@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก [ตอนอวสาน/1] วันที่ 8 ม.ค 2556

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก [ตอนอวสาน/1] วันที่ 8 ม.ค 2556

“เมื่อคืนคุณพิมโทรชวนให้ผมมาเที่ยวที่บ้านครับ” ตรีวิญบอก พิมภาอึ้ง เพราะไม่ได้ชวน แต่ก็ไม่อยากหักหน้าตรีวิญ “ที่นี่สวยนะครับ ถ้าผมจะแต่งงาน ผมคงเลือกถ่ายรูปเวดดิ้งที่นี่” ตรีวิญมองพิมภาอย่างมีความหมาย “เป็นที่แรก”
ฤชวีไม่พอใจ
“เพ้อเนอะ” ภัทรพลบอกลอยๆ ตรีวิญยิ้มออกมา

“ก็ผมมีสิทธิ์นี่ครับ จริงมั้ยครับคุณพิม” ตรีวิญถามพิมภาแต่สายตามองไปทางฤชวีอย่างเย้ยๆ
พิมภายิ้มรับ ไม่ปฏิเสธเพื่อหักหน้าตรีวิญ แต่ไม่แก้ความเข้าใจผิดเพราะรักษาฟอร์มตัวเองใส่ฤชวีอยู่เหมือนกัน
“ผมขอไปดูพั้นช์ก่อนนะครับ” ฤชวีบอกแล้วเดินออกไป
“พี่พั้นช์หลับ ไม่รู้จะไปดูทำไมเนอะ สงสัยเป็นห่วงมาก”
ตรีวิญเห็นสายตาพิมภามองตามฤชวีไปอย่างอาวรณ์



คืนนั้นพิมภานอนไม่หลับจึงเดินอยู่ในสวนในบ้านคิดถึงภาพสร้อยที่คล้องแหวนที่ฤชวีสวมคออยู่ ฤชวีเดินออกมาจากอีกด้านหนึ่งชะงักที่เห็นพิมภา ต่างอึ้งมองกันชั่วขณะ ฤชวีจะเดินแยกไป
“คุณต้น”
“มีอะไรครับ”
“ฉันมีเรื่องจะถามคุณ” พิมภาเข้ามาเปิดตรงคอเสื้อเห็นยังคล้องแหวนของเล่นอยู่ ฤชวีไม่ปิดมองสบตาพิมภา
“ยังเก็บไว้อีกทำไม”
“สำหรับคุณมันอาจเป็นแค่แหวนของเล่นไม่มีค่าแต่สำหรับผมมันมีความหมาย”
“แต่ทุกอย่างมันจบไปแล้วพร้อมกับการทรยศของคุณ”
“งั้นก็ไม่ต้องสนใจมันสิครับ ก็แค่แหวนของเล่นของคนทรยศ แค่นี้ใช่มั้ยครับ ธุระของคุณ”
“ใช่ แค่นี้แหล่ะ”
พิมภาหันหลังให้ฤชวี จะเดินหนี
“ไม่ต้องห่วงนะครับ สักวันถ้าผมลืมว่าเคยรักใครได้ ผมจะถอดมันออกเอง”
พิมภาอึ้ง หันกลับไป แต่ฤชวีเดินจากไปแล้ว พิมภาถึงกับน้ำตาคลอ
“ทำไมต้องเป็นแบบนี้”
ฤชวีเดินไปหยุดอยู่อีกมุม กุมแหวนไว้
“หรือแกยังมีผลกับความรู้สึกเค้าอยู่บ้าง”
พิมภายืนนิ่งอยู่ที่เดิม ตรีวิญเข้ามา
“คุณพิมครับ” พิมภาปาดน้ำตา “พาผมไปเดินให้ทั่วๆ หน่อยสิครับ”
ตรีวิญไม่รอคำตอบ ดึงพิมภาออกไปเลย ฤชวีตัดสินใจเดินกลับมาอีกครั้ง เห็นภาพพิมภาไปกับตรีวิญ
“มันไม่มีผล ไม่มีผล”
ฤชวีพึมพำออกมาเบาๆ พร้มกับกุมแหวนเอาไว้

