อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 5/4 วันที่ 2 เม.ย. 57
“นี่ยัยอร..คิดอะไรบ้าๆ แล้วยังจะพูดจาน่าเกลียด นี่ถ้าคนอื่นมาได้ยินจะคิดว่าครอบครัวเราเป็นยังไงหะ?”“แล้วทีพี่เอื้อควงอีนังแม่เลี้ยงไปงานเมื่อคืน..ทำไมไม่กลัวว่าคนอื่นจะคิดไม่ดีกับครอบครัวเราบ้าง?”
เอื้อสะอึก พูดไม่ออก วางแก้วกาแฟแล้วเปลี่ยนเรื่อง “พาลไปกันใหญ่ พี่ไม่คุยกับเราแล้ว อาบน้ำแล้วไปทำงานดีกว่า”
เอื้อลุกเดินไปห้องน้ำ..อรทัยพูดสวนกลับไป “พี่เอื้อมีวิธีคิดแบบพี่ อรก็มีวิธีคิดแบบอร .. วันก่อนพี่เอื้อประกาศขอทำตามใจตัวเอง..วันนี้อรก็จะขอประกาศทำตามใจตัวเองเหมือนกัน”
อรทัยกดไล่ดูเบอร์ “เขมชาติๆๆ.. ไม่มี ...” อรทัยกดไล่ดูอีกทีแล้วก็สะดุดที่ข้อความส่งไปหาเกนหลง “ฝากคุณสุด้วย... สุ...จะใช่นังสุริยงหรือเปล่า..แล้วเกนหลงรู้จักกับนังนั่นได้ยังไง” อรทัยอยากรู้
ที่บ้านเขมชาติ เขมชาติกำลังวิ่งอยู่บนลู่วิ่งสำหรับออกกำลังกาย
สมคิดถามด้วยความประหลาดใจ “คุณเขมจะให้ผมหาโต๊ะทำงานใหม่มาให้คุณเกนหลง!!
“ใช่” สมคิดหันไปมองวิบูลย์ซึ่งถือสมุดเตรียมจด..ทั้งสองคนมองหน้ากันอึ้ง
“หาโต๊ะที่ดูสมศักดิ์ศรีคุณเกน ส่วน..คนเก่า..ก็หาโต๊ะเล็กๆให้นั่งสอนงาน ถ้าสอนหมดแล้วก็ย้ายไปให้ไกลๆ”
สมคิดกับวิบูลย์มองหน้ากัน สมคิดตัดสินใจถามขึ้น “ถามจริงๆเถอะครับ..ทำไมคุณเขมถึงได้จงเกลียดจงชังคุณสุนักหนา ผมว่าเธอทำงานดีออก ลูกค้าหลายคนก็ชม”
“โดยเฉพาะคุณโอลิวีเย่ชมไม่ขาดปาก แกเคืองนะครับเนี่ยที่ต้องมาดีลงานกับคุณสมคิด แกอยากจะดีลกับคุณสุจะตาย”
เขมชาติกดปิดเครื่องอย่างเคืองๆ แล้วก็หันมาสั่งทั้งที่หอบ “คุณบอกเขาไปเลยนะว่าบริษัทผมขาย “ผ้า” ไม่ได้ขาย “ผู้หญิง” ถ้าอยากได้ผู้หญิงก็ไปหาที่อื่น”
วิบูลย์สะดุ้ง เฮ้ยยย ซวยแล้ว..รีบหลบหลังสมคิด เขมชาติเดินไปห้องอาบน้ำหน้าบอกบุญไม่รับ
สมคิดรีบเปลี่ยนเรื่อง “นอกจากเรื่องโต๊ะแล้วคุณเขมมีเรื่องอื่นอีกหรือเปล่าครับ”
เขมชาติถอดเสื้อกำลังจะเดินเข้าห้องน้ำ เขาหยุด คิด แล้วก็สั่ง “หาประวัติของเอื้อ รัตนชาติ หาให้มากที่สุด” วิบูลย์จดยิกๆ “และเร็วที่สุด ผมต้องการอ่านหลังจากอาบน้ำเสร็จ”
วิบูลย์เงยหน้า ตาเหลือก “เอ่ออออ..” เขมชาติมองหน้า วิบูลย์ก้มหน้ารับ “ได้ครับ”
เขมชาติสั่งงานต่อ “ติดตามเมล์ของลูกค้าที่จะมาเยี่ยมชมโรงงานสรุปว่าจะมาเมื่อไหร่ จากที่ไหน และมากี่คน...” วิบูลย์จด “คุณสมคิด”
“ครับ”
“บอก “คนของคุณ” ด้วยว่า วันนี้ผมไม่เข้าบริษัท ไม่ต้องติดต่อผม เพราะผมไม่อยากคุยกับเขา!”
