อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 3 วันที่ 29 มี.ค. 57
เขมชาติตอบเร็ว ขี้เกียจเลือก “ผมทานได้ทั้ง 2 อย่าง คุณเกนทำทั้งสองอย่างเลยก็ได้ครับ” ตาเขมชาติพาลจะมองเข้าไปในร้านอยู่เรื่อยเกนหลงเหน็บยิ้มๆ “ห้ามโลภ ต้องเลือกค่ะ ..”
“คุณเกนเลือกเลยครับ ผมเชื่อในการตัดสินใจของคุณ”
เกนหลงยิ้มหวาน “หวานนะคะ .. หวานแบบนี้ เกนไม่เซ้าซี้แล้วค่ะ เอาเป็นว่าดินเนอร์นี้เกนจัดให้คุณเอง ถ้าไม่ถูกใจก็ช่วยไม่ได้นะคะ”
“คุณเกนเลือกอะไรมา ผมก็ชอบทั้งนั้น แล้วพบกันนะครับ สวัสดีครับ”
เขมชาติยิ้มกว้างอย่างมีเสน่ห์ แล้วรีบวางสายไป เกนหลงวางสายตามพร้อมรอยยิ้มรู้สึกดี เขมชาติเปลี่ยนจากรอยยิ้มเป็นแววตาดุ แล้วหันไปที่ร้านทันที เขมชาติเดินฉับๆเข้าไปในร้านอาหาร
“เวลาว่างมีค่ะ แต่ดิฉันต้องใช้เวลานั้นกับลูกๆ”
โอลีวีเย่ขมวดคิ้ว “ลูก?”
“ค่ะ แฝดสอง”
เขมชาติเดินพรวดเข้ามาอย่างเร็ว...โอลีวีเย่ถามหน้าจ๋อย” “แล้วสามี?”
“เสียชีวิตแล้วค่ะ”
โอลีวีเย่ยิ้มออก “โอเค!! พาลูกๆมาด้วยก็ได้นะครับ ผม..ยินดี”
เขมชาติเดินมาได้ยินพอดี เขมชาติโพล่งออกมาอย่างลืมตัว “วดี!!!!”
เขมชาติชะงักกึกกับชื่อตัวเองพูดออกไป สุริยงก็ชะงักกึกหันมา สองคนมองหน้ากันหนึ่งแว่บ ในเสี้ยววินาทีนั้น เขมชาติหลุดแววตาแห่งเยื่อใยออกมา แล้วก็รีบเก็บไว้ ทำเสียงขรึม “ขอโทษนะครับ” เขมชาติพยักหน้าให้สุริยงเดินมาเขมชาติยื่นกุญแจให้ พร้อมกับออกคำสั่ง “ไปเอารถมาจอดรอที่หน้าร้าน”
“ค่ะ แล้วรถผู้อำนวยการจอดอยู่ที่ไหนคะ?”
เขมชาติทำเสียงดุ “มันเป็นหน้าที่ของคุณ ที่ต้องไปหา ไม่ใช่หน้าที่ของผม ที่จะต้องมาตอบ”
สุริยงมองหน้า..รู้ว่าโดนแกล้ง
“รีบไปเอารถมาได้แล้ว อย่าช้า ผม .. “
สุริยงพูดต่อ “ผู้อำนวยการไม่ชอบรอ..ดิฉันจำได้ค่ะ”
สุริยงไม่รู้จะหายังไง แต่ก็รีบเดินออกไป... เขมชาติมองตามแล้วก็ยิ้มสะใจ พอหันมาก็เจอสายตาของโอลีวีเย่มองสุริยงด้วยความอาลัยอาวรณ์
“มาดามสุริยงไปไหนครับ? เธอยังไม่ให้คำตอบเลยว่าจะออกเดทกับผมหรือเปล่า?” โอลีวีเย่ร้องถามด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์
รอยยิ้มของเขมชาติหายวับไปเลย แอบค้อนใส่โอลีวีเย่นิดๆ ... เคืองเว้ย !!!! แล้วก็ตัดบท
“ผมว่าเรามาคุยเรื่องงานกันต่อดีกว่าครับ!!!”