ตรีวิญเดินมาส่งพิมภาที่หน้าห้อง
“คุณพิม ผมรักคุณพิมนะครับ ถ้าคุณให้โอกาสผมจะดูแลคุณพิมให้ดีที่สุด คุณคือคนคนเดียวในโลกนี้ที่จะทำให้ชีวิตของผมมีความหมาย ผมสัญญาว่าจะทำให้คุณมีความสุขที่สุด “
“เอ่อ พิมยังไม่พร้อมค่ะ”
“ผมรอได้ครับ ไม่ว่าจะนานแค่ไหน”
ตรีวิญเดินออกไปแบบผู้ชายแสนดีมาก พิมภายืนนิ่งไม่รู้จะทำยังไงต่อดี ภัทรพล มิ้นท์ พิมมาลายืนแอบมองกันอย่างเซ็งๆ
“มีตัวแปรแบบนี้ งานนี้ยื้อต่อมีแต่แย่ลง”
“พ่อล่ะอยากจะอุ้ม(ฆ่า)มันนัก”
“แม่ก็ชักจะอยากเหมือนกัน”
ภัทรพลปรามกลัวพ่อกับแม่เอาจริง
“พ่อ แม่ มันใช่เหรอ”
“สงสารพี่ต้น”
มิ้นท์ทำเสียงเศร้า ทุกคนพลอยเซ็งไปด้วย

วันต่อมา ฤชวีปิดกล่องเครื่องเพชรที่ทำเสร็จแล้ว
“เรียบร้อยนะคะคุณพั้นช์” พิมภาถามพั้นช์
“ค่ะ พั้นช์ชอบมากค่ะ”
“งั้นเราก็กลับกันได้แล้ว ต้องไปเตรียมงานอย่างอื่นต่ออีก”
พิมภาได้ยินแล้วเจ็บ
“งั้นก็เชิญค่ะ” พิมภาหันไปพูดกับตรีวิญ “พิมก็ว่าจะกลับแล้วเหมือนกันค่ะคุณตรีวิญเราจะได้ไปเคลียร์งานกันต่อ”
“ครับ เราต้องเคลียร์หลายเรื่องก่อนจะไปทำงานที่ญี่ปุ่น”
“พี่พิมจะไปญี่ปุ่นเหรอคะ”
“ครับ ผมกับคุณพิม”
ตรีวิญตั้งใจพูดให้ฤชวีฟัง
“อยากรู้แค่เรื่องพี่พิมค่ะ ไม่ได้อยากรู้เรื่องคุณ จริงมั้ยคะพี่ต้น” มิ้นท์แย้ง
“จริง”
“คุณพิมไปรถผมมั้ยครับ”
ตรีวิญถาม ภาณุวัฒน์ดักคอทันที
“ตาภัทรจะไปทำธุระที่กรุงเทพให้พ่อวันนี้เลยรึเปล่า”
“ไปเลยก็ได้พ่อ พิม พี่ไปด้วย แต่นั่งรถแกนะ รถคนอื่นพี่นั่งแล้วเมารถ”
“งั้นก็แยกย้ายกันได้แล้ว”
“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะคุณพิม คุณพิมต้องไปงานแต่งของพั้นช์ด้วยนะคะ”
“ค่ะ แล้วพิมจะไป”
พิมภามองหน้าฤชวี
“ไปกันได้แล้ว”
ฤชวีพาพั้นช์และมิ้นท์ออกไป พิมภามองตาม ทุกคนมองอย่างเห็นใจ ยกเว้นตรีวิญที่ไม่พอใจ

