อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก [ตอนอวสาน/3] วันที่ 9 ม.ค 2556

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก [ตอนอวสาน/3] วันที่ 9 ม.ค 2556

“ก็ต้องยอมล่ะกิ่ง พี่ภัทรพูดถูก ต้นไม่อยากทำให้คุณพิมต้องร้องไห้อีกเขากำลังจะเริ่มต้นใหม่กับตรีวิญ ต้นกับคุณพิมคงต้องจบกันแค่นี้”
กิ่งแก้วมองฤชวีที่ดูจะถอดใจจริงๆ อย่างคิดหนัก กิ่งแก้วคิดๆ แล้วมองโทรศัพท์ตัวเอง กิ่งแก้วมองฤชวีแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะเดินเนียนๆ มานั่งข้างฤชวีแต่เอามือข้างที่มีโทรศัพท์วางบนขอบโซฟาแล้วกดเรคคอร์ดเสียง
“ถ้าไม่อยากบอกใคร ก็เล่าให้กิ่งฟังได้มั้ย ว่าบนดาดฟ้านั่นมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง”
ฤชวีมองแล้วระบายออกมาอย่างอึดอัด

“ตอนที่ต้นขึ้นไปการะเกตุเริ่มคลุ้มคลั่งแล้ว เขาแค้นคุณพิมมากจนพร้อมจะฆ่าทุกคน...”
ฤชวีเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้กิ่งแก้วฟัง

ที่โรงพยาบาล พิมภานอนหลับอยู่บนเตียงโดยมีพิมมาลากับภาณุวัฒน์นั่งเฝ้าอยู่ ภัทรพลเดินเข้ามาอย่างหัวเสีย
“เจ็บใจจริงๆ”
“คุณต้นว่าไงตาภัทร”
“ไม่ปฏิเสธสักคำเลยแม่ ปอดแหกแบบนั้น ดีนะที่ไอ้พิมไม่ได้แต่งงานด้วย ไม่งั้นแย่แน่ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะเป็นคนแบบนี้”
“เบาๆ หน่อยไอ้ภัทร เดี๋ยวน้องตื่นมาได้ยินจะเสียใจ”
“ชีวิตไอ้พิมนี่มันยังไงนะพ่อ เจอกี่คนก็ไม่มีดีสักคน ภัทรว่าให้มันขึ้นคานเหอะ ไม่อยากเห็นมันทุกข์แล้ว สงสารมัน”
ภาณุวัฒน์กับพิมมาลาพยายามลูบไหล่ให้ภัทรพลใจเย็นๆ พลางมองพิมภาอย่างสงสาร พิมภาที่นอนหันไปอีกทางค่อยๆ ลืมตาขึ้น น้ำตาไหลออกมาอย่างเสียใจ

ฤชวีทำหน้าเศร้าหลังจากเล่าจบ
“แสดงว่าคุณการะเกตุตั้งใจจะฆ่าทุกคนเลยสิ คิดแล้วก็น่ากลัวนะ ถ้าต้นเดาอารมณ์ผิดล่ะ ตายกันหมดแน่ๆ”
“ต้นไม่อยากให้กิ่งบอกใครเรื่องนี้ ไม่อยากเอาการเจ็บของต้นเป็นบุญคุณให้คุณพิมต้องร้องไห้เพราะต้นอีก ต้นอยากให้คุณพิมมีความสุขสักที”
“แต่ยังไงต้นก็น่าจะไปเยี่ยมเขาบ้าง กิ่งรู้นะว่าต้นอยากเจอคุณพิม อย่างน้อยก็คนที่รักกันไปเถอะนะ”
ฤชวีอยากไปแต่ก็ลำบากใจ