สุริยงเดินออกมาจากนอกร้าน แล้วก็หยุด...มองกุญแจรถ แล้วก็คิด...จะไปหารถที่ไหนนะ สุริยงถอนใจแล้วก็รีบเดินตรงไปที่ลานจอดรถทันที
ในห้องอาหารหรู เขมชาติพูดสรุปงานกับโอลีวีเย่
“ภายในสองวัน ผมจะให้เล....” เขมชาติชะงัก เปลี่ยนจากคำว่าเลขาเป็น “เอ่อ...คุณสมคิด ผู้ช่วยของผมส่งสัญญาว่าจ้างให้คุณดู หลังจากเซ็นสัญญาแล้ว เราเริ่มผลิตทันที ผ้าจะถูกส่งถึงโรงแรมของคุณที่สวิสตามกำหนดแน่นอน”
“ให้มาดามสุริยงเป็นคนส่งสัญญาให้ผมก็ได้นะครับ” โอลิวิเย่ยิ้มนิดๆ ทำให้เขมชาติหน้าเข้มขึ้น
จังหวะนั้นที่ลานจอดรถ สุริยงเดินหาขาแทบขวิด แต่ก็หาไม่เจอ สุริยงเดินจนหอบ เห็นไร้หนทางก็รีบคิดหาทางออก เธอหันไปเห็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยขับรถกอล์ฟตรวจความเรียบร้อย
ส่วนเขมชาตินั้นก็เอ่ยกันท่าออกมาอย่างไม่รู้ตัว “อย่าเลยครับ “ผู้หญิงคนนั้น” เป็นเลขาใหม่ เพิ่งทำงานได้แค่ 2 วัน ....อาจจะไม่ผ่านทดลองงานก็ได้ ผมไม่อยากเสี่ยง” เขาทำน้ำเสียงเหยียดหยัน
“ถ้าไม่ผ่านบอกนะครับ ผมยินดีรับเข้าทำงานทันที .. มาดามสุริยงทำให้ผมประทับใจมาก” โอลีวีเย่พูดด้วยความชื่นชม เขมชาติเหยียดที่มุมปากเล็กน้อย ไม่เชื่อ...และไม่เห็นด้วยสุดๆ ปนหมั่นไส้ด้วย
ที่หน้าร้านเขมชาติเดินออกมาเห็นสุริยงยืนอยู่พร้อมกับรถสปอร์ตหรู ที่จอดอยู่อย่างเรียบร้อย เธอกำลังหันข้างคุยโทรศัพท์ ไม่เห็นเขมชาติ “ดิฉันนำรถผู้อำนวยการมารอ..” เขมชาติตัดสาย สุริยงชะงักนิดๆ พอหันมาก็ชะงักกึกเห็นเขมชาติยืนอยู่หน้าบึ้ง
“รู้ได้ยังไงว่ารถอยู่ที่ไหน?”
“ดิฉันโทรหาคุณวิบูลย์ .... เพื่อขอทะเบียนรถของผู้อำนวยการ และให้รปภ.ช่วยหาให้” สุริยงอธิบายอย่างใจเย็น ชัดถ้อยชัดคำ ไม่ใส่อารมณ์
สุริยงเล่าให้เขมชาติฟัง ถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า สุริยงนั่งอยู่บนรถกอล์ฟมีเจ้าหน้าที่ขับมาส่งที่หน้ารถเขมชาติ
“โชคดีที่รถผู้อำนวยการโดดเด่น รปภ.เลยจำได้ ใช้เวลาหาไม่นาน” สุริยงยิ้มขอบคุณและรีบเดินมาที่รถ สตาร์ทรถและรีบขับออกมาอย่างคล่องแคล่ว
“แล้วรู้ได้ยังไงว่าผมนัดลูกค้าประชุมที่นี่??!!” หน้าเขมชาติเชิดๆ เหยียดๆ เหมือนจับผิด สุริยงตอบแบบใจเย็น ชัดถ้อยชัดคำ ไม่ใส่อารมณ์ “ดิฉันโทรหาคุณสมคิด เพื่อสอบถามว่าผู้อำนวยการนัดหมายกับลูกค้าคนไหน?”