คืนนั้นเมื่อพิมภากลับถึงคอนโดก็พบนันทิกานต์กับลัลนามารออยู่ นันทิกานต์กับลัลนาพุ่งเข้าหาพิมภาทันที
“ไปจันทบุรีมาเป็นยังไงมั่ง”
“ก็ดี”
นันทิกานต์กับลัลนาเห็นพิมภาหน้าตึงๆ มองไปทางภัทรพล ภัทรพลส่งซิกว่าไม่รอด นันทิกานต์กับลัลนาเซ็ง
“พวกเธอมาทำไม มีอะไร” พิมภามองหน้าเพื่อนอย่างไม่ไว้ใจ
“ก็จะมาดูผล”
นันทิกานต์หยิกลัลนาว่าหลุดปาก ลัลนาร้องโอ้ย แล้วรีบกลบเกลื่อน
“มาดูผลงานหัวใจ” แล้วลัลนาก็ไปคล้องแขนภัทรพลหวานๆ “คิดถึงมาก”
“มากเหมือนกัน”
ภัทรพลหวานกลับ พิมภาเห็นแล้วแสลงใจเข้าห้องไปแต่คู่ลัลนากับภัทรพลดันซึ้งจริง

“พอแระ มันทนไม่ไหว เข้าห้องไปแล้ว” นันทิกานต์บอก สองคนถึงยอมเลิก “ถ้าไม่รอด ไม่ได้ผล นี่ฉันต้องได้ตาตรีวิญเป็นสามีเพื่อนจริงๆ เหรอเนี่ย”
วันต่อมาเมื่อเข้าบริษัทพิมภาคุยงานกับนันทิกานต์ ทั้งอธิบาย แนะนำให้นันทิกานต์ฟัง ทั้งจากแฟ้ม ชี้ให้ดูในแต่ละจุดที่หน้าจอคอมฯ นันทิกานต์ตั้งใจฟัง

เวลาผ่านไป พิมภานั่งเคลียร์งานหน้าเครียด ลัลนา ซูซี่ นันทิกานต์จับกลุ่มเม้าท์กันที่โซฟา พิมภาไม่ใส่ใจ
“ถ้าไอ้พิมไปญี่ปุ่น ก็ไม่มีทางจะคืนดีกับคุณต้นได้แน่”
“พี่มีวิธีให้เค้าได้เจอกันก่อนสั่งลานะ”
“ทำยังไง?” ซูซี่ยิ้ม

ลัลนา ซูซี่ นันทิกานต์กำลังกล่อมให้พิมภาให้สัมภาษณ์นิตยสารสำหรับผู้หญิง
“คือ พี่เป็นกิ๊กกับช่างภาพคอลัมน์นี้น่ะค่ะ ว๊าย!อายจัง เอาเรื่องตัวเองมาพูดแต่ก็ในเมื่อพูดแล้ว ก็ต่อเลยนะคะ.. เค้าอยากสัมภาษณ์ผู้หญิงเก่งแห่งปี พี่ก็เลยถามว่า เอาน้องพิมมั้ย เอ๊อ! เค้าเอาแน่ะ พี่ก็เลยออกตัวไปว่าได้แน่” พูดจบซูซี่ก็ทำตาปริบๆ ใส่พิมภา แล้วอ้อนสุดชีวิต “แต่ถ้าไม่ได้ แสนยานุภาพในสายตาผู้ชายของพี่ก็จะลดลง และมันอาจสะเทือนถึงสัมพันธภาพของพี่กับเค้าในอนาคต”
“น่าสงสารนะ” ลัลนาทำเสียงจริงจัง
“ความพยายามในการลงจากคานของพี่ซูซี่จะไม่เป็นผลอีกแล้วเหรอเนี่ย”
พิมภาเซ็งที่โดนกดดัน
“ก็ได้ๆ ให้สัมภาษณ์ก็ได้” ซูซี่ยื่นแผนที่ให้ทันที “อะไร”
“แผนที่ ที่เค้าจะนัดสัมภาษณ์แบบว่าต้องใช้ที่ที่บรรยากาศดีๆ ถ่ายรูปออกมาแล้วสวยๆ อะไรเงี๊ยค่ะ”
พิมภาหน่ายใจกับซูซี่แต่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว

