อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 3/3 วันที่ 30 มี.ค. 57
คืนนั้น สุริยงวางแฟ้มแบบผ้ากองโตลงบนโต๊ะ นภากำลังเรียงทองหยิบ ทองหยอด ใส่กล่องเก๋ๆ มีชื่นเป็นลูกมือคอยช่วย นภาหันมาเห็นกองแฟ้มก็โวยวายขึ้น“ทำงานวันแรก กลับก็ดึกกว่าแล้วยังจะต้องหอบงานกลับมาทำอีกหรือลูก?”
สุริยงหันมาตอบเหนื่อยๆ แต่ยังฝืนยิ้มๆ ข้างหลังเห็นอาทิตย์เดินเอากุญแจรั้วมาแขวนไว้ที่ฝาผนัง
“พรุ่งนี้มีประชุมก็เลยเอาเอกสารกลับมาอ่านเฉยๆ ไม่ได้ทำอะไรมากหรอกค่ะ”
“ก็ยังมีบ้างเขาก็เป็นอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ไม่ยอมคน ชอบเอาชนะ”
นภากับอาทิตย์เริ่มงง “อ้าว...หนูเล็กกับเจ้านาย เคยรู้จักกันมาก่อนหรือ? ถึงรู้ว่าเมื่อก่อนเขาเป็นยังไง”
สุริยงชะงักนิดๆ “เอ่อ..ที่รู้เพราะ..คนในบริษัทบอกน่ะค่ะ” สุริยงรีบเปลี่ยนเรื่อง “แล้วไก่กับไข่ล่ะคะ? ตั้งแต่มายังไม่เห็นเลย”
ชื่นจึงรีบบอก “คุณไก่ คุณไข่ นั่งรอคุณหนูเล็กจนสัปหงก ชื่นเพิ่งจะอุ้มไปนอน เมื่อกี๊นี้เองค่ะ”
สุริยงรู้สึกผิดขึ้นมาทันที “เดี๋ยวหนูเล็กไปดูลูกก่อนนะคะ”
สุริยงเดินไปที่ห้องนอนเด็ก อาทิตย์เปิดๆแฟ้มดูด้วยความเป็นห่วง นภามองแฟ้มงานแล้วก็หันมาพูดกับชื่น
“สงสัยเราจะต้องเพิ่มกำลังการผลิตขนมส่งขายให้มากกว่านี้นะชื่น หนูเล็กจะได้ไม่ต้องไปทำงานให้ลำบาก”
“ค่ะ ชื่นอึด ถึก ลุย อยู่แล้ว ถึงไหนถึงกันค่ะ”
ชื่นรับคำอย่างแข็งขัน นภายิ้มนิดๆ พอใจ....อาทิตย์หันมามองแฟ้มงานด้วยความหนักใจ ในแววตาเห็น
ความรู้สึกผิดฉาบฉายอยู่ นภาหันมาเห็นก็ถอนใจ..รู้ใจว่าสามีคิดอะไรอยู่
ไก่ ไข่ นอนหลับปุ๋ย สุริยงเดินเข้ามาหอมแก้มแล้วก็มองทั้งสองคนด้วยความรัก ก่อนจะลุกขึ้นกำลังจะเดินออกไป ไก่รู้สึกตัวแบบงัวเงีย
“แม่หนูเล็ก” ไก่เสียงง่วงมาก “... กลับมาแล้วหรือครับ”
สุริยงหันมาตอบยิ้มๆ “ครับ”
ไข่ตื่นตาม พูดงัวเงียเหมือนกัน “แม่หนูเล็กสู้ๆนะ...ค้าบบบบ” เด็กน้อยพยายามจะยกมือแต่ก็ยกไม่ไหว ง่วงจัด แล้วก็หลับค้างไปเลย
