อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 2/2 วันที่ 1 ก.พ. 56

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 2/2 วันที่ 1 ก.พ. 56

“คุณพี่คงไม่ได้ทำให้เอ็งคิดใฝ่สูงเกินตัวใช่ไหม”
รำพึงใช้เท้าขยี้มือชุ่มอีก
จวงมองยิ้มอย่างสะใจ จวงมองออกไปด้านหน้า เห็นแจ่มเดินมา จวงรีบส่งสัญญาณ
“คุณเจ้าคะ ขึ้นเรือนเถอะเจ้าค่ะ อยู่เรือนขี้ครอกจะทำให้คุณรำพึงเสื่อมเกียรติเปล่า ๆ นะเจ้าคะ”
รำพึงยกเท้ามองเหยียดแล้วเดินออกไป จวงตาม สวนกับแจ่มที่เข้ามาในเรือน
“นังชุ่ม...ไหนเล่ามาสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วมือเอ็งเป็นอะไร”
จวงถามเมื่อเห็นชุ่มจับมือที่โดนเหยียบ
“ฉัน...เปล่าจ๊ะ ไม่มีอะไร”
ชุ่มสีหน้าไม่สบายใจ

ภายในห้องนอน เวลากลางวัน รำพึงเดินเข้าประตูมาด้วยหน้านิ่งแต่แฝงแววน่ากลัว จวงเดินตามมา รำพึงนั่งนิ่งกำหมัดแน่น จวงค่อยๆถาม
“เอ่อ...คุณรำพึงรีบกลับมาแบบนี้ เราก็ไม่รู้ความกันพอดีสิเจ้าคะ”

รำพึงถามจวงด้วยเสียงเย็น
“เอ็งเห็นมั้ยว่าคุณพี่นอนกกมันอยู่”
“เห็นเจ้าค่ะ เต็มสองตา มิหนำซ้ำท่านขุนฯยังเพ้อนังกว่า มันสวย แต่ที่สำคัญคือคุณหญิงมณีก็ยังไม่มีที่ท่าจะเอาความมัน”
รำพึงกำมือแน่นแล้วระเบิดอารมณ์ออกมา รำพึงกรี๊ด เขวี้ยงของใส่จวง
“ใจเย็นๆเจ้าค่ะคุณรำพึง”
“เอ็งจะให้ข้าใจเย็นได้อย่างไร ลูกสาวคนเดียวของท่านพระยาเทวราช แต่ต้องมาชิงดีกับนังทาสชั้นต่ำงั้นรึ”
“ท่านขุนฯคงเมาไม่ได้จะจริงจังอะไรกับมันหรอกเจ้าค่ะ ท่านขุนต้องเลือกคุณรำพึงของบ่าวอยู่แล้ว”
“ข้าต่างหากที่เป็นฝ่ายเลือก และถ้าข้าอยากได้ใครข้าต้องได้ นังหน้าไหนก็มาแย่งของของข้าไม่ได้ทั้งนั้น คนอย่างข้าต้องเป็นที่หนึ่งเท่านั้น”

รำพึงกำหมัดแน่น แววตาเคียดแค้นชิงชัง
ภายในเรือนทาส ช่วงเวลากลางวัน สมลูบหัวน้องสาวแล้วบอก

“คราวเคราะห์ของเอ็งจริงๆ นังชุ่ม ร้อยวันพันปี ท่านขุนไม่เคยมาเหยียบที่นี่”
“ดีนะที่คนเรือของท่านขุนเป็นพยานให้เอ็งได้ว่า ท่านขุนไปเมาจากโรงเหล้ามา ไม่งั้น เอ็งหลังลายแน่นังชุ่ม” แจ่มว่า
“ข้าไม่ยอมหรอกป้าแจ่ม ก็ข้าไม่ได้ทำอะไรผิด”
“นังนี่ทำปากดีไป ข้าเห็นใครเจอหวายเป็นสั่นทุกรายไป”
“ถึงเราเป็นทาสแต่ถ้าเราไม่ผิด จะมาลงโทษเราได้ยังไงหล่ะป้า” “คุณหญิงท่านก็ไม่ใช่คนใจร้ายใจดำที่จะสั่งลงโทษใครโดยไม่ถามความหรอกนังชุ่ม” สมบอก
“แต่มีใครบางคนที่จ้องจะเอาความข้า”
“ใครรึ” สมถาม
“ผู้หญิงคนสวยๆที่มากับคุณหญิง”
“คุณรำพึงน่ะรึ บ้าไปแล้วนังชุ่ม คุณรำพึงเธอออกจะใจดี” แจ่มบอก
“ก็เขา...”
“เขาทำไม เขาทำอะไรเอง” สมถาม
“เวลาเขามองข้าอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ”
“เอ็งมันเพ้อเจ้อ สำคัญตัวผิด คนอย่างคุณรำพึงน่ะเรอะเค้าจะลดตัวมาหาเรื่องคนอย่างเอ็ง สะเออะจริงๆนังนี่” แจ่มพูดแล้วขำ
ชุ่มรู้สึกได้ถึงความไม่สบายใจ