ที่โรงพยาบาล ตรีวิญป้อนข้าวต้มให้กับพิมภา
“พิมอยากออกจากโรงพยาบาลแล้วค่ะ”
“ไม่ถือโอกาสพักสักหน่อยเหรอครับ คุณพิมทำงานหนักมาตลอด”
“พิมอยากทำงานค่ะ เริ่มต้นใหม่...” ตรีวิญจับมือพิมภา
“ขอให้ผมได้ก้าวเดินเคียงข้างคุณพิมกับชีวิตที่ เริ่มต้นใหม่ในครั้งนี้ได้ไหมครับ”
พิมภาลังเล เสียงเคาะประตูดัง ฤชวีเปิดประตูเข้ามา พิมภาเห็นฤชวีเข้ามา อารมณ์น้อยใจพุ่งขึ้นมาจนอยากจะประชดฤชวีจึงหันไปยิ้มให้ตรีวิญ
“ตกลงค่ะ พิมจะแต่งงานกับคุณ”
ตรีวิญดีใจมาก ฤชวีตะลึงที่ได้ยินการตัดสินใจของพิมภา พิมภามองฤชวีอย่างตัดสินใจเด็ดขาด

วันต่อมา ภาณุวัฒน์นั่งกอดอกนิ่งเมื่อรู้ว่าตรีวิญมาพบเรื่องอะไร
“มาขอยัยพิมแต่งงาน”
ตรีวิญนั่งอยู่ตรงข้ามภาณุวัฒน์
“ครับ”
“ทั้งที่รู้ว่าเค้ามีสามีอยู่แล้ว”
“แต่ก็เลิกรากันไปแล้วนี่ครับ อีกอย่างมันก็เป็นแค่เรื่องสมมติเท่านั้น” ตรีวิญมองหน้าพิมภาก่อนจะพูด “และที่คุณพิมต้องทำแบบนั้นก็เพราะไม่มีทางเลือก ผมเข้าใจคุณพิมครับ”
“เก่งไปรึเปล่า ตัวไอ้พิมเองมันยังไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเลย คุณจะไปเข้าใจมันได้ยังไง” ภัทรพลบอก
“ตรงประเด็นเลยนะ พูดกันต่อหน้ากันไปเลย พิม ลูกคิดจะทำประชดใครรึเปล่า”
พิมมาลาต้องการถามคำถามนี้ต่อหน้าตรีวิญเพื่อกำหราบความอวดดีของตรีวิญ
“ไม่ค่ะ พิมอยากแต่งงานกับคุณตรีวิญจริงๆ”
“แล้วเย็นนี้อยากกินอะไรลูก” พิมภางงกับคำถามของพิมมาลา “ตอบแม่สิ”
“ของโปรดของพิม ที่แม่ชอบทำก็ได้ค่ะ”
พิมมาลายิ้มนิ่งก่อนจะพูด
“ขนาดอาหารเรายังเลือกเฉพาะที่เราชอบ เลือกที่เราอยากจะกิน เลือกที่ทั้งร่างกายและจิตใจของเรารับเข้าไปแล้วจะมีความสุข” พิมมาลาหันไปมองหน้าตรีวิญแล้วพูดต่อ “เรื่องใหญ่ๆ สำคัญๆ ที่เราจะรับเข้ามาในชีวิต เราก็ต้องดูให้รอบคอบเหมือนกันว่าเราต้องการมันจริงๆ”
พิมภารู้ว่าพิมมาลาต้องการเตือนให้คิดให้ดี
“พิมบรรลุนิติภาวะแล้ว พิมตัดสินใจเองได้จ๊ะแม่”
พิมมาลาไม่พอใจกับความดื้อรั้นของพิมภา
“ไม่ว่าจะเป็นการแต่งงานครั้งที่เท่าไหร่ การแต่งงานก็เป็นเรื่องสำคัญสำหรับผู้หญิงเสมอ มันไม่ใช่เรื่องที่จะทำเล่นๆ นะยัยพิม”
“พิมไม่ได้ทำเล่นๆ จ๊ะแม่ พิมจะแต่งงานกับคุณตรีวิญ”
พิมมาลาผิดหวังกับพิมภา

