อ่านละคร แรงปรารถนา ตอนที่ 8 วันที่ 16 ม.ค. 56

อ่านละคร แรงปรารถนา ตอนที่ 8 วันที่ 16 ม.ค. 56

สุอาภาชะงักหันมาบอก
“เปล่า”
“เปล่าไร ฉันเห็นแกเอาแต่มองมือถือ ตั้งแต่ออกมากับฉันแล้ว รอสามีโทรมาตามเหรอจ๊ะ” สุอาภาเงียบ พราวพิไลยิ้มกริ่ม
“แกเลิกพูดว่าเค้าเป็นสามีฉันซักที”
“เอ้า..ก็คุณพิทเค้าเป็นสามีของแก ไม่ให้ใช้คำว่าสามีแล้วจะให้ใช้คำว่าอะไร”
“แกก็รู้ว่าฉันกับเค้าแต่งงานกันเพราะอะไร”

“แกจะตอกย้ำคำๆนี้เพื่อให้ตัวเองไม่มีความสุขทำไมห๊ะแต”

สุอาภารวบช้อนทันที แล้วก็หันไปเรียกพนักงาน
“น้องเช็คบิล”
“เฮ้ย ฉันยังไม่อิ่ม”
“แกก็ทานไปคนเดียวแล้วกัน”
สุอาภาลุกขึ้นเดินออกไป พราวพิไลเหวอ
“อ้าวเฮ้ย!ผีเข้าเหรอไงเนี่ย”
พราวพิไลถอนหายใจเฮือกใหญ่

รวีพรรณนั่งอยู่กับพิทยา
“พิทมีอะไรก็พูดมาเถอะค่ะ รวีมีเวลาไม่นาน”
“คิดดีแล้วเหรอที่จะหมั้นกับภูวดล”
รวีพรรณชะงัก
“ค่ะ”
“คุณรักเค้าเหรอรวี”
“รวีไม่ได้รักเค้า แค่เค้าดีกับรวีเท่านี้ก็พอแล้ว”
“เค้าไม่ได้เป็นแบบที่คุณคิด”
รวีพรรณสวนขึ้นมาทันที
“พิทจะมาห่วงอะไรรวีตอนนี้ มันไม่สายไปหน่อยเหรอ”
“ผมรู้ว่าผมไม่มีสิทธิ์ที่จะห้าม หรือ บอกให้รวีเปลี่ยนใจ ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่ผมยังเป็นห่วงรวีอยู่เสมอ และผมก็คงจะทนไม่ได้ที่ต้องเห็นรวีไปอยู่กับคนอย่างนายภูวดล”
รวีพรรณมองพิทยาแล้วนิ่งไป

สุอาภาเดินมาตามทางภายในห้าง ยังมองมือถือที่อยู่ในมือ พลางพูดกับตัวเอง
“ไม่คิดจะโทรมาถามซักหน่อยเหรอว่าเราไปไหน แต่เค้าจะโทรทำไม ในเมื่อเค้าไม่เคยห่วงเราเลย”
สุอาภาเก็บมือถือใส่กระเป๋าแล้วก็เดินต่อไป ก่อนจะหยุดกึก เพราะเห็นพิทยากับรวีพรรณในร้านกาแฟ
สุอาภายืนอึ้งตะลึงงัน

ภายในร้านกาแฟ พิทยาเอื้อมมือมาแตะแขนรวีพรรณ
“ผมอยากให้รวีคิดดูอีกซักครั้ง เพราะมันคือความสุขทั้งชีวิตของคุณ”
สุอาภาเห็นแววตาห่วงใยของพิทยาที่มองรวีพรรณก็อดน้อยใจไม่ได้ เพราะเธอไม่เคยได้รับความรู้สึกนี้เธอทนดูต่อไปอีกไม่ไหวหันหลังจะเดินออกไป แต่เจอพราวพิไลเดินมา
“ฉันตามหาแกตั้งนาน”
สุอาภาพูดไม่ออก พราวพิไลแปลกใจกับสีหน้าของเพื่อน แล้วก็เหลือบไปเห็นพิทยากับรวีพรรณ พราวพิไลยืนอึ้งเหมือนกัน
“นั่นคุณพิท ทำไมมากับแฟนเก่าอ่ะ”
“ไปกันเถอะพราว”
“ไปได้ไง แกอย่ายอมนะ เข้าไปหาคุณพิทกัน”
สุอาภาอึ้งบอก
“ฉันไม่ไป”
พราวพิไลไม่สนใจจับแขนสุอาภาดึงให้เดินไปที่ร้านกาแฟ
“พราว..ปล่อยฉัน ฉันไม่ไป”
“แกต้องไป! คนอย่างสุอาภา ไม่เคยยอมอะไรง่ายๆไม่ใช่เหรอ”
พราวพิไลลากสุอาภาไปตามทาง