ภายในห้องนอน ขุนพิทักษ์ ลุกขึ้นจากเตียง สภาพยังเมาไม่สร่าง
“น้องรำพึงมาหรือขอรับ…อยู่ที่ไหนล่ะขอรับคุณแม่”
“เขากลับไปแล้วล่ะ หลังจากที่เห็นลูกนอนอยู่กับนังชุ่ม”
ขุนพิทักษ์ ทำหน้างงๆ
“นังชุ่ม”
“เหล้ายามันจะทำให้ลูกเสียคน คุณพ่อเพิ่งเสียยังไม่ทันสวดเลยนะ”
คุณหญิงมณีลุกขึ้นด้วยความน้อยใจ
“แม่แค่อยากจะขอให้งานสวดคืนนี้ลูกอย่าทำให้คุณพ่อต้องเสียเกียรติ ก็จะถือเป็นน้ำใจ”
คุณหญิงมณีเดินออกจากห้องไป
“เสียดายจริงไม่ได้เจอน้องรำพึง แต่ยังไง..คืนนี้ น้องรำพึงต้องมา”
ขุนพิทักษ์ไมตรี ตาวาว ยิ้มกระหยิ่มใจ

เวลากลางคืน บริเวณท่าน้ำเรือนคุณหญิงมณี พระยาเทวราชขึ้นจากเรือ โดยมีขุนไวพิชิตพลคอยพินอบพิเทา ขุนไว ยื่นมือให้รำพึงจับ รำพึงจำต้องจับ
“เหตุใดคุณรำพึงกลับไปก่อนล่ะครับ กระผมมารับอีกทีคุณรำพึงก็ไม่อยู่เสียแล้ว”
“พอดี ดิฉันเวียนหัวนิดหน่อยก็เลยขอให้คนของคุณหญิงไปส่งนะค่ะ”
“ถ้าลูกไม่สบายก็ไม่ควรจะมางานศพ ลูกน่าจะบอกพ่อก่อน”
“กระผมพาคุณรำพึงกลับเรือนก่อนก็ได้นะครับ”
รำพึงกับจวงมองหน้ากัน
“ลูกดีขึ้นแล้วค่ะ คุณพ่อ ลูกว่าคุณพ่อขึ้นเรือนไปหาคุณหญิงท่านก่อนดีกว่าค่ะ เดี๋ยวลูกจะขอไปช่วยดูอาหารในครัวก่อน”
“เอ่อ...”
“หรือท่านขุนฯจะทิ้งคุณพ่อไว้คนเดียวคะ”
ขุนไวพิชิตพลหน้าชา ถูกรำพึงดักทางอีกแล้ว ขุนไว จำใจต้องเดินออกไปกับพระยาเทวราช
“นังจวง! รู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไง”
“ทราบเจ้าค่ะ”
รำพึงสบตากับจวงแล้วยิ้มร้าย

จวงเข้ามาแถวเรือนทาส มองซ้ายมองขวาแล้วชะงักที่ได้ยินเสียงจากเรือนด้านใน
“นังชุ่ม ป้าแจ่มให้เอ็งอยู่ที่นี่ อย่าไปเดินเกะกะที่ไหนล่ะ” บ่าวคนหนึ่งบอก
ชุ่มนั่งอยู่ในเรือนนอน มีบ่าววิ่งวุ่นในบริเวณนั้น
“คืนนี้แขกผู้ใหญ่ทั้งนั้น ไปทำอะไรเปิ่นๆเดี๋ยวคุณหญิงจะขายหน้า”
“เออ ข้าไม่ไปไหนหรอก แล้วพี่สมล่ะ”
“คืนนี้ไอ้สมอยู่เวรเรือ ต้องคอยรับส่งแขกของคุณหญิง” บ่าวอีกคนว่า
บ่าวทั้งสองพูดจบก็เดินออกไป จวงยิ้มร้ายรีบหลบออกไปไม่ให้ใครเห็น

