@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก วันที่ 8 ม.ค 2556

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก วันที่ 8 ม.ค 2556

ฤชวีพยายามพิมพ์งานแต่ใจไม่อยู่กับงาน มองไปที่หนังสือที่มีรูปพิมภา อีกด้านหนึ่งที่คอนโดพิมภา พิมภาพยายามตรวจรายงานและเอกสารต่างๆ แต่ใจก็ไม่อยู่กับงานเช่นกัน พิมภาก้มหน้าเอามือปิดหน้าตัวเอง ฤชวีถอนหายใจอย่างหมดอาลัยตายอยาก ทั้งคู่หันหลังให้โต๊ะทำงานเพราะใจไม่อยู่กับงาน
ภัทรพลตามภาณุวัฒน์ออกมาเห็นพิมมาลานั่งรออยู่
“เป็นยังไงบ้าง”
“ทำงานเอาเป็นเอาตาย แล้วก็เอาแต่ซึม มีร้องไห้เป็นระยะด้วยนะ พ่อไม่สบายใจเลยแม่”
“ครั้งนี้ยัยพิมคงคิดจะเลิกกับคุณต้นจริงๆ นะแม่”

“ก็ปล่อยไป ยัยพิมมันหลอกตัวเองได้ไม่นานหรอก”
“แม่พูดแบบนี้ หมายความว่า”
“ถ้าได้อยู่ใกล้คุณต้น ยัยพิมก็ต้องยอมทิ้งฟอร์มแน่”
“อยู่ใกล้ ยังไงแม่”
พิมมาลายิ้ม ถึงภัทรพลจะไม่รู้ว่าพิมมาลาหมายความว่าไง แต่ก็รู้ว่าพิมมาลามีแผนแล้ว



เช้าวันรุ่งขึ้น ชุติภาคุยมือถือสีหน้ายิ้มแย้ม
“ได้สิ ฉันจะจัดการให้”
มิ้นท์เข้ามา
“คุณย่า ให้คนไปตามมิ้นท์มา มีเรื่องอะไรคะ”
“ย่าอยากให้พี่ชายแกเลิกทำตัวเซื่องซึมสักที อยากให้แกช่วยตาต้นให้เป็นฝั่งเป็นฝา”

“คุณย่าจะให้ทำยังไงบัญชามาเลยค่า”
พิมภากลับบ้านที่จันทบุรี พอมาถึงก็เห็นภัทรพลกับภาณุวัฒน์กำลังโวยวายกันใหญ่ ไม่มีใครสนใจพิมภาเลย พิมภาได้แต่งง

“พ่อจะมาโยนให้ภัทรคุยกับลูกค้าคนนี้ได้ไง ภัทรไม่อยากคุย”
“แกเป็นลูก พ่อสั่งแกก็ต้องคุย”
“ลูกมันไม่อยากคุย ทำไมต้องบังคับด้วย”
“งั้นคุณนั่นแหละเป็นคนคุย”
“บ้านนี้ใครปกครอง ฉันบอกแล้วว่าลูกค้าคนนี้ฉันไม่คุย คุณกล้าสั่งฉันเหรอ”
“ไม่กล้า ตาภัทรแกนั้นแหละไปคุย”
ภาณุวัฒน์กับภัทรพลก็ทะเลาะกันอีก

