อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 3/4 วันที่ 30 มี.ค. 57
หน้าบ้านสุริยงตอนเช้า ดอกไม้ที่อาทิตย์ปลูกไว้ บานสะพรั่ง เสียงนาฬิกาปลุกดัง สุริยงเอื้อมมือมากดปิด บนเตียงยังเต็มไปด้วยแฟ้มงาน เหมือนว่าเมื่อคืนนั้นเธอศึกษางานจนหลับคาแฟ้มไป หญิงสาวหันนาฬิกามาดูพอเห็นเวลาตีห้าครึ่งก็รีบลุกพรวดจากเตียงสุริยงรีบร้อนแต่งตัว หยิบแฟ้มงานที่วางระเกะระกะอยู่บนเตียง เก็บอุปกรณ์สื่อสารทุกชนิด มือถือ แท็บแล็ต ที่ชาร์จไฟจนเต็ม หยิบกระเป๋าทำงาน หอมแก้มไก่ไข่แล้วก็รีบวิ่งขึ้นรถ ชื่นรีบวิ่งตามมาพร้อมกับถุงอาหารในมือ
สุริยงขับรถออกมาแล้วก็คว้าถุงอาหารไปอย่างเร็ว สุริยงตะโกนกลับมา “ขอบใจจ้า!!!”
ในบ้านเห็นนภากับอาทิตย์มองตามสุริยงด้วยความเป็นห่วง นภาเอ่ยขึ้นอย่างเป็นกังวล “เมื่อคืนก็ดึก วันนี้ก็เช้า จะไหวไหมเนี่ย?”
อาทิตย์ไม่ตอบ แต่มองตามด้วยความเป็นห่วง
พนักงานออกแบบพร้อมประชุม สมุดเปิดพร้อมจด แท็บแล็ตพร้อมพิมพ์ พนักงานนั่งพร้อมเพรียงทั้งสมคิดมาลัย วิเวียน พนักงานฝ่ายออกแบบ 2 คน และ “วิญญู” หัวหน้าฝ่าย วิญญูเดินมาข้างๆสมคิด ลูกน้องที่นั่งรออยู่ต้องลุกมาเลื่อนเก้าอี้ให้ลักษณะเจ้ายศเจ้าอย่างถือเนื้อถือตัวมากๆ มาลัยกับวิเวียนแอบมองเหยียดๆเห็นบรรยากาศมาคุก่อขึ้นเล็กๆ
หน้าห้องประชุมสุริยงยืนนับคนเข้าประชุมดูความเรียบร้อยอีกครั้ง
เจนเดินมาหา “คุณสุ จำแบบได้หมดไหมคะ?”
เขมชาติเดินมาได้ยินพอดี..เขาจึงหยุดฟัง..
“ไม่แน่ใจค่ะ แต่เมื่อคืนก็ดูเอกสารจนเกือบเช้า ดูจนหลับไปเลย”
เขมชาติยิ้มร้ายที่มุมปาก...ฮึๆ แล้วก็เดินออกมา ..
