักนิดๆ “วานิต้า....”
วนิตามองมาลัยอย่างเชิดๆ “ฉันมาหาเขม”
เกนหลงเองก็กำลังจะเดินไปหาวนิตา....ในทันใดนั้นเสียงสุริยงก็เรียกขึ้นเบาๆ เพื่อไม่ให้วนิตาได้ยิน “คุณเกนหลงคะ ...” เกนหลงชะงักหันมา....ใครกัน? สุริยงยิ้มอย่างเป็นมิตร..มองเกนหลงด้วยความชื่นชม
“ท่านผู้อำนวยการรออยู่ค่ะ...เชิญทางนี้เลยค่ะ”
“เอ๊ะ? .. แต่ห้องเขมอยู่ ...”
วนิตาชะงัก...ได้ยินเสียงเหมือนผู้หญิงพูดถึงเขมหันขวับมาทางต้นเสียงและเดินพุ่งไป มาลัยรีบเรียกไว้
“คุณวานิต้าคะ...คุณวานิต้า”
สุริยงรีบบอก “ทางนี้ปลอดภัยกว่าค่ะ” เธอผายมือไปทางบันไดลับ “เชิญค่ะ”
เกนหลงมองหน้าสุริยง..หญิงสาวเองก็มองตอบด้วยแววตาขอร้องและลุ้น เกนหลงเหมือนสัมผัสได้จึงยิ้มและยอมเดินไปแต่โดยดี สุริยงเดินนำไปเปิดประตูทางลับ เกนหลงเดินเข้าไป สุริยงเดินตามและรีบปิดประตู ซึ่งเป็นจังหวะที่วนิตาโผล่หน้ามาพอดี แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า..ไม่เห็นใคร มาลัยรีบพุ่งเข้ามาประกบ
“คุณวานิต้าคะ....คุ...” พอมาลัยเห็นว่าไม่มีใครก็ยิ้มโล่ง
“เมื่อกี๊ฉันได้ยินเสียงเหมือนคนคุยกัน เสียงเหมือนยัยเกนหลงเลย”
“อู้ย หูฝาดมังคะ...คุณวานิต้าจะมาพบคุณเขมใช่ไหมคะ? พอดี๊พอดี คุณเขมไม่ได้อยู่ที่นี่ค่ะ มาลัยจะพาไปหาคุณเขมนะคะ .. เชิญค่ะเชิญทางนี้เลยค่ะ”
มาลัยยิ้มเดินนำไป วนิตาแปลกใจนิดๆ แต่ก็ยอมเดินตามไปแต่โดยดี
สุริยงพาเกนหลงไปทางบันไดลับอย่างชำนาญ เกนหลงเดินตามไปแอบงงนิดๆ จนกระทั่งเดินมาถึงที่หน้าห้องเขมชาติ “เชิญค่ะ.... “
เกนหลงยิ้ม “เพิ่งรู้ว่าเลขาเขม นอกจากจะทำงานปกติแล้ว ยังต้องคอยสับรางรถไฟให้อีกด้วย”
สุริยงตอบยิ้มๆ “อย่าเรียกว่าสับรางเลยค่ะ เรียกว่า..คัดสรรคนที่เจ้านายอยากให้เข้าพบดีกว่า ผู้อำนวยการกำชับให้ดิฉันดูแลคุณเกนหลงอย่างดี เพราะคุณคือคนที่สำคัญที่สุด....ส่วนคุณวานิต้า..ไม่ใช่” สุริยงเน้น “.. ดิฉันแค่ทำตามหน้าที่ค่ะ”
เกนหลงยิ้มพอใจ ในคำตอบที่ชัดเจนแต่สุภาพอยู่ในที สุริยงยิ้มรับนิดๆ อย่างถ่อมตัวก่อนจะหันไปโทรศัพท์
“ผู้อำนวยการคะ..คุณเกนหลงมาถึงแล้วค่ะ”
เกนหลงมองสุริยงแล้วก็ยิ้มถูกชะตา...