อีกด้านหนึ่ง กิ่งแก้วก็กำลังกล่อมให้ฤชวีให้สัมภาษณ์หนังสือเหมือนกัน
“บอกตรงๆ นะกิ่งตอนนี้ไม่มีอารมณ์เลย”
“ไม่ต้องใช้อารมณ์ เพราะต้นต้องทำเพราะหน้าที่เพื่อกระตุ้นยอดขายหนังสือของเรา”
พูดจบกิ่งแก้วยื่นแผนที่ ที่จะนัดสัมภาษณ์ให้ฤชวีเลย

วันต่อมา ฤชวีกับกิ่งแก้วเดินเข้ามาที่เซ็ทสำหรับถ่ายรูปสัมภาษณ์ตามที่นัดไว้ ทีมงานเข้ามาหาฤชวี
“สวัสดีค่ะคุณฤชวี”
“กิ่งยังไม่ได้คุยกับต้นเรื่องประเด็นที่จะสัมภาษณ์เลยค่ะ รบกวนบลีฟรายละเอียดกับต้นเลยนะคะ ไปนั่งแต่งหน้าสิต้น มานี่”
กิ่งแก้วจัดแจงมาก มีมองทีมงานเหมือนว่าโอเคมั้ย ทีมงานยกนิ้วโอเค กิ่งแก้วยิ้ม ฤชวีเริ่มตะหงิดในอาการของกิ่งแก้ว
“ประเด็นที่จะสัมภาษณ์คือ หนุ่มสาวที่ประสบความสำเร็จแห่งปี ต้องสัมภาษณ์คู่กับอีกท่านนึงค่ะ”
“ใครเหรอครับ”
ช่างแต่งหน้ายืนบังสายตาฤชวีอยู่ พอช่างแต่งหน้าเดินออกไปจึงเห็นว่าพิมภาแต่งหน้าเสร็จกำลังจะเดินมาที่เซ็ท มีลัลนา นันทิกานต์ ซูซี่คอยตามถ่ายรูปเดินตามเข้ามา
“แต่งหน้าเก๋มากเลยพิม เทรนด์นี้ต้องไปใช้ในอีเวนต์คราวหน้านะ”
“น้องพีอาร์ฝากพี่มาถ่ายรูปเบื้องหลังไปส่งข่าวพีอาร์ในนิตยสารบริษัทด้วย วันนี้น้องพิมสวยมากเลย”
“ทีมงานคะ พิมพร้อมแล้วค่ะ” นันทิกานต์บอกทีมงานและทำเป็นบังเอิญเห็นฤชวี “อุ้ย คุณต้น”
ฤชวีกับพิมภาเจอหน้ากันอึ้ง พิมภาหันขวับไปมองแก๊งค์เพื่อนๆ ลัลนา นันทิกานต์ ซูซี่เบือนหน้าหนีไปอีกทางทันที ทำไม่รู้ไม่ชี้ ฤชวีมองกิ่งแก้ว กิ่งแก้วเลิกคิ้วใส่ยิ้มว่านี่ช่วยนะ ห้ามเคือง ฤชวีมีสีหน้าลำบากใจ