“เอาใจช่วยนะคะ” เจนพูดแล้วเหลือบไปเห็นเขมชาติก็หยุดพูด เธอรีบเดินเข้าห้องไปทันที
สุริยงหันไปเห็นเขมชาติเดินมา สองคนมองหน้ากัน เขมชาติหน้าเข้ม ตาดุ สุริยงยืนรอเปิดประตูให้ ชายหนุ่มเดินผ่านเข้าห้องประชุมไปอย่างเย็นชา..ส่วนหญิงสาวก็เดินตามเข้าและปิดประตู
ในห้องประชุมเห็นเขมชาตินั่งอยู่ตรงกลาง ข้างขวาเป็นสมคิด ต่อด้วยวิญญู ฝ่ายออกแบบอีก 2 คน และเจนข้างซ้ายเป็นสุริยง วิบูลย์ มาลัย และวิเวียนซึ่งนั่งตรงข้ามกับเจน บนโต๊ะหน้าสุริยงมีเอกสารลายผ้า แท็บแล็ตและชอตโน้ตวางอยู่มากมาย เตรียมทำการบ้านมาอย่างดี เขมชาติปรายตามองเอกสารแล้วเมินใส่ หันมาเริ่มการประชุม
“สำหรับคอลเลคชั่นใหม่ของปีหน้า ผมคุยกับฝ่ายการตลาด ได้ข้อสรุปมาแล้ว .. ตอนนี้คนส่วนใหญ่ในหลายประเทศ มีชีวิตอยู่บนความกลัว..ทั้งกลัวภัยพิบัติ ภัยสงคราม ภัยเศรษฐกิจ .. คนต้องการที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ”
สุริยงฟังไป จดไป ข้างๆเห็นเครื่องอัดเสียงอัดตลอดเวลา สุริยงมองที่แบบผ้าที่จดไว้ตลอดเวลาเตรียมพร้อม
เขมชาติพูดต่อ “คอนเซปป์ของลายผ้าปีหน้า ผมต้องการให้มีกลิ่นไอของเครื่องรางนำโชคจากทั่วทุกมุมโลก”
“ได้เลยครับ ผมเห็นด้วยกับความคิดคุณเขม ผมเพิ่งได้อ่านวิจัยชิ้นใหม่ของอังกฤษ เขาบอกว่าเทรนด์นี้กำลังมา ถ้าเรารีบทำตอนนี้รับรองว่าโดนแน่”
วิญญูชะเลียร์เนียนๆ เจ้าหน้าที่ออกแบบอีก 2 คนพยักหน้าเห็นด้วย ยกเว้นเจน มาลัยกับวิเวียนมองหน้าแบบรู้กัน
วิบูลย์เอียงหน้ามากระซิบกับสุริยง “คุณวิญญูเป็นหัวหน้าฝ่ายออกแบบครับ” สุริยงพยักหน้ารับรู้
“ผมให้เวลา 2 อาทิตย์หาข้อมูลและร่างแบบมาเสนอ ถ้าเร็วกว่านั้นก็ยิ่งดี”
“เร็วกว่านั้นแน่นอนครับ” วิญญูตอบแล้วยิ้มกว้าง
เขมชาติไม่สนใจกับความกระตือรือร้นของวิญญู แต่หันมาทางเจน “เจน .. แบบผ้าที่คุณช่วยผม ลูกค้าชอบมาก ผมส่งฝ่ายโปรดักชั่นแล้ว ตามงานด้วย”
วิญญูชักสีหน้าไม่พอใจ เจนยิ้มตื่นเต้นดีใจ มาลัย วิเวียนยิ้มให้เจนด้วยความยินดี
“ค่ะ”
วิบูลย์กระซิบสุริยง หน้าตา น้ำเสียงรู้ว่าปลื้มมาก “เจนเป็นดีไซเนอร์ครับ คนนี้เก่งมาก ไฟแรง น่ารักสุดๆ”
วิบูลย์มองเจนด้วยแววตาชื่นชม สุริยงแอบปรายตามามองวิบูลย์อย่างชักติดใจสงสัย
เขมชาติพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน “เรื่องที่ผมจะพูดก็มีแค่นี้..ปิดการประชุม!”
สุริยงหันขวับมาด้วยความลืมตัว “หะ! ประชุมเสร็จแล้วหรือคะ?”
เขมชาติปรายตามาถามอย่างกวน “ใช่ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”
สุริยงอึ้งพูดไม่ออก เธอมองเขมชาติเห็นแววตาแห่งความสะใจอย่างเห็นได้ชัด
สุริยงก้มหน้า “ไม่มีค่ะ”
เขมชาติเห็นสุริยงจ๋อยๆแล้วก็ยิ้มที่มุมปากนิดๆอย่างสะใจ ก่อนจะเดินออกไป สุริยงได้แต่หันมามองเอกสารแบบผ้าที่เตรียมมาอย่างดีด้วยความเซ็ง ...