สุริยาเล่าถึง ตอนคุยโทรศัพท์กับสมคิด สมคิดรีบเปิดสมุดบันทึกหารายชื่อลูกค้าให้สุริยงอย่างแข็งขัน
“โชคดีที่คุณสมคิดทราบว่าผู้อำนวยการนัดกับมิสเตอร์โอลีวีเย่ .. หลังจากนั้นดิฉันติดต่อไปหาเลขาของมิสเตอร์โอลีวีเย่เพื่อสอบถามสถานที่นัดหมาย”
สุริยงยืนคุยโทรศัพท์อย่างคล่องแคล่วอยู่ที่ริมถนน “และดิฉันถึงได้รู้ว่าลูกค้าจะมาก่อนเวลาเพื่อทานอาหารกลางวัน ดิฉันเลยถามเมนูโปรด และจัดเตรียมทุกอย่างไว้ให้” สุริยงยืนคุยโทรศัพท์ เอาโทรศัพท์หนีบระหว่างไหล่กับหู มือหนึ่งถือแท็บแล็ตอีกมือกดจิ้มจดเมนูโปรดของลูกค้า เรียบร้อยแล้วรีบวางสายหันมาเรียกมอเตอร์ไซด์รับจ้างทันที
“และรีบมาที่นัดหมายโดยเร็วที่สุด!!!”
เขมชาติมองด้วยหางตา...แล้วก็พูดเหยียด “คล่องแบบนี้นี่เอง ถึงได้จับเศรษฐีคราวพ่อมาเป็นสามีได้ในเวลาอันรวดเร็วนี่คงคิดจะใช้วิธีเดียวกัน หาสามีใหม่ล่ะสิ”
สุริยงสะอึก และตอบกลับอย่างนุ่มนวล แต่หนักแน่น “ท่านเจ้าสัวสอนดิฉันเสมอว่า .. เลขาที่ดีต้องเป็นนักแก้ปัญหา และต้องทำทุกอย่างให้ได้ตามคำสั่ง ไม่ได้คิดจะทำเพื่อ “จับ” ใคร .. แต่ถ้าจะมีติดไม้ติดมือมาบ้าง ก็ถือว่าเป็นผลพลอยได้.”
เขมชาติยิ่งฟังยิ่งเหยียดหยัน ปรายตามองก่อนจะตวัดสายตาใส่ เชิดหน้าอย่างดูถูก “งั้นก็ดีใจด้วย เพราะลูกค้าของเรามีแต่ระดับเศรษฐี คงมีมาให้จับไม่หวาดไม่ไหว แต่ช่วยลาออกไปก่อน อย่ามาทำธุรกิจแฝงในบริษัทของผม”
สุริยงเองก็จี๊ดอารมณ์ขึ้นไม่แพ้กัน..เชิดหน้า “ถ้าดิฉันต้องการสามีใหม่ ดิฉันคงไม่มาสมัครงานที่นี่!”
เขมชาติสวนทันควัน “แล้วคุณมาทำงานที่นี่..เพราะต้องการอะไร!?! คุณสุ-ริ-ยงคุณมาเป็นเลขาผมเพราะอะไร!?!” สุริยงชะงักไปทำให้เขมชาติรุกต่อ “ตอบ!!”
เขมชาติจ้องหน้ารอคำตอบ....แอบตื่นเต้นในใจลึกๆ
ตอบนิ่งๆ แต่เน้นหนัก “เพราะเงินเดือนเกือบหกหลัก ในตำแหน่งเลขาประธานบริษัท ทำให้ดิฉันมาทำงานกับคุณ”
เขมชาติชะงักงัน เหมือนโดนผลักอกแรงๆหนึ่งที “เพราะเงิน? แค่นั้น?”
สุริยงกลั้นใจตอบ “ใช่ค่ะ ตามที่ดิฉันให้สัมภาษณ์ ดิฉันต้องดูแลพ่อ แม่ และลูกๆ ไม่ว่างานจะหนักแค่ไหน .. ดิฉันก็ต้องทำให้ได้ค่ะ”
เขมชาติเจ็บลึกๆ กับคำตอบ แต่แสดงความแข็งกร้าวออกมากลบเกลื่อน “ทำงานเพื่อเงินก็ต้องตกเป็นทาสของเงิน” เขาเหยียดมุมปากดูถูก “ดี ผมจะใช้เงินของผมควบคุมชีวิตของคุณ!!!”