ฤชวีนั่งอยู่ที่เดิม แต่ทีมงานเข้ามาขอให้พิมภานั่งคู่ด้วย
“ขอถ่ายรูปใช้ประกอบคอลัมน์นะคะ” พิมภาจำต้องนั่งข้างฤชวี แต่มีช่องว่าง กิ่งแก้วสะกิดทีมงาน “เอ่อ ช่วยชิด ๆ กันหน่อยนะคะ เฟรมมันแคบน่ะค่ะ”
พิมภาอยากจะลุกหนีแต่ติดที่เป็นการทำงาน พิมภาจึงยอมขยับเข้าไปชิดฤชวี ลัลนา นันทิกานต์ ซูซี่ตีมือกันพอหันมาเห็นสายตาของพิมภาที่มองมาอย่างโกรธ สามคนสะดุ้งวงแตกแยกกันทันที
พิมภากับฤชวีนั่งคู่กัน ทีมงานเก็บภาพไปเรื่อยๆ มีบางครั้งพิมภาจะขยับตัวจังหวะขยับนิ้วของพิมภาไปชนกับมือของฤชวีที่วางอยู่ สองคนชะงักกันไปเหมือนไฟช็อต ต่างอึ้งไปนิด
“ฉันว่าสปาร์กอ่ะแก” นันทิกานต์บอกเมื่อสังเกตุเห็น
“คนคุ้นเคย แตะก็ช็อตแล้วล่ะค่ะ”
“หวังว่าหัวใจทั้งคู่จะปฏิบัติการทลายกำแพงทิฐินะ”
“แต่สายตาทั้งคู่ดูจะอาฆาตเราอยู่นะคะ” กิ่งแก้วบอก
“ดีกันก็ลืมโกรธแล้วล่ะค่ะ”
“แล้วถ้าไม่ดีกันล่ะคะ”
“โดนเชือดยกทีมสิคะ”
“แนน พี่ซูซี่ พูดให้เป็นมงคลหน่อยสิคะ” ลัลนาต่อว่าแต่ตัวเองก็หวั่นๆ เหมือนกัน
ทีมงานสัมภาษณ์พิมภากับฤชวี ที่ได้สติแล้วนั่งเก็บไม้เก็บมือตัวเอง
“คำถามสุดท้ายนะคะ อยากทราบว่าอะไรคือตัวผลักดันให้ประสบความสำเร็จคะ” ทีมงานสัมภาษณ์พิมภากับฤชวี
“ครอบครัวค่ะ พิมอยากให้ครอบครัวภูมิใจและพิมเลือกที่จะใช้งานพิสูจน์ตัวเอง”
ฤชวีมองพิมภาอย่างชื่นชม จนรู้สึกว่าทีมงานรอคำตอบก็ได้สติ
“ความรักครับ” พิมภามองฤชวีแบบอึ้งๆ แก๊งลัลนา กิ่งแก้วมองอย่างชอบใจ “ความรัก...เป็นแรงบันดาลใจให้ผมสร้างสรรค์ผลงาน เมื่อเรารักก็จะทุ่มเทกับมันมาก จนคนอ่านรับรู้ได้จากการถ่ายทอดของเรา”
“รักจอมปลอมที่ข้ามวันก็เป็นอื่นน่ะเหรอคะ อย่าพูดให้ฉันรู้สึกแย่ไปกว่านี้เลย ฉันว่ามันไม่ใช่ความรักหรอกค่ะที่สร้างสรรค์งานคุณ เป็นความสะใจที่ได้ทำลายหัวใจคนมากกว่า” พิมภาต่อว่าฤชวี ฤชวีมองพิมภาอย่างเสียใจที่พูดแบบนี้
“ผมเคยคิดว่าคุณเป็นคนดื้อ เอาแต่ใจเหมือนเด็ก แต่วันนี้ผมเพิ่งรู้ว่าคุณเอาแต่อารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่ ไม่เคยฟังเหตุผลใคร” พิมภาลุกพรวด
“ใช่ ฉันไม่ฟังเหตุผลจากคนที่ทำร้ายฉัน ไม่ว่าจะเพราะอะไร คุณทำลายชีวิตฉัน ฉันเกลียดคุณ”
ฤชวีอึ้ง ทีมงานตกใจ แก๊งลัลนา กิ่งแก้วตกใจยิ่งกว่า กิ่งแก้วจึงรีบเข้ามาหาฤชวี
“ต้น หิวน้ำใช่มั้ย เดี๋ยวขอตัวสักครู่นะคะ” กิ่งแก้วดึงฤชวีออกไป นันทิกานต์เข้ามาดึงพิมภา
“อากาศมันร้อน ขอพักแป๊บนะคะ เมื่อคืนพิมเขาไม่ค่อยได้นอนน่ะค่ะ”
นันทิกานต์ดึงพิมภาออกไป ลัลนากับซูซี่ช่วยต้อนออกไปด้วย