ไก่เอามั่ง “สู้...สู้..ค้า...” แล้วก็หลับไปเลย
สุริยงเห็นท่าของสองคนที่พูดเหมือนละเมอก็ขำเบาๆ ด้วยความรักและเอ็นดู สองหนุ่มนอนหลับไปท่าตลกมาก สุริยงมองสองคนแล้วก็ยิ้มเศร้าๆ
เอื้อกำลังเกากีตาร์เพลงสู่กลางใจเธออยู่เบาๆ ในห้องซ้อมดนตรีในบ้าน เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เอื้อหันไปดูเห็นหน้าจอขึ้นชื่อและรูป “หนูเล็ก” เอื้อยิ้มและกดสปีกเกอร์โฟน พูดพลางเล่นดนตรีไปด้วย
“นึกว่าวันนี้จะไม่ได้คุยกันเสียแล้ว”
สุริยงอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใส่ชุดนอนนั่งอยู่บนเตียงในห้องนอน มีแฟ้มงานวางอยู่บนเตียง
สุริยงยิ้ม “ขอโทษค่ะ วันนี้เริ่มงานวันแรกค่อนข้างยุ่ง เลยไม่ได้รับสาย”
เอื้อคุยไป เกากีต้าร์ไปด้วย “ที่จริงคุณไม่ต้องลำบากไปทำงานกับคนอื่นเลย มาเป็นเลขาผมที่แบงค์ก็ได้”
สุริยงคุยไปเปิดแฟ้มดูไปด้วย “อย่าเลยค่ะ หนูเล็กไม่อยากทำให้พี่น้องคุณต้องเดือดร้อนใจ แค่นี้ก็เกลียดกันจะแย่”
“พูดถึงสองคนนั้นแล้วก็นึกขึ้นมาได้ เขาฝากธุระให้ผมมาคุยกับคุณ แต่ไม่อยากคุยทางโทรศัพท์ พรุ่งนี้คุณพอจะมีเวลาว่างหรือเปล่า” เอื้อยิ้ม
“ถ้าคุยไม่นานมาก ช่วงพักกลางวันพอจะแว่บออกมาได้ค่ะ” สุริยงพูดต่อ ตายังมองที่แฟ้มที่วางอยู่บนตัก คุยไป จดลิสต์ชื่อผ้าไปด้วย ถ่ายรูปด้วยแท็บแล็ตอีก “แต่คงต้องคุยกันที่ร้านอาหารแถวบริษัทนะคะ”
“ได้ครับ..คุณจะให้ผมไปเจอที่ไหนก็ส่งพิกัดมาแล้วกัน”
“ค่ะ พรุ่งนี้พบกันค่ะ” สุริยงทำท่าจะวางสาย
เอื้อถามแทรกขึ้น “เดี๋ยวครับ” สุริยงชะงัก ยั้งมือไว้ ยังไม่กดวาง..เอื้อถามเขินๆ “หนึ่งคำถาม... เจ้านายคุณเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย?” เอื้อลุ้นคำตอบ
สุริยงยิ้มนิดๆก่อนจะตอบ “ผู้ชายค่ะ”
เอื้อถามต่อเนียนๆ “แล้ว..มีครอบครัวหรือยังครับ?”
สุริยงส่ายหน้ายิ้มๆ ตอบกลางๆ “เท่าที่ทราบ..ยังไม่มีนะคะ”
เอื้อรีบถามต่ออีกอย่างเร็ว “แล้วเขาอายุเท่าไหร่? มีแฟนหรือยัง? หน้าตาดีหรือเปล่าครับ?”
