อ่านละคร แรงปรารถนา ตอนที่ 10 วันที่ 19 ม.ค. 56

อ่านละคร แรงปรารถนา ตอนที่ 10 วันที่ 19 ม.ค. 56

พิทยานิ่งไป
“เพื่อแม่ของผม ผมต้องการทำให้เค้าเห็นว่าแม่เลี้ยงดูและสั่งสอนผมมาดีแค่ไหน เค้าจะได้เลิกดูถูกเหยียดหยามแม่ของผมซักที”
สุอาภาชะงัก พิทยาพูดแล้วก็ทั้งโมโหและเสียใจ เธอมองพิทยาด้วยความเข้าใจ
“ฉันอาจจะช่วยนายเรื่องงานไม่ได้ แต่ฉันจะเป็นกำลังใจให้นายเอง”
พิทยาหันไปมองสุอาภา สองคนยิ้มให้กันอย่างรู้สึกดีต่อกันมากขึ้น

เวลากลางคืน ภูวดลเดินโอบเอวออกมาจากคอนโดฯกับคิตตี้ คิตตี้คลอเคลียภูวดลตลอด
นักสืบกำลังถ่ายภาพภูวดลกับคิตตี้เอาไว้ทุกอิริยาบถ
ในเวลากลางคืนต่อมา ภายในผับ ภูวดลดื่มเหล้า แทงสนุ๊กฯ นัวเนียกับคิตตี้และผู้หญิงอีกสองสามคน ปาร์ตี้อย่างสุดเหวี่ยง
นักสืบยังคงแอบถ่ายรูปภูวดล รัวชัตเตอร์ไม่หยุด

ที่คอนโดฯ เวลาเช้า ภูวดลนอนบนโซฟาในสภาพเมาค้าง เสียงเมสเสจดังขึ้นหลายครั้ง ภูวดลคว้ามือถือที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา ก่อนจะลืมตาในสภาพงัวเงียและมึนมาก ภูวดลกดเปิดเมสเสจแล้วก็ตกใจที่เห็นภาพตัวเองกับคิตตี้ ถึงกับเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง ตาสว่างทันที...แล้วก็ไล่ดูภาพที่ส่งมาหลายรูปด้วยความอึ้ง
ไม่นานเสียงมือถือดังขึ้น รวีพรรณที่โทรเข้ามา ภูวดลรู้ทันทีว่าเป็นฝีมือรวีพรรณ เลยรีบกดรับสาย
“ได้รับครบทุกรูปรึเปล่า”
“ทำแบบนี้ทำไม!” ภูวดลตวาด
รวีพรรณกอดอกสีหน้ากระหยิ่มยิ้มได้ใจ
“คุณอยากเล่นงานฉันก่อนทำไม ถ้าคุณทำร้ายพิทอีก ฉันจะเอาภาพทั้งหมดให้คุณย่าของคุณดู”
ภูวดลชะงัก รวีพรรณสีหน้ามีความสุขมาก
“ถ้าท่านเห็น ท่านคงจะผิดหวังในตัวหลานชายคนนี้มาก บางทีท่านอาจจะเปลี่ยนใจไม่ยกที่ดินให้กับคุณ แล้วเมื่อถึงตอนนั้นคุณก็จะกลับมาไม่มีค่าในสายตาพ่อของคุณอีกครั้ง”
ภูวดลกำมือถือแน่นด้วยความโมโหสุดๆ
“คุณร้ายกาจกว่าที่ผมคิดเอาไว้เยอะ!”
รวีพรรณสีหน้าร้ายมาก
“ประสบการณ์สอนให้ฉันรู้จักป้องกันตัวเอง จำไว้ว่านี่แค่บทเรียนบทที่หนึ่ง”
รวีพรรณกดวางสาย ภูวดลอึ้งที่เธอย้อนคำของเขา ภูวดลปามือถือลงบนโซฟาสีหน้าโมโหอย่างที่สุดและเป็นกังวลเรื่องภาพถ่าย