สุริยงนิ่งรับ เขมชาติพูดต่อ “พรุ่งนี้ผมมีประชุมกับฝ่ายออกแบบหน้าที่ของคุณคือศึกษาแบบลายผ้าทั้งหมดของบริษัท ในการประชุมพรุ่งนี้ถ้าผมถามข้อมูลเก่าๆ คุณตอบไม่ได้ ... ผมจะจ้างคนอื่นที่มี “ความจำ” ดีกว่าคุณ!” เขมชาติสั่งเรียบร้อยแล้วก็หันหลังเดินไปขึ้นรถ และขับออกไปอย่างฉุนเฉียว สุริยงมองตามด้วยความหนักใจ อึดอัดใจที่จำใจต้องพูดแบบนั้น ... สุริยงยืนเศร้า เป็นความเศร้าที่บอกใครไม่ได้
ที่หน้าบ้านเกนหลง บ้านขนาดใหญ่ มีพื้นที่กว้างขวาง ตกแต่งอย่างหรูดูมีราคา เห็นรถสปอร์ตแล่นเข้ามาจอด....คนรถรีบเดินมาเปิดประตู เกนหลงลงจากรถ
“เอาของหลังรถไปไว้ในครัว บอกแม่ครัวว่า เย็นนี้ฉันจะทำอาหารเอง”
“ครับ” คนรถขับรถออกไปจอด เกนหลงเดินเข้าบ้านไปอย่างอารมณ์ดี
พจน์นักธุรกิจรุ่นใหญ่ ใจดี มีเมตตา เดินออกมาจากห้องทำงาน พจน์แต่งตัวเตรียมออกไปข้างนอก เกนหลงเดินเข้ามาเห็นพอดีก็ทักขึ้น
“สวัสดีค่ะ คุณพ่อ” เกนหลงยกมือไหว้
พจน์รีบชวน “มาก็ดีเลยไปตรวจงานที่โรงแรมกับพ่อ พรุ่งนี้มีลูกค้าจากญี่ปุ่นมาจัดประชุมใหญ่เกือบ 300 คน ไปช่วยกันตรวจความเรียบร้อย”
เกนหลงเลิกคิ้ว “คุณพ่ออย่าเนียนสิคะ เกนบอกแล้วไงคะว่ายังไม่ทำงาน เกนเรียนจนหัวจะผุ ปริญญาตรีตั้ง 2 ใบ โทอีก 2 ใบ เกนขอพักสักปีสองปีแล้วค่อยไปช่วยงานคุณพ่อที่โรงแรมนะคะ” หญิงสาวยิ้มอ้อน “นะค้า”
พจน์ยังนิ่งๆ รักษาท่าที เกนหลงรีบพูดต่อ แอบเจ้าเล่ห์เพราะรู้ว่าเป็นจุดอ่อนของพจน์
“อีกอย่าง..เย็นนี้เกนมีนัดทานข้าวกับเขม เกนเตรียมจะเข้าครัวเองเลยนะคะ”
พจน์แววตาอ่อนลง “งั้น..ก็ได้..นี่เห็นว่าเป็นเขมชาตินะ ถ้าเป็นหนุ่มอื่นพ่อไม่ยอม”
“ถ้าเป็นหนุ่มอื่น เกนไม่พามาบ้านหรอกค่ะ” เกนหลงยิ้มกว้าง
พจน์หลิ่วตา “พูดแบบนี้แสดงว่าแพ้ลูกตื้อแล้วใช่ไหม?”
เกนหลงยิ้ม “ยังค่ะ..ยังไม่แพ้..เกนกับเขมยังเป็นแค่เพื่อนที่สนิทที่สุดค่ะ”
พจน์ส่ายหน้านิดๆ แล้วก็เดินนำไปที่หน้าบ้าน เกนหลงเดินตามมาส่ง
“ทำไมใจแข็งนักล่ะลูก พ่อว่าเขมชาติเป็นคนใช้ได้”
เกนหลงหยุดเดิน “ใช่ค่ะตั้งแต่เจอกันที่อเมริกา เกนก็รู้ว่าเขาไม่เหมือนคนอื่น .. แต่..เขมคงพิเศษมากเกินไปมั้งคะ บางครั้งเกนเลยรู้สึกเหมือนเข้าไม่ถึง..เหมือนเขามีอะไรบางอย่างที่เก็บไว้ในใจ..อะไรบางอย่างที่เขายังก้าวไม่พ้น”
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 3 วันที่ 29 มี.ค. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3