สุริยงขำเบาๆ แล้วก็รีบตัดบท “เกินหนึ่งคำถามแล้วนะคะ... กู้ดไนท์ค่ะ”
เอื้อจึงจำใจต้องวางด้วย “กู้ดไนท์...ก็ได้ครับ..” เอื้อยิ้มๆ “พรุ่งนี้เจอกันครับ”
สุริยงยิ้มนิดๆ “ค่ะ”
เธอวางสาย แล้วก็ยิ้มๆ กับความอยากรู้ของเอื้อ แต่ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ
เอื้อวางสายไป..ส่ายหน้านิดๆ ยิ้มๆกับตัวเอง....เฮ่อ...เรานี่เป็นเอามาก .. เอื้อค่อยๆหันไปมองรูปที่ผนัง เป็นรูปถ่ายกันสามคนที่สวิสมุมสวย..ในรูปเห็นชวลิตนั่งตรงกลางมองมาที่กล้อง ด้านหนึ่งเป็นเอื้อนั่งต่ำกว่าเล็กน้อย สายตาเอื้อมองมาที่สุริยงที่นั่งอยู่อีกด้านหนึ่ง ในขณะที่สุริยงมองออกไปที่วิวด้านหน้า เหมือนมองใครสักคนที่อยู่ที่ใดที่หนึ่ง ไกลแสนไกล...เอื้อดูรูปแล้วก็เริ่มเกากีตาร์เป็นอินโทร.เพลง “สู่กลางใจเธอ” .....
เอื้อร้องเพลงตามความรู้สึก “ถึงแม้ว่ามันจะไกลสุดไกลแสนไกลและฉันก็คงจะไปได้เพียงแค่ครึ่งทางในวันที่ฉันได้จับมือของเธอคราวนั้นฉันเหมือนได้เห็นทางเดินสู่หัวใจ”
นึกย้อนไป 4-5 ปีก่อนที่ประเทศสวิสเซอร์แลนด์..เอื้อกับสุริยงเจอกัน และใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันสักพักที่สวิส.. เอื้อแอบชอบสุริยงมาตลอด ในขณะที่สุริยงนิ่งๆ ยิ้มรับ แต่ไม่ตอบกลับมา ในบางจังหวะเหมือนเธอมีบางอย่างซ่อนเร้น
เอื้อยังร้องเพลงต่อเนื่อง “แต่จากตรงนี้จะอีกไกลไหมจากมือเธอนั้นไปสู่ใจฉันไม่รู้ว่ามันจะนานเท่าไรเพราะมันดูแสนจะยาวไกลไกลสักเพียงไหนฉันไม่รู้ว่ามันจะนานเท่าไร”
เอื้อคิดถึงวันเวลาแห่งความสุข และเฝ้ารออย่างมีหวัง “ฉันเองก็พร้อมจะก้าวไปจะไปสู่กลางใจเธอ”
หน้าบ้านเกนหลง เขมชาติยืนนิ่งขรึม ... ครุ่นคิดถึงผู้หญิงคนเดียวกับเอื้อ แต่เป็นอารมณ์ที่ต่างกันสุดขั้ว..
เกนหลงเดินมาหาอารมณ์ดี แต่พอเห็นหน้าเขมชาติขรึมจนผิดปกติ ก็ทักขึ้น
“เขมคิดอะไรอยู่ หน้าเครียดจัง? อาหารไม่อร่อยหรือคะ?”
เขมชาติหันมายิ้ม เปลี่ยนอารมณ์ทันที “ไม่ใช่ครับ อาหารอร่อยมาก .. เมื่อกี๊ผมคิดเรื่อง .. คนที่ออฟฟิศ”
เกนหลงหลิ่วตา “พนักงานคนไหนนะ ทำให้คุณหน้าเครียดได้ขนาดนี้”
เขมชาติน้ำเสียงเหยียดๆ “พนักงานใหม่..แต่คงอยู่ไม่นาน อีกไม่กี่วัน..ผมคงต้องหาเรื่องไล่ออก!!”