ภายในร้านกาแฟ พิทยากับรวีพรรณยังคุยกันอยู่
“ความสุขของรวีมันหมดไปนับตั้งแต่วันที่พิทแต่งงานแล้ว”
พิทยาถึงกับจุก...พูดไม่ออก รู้สึกผิดมาก รวีพรรณลุกขึ้นยืน
“รวีขอตัวกลับไปทำงานต่อนะคะ”
รวีพรรณหันหลังจะเดินออกไป แต่เจอพราวพิไลที่ลากสุอาภาเข้ามาพอดี รวีพรรณชะงัก พิทยาอึ้ง ลุกขึ้นยืน สุอาภาทำหน้าไม่ถูก พราวพิไลรีบฉีกยิ้มกว้าง
“อุ๊ยตาย แหม บังเอิญจังเลยนะคะ”
รวีพรรณไม่พูดอะไร รีบเดินออกไปเพราะไม่อยากเห็นหน้าสุอาภา ช่วงที่เดินผ่านสุอาภา เธอกลับสะดุดพื้นกำลังจะล้ม สุอาภาตกใจหันไปมอง แต่พิทยาพุ่งเข้ามาประคองเอาไว้ได้อย่างรวดเร็ว
“เป็นไงบ้างรวี”
สุอาภาเห็นพิทยาเป็นห่วงรวีพรรณมากก็ยิ่งเจ็บปวด เธอรีบผละออกจากพิทยา
“ไม่เป็นไร”
รวีพรรณรีบเดินออกไปทันที พิทยาหันไปมองสุอาภาด้วยสายตาตำหนิจนเธออึ้ง
“นายมองฉันแบบนี้ทำไม นายคิดว่าฉันแกล้งให้เค้าหกล้มเหรอ”
“มันเป็นนิสัยของคุณอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”
สุอาภาทั้งโกรธทั้งน้อยใจ พราวพิไลอึ้ง ด้วยความโมโหสุอาภาเลยยอมรับซะเลย
“ใช่...ฉันแกล้งผู้หญิงของนายพอใจแล้วใช่มั๊ย”
พราวพิไลเหวอ สุอาภาหันหลังจ้ำเดินออกไป พิทยายืนนิ่ง พราวพิไลหันไปมองพิทยาอย่างไม่พอใจ
“ผู้หญิงคนนั้นสะดุดพื้นเอง พราวเป็นพยานได้ว่าแตไม่ได้ทำ”
น้ำเสียงที่หนักแน่นของพราวพิไลทำให้พิทยาเชื่อทันที พราวพิไลรีบตามสุอาภาออกไป พิทยารู้สึกผิด

พิทยาเดินงุ่นง่านอยู่ตรงทางเดินจากประตูเล็กในบ้าน เวลากลางคืน เอาแต่มองไปที่โรงรถว่า สุอาภากลับมาเหรอยัง แต่ก็ยังไม่กลับมา เขาโทรหา แต่เธอไม่รับสาย พิทยาถอนหายใจเริ่มเป็นห่วงมากขึ้น