สุริยงวางสายแล้วก็เดินมาเคาะ ก่อนจะเปิดประตูห้องทำงานเขมชาติ “เชิญค่ะ”
ทันทีที่ประตูเปิดออก เขมชาติที่ยืนรออยู่หันมายิ้มให้เกนหลง เกนหลงยิ้มตอบ..แล้วก็เดินเข้าไปในห้อง
เขมชาติมองเกนหลงแล้วก็ชม “วันนี้คุณสวยมาก...อยากเลื่อนตำแหน่งจากเลขาให้มาเป็นภรรยาเร็วๆจัง ...” เขมชาติตั้งใจพูดให้สุริยงได้ยิน เกนหลงยิ้มเขินๆ ขำๆ สุริยงทำหน้านิ่งเหมือนไม่รู้สึกอะไรอยู่ที่หน้าประตู....ทั้งที่ลึกๆ... แอบเศร้า
หน้าบริษัทเขมชาติ กลุ่มแม่บ้านกำลังทยอยขึ้นรถ โดยที่วิเวียนคอยต้อนรับ
“เชิญเลยค่ะ พี่ๆ น้าๆ ป้าๆ คะขึ้นรถเลยนะคะ ถ้าพร้อมแล้วจะได้รีบไปที่โรงงาน เราใช้เวลาเดินทางประมาณหนึ่งชั่วโมงไม่นานค่ะ เชิญค่า...”.
วนิตายืนอยู่กับกลุ่มแม่บ้านหน้าหงิกงอ หันมาถามมาลัยที่ยืนอยู่ข้างๆ
“นี่! คุณเขมอยู่ที่โรงงานจริงๆเหรอ เมื่อกี๊ฉันโทรคุยกับยัยเลขา ไม่เห็นบอกสักคำ”
“คุณเขมเพิ่งจะขับรถออกไปเมื่อครู่นี้เองค่ะ ไปรอกลุ่มแม่บ้านอยู่ที่โน่น รับรองว่าถ้าไปถึงโรงงาน เจอคุณเขมแน่นอนค่ะ” วนิตาลังเล มาลัยเลยถามซ้ำ “ไปไหมคะ?”
“ไปก็ได้! ถ้าไปแล้วไม่เจอ ฉันจะกลับมาเล่นงานพวกเธอ!”
วานิต้าโวยวายแล้วก็กระฟัดกระเฟียดขึ้นรถไป มาลัยกับวิเวียนหันมามองหน้ากันพร้อมกับหัวเราะคิกคัก
“ให้ดิฉันสอนงานคุณเกนหลงเหรอคะ?” สุริยงเอ่ยถามด้วยความสงสัย เธอกำลังถือถาดที่มาเสิร์ฟน้ำและกาแฟด้วย เกนหลงนั่งอยู่ไม่ไกลมองสุริยงยิ้มๆ เขมชาติยืนห่างออกไปกอดอก “ใช่”
สุริยงตกใจนิดๆ “เอ่อ..แต่ดิฉันก็เพิ่งเริ่มงาน ยังไม่รู้อะไรมาก” เขมชาติมองหน้าตาดุ สุริยงเห็นแล้วก็จำใจต้องรับปาก “ได้ค่ะ..ดิฉันจะถ่ายทอดงานทุกอย่างที่ทราบให้คุณได้มากที่สุดค่ะ”
เกนหลงมองเขมชาติแววตาแปลกใจนิดๆ แต่ไม่พูด หันมายิ้มให้สุริยง “ขอบคุณค่ะ”
สุริยงยิ้มรับแล้วถามอย่างสุภาพ “ไม่ทราบว่าคุณเกนหลงจะมาเริ่มงานเมื่อไหร่คะ?”
เขมชาติหันมาทางเกนหลง พูดอ้อนๆ “ พรุ่งนี้เลยนะ!”
เกนหลงหันขวับมา “พรุ่งนี้ ไม่ได้! ยังไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลย”
เขมชาติสวนทันที “อาทิตย์หน้า!”
“เร็วไป!” เกนหลงก็ตอบเร็วเช่นกัน
“แล้วเมื่อไหร่?”
“เดือนหน้า!”
“โหยยยย...ใจร้ายยยยย”
“ก็คุณเอาแต่ใจ ต้องโดนขัดใจซะบ้าง จะได้ไม่เคยตัว!”
เขมชาติถึงกับหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “โอเคครับ...ผมยอมแพ้...คุณเกนอยากมาเริ่มงานเมื่อไหร่ก็ตามสบายครับ ผมไม่เอาแต่ใจแล้ว” ชายหนุ่มยิ้มให้อย่างแพ้ทาง
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 4/2 วันที่ 31 มี.ค. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3