อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 2/4 วันที่ 29 มี.ค. 57
เขมชาติและโอลิวีเย่ยิ้มขอบคุณส่งเชฟที่เดินกลับเข้าครัวไปเขมชาติหันมายิ้ม พูดพลางหันมาจะนั่ง “ผมเพิ่งทราบว่าที่นี่มีเชฟฝรั่งเศสฝีมือดีอยู่ด้วย”
“ผมก็ไม่เคยรู้เหมือนกัน นี่ถ้า “เลขา” คุณไม่บอก ผมก็ไม่รู้”
เขมชาติยิ้มรับและกำลังจะทรุดลงนั่ง “อ๋อ..เหรอครับ” เขมชาติชะงักกึก หะ ? ยืดตัวขึ้นอีกทีนั่งไม่ลงเลย“..เมื่อกี้คุณบอกว่าใครเป็นคนบอกนะ”
“เลขาของคุณ...มาดามสุริยง!!”
มุมหนึ่งของร้านสุริยงกำลังเดินเข้ามาพร้อมกับพนักงานเดินถือถาดเครื่องดื่มตามหลังมา หญิงสาวก้าวเดินอย่างกระฉับกระเฉงต่างจากผู้หญิงที่โดนทิ้งไว้ริมถนนอย่างสิ้นเชิง เขมชาติหันไปมองอึ้ง...สุริยงเดินนำพนักงานเข้ามา และผายมือไปทางโอลีวีเย่
พนักงานเสิร์ฟเครื่องดื่มให้ทั้งสองคน สุริยงยืนยิ้มนิดๆ สงบ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...เขมชาติยืนอึ้ง ... มาได้ยังไง ?? ขมชาติก้มลงมองที่แก้วกาแฟ.... เป็นกาแฟดำอุ่นๆ และมะนาวฝานบางๆวางอยู่ ช่างดูน่าดื่มและถูกใจมากๆ
เขมชาติหวนนึกถึงสมัยเรียนมหาวิทยาลัย เขมชาติกำลังนั่งทำรายงานอยู่ที่โรงอาหาร สุริยางวางแก้วกาแฟนให้ตรงหน้า เชมชาติเงยหน้ามามองแก้วกาแฟซึ่งเป็นแก้วกาแฟกระเบื้องเคลือบแบบบ้านๆ ข้างในเป็นกาแฟดำมีมะนาวฝานลอยอยู่ เขมชาติยิ้ม
“ขอบคุณครับ .. คุณรู้ได้ยังไงว่าผมชอบดื่มกาแฟดำใส่มะนาว”
สุริยงมองตอบแบบยิ้มๆ หน่อยๆ สุริยงดูเป็นสาวใส น่ารัก และไม่นิ่งขรึมเหมือนปัจจุบัน
“อ้าว..เขมก็ชอบหรือ? วดีไม่รู้หรอก แก้วเนี๊ยะของวดีนะ ไม่ใช่ของเขม”
เชมชาติงง “ห๊ะ”
สุริยงยักคิ้วยิ้มๆ “อือ! งั้น” สุริยงหันไปหยิบแก้วอีกใบมา “แบ่งกันนะ” สุริยงเทกาแฟใส่อีกแก้ว แล้วเอามะนาวฝานมาใส่แก้วของเขมชาติ “ให้!” สุริยงเลื่อนแก้วมาให้เขมชาติ
เชมชาติยิ้มปลื้ม “ขอบคุณครับ”
เขมชาติปรายตามองแก้วกาแฟดำที่วางอยู่บนโต๊ะ เหมือนไม่อยากจะประทับใจหรือจดจำ
โอลีวีเย่ยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มแล้วหันมาชม “เลือกไวน์ได้ดีมาก” โอลีวีเย่ ชูนิ้ว พูดภาษาฝรั่งเศส “เยี่ยมมาก”
สุริยงยิ้มถ่อมตัวถอยไปนั่งที่โต๊ะข้างๆห่างไปไม่มาก ในมือเตรียมจดทุกอย่าง ข้างๆมีมือถือแท็บแล็ตวางพร้อม
เขมชาติยิ่งแค้นใจ...ฮึ่ม!