บริเวณเรือนชั้นล่างของของคุณหญิงมณี ขุนพิทักษ์ไมตรีเดินชนบ่าวถาดขันน้ำกระเด็นไปโดนขุนไวพิชิตพลเปียก ขุนไว เดินเข้ามาจ้องหน้ากับขุนพิทักษ์
“ซุ่มซ่าม”
ขุนพิทักษ์ พูดใส่หน้า
“ก็ไม่นึกว่าคน นึกว่าหมา”
“ปากดี แบบนี้....ศพที่ตั้งอยู่กลางเรือน น่าจะเป็นศพเอ็งมากกว่าศพท่านพระยาฯ นะไอ้พิทักษ์”
“คนอย่างข้าอายุยืนว่ะ ที่สำคัญ ข้าต้องอยู่ถึงวันที่ข้าได้เคียงคู่กับน้องรำพึงก่อน”
“อย่าฝันไปหน่อยเลยวะ คนชั่วอย่างเอ็งไม่มีทางได้ดอกฟ้าไปครอง คุณรำพึงคู่ควรกับข้าคนเดียวเท่านั้น”
ขุนพิทักษ์ไมตรีดึงผ้าแพรผืนน้อยออกมา
“แต่แพรผืนนี้ น้องรำพึงมอบให้ข้า กลิ่นดอกฟ้ายังติดอยู่ที่ปลายจมูก ใครกันแน่วะที่จะไม่ได้เชยดอกฟ้า”
ขุนไว เห็นแล้วยิ่งโกรธ
“ไอ้พิทักษ์!”
เสียงแจ่มดังเข้ามาขัดจังหวะ
“พระสวดแล้วเจ้าค่ะ คุณหญิงให้บ่าวมาตามท่านขุนทั้งสองไปฟังพระเจ้าค่ะ”
ทั้งขุนพิทักษ์และขุนไวจ้องหน้ากันก่อนจะเดินขึ้นเรือนไป

ชุ่มนั่งเหงาอยู่ในเรือนนอนเพียงลำพัง ชุ่มคิดถึงภาพที่ท่านขุนนอนทับตนแล้วแอบยิ้ม
“ท่านขุนฯ”
จังหวะนั้น มีถุงผ้าสีดำเข้ามาคลุมหัวชุ่ม
“เฮ้ย! ใครน่ะ”
จวงจิกหัวชุ่มขึ้นมา
“นังขี้ครอก”
รำพึงตบหน้าชุ่มซ้ายขวา ชุ่มมองไม่เห็นอะไร พยายามจะดิ้น ยกขาถีบเปะปะจนถีบเข้าที่ท้องรำพึงเต็ม ๆ
“โอ๊ย!” รำพึงร้อง
จวงตกใจร้องลั่น

“คุณเจ้าคะ! นังทาสชั่วไม่รู้ที่ต่ำที่สูงซะแล้ว”
ที่บนเรือนภายในงานศพท่านเจ้าคุณ บรรยากาศเศร้าสร้อย ในจังหวะที่พระสวดอยู่นั้น จู่ๆมีแมวดำกระโดดลงมาบนโลงศพดังโครม! หลวงตามั่นตากระตุก ลืมตาขึ้น ผู้คนตกใจ คุณหญิงมณีใจคอไม่ดี