ข้างๆ สุริยงเห็นวิบูลย์มองเจน และยิ้มให้ด้วยความชื่นชม วิเวียนชูนิ้วให้เจนสุดยอดเลย เจนยิ้มรับอายๆ วิญญูเห็นแล้วหมั่นไส้ เบ้หน้าใส่ด้วยความไม่สบอารมณ์
สุริยงกำลังจะเก็บแฟ้มเดินออกไป พลันสายตาเห็นแววตาของวิญญูที่มองเจนพอดี...สุริยงแปลกใจ และสัมผัสได้ถึงความไม่ลงรอยกันของวิญญูและเจน วิญญูเชอะใส่เจน ในขณะที่เจนไม่ได้รู้เรื่องแม้แต่น้อย ...
กองเอกสารแฟ้มงานถูกวางบนโต๊ะ สุริยงมองด้วยความเซ็งเล็กๆ แล้วก็พยายามไม่คิดมากเก็บแฟ้มเข้าที่ เธอหาวด้วยความง่วง ในจังหวะที่เขมชาติเปิดประตูออกมาพอดี
“ถ้าง่วง ก็กลับบ้านไปนอน แล้วก็ไม่กลับมาอีก!!”
สุริยงยืดตัวตรง แล้วก็ตอบกลับประชดเล็กๆ “ขอโทษค่ะ พอดีเมื่อคืน ต้องเตรียมการประชุมจนถึงเช้า!!”
เขมชาติเดินเข้ามาใกล้ มองหน้าอาฆาต “คงจะเคยแต่หลอกคนอื่น ให้มาสยบอยู่แทบเท้า ปั่นหัวเหมือนทุกคนเป็นคนโง่...ตอนนี้คงรู้แล้วว่าการโดนหลอกให้ทุ่มเททำในสิ่งที่คนสั่งไม่เห็นค่า....มันเป็นยังไง!”
เขมชาติมองด้วยความสะใจ สุริยงมองตารู้ว่าโดนด่า แต่จำต้องก้มหน้ารับไว้ .. ในวินาทีนั้นเองเขมชาติก็คว้าข้อมือขวาของสุริยงมา สุริยงตกใจ เขมชาติบิดมือด้านที่เห็นแหวน
“คิดจะทำอะไร? จะบอกให้นะ .. ไฟที่มันดับไปแล้ว ไม่มีทางจะลุกขึ้นใหม่ได้ด้วยแหวนวงเดียว”
สุริยงดึงมือกลับ พูดเสียงเข้ม แต่ไม่ก้าวร้าว “ที่ดิฉันใส่เพราะความเคยชิน ไม่ได้คิดอย่างอื่น ถ้ามันทำให้ผู้อำนวยการไม่สบายใจ ดิฉันจะถอดออก”
เขมชาติสวนกลับ “ไม่ต้อง!คุณจะใส่หรือไม่ใส่มัน ผมไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น!”
สุริยงนิ่ง..เขมชาติโยนแฟ้มที่ถือมาลงบนโต๊ะ “ส่งแฟ้มไปให้คุณสมคิด ผมโอนงานที่เกี่ยวกับมิสเตอร์โอลีวีเย่ไปให้เขาดูแล ไม่เกี่ยวกับคุณ ถ้าแอบไปติดต่อกันลับหลังเพื่อหาประโยชน์ส่วนตัว ผมไล่ออกแน่!” น้ำเสียงดูถูกอย่างแรง แล้วก็เชิดใส่เดินเข้าห้องไปอย่างสาใจ
ประตูห้องเขมชาติปิดลง สุริยงทรุดลงนั่ง.... แล้วก็ก้มลงมองแหวนที่นิ้วมือ
ดอกฟอร์เก็ตมีน๊อตที่หน้าบ้านสุริยง ปลูกใส่กระถางไว้สวยงาม ไข่วิ่งลงมาจากบ้านตึงๆๆๆพร้อมกับตะโกนด้วยความตกใจ
“คุณตาคร้าบบบบบบบบบ!!! คุณยายคร้าบบบบบบ!!!”
ไข่วิ่งพรวดพราดลงมาที่ห้องนั่งเล่น แล้วก็หยุดหอบแฮ่ก ทุกคนหันไป นภากับชื่นกำลังช่วยกันคัดไข่สดสำหรับทำขนม ในขณะที่อาทิตย์กำลังเพาะแยกกล้าไม้อยู่ไม่ห่างออกไป
อาทิตย์รีบร้องถามทันที “ไข่ มีอะไรลูก?”