“เลิกทะเลาะกันได้แล้วค่ะ ไหนบอกว่าลูกค้าคนนี้สำคัญจนต้องเรียกพิมกลับมาช่วยแล้วทำไมถึงเกี่ยงกันไม่มีใครยอมคุย เค้าเป็นใครจ๊ะ”
ยังไม่ทันที่ทุกคนจะตอบ เสียงรถแล่นเข้ามาจอด
“มาแล้ว”
“งั้นพิมคุยให้เองก็ได้”
พอพิมภาพูดจบ ก็เห็นว่าคนที่เข้ามาคือฤชวี พิมภาอึ้ง หันมาหาทุกคน
“แกรับปากแล้วนะ คุณย่าชุติภาอยากให้พวกเราทำเครื่องเพชรให้ แต่ว่าส่ง ไอ้นี่มาจัดการ” ภัทรพลพูดเบาๆ กับพิมภา พิมภากัดฟันว่าหลวมตัวไปแล้ว
“ก็ได้ เขาไม่มีผลกับชีวิตพิมอยู่แล้ว”
ทันที่ที่พิมภาพูดจบ พั้นช์สาวสวยหน้าตาน่ารัก ดูอ่อนหวานเดินตามเข้ามา
“พี่ต้น ที่นี่เหรอคะที่จะรับทำเครื่องเพชรวันแต่งงานให้พั้นช์”
พิมภาได้ยินคำว่าเครื่องเพชรวันแต่งงานก็หน้าตึง แล้วหันไปมองฤชวี มิ้นท์ตามเข้ามา
“สวัสดีค่ะทุกคน เจอกันแล้วเหรอคะ นี่พี่พั้นช์ค่ะกำลังจะเป็นเจ้าสาว และเครื่องเพชรที่คุณย่าย้ำนักย้ำหน้าว่ารบกวนคุณป้ากับคุณลุงช่วยดูแลให้หน่อย ก็ของพี่พั้นช์นี่ล่ะค่ะ พี่พั้นช์คะนี่พี่พิมค่ะ”
มิ้นท์แนะนำ พั้นช์ทักทายอย่างน่ารัก
“สวัสดีค่ะ พั้นช์กับพี่ต้นต้องรบกวนคุณพิมด้วยนะคะ”
“เราต้องขอให้คุณพิมจะช่วยดูแลเรื่องเครื่องเพชรให้เราอย่างดีนะครับ” ฤชวีบอกแล้วโอบพั้นช์ “วันสำคัญทั้งที จริงมั้ย” ฤชวียิ้มน่ารักให้พั้นช์ พิมภาเจ็บแต่เก็บอาการเต็มที่
“ค่ะ พิมจะจัดการให้เป็นอย่างดี”
พิมภามองฤชวี ต่างมองกันอย่างมึนตึงและเย็นชา ทั้งที่ภายในซ่อนความเจ็บปวดไว้

พิมภาเดินนำพั้นช์มาที่ห้องพัก
“คุณพั้นช์พักห้องนี้นะคะ”
“ขอบคุณมากค่ะคุณพิม ช่วยจัดการเรื่องเครื่องเพชรแล้วยังมาช่วยดูแลพั้นช์อีก”
“มันเป็นหน้าที่ของเจ้าบ้านค่ะ”
“งั้นพั้นช์ขอตัวอาบน้ำพักผ่อนก่อนนะคะ”
“ค่ะ ตามสบายนะคะ”
พิมภาหันหลังกลับมาเจอฤชวีที่เดินเข้ามา พิมภาทำหน้าไม่ถูก แต่ฤชวีเดินเลยพิมภาไปเคาะประตูห้องพั้นช์ มิ้นท์เดินตามเข้ามา พั้นช์เปิดประตูออกมา พิมภาไม่หันไปดูแต่ก็หยุดยืนฟัง
“คืนนี้พี่จะนอนห้องนี้นะ”
“พี่ต้น รู้ใจจังค่ะ พี่ต้นรู้ใช่มั้ยว่าพั้นช์ไม่กล้านอนคนเดียว”
“น้องนอนกรนนิดหน่อยต้องหนีมานอนกับว่าที่เจ้าสาวเลยเหรอพี่ต้นอ่ะ” มิ้นท์บอกเสียงงอนๆ พิมภาทนไม่ไหวหันกลับไป ฤชวีมองพิมภา พั้นช์มองสบตากับมิ้นท์ มิ้นท์ส่งซิก
“เข้าห้องเถอะค่ะพี่ต้น กลับไปห้องตัวเองได้แล้วมิ้นท์” พั้นช์บอก
“ไม่ขัดคอก็ได้” มิ้นท์ตามพิมภามา “ พี่พิมคะ ทานข้าวกี่โมงคะ มิ้นท์หิวมาก”
“สักครึ่งชั่วโมงก็คงตั้งโต๊ะค่ะ เดี๋ยวพี่โทรบอกนะคะ”
“ขอบคุณค่ะ”
มิ้นท์เดินออกแต่ไม่วายหันมาแอบมองพิมภาอย่างสังเกตเห็นพิมภาหน้าเศร้าๆ มิ้นท์ยิ้มแล้วรีบไป พิมภามีสีหน้าว้าวุ่นใจ มือถือพิมภาดัง พิมภารับ
“อะไรนะจ๊ะแม่ ...ทำไมทำอย่างนี้ล่ะจ๊ะ”

