อ่านละคร แรงปรารถนา ตอนที่ 13/3 วันที่ 26 ม.ค. 56

อ่านละคร แรงปรารถนา ตอนที่ 13/3 วันที่ 26 ม.ค. 56

ผู้หญิงคนนั้นคนเดียว ถ้าพิทเลือกได้ พิทก็คงไม่แต่งงานกับแตหรอกค่ะ”
“แต่รวีกำลังจะแต่งงาน”
“แล้วไงคะพี่ใหญ่ เค้าแต่งงาน แต่พิทก็ไม่ได้เลิกรักเค้านี่คะ แตไม่อยากอยู่กับความรู้สึกนี้อีกแล้ว แตเหนื่อยที่ต้องรักคนที่เค้าไม่ได้รักเรา ทุกวันที่แตอยู่กับพิท มันทำให้แตรักพิทมากขึ้น ในขณะที่พิท...พิทไม่เคยคิดที่จะรักแต แล้วอีกอย่างพิทก็เสียสละเพื่อแตมามากพอแล้ว มันถึงเวลาที่แตต้องปล่อยเค้าไป” บวรมองน้องสาวด้วยความเห็นใจ
สุอาภาน้ำตาไหล บวรมองน้องสาวด้วยความสงสารมาก แล้วก็ดึงสุอาภาเข้ามากอดปลอบใจ

พิทยากลับเข้ามาในห้องนอน มองไปรอบๆด้วยความคิดถึงสุอาภา... เขานั่งลงบนเตียง เอาแหวนแต่งงานของสุอาภาออกมามอง แล้วก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยสีหน้าเศร้าอย่างที่สุด
“คุณแต...คุณเป็นอะไรของคุณกันแน่”

ภายในบ้าน รวีพรรณนั่งนิ่ง สีหน้าคิดหนัก กังวลใจอยู่คนเดียว หันไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กดโทรหาพิทยาทันที ไม่นานพิทยารับสาย
“พิทคุยกับคุณแตรู้เรื่องเหรอยังคะ”
พิทยากลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น
“คุณแต...กลับไปอยู่บ้านแล้วครับ”
รวีพรรณฟังแล้วก็ชะงักไปด้วยความดีใจมาก แต่ทำเสียงเห็นใจ
“ตายจริง นี่แสดงว่าครั้งนี้คุณแตโกรธมาก นี่พิทก็อยู่บ้านคนเดียวน่ะสิคะ”
“ครับ”
“ถ้างั้นเดี๋ยวรวีไปอยู่เป็นเพื่อนพิทนะคะ”
“ไม่ต้อง...”
“ให้รวีไปหาพิทเถอะนะคะ พิทไม่สมควรอยู่คนเดียวในเวลาแบบนี้”
รวีพรรณวางสายทันทีโดยไม่รอฟังคำตอบของพิทยา สีหน้ายิ้มแย้มมีความสุข
“ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่ฉันกับพิทจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง”
รวีพรรณสีหน้ามั่นใจ