สุอาภานั่งอยู่ที่ห้องรับแขก บ้านพราวพิไลมองมือถือเห็นพิทยาโทรเข้ามา แต่เธอก็ปล่อยให้สายหลุดไป พราวพิไลเข้ามานั่งข้างสุอาภา
“คุณพิทโทรหาแกหลายครั้งแล้วนะ ป่านนี้คงเป็นห่วงแกแย่แล้ว”
“เค้าไม่ได้ห่วงฉันหรอกพราว เค้าแค่กลัวว่าฉันจะทำอะไรที่มันเสื่อมเสียชื่อเสียงของป๋า”
“แต่แกกับเค้าเป็นสามีภรรยากันแล้ว มีอะไรหันหน้ามาพูดกันดีกว่า ทำแบบนี้มันจะยิ่งแย่”
“ตอนนี้มันก็แย่อยู่แล้ว ถ้ามันจะแย่ไปมากกว่านี้ ก็ไม่เห็นจะแปลก”
พราวพิไลถอนหายใจ พลันเสียงมือถือพราวพิไลดังขึ้น เธอเห็นชื่อ “พิทยา” ก็ชะงัก เหล่มองสุอาภา แล้วก็กดรับสาย แล้วแกล้งพูด
“ฮัลโหล...ไม่ค่อยได้ยินเลย ตรงนี้สัญญาณไม่ค่อยดี”
พราวพิไลเดินออกไปคุยตรงมุมหนึ่ง สุอาภาไม่ได้ติดใจสงสัยอะไร เธอคุยเสียงเบาบอก
“แตอยู่บ้านพราวค่ะ”

พิทยารีบขับรถออกมาจากบ้านทันที

พราวพิไลค่อยๆเปิดม่านออกไปมองนอกตัวบ้าน รอว่าเมื่อไหร่พิทยาจะมา สุอาภาหันไปเห็นก็ถาม
“แกเปิดม่านหลายรอบแล้ว ใครจะมา”
พราวพิไลสะดุ้งหันมาหน้าถอดสีบอก
“เปล๊า...ไม่มีใครมา”
สุอาภาลุกเดินมามองสงสัย
“แกบอกพิทเหรอว่าฉันอยู่นี่”
พราวพิไลส่ายหัวไม่หยุด ระหว่างนั้นเสียงรถดังขึ้น พราวพิไลรีบหันไปเปิดม่านเห็นพิทยามาก็ดีใจ
สุอาภาชะโงกหน้ามาดูเห็นพิทยาก็หัวเสีย
“ไอ้พราว..ไอ้เพื่อนทรยศ”
พราวพิไลหันมา
“ฉันไม่ได้ทรยศนะ แกกลับบ้านไปกับคุณพิทเหอะ มีอะไรก็คุยกันดีดี จะได้เคลียร์ๆกันไป..นะเพื่อนนะ”
สุอาภายังไม่ทันพูด พิทยาก็เปิดประตูเข้ามา สุอาภากับพราวพิไลหันไปมอง
“เชิญตามสบายนะคะ”
สุอาภาหันไปมองพราวพิไลอย่างไม่พอใจ
พราวพิไลทำไม่รู้ไม่ชี้แล้วรีบเดินออกไป พิทยาเดินเข้ามาหยุดตรงหน้า สุอาภาเมินหน้าไปทางอื่น
“ผมขอโทษที่เข้าใจคุณผิด แล้วก็ขอโทษที่ไม่ได้บอกคุณว่าผมไปหารวี”
“นายไม่ต้องบอกฉัน มันเป็นเรื่องส่วนตัวของนาย”
“แต่คุณควรรู้ ...เพราะคุณเป็นภรรยาผม ที่ผมไปหารวีเพราะรวีกำลังจะหมั้นกับนายภูวดล”
สุอาภาตกใจเห็นความเจ็บปวดที่แสดงออกทางสีหน้าของพิทยา
“ผมพยายามจะบอกรวีว่าผู้ชายคนนั้นเป็นคนยังไง แต่รวีไม่เชื่อ ผมกลายเป็นคนเลวในสายตาของรวีไปแล้ว”
สุอาภาพูดไม่ออก รู้สึกว่าเป็นเพราะตัวเองที่ทำให้พิทยากับรวีพรรณต้องเป็นแบบนี้ พิทยาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

ในเวลาต่อมา พิทยากับสุอาภากลับเข้ามาในบ้านด้วยกัน
“ถ้าฉันใช้ห้องน้ำเสร็จ ฉันจะเรียกนาย”
พิทยาพยักหน้า
สุอาภาเดินขึ้นบันไดแล้วก็หยุดกลางทาง หันมามองพิทยาที่ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างเศร้าสร้อย
สุอาภามองพิทยาอย่างเห็นใจ แล้วก็ยิ่งรู้สึกผิดที่ตัวเองทำให้พิทยามีสภาพเช่นนี้ สุอาภาหันมาด้วยสีหน้าครุ่นคิด