เวลาบ่าย สุอาภาพยุงพิทยาเข้ามานั่งที่โซฟาภายในบ้านพัก
“ฉันช่วยพูดกับหมอจนหมออนุญาตให้นายกลับบ้านวันนี้ได้ เพราะฉะนั้นนายต้องเชื่อฟังและปฏิบัติตัวตามที่ฉันบอก ตกลงรึเปล่า”
พิทยาอมยิ้มแล้วกวนกลับ
“ถ้าผมไม่ตกลงล่ะ”
สุอาภารีบพูด
“ถ้าไม่ตกลง นายต้องโดนทำโทษ”
“คุณจะทำโทษผมยังไงไม่ทราบ”
สุอาภายิ้มเจ้าเล่ห์เปิดกระเป๋าสะพาย หยิบปากกาหมึกดำออกมาวาดหนวดแมวที่หน้าพิทยา พิทยาชะงัก สุอาภาหัวเราะชอบใจ
“ก็แบบนี้ไง”
สุอาภาหัวเราะ พิทยามองสุอาภาที่หัวเราะก็คิดย้อนกลับไป

ภายในสวน บ้านสุอาภา ทั้งคู่ใส่ชุดออกกำลังกาย และอยู่ในวัยมัธยม สุอาภากำลังวาดหนวดแมวที่หน้าพิทยา เธอหัวเราะดังลั่น
“นายวิ่งแพ้ฉัน เพราะฉะนั้นนายต้องโดนทำโทษ”
สุอาภาวงกลมรอบตาพิทยา
“หยุดเถอะน้องแต หน้าพี่เลอะหมดแล้ว”
สุอาภาส่ายหน้า
“แน่ใจว่าไม่หยุด” พิทยาว่า
สุอาภาพยักหน้า พิทยาแย่งปากกาจากมือ เธอตกใจ
“เฮ้ย!”
พิทยาวาดหน้าสุอาภาเป็นการเอาคืน สุอาภาวิ่งหนี พิทยาวิ่งไล่
“ไม่เล่นนะพิท ไม่เอา...”
พิทยาจับสุอาภาได้ เธอเลยโดนวาดหน้า เขาหัวเราะสะใจ

ภายในห้องรับแขก พิทยาหัวเราะ สุอาภาแปลกใจ
“หัวเราะอะไร”
“ผมคิดถึงเมื่อก่อน ตอนนั้นเราวิ่งแข่งกัน ผมแพ้ คุณก็ทำโทษด้วยการวาดหน้าผมแบบนี้”
สุอาภาชะงัก
“ยังจำได้อีกเหรอ”
“ผมไม่เคยลืมเรื่องของเรา”
สุอาภาอึ้ง พิทยามองหน้าสุอาภา
“ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมไม่ยอมคุณง่ายๆแบบนี้หรอก แต่ครั้งนี้...ผมยอม”
สุอาภารู้สึกเขินกับคำพูดของพิทยาเลยเปลี่ยนเรื่อง
“ฉันว่านายขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะ”
พิทยามองสุอาภาแล้วก็ยิ้ม ก่อนจะลุกเดินไปขึ้นบันได แต่เดินไม่ถนัดทำท่าเหมือนจะล้ม สุอาภาตกใจรีบเข้าไปประคอง
“พิท!ระวัง”
พิทยากับสุอาภาหันมาหน้าใกล้กัน สุอาภารีบเบือนหน้าหนี
“ฉันช่วยพยุงนายขึ้นไปดีกว่า”
สุอาภาประคองพิทยาพาเดินขึ้นบันได เขาหันไปลอบมองเธออย่างรู้สึกดี