“ถ้าเป็นแบบนั้นก็ตามใจ แม่จะไม่พูด ไม่ทักท้วงพิมเรื่องนี้อีก เพราะพิมไม่ฟังแม่แล้ว”
พิมมาลาโกรธและหันหน้าหนีพิมภา
“ยัยพิม แม่เคยโกรธแกแบบนี้มั้ย นี่ขนาดมันยังไม่ได้แต่งกับแกยังเกิดเรื่องแบบนี้ แล้วถ้ามันมาอยู่ในบ้านเรา ไม่ยิ่งแย่ไปกว่านี้เหรอ”
ภัทรพลต่อว่า พิมภารู้สึกผิดแต่ก็ดื้อ
“พิมตัดสินใจแล้วพี่ภัทร”
“ปล่อยเค้าตาภัทร ปล่อยเค้า”
แล้วพิมมาลาก็เดินเข้าห้องไปอย่างผิดหวังในตัวพิมภา
“แม่”
ภัทรพลรีบตามไปดูพิมมาลา ภาณุวัฒน์มองหน้าพิมภาและตรีวิญ แล้วถอนหายใจก่อนจะตามพิมมาลาไปอีกคน ตอนนี้ในห้องเหลือแค่พิมภากับตรีวิญเท่านั้น พิมภายิ่งสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ไม่สุขเลย
“ไม่ต้องห่วงนะครับคุณพิม ผมจะจัดการทุกอย่างเป็นอย่างดี”
พิมภายิ้มตอบแห้งๆ เพราะไม่รู้สึกมีความสุขเลย

คืนนั้นภัทรพลเข้ามาหาพิมภาที่ห้อง
“ยัยพิม แม่เสียใจมากรู้มั้ยที่แกทำแบบนี้” พิมภาได้ยินแล้วก็รู้สึกผิดแต่ก็ทำดื้อต่อไป “แกประชดคุณต้นด้วยการแต่งงานมันไม่ใช่วิธีที่ฉลาดเลยนะ แกรักนายตรีวิญเหรอ” พิมภาไม่ตอบ ภัทรพลยิ่งฉุน “แกลืมเรื่องไอ้เอกพลแล้วเหรอ จำไม่ได้เหรอว่าการตัดสินใจครั้งนั้นมันทำให้แกเสียใจแค่ไหน”
“แล้วเรื่องคุณต้น พี่ภัทรรู้มั้ยว่าพิมเจ็บแค่ไหน” พิมภาน้ำตาจะร่วง “ความรักสำหรับพิมมันไม่มีจริงหรอกพี่ภัทร”
“แต่แกก็รู้ว่าคุณต้นเค้าทำตามที่พ่อแม่ ที่พี่สั่ง เค้าถึงต้องโกหก และ...”
“และเรื่องโกหกทั้งหมดมันก็เริ่มต้นจากพิม แต่ถ้าเขาเลือกที่จะบอกความจริงกับพิม พิมพร้อมจะยอมรับผิดทั้งหมด เขาเลือกที่จะทำลายความไว้ใจที่พิมให้เขา”
ภาณุวัฒน์เดินมาที่หน้าห้อง
“ในเมื่อยัยพิมมันเลือกแล้วก็ปล่อยมันตาภัทร...คนเราเดินหน้าแล้วต้องไม่ถอยหลัง พิมคิดแบบนี้ใช่มั้ยลูก”
“จ๊ะพ่อ”
“แต่ถ้าเรารู้ว่าเดินหน้าไปเพื่อตกเหวลึก เราควรถอยหลังหรือเดินหน้าล่ะลูกไม่ต้องตอบพ่อ แต่ขอให้ทบทวนดูว่า พิมฉลาดพอที่จะตอบตัวเองข้อนี้ได้รึเปล่า ไปตาภัทร ให้น้องมันอยู่คนเดียวทบทวนตัวเองบ้าง”
ภาณุวัฒน์กับภัทรพลออกไป พิมภาทิ้งตัวลงนั่งคิดหนัก