รวีพรรณจ้ำเดินลงมาเจอรมณีกับณรงค์ที่ห้องรับแขก ก็ชะงักหยุดเดิน
“จะไปไหน” รมณีถาม
รวีพรรณโกหก
“ไปหาสิคะ”
“ไปนานรึเปล่า เที่ยงนี้ศรีพิไลกับพ่อดลชวนพวกเราไปทานข้าว”
“ไปไม่นานหรอกค่ะ ถ้าไงคุณแม่เมสเสจมาบอกแล้วกันว่าไปร้านไหน รวีจะตามไป รวีไปก่อนนะคะ”
รวีพรรณรีบเดินออกไป รมณีกับณรงค์แปลกใจ
“ดูลูกรีบร้อนมากเลยนะคุณ”
รมณีหันไปมองณรงค์อย่างเห็นด้วย
ภายในห้องรับแขก พิทยานั่ง รวีพรรณนั่งลงข้างๆ
“รวีเป็นห่วงพิทนะคะ พิทมีอะไรให้รวีช่วยมั้ย”
“ เรื่องนี้รวีช่วยผมไม่ได้หรอก ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วง”
พิทยาได้แต่ถอนหายใจ รวีพรรณมองพิทยาอย่างมีแผนการ รวีจับไปที่ต้นขาของพิทยา
“รวีเป็นห่วงพิทเสมอนะคะ ห่วงมากด้วย เพราะอะไรรู้มั้ย เพราะว่ารวี ยังรักพิทอยู่” รวีพรรณพูดพลางขยับตัวเข้าใกล้และยกมือจับหน้าพิทยา
พิทยาผงะ รวีรีบพูดต่อ
“ถ้าพิทเลิกกับคุณแต พิทก็ไม่มีข้อผูกมัดอะไรอีก ถ้าอย่างนั้นเราหนีไปจากที่นี่ด้วยกันดีมั้ย”
พิทยาตกใจ
“หนี”
“ใช่ค่ะ...หนี หนีไปที่ไหนก็ได้ หนีไปอยู่ด้วยกันสองคน รวียอมทิ้งทุกอย่าง ยอมถูกประณาม ขอเพียงแค่รวีไม่ต้องแต่งงานกับนายภูวดล แล้วได้กลับมาอยู่กับพิท เป็นของพิท”
รวีมองหน้าพิทยาอย่างมีความหมาย เอามือคล้องคอพิทยาไว้ พิทยาดึงมือเธอออก
“คุณพูดอะไรออกมารู้ตัวรึเปล่า”
“รวีรู้ตัว รวีมีสติ ในเมื่อไม่มีคุณสุอาภาแล้ว และเราก็ยังรักกันไม่ใช่เหรอคะ รวีรู้นะคะว่าจริงๆแล้วเรายังรักกัน”
แล้วรวีพรรณก็ซุกไซร้ซอกคอกพิทยา เขาตกใจมากพยายามจะดึงรวีพรรณออก
“คุณจะทำอะไร”
รวีพรรณผละออกมามองหน้าพิทยา
“ทำอย่างที่คนรัก...เค้าทำกันยังไงล่ะคะ”
พิทยามองรวีพรรณอย่างนึกไม่ถึง
รวีพรรณยื่นหน้าเข้ามาจะจูบเขา พิทยาสุดทน..ดึงรวีพรรณออกไปอย่างเต็มแรงพร้อมกับลุกขึ้นยืน พูดเสียงดัง
“หยุดได้แล้วรวี”
รวีพรรณผงะกับน้ำเสียงของพิทยา เขามองเธอด้วยแววตาที่สมเพชก็รู้สึกละอายใจขึ้นมาทันที
“หยุดทำให้ตัวเองดูไม่มีคุณค่าซักที ศักดิ์ศรีของคุณ เกียรติของคุณมันหายไปไหนหมด รวีคนที่ผมรู้จัก ผู้หญิงเรียบร้อย อ่อนหวาน น่ารักคนนั้นอยู่ที่ไหน!”
รวีพรรณหน้าถอดสี
“รวีผู้อ่อนแอคนนั้นได้ตายไปแล้ว พิทได้ยินมั้ย มันแปลกตรงไหนถ้าเราจะทำแบบนี้ ในเมื่อเรารักกัน นี่พิท..พิทรักคุณแตเหรอคะ”
รวีพรรณพูดพลางน้ำตาไหลพรั่งพรู พิทยามีสีหน้าลำบากใจ
พิทยาไม่กล้าพูดออกมา กลัวรวีพรรณเสียใจ แต่การที่พิทยาไม่พูด มันแทนคำว่าใช่ รวีพรรณหัวใจแทบแตกสลาย
“ผู้หญิงคนนั้นเค้าไม่เคยเห็นค่าในตัวพิท อย่าลืมสิว่าที่ผู้หญิงคนนั้นยอมแต่งงานกับพิท เพราะอะไร เพราะเค้าต้องการให้พิทปกป้องศักดิ์ศรี และเกียรติยศของเค้ากับครอบครัวเท่านั้น รวีต่างหากที่รักพิท รักมาก..มากที่สุด”
รวีพรรณเข้ามากอดพิทยาแน่น เขาดันเธอออก
“คุณกลับไปซะรวี”
รวีพรรณอึ้ง
“พิท!”
“กลับไป! ก่อนที่ผมจะรู้สึกแย่กับคุณมากไปกว่านี้”
รวีพรรณมองพิทยาด้วยความช็อก พิทยาพูดจบก็หันหลังเดินออกไป ทิ้งให้รวีพรรณเคว้งคว้างอยู่เพียงลำพัง และเจ็บปวดที่ได้รู้ว่าจริงๆแล้วพิทยาเลือกสุอาภา รวีร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด

ภายในร้านอาหาร รมณีวางสาย สีหน้าแย่มาก มีณรงค์ ภูวดล ศรีพิไลนั่งอยู่ด้วย
“ติดต่อยัยรวีไม่ได้เลย” รมณีว่า
ภูวดลไม่ค่อยพอใจแต่เก็บอาการเอาไว้
“คุณรวีบอกว่าไปไหนครับ”
“เค้าบอกว่าเค้าไปหาสิ”
“ผมว่าคุณน้าโทรถามคุณสิดีมั้ยครับ” ภูวดลว่า
“จริงด้วย”
รมณีโทรหาสินีนาฎ ไม่นานสินีนาฎก็รับสาย
“หนูสิ...นี่แม่นะลูก รวีอยู่กับหนูรึเปล่าจ๊ะ”
ณ สถานที่แห่งหนึ่ง สินีนาฎยืนกอดอก หน้าตาไม่ยี่หระ
“นี่คุณแม่ไม่ทราบเหรอคะว่าสิกับรวีเลิกคบกันไปแล้ว”
รมณีแปลกใจ ภูวดล ศรีพิไล ณรงค์มองหน้ารมณีด้วยความอยากรู้
“อะไรนะ”
ภูวดลนิ่วหน้า
“เราเลิกคบกัน เพราะสิดันไปรู้ความจริงว่า รวีจะแย่งพิทมาจากนังสุอาภา และที่รวีหายไปก็ไม่ได้หายไปไหนหรอกค่ะ คงอยู่กับพิทนั่นแหละ”
สินีนาฎสีหน้าร้าย สะใจ แล้วก็กดวางสาย
รมณีอึ้ง ช็อก หน้าซีด ลมแทบจับ ภูวดล ณรงค์ ศรีพิไลต่างแปลกใจ
“คุณรมณี..คุณเป็นอะไร” ณรงค์ถาม
รมณีพูดไม่ออกค่อยๆเก็บมือถือใส่กระเป๋าด้วยมือที่สั่นเทา รมณีหันไปทางภูวดล
“อยู่ดีดีก็รู้สึกไม่สบายขึ้นมา ถ้ายังไงวันนี้ฉันต้องขอตัว เอาไว้เราค่อยนัดกันใหม่ ไปกันเถอะคุณ”
รมณีรีบสุดๆ ณรงค์รีบประคองพารมณีออกไป ภูวดลกับศรีพิไลงงมาก แต่ภูวดลสงสัยบางอย่าง

รวีพรรณกลับบ้านมาในสภาพที่แย่สุดๆ เจอรมณีกับณรงค์รออยู่ สองคนหน้าตาโกรธมาก
“ไปหาไอ้พิทยามาใช่มั้ย”
รวีพรรณชะงัก รมณีลุกเดินมาตรงหน้าแล้วใส่ไม่หยุด
“ฉันไม่เข้าใจว่ามันมีดีอะไรนักหนา แกถึงหลงมันจนไม่ลืมหูลืมตา ทำไมแกถึงได้โง่อย่างนี้ห๊ะ”
รวีพรรณสีหน้าเรียบเฉยมากบอก
“ก็เพราะว่าพิทเป็นสามีของรวีแล้วยังไงล่ะคะ”
รมณีกับณรงค์มองหน้ากันด้วยความอึ้ง ตะลึงงัน
“พูดจาบ้าๆอะไรออกมารู้ตัวรึเปล่า” ณรงค์ว่า
“รู้สิคะ ทำไมจะไม่รู้ ก็เรา..หมายถึงรวีกับพิทเพิ่งมีความสุขด้วยกันมา”
รมณีกับณรงค์ตกใจมาก
“รวีไปนอนกับพิทมาค่ะ”
รมณีกับณรงค์แทบช็อก
“แก...แกสติเสียไปแล้วเหรอ! ทั้งๆที่แกกำลังจะแต่งงาน แต่กลับไปมีชู้”
“พิทไม่ได้เป็นชู้แต่เป็นคนที่รวีรัก พิทมาก่อน คนที่มาทีหลังต่างหากล่ะคะที่เป็นชู้”
รมณีเลือดขึ้นหน้า
“ยัยรวี...!”
“รวียังพูดไม่จบ รวีไม่เห็นว่ามันจะน่าแปลกใจตรงไหน กับการที่รวีไปนอนกับผู้ชายที่เรารักก่อนวันแต่งงาน มันก็เป็นการแลกเปลี่ยนที่คู่ควรแล้วกับการที่รวีต้องฝืนใจแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่ได้รักไม่ใช่เหรอคะ”
รมณีกับณรงค์ช็อกและเชื่อ รมณีจะตบ แต่รวีพรรณจับแขนรมณีเอาไว้ได้ทัน รมณีตกใจ
“ตลอดชีวิตที่ผ่านมาของรวี รวีทำเพื่อพ่อกับแม่มามากพอแล้ว รวีขอทำเพื่อตัวเองเป็นครั้งสุดท้ายเถอะค่ะ”
รมณีพูดไม่ออก รวีพรรณปล่อยมือออกจากแขนแม่แล้วจ้ำเดินเข้าไปด้านในทันที ณรงค์หน้าแย่สุดๆ หันไปมองรมณีที่กรี๊ดออกมาอย่างสติแตก
“อ๊าย!”
ณรงค์สะดุ้ง
“คุณรมณี...จะ...ใจ...ใจเย็นๆ”
“มันเย็นอีกต่อไปไม่ไหวแล้ว”
รมณีจ้ำพรวดพราดออกไปจากบ้าน ณรงค์รีบตามไปติดๆ
“คุณจะไปไหน”