ค่ำวันนั้น พิมภามาร่วมโต๊ะอาหารกับฤชวี มิ้นท์ พั้นช์
“คุณลุง คุณป้า แล้วก็พี่ภัทรไปไหนค่ะพี่พิม” มิ้นท์ถามหาคนอื่นๆ
“ท่านมีธุระน่ะจ๊ะ ก็เลยให้พี่อยู่รับรอง”
“พั้นช์หิวแล้วล่ะค่ะ”
“หิวแล้วก็ทานสิจ๊ะ ขออนุญาตนะครับคุณพิม”
“ตามสบายค่ะ”
“พี่ต้นขา...” พั้นช์ทำตาปริบๆ เสียงอ้อน
“จะกินปู แต่ไม่อยากแกะ”
พั้นช์ตอบด้วยการยิ้มหวานน่ารัก ฤชวียิ้มตอบแกะปูให้พั้นช์ พิมภาได้แต่แอบมองอย่างไม่พอใจนัก
“พี่พิมไม่ทานปูเหรอค่ะ”
“ไม่ดีกว่าค่ะ พี่เบื่อแล้ว” ฤชวีกับพั้นช์หันมามองหน้าพิมภา “หมายถึง กินมาเยอะแล้วค่ะหลายวันนี้ ตามสบายนะคะ”
ทุกคนลงมือกินอาหาร ฤชวีเอาใจพั้นช์ พิมภาแอบมองตลอดเจ็บจี้ดๆ

คืนนั้นพิมภานอนบนเตียงพยายามข่มตาให้หลับแต่ก็หลับไม่ลง เพราะภาพฤชวีเอาใจผู้หญิงอื่นนอกจากตัวเองมันทิ่มแทงใจพิมภา พิมภาต้องลุกขึ้นมาทนไม่ไหว
“ใครใช้ให้เข้ามาเสนอหน้าในหัวฉันยะ ออกไป ออกไป” พิมภาสะบัดหัวเหมือนอยากให้ภาพเหล่านั้นหลุดออกไป “ไม่ไหวแล้ว”
พิมภาตัดสินใจออกไปเดินเล่นนอกห้อง

พิมภาเดินออกมาขาพาไปทางห้องพักของพวกพั้นช์เจอภัทรพลที่มาคุยโทรศัพท์กับลัลนาอยู่
“อะไรอ่ะคุณลัล ไม่คิดถึงกันบ้างเหรอ อะไรนะ กินยาแก้คิดถึงแล้ว ไม่เอาสิ ต่อไปห้ามกินนะ โยนทิ้งไปเลย”
ภัทรพลสีหน้าอ้อน “คุณลัลไม่คิดถึงผม แล้วมาวิ่งวนเวียนในใจผมทำไม ก่อกวนนะเราน่ะ” พิมภาทนความเน่าของภัทรพลไม่ไหวเข้ามาจ้องหน้า ภัทรพลหันมาเจอพิมภา “เอ้ย แค่นี้ก่อนนะครับคุณลัล มีมารมาผจญ” ภัทรพลวางสายจากลัลนา “อะไรของแกยัยพิม”
“เมื่อเย็นพี่ภัทร พ่อ แม่ ทิ้งพิมเฉยเลยนะ”
“ก็ทำไมล่ะ ไอ้คุณต้นมันไม่มีผลอะไรกับแกแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ก็...ไม่มี๊”
“แล้วแกเดินมาทางนี้ทำไม”
“พิมก็ ก็มาดูความเรียบร้อยไง เผื่อคุณพั้นช์ เค้าจะต้องการอะไร”
“ไม่เอาแล้วพี่ต้น พั้นช์ไม่เอาแล้ว หยุดนะ”
พิมภากับภัทรพลอึ้ง หันขวับไปทางห้องพักของพั้นช์ทันที
“เฮ้ย นี่มันนอนห้องเดียวกันเหรอ”
“ก็เค้าจะแต่งงานกันแล้ว ไม่แปลกนี่พี่ภัทร”
“แกทำใจได้เหรอพิม”
“ทำไมต้องทำใจกับเรื่องที่ไม่มีผลกับชีวิตเราด้วย อย่าไร้สาระได้มั้ยพี่ภัทร”

