อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 4/3 วันที่ 1 เม.ย. 57
เขมชาติถึงกับหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “โอเคครับ...ผมยอมแพ้...คุณเกนอยากมาเริ่มงานเมื่อไหร่ก็ตามสบายครับ ผมไม่เอาแต่ใจแล้ว” ชายหนุ่มยิ้มให้อย่างแพ้ทางสุริยงมองสองคนคุยกันแล้วก็ยิ้ม..มีความสุขไปด้วย เขมชาติหันมาเห็นตอนสุริยงยิ้มพอดี
เกนหลงหันมาพูดกับสุริยง “ช่วงเดือนแรก เกนคงจะเข้าบ้าง ไม่เข้าบ้าง ถ้าวันไหนมาจะโทรบอกนะคะ”
สุริยงยิ้มรับ “ค่ะ”
แล้วเกนหลงก็นึกได้ “อุ้ย..เขมคะ..เกนต้องรีบไปแล้วค่ะ มีนัดสัมภาษณ์ตอนบ่ายโมง เดี๋ยวไม่ทัน” เธอหันมาทางสุริยงยิ้มสดใส “แล้วพบกันค่ะคุณ.. “
เขมชาติมองท่าทางไม่ทุกข์ร้อนของสุริยงก็หงุดหงิดใจ โพล่งขึ้น “ผมไปด้วยนะครับคุณเกน” พูดไปก็เดินจับแขนเกนหลงพามาที่หน้าห้อง “วันนี้ผมขอเป็นบอดี้การ์ดตอบแทนที่แวะมาหา จะให้ผมทำอะไร บัญชามาได้เลยครับ”
“โอเคเลยค่ะ” เกนหลงยิ้มรับ
ทั้งสองคนเดินออกมาที่หน้าห้อง เขมชาติทำเป็นนึกได้
“เกนครับ..ผมลืมของ รอแป๊บนึงนะครับ” เขมชาติเดินกลับเข้าไปในห้องอีกที
สุริยงกำลังเก็บแก้วใส่ถาด.. เห็นเขมชาติกลับเข้ามา สุริยงตกใจนิดๆ
“เมื่อกี๊ยิ้มอะไร?” สุริยงหันมามองงงๆ “ผมเห็นว่าคุณยิ้ม..บอกมายิ้มทำไม”
“ดิฉันเห็นผู้อำนวยการอยู่กับคุณเกนหลงแล้วมีความสุข..แล้วดิฉันก็ยิ้ม”
“ผมไม่เชื่อ!! จะสร้างภาพเป็นคนดีกับคนอื่นก็ทำไป แต่ไม่ต้องมาทำกับผม...ยิ่งมาทำเป็นคนดี ปั้นหน้าซื่อ แสนอ่อนหวาน ผมยิ่งอยากจะอาเจียน!”
สุริยงมองหน้าเขมชาติ..อารมณ์เริ่มจะขึ้น..แต่ก็กลั้นสะกดไว้ ไม่ต่อปากต่อคำ สองคนสู้ตากัน..
“เก็บรอยยิ้มเสแสร้งของคุณไว้ใช้กับคนอื่น มันทำอะไรผมไม่ได้ ..ถ้าอยากให้ผมมีความสุขจริงๆ ง่ายมาก ..เมื่อไหร่ที่คุณมีความทุกข์อย่างแสนสาหัส ... ผมจะมีความสุขที่สุด!!”