ภายในฟิตเนส “เกนหลง” หญิงสาวหน้าหวานเฉี่ยว มัดผมรวบตึง ใส่ชุดกีฬาทะมัดทะแมงแฝงความเซ็กซี่เล็กๆ เกนหลงต่อยมวยกับเทรนเนอร์อยู่บนเวทีมวย ท่วงท่าคล่องแคล่ว เหงื่อชุ่มไปทั้งตัว
“ต่อย” เกนหลงทำตามเทรนเนอร์ “ฮุคซ้าย..ซ้าย..ขวา...ขวา ซ้ายขวา ดี ต่อไปเตะ ซ้าย ซ้าย ขวา ขวาซ้าย” เกนหลงเตะอย่างแรง ปั่กๆๆๆๆ “อูยย ดี เข่ามา เข่าซ้าย ขวา..ขวา เตะซ้าย ซ้าย ซ้าย ขวา ขวา ขวา ซ้าย ถีบ !!!”
เกนหลงเมามันแล้วก็ถีบเทรนเนอร์เข้าเต็มแรง พลั่ก!!! เกนหลงวางขาและตั้งท่าอย่างสวย เกนหลงหอบอย่างเหนื่อย แต่ก็สะใจ!! -เทรนเนอร์กระเด็นออกไป แล้วก็เสียหลักเซตกจากเวทีตุ๊บ!! “โอ้ย!”
เกนหลงตกใจ “ว้ายยย !! ขอโทษค่ะ!!”
เกนหลงร้องออกมาด้วยความตกใจ พร้อมกับยกมือไหว้ด้วยความรู้สึกผิด ดูเป็นคนน่ารัก ต่างกับความโหดตอนเตะต่อยอย่างสิ้นเชิง
ในห้องแต่งตัวภายในฟิตเนส เกนหลงแต่งหน้า ทาปาก ใส่ต่างหูแบรนด์เนมชัดเจน ดูแตกต่างจากภาพชกมวยที่ผ่านมา ประตูล็อคเกอร์ในฟิตเนสถูกเปิดออก เห็นเกนหลงเปลี่ยนชุดเรียบร้อย แต่งหน้าเบาๆ อยู่ในชุดเก๋ๆเป๊ะเว่อร์ เกนหลงหยิบกระเป๋าแบรนด์หรูออกจากล็อคเกอร์ แล้วก็เดินออกไปจากห้องแต่งตัวอย่างอารมณ์ดี
ที่หน้าเคาท์เตอร์ฟิสเนสหรูเห็นพนักงานหยิบเมมเบอร์การ์ดส่งให้อย่างเป็นมิตรและคุ้นเคย
“คุณ “เกนหลง” ค่ะ”
เกนหลง(รับมาพร้อมกับยิ้มสดใส “ขอบคุณค่ะ”
“คุณเกนหลงจะให้ดิฉันจองเทรนเนอร์ครั้งต่อไปไว้เลยหรือเปล่าคะ?”
“ยังดีกว่าค่ะ ช่วงนี้มีคิวปาร์ตี้แน่นมาก เอาไว้ถ้าว่างเกนโทรมาถามคิวเทรนเนอร์ดีกว่าค่ะ ไปก่อนนะคะ”
พนักงานยกมือไหว้ “ขอบคุณค่ะ”
เกนหลงรับไหว้ พร้อมยิ้มน่ารัก แล้วก็เดินไป
เกนหลงเดินออกมาจากฟิตเนสอย่างอารมณ์ดี ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ที่ตั้งปลุกไว้ก็ดังขึ้น เกนหลงหยิบมาอ่าน เห็นข้อความ “Dinner กับเขม”
“ดินเนอร์กับเขม..”.