พิมภาเดินหนี แต่พอเดินพ้นจากภัทรพล พิมภาก็น้ำตาไหลพราก ภัทรพลเดาออกว่าพิมภาต้องร้องไห้
“ไอ้พิม” ภัทรพลจับตัวพิมภาหันมา เห็นว่าน้ำตาไหลพราก “โธ่เอ๊ย พี่ว่าแล้ว” ภัทรพลกอดพิมภาไว้เป็นการปลอบใจ “ลดทิฐิลงบ้างก็ได้นะยัยพิม”

พิมภากอดภัทรพลแน่น
“พิมไม่ได้เป็นอะไรพี่ภัทร ไม่ได้เป็น”
แล้วสายตาของพิมภาก็เห็นว่าห้องของพั้นช์ไฟดับลง เสียงหัวเราะของพั้นช์กับต้นดังออกมา พิมภายิ่งกอดภัทรพลแน่น ภัทรพลหันไปดู
“ไปให้พ้นจากตรงนี้ดีกว่ายัยพิม”
ภัทรพลกอดประคองพิมภาอย่างทนุถนอมพาพิมภาออกไป
ภัทรพลมาส่งพิมภาที่ห้อง
“ให้พี่อยู่เป็นเพื่อนมั้ย”
“พิมไม่เป็นไรหรอกพี่ภัทร”
“อ่อนแอให้พี่เห็นน่ะไม่เป็นไรหรอกนะยัยพิม”
“พิมไม่เป็นไรจริงๆ ง่วงแล้ว ออกไปได้แล้ว”
“งั้นก็นอนพักซะ” ภัทรพลจะออกไป แล้วหันกลับมาอีก “แน่ใจนะว่านอนหลับ”
“แน่ใจ”
ภัทรพลจะออกไป แล้วก็หันกลับมาอีก
“แน่ใจนะว่าอยู่คนเดียวได้”
“แน่ใจ”
พิมภายิ้มให้เป็นการการันตี ภัทรพลแม้ไม่ค่อยวางใจนักแต่ก็ยอมออกไป ทันทีที่ภัทรพลอออกไป ประตูปิดลง พิมภาน้ำตาไหล พิมภานึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในมอเตอร์โฮม พิมภาปาดน้ำตาตัวเอง
“เมื่อคุณไม่แคร์ฉัน ฉันก็ไม่แคร์คุณเหมือนกัน”
แต่ยิ่งสะกดจิตตัวเอง น้ำตาก็ยิ่งไหล มือถือพิมภาดังเห็นว่าตรีวิญโทรเข้ามา พิมภาหายใจลึกๆ แล้วรับสาย
“ค่ะคุณตรีวิญ พิมถึงตั้งแต่บ่ายแล้ว”
“ผมเห็นคุณพิมหายเงียบไปเลย ก็เลยเป็นห่วง”
“พอดีช่วยพ่อแม่รับแขกอยู่น่ะค่ะ เลยไม่ได้โทรกลับไป”
“มีอะไรรึเปล่าครับคุณพิม น้ำเสียงคุณพิมแปลกๆ”
“มีเรื่องยุ่งๆ นิดหน่อยค่ะ”
“มีเรื่องอะไร คุณพิมเล่าให้ผมฟังได้นะครับ”
“คุณตรีวิญค่ะ วันนี้พิมเหนื่อย พิมขอพักก่อนนะคะ”
พิมภาตัดบทวางสายจากตรีวิญ ตรีวิญรู้สึกไม่พอใจที่พิมภาไม่แม้แต่จะเล่าเรื่องที่ไม่สบายใจให้ฟัง