เขมชาติพูดเสียงเหยียด พร้อมกับยิ้มทิ้งท้ายด้วยความสะใจ เขมชาติเบือนหน้าเชิดใส่แล้วหันมาเปิดประตูออกไป
ทันทีที่ประตูเปิดออก เขมชาติยิ้มกว้างให้เกนหลงอย่างมีความสุข เกนหลงยืนรออยู่ ยิ้มรับ เขมชาติเดินไปหา ทั้งสองคนเดินคู่กันไปอย่างมีความสุข เมื่อสุริยงออกมาจากห้องก็ได้เห็นเกนหลงเดินคุยกับเขมชาติไปอย่างสดใส ร่าเริง พนักงานเดินสวนมา ยกมือไหว้ทั้งสองคนไปตามทาง
สุริยพูดขึ้นเบาๆ “ฉันยิ้ม เพราะฉันดีใจกับคุณจริงๆ นะคะเขมชาติ...ยินดีด้วยจริงๆ”
สุริยงยิ้มโล่งๆ เหมือนกับหมดห่วง หมดภาระแล้ว....แต่หารู้ไม่ว่ามันยังไม่จบ
ด้านหน้าโรงงาน...เห็นขบวนแม่บ้านเดินกางร่มกำลังเดินมุ่งหน้าไปห้องโชว์รูม วิเวียนเดินนำพร้อมกับกล่าวเชื้อเชิญ “เชิญเลยค่ะ เชิญเข้ามาด้านในเลยค่ะ วันนี้เรามีวิทยากรกิตติมศักดิ์นำชมโรงงาน ตอนนี้ท่านรออยู่ด้านในแล้วค่ะเชิญค่ะ”
วานิต้าแหวกกลุ่มแม่บ้านออกมา พร้อมกับส่งเสียงแจ๋น “คุณเขมใช่หรือเปล่า?”
“เอ่อ....”
“คุณเขมอยู่ข้างในใช่ไหม..หลบไปเดี๋ยวนี้!!” วานิต้าคิดไปเอง แล้วก็เดินแหวกกลุ่มแม่บ้าน “หลบหน่อยสิ...เกะกะจริงๆ หลบๆ โอ้ย..หุบร่มหน่อยสิ ทิ่มหน้า ทิ่มหัวฉันหมดแล้ว”
วานิต้าโวยวายๆ แล้วก็รีบเดินพุ่งตรงไปที่โชว์รูมทันที “คุณเขมค้า......!!!”
ที่กลางห้องเห็นสมคิดยืนอยู่คนเดียว สมคิดหันขวับมา สองคนเผชิญหน้ากัน
สมคิดหันซ้าย หันขวา หันหลัง แล้วก็หันมาตอบพร้อมชี้ที่ตัวเอง “ที่นี่ไม่มี “คุณเขม” มีแต่ “คุณคิด” แทนกันได้ไหมครับ?” แล้วเขาก็ยิ้มให้
“ไม่ขำ! แก่ขนาดนี้ ฉันจะเอาไปทำปุ๋ยหรือไงหะ?”
อ้าววว..สมคิดสะดุ้ง
วานิต้าโวยวายต่อ “บอกมานะว่าเขมอยู่ที่ไหน?”
ด้านหลังวานิต้า เห็นวิเวียนพากลุ่มแม่บ้านเข้ามา
“เชิญค่ะเชิญเข้ามาเลยค่ะ คุณสมคิด รองกรรมการผู้จัดการรอต้อนรับทุกท่านอยู่แล้วค่ะ”
วานิต้าหันไปมาทางวิเวียนทันที “ตกลงอีตาลุงเนี่ยเป็นคนรอต้อนรับแล้ว...คุณเขมอยู่ที่ไหนหะ? นี่บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”
วิเวียนอึกอักๆ แม่บ้านเริ่มจับกลุ่มกระจายกันไปนั่งตามเก้าอี้ที่เตรียมไว้ สมคิดเดินเข้ามาช่วย
“คุณเขม..ไม่ได้อยู่ที่นี่หรอกครับ และก็ไม่ได้แจ้งว่าจะมาด้วย..ผมว่าคุณคงจะมาเสียเที่ยวแล้วล่ะครับ”
วานิต้าหันขวับมา “หะ??? ... ไม่จริง ก็ยัยป้าแว่นแล้วก็ยัยเด็ก..” หันมาหาแต่วิเวียนหายวับไปแล้ว “อ้าวววว เฮ้ยยยย!! หายไปไหนแล้ว??”
ที่หน้าโชว์รูมเห็นวิเวียนวิ่งหนีแน่บออกมาจากห้องพร้อมหัวเราะคิกคัก
พอวานิต้าเงยหน้ามาเห็นก็กรี๊ดดดดด “กรี๊ดดดด” สมคิดถึงกับสะดุ้ง เหล่าแม่บ้านหันมามอง “นังเด็กบ้า นี่แกหลอกฉันมาทิ้งที่นี่เหรอหะ? อั๊ยยยยยย!!! คอยดูนะ ฉันจะไปฟ้องคุณเขม!!!”