วันถัดมา เวลากลางวัน สุอาภาเดินเข้ามาในร้านอาหารของรวี สินีนาฎเห็นก็ตรงรี่เข้ามาหาสุอาภาทันที
“มาทำไม”
“ฉันมาหาคุณรวี”
สุอาภาหันไปเห็นรวีพรรณเดินออกมาพอดี เธอมองสุอาภาอย่างไม่พอใจ สุอาภารีบเดินเข้าไปหารวีพรรณทันที
“คุณรวี...ฉันมีเรื่องสำคัญที่ต้องบอกคุณ”
“ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ กลับไปซะ”
รวีพรรณจะเดินเข้าไป สุอาภารีบตาม สินีนาฎมายืนขวาง
“ไม่ได้ยินที่เพื่อนฉันพูดเหรอไง! กลับไปได้แล้ว”
สุอาภาไม่สนใจสินีนาฎรีบจ้ำตามรวีพรรณเข้าไปที่หลังร้าน
สินีนาฎหันไปมองตามด้วยความไม่พอใจ แล้วก็รีบตามสุอาภาไปอีกคน

สุอาภาเดินตามรวีพรรณเข้ามาในครัว สินีนาฎตามมาติดๆ กระชากไหล่สุอาภา
“พูดจาไม่รู้เรื่องเหรอ ฉันบอกให้ออกไป”
สุอาภาหันมาปัดมือสินีนาฎออกแล้วหันมารีบพูดกับรวีพรรณ
“นายภูวดลเคยพยายามจะข่มขืนฉัน”
รวีพรรณอึ้งหันขวับมามองสุอาภา สินีนาฎเองก็ช็อกไม่แพ้กัน สุอาภาขยับเข้ามาใกล้รวีพรรณ
“แต่โชคดีที่วันนั้นพิทช่วยฉันเอาไว้ได้ทัน ก่อนที่ฉันจะถูกผู้ชายคนนั้นย่ำยี”
รวีพรรณอึ้งมาก พลางคิดถึงคำพูดของพิทยา
“ผู้ชายในภาพคือคุณภูวดล”
“เลิกโยนความผิดให้คุณภูวดลซักที”

“ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่คนดี เค้าหลอกคุณแตไปเพื่อทำมิดีมิร้าย ผมไปช่วยคุณแตออกมา พี่ใหญ่ก็ไปด้วย ถ้าคุณไม่เชื่อ ไปถามพี่ใหญ่ดูก็ได้ ผมกับคุณแตไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ”
รวีพรรณนิ่งอึ้ง
“นายภูวดลเป็นคนที่ทำได้ทุกอย่างโดยไม่สนว่าวิธีการจะเลวแค่ไหน คุณลองคิดให้ดีว่าที่ผ่านมา เค้าทำอะไรเอาไว้บ้าง”
รวีพรรณนิ่งไป แล้วก็นึกย้อนถึงคำพูดของภูวดลในอดีต
“คุณพิทยาทำแบบนี้ ไม่ให้เกียรติคุณซักนิด เค้าโกหกคุณตลอดเวลา ปากก็บอกว่าไม่ได้มีอะไรกับคุณสุอาภา แต่พอลับหลังกลับทำตรงกันข้าม”
“นายพิทยาเข้าใจผมกับคุณสุอาภาผิด เค้ายังบอกผมด้วยนะครับว่าไม่ให้ผมเข้าใกล้คุณสุอาภาอีก เพราะว่า คุณสุอาภาเป็นผู้หญิงของเค้า”
รวีพรรณชักไม่แน่ใจว่า ตัวเองมองภูวดลผิดไปรึเปล่า แต่ยังทำเป็นไม่เชื่อที่สุอาภาพูดอยู่
“คุณมาบอกฉันทำไม”
“เพราะฉันรู้ว่าการที่ต้องอยู่กับคนที่เราไม่ได้รัก มันเจ็บปวด ฉันอยากให้คุณรู้ไว้...ว่าที่พิทต้องมาแต่งงานกับฉัน มันไม่ได้ทำให้ฉันกับพิทมีความสุข พิทยังรักคุณอยู่เสมอ คุณต้องเชื่อฉันนะคะคุณรวี..ฉันไม่อยากให้คุณฝากชีวิตทั้งชีวิตไว้กับผู้ชายเลวๆคนนี้ ทำทุกอย่างให้ถูกต้อง ก่อนที่จะสายเกินไป”
สุอาภาสีหน้าจริงจังมาก จนรวีพรรณเริ่มเชื่อในสิ่งที่สุอาภาพูด