เขมชาติพูดจบก็เดินเข้าไปอาบน้ำ สมคิดส่ายหน้า
“เฮ่อ..ไม่รู้คุณเขมจะเกลียดอะไรคุณสุนักหนา..น่าสงสารจริงๆ”
วิบูลย์กระซิบกระซาบ “ผมว่าดวงต้องชงกันแน่ๆ วันหลังเราแอบเอาวันเดือนปีเกิดของสองคนนี้ไปเช็คดีกว่า เผื่อจะได้คำตอบ”
ทันใดนั้นเขมชาติก็โผล่หน้าออกมาจากห้องน้ำอีกที “คุณสมคิด!! คุณวิบูลย์”
ทั้งคู่ตกใจร้องขานรับพร้อมกัน “ห้ามบอกคนอื่นเรื่องที่ผมให้หาข้อมูลเด็ดขาด!”
“ครับ!!”
เขมชาติผลุบเข้าไปห้องน้ำต่อ สมคิดกับวิบูลย์หันมามองหน้ากัน..แล้วก็มองไปที่ประตูอย่างระแวง
“จะโผล่มาอีกไหมเนี่ย? ..”
เขมชาติเปิดดูข้อมูลของเอื้อในแทบเบล็ตอย่างตั้งใจ ทั้งภาพและคำสัมภาษณ์ คลิป ที่ไปออกรายการต่างๆ เขมขาติ นั่งอ่าน ยืนอ่าน อ่านจนค่ำ...และก็ปิดเครื่อง...ครุ่นคิด..ก่อนจะตัดสินใจกดโทร.ศัพท์หาเกนหลง
“คุณเกนหรือครับ...ผมมีเรื่องอยากจะปรึกษา คือ..ผมมีโครงการจะเปิดโรงงานใหม่ทางภาคเหนือ กำลังจะหาคนสนับสนุนโครงการ..ตอนนี้ผมสนใจ ธนาคารรัตนชาติ ไม่ทราบว่าคุณเกนพอจะติดต่อคุณเอื้อ เพื่อปรึกษาเรื่องนี้เป็นการส่วนตัวได้หรือเปล่าครับ?” เขมชาติพูดแล้วก็รอคำตอบ...แววตาเจ้าเล่ห์อย่างมีแผนบางอย่าง
วันต่อมา หน้าธนาคารรัตนชาติรถหรูของเขมชาติเข้ามาจอดที่ที่จอดรถ VIP ด้านหน้าตึก เขมชาติและเกนหลงลงจากรถ
“พี่เอื้อยินดีมากเลยนะคะเขม พอเกนโทรหา ก็ให้นัดวันนี้เลย”
“ขอบคุณคุณเกนมากนะครับที่เป็นธุระให้”
“เปลี่ยนคำขอบคุณเป็นเลี้ยงข้าวมือใหญ่ก็แล้วกันนะคะ”
“ได้เลยครับ..ให้ผมเลี้ยงคุณตลอดชีวิตก็ยังได้”
