อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 2/2 วันที่ 28 มี.ค. 57
เขมชาติก้มหน้าทำงานออกแบบลายผ้าทำทีไม่สนใจ ทั้งที่ในใจโคตรจะสะใจ สุริยงหอบผ้าและหันมา...มองด้านหลังของเขมชาติ ...สุริยงส่ายหน้าพยายามไม่เก็บมาเป็นอารมณ์สมคิดถือแฟ้มผ้าเข้ามาให้เขมชาติ สวนกับสุริยงที่ขนผ้าจะเดินออก
“อ้าว .. คุณสุ ... เมื่อกี๊เพิ่งเห็นขนมา?...” สมคิดงง
“ผู้อำนวยการสั่งให้ขนกลับไปเก็บค่ะ”
“ห๊ะ???”
“ค่ะ!” สุริยงพูดจบก็เดินไปเลย
“เล่นหนักนะเนี่ย ..รายนี้จะเป็นรายสุดท้ายที่ผมจะคัดเลือกให้ ต่อไปคุณหาเอง!! ไล่ออกเอง!! ผมกับคุณวิบูลย์ตกลงกันแล้วว่า ...เลิก!!” สมคิดงอนใส่เขมชาติ
“ตัวอย่างผ้าที่จะเสนอลูกค้าบ่ายนี้ครับ ให้ผมออกไปพบลูกค้าด้วยหรือเปล่าครับ?”
เขมชาติชะงักคิด แววตามีแผน
เอื้อยืนโทรศัพท์อยู่ที่มุมหนึ่งในห้องทำงาน เอื้อวางสายแล้วก็แปลกใจ
“หนูเล็กเป็นอะไร ไม่รับสาย”
ทันใดนั้นมือถือก็ดังขึ้น เอื้อรีบหันมาดู นึกว่าเป็นสุริยง แต่ก็ผิดหวัง ... เห็นชื่อ “อร” เห็นรูป “อรทัย” โชว์ขึ้น
เอื้อกดรับ “อรว่าไง?”
“พี่อัมกับอรมาถึงแล้วค่ะ เจอกันที่ห้องคุณพ่อนะคะ”
“โอเค”
เอื้อวางสายไป...แววตาแปลกใจนิดๆ
โทรศัพท์มือถือหรูในมืออรทัยถูกกดวาง อรทัยนั่งอยู่ในรถราคาแพง มีผู้หญิงอีกคนนั่งอยู่ข้างๆ กัน รถคันนั้นแล่นเข้ามาจอดที่หน้าธนาคาร คนทั้งคู่ต่างรอให้พนักงานต้อนรับวิ่งมาเปิดประตูทั้งสองด้านให้
อัมพิกา ลงจากรถอย่างสง่า เสื้อผ้า-หน้า-ผม เป๊ะ เรียบหรู ดูดีมากๆ อีกด้าน อรทัยอยู่ในชุดสวย เปรี้ยว มั่นใจ คนละสไตล์ต่างจากพี่สาวอย่างสิ้นเชิง ก้าวลงจากรถ
อัมพิกาและอรทัยเดินเข้าไปในธนาคารราวกับนางพญา พนักงานยกมือไหว้เป็นทาง
เอื้อเปิดประตูห้องทำงานอัมพิกา เดินยิ้มนิดๆ เข้ามา
“วันนี้นึกยังไงครับ ถึงได้เข้าบริษัทมาพร้อมกันทั้งสองคน”
ห้องทำงานของอัมพิกานั้นกว้างใหญ่ หรูหรา แต่ดูก็รู้ว่าไม่ได้มีไว้ทำงาน ทุกอย่างโล่ง และประดิษฐ์ อัมพิกา
นั่งอยู่ที่เก้าอี้ใหญ่หลังโต๊ะทำงาน อรทัยนั่งอยู่ที่โซฟา ในมือถือโทรศัพท์กำลังกดแชทเม้าท์ตามประสา
“พี่รักษาการประธานกรรมการแทนคุณพ่อ พี่จะเข้ามาดูกิจการบ้าง .. มันแปลกตรงไหน?”
อรทัยยังก้มหน้าแชท “อรก็เป็นกรรมการนะคะ อรจะมาก็ไม่แปลกเหมือนกัน …” อรทัยนึกขึ้นได้ เงยหน้าขึ้น “เอ้อ พี่เอื้อ!!!! วันนี้พี่เอื้อออกทีวีใช่ไหมคะ?”
เอื้อพยักหน้า “อืมมม..ใช่”
อรทัยจึงรีบวางมือถือ แล้วลุกพรวดมาคล้องแขน “พี่เอื้อรู้ไหม?..”