มุมหนึ่งในห้องอาหาร สินีนาฎเดินมายืนข้างรวีพรรณ
“เธอคิดว่าที่ยัยสุอาภาพูดเป็นความจริงรึเปล่า”
“ฉันจะไปถามคุณภูวดล”
รวีพรรณพูดจบก็เดินออกไป

ภายในคอนโดฯ ภูวดลเปิดประตูเห็นรวีพรรณยืนอยู่ก็ยิ้ม
“ทำไมไม่โทรมาบอกก่อนล่ะครับว่าจะมา”
รวีพรรณสีหน้าเครียดไม่ตอบเดินเข้ามาในห้อง ทำเอาภูวดลแปลกใจ ปิดประตู แล้วก็หันไปมองรวีพรรณ
“ผู้ชายที่อยู่ในคลิปของสุอาภาคือคุณใช่มั๊ย”
ภูวดลหุบยิ้มแทบไม่ทัน
“ไอ้พิทยามันบอกคุณเหรอ”
“ฉันถามว่าใช่มั๊ย” รวีพรรณเสียงแข็ง
“ไหนๆเราก็ต้องแต่งงานกันแล้ว ผมไม่ควรจะมีความลับกับคุณ ใช่! ผมคือผู้ชายคนนั้น”
รวีพรรณอึ้ง ตะลึงงัน รู้สึกผิดที่หลงเชื่อภูวดลแทนพิทยา
“คุณโกหกฉันทำไม”
“เพราะผมต้องการเอาชนะไอ้พิทยา ผมต้องการเห็นมันเจ็บปวด อย่ามาโทษผม ถ้าจะโทษก็ต้องโทษคุณที่ไม่มีความหนักแน่นมากพอ โดนเป่าหูเข้าหน่อย ก็คิดว่าไอ้พิทยามันชั่ว คุณน่าจะขอบคุณผมด้วยซ้ำที่ผมทำให้คุณไม่ต้องลงเอยกับผู้ชายโง่ๆอย่างมัน”
รวีพรรณกำมือแน่นแล้วตบหน้าภูวดลอย่างแรงเพี๊ยะ! ภูวดลหน้าหัน ก่อนจะหันมามองรวีพรรณแววตากร้าว
“พิทไม่ได้โง่ แต่พิทเป็นคนดี ดีกว่าคุณร้อยเท่าพันเท่า ฉันมันตาบอดที่เห็นกงจักรอย่างคุณเป็นดอกบัว ฉันจะไปบอกทุกคนว่าคุณเป็นคนยังไง”
รวีพรรณจะออกไป ภูวดลโมโหมาก หันไปกระชากแขนเธอแล้วดึงมาหาตัวเอง แล้วบีบแขนสองข้างแน่น
“คิดว่าตบผมแล้วจะเดินออกไปง่ายๆได้งั้นเหรอ”
“ปล่อยฉัน ปล่อย คุณจะทำอะไร”
รวีพรรรณพยายามขัดขืน ภูวดลไม่ปล่อยจ้องตาเขม็ง

อ่านละคร แรงปรารถนา ตอนที่ 8 วันที่ 16 ม.ค. 56

ละครแรงปรารถนา บทประพันธ์โดย อาริตา
ละครแรงปรารถนา บทโทรทัศน์ : ปณธี
ละครแรงปรารถนา กำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธ์ไพบูลย์
ละครแรงปรารถนา แนวละคร : โรแมนติก - ดราม่า
ละครแรงปรารถนาดำเนินงานสร้าง : บริษัทละครไท จำกัด โดย หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครแรงปรารถนา ออกอากาศ : ทุกวันศุกร์-อาทิตย์ เวลา 20.30 น. ช่อง 3 (ต่อจากเหนือเมฆ)
ที่มา manager