กิ่งแก้วดึงฤชวีออกมา
“ต้น คุมอารมณ์หน่อยสิ แบบนี้ไม่สมเป็นต้นเลยนะ”
“ขอโทษที ต้น...”
“น้อยใจใช่มั้ย แต่ต้นต้องยอมรับความจริงว่าตามเหตุการณ์เราน่ะผิดเต็มๆ รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นไฟ จะทำตัวเป็นเชื้อเพลิงสาดใส่ทำไม”
“ต้นไม่รู้จะทำยังไงกับเขาแล้ว”
“ตั้งสติก่อนนะต้น กิ่งเชื่อว่าต้นคือคนที่รู้จักคุณพิมดีที่สุด จะง้อคนอย่าทำตัวเป็นไฟ ต้องทำใจเป็นน้ำสิ กิ่งพูดถูกมั้ย”
“ก็จริง ต้นจะพยายามนะ”
นันทิกานต์ดึงพิมภามาอีกด้าน ลัลนา ซูซี่ตามมา
“จะบ้าเหรอไอ้พิม ไปสติแตกกลางงานแบบนั้น ไม่ไว้หน้าตัวเองบ้าง”
“แล้วพวกแกล่ะจะทำร้ายจิตใจฉันไปถึงไหน” สามสาวอึ้ง “แนน แกร่วมมือกับคนอื่นครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันไม่เคยว่าแก เพราะแกเป็นเพื่อน และฉันเชื่อว่าแกจะสำนึกกลับมายืนข้างฉันเหมือนเดิม แล้วนี่คือสิ่งที่แกทำกับฉันเหรอ”
นันทิกานต์จ๋อย
“พิม แนนอยากช่วยเธอนะ”
“ลัล เธอจะมาเป็นครอบครัวเดียวกันกับฉัน แล้วทำไมถึงทำแบบนี้ นี่ฉันไม่เหลือใครให้ไว้ใจได้อีกแล้วใช่ไหม”

“ก็เรารู้ว่าน้องพิมกับคุณต้นรักกันถึงทำแบบนี้ไงคะ เพราะเราอยากให้น้องพิมมีความสุขถึงได้ร่วมมือกัน ถ้าน้องพิมมองให้ดีจะเข้าใจนะคะว่าพวกเราทำเพราะรักน้องพิม”
ซูซี่บอก พิมภานิ่งไป
“ช่างเถอะค่ะ พูดไปก็คงไม่เข้าใจว่าใจพิมมันแหลกเหลวแค่ไหน พิมจะกลับไปสัมภาษณ์เพื่อแสนยานุภาพของพี่ อ้อ เรื่องกิ๊กก็คงไม่ใช่เรื่องจริง แล้วเอาไงคะ งานนี้มันจริงมั้ย ยังต้องเดินหน้าต่อหรือเปล่า”
สามสาวมองหน้ากันเลิ่กลั่กว่าเอาไงต่อดี แต่ยังไม่ทันขยับ เสียงมือถือลัลนาดัง ลัลนากดรับ
“ว่าไงลิลลี่ แม่ใหญ่ไปอาละวาดเหรอ ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้”
ลัลนารีบออกไป
“แนนกับพี่ซูซี่ไปบอกยกเลิกกับทีมงานให้พิมด้วยนะคะ พิมต้องรีบกลับไปช่วยลัล”
พิมภารีบตามลัลนาไป นันทิกานต์กับซูซี่มองหน้ากัน
“เต็มๆ”
กิ่งแก้วเข้ามา
“ต้นสงบแล้วค่ะ พร้อมสัมภาษณ์ต่อ”
“ที่ออฟฟิศมีเรื่องด่วน พิมมันไปแล้วค่ะ เราก็ต้องรีบตามไปเหมือนกัน ขอโทษนะคะคุณกิ่ง”
กิ่งแก้วเหวอ ฤชวีเข้ามา
“มีอะไรเหรอกิ่ง”
“คุณพิมไปแล้วน่ะ”
“พอจะตั้งสติ ต้นก็ไม่เคยมีโอกาสได้แก้ตัวเลย แม้แต่ครั้งเดียว”
กิ่งแก้วมองฤชวีอย่างเห็นใจ