ภายในบ้านสุอาภา ณีเอาถาดวางจานข้าวมาวางบนโต๊ะ นพ บวร วรรณวดีมีสีหน้าเป็นห่วง
“ตั้งแต่เมื่อวานก็ยังไม่ยอมทานอะไรเลย เฮ้อ” นพว่า
ยังไม่ทันที่ทุกคนจะพูดอะไรกันต่อ รมณีกับณรงค์ก็บุกเข้ามา ทุกคนหันไปเห็นก็ตกใจ
“แห่กันมาทำไม!” นพว่า
“นี่ป้าต้องเอาถังน้ำมาล้างสิ่งสกปรกอีกแล้วสิคะคุณต่าย” ณีบอก
“นั่นสิคะป้า”
รมณีเลือดขึ้นหน้า
“คนที่พวกแกต้องเอาน้ำล้างคราบสกปรกคือลูกเขยของแกต่างหาก!”
นพ ต่าย บวร ณีต่างนิ่วหน้า
“พิทไปทำอะไร”
“มันนอนกับลูกสาวฉัน!”
ทุกคนมองหน้ากันด้วยความตกใจมาก
“ไม่จริง พิทไม่ใช่ผู้ชายแบบนั้น”
“รู้ได้ไงว่ามันไม่ใช่ พวกแกอยู่กับมันตลอดเวลาเหรอไง ถึงเห็นว่ามันทำอะไร หรือ ไม่ทำอะไร”
ทุกคนพูดไม่ออก
“ยัยรวีกำลังจะแต่งงาน แต่ไอ้สารเลวนั่นกลับย่ำยีลูกสาวฉัน แถมยังเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของฉันอีกด้วย ถ้าลูกสาวแกไม่มีปัญหาดูแลผัวก็หาโซ่มาล่ามเอาไว้ มันจะได้ไม่เพ่นพ่านมายุ่งกับคนอื่น”
บวรฉุนอย่างแรง
“คนที่ควรล่ามโซ่ น่าจะเป็นลูกพวกคุณมากกว่า”
ณรงค์จะเอาเรื่อง
“แก!”
รมณีจับแขนณรงค์ห้ามไว้
“อย่าเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือเลยคุณ ฝากบอกลูกเขยชั่วของแกด้วยว่า อย่าคิดทำลายลูกสาวฉันด้วยวิธีสกปรกแบบนี้ ไม่อย่างนั้นฉันกับมันได้เห็นดีกันแน่”
รมณีพูดจบก็เดินออกไปกับณรงค์ นพงงมาก บวร วรรณวดีกับณีหันมาทางนพ มีสีหน้ากังวลใจ แล้วทุกคนก็หันไปเห็นสุอาภายืนอยู่
“ยัยแต!”
ทุกคนอึ้งกันไปหมด สุอาภาได้ยินทุกอย่างแล้วก็หน้ามืดจะเป็นลม ทุกคนรีบกรูกันเข้ามาหา บวรรีบประคองสุอาภาได้ทันก่อนที่จะล้มลงไป
“แต!”