เกนหลงแปลกใจนิดๆ กับน้ำเสียงของเขมชาติ
“อย่าไปสนใจเลยครับ ..” ชายหนุ่มเฉไฉยิ้มเปลี่ยนเรื่อง “ขอบคุณอีกครั้ง สำหรับอาหาร คราวหน้าต้องให้ผมเป็นเจ้ามือบ้างนะ”
“ได้เลยค่ะ แต่เกนขอพาคุณพ่อไปด้วยนะคะ เมื่อเย็นคุณพ่อพูดถึงคุณด้วย”
“ด้วยความยินดีมากๆ ผมก็นึกถึงท่านอยู่เสมอว่าแต่....ถ้าเจอท่านคราวหน้า ผมจะไปในฐานะอะไรดีครับ” เขมชาติส่งสายตาแอบอ้อน
เกนหลงยิ้มกว้าง “ในฐานะเพื่อนสิคะ”
“โห....ยังเป็นแค่เพื่อนหรือครับ?”
“งั้นมากขึ้นมาหน่อย เป็นเพื่อนสนิทที่สุดก็ได้ค่ะ ดีขึ้นไหมคะ?”
เขมชาติส่ายหน้า “แล้วเมื่อไหร่ผมจะได้เลื่อนขั้นจากเพื่อนสนิทเป็นอย่างอื่นล่ะครับ”
หญิงสาวยิ้ม “เมื่อเกนแน่ใจว่ารู้จัก “คุณเขมชาติ” ดีพอ”
“ที่ผ่านมา...ยังไม่ดีพอหรือ?”
เกนหลงมองตา “ยังค่ะ .. ตอนนี้เวลาที่เกนมองเข้าไปในตาคุณ..เห็นแต่ประตูที่ปิดล็อคอยู่ .. ถ้าเกนมองตา แล้วเห็นทะลุเข้าไปถึงหัวใจคุณเมื่อไหร่ .. เกนจะเลื่อนตำแหน่งให้นะคะ” เกนหลงยิ้มอย่างเข้าใจ
เขมชาติชะงักนิดๆ แล้วก็มองหน้าเกนหลงด้วยความชื่นชม เพราะจี้ใจดำได้ถูกจุด ชายหนุ่มยิ้มรับด้วยความยินดี “ผมจะรอวันนั้น...ฝันดีนะครับ”
เกนหลงยิ้ม “ขอบคุณค่ะ”
เขมชาติพยักหน้ายิ้มรับ และเดินไปที่รถ เกนหลงมองตาม เขมชาติยิ้มก่อนจะขึ้นรถและขับออกไป เกนหลงมองตามยิ้มนิดๆ..
เขมชาติขับรถหน้าเครียดขรึม...คิดถึงสุริยงกับแหวนที่เห็นเมื่อตอนบ่าย..ไม่เข้าใจ ทำไมยังเก็บไว้
ในขณะเดียวกันสุริยงกำลังมองแหวนที่อยู่ในมือ..แล้วก็คิดถึงเขมชาติอยู่เช่นกัน ใบหน้าของเธอเศร้าหมองเมื่อคิดถึงใบหน้าเขมชาติตอนร้ายๆ แสดงออกว่าเกลียดเธออย่างรุนแรง
ส่วนเอื้อก็มองรูปแล้วคิดถึงสุริยง และเกนหลงเดินมาที่โต๊ะกินข้าว นั่งที่เดิม และนึกถึงตอนที่เขมชาติลากเก้าอี้มาขอบคุณ รู้สึกดีแต่แปลกใจ....เกนหลงยังสงสัยในตัวของเขมชาติ
ในความคิดของทั้งสี่คนยังไม่รู้ว่าอีกนานไหม กว่าจะเข้าถึงใจคนที่ตนคิดถึง
หน้าบ้านสุริยงตอนเช้า ดอกไม้ที่อาทิตย์ปลูกไว้ บานสะพรั่ง เสียงนาฬิกาปลุกดัง สุริยงเอื้อมมือมากดปิด บนเตียงยังเต็มไปด้วยแฟ้มงาน เหมือนว่าเมื่อคืนนั้นเธอศึกษางานจนหลับคาแฟ้มไป หญิงสาวหันนาฬิกามาดูพอเห็นเวลาตีห้าครึ่งก็รีบลุกพรวดจากเตียง
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 3/3 วันที่ 30 มี.ค. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3