หลายวันต่อมา สุกัญญาอึ้งกับการ์ดแต่งงานของตรีวิญกับพิมภา
“พี่ยินดีด้วยนะ”
สุกัญญาแสดงความยินดีแต่สีหน้าดูไม่เห็นด้วย มองหน้าพิมภา
“ขอบคุณครับคุณสุ”
สุกัญญายังมองหน้าพิมภาเหมือนเป็นคำถามว่าจะทำแบบนี้จริงๆ เหรอ
“พิมก็เหมือนน้องสาวพี่คนหนึ่งที่พี่อยากเห็นว่าน้องคนนี้มีความสุขนะ”
พิมภารู้ดีว่าสุกัญญาหมายถึงอะไร
“ขอบคุณค่ะ”
พิมภามีสีหน้าซึมๆ ไม่สดใสฟังสุกัญญา

ที่ห้องทำงานพิมภา พิมภาขยับลุกจากเก้าอี้เมื่อนันทิกานต์เข้ามา
“มาสิแนน”
“อะไรของแก”
“ฉันแจงรายละเอียดงานให้แกหมดแล้ว เก้าอี้ตัวนี้ ห้องทำงานนี้เป็นของแกแล้วนะ มาสิ” พิมภาดึงนันทิกานต์มานั่ง “นันทิกานต์ แบรนด์เมเนเจอร์คนใหม่ ดีใจด้วยนะเพื่อน”
พิมภากอดนันทิกานต์จากด้านหลัง
“ขอบใจนะพิม”

วันต่อมาที่ร้านเวดดิ้ง พิมภาในชุดแต่งงานเรียบร้อยเดินออกมาเตรียมตัว
“พร้อมถ่ายแล้วค่ะ เชิญทางนี้ค่ะ”
เจ้าหน้าที่พาตรีวิญกับพิมภามาตรงมุมสวย ฤชวีเดินเข้ามาในร้าน พิมภาชะงักที่เห็นฤชวี ฤชวีเห็นพิมภาในชุดเจ้าสาวก็อึ้งไป
“มาถ่ายรูปแต่งงานเหมือนกันเหรอคะ” พิมภาถามฤชวี ฤชวีมองนิ่งไม่ตอบ พิมภามองฤชวีอย่างเจ็บปวด “ยินดีด้วยนะคะ”
ฤชวีอึ้งๆ อยากจะพูดอะไรออกไปแต่เสียงตรีวิญดังขัดขึ้นซะก่อน
“คุณพิมครับ”
ตรีวิญเดินเข้ามาโอบเอวพิมภาแสดงความเป็นเจ้าของ
“สวยมากเลยครับคุณพิม” พิมภายิ้มฝืนๆ
“ค่ะ”
“สวัสดีครับคุณฤชวี หวังว่าคุณฤชวีจะไปร่วมงานแต่งเพื่อแสดงความยินดีกับเราสองคนนะครับ”
ฤชวีมองพิมภา สองคนมองกันอย่างหลากหลายความรู้สึก ยังรักและเจ็บปวดทุกครั้งที่ได้เห็นหน้ากัน
“คนสวยมาแล้ว พี่ต้น” ทุกคนหันตามเสียงเห็นมิ้นท์พาพั้นช์ในชุดเจ้าสาวเดินออกมา “มาตรงเวลาเป๊ะ ช่วยหน่อยนะพี่พั้นช์” มิ้นท์บอกพั้นช์ พั้นช์พยักหน้า มิ้นท์เปิดฉากทักพิมภากับตรีวิญ “สวัสดีค่ะพี่พิม คุณตรีวิญ”