เกนหลงหัวเราะ ส่ายหน้า แล้วก็เดินเข้าธนาคารไป คล้อยหลังเกนหลง..เขมชาติค่อยๆหุบยิ้ม มองอาคารธนาคารใหญ่ที่ตระหง่านอยู่ตรงหน้า... ชายหนุ่มมีสีหน้าขรึมขึ้นและเดินตามเกนหลงเข้าไป
ในห้องทำงานของผู้บริหารชั้นสูง เกนหลงนั่งอยู่ที่โซฟา เขมชาตินั่งอยู่อีกตัว ส่วนเอื้อเดินไปคุยไป
“ถ้าคุณเขมไว้วางใจธนาคารของเรา..ผมยินดีบริการเต็มที่ครับ เรามีสิทธิพิเศษสำหรับสินเชื่อธุรกิจขนาดใหญ่ ถามหนูเล็ก เอ่อ..สุริยงได้เลยครับ..เขารู้ดี เพราะช่วยคุณพ่อดูแลส่วนนี้มาตลอด”
เขมชาติชะงักไปเล็กน้อยแล้วก็ตอบ “ผมคงจะฝากให้คุณเกนดูแลมากกว่า เพราะอีกไม่นานเธอจะมาเป็นเลขาของผมแทน “แม่เลี้ยง” คุณ” เกนหลงก็สะดุ้งนิดๆ
“อ้าย เหรอครับ”
“อุ้ย ยังหรอกค่ะ เกนต้องขอทดลองงานก่อน ต้องศึกษาทั้งงานและศึกษาเจ้านายว่าผ่านหรือไม่ผ่าน” เกนหลงมองหน้าเขมชาติ แล้วก็ยิ้มให้กัน
เอื้อยิ้มตาม “ถ้าเกนเป็นเลขาคุณเขมก็ดีเลย..หนูเล็กจะได้มาเป็นเลขาผม”
เขมชาติหุบยิ้มฉับทันที
“คุณเขมโชคดีมากนะครับที่ได้หนูเล็กเป็นเลขา ผมชวนทีไรปฏิเสธทุกที ขนาดทำห้องส่วนตัวไว้ให้อย่างดี ก็ยังไม่ยอมมา”
เขมชาติเหยียดมุมปากนิดๆ ด้วยความหมั่นไส้สุริยง แล้วก็เบนสายตาไปทางอื่น จนมาสะดุดหยุดที่รูปถ่ายของชวลิต มันเป็นรูปเก่าตอนเพิ่งแต่งงานกับสุริยง เขมชาติมองด้วยความสนใจ เอื้อหันมาเห็นพอดีก็พูดขึ้น
“รูปคุณพ่อผมเองครับ..รูปนี้ถ่ายไว้ตอนที่ท่านไปเยี่ยมผมที่สวิส ..รู้สึกจะไม่กี่วัน..หลังจากจดทะเบียนกับหนูเล็ก” เขมชาติมองหน้าชวลิตที่ดูสูงวัยอย่างเห็นได้ชัด เขมชาติเบือนหน้าหนีอย่างรับไม่ได้!
ที่หน้าห้องทำงานของเอื้อ อัมพิกากับอรทัยเดินเข้ามาราวกับนางพญา...