เกนหลงอ่านแล้วก็ยิ้มมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที ... เกนหลงคิด..แล้วก็ยิ้ม ขึ้นรถ ขับออกไป
เขมชาตินั่งคุยกับโอลีวีเย่อยู่ที่ร้านอาหาร โอลีวีเย่ส่งแบบผ้าคืนพร้อมกับเลือกลายผ้า
“ผมเลือกลายนี้...ผมชอบอะไรที่มัน ..คลาสสิค ไม่หวือหวาเกินไป ภายนอกดูเรียบๆแต่ลึกๆมีบางอย่างที่น่าค้นหา .. ไม่น่าเบื่อ”
โอลีวีเย่พูดพลางหันมามองสุริยง เป็นเชิงหยอด สุริยงนั่งนิ่งๆทำเป็นไม่รู้ตัว เขมชาติปรายตามามองอย่างรู้ทัน เขมชาติหน้าบึ้ง ด้วยความหมั่นไส้
“ผ้าที่เราเห็นไม่ว่าข้างนอกจะมีกี่สี ข้างในก็ประกอบด้วยเส้นด้ายสีนั้น...แต่ผู้หญิงบางคนสร้างภาพภายนอกให้สูงส่ง ดูดี แต่ข้างใน” เขมชาติปรายตามาทางสุริยง “ไร้ค่า เต็มไปด้วยกิเลสตัณหาและความทะเยอทะยาน!”
สุริยงหลังเหยียดตรงเด้งขึ้นมาทันที หน้าเชิดเหมือนไม่ยอมรับ แม้จะรู้ว่าโดนด่าเต็มๆ
โอลีวีเย่ยิ้มๆไม่รู้เรื่อง “คุณเขมมองผู้หญิงในแง่ร้ายเกินไปหรือเปล่าครับ”
เขมชาติตอบยิ้มๆ “เมื่อก่อนผมเคยมองผู้หญิงในแง่ดีมาก ก็เลยโดนหลอก จนเกือบ...”ตาย”” เขมชาติเน้นอย่างแค้น “ผมเห็นคุณเป็นเพื่อนก็เลยเตือนด้วยความหวังดี”
สุริยงนั่งนิ่ง...พยายามเก็บอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน ทั้งเสียใจ น้อยใจ โกรธ และปลง
เกนหลงเดินอยู่ในซุปเปอร์มาร์เก็ต ในรถว่างเปล่า เกนหลงเดินมาถึงแผนกของสด แล้วก็คิดไม่ออกจะทำอะไรกินดี? แล้วก็ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ออกมา
ในร้านอาหาร เขมชาติตัดบท สรุป
“ตกลงว่าคุณเลือกลายนี้นะครับ ผมจะได้สั่งให้โรงงานเริ่มผลิตเลย ไม่เกินสองเดือนทุกอย่างเรียบร้อย”
“โอเค” โอลีวีเย่ยิ้มพอใจ
เขมชาติเก็บแท็บแล็ตมาวางข้างโทรศัพท์ สุริยงมองตามแท็บแล็ตตั้งใจจะดูลายผ้าที่ลูกค้าเลือก ทันใดนั้นเองมือถือของเขมชาติก็สั่น มีสายเข้า หน้าจอโชว์รูปเกนหลงที่ถ่ายคู่กับเขมชาติทั้งคู่ดูสนิทสนมมากๆ เขมชาติยิ้มกว้างมีความสุข ต่างจากหน้าที่ปั้นเข้าหาสุริยงอย่างสิ้นเชิง ... หน้าจอขึ้นชื่อ “คุณเกน” สุริยงมองเห็นพอดี
เขาชาติปรายตามามองโทรศัพท์ หันขวับมาทางสุริยงที่กำลังมองหน้าจออยู่พอดี เขมชาติเห็นว่าสุริยงมองหน้าจออยู่ ในจังหวะที่สุริยงก็รู้ตัวว่าเขมชาติมองอยู่ก็หันมา สองคนสบตากัน….