สุอาภาประคองพิทยาพาเข้ามาในห้องน้ำ พิทยาหันไปเห็นหน้าตัวเองในกระจกที่สุอาภาวาดหน้าก็ชะงัก
“สงสัยต้องล้างหน้าก่อนแล้วล่ะ”
สุอาภาหันไปมองเห็นหน้าพิทยาแล้วก็ขำ
สุอาภาเอาที่คาดผมคาดผมให้พิทยา แล้วก็บีบโฟมล้างหน้าใส่มือตัวเอง เอามือมาถูไปตามหน้า เขามองเธออย่างรู้สึกดี สุอาภาเขิน พิทยาอมยิ้มมีความสุข
ล้างหน้าเสร็จ สุอาภาเอาผ้าขนหนูซับหน้าให้ รอยหมึกบนหน้าหายไป
“เรียบร้อย...นายอาบน้ำเถอะ”
พิทยาแกะกระดุมเสื้อ สุอาภากำลังจะออกไปก็เห็นพิทยาถอดเสื้อแต่ไม่ถนัด
“ฉันช่วย”
สุอาภากับพิทยาเขินด้วยกันทั้งคู่ สุอาภาถอดเสื้อให้พิทยาเสร็จ
“ฉันว่านายแช่อ่างอาบน้ำดีกว่า จะได้สบายตัว ฉันเปิดน้ำให้”

สุอาภาเปิดน้ำใส่ในอ่างอาบน้ำ
“อุณหภูมิขนาดนี้ ร้อนพอเหรอยัง”
พิทยามายืนข้างๆสุอาภา แล้วยื่นมือไปโดนน้ำ
“กำลังดีเลย”
สุอาภาหันมาหน้าใกล้กับพิทยา สองคนมองหน้ากัน แล้วสุอาภาก็รีบผละออกห่าง
“งั้นนายก็อาบน้ำเหอะ ถ้าจะเอาอะไรก็เรียกล่ะ ฉันจะอยู่หน้าห้อง”
“อื้อ”
สุอาภาหันหลัง เปิดประตูแล้วก็หันมาอีก
“แล้วก็ไม่ต้องล็อกประตูนะ เกิดนายเป็นไรขึ้นมา ฉันจะได้เข้ามาช่วยได้ทัน”
“คร๊าบ”
สุอาภาพยักหน้าอย่างสบายใจแล้วก็เดินออกไป พิทยาแกะกระดุมกางเกงกำลังจะถอด แต่สุอาภาพรวดเข้ามาอีก พิทยารีบจับกางเกงเอาไว้ด้วยความตกใจ
“นายมีผ้าขนหนูแล้วใช่มั๊ย”
“มีแล้ว”
“โอเค...”
“ไม่ต้องเข้ามาอีกแล้วนะคุณแต ผมจะแก้ผ้าแล้ว”
สุอาภาหน้าแดงซ่านแล้วก็รีบเดินออกไป พิทยาส่ายหัวแล้วก็ยิ้มด้วยความเอ็นดูสุอาภา

พิทยาเดินใส่กางเกงตัวเดียวออกมาจากห้องน้ำในมือถือเสื้อ เห็นสุอาภานั่งอยู่ที่โซฟา เธอหันมา
“ช่วยผมใส่เสื้อหน่อยได้มั๊ยครับ”
สุอาภาไม่พูดอะไร ลุกเดินมาช่วยพิทยาใส่เสื้อจนเสร็จก็เดินมาตรงหน้า...ติดกระดุมเสื้อให้
เขามองเธอแล้วยิ้มน้อยๆอย่างรู้สึกดี
สุอาภาเขินกับสายตาของพิทยาเลยเอาแต่ก้มหน้าทำให้ติดผิดติดถูก รีบผละออกมา
“เสร็จแล้ว”
พิทยาก้มมองเห็นกระดุมติดผิด ก็ขำ
“แน่ใจนะว่าเสร็จแล้ว”
สุอาภาแปลกใจ เงยหน้าเห็นว่าตัวเองติดกระดุมข้ามไปอันหนึ่งก็ยิ่งอาย พิทยาอมยิ้ม
“ฉันติดให้ใหม่”
สุอาภาแกะกระดุม...ติดให้พิทยาอีกครั้ง พิทยาเอาแต่มองสุอาภาตาไม่กระพริบ สุอาภาทำเสร็จก็ผละออกมา
“ถ้าไงคืนนี้นายนอนในห้องเนี่ยแหละ”
“ไม่เป็นไร”
สุอาภาพูดแทรก
“เชื่อฉันสิ นอนบนเตียงมันสบายตัวกว่านอนบนโซฟา อยากถูกลงโทษอีกเหรอไง”
“ก็ได้”
ทั้งคู่ยิ้มให้กัน