“สวัสดีค่ะคุณพิม”
“เป็นไงคะ พี่พิม เจ้าสาวสวยมั้ยคะ”
พิมภามองหน้าฤชวีด้วยความเจ็บปวด
“สวยค่ะ”
ตรีวิญมองท่าทีพิมภากับฤชวีอย่างไม่พอใจ เจ้าหน้าที่ร้านเวดดิ้งเข้ามา
“คุณตรีวิญ คุณพิมภาเชิญค่ะ”
“ไปเถอะครับคุณพิม”
ตรีวิญประคองพิมภาออกไป ฤชวีมองตามไปอย่างอาลัยอาวรณ์ มิ้นท์กับพั้นช์เข้ามาหาฤชวีรู้สึกสงสาร
“พี่ต้น”
“ขอโทษนะพี่ต้น พี่ไหวมั้ย”
“ไม่ใช่ความผิดของมิ้นท์หรอก พี่ผิดเองที่ยังหวัง”
“พั้นช์เชื่อว่าคุณพิมยังมีใจกับพี่นะคะ สายตาคุณพิมมันฟ้อง”
ฤชวีมองพั้นช์กับมิ้นท์แบบไม่รู้จะทนได้อีกนานแค่ไหน
พิมภากับตรีวิญถ่ายรูปพรีเวดดิ้ง ฤชวีเข้ามายืนมองด้วยสีหน้าเจ็บปวด มิ้นท์กับพั้นช์ได้แต่มองอย่างสงสาร
“เรียบร้อยครับ เปลี่ยนชุดต่อไปเลยครับ”
ช่างภาพบอก ตรีวิญกับพิมภาเดินออกมา พิมภาสบตากับฤชวี พิมภาไม่สามารถปิดสายตาอาลัยอาวรณ์ของตนเองได้ พิมภาเดินผ่านฤชวีไป

พิมภาเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้วยืนมองตัวเองในกระจก
“เธอต้องมีความสุขสิ พิมภา มีความสุข” พิมภาสะกดจิตตัวเองและยังไม่ทันจะขยับ ทันใดนั้นฤชวีก็เดินเข้ามา พิมภามองในกระจกตกใจที่เห็นฤชวี “คุณเข้ามาทำไม”
ฤชวีไม่ตอบแต่เข้ากอดพิมภาแน่น
“คุณพิม คุณพิม”
พิมภาน้ำตาคลอ เกือบจะทำตามหัวใจตัวเองจะยกมือกอดฤชวี
“เรียบร้อยหรือยังคะคุณพิม”
เสียงของเจ้าหน้าที่ทำให้พิมภาได้สติดันฤชวีออก
“เดี๋ยวออกไปค่ะ”
พิมภาจะออกไป แต่ฤชวีจับแขนพิมภาไว้ พิมภาหันมอง ฤชวีขยับสร้อยออกมาให้เห็นว่าฤชวียังสวมสร้อยที่ร้อยแหวนของเล่นไว้ พิมภาอึ้ง ฤชวีน้ำตาคลอ
“มันอยู่กับผมเสมอ ความรักของเรา”
ฤชวีมองสบตาพิมภาอย่างยืนยันในหัวใจตัวเอง แต่พิมภายังทิฐิและ ปากแข็ง
“มันสายไปแล้ว ฉันเดินหน้าแล้ว”
ฤชวีปล่อยมือจากพิมภา พิมภารู้สึกใจหายวูบแต่ต้องทำเหมือนเก่งแกร่งเดินออกไป ฤชวีเจ็บปวด

พิมภากับตรีวิญถ่ายรูปและเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยเดินออกมาเจอกับฤชวี มิ้นท์ พั้นช์ที่ออกมาเช่นกัน ฤชวีกับพิมภาต่างชะงักมองกัน ตรีวิญจับมือพิมภาแสดงความเป็นเจ้าของ ฤชวีตัดใจโอบพั้นช์
“ไปเถอะ”
พั้นช์งงๆ แต่ก็ยอมไปตามที่ฤชวีพาไป มิ้นท์รีบตามไป พิมภาเศร้า ตรีวิญเห็นแต่ยิ้มอย่างพอใจ