เขมชาติยิ้มร้ายนิดๆ อย่างสะใจเหมือนอยากอวด ก่อนจะหันมาทางโอลีวีเย่
“สายนี้สำคัญมาก ไม่รับไม่ได้ ผมขอตัวไปรับสักครู่นะครับ”
โอลีวีเย่ยิ้มอย่างเต็มใจ “ตามสบายครับ”
เขมชาติตั้งใจจะหันมาปรายตาเย้ยสุริยง แล้วก็หยิบโทรศัพท์มือถือ เดินออกไปได้ 2-3 ก้าว โอลีวีเย่ก็ลุกจากที่นั่งแล้วเดินมานั่งลงข้างสุริยงทันที พร้อมถามด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น
“ผมจะอยู่กรุงเทพอีก 3-4 วัน กำลังต้องการเพื่อน มาดามจะแฮงค์เอ้าท์พาผมเที่ยวกรุงเทพ สักวันสองวันได้หรือเปล่าครับ?”
เขมชาติชะงักกึก...อ้าวเอ้ยยยย...เขมชาติปรายตามาทางโอลีวีเย่ที่กำลังป้อสุริยงอยู่อย่างขัดใจ เลือดในตัวฉีดแรงมันไม่ใช่ความหึง แต่มันเป็นความรู้สึกที่ปะปนระหว่าง “หวงก้าง” “หมั่นไส้” “ไม่อยากให้ได้ดี” และต่างๆนานาอีกมากมาย....เขมชาติยืนนิ่งอยู่หนึ่งอึดใจข้างหลังคือ สุริยงที่กำลังโดนผู้ชายอีกคนจีบ ส่วนในมือคือผู้หญิงที่ตัวเองกำลังตามจีบโทรเข้ามา เขมชาติชะงัก จะเลือกอะไร ???
เกนหลงถือโทรศัพท์รอสายอยู่ที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต
รูปหน้าเกนหลงรอสายอยู่ในโทรศัพท์ซึ่งอยู่ในมือเขมชาติ เขมชาติยืนที่เดิมเงี่ยหูแอบฟังโอลีวีเย่
โอลีวีเย่ยังพยายามจะชวนสุริยงอย่างสุภาพ สุริยงนั่งยิ้มๆอย่างเป็นมิตรและระวังตัว
“ถ้าวันทำงานไม่สะดวก จะเป็นวันหยุด หรือหลังเลิกงานก็ได้นะครับ”
สุริยงยิ้มอย่างสุภาพแทนคำตอบ ไม่สังเกตว่าเขมชาติแอบฟัง เขมชาติอยากจะฟังคำตอบ แต่โทรศัพท์ยังสั่นเตือนว่ามีคนรออยู่ เขมชาติละล้าละลังนิดๆ แต่สุดท้ายก็จำใจเลือกเดินออกไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
เขมชาติเดินออกมาที่หน้าร้าน และรีบกดรับอย่างร้อนใจ “สวัสดีครับคุณเกน”
เกนหลงคุยโทรศัพท์อารมณ์ดี “เขมจำได้หรือเปล่าคะ ว่าเย็นนี้เรามีนัดกัน?”
เขมชาติปากคุยโทรศัพท์ แต่ใจและสายตากลับพะวักพะวงอยู่ในร้านอาหาร“จำได้สิครับ นัดกับคุณเกนผมจะลืมได้ยังไง? เย็นนี้เจอกันนะครับ”
เขมชาติจะวาง เกนหลงรีบพูด “เดี๋ยวค่ะเขม เกนว่าจะทำอาหารเอง คุณอยากทานอะไรคะ?”
เขมชาติรีบๆ ตอบไป ใจห่วงสถานการณ์ในร้าน “ผมทานอะไรก็ได้ครับ”
“อะไรก็ได้ ไม่ได้ค่ะ ต้องช่วยเกนตัดสินใจด้วย” เขมชาติชักสีหน้านิดๆ ลึกๆ แอบร้อนใจ ห่วงพะวง
“เกนมีตัวเลือกให้คุณก็แล้วกัน ระหว่างอาหารไทยและอาหารอิตาเลี่ยน เขมอยากทานอะไรคะ?”
เขมชาติตอบเร็ว ขี้เกียจเลือก “ผมทานได้ทั้ง 2 อย่าง คุณเกนทำทั้งสองอย่างเลยก็ได้ครับ” ตาเขมชาติพาลจะมองเข้าไปในร้านอยู่เรื่อย
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 2/4 วันที่ 29 มี.ค. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3