“คุณพี่”
“ก็แค่แมวครับคุณแม่ อย่าตกใจไปเลย” ขุนพิทักษ์บอก

ส่วนในเรือนทาส รำพึงกับจวงช่วยกันจับชุ่มแล้วรุมตบ จวงเหวี่ยงชุ่มลงไปกระแทกพื้นแล้วขึ้นคร่อมตบ ๆ ๆ จนชุ่มเจ็บตัวสู้ไม่ไหว
“ปล่อยข้านะ”
รำพึงลืมตัว
“จับมันขึ้นมา!”
จวงจิกหัวชุ่มขึ้นมา รำพึงจับหัวชุ่มแล้วเหวี่ยงกระแทกกับไม้ฝาเรือน โป๊ก! จวงตกใจร้อง
“คุณเจ้าขา”
ชุ่มร่วงลงกับพื้น นอนนิ่งจนจวงใจเสีย
“มันจะตายไหมเนี่ย”
“ก็เอาผ้าออกดูสิ นังโง่!”
จวงดึงผ้าออก ชุ่มมึนมองไปรอบๆ เห็นภาพรำพึงกับจวงเบลอ ๆ
“หัวแข็งนัก !”
“คุณเจ้าขา เราหายมานานแล้วรีบกลับไปที่เรือนเถอะเจ้าค่ะ เดี๋ยวคนจะสงสัย”
รำพึงมองชุ่มอย่างชิงชัง

บนเรือน … หลวงตามั่นมองไปที่โลงศพ แล้วพึมพำกับตัวเอง
“บ่วงบาปกำลังเริ่ม ท่านพระยาฯ...”

ที่เรือนทาส รำพึงสะบัดหน้าออกไป จวงตาม ชุ่มเบลอจนสลบไปไม่ได้สติ

รำพึงเดินยิ้มกระหยิ่มขึ้นกำลังเดินมายังเรือนคุณหญิงกับจวง
“มันคงจำฝังกะโหลกไปอีกนาน แต่ถ้ามันฟ้องคุณหญิงล่ะเจ้าคะ”
“มันไม่เห็นหน้าเอ็งกับข้า มันจะฟ้องได้ยังไง แต่ถ้ามันกล้าฟ้อง... ระหว่างลูกพระยากับทาสชั้นต่ำ คุณหญิงจะเชื่อใคร”
“ทูนหัวของบ่าว หลักแหลมจริง ๆเจ้าค่ะ”
จังหวะนั้นเอง ขุนพิทักษ์ ก็โผล่ออกมาขวางหน้ารำพึง
“อุ๊ย คุณพี่”
จวงเห็นก็เลยถอยฉากออกไปดูต้นทางให้
“น้องไปอยู่ที่ไหนมา ปล่อยให้พี่คิดถึง”
“อย่ามาปากหวานเลยเจ้าค่ะ เมื่อกลางวันยังไปนอนกกนางทาสอยู่เลย”
“นางทาสที่ไหนจะมาสู้น้องรำพึงของพี่”
ขุนพิทักษ์ ไม่เพียงพูด แต่ดึงรำพึงมากอด
“คุณพี่ปล่อยน้องนะเจ้าคะ ไม่อายผีสางบ้างหรือ”
“จะต้องอายทำไม ผีสางก็รู้ว่าพี่รักน้องแค่ไหน”
ขุนพิทักษ์ พูดแล้วก็หอมแก้มนวลของรำพึง รำพึงใจสั่นสะท้าน
“น้องจะเชื่อได้อย่างไรว่าคุณพี่จะรักน้องเพียงคนเดียว”
“เชื่อพี่เถอะ....หัวใจพี่มีน้องเพียงคนเดียว”
“คุณพี่กล้าเอาชีวิตเป็นเดิมพันรึคะ”
ขุนพิทักษ์ไมตรีชะงักกับคำพูดของรำพึง
“ถ้าคุณพี่ไม่กล้าก็หมายความว่า คำที่พูดมาเป็นเพียงลมปากแล้วจะให้น้องฝากชีวิตไว้ได้อย่างไร”
รำพึงผละตัวออกไป ขุนพิทักษ์รั้งตัวรำพึงไว้
“พี่เอาชีวิตเป็นเดิมพันว่า พี่จะรักและยกย่องน้องรำพึงเพียงคนเดียว”
สายตาของรำพึงดูจริงจังมาก แต่เสียงของจวงก็มาขัดบรรยากาศ ขุนพิทักษ์ ดึงร่างรำพึงหลบ ลงไปนอนที่พื้น
“ท่านขุนไว ท่านจะไปไหนเจ้าคะ”
“ข้าก็มาตามหาคุณรำพึงสิวะ ท่านพระยาฯเรียกหาแล้ว”
“คุณรำพึงไปที่เรือนแล้วเจ้าค่ะ”
บริเวณพื้นสนาม ขุนพิทักษ์อยู่บนตัวรำพึง
ขุนพิทักษ์ คลอเคลียที่ข้างแก้ม
“พี่อยากอยู่แบบนี้ไปจนตาย ไม่อยากปล่อยน้องเลย”
รำพึงเคลิ้มแต่ยังมีสติ
“ถ้าพี่ไม่ปล่อยน้องไปตอนนี้ คุณพ่อต้องเล่นงานคุณพี่แน่ๆ”
“แล้วพี่จะมีโอกาสได้กอดน้องแบบนี้อีกเมื่อไหร่”