เช้าวันรุ่งขึ้นพิมภาเดินออกมาที่โต๊ะอาหารเห็นทุกคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว ยกเว่นมิ้นท์กับพั้นช์ที่ไม่อยู่ที่โต๊ะอาหาร ทุกคนทำตึงๆ ใส่ฤชวี ยกเว้นพิมมาลา
“คุณต้นฝีมือคุณต้นดีไม่เปลี่ยนเลยนะ”
“ผมดีใจนะครับที่คุณแม่ยังชอบ”
“ไม่ต้องเรียกแม่แล้วม๊างตอนนี้ ไม่สนิทกันขนาดนั้นแล้วนะ ยัยพิม ทำไมไม่ทานละลูก”
“หรือว่าไม่ชอบ”
“ค่ะ”
“ทำไมล่ะครับ เคยชอบไม่ใช่เหรอครับ” ฤชวีถาม พิมภาหันไปจ้องหน้าฤชวี
“เคย แปลว่าเคย เข้าใจใช่มั้ยคะ ไม่ได้หมายความว่าจะชอบตลอดไป”
“เหมือนผมเลยครับ บางเรื่องถ้าเคยชอบแล้วมันไม่ดี ผมก็ไม่ชอบแล้วก็ไม่จำอีกต่อไป”
พิมภาเจ็บ ภาณุวัฒน์ พิมมาลามองอาการพิมภาแล้วรู้สึกสงสาร
“เหมือนกันเลยค่ะ ฉันก็ไม่อยากจำเหมือนกัน”
พิมภาลุกขึ้น ภัทรพลพยายามดึงให้พิมภาลงนั่ง
“นั่งลงก่อนยัยพิม”
“ไม่ล่ะพิมไม่ชอบอยู่กับเรื่องเก่าๆ มันไม่มีผลดีอะไรกับชีวิต”
“เหรอครับ”
เรื่องกำลังจะบานปลาย แต่มิ้นท์วิ่งเข้ามา
“แย่แล้ว พี่พั้นช์จมน้ำค่ะ”
มิ้นท์ร้องลั่น ฤชวีรีบวิ่งออกไปทุกคนวิ่งตาม

ฤชวีวิ่งลงทะเลไปช่วยพั้นช์ คนอื่นๆ วิ่งตามมามองอย่างเป็นห่วง ฤชวีอุ้มพั้นช์ขึ้นมาบนชายหาด ทุกคนเข้าไปดูเห็นพั้นช์หลับนิ่ง
“ทำไงดีพี่ต้น”
“ผายปอดเร็วคุณต้นสิคุณต้น”
ฤชวีจะผายปอด พิมภามองฤชวีที่กำลังจะก้มลงไปผายปอดแล้วนึกถึงฤชวีที่เคยผายปอดให้เธอ ยิ่งฤชวีก้มลงใกล้ พิมภายิ่งทนไม่ได้จึงลืมตัวเข้าไปผลักฤชวีออก
“ฉันไม่ยอม”
ทุกคนอึ้งงง
“อะไรกันยัยพิม”
“แกเป็นบ้าอะไร คุณต้นผายปอดเร็วครับ”
ฤชวีจะก้ม พิมภาทนไม่ได้จริง ผลักฤชวีออก
“ไม่ต้อง” พิมภาบอกแล้วชะงัก เมื่อเห็นที่คอฤชวีสวมสร้อยที่คล้องแหวนของเล่นอยู่ พิมภาอึ้งๆ ไปแล้วรู้สึกตัวว่าทุกคนมองอยู่อย่างงงๆ “ฉันจะช่วยเอง”
พิมภาเข้าไปแทนที่ฤชวีจะลงไปผายปอดแต่ปากยังไม่ถึงปากพั้นช์ พั้นช์แอบลืมตามองตกใจที่พิมภาจะผายปอดจริงๆ จึงทำเป็นสำลักน้ำออกมาซะก่อน
“พี่พั้นช์ไม่เป็นไรแล้ว” มิ้นท์บอกอย่างดีใจ
“พาไปพักในบ้านเถอะ”
ฤชวีอุ้มพั้นช์ คราวนี้พิมภาขวางฤชวีไม่ได้แล้ว ฤชวีอุ้มพั้นช์ห่างออกไป มิ้นท์วิ่งตามไป พิมภาได้แต่มองฤชวีอุ้มพั้นช์ห่างออกไป ออกไป แต่แล้วภาพฤชวีอุ้มพั้นช์ถูกแทรกด้วยตรีวิญที่เข้ามา
“คุณพิมครับ”
พิมภาตกใจ ฤชวีหันมามองเห็นว่าตรีวิญมาหาพิมภา ฤชวีไม่พอใจ หันหน้าหนียิ่งอุ้มพั้นช์เดินหนีไปเร็วกว่าเดิม พิมภาทำอะไรไม่ถูก