“ไม่รู้.. “ เอื้อแอบกวนน้องตัวเอง
อรทัยรู้ว่าโดนกวน แต่ไม่สน พูดต่อ “ไม่รู้ก็ฟังต่อสิคะ .. เพื่อนอรกรี๊ดพี่เอื้อมากกกก กระหน่ำโทรมาจนขี้เกียจจะรับ มีแต่คนชมว่าพี่ชายอรทั้งหล่อ ทั้งเท่ แถมยังฉลาดอีกต่างหาก”
เอื้อยิ้มรับนิดๆ อัมพิกายิ้มนิดๆ แม้จะไม่มาก แต่รับรู้ได้ถึงความชื่นชม
“เพื่อนพี่ก็โทรมา อาจจะไม่ได้กรี๊ดกร๊าดเหมือนเพื่อนอร แต่ก็ชมกันยกใหญ่”
เอื้อยิ้มรับ อรทัยได้จังหวะ รีบเข้าเรื่องทันที “ที่สำคัญที่สุด..พี่เอื้อจำ “หญิงนุ่น” เพื่อนอรได้ไหมคะ เขาก็โทรมาชมด้วยนะคะ อรก็เลยถือโอกาสชวนเขามาทานข้าวที่บ้าน พี่เอื้อกับเขาจะได้เจอกัน” อรทัยยิ้มอย่างมีเลศนัย
อัมพิกาค่อนแคะ “ทำตัวเป็นคุณพ่อไปได้ .. ชอบจับคู่!”
เอื้อชะงักนิดๆ มาอีกแล้ว เรื่องนี้อีกแล้ว อรทัยปล่อยแขนเอื้อ แล้วก็แย้งขึ้น “ไม่เหมือนค่ะ เพราะอรหาคนที่คู่ควรกับพี่เอื้อ ทั้งฐานะทางการเงินและสถานะทางสังคม คุณพ่อเพื่อนอรเป็นถึงผู้ดีเก่า แล้วยังเป็นเจ้าของที่ดินมากมาย ไม่ใช่ “ลูกหนี้ธนาคารที่ส่งลูกสาวมาแต่งงานใช้หนี้”!!!”
อรทัยพูดพร้อมเบ้หน้าอย่างดูถูก ถูก เอื้อมองแล้วก็เอือมเล็กๆกับความถือตัวของน้องสาว...เฮ่อ
เอื้อตัดบท “นอกจากเรื่องที่ผมออกทีวีแล้วมีเรื่องอื่นจะคุยอีกไหมครับ ถ้าไม่มีผมขอตัวกลับไปทำงานต่อ”
เอื้อหันหลังจะไป อัมพิกาพูดสวนขึ้น “พี่จะมาคุยกับเราเรื่องมรดกของเด็ก 2 คนนั้น!!!”
เอื้อชะงัก เขาหันมาเห็นอัมพิกาและอรทัยด้วยใบหน้าที่เครียดขึ้น..เข้าเรื่องแล้วสินะ!!
สุริยงเปิดคอมพ์ หยิบจดหมายที่จดโน้ตไว้มาดู พร้อมแปล ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็สั่นขึ้นอีก สุริยงแทบจะกุมขมับ รีบหยิบมาดู ขึ้นรูปไก่กับไข่ และขึ้นชื่อว่า “บ้าน” .... สุริยงคิด แล้วก็ชะเง้อมองไปที่ประตูห้องทำงานเขมชาติ เห็นว่าปิดเงียบ ก็คิด... “เอาน่าแป๊บเดียว” รีบกดรับ
ไก่กับไข่รีบแย่งกันพูด “แม่หนูเล็กๆๆ พี่เอื้อออกทีวีด้วย ไก่เห็นก่อน ไข่ก็เห็นเหมือนกัน!!”
สุริยงรีบพูดอย่างเร็ว แต่เบาๆ “ไก่ ไข่ครับ .. คุณแม่คุยตอนนี้ไม่ได้นะครับ เดี๋ยวคุณแม่โทร.กลับนะครับ แค่นี้ก่อนนะครับ คุณแม่รักหนูนะ จุ๊บๆครับ”
สุริยงรีบวางสายแล้วมองไปที่ประตู...ไม่มีใครออกมา
ไก่ กับ ไข่ เหวอๆ นิดๆ “อ้าว..คุณแม่วางไปแล้ว ...” ไก่ กับ ไข่ วางสายไป แอบจ๋อยๆ ไม่ได้อวด
สุริยงถอนใจเบาๆ มองดูรูปไก่กับไข่ที่เป็นภาพพักหน้าจอ ...เฮ่อ...
“แม่ขอโทษนะครับ..”