ลัลนารับกลับมาที่ออฟฟิศ ขณะนั้น นวลจันทร์กำลังอาละวาดกับพวกลิลลี่
“นังกาฝากมันอยู่ไหนไปตามมันมาสิ”
“พี่ลัลกำลังมาค่ะ เชิญคุณนวลจันทร์ไปที่ห้องพี่พิมก่อนนะคะ”
“สะเออะ แค่พนักงานกระจอกอย่ามาออกความเห็นกับคนอย่างฉัน ไปตามนังลัลมาเดี๋ยวนี้”
“ลัลมาแล้วค่ะ”
นวลจันทร์หันขวับมาอย่างหมายมาด
“มาแล้วรึ นังกาฝาก อยากเป็นหงส์จนตัวสั่น ถึงต้องทั้งดันทั้งถีบตัวเองให้ขึ้นสูง แกให้นังวรรณามันอ้อนผัวฉัน
ให้ตั้งแกเป็นมาร์เก็ตติ้งเมเนเจอร์ใช่มั้ย คิดจะฮุบสมบัติผัวฉัน แกมันก็สัญชาติปลิงเหมือนแม่ของแก นังสารเลว พวกแกดูไว้นะว่าเลือดเนื้อพวกผีเปรตที่มาขอส่วนบุญด้วยการให้แม่แย่งผัวคนอื่น หน้าตามันเป็นแบบนี้”
“ไม่จริงค่ะ ลัลนาได้ตำแหน่งนี้มาเพราะความสามารถ ถ้าไม่เชื่อก็ถามคุณสุกับคุณนิวัฒน์ดูก็ได้นี่คะ”
ลัลนาตกใจที่เห็นนิวัฒน์เข้ามากับสุกัญญา