ภายในออฟฟิศ ปวีณากับกรองทิพย์กลับมาที่โต๊ะ เห็นถุงกระดาษวางอยู่ก็แปลกใจ กรองทิพย์เสนอหน้าเข้ามาดูด้วยความอยากรู้
“อะไรอ่ะ”
ปวีณาไม่ตอบ เปิดถุงเห็นเป็นกล่องรองเท้า มีกระดาษโน๊ตแปะอยู่หน้ากล่อง ปวีณาหยิบออกมาอ่าน กรองทิพย์ชะโงกหน้าเข้ามาดูข้างๆ
“ผมซื้อรองเท้ามาใช้คืนให้คุณ”
ปวีณารู้ทันทีว่าบวรเป็นคนซื้อมาให้เธอ แต่กรองทิพย์ไม่รู้ก็เลยตื่นเต้น
“ใครซื้อรองเท้ามาให้เธอ”
ปวีณาไม่ตอบ แต่รู้สึกดีกับบวรขึ้นมานิดนึง

ภายในออฟฟิศ บวรเดินมาตามทาง เจอปวีณาเดินมา ทั้งคู่หยุดกึก
“ขอบคุณนะคะ เรื่องรองเท้า ความจริง คุณไม่ต้องซื้อคืนฉันก็ได้”
“ไม่ได้หรอก ถึงผมจะไม่ค่อยชอบคุณซักเท่าไหร่ แต่ผมเป็นคนแยกแยะ”
“แล้วคุณรู้ได้ไง ว่าฉันใส่รองเท้าไซส์อะไร”
“ผมเอาหน้าคุณเป็นมาตรฐาน”
บวรตกใจที่หลุดปาก ปวีณาโมโห
“นี่คุณเอาหน้าฉันไปเทียบกับเท้าเหรอ”
“เออ...มะไม่ใช่”
“ไม่ใช่อะไร คุณเพิ่งพูดอยู่หยกๆ”
บวรทำเป็นดูเวลาแล้วบอก
“ลืมไปว่านัดลูกค้า ไปนะ”
บวรยิ้มแหยแล้วรีบวิ่งออกไป แป๋วหันไปมองตามด้วยความโมโห

เวลากลางคืน ภายในห้องนอน บ้านพิทยา สุอาภาห่มผ้าให้เขาที่นอนอยู่บนเตียง
“กู๊ดไนท์”
สุอาภาเดินไปจะนอนที่โซฟา พิทยามองลังเลแล้วก็ตัดสินใจเรียก “คุณแต”
สุอาภาหันมา เขาพูดต่อ
“ผมว่าคุณมานอนกับผม เอ๊ย..มานอนเตียงเดียวกันเถอะนะครับ เอาหมอนกั้นไว้แบบนี้ คุณจะได้สบายใจ
สุอาภานิ่งมองไปที่เตียงที่พิทยาเอาหมอนข้างมาวางไว้ตรงกลางด้วยสีหน้าครุ่นคิด
สุอาภานอนอยู่กับบนเตียงกับพิทยา มีหมอนข้างกั้นตรงกลาง สองคนนอนตัวตรงกันมาก ประมาณว่านอนไม่หลับ เพราะรู้สึกแปลกๆ แล้วสุอาภากับพิทยาก็หันมามองหน้ากันพร้อมกัน สองคนตกใจ
“ยังไม่หลับอีกเหรอ”
“กำลังจะหลับแล้วคุณล่ะ”
“ฉันก็กำลังจะหลับ”
สุอาภารีบนอนหันหลังให้ พิทยาเองก็นอนหันหลังให้สุอาภา แต่สองคนยิ้มออกมาพร้อมกันอย่างรู้สึกดี