เลขายกมือไหว้ “สวัสดีค่ะ”
“คุณเอื้ออยู่หรือเปล่า”
“อยู่ค่ะ กำลังคุยกับแขกอยู่ค่ะ”
“ใคร?” อรทัยถามด้วยความอยากรู้
เขมชาติลุกขึ้น “ผมรบกวนเวลาคุณเอื้อมานานแล้ว ขอตัวกลับก่อนนะครับ ถ้าโครงการเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้น ผมจะมาปรึกษาอีกครั้ง..และอาจจะมีอีกหลายเรื่องที่อยากปรึกษา..ที่ไม่ใช่เรื่องงาน” เขมชาติแอบทิ้งท้าย
เอื้อยิ้ม “ด้วยความยินดีเลยครับ หรืออยากให้ผมเล่าวีรกรรมของเกนหลงตอนอยู่บอสตันให้ฟังก็ยังได้”
“แน้...ผู้ชายเขาชอบเม้าท์กันด้วยหรือคะเนี่ย ไว้ใจไม่ได้จริงๆ”
เอื้อ และ เกนหลงยืนขึ้นพร้อมกัน จังหวะเดียวกับเสียงเคาะประตูดังขึ้น .. ทุกคนหันไป ประตูเปิดเข้ามา พร้อมกับอรทัยและอัมพิกาเดินเข้ามา เอื้อแปลกใจ
“พี่อัม น้องอร จะเข้ามาไม่เห็นบอกก่อนเลย!” สองสาวไม่ตอบแต่มองหน้าเขมชาติและเกนหลง ทำให้เอื้อนึกขึ้นได้ “เอ่อ..พี่อัมครับ..นี่คุณเขมชาติ กับ เกนหลง” เอื้อหันไปหาเขมชาติกับเกนหลง “นี่พี่อัมพิกา..พี่สาวผมเองครับ”
เขมชาติ และ เกนหลงยกมือไหว้ “สวัสดีครับ”
อัมพิการับไหว้ “สวัสดีค่ะ”
“ส่วนนี่ก็..อรทัย น้องสาวผมเอง”
เกนหลงยิ้มให้ แต่อรทัยไม่สนใจ พุ่งมือไปที่เขมชาติทันที
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ อรได้ยินชื่อคุณเขมมาตั้งนานแล้ว ดีใจที่เราได้รู้จักกันสักที”
เขมชาติยื่นมือมาจับ “ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ”
อรทัยยิ้มหวาน..ส่งสายตาสุดๆ ไม่ยอมปล่อยมือจากเขมชาติ..อัมพิกาปรายตามามองแล้วก็ยิ้มพอใจ เกนหลงรู้ทันมารยาแต่ยังรักษากริยาอย่างผู้ดี ยิ้มน้อยๆ นิ่งๆ เอื้อมองมืออรทัยที่จับเขมชาติไม่ปล่อยแล้วรู้สึกไม่สบายใจ หันไปมองเกนหลงด้วยความเกรงใจ
วันต่อมา ที่บริษัทเขมชาติ โต๊ะทำงานชั่วคราวขนาดเล็กและเก้าอี้พับได้ถูกยกมาวางไว้ข้างโต๊ะทำงานใหม่อันใหญ่โตและหรูหรา สมคิดและสุริยง ยืนมองก่อนที่สมคิดจะหันมาถามสุริยงด้วยความเป็นห่วง
“คุณสุจะนั่งได้ไหมครับเนี่ย? ผมพยายามต่อรองกับคุณเขมขอโต๊ะเก้าอี้ที่มันดีกว่านี้ แต่ก็ไม่ยอม บอกแต่ว่านั่งแป๊บเดียว เดี๋ยวคุณสุก็ย้ายไปอยู่กับผมแล้ว”
“ผู้อำนวยการพูดถูก สุอยู่อีกแค่ไม่นาน เดี๋ยวก็ไปแล้ว นั่งแค่นี้ก็พอค่ะ”
“งั้นก็ทนหน่อยนะครับ..ย้ายไปช่วยผมเมื่อไหร่ รับรองว่าโต๊ะเก้าอี้ดีกว่านี้แน่”
“เอ่อ..สุหมายถึง..” สุริยงหยิบใบลาออกจากกระเป๋าส่งให้สมคิด “..สุขอลาออกค่ะ”
สมคิดช้อค เปิดจดหมายดู “จดหมายลาออก?? .. ดะ..เดี๋ยวนะครับคุณสุ นี่..ล้อเล่นหรือเปล่า? หรือว่า...น้อยใจเรื่องโต๊ะเก้าอี้?”
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 5/4 วันที่ 2 เม.ย. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3