สุกัญญาประกาศเสียงหนักแน่นต่อหน้านวลจันทร์
“จากมติของที่ประชุมเห็นควรให้แต่งตั้งลัลนาเป็นมาร์เก็ตติ้งเมเนเจอร์อย่างเป็นเอกฉันท์”
“พวกคุณให้ท้ายมัน”
ลัลนาหน้าเสีย
“นวลจันทร์ บริษัทนารีมีกรรมการผู้ถือหุ้นหลายคน คุณคิดว่าเขาจะยอมให้ผมใช้เส้นดันลูกขึ้นตำแหน่งได้ง่ายๆ เหรอ ถ้าลัลนาไม่มีความสามารถ” นิวัฒน์บอก นวลจันทร์อึ้งไปเถียงไม่ออก “และที่คุณควรรู้คือบริษัทนารีอยู่ภายใต้การดูแลของคุณสุกัญญา ดังนั้นคุณสุมีอำนาจเต็มที่ในการบริหารบริษัทนี้ แต่คุณไม่มีสิทธิ์เข้ามาอาละวาด หรือก้าวก่ายในบริษัทนี้ ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม”
“ฉันไม่ยอมให้มันสูบเงินไปจากคุณ”
“ลัลกับวรรณาไม่เคยขออะไรจากผม ทุกอย่างที่เขามีผมเป็นคนให้เขาเอง”
“คุณ”
“ถ้าคุณไม่หยุดวุ่นวาย คนที่จะไม่ได้อะไรเลยคือตัวคุณกับลูก จำไว้” นวลจันทร์กับลัลนาอึ้ง “กลับไปได้แล้ว”
นวลจันทร์โมโหเดินออกไป
“คุณพ่อคะ ลัลขอโทษนะคะที่ทำให้เกิดเรื่อง”
“พ่อผิดเอง ที่ปล่อยให้แม่ใหญ่ทำตามใจตัวเองมาตลอด เพราะรู้สึกผิดกับเขา พ่อดีใจนะที่ลัลพิสูจน์ให้พ่อเห็นว่าลัลเก่งมาก พ่อภูมิใจในตัวลัลนะลูก”
ลัลนายิ้มภูมิใจ
“คุณพ่อ”
ลัลนาเข้ากอดนิวัฒน์ นิวัฒน์กอดตอบเป็นครั้งแรกที่พ่อลูกมีความเข้าใจให้กัน สุกัญญายิ้มให้ลัลนา สุกัญญามองทุกอย่าง อย่างปลาบปลื้ม

สุกัญญากำลังจะเดินไปที่หน้าลิฟท์ ลัลนาตามมา
“คุณสุคะ ลัลขอบคุณ(ไหว้) คุณสุมากนะคะที่ให้โอกาสและช่วยเหลือลัลตลอดมา”
“ถ้าพิมไม่มาบอกพี่ พี่ก็คงไม่รู้เรื่องนี้ ลัลรู้แล้วใช่ไหมว่าพี่ไม่ได้เกลียดลัล พี่รอจะเห็นลัลเติบโตด้วยความสามารถตัวเอง แล้ววันนี้ก็มาถึง”
“ลัลไม่คิดเลยว่ากาฝากอย่างลัลจะได้รับการยอมรับ”
สุกัญญาจับไหล่ลัลนา
“คำด่าคือสิ่งสมมติที่เจือไปด้วย ความคิดสกปรก รู้ว่าสกปรกจะเอามาถือไว้ในมือทำไม จริงไหม”
“ค่ะ ลัลจะล้างมือ ล้างสมองให้สะอาด อยากให้คุณสุเป็นพี่สาวของลัลจริงๆ”
“พี่ว่าพี่เป็นพี่ของทุกคนในบริษัทนี้มาตลอดนะ แต่อาจจะเป็นพี่สาวจอมเฮี้ยบไปหน่อย”
“ลัลขอกอดคุณสุได้มั้ยคะ”
“ได้สิ”
ลัลนากอดสุกัญญาอย่างมีความสุข

ลัลนาเดินเข้ามาที่ล็อบบี้เห็นพิมภา นันทิกานต์ ซูซี่ และคนอื่นๆ รออยู่
“เป็นไงบ้างลัล”
ลัลนาเข้ามากอดพิมภา
“ขอบใจนะพิมที่ช่วยฉัน”
“ก็เราเพื่อนกัน” พิมภาจับลัลนาขยับออก “แล้วก็เป็นพี่สะใภ้ฉันด้วยนี่” ลัลนาร้องไห้ออกมา “ว้าย...ยัยลัลร้องไห้มาดูสิ”

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก [ตอนอวสาน/1] วันที่ 8 ม.ค 2556

ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทประพันธ์โดย ปัณณพร
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทโทรทัศน์โดย สองปุณณณฐ
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก กำกับการแสดงโดย เมธี เจริญพงศ์
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก ผลิตโดย บ.เมกเกร์ เจ กรุ๊ป จำกัด(โดยคุณนก จริยา แอนโฟเน)
ติดตามชมละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รักได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา manage