สมคิดแทรกขึ้น “หาตัวคุณเขมให้เจอก่อนนะครับ แล้วค่อยฟ้อง” วานิต้าอ้าปากจะกรี๊ด สมคิดรีบยกมือห้ามทันที “อย่าเพิ่งครับ..ที่นี่ต้องการความสงบ” เขาเปิดประตูให้ “เชิญกรี๊ดข้างนอกครับ...” แล้วเขาก็ยิ้มแยกเขี้ยวให้อีกหนึ่งรอบ
วานิต้าหน้าบูดหน้าบึ้ง กรี๊ดๆๆอยู่ในใจ แต่หันมาเห็นกลุ่มแม่บ้านหันมามองแล้วก็ยิ่งเสียหน้า วานิต้าจำต้องกระฟัดกระเฟียดกระทืบเท้าเดินออกไป สมคิดรีบปิดประตูแต่ยังไม่ทันจะปิดสนิทดี เสียงวานิต้าก็ดังรอดเข้ามาอย่างดัง “กรี๊ดดดดดดดด!!!!”
สมคิดถึงกับสะดุ้ง..เอ้ยยยย..กรี๊ดจริงๆด้วย อั๊ยยะ!!
เกนหลงกำลังโพสต์ท่าถ่ายแบบสำหรับโฆษณาเครื่องสำอางระดับไฮเอ็นด์ เธอเปลี่ยนชุดไปเรื่อยๆ ทั้งชุดลำลองสบายๆ ชุดเล่นกีฬาโชว์หุ่นฟิตเปรี้ยะ ชุดราตรีเบาๆ และชุดราตรีอลังการ จนมาถึงชุดสบายๆแอบเซ็กซี่เล็กๆ โพสต์ท่า พร้อมกับให้สัมภาษณ์อยู่ที่มุมหนึ่งของสวน มองออกไปเห็นต้นไม้สดชื่น
คนสัมภาษณ์เริ่มกดอัดเทป ในขณะที่เกนหลงนั่งอยู่ในอิริยาบถสบายๆ ช่างภาพเก็บภาพเป็น Snapshot
“เครื่องสำอางชุดใหม่ของเราคือ Magic Touch ถ้าให้คุณเกนมีพลังวิเศษได้หนึ่งอย่าง...คุณเกนอยากได้พลังอะไรคะ?”
เกนหลงคิด “พลังพิเศษเหรอคะ .... อืมมม ....”
เกนหลงหันไปมองด้านหลังคนสัมภาษณ์ .... เห็นเขมชาตินั่งรออยู่ในห้องกระจกห่างออกไป ชายหนุ่มนั่งมองไปที่สนามอีกด้านเหมือนคิดอะไรบางอย่าง ทำให้เกนหลงมอง...คิด แล้วก็ตอบยิ้มๆ
“อยากมีพลังในการเข้าไปในจิตใจของคนได้ค่ะ...อยากมีสัมผัสพิเศษที่มองเห็นสิ่งที่ซ่อนอยู่ในความคิด...ในแววตา...ในคำพูดของผู้คน ... ถ้าเรารู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่จริงๆ มันจะทำให้การใช้ชีวิตง่ายขึ้นมากๆ”
“ง่ายยังไงคะ?”