ภายในห้องนอน นพนั่งอยู่บนเตียง จับมือสุอาภาที่นอนไม่ได้สติ ไม่นานสุอาภาก็ฟื้นขึ้นมา นพดีใจมาก
“แต...ลูกเป็นยังไงบ้าง”
สุอาภาพูดไม่ออกจะร้องไห้ตลอดเวลา นพยกมือลูบหัวลูก
“สิ่งที่ได้ยินเมื่อกี้ อย่าเพิ่งเก็บเอามาคิดมาก รอให้ป๋าถามพิทก่อน”
“ไม่ต้องถามหรอกค่ะป๋า เค้าจะไปมีอะไรกับใครมันก็เรื่องของเค้า มันไม่เกี่ยวกับแต”
สุอาภาน้ำตาไหล นพมองสุอาภาราวใจจะขาด นพยกมือเช็ดน้ำตาให้ลูกสาวด้วยความทะนุถนอม แล้วดึงเข้ามากอด สุอาภาร้องไห้ออกมาอย่างหยุดไม่ได้

นพเดินลงมา บวร ต่าย ณีหันไปมอง
“น้องเป็นยังไงบ้างคะป๋า”
นพถอนหายใจพลางส่ายหัวว่าอาการแย่ วรรณวดีผงะไปด้วยความสงสารน้อง
บวรสีหน้าจริงจังมาก
“ผมจะไปหาพิท...”
ทุกคนตกใจ
“ใจเย็นก่อนเจ้าใหญ่ อย่าทำอะไรวู่วาม”
“ผมต้องไปทำให้ทุกอย่างมันจบครับป๋า”
บวรจ้ำเดินออกไปทันที ทุกคนตกใจ
“ตายแล้ว คุณใหญ่จะไปฆ่าคุณพิทมั๊ยคะเนี่ย” ณีว่า
ทุกคนพากันเครียด

ภายในบ้าน พิทยามองบวรด้วยสีหน้าตกใจ
“ผมไม่ได้มีอะไรกับรวีนะครับ จะให้ผมไปสาบานที่ไหนก็ได้”
“ไม่ต้อง ฉันเชื่อแก ฉันรู้จักแกดี แต่ตอนนี้ฉันเดาว่า แตมันคงคิดว่าพอมันออกจากบ้านแก แกก็พารวีเข้ามามีความสุขกัน”
“ผมจะไปอธิบายให้คุณแตเข้าใจ”
“ก่อนที่แกจะไปอธิบายให้แตเข้าใจ ฉันมีความจริงบางอย่าง...ที่ต้องบอกให้แกรู้ บางทีมันอาจจะช่วยทำให้อะไรๆดีขึ้น”
พิทยามองบวรด้วยความสงสัย

ภายในห้องนอน รวีพรรณนั่งจมปลักอยู่ในความทุกข์ ภูวดลเปิดประตูเข้ามา รวีพรรณตกใจมาก
“เข้ามาทำไม”
“แล้วทำไมผมจะเข้ามาไม่ได้ ไปหาไอ้หมอนั่นมาใช่มั้ย”
“ใช่..ฉันไปหาพิทมา”
“มันวิเศษยังไง คุณถึงต้องเอาตัวไปประเคนให้มันถึงที่ขนาดนี้”
“เพราะเค้าเป็นคนที่ฉันรัก”

อ่านละคร แรงปรารถนา ตอนที่ 13/3 วันที่ 26 ม.ค. 56

ละครแรงปรารถนา บทประพันธ์โดย อาริตา
ละครแรงปรารถนา บทโทรทัศน์ : ปณธี
ละครแรงปรารถนา กำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธ์ไพบูลย์
ละครแรงปรารถนา แนวละคร : โรแมนติก - ดราม่า
ละครแรงปรารถนาดำเนินงานสร้าง : บริษัทละครไท จำกัด โดย หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครแรงปรารถนา ออกอากาศ : ทุกวันศุกร์-อาทิตย์ เวลา 20.30 น. ช่อง 3
ที่มา manager