คืนนั้นที่บ้านชุติภา ฤชวีกดมือถือฟังเสียงพิมภาที่ร้องเพลงให้ ฤชวีมือจับที่แหวนของเล่นห้ามน้ำตาไม่อยู่ อีกด้านหนึ่งที่คอนโดพิมภา พิมภานอนบนเตียงนึกถึงฤชวีตอนที่เคยอยู่ด้วยกันภายในห้อง รอยยิ้ม อ้อมกอด ทุกความทรงจำย้อนกลับมากระแทกหัวใจพิมภาอย่างรุนแรง พิมภานอนร้องไห้เจ็บปวด

วันต่อมาพิมภาลากกระเป๋าเสื้อผ้าออกมาจากห้อง พลางคุยโทรศัพท์มือถือไปด้วย
“ฉันกำลังจะไปสนามบิน แกถึงแล้วใช่มั้ย เดี๋ยวพี่ภัทรไปส่ง อืม...” พิมภาหันไปทางห้องภัทรพล “พี่ภัทรพิมจะไปสนามบินแล้ว เร็วหน่อย”
เสียงกริ่งห้องดัง พิมภาเดินไปเปิดประตูห้องแล้วต้องแปลกใจที่เห็นหน้าเกษม
“สวัสดีครับ คุณพิมใช่มั้ยครับ”
“ค่ะ”
“คุณฤชวีอยู่มั้ยครับ”
“เอ่อ ขอโทษนะคะ คุณเป็นใครคะ”
“นักสืบครับ”
“นักสืบ” พิมภาทำหน้างง
“ครับ ก็คราวที่คุณโดนใส่ร้ายจากคนที่ชื่อเบอร์รี่ ผมนี่ล่ะที่สืบเรื่องแล้วส่งรายละเอียดให้” พิมภาตะลึง ภัทรพลออกมาจากในห้อง
“อ้าว คุณนักสืบ มีอะไรมาส่งอีกเหรอครับ คุณฤชวีไม่อยู่หรอกนะครับ”
“เปล่าครับ ผมจะมาต่อว่าคุณฤชวีออกหนังสือเล่มใหม่ไม่บอกผมบ้างเลย”
“เดี๋ยวก่อน คุณบอกว่าส่งข้อมูลให้ฉันเหรอ ใครสั่งให้คุณทำ” พิมภารีบถาม
“คุณฤชวีไงครับ เขาบอกว่าคนสำคัญเขาเดือดร้อนให้ผมช่วย ไอ้ผมก็แฟนคลับตัวยง คุณฤชวีขอร้องทั้งทีก็จัดให้เต็มที่”
พิมภามองภัทรพลอึ้งๆ
“ตอนนี้คุณฤชวีไม่อยู่ครับ ฝากหนังสือผมไว้ได้มั้ย ผมจะให้เขาเซ็นให้” ภัทรพลบอกเกษม
“ขอบคุณครับ แล้วให้คุณฤชวีโทรบอกผมก็ได้นะครับ ผมจะมารับหนังสือเอง” เกษมบอกแล้วพูดกับพิมภา “ขอบคุณนะครับคุณพิมที่ทำให้ผมได้ใกล้ชิดกับนักเขียนในดวงใจ”
เกษมออกไป พิมภามองภัทรพลอย่างต้องการคำอธิบาย
“คุณต้นช่วยแกมาตลอด”
“แล้วทำไมเขาไม่บอกพิม”
“เพราะเขาไม่คิดจะอวดอ้าง เขาแค่อยากช่วยแก ช่วยคนที่เขารักโดยไม่หวังผลตอบแทนไง” ภัทรพลมองหนังสือในมือ “ว่าแต่แกอ่านหนังสืออย่างละเอียดหรือยัง ฉันว่าสนุกดีนะ แล้วก็ได้เห็นความรู้สึกบางอย่างที่มันซ่อนอยู่ ลองอ่านอีกครั้งไหมไอ้พิมว่าภายใต้ประโยคพวกนี้มันมีอะไรซ่อนอยู่” ภัทรพลส่งหนังสือใส่มือพิมภา “อ่านโดยไม่มีอคติแล้วแกจะเห็นความรู้สึกของคุณต้น”
พิมภาอึ้ง เสียงโทรศัพท์ดัง พิมภากดรับ
“ไอ้พิม เดี๋ยวตกเครื่องนะเว้ย ออกมาหรือยัง”
พิมภายังยืนอึ้ง ภัทรพลหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าพิมภา
“ไปเถอะ แกต้องไปทำงาน อนาคตแกรออยู่ อนาคตที่แกเลือกน่ะ แกต้องยอมรับในสิ่งที่แกเลือกแล้ว”
พิมภาอึ้งเดินตามภัทรพลออกไป