ตรีวิญนั่งหน้าระรื่นอยู่ในห้องรับแขกชวนภัทรพล พิมมาลา ภาณุวัฒน์คุยไปเรื่อยชมบ้าน
“บ้านสวยดีนะครับ”
“ก็แต่งให้สวย ไม่ได้แต่งให้มันรก”
“ตาภัทร” พิมมาลาทำเหมือนจะดุภัทรพล แต่... “คุณตรีวิญมาทำไมคะ” ตรีวิญอึ้ง “หมายถึงทำไมอยู่ดีๆ ก็มา”
“ผมอยากจะรู้จักคุณพิมให้มากขึ้นน่ะครับ เพราะเรา...”
“ถามยัยพิมหรือยังว่าอยากให้คุณรู้จักหรือเปล่า”
“พูดเหมือนคุณตรีวิญไร้มารยาท ไม่มีความเกรงใจเลยตาภัทร”
“พ่อก็...”
“พ่อจะบอกว่ามันแรงไป เขาแค่คิดไม่เป็นเท่านั้นเอ๊ง”
ฤชวีกับมิ้นท์เดินเข้ามา พิมภากับฤชวีมองหน้ากันแต่ไม่พูดกัน
“หนูพั้นช์เป็นยังไงบ้าง” พิมมาลาถามฤชวี
“หลับไปแล้วครับ”

“พี่ต้นบอกว่า เมื่อคืนคงเพลีย พอลงไปว่ายน้ำก็เลยเป็นตะคริว”
มิ้นท์บอก พิมภากับภัทรพลมองหน้ากันนึกถึงภาพที่เห็น เสียงที่ได้ยินเมื่อคืน

“คุณฤชวีมาที่นี่ทำไมเหรอครับ” ตรีวิญถามฤชวี ทุกคนมองตรีวิญไม่พอใจ
“คุณฤชวีเขาสั่งทำสร้อยก็เลยมา มาแบบมีเหตุผลน่ะ”
“เมื่อคืนคุณพิมโทรชวนให้ผมมาเที่ยวที่บ้านครับ” ตรีวิญบอก พิมภาอึ้ง เพราะไม่ได้ชวน แต่ก็ไม่อยากหักหน้าตรีวิญ “ที่นี่สวยนะครับ ถ้าผมจะแต่งงาน ผมคงเลือกถ่ายรูปเวดดิ้งที่นี่” ตรีวิญมองพิมภาอย่างมีความหมาย “เป็นที่แรก”

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก วันที่ 8 ม.ค 2556

ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทประพันธ์โดย ปัณณพร
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทโทรทัศน์โดย สองปุณณณฐ
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก กำกับการแสดงโดย เมธี เจริญพงศ์
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก ผลิตโดย บ.เมกเกร์ เจ กรุ๊ป จำกัด(โดยคุณนก จริยา แอนโฟเน)
ติดตามชมละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รักได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา manage