เช้าวันถัดมา ภายในห้องนอน พิทยากับสุอาภาหันหน้ามาชนกัน โดยที่หมอนข้างยังกั้นอยู่ แต่ไม่ได้ปิดหน้าคนทั้งคู่ ไม่นานพิทยากับสุอาภาก็ลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกัน ทันทีที่เห็นหน้าก็ชะงักงันกันไปนิดนึง
สุอาภารีบเอาผ้าห่มมาปิดปาก
“มอร์นิ่ง”
พิทยาเอาผ้าห่มปิดปากเช่นกัน
“อรุณสวัสดิ์ครับ”
สุอาภาลุกขึ้นนั่ง
“เออ...ฉันใช้ห้องน้ำก่อนนะ”
พิทยาพยักหน้า สุอาภาลุกเดินออกไปอย่างเขินๆ พิทยาเองก็เช่นกัน

ในเวลาต่อมา สุอาภาประคองพิทยามานั่งที่โต๊ะอาหาร
“ค่อยๆนั่ง ฉันจะทำข้าวต้มสูตรคุณหนูกระแตให้ทาน”
“ครับ”
สุอาภาเปิดตู้เย็น แต่พบว่าไม่มีของอะไรเหลือในตู้เย็น
“ของหมดทุกอย่างเลย...คงต้องออกไปซื้อแล้วล่ะ”
“ผมไปเป็นเพื่อน”
“ไม่ต้อง...นายอยู่บ้าน ฉันไปเอง”
พิทยาพยักหน้า สุอาภาเดินออกไป

ผ่านเวลาเล็กน้อย สุอาภากำลังโทรศัพท์ พลางเปิดประตูโรงรถไปด้วย
“พราว..แกช่วยฉันหน่อยสิ ฉันต้องซื้อของมาทำข้าวต้ม แต่ฉันไม่รู้ว่าต้องซื้ออะไรยังไงบ้าง ถ้าไงเจอกันที่ซุปเปอร์แถวบ้านพิทนะ”
สุอาภาวางสาย หันไปเห็นรวีพรรณเดินเข้ามาก็ชะงักไปนิดนึง
“คุณรวี”
“ฉันไปหาพิทที่โรงพยาบาล แต่เค้าบอกว่าพิทกลับมาบ้านแล้ว ฉันก็เลยแวะมาเยี่ยมค่ะ”
“คุณรวีมาก็ดีแล้วค่ะ ฉันกำลังจะออกไปซื้อของ ฝากดูพิทด้วยนะคะ”
รวีพรรณดีใจแต่ต้องทำนิ่ง
“ได้ค่ะ ฉันจะดูแลให้ดีที่สุด”
สุอาภาไม่ติดใจอะไร ขึ้นรถแล้วขับออกไป รวีพรรณสีหน้ามีความสุขมาก

ที่โต๊ะอาหาร รวีพรรณนั่งลงข้างพิทยา เห็นหน้าเขามีรอยฟกช้ำ ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ รวีพรรณจับหน้าพิทยา
“พิทโดนเยอะเหมือนกันนะเนี่ย เจ็บมากมั๊ย”
ลึกๆแล้ว รวีพรรณรู้สึกผิดที่พิทยามาเจ็บเพราะตัวเอง
“ไม่ค่อยเจ็บแล้วครับ”
“รวีขอโทษนะคะ”
พิทยานิ่วหน้า
“รวีขอโทษทำไม”
รวีพรรณผงะไปเล็กน้อย แล้วรีบแก้ตัว

อ่านละคร แรงปรารถนา ตอนที่ 10 วันที่ 19 ม.ค. 56

ละครแรงปรารถนา บทประพันธ์โดย อาริตา
ละครแรงปรารถนา บทโทรทัศน์ : ปณธี
ละครแรงปรารถนา กำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธ์ไพบูลย์
ละครแรงปรารถนา แนวละคร : โรแมนติก - ดราม่า
ละครแรงปรารถนาดำเนินงานสร้าง : บริษัทละครไท จำกัด โดย หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครแรงปรารถนา ออกอากาศ : ทุกวันศุกร์-อาทิตย์ เวลา 20.30 น. ช่อง 3 (ต่อจากเหนือเมฆ)
ที่มา manager