อัมพิกาประกาศกร้าว “พี่ไม่ยอมให้เด็ก 2 คนนั้นมาถือหุ้นของธนาคารเป็นอันขาด!! ถึงแม้คุณพ่อจะระบุไว้ในพินัยกรรมแต่พี่ไม่ยอม”
อรทัยเสริม “พวกมันได้คนละตั้ง 20 เปอร์เซ็นต์ของหุ้นในส่วนของคุณพ่อ 2 คนก็ 40 เปอร์เซ็นต์เข้าไปแล้ว เกือบครึ่งเลยนะคะ อรไม่มีวันยอมเด็ดขาด”
“แต่ผมว่าคุณพ่อก็ทำถูกแล้ว มีลูก 5 คน พี่อัม พี่ อร ไก่ กับ ไข่ ก็แบ่งกันไปคนละ 20 เปอร์เซ็นต์ ก็ยุติธรรมดี” อัมพิกาหันขวับ “มันจะยุติธรรมได้ยังไง!ในเมื่อตอนก่อตั้งธนาคาร คุณพ่อใช้เงินของตระกูลคุณแม่ เพราะฉะนั้นเงินที่มันงอกเงยขึ้นมา ก็ต้องเป็นของเราทั้ง 3 คนที่เป็นลูกของคุณแม่โดยตรง”
อรทัยเสริม “ไอ้พวกลูกที่มันเกิดจากผู้หญิงเห็นแก่เงิน เมียคนอื่นของคุณพ่อไม่เกี่ยว! ถ้าคุณแม่ยังมีชีวิตอยู่ คุณพ่อก็คงไม่มีเมียใหม่ พวกมันก็ไม่ได้เกิด! เพราะฉะนั้นมันไม่สิทธิ์จะมาถือหุ้นในธนาคารของเรา!!!”
อรทัยเน้นเสียงเข้มและแววตาก็แข็งกระด้าง อัมพิกายืนพยักหน้าช้าๆ เห็นด้วย เห็นด้วยอย่างเยือกเย็น
เอื้อเหนื่อยใจ “แต่ในพินัยกรรมคุณพ่อระบุไว้ชัดเจนว่า ไก่กับไข่ มีสิทธิ์ในหุ้น..พี่จะให้ผมทำยังไง?”
อัมพิการเชิดหน้านิดๆ “ซื้อมันกลับมา! พวกมันต้องการเท่าไหร่ ก็ให้เงินมันไป แล้วโอนหุ้นคืนมาให้เราทั้งหมด .. นังแม่เลี้ยงมันชอบเงินอยู่แล้วนี่..ฟาดหัวมันไป เรื่องจะได้จบๆ!!”
อัมพิกาพูดถึงสุริยงอย่างดูถูก และมั่นใจว่า “จบแน่”
เอื้อได้แต่นิ่ง..ในใจไม่เห็นด้วย แต่ไม่อยากแย้ง ได้แต่ตอบแบบจำใจ
“ผมไม่รับปากว่าหนูเล็กจะยอมหรือเปล่า .. แต่ถ้าพี่ต้องการ ผมจะถามให้ ....”
เอื้อพูดจบแล้วก็เดินออกไป อรทัยมองตามนิดๆ แววตาไม่วางใจ
เอื้อเดินไปตามทางเดิน หน้าตาครุ่นคิด
อรทัยหันมาพูดกับอัมพิกาด้วยความกังวล “บอกตรงๆนะคะ..อรไม่ไว้ใจพี่เอื้อเลย ตั้งแต่ไปสนิทสนมกับนังแม่เลี้ยง พี่เอื้อเหมือนจะเห็นใจ สงสารมัน แล้วยังเด็กแฝดนั่นอีก ว่างเมื่อไหร่เป็นต้องไปหาอยู่เรื่อย”
อัมพิกาเดินกลับมาที่โต๊ะ คิด และพูด “พี่ยังมั่นใจ ไม่ว่ายังไงเอื้อก็ยังเห็นเราดีกว่าไอ้พวกนั้น อาจจะมีใจอ่อนบ้าง แต่สุดท้าย... “ก็ต้องเชื่อพวกเรา” ... เหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา” อัมพิกาตอบอย่างมั่นใจ ที่มุมปากผุดรอยยิ้มอันเย็นชาแฝงความน่ากลัว ...
ภายในโรงอาหารบริษัท สุริยงนั่งลงอย่างเหนื่อย แล้วก็ก้มหน้าทานข้าว มีกล่องขนมจากที่บ้านวางอยู่ ทันใดนั้นมี 2 สาวเดินพรวดเข้ามา
“สวัสดีค่ะ”
สุริยงเงยหน้า มองสองสาวงงนิดๆ “สวัสดีค่ะ”
ทั้งสองคนถือจานข้าว และแก้วน้ำมาด้วย
“พี่ชื่อมาลัยเป็นเลขาคุณสมคิด”
“หนูชื่อ วิเวียน เป็นเลขาคุณวิบูลย์ค่ะ”
สุริยงอ้าปากจะพูด “สุ…”
มาลัยตอบแทน “คุณสุริยงเป็นเลขาใหม่ของคุณเขม เราสองคนรู้จักดีค่ะ”
เหรอ??สุริยงยิ้มเหวอๆนิดๆ “ขอนั่งด้วยนะคะ” สุริยงยังไม่ทันตอบ สองสาวนั่งเลย
วิเวียนเห็นกล่องขนม “เอาขนมมาทานเองด้วย น่ากินจัง”
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 2/2 วันที่ 28 มี.ค. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3