ทางฝั่งขุนไว จะเดินกลับไปทางเรือน แต่หันมาเห็นจวงมีอาการแปลกๆ
“เป็นอะไรนังจวง มองไปในพุ่มไม้ทำไม มีอะไร”
ขุนไว จะขยับเข้าไป แต่จวงดึงไว้ ขุนพิทักษ์ ตกใจ รีบพารำพึงมุดลอดสวนไป
“ไม่มีอะไรเลย เจ้าค่ะ รีบไปเถอะเจ้าค่ะท่านขุนฯ เดี๋ยวทั้งท่านพระยาฯและคุณรำพึงจะคอยเรานะเจ้าคะ”
“ข้าไม่เชื่อเอ็ง”
“เชื่อเถอะเจ้าค่ะ จวงไม่โกหก”
ขุนไว มองไปที่พุ่มไม้แล้วเดินตรงเข้าไป จวงอกสั่นขวัญหาย
“แย่แล้ว”
ขุนไว แหวกพุ่มไม้ จังหวะนั้น แมวตำตัวหนึ่งกระโดดโจนมา
“ไอ้แมวบ้า!”
แมวมองจ้องหน้าขุนไว จวงขำคิกคัก
“ขำอะไร”
“เปล่าเจ้าค่ะ ก็จวงบอกแล้วว่าไม่มีอะไร ท่านขุนฯก็ไม่เชื่อ”
ขุนไวพิชิตพล หัวเสียเดินกระแทกผ่านหน้าจวงไป จวงเดินไปแหวกพุ่มไม้ดู แต่ไม่เห็นใครแล้ว

“หายไปไหน ผีลักซ่อนรึเปล่าวะเนี่ย”
ที่เรือนทาสเวลานั้น ชุ่มเจ็บปวดไปทั่วกายค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นนั่ง หน้าตาเต็มไปด้วยคราบเลือด สมเดินเข้ามาเห็นน้องก็ตกใจ

“ทำไมเอ็งเป็นอย่างนี้”
ชุ่มร้องไห้กอดสม
“เพราะเราเป็นทาส ใครๆถึงทำกับเราตามอำเภอใจได้หรือพี่สม”
“ใครทำอะไรเอ็ง เอ็งบอกข้า”
“ฉันไม่เห็นหน้าพวกมัน แต่ฉันได้ยินเสียง”
ชุ่มสีหน้าครุ่นคิด
“คุณรำพึง”
“คุณรำพึง ลูกสาวพระยาเทวราชน่ะเหรอ ทำไมเขาต้องทำเอ็งขนาดนี้”
“ฉันก็ไม่รู้ แต่พี่เชื่อฉันนะ เป็นคุณรำพึงจริง ๆ”
“ถ้าเอ็งยืนยันแบบนั้น! ข้าจะไปเรียนคุณหญิง”
ชุ่มดึงสมไว้

อ่านละคร บ่วงบาป ตอนที่ 2/2 วันที่ 1 ก.พ. 56

ละครเรื่อง บ่วงบาป บทประพันธ์ : อัจฉรียา
ละครเรื่อง บ่วงบาป บทโทรทัศน์ : พอวาสน์-นันทพร
ละครเรื่อง บ่วงบาป กำกับการแสดง : กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง บ่วงบาป แนวละคร : ดราม่า
ละครเรื่อง บ่วงบาป ผลิต : บ้านละคอนโดย อรพรรณ วัชรพล
ละครเรื่อง บ่วงบาป ออกอากาศทุกวันพุธและพฤหัสบดี เวลา 20.15 น.
ระยะเวลาออกอากาศ : เริ่ม กุมภาพันธ์ ทางไทยทีวีสีช่อง3 (ต่อจาก ตะวันฉาย ในม่ายเมฆ)
ที่มา manager