เธอมองคนสัมภาษณ์ “ก็อย่างเช่น... ถ้าเกนมีพลังพิเศษเข้าไปในใจพี่ เกนก็จะรู้ว่า.. พี่กำลังคิดว่า อยากให้เกนรีบๆตอบ พี่จะได้รีบกลับไปถอดเทป เลือกรูป ส่งบอกอ แล้วก็ไปเที่ยวต่อกับเพื่อน ...” คนสัมภาษณ์ยิ้ม..เหมือนที่เธอพูดจะจริง เกนหลงก็ยิ้มหวานส่งให้เช่นกัน
ทีมงานที่ยืนอยู่แถวนั้นพยักหน้าเห็นด้วย เกนหลงพูดต่อยิ้มๆ “แต่ในเมื่อเราไม่มีพลังวิเศษจริงๆ” เกนหลงมองผ่านไปที่เขมชาติด้านหลัง “เราก็ไม่มีวันรู้ว่าสิ่งที่ซ่อนอยู่ในใจเขา มันคืออะไรกันแน่..” เธอเบนสายตากลับมา “ทำให้คิดว่าการได้อยู่กับคนที่ไม่ซับซ้อน และ ตรงไปตรงมา...คือสิ่งที่ดีที่สุด...แต่ก็ยังหาไม่เจอนะคะ” แล้วก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี เกนหลงคิดว่าจะมีใครสักคนไหม...ที่จะเข้ากับคุณสมบัติที่กล่าวมา
เอื้อเดินเข้ามาในบ้านสุริยง ในมือถือลูกบอลลูนสีๆ รูปซุปเปอร์ฮีโร่เข้ามาด้วย อาทิตย์เดินตามเข้ามา
ไข่ตะโกนดังลั่น “พี่เอื้อออออ” ไข่รีบวิ่งลงมาจากข้างบน ตึงๆๆๆๆเด็กน้อยวิ่งลงมาถึงข้างล่างมาถึงเอื้อก็พุ่งตัวเข้าใส่อย่างเต็มแรง
เอื้อรับแล้วเซเล็กๆ “โห..แรงเยอะนะเนี่ย”
นภาและชื่น กำลังช่วยกันเรียงขนมใส่กล่อง อาทิตย์เดินตามมาสมทบ
นภารีบร้องบอก “ไข่เบาๆสิลูก พี่เอื้อถือของเต็มไม้เต็มมือจะอุ้มเราได้ยังไง ลงมาๆ”
ไข่คว้าคอเอื้อไว้ไม่ปล่อย “โห..คุณยาย..ก็ไข่คิดถึงพี่เอื้อนี่ค้าบ... “ ไข่หันมาถามเสียงใส “พี่เอื้อครับ ลูกโป่งสวยจัง ของใครครับ” ทำหน้าเจ้าเล่ห์ กะว่าของตัวเองเต็มที่
ชื่นตอบแทน “ของคุณไก่ค่ะ”
“โฮ่ยยยยยย!! ทำไมพี่ไก่ได้ลูกโป่ง รู้งี้ เป็นไข้ตัวร้อนจี๋บ้างดีกว่า”
อาทิตย์ นภา ชื่น พากันขำในความเจ้าเล่ห์
“ไม่ป่วยก็ได้ครับ แต่ไม่ใช่ลูกโป่ง..” เอื้อหยิบลูกบอลในถุงออกมา “เป็นลูกบอลแทน..โอเคไหม?”
ไข่ตาโต “เย้!!!โอเคครับ ขอบคุณครับ” ไข่ยกมือไหว้อย่างสวย แล้วก็คว้าลูกบอลมา แล้วหันมาทางอาทิตย์
“คุณตาครับ ไปเตะบอลกัน” ไข่พูดจบก็กระโดดลงจากเอื้อ แล้วก็วิ่งออกไปเลย
“หะ? ไปเตะบอลตอนนี้เนี่ยนะ? มันร้อนนะลูก”
ไข่ตะโกนกลับมา “ไข่ไม่กลัวร้อนครับ!”
“อะๆๆ ไปก็ไป ตามสบายนะครับคุณเอื้อ..”
“ชื่นเอาร่ม แล้วตามคุณผู้ชายออกไปดูตาไข่ไป” นภาสั่ง
“ค่ะ” ชื่นรีบเดินไปหยิบร่มตามไป
เอื้อมองตามยิ้มๆ ก่อนจะหันมาพูดกับนภา “แล้ว...นายไก่อยู่ไหนครับ?”
ไก่นอนอยู่ในห้อง...นอนไม่หลับ นอนพลิกไปพลิกมา..แล้วก็ไอแค่กๆ ข้างๆมีเครื่องฟอกอากาศวางอยู่ ทันใดนั้นที่ประตูก็มีลูกโป่งค่อยๆโผล่เข้ามา หือ?? ไก่ตกใจ หะ? ลุกขึ้นนั่ง ตาโตวาว แล้วก็เรียกชื่อขึ้น “พี่เอื้อ!!!”
เอื้อโผล่หน้ามา เซ็งเลย “รู้ได้ไงเนี่ย?”
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 4/3 วันที่ 1 เม.ย. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3