วันต่อมา พิมภานั่งอ่านหนังสือ “คุณสามี (กำมะลอ)” อยู่เงียบๆ ในมุมหนึ่งของม่อนแจ่ม สายตาของพิมภามองตัวอักษรในหน้ากระดาษ
“สายตาของต้นกล้ามองผ่านเลนส์เห็นภาพบรรยากาศสวยๆ ของม่อนแจ่ม สายตาเขาต้องสะดุดเมื่อได้เห็นภาพของหญิงสาวในชุดกึ่งกิโมโน ที่ผมของเธอประดับด้วยซากุระสีชมพูน้อยๆ เดินก้าวเข้ามา ต้นกล้าค่อยๆ ลดกล้องลงจนได้เห็นใบหน้าของหญิงสาวร่างสูงโปร่ง ดวงตาโต ผิวขาวละเอียดจนเห็นเลือดฝาดจางๆ ที่แก้มทั้งสองข้าง หัวใจของต้นกล้าเต้นแรงอย่างไม่อาจควบคุม...ช่วงชีวิตที่ผ่านมาต้นกล้าพบผู้หญิงมามากมาย แต่เพียงคนเดียวที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง...เธอเดินตรงเข้ามาหา ต้นกล้าไม่อาจละสายตาจากเธอได้ทั้งตอนนี้...และตลอดไป”
พิมภามองเหม่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้

พิมภากับนันทิกานต์เดินออกมาจากร้านอาหาร ไดซุเกะกับเอ๋ตามออกมา
“ไปญี่ปุ่นครั้งนี้ ดิฉันคงจะต้องขอคำแนะนำจากมิสเตอร์หลายเรื่อง”
“คุณพิมจะเดินทางไปญี่ปุ่นเมื่อไหร่ครับ”

“ที่กำหนดไว้ก็ต้นเดือนหน้าค่ะ”
ถ้าอย่างนั้นก็คงเดินทางพร้อมกับเรานะคะ”
“คุณเอ๋จะไปด้วยเหรอคะ แล้วบริษัทของคุณเอ๋ที่นี่ล่ะคะ”
“เอ๋ปิดบริษัทแล้วค่ะ” เอ๋ยิ้มมองไดซุเกะ
“คุณเอ๋คงไม่อยากอยูห่างมิสเตอร์ก็เลยทิ้งทุกอย่างที่นี่ เพื่อไปดูแลสามีใช่มั้ยคะ”
“ค่ะ หนึ่งปีที่ผ่านมา ไดซุเกะคุงทำให้เอ๋มีความสุขมากค่ะ”
พิมภาชะงักนึกถึงวันที่ฤชวีจะจากไป
“ตลอดเวลาที่ผ่านมา ความรักของผมมันไม่มีค่าพอที่จะชดเชยกับความผิดของผมได้เลยใช่มั้ย”
พิมภาอึ้งไป

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก [ตอนอวสาน/3] วันที่ 9 ม.ค 2556

ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทประพันธ์โดย ปัณณพร
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทโทรทัศน์โดย สองปุณณณฐ
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก กำกับการแสดงโดย เมธี เจริญพงศ์
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก ผลิตโดย บ.เมกเกร์ เจ กรุ๊ป จำกัด(โดยคุณนก จริยา แอนโฟเน)
ติดตามชมละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รักได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา manage