“ไก่เป็นอะไรก็ไม่รู้ นอนไม่ตื่น ตัวร้อนยังกะไฟเลยครับ”
ทุกคนแตกตื่นด้วยความตกใจ
สุริยงส่งแฟ้มให้สมคิด “ผู้อำนวยการให้เอามาให้ค่ะ ส่วนรายละเอียดเพิ่มเติมในงานของคุณโอลิวีเย่ สุรู้ไม่มากนัก คุณสมคิดลองถามเพิ่มเติมกับผู้อำนวยการนะคะ”
สุริยงอยู่ในห้องทำงานสมคิดมีมาลัยยืนอยู่ข้างๆ
“ได้เลยครับ” สมคิดรับแฟ้มมาเปิดดู “เอ..ปกติงานติดต่อลูกค้า VIP คุณเขมจะดูแลเอง แล้วให้เลขาเป็นคนประสานงาน ทำไมงานนี้ถึงส่งมาให้ผมดู”
สุริยงรู้แต่ไม่ตอบ ทันใดนั้นมือถือในกระเป๋าเสื้อของสุริยงก็สั่นขึ้น สุริยงหยิบมาเปิดดูข้อความแล้วก็ตกใจหน้าเสีย
“คุณสุ..มีอะไรหรือเปล่าคะ?”
“ลูกชายไม่สบาย ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลค่ะ” มาลัย กับสมคิดตกใจและเป็นห่วงไปด้วย “เที่ยงนี้สุขอไปดูลูกหน่อยนะคะ”
“ไปเลยครับ ไม่ต้องห่วงเรื่องงาน ถ้ามีอะไรให้ช่วย โทร.หาผมได้ตลอดเวลา”
“ขอบคุณค่ะ สุจะรีบกลับมาให้ทันบ่าย ไปก่อนนะคะ”
สุริยงรีบเดินออกไปด้วยความร้อนใจ
สุริยงรีบเดินออกมาจากบริษัทอย่างเร็ว เดินไปคุยโทรศัพท์ไป
“คุณเอื้อคะ..กลางวันนี้สุคงไปเจอคุณไม่ได้แล้วนะคะ”
เอื้อคุยโทรศัพท์ขณะขับรถ “ผมรู้แล้วครับ คุณอาเพิ่งโทร.หาผมเมื่อกี๊บอกเรื่องไก่เข้าโรงพยาบาล ตอนนี้ผมกำลังจะไปโรงพยาบาลเหมือนกัน”
สุริยงเดินมาถึงที่รถรีบเปิดประตูอย่างเร็ว “งั้นเจอกันที่โรงพยาบาลนะคะ สวัสดีค่ะ” สุริยงเข้าไปนั่งในรถแล้วก็ปิดประตูอย่างเร็ว
เขมชาติแปลกใจ “ไปโรงพยาบาล???”
เขมชาติคุยกับมาลัยที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานสุริยง มีสมคิดยืนอยู่ไม่ห่าง
“ครับ เธอเขอไปดูอาการลูกช่วงพักเที่ยง จะรีบกลับมาให้ทันบ่าย”
เขมชาตินิ่ง..คิด..ในแววตามีความเป็นห่วงเล็กๆ ซ่อนอยู่ลึกๆ
“ผมเลยให้มาลัยมานั่งรับงานแทนในช่วงเที่ยง” สมคิดว่าต่อ
“ไม่ทราบว่าคุณเขมจะทานอาหารเลยหรือเปล่าคะ? มาลัยจะสั่งแม่บ้านจัดมาให้”
เขมชาติยกมือห้าม “ไม่เป็นไร กลางวันนี้ผมมีนัดทานข้างนอก ..” ชายหนุ่มจะเดินไป แต่ก็ค้างคาใจ หันกลับมา “แล้ว...รู้ไหมว่าป่วยเป็นอะไร?”
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 3/4 วันที่ 30 มี.ค. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3